Originally Posted by
kostas62
Γειά σου Δημήτρη και Χρόνια Πολλά.
Μην σε προβληματίζει που πρέπει να ζεις με την μητέρα σου εφόσον αυτό σε βοηθάει!
Να ευχαριστείς τον Θεό που είναι δίπλα σου, γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι πάντα δεδομένο.
Τώρα ζησε το παρόν, προσπαθώντας να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς, και μην προβληματιζεσαι για το μέλλον γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μας ετοιμάζει.
Μπορεί να είμαστε σήμερα οι ευτυχεστεροι άνθρωποι στον κόσμο, και αύριο το πρωί να πεθάνουμε!
Μου θυμίζεις και το εαυτό μου, όταν μετά από ένα εργασιακό burn out που έπαθα, σταδιακά ένα πρωί δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι ούτε να φάω τίποτα για μια εβδομάδα!
Αναγκάστηκα στα 40 μου να γυρίσω πίσω στο πατρικό μου οπου βρήκα αμέριστη υποστήριξη χωρίς γιατί και διότι, και κατάφερα σιγά σιγά να ξανά σταθώ στα πόδια μου.
Ο. Κ, δεν έκανα δική μου οικογένεια γιατί δεν ήμουν σίγουρος ότι θα το άντεχα, αλλά σήμερα στα 65 μου (δεν το πιστεύω ακόμη!), μπορώ να σου πω ότι αισθάνομαι ακόμη καλύτερα από ότι στα νιάτα μου!
Έχω τα αδέλφια μου, τα ανηψια μου που με αισθάνονται σαν οικογένεια τους, τους φίλους μου,τα ταξίδια μου, και μια πολύ άνετη οικονομική κατάσταση.
Πήρα και εγώ αντικαταθληπτικα, τα οποία διεκοψα πριν αρκετά χρόνια με πολύ πολύ κόπο, αλλά τελικά ο οργανισμός μου επανεκτησε την ομοιοσταση του, πράγμα που δεν το πίστευα στην οξεία φάση των συμπτωματων από την διακοπή τους.
Συμπέρασμα, πότε δεν είναι αργά για να έχεις μια καλή ζωή στο μέλλον, και μπορεί μάλιστα να σου επιφυλάσσει μια ευχάριστη έκπληξη.
Φαίνεται να γνωρίζεις καλά αγγλικά, οπότε ρίξε μια ματιά στο site survivingantidepressants.org
για βοήθεια και ενδιαφέρουσες παρόμοιες καταστάσεις και το πως ο καθένας τις αντιμετωπισε.
Σου εύχομαι ότι καλύτερο.
