Originally Posted by
savatage
Λες απο μεσα απο συνεχη πρακτικη σιγα σιγα να γινει βιωμα? Γιατι τοσο καιρο που εχω αλλαξει πολλα και προσπαθω να αποφευγω πολλες μαλακιες τους, τελικα οταν ερχεται καποια μεγαλη συγκρουση μπαινω παλι σε σκεψεις και ενοχες, μηπως τους ζορισα πιο πολυ απο οσο επρεπε, μηπως να κανω πισω, μηπως δεν ειναι το σωστο ταημινγκ, μηπως το παρακανα, μηπως εχουν καποιο δικιο και τετοια. Απο την αλλη, ειναι και πραγματα που αφορουν πολυ σημαντικα θεματα υγειας και αν και ειναι δικη τους ευθυνη, τα παιρνω πανω μου επειδη εκεινοι ειναι γενικα ευθυνοφοβοι και τα κανουν σκατα απο τη βαρεμαρα και κυριως τον ωχαδελφισμο. Φυσικα δεν υπαρχει ιχνος αναγνωρισης για ο,τι κανω, θεωρειται απλα δεδομενο και μολις νευριασω και πω οχι καντε το εσεις αφου μου το παιζετε και τσαμπουκα απο πανω, γινεται χαμος.
Δε θελω να κλαψουριζω ελισαβετ, δε μου ταιριαζει, δε μου χρειαζεται, αλλα νιωθω πολυ αδικημενη. Θα ηθελα να μη νιωθω τιποτα, να μη με νοιαζει, αλλα με νοιαζει, ταραζομαι και απογοητευομαι.