Τί θέμα??

Ο στόχος είναι η ζωή , η δράση . Και εσύ βυθίζεσαι όλο και περισσότερο στην απραξία . Ο ψυχολόγος θα σε βοηθήσει στο να καταλάβεις κάποια πράγματα για τον εαυτό σου , η τάξη θα σε βοηθήσει να νοιώθεις καλά στο περιβάλλον σου , αλλα τίποτα απο αυτά δεν θα σε βοηθήσει να ζήσεις , να δράσεις , αν ο ίδιος δεν το πάρεις απόφαση .

Είναι σαν να θέλεις να γίνεις πρωταθλητής και σπαταλάς τα καλύτερα σου χρόνια να διαβάζεις για τον πρωταθλητισμό , κάνοντας μηδενική δραστηριότητα .
Καταλήγεις να ξέρεις πολλά για τον πρωταθλητισμό , αλλα εχεις γίνει τόσο λαπάς που δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου .

Ομοια θα καταλήξεις να ξέρεις τα πάντα για την διαταραχή και τέλος . Αυτό θέλεις ?

Στο τέλος θα ταυτίσεις τον εαυτό σου με την διαταραχή και δεν θα βλέπεις οτι μπορείς να υπάρξεις και αλλιώς .
Ο άνθρωπος αλλάζει ...............
Αυτο που παρατηρείς είναι το παρελθόν και η μούχλα που μαζευεται απο την απραξία ...........
Αυτός ο άνθρωπος που παρατηρείς μπορεί να είναι πολύ διαφορετικός , οσο διαφορετικός δεν μπορείς να φανταστείς αυτή τη στιγμή .........
Μην αφήνεις όμως τον χρόνο να περνάει !!!!!!!!
Υπάρχει το εδώ και τώρα , η κάθε στιγμή ......... Η ανάλυση αφορά το παρελθόν , η φαντασία το μέλλον και η δράση το παρόν . Βρές μια ισορροπία και μην αρνείσαι το παρόν , γιατί η ζωή σου δεν τελειώσε εδω , για να είσαι απλός παρατηρητής .

Eυχαριστώ πολύ παιδιά! Δεν ξέρω , είναι μπέρδεμα. μάλλον καλά τα λέτε... Τα καταλαβαίνω κι εγώ αυτά από τη μία αλλά σαν να μην θέλω να ξεκολλήσω τί να πώ.
Σήμερα είχα συνεδρία με το γιατρό και μου έλεγε πάλι τα ίδια. Οτι όταν είμαι κλεισμένος στο σπίτι νιώθω σαν τον καίσαρα, σαν βασιλιάς. Οτι δεν δέχομαι μέσα μου οτι υποφέρω και οτι έχω αδυναμίες . Πιστεύω οτι είμαι τέλεια όταν είμαι σπίτι μόνος μου αλλά με το παραμικρό καταρρίπτεται αυτή η εικόνα.Δεν κρατάω μέσα μου τα συναισθήματα αδυναμίας, φόβου , στεναχώριας και όλα όσα θεωρώ δυσάρεστα και οτι χαλάνε την εικόνα της τελειότητας και της υπερδύναμης που τόσο μ αρέσει να νιώθω.
Σαν δηλαδή να μην παραδέχομαι οτι έχω φόβο , ανασφάλειες , αδυναμίες και άλλα που τα θεωρώ ελαττώματα για την θειική εικόνα που θέλω να έχω. όπως επίσης κακία, ζήλεια, διαστροφές, ομοφυλοφιλικά συναισθήματα. Σαν υποσυνείδητα να μην τα θέλω αυτά , να τα πετάω γιατί θεωρώ οτι είναι κηλίδες .
Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να καταλάβει τί είναι αυτά όλα, ίσως πρέπει να είσαι ψυχολόγος για να τα καταλάβεις.
Στην πραγματικότητα δλδ οτι νιώθω τόσο εύθραστος και αδύναμος και φοβισμένος που δεν το αντέχω και αντί αυτού με ένα μαγικό τρόπο (όπως ξέρω γω τα παιδιά που λένε είμαι ο σουπερμαν)
λειτουργεί ένας μηχανισμός μέσα μου που τα βγάζει αυτά και στη θέση τους βάζει τα ακριβώς αντίστροφα.
Εγώ δλδ νιώθω σαν θεός με έναν πλασματικό τρόπο και δεν θέλω με τίποτα να χάσω αυτή την αίσθηση, έστω και τη πλασματική γιατί αντλώ ικανοπποίηση. Μπορεί να φοβάμαι να ανοίξω ακόμα και τη κουρτίνα μην τυχόν και με δούν αλλά δεν το βλέπω το φόβο, θέλω να βλέπω οτι είμαι σουπερ ατρόμητος κ.τ.λ.
Αυτά όλα μου τα λέει ο γιατρός αλλά εγώ δεν τα δέχομαι νομίζω.Αντιδράω και τα πετάω κι αυτά που μου λέει. Λέω οτι είναι μλκίες ξέρω γω. Τί να πω δεν θέλω να δεχτώ με τπτ τα συναισθήματά μου? με έχουν τρομάξει?

Και αυτού του γιατρού και τί δεν του χω πεί.
Σήμερα του είπα οτι είναι χοντροκώλης ρέμπελος και οτι δεν ξέρει τί λέει. Οτι θα ψάξω να βρώ άλλον γιατρό και οτι μου λέει μαλακίες. Άλλες φορές του λέω οτι θα του ρίξω μία και θα τον ξαπλώσω, οτι θα απαγάγω τη γυναίκα του και θα τη βιάσω, οτι ο πατέρας του είναι λάκης και η μάνα του *******, οτι θές του χω πεί.
Αλλά τον υπεραγαπάω και δεν τα λέω με κακία τα λέω σαν εμμονές.όταν τα λέω τρέμω από το φόβο μου αλλά δεν μπορώ να μην τα πώ. Δεν είμαι τέτοιος χαρακτήρας νομίζω που να λέει τέτοια αλλά μου βγαίνει μία εμμονή να του λέω τέτοια γι\' αυτό δεν θυμώνει...

Quote:

---

Originally posted by GreenPeyote
Αυτά όλα μου τα λέει ο γιατρός αλλά εγώ δεν τα δέχομαι νομίζω.Αντιδράω και τα πετάω κι αυτά που μου λέει. Λέω οτι είναι μλκίες ξέρω γω. Τί να πω δεν θέλω να δεχτώ με τπτ τα συναισθήματά μου? με έχουν τρομάξει?

---

Eσυ περα απο ολους κ ολα(γιατρος,αρθρα,βιβλια,δι αγνωσεις..)πως νιωθεις?πως κρινεις τον εαυτο σου,την κατασταση κ το προβλημα κ τι θες να καταφερεις?

ειλικρινά δεν ξέρω. Σαν τό μυαλό μου να έχει ακινητοποιηθεί, να μην κάνει σκέψεις. Νιώθω οτι είμαι στο σωστό δρόμο με τη ψυχοθεραπεία που κάνω και οτι είναι ζήτημα χρόνου να γίνει αυτή η αλλαγή που θέλω. Αλλά δεν ξέρω τί να κάνω για να βοηθήσω κι εγώ προς αυτή τη κατεύθυνση. Το μόνο που νιώθω οτι μπορώ να κάνω είναι να πηγαίνω στη ψυχοθεραπεία και οτι θα \'ρθει από μόνο του. Τί να πώ, ενώ δεν θέλω να πιστεύω στη μοίρα σαν σε αυτό το θέμα να νιώθω οτι έίμαι παραδομένος και περιμένω τη μοίρα.
Από την άλλη σαν να αισθάνομαι οτι δεν θέλω να ξεκολλήσω.Σαν να λέω \"λίγο ακόμα\" , οτι εντάξει θα αλλάξω αλλά όχι τώρα. Τί να πώ ρε γμτ τόσο τρέλα?

Οχι τι σκεφτεσαι αλλα τι νιωθεις(χαρα,λυπη,απελπισι� �...κ.λ.π.).Γιατι δε θες ν\'αλλαξεις?Σκεψου κατι πολυ μικρο που θες ν αλλαξεις-αν υπαρχει κ μετα το συζηταμε.Τι κερδιζεις κ τι χανεις που δεν αλλαζεις?που γερνει η ζυγαρια?

Το ξέρω οτι θα χάνω τα πάντα που δεν αλλάζω αλλά δεν μπορώ. ίσως φοβάμαι, τρέμω τόσο πολύ που ούτε να δώ τον εαυτό μου έξω από αυτή τη κατάσταση δεν μπορώ. Νομίζω πως τρέμω να ζήσω.
Διαβάζω αυτά που γράφεις και κολλάει το μυαλό μου και επαναλαμβάνει τις λέξεις 100 φορές σαν να μην μπορώ να καταλάβω, σαν να είναι κινέζικα. Δεν ξέρω να απαντήσω στο τί νιώθω.Νιώθω μία πίεση από τα συναισθήματα αλλά δεν μου μιλάνε. Σαν να έχω τσακωθεί με τα συναισθήματά μου και να μην μιλάμε...

Να τους πεις οτι δεν εισαι πια θυμωμενος μαζι τους, οτι μπορεις πια να τα ελεγχεις, και να αρχισουν να βγαινουν σιγα σιγα απο το μπαουλο... Επειδη εχεις παγωσει τα συναισθηματα, το κενο αυτο ερχεται να το αναπληρωσει η σκεψη, κι επειδη εχει ξεπερεασει το οριο φτανει στην υπερβολη και δημιουργει προβληματα...λεω μια εκδοχη...

Quote:

---

Originally posted by GreenPeyote
Το ξέρω οτι θα χάνω τα πάντα που δεν αλλάζω αλλά δεν μπορώ. ίσως φοβαμαι,τρεμω τοσο πολυ που ούτε να δώ τον εαυτό μου έξω από αυτή τη κατάσταση δεν μπορώ. Νομίζω πως τρεμω να ζήσω.
Διαβάζω αυτά που γράφεις και κολλάει το μυαλό μου και επαναλαμβάνει τις λέξεις 100 φορές σαν να μην μπορώ να καταλάβω, σαν να είναι κινέζικα. Δεν ξέρω να απαντήσω στο τί νιώθω.Νιωθω μια πιεση από τα συναισθήματα αλλά δεν μου μιλάνε. Σαν να έχω τσακωθεί με τα συναισθήματά μου και να μην μιλάμε...

---

Ειδες που δεν ειναι κ πολυ κινεζικα κ οτι σου μιλανε απλα δεν τα προσεχεις?δωστα λιγη περισσοτερο ενδιαφερον κ θα σου μιλησουν κ αλλο!!

Τα εχει πλακωσει ολα ο φοβος και δεν τα αφηνει να βγουν εγω αυτο καταλαβα

Mα carrie ο greenpeyote δεν εντοπιζει καν αυτον τον τρομερο φοβο!!Λεει πως δεν ξερει ν\'απαντησει καθολου στο τι νιωθει...Κ ομως απανταει κ δεν το καταλαβαινει!Αν αρχισει να παρατηρει τα συναισθηματα του θα ρθουν κ αλλα...Αν υπαρχει π.χ.ενα ατομο κ το γραφουμε διαρκως,δεν το βλεπουμε καν δε θα παρεξηγηθει κ δε θα μας μιλαει κ αυτο σταδιακα?Καπως ετσι εχει να κανει κ ο \'τσακωμος\' σου greenpeyote πιστευω.

Παρόμοια πράγματα με αυτά που λέτε arsi και tsifti πρέπει να έχω κι εγώ. Λέω \"πρέπει\" γιατί δεν μπορώ να τα ταυτοποιήσω με βεβαιότητα μέσα μου τα συναισθήματα. Σαν να μου κρύβονται γι αυτό χρησιμοποιώ μάλλον συνέχεια λέξεις όπως \"μάλλον\", \"πρέπει\", \"νομίζω\", \"σκέφτομαι\", \"ίσως\", \"μπορεί\" κ.τ.λ.
Μάλλον φοβάμαι τους ανθρώπους κι εγώ όπως είπε η arsi. Έχω την αίσθηση οτι εμφανίζω έναν ψεύτικο εαυτό , προσαρμοσμένο ωστε να μην θίγονται αυτά που με τρομάζουν.
Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να θέτω σε οτι λέω την αμφιβολία επειδή φοβάμαι να εκφράσω την αποψή μου. Μπορεί δλδ να είναι και περισσότεροι από ένας οι λόγοι.
Νομίζω πώς φοβάμαι και να συμμετέχω σε αυτό το φορουμ, να λέω την αποψή μου. Σαν να φοβάμαι οτι κάποια στιγμή θα έρθω αντιμέτωπος με κάποιους που είναι άντρακλες ενώ εγώ μπορεί να νιώθω σαν κοριτσάκι αδύναμος και φοβισμένος και οτι θα ξευτιλιστώ, οτι δεν μπορώ να τα βάλω μαζί τους.
Μπορεί απ\' την άλλη να νιώθω οτι δεν αξίζω να δώσετε προσοχή και ενδιαφέρον και αγάπη σε μένα ίσως επειδή νιώθω πολύ κακός άνθρωπος και κατά κάποιο τρόπο \"καταραμένος\". Οτι έχω δικάσει τον ίδιο μου τον εαυτό να βρίσκεται σε δεσμά αιώνιας σκλαβιάς για όλες αυτές τις κακές σκέψεις και φαντασιωσεις που κάνει. Με τις εμμονές τάξης και καθαριότητας μπορεί να εκτοίω την ποινή μου.
Αυτά όλα νομίζω πως βγαίνουν στα πάντα, και σε αυτά που γράφω. Τώρα σκέφτομαι οτι φοβάμαι που γράφω στο τοπικ σου αρσι και οτι θα μου την πείς και θα με ξευτιλίσεις αλλά ούτε και αυτό το συναίσθημα το νιώθω με σιγουριά.
Έχω την αίσθηση οτι φοβάμαι την επαφή μα τους ανθρώπους , την τρυφερότητα , την αγάπη. Μάλλον τα συναισθήματα τα ανάλογα δλδ φοβάμαι. Και αντ αυτού εμφανίζομαι αντιδραστικός και απόμακρος και επιθετικός ίσως με έναν πολύ συγκαλημμένο τρόπο.Σαν να έχω συνεχώς μία ασπίδα και μία πανοπλία απέναντι σε όλους. Σαν να είμαι συνεχώς σε ετοιμότητα.
Τώρα σκέφτομαι και το οτι επέλεξα να πώ αυτά στο θέμα σου αρσι και όχι στο δικό μου μπορεί να έχει να κάνει με το οτι νιώθω οτι δεν αξίζω να τα γράψω στο θέμα μου ώστε να περάσουν απαρατήρητα, ή να βγάζουν μία επιθέτικότητα απέναντί σου ώστε να τσακωθούμε -είπα πρίν οτι φοβάμαι μήπως τσακωθώ με κάποιον οπότε αυτό είναι αντικρουόμενο ετσι? Από την άλλη όμως σαν να επιζητώ να τσακωθώ με κάποιον. Σαν να θέλω να λογομαχήσω και να τσακωθώ με κάποιον παρόλλο ποθ μάλλον το τρέμω αυτό. Κάτι σαν σαδισμός... Πάντως ζητάω την επιείκιά σου αρσι για την παρέμβαση αυτή αν θύμωσες
Και αυτό που είπα στο τέλος σαν να είναι κάπως υποτιμητικό για τον εαυτό μου σκέφτομαι...Αλλά μπορεί να είναι το αντίθετο, να τρέμω τόσο πολύ να ζητήσω συγνώμη από κάποιον επειδή το νιώθω ξερω γω φλώρικο και υποτιμητικό. Οτι το να ζητάς συγνώμη εκφράζει μία κατωτερότητα και αδυναμία... Μάλλον επειδή δεν μου μιλάνε τα αντίστοιχα συναισθήματα προσπαθώ μηχανικά και με τη σκέψη να τα ικανοποιήσω.Έτσι τα λέω και τα εκφράζω στην μέγιστη μορφή τους σαν μην μπορώ να βρώ μία μέση λύση που να ικανοποιούνται όλα. Πάντως συγνώμη αρσι για το μακροσκελές μήνυμά μου αν και αυτό το λέω περισσότερο νοητικά και δεν το νιώθω.
τεσπα θα μπορούσα να γράφω κατεβατά ολόκληρα στο ίδιο στύλ για το τί νομίζω πώς νιώθω τώρα( αν και μου είναι πολύ δύσκολο που τα εξομολογούμαι αυτά-ίσως βέβαια αυτό να είναι και ένας άλλος λόγος που το κάνω, για να δείξω δλδ πόσο θαραλλέος και ατρόμητος είμαι και οτι κάνω έναν άθλο) όπως θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες στο ψυχοθεραπευτή μου

Έκανα copy και paste αυτό που έγραψα στο θέμα της arsi για να το συζητήσουμε εδώ όποιος θέλει. Σκεφτόμουνα συνέχεια, τώρα να το αφήσω στο θέμα της αρσι? να το βάλω μονο στο δικό μου θέμα? τελικά ας το αφήσω και στα δυο :)

Ολοι εχουμε εναν κακο εαυτο, απλα αμα θες να τον νικησεις πρεπει να τον αντιμετωπισεις, και οχι να τον συγκαλυπτεις! λογικο δεν ακουγεται? Εγω πιστευω οτι η επιθετικοτητα σου (του στυλ να θεωρεις τις γυναικες πουτανες κτλ κτλ) ειναι συγκαλυμμενη σεξουαλικοτητα, οπως θα ελεγε ο Φρουντ, την οποια εχεις απωθησει γιατι θεωρεις οτι ειναι \"κακο πραμα\" ή γιατι θα σε βγαλει απο τη βολεψη της απραξιας, και ενεχει κινδυνους (χυλόπιτα, χωρισμους κτλ κτλ)! δηλαδη, αρνεισαι το δανειο της ζωης για να γλιτωσεις το χρεος του θανατου που λεγαμε! :P ;)

Τωρα τα μελεταμε, ολα αυτα, τα αναλυουμε, αλλα σου κανει καλο?

Μπορεις επισης να μου απαντησεις σε μια ερωτησουλα? Πως και που θα ηθελες να εισαι σε 3 χρονια απο τωρα?

Έχεις δίκιο, σωστά πρέπει να είναι όλα αυτά και με τη λογική και εγώ τα καταλαβαίνω αλλά αυτό το σφίξιμο, ο τρόμος , η πίεση η εσωτερική και δεν ξέρω και γώ πώς να την εκφράσω δεν βλέπω να υποχωρεί.
Μόνο όταν κάνω ψυχοθεραπεία και μιλάω με τον γιατρό νιώθω την εσωτερική απελευθέρωση , την αλήθεια και το γέμισμα το συναισθηματικό. όταν φεύγω από τη θεραπεία υποχωρεί και στο τέλος μένει το \"σφίξιμο\" και ένα τεράστιο ερωτηματικό.

Δεν ξέρω γιατί τα λέω όλα αυτά , δεν ξέρω αν περιμένω συμβουλές ή στήριξη ( εκτός και αν φοβάμαι να νιώσω το πρόβλημά μου , να νιώσω δλδ αδυναμία).
Νομίζω οτι μου κάνει καλό και μόνο που τα λέω αυτά , τα εξομολογούμαι, σαν ένα είδος ψυχιθεραπείας αλλά με πολύ πιό ήπια αποτελέσματα από την αληθινή ψυχοθεραπεία... Βέβαια μπορεί να είναι και ιδέα μου, απλώς να θέλω να συνεχίσω τη ψυχοθεραπεία και στο φόρουμ αυτό.

Δεν κάνω καμία σκέψη για το μέλλον νομίζω, ούτε για το πού θα θέλω να είμαι σε ένα μήνα... Σαν όλη μου η ύπαρξη να αφοσιώνεται στο τώρα και να μην θέλει να ξεκολλήσει