Printable View
Ναι ελεγα οτι απ τα 15-18 ετων δεν ετρωγα και λιποθυμούσα στους δρόμους. Μετά τα 25 επειδη απο ορθοστατική υπόταση ιδίως τα καλοκαίρια το είχα εύκολο με τις λιποθυμίες και απο τότε που είχα την κόρη μου μωρό άρχισα να κάνω κρίσεις πανικού. Τώρα βέβαια είμαι 44 τρώω μια χαρά δεν έχω θέμα με τη διατροφή. Μου έμειναν οι αρνητικές σκέψεις προίκα...χαχα...σ ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Καλή υγεία και σε σένα εύχομαι!Quote:
Originally Posted by αλεξανδρος_77
Η μητέρα μου δυστυχώς γλυκιά μου δεν με καταλαβαίνει. Όταν ήμουν μικρότερη και την παρακαλούσα να με πάει σε ψυχολόγο αρνιόταν. Προσπαθούσε να με πείσει ότι δεν έχω τίποτα και είναι όλα στο μυαλό μου. Κάθε φορά που της έλεγα ότι είχα μια κρίση πανικού μου έλεγε δεν είναι κρίση σου φάνηκε. Είναι από το ξενύχτι ή από την περίοδο ή κάτι θα σε πείραξε. Δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι το παιδί της έχει πρόβλημα. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να της ανοιχτώ αλλά ποτέ δεν με βοήθησε ουσιαστικά. Έμαθα λοιπόν να παλεύω μόνη. Να καταπνίγω τις σκέψεις μου και να πορεύομαι πάντα μόνη. Στους φίλους μου ντρεπόμουν να μιλήσω μην με νομίσουν για τρελή. Λάθος μου που τα κράταγα μέσα μου τόσα χρόνια και δεν τα μοιράστηκα με κάποιον ποτέ. Ο ψυχίατρος μου ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μίλησα ποτέ για όλα αυτά. Και όταν πήγα είχα πολύ άγχος γιατί δεν ήξερα πως ταξινομήσω τόσες σκέψεις τόσων χρόνων και να τις εκφράσω μέσα σε 45 λεπτά. Και όμως ήμουν τόσο πιεσμένη ψυχολογικά που μπήκα μέσα και μίλησα σαν χύμαρρος. Χωρίς σταματημό. Για να προλάβω να πω όσο πιο πολλά μπορώ. Και πραγματικά ενώ δεν θα έπρεπε να νιώθω έτσι για τον γιατρό μου( να τον βλέπω σαν φίλο ή να συνδέομαι συναισθηματικά) πραγματικά κάποιες φορές νιώθω ότι μου μιλάει σαν πατέρας μου. Ότι θέλει να με βοηθήσει γιατί πιστεύει σε εμένα. Μου το είπε κιόλας άλλωστε στα ίσα. Ότι τόσα χρόνια έχω σκεφτεί πολύ τις καταστάσεις και έχω καταλάβει ακριβώς τι μου συμβαίνει και αυτό είναι σπάνιο στην ηλικία μου. Μακάρι να μου μιλούσε έτσι και ο δικός μου πατέρας ή η μητέρα μου. Μακάρι να αποδέχονταν την κατάσταση και να με στήριζαν έτσι. Όμως αυτό δεν συμβαίνει. Και βαρέθηκα να παρακαλάω για την προσοχή τους. Η ζωή και το πρόβλημα είναι δικό μου. Και εάν δεν πάρω εγώ την κατάσταση στα χέρια μου , εάν εγώ δεν ξαναβρω την δύναμη μέσα μου να ξανα σηκωθώ, εάν δεν βοηθήσω εγώ τον εαυτό μου τότε δεν μπορεί κανένας άλλος. Άλλωστε έχω συνηθίσει να παλεύω μόνη.. λίγο ακόμα δεν πειράζει.. σε ευχαριστώ πολύ πάντως που μου μιλάς και με συμβουλεύεις σαν μητέρα. Το έχω πολύ ανάγκη κάποιες φορές αυτό....Quote:
Originally Posted by Anna137
Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App
Ρε κουκλα να σου πω κι εγω σαν πιο παλιοσ ειναι βλακεια για αγχοσ να παρεισ φαρμακα δεν ξερω το επιπεδο ζωησ σου αλλα ειναι αυτο που κανει το προβλημα δηλαδη αν εισαι ανεργη λογικο να αγχωνεσαι αν δουλευεισ λογικο αν δυσκολευεσαι με τα αγορια λογικο ψαξε το πωσ θα τα λυσεισ αυτα με ψυχοθεραπεια κ ασε τα φαρμακα για να ζησεισ καλα πρεπει να εισαι σκληρη γτ οι προκλησεισ ειναι πολλεσ κ με ανοιχτο μυαλο
Έχεις δίκιο σε αυτό που λες. Πρώτη φορά παίρνω στην ζωή μου και αυτό γιατί διαγνώστηκα με κατάθλιψη. Όταν νιώθεις ότι δεν μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι και ότι η ζωή σου δεν έχει νόημα απλώς χρειάζεσαι ένα σπρώξιμο για να σηκωθείς και να παλέψεις. Και αυτό το σπρώξιμο στην ουσία μου έδωσαν τα φάρμακα τώρα. Έστω να την παλεύω στην καθημερινότητά μου. Θα τα σταματήσω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Δεν θέλω να εξαρτώμαι από χημείες. Εάν διάβασες τσ ποστ μου παλεύω χρόνια. Και απλώς αυτήν την φορά με νίκησε. Θα σηκωθώ όμως σιγά σιγά και θα το συντρίψω μια για πάντα αυτήν την φορά. Σε ευχαριστώ πάντως για την συμβουλή σου.Quote:
Originally Posted by elis
Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App
Παρε κ μαγνησιο σε συμπληρωμα μαζι με τα φαρμακα
Καλημέρα Αλίς. Τι να πω μου κάνει εντύπωση που είναι τόσο άκαμπτοι οι γονείς σου. Τι πάει να πει στο μυαλό σου είναι? Ναι βεβαίως στο μυαλό μας είναι και αυτή η στιγμή το μυαλό μας νοσεί. Η βιοχημεία του μυαλού μας έχει νοσήσει. Δεν είναι αυτό πάθηση? Τι είναι πάθηση? Να έχουμε χτυπα ξύλο διαβήτη ή αυτοάνοσα ή να μη πω κατι χειρότερο? Φυσικά κ τώρα πια μετά απο τόσα χρόνια εχει γίνει πάθηση. Γιατι αν αντιμετωπιζόταν και απο σένα και απο εμένα στην αρχή και στη ρίζα του το κακό και δε ντρεπόμασταν να το πούμε, τώρα δε θα είχε γίνει πάθηση. Πιστεύω αυτό πρέπει να πεις στους γονείς σου, ίσως να μιλήσουν κ με το γιατρό σου να τους εξηγήσει. Ναι σ αυτή τη φάση ειναι πάθηση. Θα γίνεις βέβαια καλά γιατί σε νιώθω εχεις ισχυρή θέληση, αλλα μη το κρύβεις άλλο. Το ίδιο και εγώ. Είμαι 44 χρονών. Κανονικά είμαι μια ώριμη γυναίκα που θα έπρεπε να έχω τον απόλυτο έλεγχο του μυαλού μου. Εχω φάει τη ζωή με το κουτάλι. Εχω μεγαλώσει παιδί. Κ όμως μια εμμονή με κρατά δέσμιά της εδώ κ χρόνια και δε μ αφήνει να χαρώ τη ζωή μου όπως πρέπει. Εχθές πάλι τα ίδια..μιλαγα για καμιά ώρα μ ένα φίλο του συντρόφου μου που δε μπορούσα να το εκφράσω, και ενώ στην ουσία μιλούσαμε ευχαριστα εγώ μέσα μου σφιγγόμουνα. Δεν είναι αυτό αρρώστια? Αναγκάστηκα οταν έφυγε να πιω λίγο τρανξέν να χαλαρώσω. Απ τη στιγμή που το αποδεχτήκαμε θα καταφέρουμε και να το διορθώσουμε. Και να μη ντρεπόμαστε γι αυτό που έχουμε. Αν ξέρεις αγγλικά, άνοιξε στο ytube κ πάτα anxiety stories and medication. Θα δεις πόσες δεκάδες ανθρώπων μιλάνε ανοιχτά για τα θέματά τους. Αλλά βέβαια στο εξωτερικό ειναι διαφορετικά τα πράγματα. Ας γίνει λοιπόν το ίδιο και στο εσωτερικό. Ανθρωποι είμαστε με ίδια προβλήματα. Απλώς κάποιοι άνθρωποι που δεν είχαν ποτέ τέτοια ψυχολογικά θέματα δε μπορούν να καταλάβουν εμάς. Δε μπορούν με τίποτα. Το είχα βιώσει παλιά και εγώ οταν μια φίλη μου μικρότερη απο μένα επαθε κατάθλιψη και εγώ ήμουν τότε μια χαρά. Δε μπορούσα να την καταλάβω. Γι αυτό εσύ θα εκπαιδεύσεις τους γονείς σου και οποιον άλλο νομίζεις. Το διαδικτίο είναι τρομέρα διανθισμένο. Ελπίζω σε όλο αυτό να είναι συμπαραστάτης ο σύντροφός σου κ οι κολλητοί σου. Εμένα με στηρίζει η οικογένειά μου, κ ο σύντροφός μου. Δε μασάμε με τίποτα. Θα τα ξεπεράσουμε όλα και θα γίνουμε οι καλύτερες εκδοχές του εαυτού μας!!!Quote:
Originally Posted by Alice_1990
Καλησπέρα γλυκιά μου Άννα! Συμφωνώ απόλυτα με όσα είπες παραπάνω και σε ευχαριστώ. Μπορεί η οικογένεια μου να είναι έτσι αλλά έχω φτιάξει την δική μου "οικογένεια". Έχω φίλους που είναι πάντα δίπλα μου και τον σύντροφο μου που παρόλο που κάποιες φορές προσπαθεί να με κάνει πιο σκληρή με στηρίζει πολύ σε όλο αυτό και μου δείχνει την αγάπη του. Σήμερα ένιωσα πολύ περήφανη. Βγήκα με την παρέα που είχα ως φοιτήτρια και τους μιλούσα για τα τελευταία μου νέα με τον ψυχίατρο και τα φάρμακα (γιατί δεν ήθελα να το συζητήσουμε τηλεφωνικά) και μια από τις φίλες μου και πρώην συγκάτοικος μου μου είπε ότι την ενέμπνευσα με όσα είπα και με το πόσο αισιόδοξη είμαι. Και μου είπε ότι και εκείνη ήθελε να ξεκινήσει ψυχοθεραπεία αλλά ντρεπόταν να πάει και ένιωθε ότι δεν "πρέπει". Όμως, όταν της εξήγησα ότι δεν πρέπει να το βλέπει σαν ταμπού πλέον στις μέρες μας μου είπε ότι θα κλείσει και εκείνη ραντεβού. Χάρηκα πολύ. Την ξέρω πολύ καλά και μοιάζουμε αρκετά σαν χαρακτήρες. Σκληρές απέξω πολύ ευαίσθητες από μέσα όμως. Και πραγματικά με ένιωσε να νιώσω χαρούμενη αυτό το γεγονός. Ξέχασα τις προηγούμενες μέρες, την κακή διάθεση. Βγήκα με φίλους, πήγα στα μαγαζιά, εκτέθηκα σε πολύ κόσμο, μπήκα στο μετρό. Πράγματα απλά καθημερινά που πριν λίγες μέρες στην σκέψη και μόνο με άγχωναν. Τελικά με μικρά βήματα την φορά τα καταφέρνουμε καλύτερα...Quote:
Originally Posted by Anna137
Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App
Πιστεύω ότι και στην δική σου περίπτωση αυτό πρέπει να κάνεις. Να θέτεις μικρούς στόχους στο πρόβλημα. Πχ την μια μέρα να μιλήσεις για μισή ώρα με κάποιον που σου προκαλεί αυτό το σφίξιμο. Αύριο περισσότερο και πάει λέγωντας... στην αρχή θα είναι δύσκολο αλλά εάν φέρνεις εις πέρας τον στόχο που έχεις θέσει (λίγο λίγο την φορά, μην πιέζεις τον εαυτό σου εάν δεν νιώθεις άνετα γιατί και αυτό είναι λάθος τακτική) θα δεις ότι θα αποκτάς αυτοπεποίθηση. Και μετά από λίγο καιρό δεν θα χρειάζεσαι καν ηρεμιστικό.Quote:
Originally Posted by Anna137
Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App
Το μαγνήσιο σε τι βοηθάει σε συνδυασμό με τα φάρμακα;Quote:
Originally Posted by elis
Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App
Στη διαθεση
Μπράβο κοριτσάκι μου!! Η θεραπεία σου έφερε τους καρπούς της αρκετά γρήγορα! Χαίρομαι που περνάς ωραία κ δημιουργείς ωραίες εικόνες κ εμπειρικές αναφορές. Με εμπνέεις κ εμένα. Και εγώ καλύτερα είμαι, πιο ήρεμη κ κοιμάμαι καλύτερα. Είχα καταφέρει τους προηγούμενους 3 μήνες και είχα φτιάξει πολυ τη διατροφή μου με φρουτα κ χυμό πράσινων λαχανικών μέσα στη μέρα. Εδω κ 10 μέρες τα σκάτωσα λίγο κανω κ λίγα τσιγάρα, αλλα θα ξαναμπώ στο πρόγραμμα. Φαντάζομαι εχεις κάνει εξετάσεις να κοιτάξεις σίδηρο, φεριτίνη, μαγνήσιο, θηροειδή κ η πίεση σου να είναι κοντα στο 12 με 6. Αν όχι, να τα κάνεις. Αν το μαγνήσιο είναι χαμηλο χρειάζεται συμπλήρωμα. Βοηθά πολυ στο νευρικό σύστημα και στην σεροτονίνη. Επίσης να έχεις κανονική Β12. Εμένα με βοήθησε πολύ στο facebook μια ομάδα ωμοφάγων που με έβαλε ένας φίλος. Δεν έγινα βέβαια ωμοφάγος ή vegan αλλά είχα αυξήσει πολυ τα φρούτα μεσα στη μέρα μειωνοντας σχεδόν τα junk. Μετά τις 2 κρίσεις των τελευταίων 15ημερών μ έπιασε η κατιούσα, αλλα το ξαναβρίσκω. Επίσης προσπάθησε να μη πίνεις καφέ κ ν αρχίσεις γλυκόριζα. Τι σου λέω τώρα!! Τονώνει πολυ τα επινεφρίδια. Διάβασε λίγο γι αυτά. Είναι ένας αδένας πάνω απ τα νεφρά που ρυθμίζει τις ορμόνες και τις εντολές στον εγκέφαλο..Το στρες μας τα καταστρέφει. Εγώ παίρνω μια ειδική φόρμουλα για την τόνωση τους με μίξη ειδικών βοτάνων. Από σήμερα ξαναρχίζω κ γυμναστήριο...καλή Παρασκευή σου εύχομαι!Quote:
Originally Posted by Alice_1990
Ααααα.. θα το κοιτάξω και όταν το πάρω θα σε ενημερώσω για αποτελέσματα. Σε ευχαριστώ πολύ για την συμβουλή σου!Quote:
Originally Posted by elis
Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App
Και εγώ μόλις ξεμπερδέψω με τα χάπια οριστικά θα αρχίσω να ψάχνω φυσικούς τρόπους που βοηθούν στο στρες. Όπως ακριβώς τα περιγράφεις. Προσπαθώ και εγώ να προσέχω την διατροφή μου με φρούτα και λαχανικά και πηγαίνω και γυμναστήριο. Έχω κοιτάξει θυροειδή βγήκε πολύ καλή η εξέταση μου, έχω αναιμία βέβαια και χαμηλό αιματοκρίτη αλλά δεν παίρνω σίδηρο γιατί μου πέφτει βαρύ στο στομάχι. Για το μαγνήσιο η αλήθεια είναι πως δεν το έχω ψάξει καθόλου διότι δεν το γνώριζα! Αλλά παίρνω συμπληρώματα διατροφής 2 χρόνια τώρα που έχουν μαγνήσιο. Τώρα πόση δόση δεν ξέρω ακριβώς και εάν φτάνει. Τον καφέ τον έχω σταματήσει 1 εβδομάδα τώρα που για μένα είναι άθλος γιατί είμαι λάτρης αλλά με έπιανε τρομερή ένταση τις μέρες που έπινα. Από τσιγάρα τα έχω μειώσει στα 6 την ημέρα ενώ τις ημέρες άγχους έκανα 15.. προσπαθώ κάθε μέρα για την διάθεση μου.. σε ευχαριστώ γλυκιά μου.. να έχεις και εσύ μια όμορφη μέρα και περιμένω νέα σου!Quote:
Originally Posted by Anna137
Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App
Καλημέρα Αλίς τι κάνεις? Πως περνάς τις τελευταίες μέρες? Είδες καθόλου διαφορά με το εσκιταλοπράμ? Εγώ τι να σου πω, αν κ πέρασα μια όμορφη Κυριακή με την αδερφή μου κ φιλικό της ζευγάρι, τους ανοίχτηκα κιόλας. Το καλαμπουρίζω λίγο αυτό που έχω λέω πχ. παιδιά μ έχουν πιάσει κάτι κρίσεις πανικού στο αυτοκίνητο και τώρα είμαι σ ένα συνεχές άγχος, (οπότε χαλαρώνω εκείνη την ώρα το άλλο το ψυχαναγκαστικό). Μου λένε κ εκείνη καλά μην ανησυχείς...όλοι "του γιατρού" είμαστε...οπότε μου φεύγει.. Αλλα τι να σου πω βρε Αλίκη, εγώ δε βλέπω να χαλαρώνω με το χάπι, πιο πολύ τσιτώνω θα έλεγα. Ασε που τα έχω βάλει με το αυτοκίνητο τελευταία. Οδηγώ αγχωμένη. Εχθές πήγα στην ψυχολόγο...πόσο να οδήγησα, 8 χιλιόμετρα, επρεπε να πάρω λίγο ηρεμιστικό να πάω. Αγχολυτικό δεν έπαιρνα την τελευταία εβδομάδα. Εχθές κ σήμερα το πρωί πήρα. Κ έτσι ήθελα να μάθω κ εσένα αν σε έχει πιάσει στην ηρεμία το εσκιταλοπράμ. Καλή σου μερα!!Quote:
Originally Posted by Alice_1990
Αγαπημένη μου χαίρομαι που μου γράφεις τα νέα σου καλά ή κακά εγώ είμαι εδώ για να σε ακούω. Χθες αγόρασα το δεύτερο κουτί escitalopram. Έκλεισα έναν μήνα που το παίρνω. Δεν μπορώ να πω πως δεν έχω δει διαφορά από τις πρώτες μέρες αλλά πραγματικά δεν ξέρω εάν με βοηθάει αυτό ή το αγχολυτικό να είμαι πιο ήρεμη. Το αγχολυτικό το παίρνω σταθερά πρωί-απόγευμα. Προσπάθησα κάποιες μέρες να καθυστερήσω λίγο να το πάρω για να δω τι συμβαίνει από κάτω αλλά πχ το πρωί εάν δεν το πάρω νιώθω άγχος όχι πολύ (ιδρώνουν μόνο τα χεράκια) και το απόγευμα που το δοκίμασα με πιάνει μια κατάθλιψη, μια μελαγχολία και ξεκινούν και πάλι οι αρνητικές σκέψεις. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα δεν με έχει πιάσει πλήρως το escitalopram. Διαφορά έχω δει στο θέμα της αποπρωσοποίησης-αποπραγματοποίησης όμως. Τις πρώτες 2 εβδομάδες ήταν βασανιστικό και κάθε μέρα έλεγα θα κόψω τα αντικαταθλιπτικά (παρόλο που έπαιρνα και το αγχολυτικό). Όμως, έλεγα μετά άλλη μια μέρα υπομονή. Και έτσι συνέχιζα τον αγώνα. Τώρα νιώθω καλύτερα σε αυτό το κομμάτι το αίσθημα αυτό έχει μειωθεί κατά πολύ και σκέφτομαι πάλι καλά που δεν τα σταμάτησα. Αλλά έχω δρόμο ακόμα από ότι φαίνεται. Έχω και μέρες να πάω στον γιατρό μου και με έχει πιάσει μια ανασφάλεια. Έχω 2 εβδομαδες να πάω λογω υποχρεώσεων και νιώθω ότι τον χρειάζομαι...Quote:
Originally Posted by Anna137
Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App