ημερολογιο της purple

Εγω ειμαι του 96! Το κακο ειναι οτι σε σχεση με ολους τους αλλους εχουμε πολυ βεβαρυμενο κλιμα..Θα μου πεις το καθε σπιτι δεν ξερεις τι αντιμετωπιζει αλλα ειναι αλλο πχ να εχεις απλα εναν αυστηρο πατερα κ αλλο ολο αυτο που συμβαινει στις δικες μας περιπτωσεις. Γιατι ειναι πολυ ψυχοφθορα σε σημειο που σου αφηνουν πληγες και σου δημιουργουν προβληματα. Παω πισω γενικα οσο ζω εδω, απο παιδακι ενιωθα ενα κενο και τωρα το ερμηνευω. Και μεσα σε ολον αυτον τον αρνητισμο και την ματαιοτητα υπαρχουν ωρες ποου λεω, καλα πως το εκανα και εχασα δεκα κιλα μεσα σε αυτο το χαος? Ειλικρινα οταν παω σπιτι μιας φιλης μου νιωθω τετοια ηρεμια και γαληνη που φανταζομαι οτι αν εμενα εκει μονιμα και θα ειχα τον ελεγχο του τι τρωω πολυ καλυτερα και θα συγκεντρωνομουν στο στοχο μου καλυτερα και πιο καλη γυμναστικη θα εκανα και σιγουρα θα ειχα πιο γρηγορα και καλα αποτελεσματα. Νομιζα οτι ειμαι καταραμενη, ρτσι ενιωθα, νιωθω καπως οτι δεν ειμαι μονη τωρα που λες οτι το παθαινεις και εσυ. Εχω συζητησει με τον πατερα μου μηπως μπορεσουμε να βρουμε μια γκαρσονιερα στο κεντρο για να ειμαι και κοντα στη σχολη και θα δουμε πως θα παει το οικονομικο μηπως παω. Μακαρι μακαρι μακαρι!

Σε αυτα που λες εχεις δικιο. Δεν ξερω, εχω αρχισει να πιστευω οτι οι αντιληπτικες τους ικανοτητες ειναι πολυ πιο κατω απο τις δικες μας και το μυαλο τους δεν παει ουτε μακρια αλλα ουτε εμβαθυνει και σε αυτα που ηδη ξερουν. Και ο,τι και να τους πεις ειτε με την καλη ειτε με την αναποδη το παιρνουν κατευθειαν οτι τους τη λες και σε ακουνε για να απαντησουν, οχι για να σε ακουσουν ουσιαστικα. Τουλαχιστον με εμενα ετσι νομιζω συμβαινει....:dork::no:

Και εγώ τώρα που μεγάλωσα εντόπισα το πρόβλημα, γιατί και εγώ ένιωθα κενό και ότι μου λείπουν πράγματα, αλλά δεν πίστευα ότι έχει και εκείνη ευθύνη σε αυτό, νόμιζα ότι εγώ είμαι προβληματική και ένιωθα απίστευτες ενοχές,τις οποίες έχω ακόμα μερικές φορές.Και το χειρότερο είναι ότι ένιωθα φόβο,ανασφάλεια και πάρα πολύ έντονη απόρριψη.Και σε σχέση με τη διατροφή δεν με υποστήριξε καθόλου ενώ έβλεπε ότι είχα σοβαρό πρόβλημα (ήμουν πολύ περισσότερα κιλά παλιότερα), έπρεπε να πάω σε ψυχολόγο για να μου πει το αυτονόητο ότι μπορώ αν θέλω να αλλάξω το βάρος μου.Αν μπορέσεις να μείνεις μόνη σου θα είναι πολύ καλά,στο εύχομαι γιατί και εγώ όταν πάω στο μέρος που σπουδάζω είμαι καλύτερα, νιώθω πιο δυνατή,ενώ όταν είμαι εδώ γίνομαι ένα ράκος λες και έχει φύγει όλη η ενέργεια από μέσα μου.
Σίγουρα δεν έχουν τις ίδιες αντιληπτικές ικανότητες με εμάς, είναι πολύ πιθανόν να έχουν τις ίδιες εμπειρίες από τους γονείς τους (συνήθως αυτό συμβαίνει) και να αναπαράγουν τις ίδιες συμπεριφορές γιατί πιστεύουν ότι αυτό είναι το σωστό. Υπάρχουν άτομα στην ηλικία μας που αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις και δεν αναγνωρίζουν ότι υπάρχει πρόβλημα.

Κοριτσια ειστε τοσο νεες και ταυτοχρονα καλειστε να διαχειριστειτε καταστασεις που δεν συναδουν με την ηλικια σας, ομως αυτες οι δυσκολιες σας δυναμωνουν. Κ αν δεν μπορειτε να το καταλαβετε τωρα θα το καταλαβετε μεγαλωνοντας, οταν θα εχετε μια αποτυχια η καποια αναοοδια δεν θα πελγωνετε, θα εχετε την ψυχραιμια να το διαχειριστειτε. Κ την ωριμοτητα να πατε παρακατω.

Jasmine93, η ελενη μιλησε διαφωτιστικα για αυτο που περιγραφεις. Ειμαστε υπερβολικα ωριμες για την ηλικια μας και η αποδειξη οτι εχουμε "το γονιδιο", "το μικροβιο" δεν ξερωυ, πες το οπως θες, να εχουμε αλλο επιπεδο συνειδητοτητας, συνειδητοποιησης. Δεν το λεω, ξερεις, με ψωνιστικο υφος, γιατί όντως υπαρχουν και παιδια που εχουν προβληματα παρομοια και δεν ειναι καν σε θεση να τα αντιληφθουν. Ειναι να το χει η κουτρα σου που λενε, οχι μονο για τα αρνητικα οπως συνηθως το χρησιμοποιουμε, αλλα και για καθετι αλλο. Προσπαθουμε, δεν κανουμε κατι αλλο... Μπορεις να μου περιγραψεις πως νιωθεις και γενικά πως ειναι οταν μενεις αλλου λογω σπουδων κ οταν εισαι σπίτι; Θελω να δω γιατι μεχει στιγμης στο ψυχολογικο υπαρχει κατι σαν σχεδον απολυτη ταυτιση

purplerose, ο μόνος λόγος που γυρνάω σπίτι στις διακοπές είναι για να μην επιβαρύνω οικονομικά την οικογένεια(γιατί κοίταξα μήπως βρω και καμιά δουλειά εκεί για καλοκαίρι αλλά το μέρος είναι μικρό και δεν υπάρχει κάτι) και τώρα που θα τελειώσω θα προσπαθήσω να βρω δουλειά όσο πιο γρήγορα γίνεται για να μπορέσω να μείνω μόνη.Γυρνώντας εδώ το μόνο που έβρισκα ήταν προβλήματα οποιασδήποτε φύσης και τώρα μπορεί να είμαι σε ηλικία που είναι λογικό να μου λένε τι συμβαίνει όμως νιώθω τόσο κουρασμένη γιατί από μικρή ανέλαβα ευθύνες και έγνοιες που δεν ήταν δικές μου.Πάντα με έκαναν να αισθάνομαι ενοχές για όλα όσα συνέβαιναν στο σπίτι,ειδικά αν τολμούσα να ζητήσω κάτι (ακόμα και αν αυτό το κάτι απαιτούσε απλά λίγο από το χρόνο τους).Δεν ξέρω τι θα πει να είσαι ξέγνοιαστος.Οι περισσότεροι συμφοιτητές μου χαίρονται να γυρνάνε σπίτι γιατί οι γονείς τους τους φροντίζουν και τους βοηθάνε να ξεκουραστούν και δεν ξέρεις πόσο ζηλεύω.Ο μόνος λόγος που θα με έπαιρνε η μητέρα μου στο τηλέφωνο όσο σπούδαζα θα ήταν για να μου πει κάποιο πρόβλημά της και να μου χαλάσει τη διάθεση.Έκλεινα το τηλέφωνο και ένιωθα ένα βάρος κάθε φορά.Έχω κουραστεί να κάνω τη "μαμά" πια, ξέρω ότι είμαι πιο ώριμη και πιο λογική από εκείνη,δεν θέλω να αγχώνομαι για πράγματα που πρέπει εκείνη να αγχώνεται. Να φανταστείς εδώ και καιρό της έχει πει ο γιατρός να κάνει επέμβαση στο θυρεοειδή γιατί έχει γεμίσει όζους και είναι πλέον πολύ επικίνδυνο και δεν πάει να την κάνει ενώ την παρακαλάω(και δεν είναι οικονομικό το θέμα γιατί είναι καλυμμένη από το ταμείο της) απλά παραπονιέται για ταχυκαρδίες,ζαλάδες και ένα σωρό άλλα και με τρομάζει.Και εντάξει για εκείνη μπορεί να μην την νοιάζει αν πάθει κάτι,ούτε για εμένα και την αδερφή μου που είμαστε ενήλικες πια αλλά ο αδερφός μου είναι 16 χρονών και την χρειάζεται ακόμα.Όταν είμαι μακριά από το σπίτι, νιώθω πως μπορώ να φερθώ και εγώ φυσιολογικά ,σαν άτομο της ηλικίας μου(που πραγματικά το έχω ανάγκη),χαλαρώνω,γελάω,διασ κεδάζω γίνομαι άλλος άνθρωπος.

Αν δεν θελει να παει ο,τι κ να της πεις δεν θα σε ακούσει. Ξεροκεφαλιάζουν για καποιον λογο. Σου ευχομαι να βρεις σύντομα δουλεια, θα σε γεμίζει θα νιωθεις πιο αισιόδοξη κ με ενδιαφεροντα κ δεν θα τα σκεφτεσαι συνεχώς.

eleni1986.Μακάρι γιατί είναι και δύσκολες εποχές.Το ξέρω ότι πρέπει μόνη της να το πάρει απόφαση αλλά δεν το βλέπω.

Είναι δύσκολες όντως αλλα παντα η κρίση φέρνει ευκαιρίες. Οσο πιο πολυ ψάχνεις τοσο πιο πιθανό ειναι να βρεις.. Σου το λεω απο προσωπική εμπειρια .

Jasmine93 μου, μονο κουραγιο, υπομονη και αντοχη πρεπει να δειχνουμε. Ποσο διαφορετικες οι καταστασεις μας και ποσο ομοιες. Εμενα κανει καθιστικη ζωη, καπνιζει πολυ, ειναι σιγουρα 100 κιλα και, δεν βγαινει να παει πουθενα αν της πουνε, ενω δεν ειναι απο αυτες που δεν εχουν αυτοπεποιθηση οταν πανε εξω, ποναει καθε μερα μια εδω μια εκει, και παραπονιεται καθε μερα γ αυτο, εχει βγαλει κατι εξανθηματα που ειναι μαλλον ψωριαση και ΕΥΤΥΧΩΣ δεν ξερω τι θαυμα εγινε παιρνει αντιβιωση. Το θεμα ειναι οτι της τα εχω επισημανει ολα αυτα και μου λεει οτι εχω δικιο αλλα δεν κανει τιποτα για αυτα. Ειναι κριμα να μπορεις να καλυτερευσεις τη ζωη σου και να μην το κανεις. Αυτο της εχω πει. Και λεει ελα μωρε, αφου ζω. ΠΟΣΗ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ? ΠΟΣΗ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ? Εγω που μαχομαι καθημερινα ΠΩΣ ΝΑ ΝΙΩΣΩ? Δηλαδη στυλ συμβιβαζομαι με το τιποτα, παλι καλα που δεν πεθανα, εγω δεν μπορω να κανω κατι. Το κλιμα εδω ειναι στρεσογονο και απαισιο. Και εγω μη νομιζεις, επιβιωνω και αν φευγει κ κανα κιλο λιπους παλι καλα, απορω με τον εαυτο μου.
Αλλα να σου πω κατι? Βαρεθηκα, αν δεν το παρουν εκεινες αποφαση δεν εχει νοημα. Δεν μπορεις να σωσεις καποιον που δεν θελει να σωθει. Το ξερω και το εχω καταλαβει προ πολλου η μαλλον παντα το ηξερα απλως μανα μου ειναι, ο δεσμος ειναι δεσμος γιατι ετσι. Αλλα τις τελευταιες μερες κανει μια προσπαθεια της ταξης του 0,1% γιαατι βγηκε βολτα με τον μπαμπα μου προχθες. Λες να γινει κανενα θαυμα? Χωρις να με νοιαζει πια, εχω παγωσει, απλα ειμαι περιεργη να δω τι θα γινει με αυτην την κατασταση...

Οσον αφορα τη δουλεια, ποτε μη λες ποτε. Ναι ολα αυτα τα προβληματα ειναι οντως αναμφισβητητα, υπαρκτα και καιρια. Ομως να μην σταματησεις να πιστευεις ποτε σε αυτο που λεμε πιστη. Δεν ξερω αν τα βλεπω σε ροζ συννεφο, αλλα η γνωμη μου ειναι αυτη. Πυγμη, πιστη, θεληση και δε θα σου πω ολα γινονται, αλλα σιγουρα κατι θα καταφερεις να κανεις.

Συμφωνώ στο ότι πρέπει να το πάρουν απόφαση εκείνες.Υπομονή τι να κάνουμε?Πάντως δεν περιμένω να ωριμάσει η μητέρα μου τώρα στα πίσω πίσω.Ελπίζω η προσπάθεια της μητέρας σου να αποδώσει.Απλά είναι ότι η σχέση μητέρας παιδιού είναι αναντικατάστατη,σίγουρα δεν γίνεται κανείς να είναι τέλειος γονιός αλλά όλη αυτήν η έλλειψη προσπάθειας από μέρους της με έχει πληγώσει.Και εγώ πιστεύω ότι αν ψάξω για δουλειά όλο και κάτι θα βρεθεί.Θέλω να σκέφτομαι ότι όλα καλά θα πάνε.

Σημερα αλλη μια μερα-βαρος. Κατι τετοιες ωρες, ενω το μυαλο μου ξερει οτι το να χασεις κιλα και να αθλεισαι θεωρειται ευκολη υποθεση, εφοσον προγραμματιστεις σωστα και το τηρεις, νιωθω οχι οτι απλα δεν ειναι ευκολη, αλλα βλεπω ποσο πραγματικα ΔΥΣΚΟΛΟ ειναι οταν δεν εχεις το καταλληλο περιβαλλον. Ειναι λες και δηλητηριαζεται ολος ο οργανισμος, λες και βαραινεις, μονο και μονο εξ αιτιας της περιρρεουσας ατμοσφαιρας, λες και παιρνεις 3 κιλα στεναχωριας και σου καθονται. Δεν ξερω αν καλειται αγχος, μαλλον στεναχωρια η οποια προκαλει το αγχος μετεπειτα. Δεν θα μπω σε λεπτομερειες, συνηθισμενα πραγματα, ασυνεννοησιες και ελλειψη κατανοησης. Οκ, θεωρητικα εχω πει δεν πρεπει να δινω σημασια, αλλα η καθημερινη τριβη με ατομα που υστερουν σε νοητικες ικανοτητες προφανως και καποια στιγμη θα επιδρασει πανω σου και θα κανεις το μεγαλο μπαμ. Και μετα προσθετεις προσθετεις, γιατι εχεις συσσωρευσει στεναχωριες απο πολλους τομεις, και νιωθεις χαλι μαυρο. Και που λετε, συνειδητοποιω οχι απλα οτι ειναι δυσκολο να χασεις κιλα, αλλα νιωθω κ σαν κατι ασυνηθιστο, νιωθω μαχητρια η κατι σαν απιαστο πραγμα , που μεσα σε αυτο το κλιμα καταφερα εστω αυτη τη μικρη προοδο, δεδομενου οτι εχω πολυ λιπος ακομα και χασω, δεν ξερω ποσο φαινεται στις φωτογραφιες, οχι κ τοσο, αδυνατιζει κ λιγο ο καθρεφτης μου , αλλα εχω. Και εχω αλλο τοσο ναααα δρομο, αλλα εκανα ηδη εναν τοσο να δρομο. Και απορω με τον εαυτο μου, μεσα στον τοσο υπνωτισμο, την στεναχωρια, τις επαλληλες πληγες, τις απογοητευσεις, τις προδοσιες, ολα ολα τα πιο απαισια συναισθηματα του κοσμου, πως μπορεσα να πεταξα απο πανω μου 10 κιλα και, τη στιγμη που ερχονται ωρες που νιωθω σαν να εχω βαλει 30 κιλα και απο την χαλια ψυχολογια μου. Νιωθω λες και εχω κανει κανενα κατορθωμα. Αλλοι στο μισο χρονο που εχασα εγω τα κιλα εχουν χασει πολυ περισσοτερα, ποσο μαλλον στον ιδιο χρονο με μενα. Ε, δεν πειραζει, εχω συμβιβαστει... Οπως εχω συμβιβαστει και με τον φαυλο κυκλο της ψυχολογιας που πολλες φορες μπορει να σε ωθησει στο να φας. Λες και μονο αυτο εχεις ως διεξοδο μερικες φορες. Ευτυχως, εφαγα μονο 4 φετουλες γαλοπουλα, ημουν αποφασισμενη, να μην φαω ουτε φρυγανιες, ουτε ψωμι οπως την προηγουμενη φορα, αλλα κατι που σε αυτο που εχω φτιαξει μου το επιτρεπω. Και αυτο προοδος ειναι μεσα στο ολο ''πισωγυρισμα'' . Μερικες φορες, στο τελος, δεν εχεις και ορεξη ουτε να κλαψεις. Παθαινεις ανοσια. Τι ασχημο. Να το συνηθιζεις. Να μην θελεις να αντιδρασεις πια. Δεν ξερω αν ειναι νικη η ηττα. Δεν ξερω αν ειναι, δεν δινω σημασια και ειμαι καλα, η συμβιβαζομαι και αρχιζω να ζω στον κοσμο που θελουν. Ενα κενο, με μπολικο καθολου

Purplerose μου!!!Και όμως τα κατάφερες και μπορείς να καταφέρεις να κάνεις και άλλα πράγματα αν θέλεις.Μην κοιτάς τι κάνουν οι άλλοι το θέμα είναι τι κάνεις εσύ γιατί καλύτεροι και χειρότεροι θα υπάρχουν πάντα.Κάθε μέρα να γίνεσαι εσύ καλύτερη από χτες.Να λες μπράβο στον εαυτό σου όταν καταφέρνεις ένα στόχο και όταν δεν τα καταφέρνεις να μην μένεις στην αποτυχία αλλά να ξαναξεκινάς την προσπάθεια σαν να μην έγινε τίποτα.
Χτες ήταν μία από αυτές τις μέρες (και είναι πολλές τον τελευταίο καιρό) που ένιωθα τόσο βαριά απ'όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, μόνο που εγώ έκλαψα γιατί ένιωθα ότι αν δεν το κάνω θα εκραγώ.Ένιωσα τόσο απελπισμένη,ότι όλα είναι τόσο ανούσια ,ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για ότι με πληγώνει και ότι δεν έχω καμία επιλογή.Και όσο έλεγα στον εαυτό μου ότι πρέπει να συμβιβαστεί έκλαιγα πιο πολύ.Σκεφτόμουν πόσο πίσω με έχει κρατήσει όλο αυτό,ότι δεν μπορώ πια να συγκεντρωθώ σε τίποτα ,ότι εξαιτίας αυτής της κατάστασης έμεινα πίσω σε πολλά πράγματα(στο θέμα με τα κιλά,στις σπουδές και πολλά άλλα).Και μετά όταν σταμάτησα να κλαίω ήρθε αυτό το κενό που λες και εσύ,δεν ένιωθα τίποτα, ούτε λύπη, ούτε πίκρα, ούτε θυμό....τίποτα.Θα συνεχίσουμε όμως ...δεν μας πτοούν εμάς αυτά, θα τα χάσουμε και τα κιλά και όλα θα γίνουν.Είναι απλά στιγμές που χρειαζόμαστε ξεκούραση γιατί δεν γίνεται να είσαι συνέχεια δυνατός κάπου λυγίζεις αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σταματάς να προσπαθείς.Είδες ότι και σε αυτό το πισωγύρισμα που λες κρατήθηκες και έβαλες ένα όριο στον εαυτό σου.Στο τέλος θα δεις ότι δεν συμβιβάστηκες γιατί εσύ προσπαθείς να βελτιωθείς και δεν παραιτείσαι, το τι θα κάνουν οι υπόλοιποι με τις ζωές τους είναι δικό τους θέμα και δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα πάνω σ'αυτό.
Αυτό που με πληγώνει πιο πολύ είναι ότι είναι άσχημο να μην σε στηρίζουν οι δικοί σου άνθρωποι, να μην σε καταλαβαίνουν.Σκέφτομαι ότι αν δεν το κάνουν αυτοί τότε ποιος?Εγώ αυτό νιώθω πολλές φορές αν και έχω αποδεχτεί ότι είμαι μόνη μου σε αυτήν την προσπάθεια και σε πολλά άλλα.Απλά μερικές φορές όταν κουράζομαι από αυτήν την κατάσταση νιώθω όλο αυτό το βάρος πάνω μου σαν να έχω πάρει και εγώ 30 κιλά.

Με παρηγορει παρα πολυ που με νιωθεις!!! Και εγω ριχνω το κλαμα της ζωης μου. Μονο που οπως σου εχω πει, εμενα ειναι της υπερπροστασιας και οταν γινεται το σκηνικο αυτο, τα κατεβαζει, μετα ζηταει και συγγνωμη, αλλα παλι ξεκινσει με αρνητισμο την επομενη της μερα, νευρα, αγχος, κακομουτσουνια. Της ειχα πει, ειχαμε κανει συμφωνια, δεν φανταζεσαι ποοοοοοσες φορες, οτι κ εγω θα προσπαθησω να κανω θετικοτερες σκέψεις, να αφοσιωθω στη διατροφή μου και τη γυμναστικη μου, να αρχισω να σκεφτομαι πιο ισορροπημενα αλλα και εσυ να προσπαθησεις να αποβαλλεις αυτον τον αρνητισμο και να εισαι πιο χαλαρη. Οταν, μετα ξυπνάς καθε πρωι κ βλέπεις το αντιθετο, νιωθεις ηλιθια. Και δεν ειναι μονο αυτο, εκεινη την ωρα νιωθεις οτι προσπαθεις για το ανεφικτο, οτι σπαταλας ενέργεια κ φαια ουσια να σλλαξεις καποιους ππυ δε θελουν να σωθουν κ που πρακτικα δε σε κατανοουν, αφηνεις στην ουσια τον εαυτο σου πισω, και πισω, εννοω σε πολλσ θέματα απο το ψυχικο μεχρι το γκομενικο, που ορεξη κ χρονος κ διαθεση γ τετοια, οσο αστειο και να ακουγευαι. Και εκεινη την βραρτης φορτισης ερχονται και σε χτυπανε κ αλλα, πχ η υπενθυμιση οτι εισαι μονος, εγω τελικα κ απο φιλους γτ αυτους π ειχα κολλητους αποδειχθηκαν απλα γνωστοι. Πολλα. Κ κουράζει να νιωθεις οτι πεφτεις κ σηκωνεσαι συνεχεια γτ ειναι σαν να μην προχωρας. Κ μ την σπααααααει αυτο τοσο!!!!#?@(':%=+*-_

Γεια και παλι. Εχω βρει το φορουμ ως μερος υποστηριξης, και τον τελευταιο καιρο μπαινω να γραφω μονο οταν κατι δεν παει καλα. Λαθος ισως, ισως πρεπει και τις καλες μου μερες να τις επισημαινω για να παιρνουν ολοι δυναμη. Παλι, τα ιδια. Αυρα περιβαλλοντος -1000%. Εχω συμβιβαστει με το οτι δεν μπορω να αλλαξω τους αλλους εφοσον δεν το θελουν. Ομως δεν μπορω να εγγυηθω στον εαυτο μου να μην επηρεαζεται. Προσπαθεις μια προσπαθεις δυο προσπαθειες χιλιες δυο. Αν παραπανω απο τις μισες φορες κανεις τα στραβα ματια, δεν μπορεις ολες. Σημερα ειναι απο εκεινες τις μερες που ευχομαι να εμενα αλλου, μονη μου... Που ειμαι σιγουρη οτι αν ειχα διαφορετικο περιβαλλον θα ημουν αλλος ανθρωπος, οχι μονο εξωτερικα και εσωτερικα. Που ειμαι σιγουρη οτι θα ειχα καταφερει πολλα περισσοτερα οχι μονο ως προς τα κιλα, και ως προς τη σχολη μου και τις γνωσεις μου, ως προς την παιδεια την γενικοτερη. Γιατι καθε τι θελει απο πισω του μια ισορροπια. Παντα θυμαμαι στο σχολειο εδιναν συγχαρητηρια και στην οικογενεια μου και δη στη μητερα μου που συνηθως πηγαινε για ενημερωσεις. Δεν επρεπε. Δεν αξιζουν συγχαρητηρια παντα οι γονεις. Μπορει το παιδι να ειναι τελειως διαφορετικο. Αν ηταν στη θεση μου η οποιαδηποτε φιλη και ο οποιοσδηποτε χ που μου το παιζει εξυπνος συμβουλατορας, οχι απλα θα ειχε παρατησει τη σχολη του, οχι τη διατροφη του, μη πω θα ειχε σηκωθει να φυγει και θα εμενε στα παγκακια. Αμαρτιες γονιων παιδευουσι τεκνα... Και η πλακα ειναι οτι ενω ουσιαστικα δεν τους μοιαζω, οταν ερχομαι σε επαφη με τον εξω κοσμο, υιοθετω το μελαγχολικο αυτο απαισιο στυλ του ολα ειναι ματαια, αφου δεν πεθανα σημερα παλι καλα πρεπει να κανω εκατο ταματα να ευχαριστησω τον χριστουλη και την παναγιτσα. Που το σιχαινομαι. Και οσο προσπαθω να ξεφυγω απο αυτους τοσο τους μοιαζω και με φοβισει. Δεν ξερω αν επειδη το φοβαμαι, πιστευω οτι τους μοιαζω, μπορει κιολας. Η καραμελα στο στομα ''ολα θα γινουν'' η ''ναι μπορεις να μεινεις μονη σου'' ποτε καλε. Μου το ειπαν οτι θα γινοταν τον προηγουμενο Μαρτη, δεν εγινε. Μου το ειπαν για τωρα, δεν εγινε . Τωρα μου λενε για τον Γεναρη. Και πως να αντιδρασεις, τι να πεις. Θυμος, ματαιοτητα οτι τιποτα δεν μπορω να καταφερω, αλλα και λυπηση. Στεναχωρια που βλεπω πως κανεις δεν μπορει να κρατησει το λογο του. Στεναχωρια που ειναι λες και τους ειμαι βαρος και κοιτανε να βρουνε τα ευκολα λογια για να με καθησυχαζουν για λιγο. Ντροπη και λυπηση. Και εγω δεν ξερω που παω...:no::no:

Γειά σας!!! Εγω όπως είπα και αλλού τώρα το καλοκαίρι που πέρασε δεν εκανα πολλη γυμναστικη και έκανα ένα διάλειμμα από τη διατροφή. Νιωθω ελάχιστα φούσκωμενη δεν εχω ζυγιστει όμως γιατί φοβάμαι και πριν δυο ημέρες ξεκίνησα πάλι τη διατροφή μου κανονικά και τη γυμναστικη μου. Θέλω αυτόν τον χρονο να τα πάω καλύτερα να μην παρεκκλινω τόσο συχνά.. Θέλω το καλοκαίρι το επόμενο να φοραω επιτέλους τα ρούχα που μου αρέσουν και τώρα ντρέπομαι να βάλω. Θελω να νιωθω περήφανη και άνετα για αυτό που ειμαι. Κανονικά θα επρεπε ηδη να νιωθω οχι γιατί εχω χασει συνολικά αλλά γιατί έτσι πρεπει να νιώθει κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως κιλων. Και είναι το αρνητικό κλίμα που εχω περιγράψει πολλές φορές παραπάνω που με κανει να νιωθω ένα βάρος μια σύγχυση και έναν αρνητισμο που δεν με αφήνουν ψυχολογικά να κανω τη δουλειά μου. Υπήρχαν πολλές φορές που ετρωγα παραπάνω από αυτήν την κατάσταση οχι όμως υπερφαγικο αλλά ποσότητα που δεν με βοηθούσε να χάνω όπως θα εχανα εάν δεν ετρωγα.
Σκέφτηκα να κανω κανένα κολπο έτσι λοιπον βρήκα ένα τελειο σαιτ με κάτι καλλυντικά μιας μάρκας (που μου είχαν φερει ένα κραγιόν στα γενέθλια μου και η υφη του είναι η πιο τέλεια από όλα όσα εχω!) είναι προσιτά και σκέφτηκα για κάθε δέκαπεντε μέρες διατροφής να αγοράζω κ ενα!! Να δω πως θα λειτουργήσει!!

Για όσους με διαβάζουν πρωτη φορά ξεκίνησα περιπου από τα 78 το καλοκαίρι ημουν το κατώτερο 61,5 εχω υψος 1,57 και τωρα αν και με ενδιαφερει να κανω μύες και να χασω λιπος και η ζυγαρια δεν με ενδιαφερει ας πουμε, στο πισω μερος του μυαλου μου εχω το 55 και για οχι και 50 η 47. Αλλα μιλαμε για μακρινα πραγματα. Μικροι στοχοι και βλεπουμε. Τωρα, θα κανω τη διατροφη ασταματητα μεχρι το τελος οκτωβρη και θα ζυγιστω τοτε, μιας και θα κλεινω εναν χρονο επιτυχημενης προσπαθειας ενω συνολικα δυο χρονια προσπαθειας. (ναι, ο πρωτος χρονος πηγε στραφι, αλλα χαλαλι, ας μην τα θυμαμαι!)

Καλη συνεχεια σε ολους! ❤