Άλλη μία μπερδεμένη κοπέλα..Σας έχει συμβεί??

Με συγχωρείτε για την καθυστέρηση.Θα απαντήσω σήμερα το απόγευμα. <3

Αγαπητή μου @Constantly curious ,
Είσαι από τους ανθρώπους που με τα λόγια τους με έχουν βοηθήσει τόσο πολύ!Σ'ευχαριστω για την προσοχη που εδωσες και στα δυο threads μου και λυπαμαι αν η ποσότητα της γραφής μου σε κούρασε.
Όταν λες σωματικά συμπτώματα εννοεις αυτά που ανέφερα για ατονία,διάθεση υπνου και αδυναμία κατανάλωσης φαγητού?Αν ναι,η αληθεια ειναι πως στην τελευταια μου επίσκεψη δεν τα ανέφερα γιατι ηξερα οτι εχουν αίτιο την μεχρι προσφατα δυσφορητη κατασταση μου καθώς και ότι,αν κατάφερνα να χαλαρώσω,θα περνουσαν.Οπως και έγινε,που αν και οι προβληματισμοί μου θα συνεχίσουν να με βασανίζουν για καιρό ακομα(καθώς ξέρω τον τροπο με τον οποιο λειτουργεί το μυαλό μου και όταν του μπαίνει μια ιδεα αργεί να ξεκολλησει)αισθάνομαι κάπως καλύτερα.
Επίτρεψέ μου να σου εξηγήσω.Απο την προσωπική αξιολόγηση που κάνω στον εαυτό μου στην προσπάθεια κατάκτησης της αυτογνωσίας μου ανακάλυψα ότι ίσως και να είχα τάσεις εξαναγκασμού-ιδεοληψιών από πολυ νεαρή ηλικία.Τί εννοώ?Όταν παίζαμε με την παρέα μου κάποιο παιχνιδι(κυρίως ρόλων)ταυτιζομουν υπερβολικά εννοώντας ότι του απέδιδα ένα κομμάτι της πραγματικής μου ζωής εξού και θα με δυσαρεστουσε πολύ να σταματούσαμε μεγαλώνοντας,όπως είναι το φυσιολογικό,κάποια στιγμή να παίζουμε.Φυσικα, στο πλαισιο της φυσιολογικης μου αναπτυξης μπηκε ενα τελος σε αυτο χωρις τελικα να με φοβησει.Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή.Αυτο είναι κάτι που ανακάλυψα μόνη μου για τον εαυτό μου και παρατήρησα ότι οι ιδεοληψίες μου γιγαντωθηκαν μετά το τραυματικό γεγονός της απώλειας γονέα.Ειναι αυτό που λέμε ότι ο άνθρωπος μπορεί να έχει τάσεις προς κάτι και ανάλογα με το περιβάλλον που θα βρεθεί θα τις εκδηλώσει ή όχι.Ετσι και έγινε.Οι φοβίες μου μεταξύ άλλων έχουν συμπεριλάβει φόβο για απώλεια και άλλου αγαπημένου προσώπου,φόβο θανάτου δικού μου(περισσότερο όχι γι' αυτά που θα έχανα εγώ αλλά για τον πόνο που θα προκαλούσα στους αγαπημένους μου, όπως αισθάνθηκα κι εγώ μετά το θάνατο γονεα),φοβο για ασθενειες κ.α.Παντα όμως δεν έχανα τα λογικά μου και ήξερα για ποιο λόγο μου συνέβαινε αυτό.Απλως είναι πολλές φορές δύσκολο να το διαχειριστω.Ετσι κι έγινε σ' αυτήν την περίπτωση.Η σκέψη γεννήθηκε απ'τον ίδιο φόβο ανατροπής της ισορροπίας και της χαράς της ζωής μου απ'τη στιγμή μάλιστα που ο άνθρωπός μου έχει συνεισφέρει κατα κορον στο να έχω μια όμορφη ζωή.
Τώρα, ισχύουν δεν ισχύουν οι προβληματισμοι μου πανω στο σεξουαλικο προσανατολισμο είναι κάτι που θα ανακαλύψω στη διάρκεια της ζωής μου.Απλως είναι κρίμα,όπως είπες,να βασανίζομαι με την οποιαδήποτε σκέψη.Αυτο που με πανικοβαλε είναι το γεγονός ότι για να πειραματιστω θα ήταν πιο εύκολο αν δεν είχα σχέση.Βέβαια, και αυτός ο ένας πειραματισμός μπορεί να μη σου δώσει ασφαλή συμπεράσματα.Απ'τη στιγμή μάλιστα που ο δικός μου πειραματισμός θα γινόταν από αγωνία,ανασφάλεια και εξαναγκασμο του εαυτού μου και όχι επειδή θα ήθελα πραγματικά.Δε θα θυσίαζα τη σχέση μου για μια υποψία.Ειμαστε απόλυτα ειλικρινείς μεταξύ μας,του το έχω συζητήσει και του ξεκαθαρισα ότι αν κάποια στιγμή υπάρξει κάτι θα το μαθει(όπως θα το μάθαινε και στην περίπτωση που συνέβαινε κάτι με έναν άλλο ανδρα).Ο γιατρός μου,το αγόρι μου και εγώ πιστεύουμε ότι πρόκειται για άλλη μια ιδεα μου.Στο μέλλον η ζωή θα μου δείξει.
Και παλι σ'ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου.

Η γραφή σου με κάνει να νοσταλγώ τις στιγμές του παρελθόντος με ανθρώπους που λατρεύουν και σέβονται τον Λόγο. Πόσο σπουδαίος και πόσο πλούσιος είναι για να διατυπωσουμε και να ζωγραφισουμε τα αισθήματα μας, ε ; Η ανάγκη μας να ενσωματωθουμε σε ομάδες μας καλεί σε έναν τρόπο ζωής χαμαιλεοντισμου (κάποιες φορές) ταυτόχρονα τα παιχνίδια ρόλων κάνουν την ζωή πιο συναρπαστική. Έχεις οξύ νου και καλλιτεχνικές δεξιότητες που περιμένουν να εκφραστούν. Τον τρόπο δεν τον ξέρω. Ακόμη και σε ερασιτεχνική θεατρική ομάδα πανεπιστημιου αν σπουδάζεις μπαίνεις άνετα :) Προσωπικά λατρεύω τη γραφή, τη μουσική,θαυμαζω σχεδόν όλα τα είδη χορού. Πως το σώμα γίνεται αφήγηση. Αυτή η μικρή αρνηση ανά περιόδους τροφής εμένα με ανησυχεί. Έχω εμφανίσει το ίδιο πάντοτε μοτίβο ως μορφή διαχείρισης στρεσογονων γεγονότων χωρίς να αντιλαμβάνομαι τις επιπτώσεις. Ήταν σύμπτωμα με ένα υπόβαθρο. Αν θέλεις κάποια στιγμή ανέφερε το στον γιατρο σου αλλά φυσικά μαζί με το πόσο χρονικο διάστημα κρατάει. Δεν αμφιβάλλω καθόλου πως είσαι σε επαγρύπνηση αντίληψης του τι σου συμβαίνει απλά θα ήθελα να υπάρχει εξίσου κάποιος να "πιάσει τα λεπτά σημεία ". Λυπάμαι για την απώλεια σου και δεν ξέρω με ποιο τρόπο την διαχειρίστηκες. Δεν ξέρω αν προλαβες ή επέτρεψες στον εαυτο σου να εκδηλώσει όλο το φάσμα συναισθημάτων. Με συγχωρείς αν έγραψα κάτι που υποδηλώνει πως γνωρίζω τον εαυτό σου καλύτερα από ότι εσύ. Ότι γράφω είναι με καλή πρόθεση!! Χαίρομαι που το παλικάρι σου ξέρει να αγαπά! Ειναι σπάνιο. Σου αξίζει αυτό, μην επιτρέψεις σε κάποιον να υποδαυλισει την αξία σου για Αγάπη.

@Constantly curious ,
Θα ήθελα να σε ρωτήσω,εσύ ως εξωτερικός παρατηρητής,τι πιστεύεις ότι συμβαίνει με το θεμα που με απασχολεί.Δεν είναι απαραίτητο να χρησιμοποιήσεις ταμπέλες αν δε θες, πιστεύεις όμως ότι ειμαι καθαρά ετεροφυλοφιλη και το πρόβλημα είναι κυρίως ψυχολογικό,ετεροφυλοφιλη με τάσεις ομοφυλοφιλίας,με απλή περιεργεια,αμφιφυλοφιλη,ομ οφυλοφιλη?Ρωτάω γιατί θα με βοηθούσε η γνώμη ενός ανθρώπου εκτος του προβλήματος του δικου μου γιατί μπορεί να κρίνει πιο ανεπηρέαστα και ψύχραιμα.
Κάτι ακόμα.Θεωρεις ότι μπορεί ένας άνθρωπος να έχει σε κάποια φάση της ζωής του μια π.χ ομοφυλοφιλική φαντασίωση χωρίς να είναι ομοφυλόφιλος?Συμφωνώ πάρα πολύ σε αυτό που είπες περί διαφόρων φαντασιώσεων,σχέσης και θεωρητικής αναζήτησης καθώς υπάρχουν άνθρωποι που τους διεγείρουν ασυνήθιστες και τραβηγμενες θα πω σεξουαλικές σκηνες, χωρίς όμως να τις εφαρμόζουν ποτέ στο κρεβάτι τους και όχι επειδή ντρέπονται αλλά επειδή είναι άλλο η διέγερση και άλλο η επιθυμία.Π.χ μπορει να διεγερθεις και με μια σκηνη ζευγαρωματος ζωων.Αυτο δε σημαινει κατι.Δεν ξέρω αν συμφωνείς.
Να ξεκαθαρίσω ότι ο ψυχίατρος που με παρακολουθεί είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο αισθάνεσαι πολύ άνετα να συζητήσεις μέχρι και για κάτι που το θεωρείς το πιο ντροπιαστικό,έχει εμπειρία από όλες τις ηλικιακές ομαδες(παρακολουθεί μάλιστα πολλά νεαρά ατομα)και είναι ώριμος ηλικιακά και ετεροφυλόφιλος.Τις 2 τελευταιες αυτες πληροφορίες τις παραθέτω για να δείξω ότι δεν έχει ΚΑΜΙΑ προκατάληψη ως προς κανέναν σεξουαλικό προσανατολισμό,οπως εχει τυχει να δουμε δυστυχως πολλους ειδικους ψυχικης υγειας να ειναι,ειδικα οντας και μεγαλοι ανθρωποι.Και με έχει ενθαρρύνει,αν εντούτοις θελησω καποια στιγμη,να πειραματιστω απολύτως απενοχοποιημενα.Ειμαι,όπως έχω πει,άλλωστε και η ίδια τελείως απενοχοποιημενη ως προς το κομμάτι της σεξουαλικότητας.Μπορει η γνώμη του κόσμου να με ενδιαφέρει αλλά στο συγκ κομμάτι ποτέ δε μ'ενοιαξε.Αυτο που με νοιάζει είναι το να είμαι κάτι το οποίο δε θέλω να είμαι όχι επειδή ντρέπομαι αλλά επειδή δε μου ταιριάζει.Και έτσι εξαναγκαζω τον εαυτό μου.

Πιστεύω πως είσαι μια νέα κοπέλα που νιώθει μεγάλο ενδιαφέρον για τη Ζωή τους ανθρώπους την ψυχολογία και άλλα πολλά. Πιστεύω πως ακόμα και εαν επιβεβαιώσεις ότι είσαι bi αυτό δεν θα είναι πρόβλημα αρκεί να νιώθεις καλά με εσένα. Δεν σε έχω ζήσει ως άνθρωπο για να νιώσω ασφάλεια να μιλήσω για κάποια υπολανθανουσα ομοφυλοφιλικη επιθυμία. Αν επιβεβαιώσεις πως οι γυναίκες απλά ειμαστε γοητευτικές και αυτό οκ. Υποθέτω πως είσαι μονογαμική και προχωράς ερωτικα λόγω συναισθήματος. Συνεπώς αν ερωτευτείς γυναίκα τότε θα καταλάβεις και εάν ερωτικα νιώθεις υπέροχα. Όσο για τον ψυχιατρο χαίρομαι που βρήκες τον κατάλληλο. Να είναι πάνω από όλα Άνθρωπος και να ακούει τα πάντα χωρίς υφακια. Κάποιοι δεν κρύβονται...

Σ'ευχαριστω παρα πολυ διοτι τα λογια σου με κανουν να αισθανομαι ομορφα με τον εαυτο μου και μου δινουν διαθεση να προχωρησω.
Έχω η αλήθεια είναι διάφορες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις,μου άρεσε πολύ το θέατρο και έπαιζα πιο μικρή,λατρεύω το τραγούδι,το χορό,τη μουσική.Σπουδάζω,οχι ομως ψυχολογία ή ψυχιατρικη,αλλα με ενδιαφερουν απιστευτα αυτοι οι 2 κλάδοι και,αν και στη σχολή μου κάνω κάποια μαθήματα από αυτούς τους κλάδους,πολλά πράγματα τα ξέρω εκ των προτέρων μόνη μου από αναζητήσεις,προσωπικούς προβληματισμούς και μελέτη του εαυτού μου.
Η κρίσιμη αυτή εμπειρία ζωής που είχα είναι κάτι με το οποίο μαθαίνεις να ζεις.Ο χρόνος σου περιποιείται τις πληγές,δεν τις γιατρεύει σ' αυτές τις περιπτώσεις ούτε και πονάς κάποια στιγμή λιγότερο.Η αλήθεια είναι ότι ειμαι άνθρωπος που θέλω να είμαι εκεί για τους άλλους,εξού και,αν και πήρα το χρόνο μου να διαχειριστώ το γεγονός αυτό με όλες τις πιθανές εκδηλώσεις,στην αρχή δεν ήμουν εκφραστική.Τα κρατούσα μέσα μου και ελάχιστες φορές και συγκ άνθρωποι με έχουν δει να κλαίω στη ζωή μου.Αυτο όμως είναι μια προσωπική επιλογή με την οποια αισθάνομαι καλά.Αυτο που δούλεψα στον εαυτό μου από κει και πέρα είναι η έκφραση οποιουδήποτε συναισθήματος,οποιασδήποτ� � άποψης,η απόλυτη ειλικρίνεια προς τους ανθρώπους.Ειμαι πολύ ευχαριστημένη με την πρόοδό μου ιδιαίτερα απ'τη στιγμή που ήταν απολύτως δικό μου έργο,χωρίς ειδική βοήθεια,την οποία αναζήτησα μόνο όταν μου εμφανίστηκαν τα προαναφερόμενα μη διαχειρισιμα.

Εχεις δικιο.Επιλεγω προσεκτικά τους ανθρώπους,είμαι υπομονετική και πρέπει να υπάρχουν βασικά κριτήρια για να αναπτύξω σχέση.Οχι να ταιριάζουμε,γιατί η διαφορετικότητα δίνει μια καυτερη γεύση στη σχεση(χαχαχα!)αλλά να βλέπω ενδιαφέρον,σεβασμό,προσοχή ,ευγένεια ψυχής και σταδιακά έρχεται και η αγάπη.Προχωρω σεξουαλικά όταν ο αλλος είναι διατεθειμένος πέρα από το σώμα του να μου δώσει και την ψυχή του.Και αυτό είμαι τυχερή που το έχω βιωσει
Τώρα..Συναισθηματικη έλξη και ανάγκη για ερωτικη σχέση με γυναίκα δεν έχω αισθανθεί ποτέ.Στο μέλλον ο,τι προκύψει.Δεν μπορω να προσχεδιασω το αν ποτε θα αισθανθω κατι για γυναικα και αν οντως αισθανθω αν θα το αποφυγω ή θα δοκιμασω και αν τελικα θα μου αρεσει η συγκ σεξουαλικη επαφη και η σχεση,ενα απο αυτα τα δυο ή και κανενα.Αρκει να μη βασανίζω τον εαυτό μου με πιθανά σενάρια τα οποία μπορεί να μη σκηνοθετηθουν και ποτέ.
Και παλι σ'ευχαριστώ για τις θετικές σκέψεις και την αφοσίωσή σου στο θέμα μιας άγνωστης.Θα χαρώ να συζητάμε πάνω σε θέματα του forum.

Χαίρομαι πάρα πολύ που υπάρχεις στην κοινότητα της ψυχολογίας και φυσικά σε "γνωρίζω " εδώ. Ανεκαθεν ήμουν του βάθους ψαχνοντας με τα παραπάνω κριτήρια που έγραψες και δυστυχώς πάντοτε άκουγα πως "το ψάχνω πολύ ". Με κούρασε και έφτασα σε σημείο να πιστεύω πως πράγματι μάλλον είμαι δύσκολη ή αρνητικη περίπτωση ανθρώπου. Εμένα με τρομάζει η απώλεια. Παρολαυτα όταν έφτασα στο "ντιβάνι της ψυχοθεραπειας " λογοπαίγνιο για τον μέγα Yalom άκουσα ότι πενθώ και έχω πετρωσει. Κάνοντας μια ενδοσκοπηση είχα πετρωσει πράγματι. Θαυμάζω το γεγονός πως το διαχειρίστηκες μόνη δίχως αυτοκαταστροφικες συνεπειες. Δυνατο ψυχισμο έχεις ! Δεν ξέρω γιατί τα δάκρυα θεωρούνται δείκτης αδυναμίας αλλά μετά από ένα σοβαρό γεγονος και μια υπόδειξη κακοηθεστατη από άνθρωπο που έως τότε είχα σε υπόληψη πλέον σπάνια ραγιζω ενώπιον κάποιου. Σε ευχαριστώ που μου έδωσες βήμα να εκφραστώ και γίνομαι κατανοητή !

@Constantly curious
Ισως η αποφυγή των δακρύων να βοηθάει κάποιους ανθρώπους να αισθανθούν ότι το προσπαθούν λίγο παραπάνω με τον εαυτό τους και οτι αυτό τελικα τους κάνει πιο δυνατούς.Εννοω πως δεν το βλέπουν όλοι ως δείγμα αδυναμίας και γι'αυτό το λόγο να το αποφεύγουν.Εμενα κιόλας προσωπικά δε μου βγαίνει να κλάψω μπροστά σε άλλους.Αν κατόρθωνα να έκλαιγα θα ήταν επειδή πίεσα τον εαυτό μου να το κάνει.Οχι βέβαια και να φτάσουμε στο σημείο να τα κρατάμε όλα μέσα μας ,αλλά καταλαβαίνεις τί θέλω να πω.
Μετά το γεγονός που πέρασα ο φόβος μου για την απώλεια μετουσιώνεται σε διάφορες ιδεοληψίες.Ολες όσες ανέφερα προηγουμένως περιλαμβάνουν τον ίδιο φοβο: απώλεια ελέγχου της ζωής μου.Ειμαι άνθρωπος που έχω μεγάλες απαιτήσεις απ'τον εαυτό μου και είμαι πολυ αυστηρη μαζί του.Αυτο τα προκαλεί σε μεγάλο βαθμό.
Δύο ερωτησεις:

α)αν είχες αντίστοιχο με το δικό μου προβληματισμό,σε ποια ηλικία,πόσο διήρκησε και αν οφείλονταν σε πραγματικό αίτιο ή σε κακή ψυχολογία.Εννοειται πως αν δε θες να μοιραστείς κάτι τέτοιο είναι απολύτως κατανοητό και ζητώ συγγνώμη αν σε έφερα σε δύσκολη θέση.Απλως είπα να ρωτήσω δεδομένης της αναφοράς σου στο ότι συνειδητοποίησες ότι δεν εισαι bi.

β)θες να μιλήσεις για την κακοήθη αυτή υπόδειξη που υπεστης;

Αγωνία για τον προσδιορισμό προτίμησης δεν είχα. Με βασάνιζαν όμως σκέψεις αυτοχειρίας, άγχος θανάτου γονέων και τα συναισθήματα μου ήταν ακραία σε ένταση. Ξεκίνησαν κάποια από το δημοτικό και ανά περιόδους είχα εξάρσεις υφεσεις. Όταν ο νους μου κόλλαγε στη φοβία ξεδιπλωνοταν τόσο ζωντανά μέσα μου ο πόνος που δεν καταλάβαινα ότι αυτό είναι παράξενο. Νόμιζα πως ολοι τα νιώθουν. Γενικώς μετά από μη σωστή διάγνωση και μη υποστηρικτικο περιβάλλον εγώ βουλιαζα περισσότερο στην αυτοκαταστροφη. Δεν ήξερα να με αγαπήσω με υγιείς επιλογές. Αλλά τα είχα εκλογικευσει όλα και μπορούσα να είμαΙ λειτουργική (αυτό κάποτε σταμάτησε). Κάποιος π δεν με ήξερε έβλεπε μια κοπέλα κομπλέ ενώ εγώ όταν εμένα μόνη διαλυομουν. Μετά από χρόνια έχω καταλήξει πως ήρθα σε ρήξη σε μικρή ηλικία με την αντίληψη μου για τον εαυτό και την αίσθηση ασφαλείας μου. Ναι μου συνέβη κάτι σοβαρό δεν έγινε έτσι απλά. Κατά τα άλλα ακόμα είμαι στο ταξίδι αυτό βελτίωσης. Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι αυτό θα ήταν να απευθυνθώ σε ειδικό από τα 18. Όσον αφορά τα δάκρυα... Όταν πονάς και σε αντιμετωπίζει άνθρωπος με έντονες σαδιστικες τάσεις πίστεψε με απλά επιλέγεις ή να σωθείς ή να χαθείς. Οι θετικοί άνθρωποι στη ζωή μου ήταν πάντοτε άγνωστοι και δεν είχαν δόλο. Οι οικειοι μου ήταν και οι πιο ακατάλληλοι.

@Constantly curious
Καταλαβαίνω και θέλω εντούτοις να σε συγχαρώ για τα πραγματα που εχεις κατορθώσει να δουλέψεις μέσα σου.
Το αίσθημα του να αισθάνεσαι τη γη να πέφτει κάτω από τα πόδια σου και να μην ξέρεις ποια είσαι μπορεί να έχει ακραία αποτελέσματα και είναι από τα χειρότερα που μπορούν να σου τύχουν.Γιατι στο τέλος,αυτο που μενει εισαι εσυ με τον εαυτο σου και μ'αυτον πρεπει πριν απο ολους να συμφιλιωνεσαι και να τον προστατευεις.Κι εδώ μπορεί να εισαχθεί και το υπέροχο quote που βλέπω να έχεις στην περιγραφή σου! <3
Εγώ αντιθέτως δεν έβλεπα μέχρι πρόσφατα ότι αυτά που με απασχολούν απασχολούν και άλλους ανθρώπους και αυτό με αγχωνε μήπως αντιδρώ υπερβολικά.Αλλα καθώς μεγαλώνω βλέπω δυστυχως σε πολλες περιπτωσεις όλο και περισσότερο τα στοιχεία που απαρτίζουν αυτόν τον κόσμο και εγκαταλειπω(δυστυχως)μέχρι και την παραμικρή εικόνα του ότι η ζωή είναι απολύτως ομορφη,την οποία είχα ως παιδί εγκλωβισμένο στη φούσκα μου στο πλαίσιο της οποίας το μοναδικό μου πρόβλημα ήταν το ότι δε μπορώ να βγω έξω να παίξω.Γνωριζω ανθρώπους,βλέπω τα βάσανα και τα κατορθώματα τους,βοηθω οσο και αν μπορω και αυτό το αγαπώ!Και με κάνει να παίρνω κουράγιο για τον εαυτό μου.
Όσον αφορά τον φόβο απώλειας γονέων,θα σου πω κάτι.Η εμπειρία μου μου έχει δείξει ότι δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει μέχρι και η επόμενη στιγμή που θα έρθει.Κι αυτό δεν είναι κακο απ'τη στιγμή όμως που δε σε καθιστά τρομοκρατημένη και δυσλειτουργική.Γι'αυτο και πρέπει να δείχνουμε πάντα τα συναισθήματα μας προς τους ανθρώπους και να τους δίνουμε ευκαιρίες.Και να μη προσπαθούμε να ελέγχουμε συνεχώς την πορεία των πραγμάτων.Ενα από τα φάσματα στα οποια έχω περάσει είναι να φοβάμαι αν ο γονέας μου θα φτάσει ασφαλής στη δουλειά και να του/της ζητάω να μου τηλεφωνεί όταν φτάνει!Κι αυτό απ'το φοβο που μου δημιούργησε το γεγονός ότι ο άλλος μου γονέας σκοτώθηκε ακαριαια στο δρομο..Αυτο όμως που σκέφτηκα και που μου είπαν κιόλας είναι ότι δε μπορούμε να τα κάνουμε και να τα προλάβουμε ολα,αλλά τουλάχιστον γι'αυτά που μπορούμε πρεπει να κάνουμε τα πάντα! :)

Νομίζω πως είσαι η ηλιαχτίδα στο φορουμακι μας. Χρειαζόμαστε αλληλοσεβασμο και αλληλουποστηριξη εδώ. Εύχομαι να απαντήσουν και στο άλλο νήμα σου γιατί υπάρχουν πολλά ερωτήματα και εσύ ευτυχώς εχεις σωστό τρόπο να αντιληφθείς αλλά και γνώσεις για να απαντήσεις. ***Λιγα ελέγχουμε σε τουτη τη ζωή αλλά όλο μας το διαφεύγει με το άγχος. Θα διαβάζω ξανά και ξανά αυτό που έγραψες για να μην εμμένω. Σε ευχαριστώ!!!

@Constantly curious ,
Η αλήθεια είναι ότι ένας τέτοιος χώρος έχει φτιαχτεί για να μπορούν οι άνθρωποι να εκφράζονται ελεύθερα,απενοχοποιημενα και να "απογυμνωνουν" τον εαυτο τους.Και σίγουρα η ανωνυμία το κάνει πιο εύκολο, όμως θέλει γενναιότητα ψυχής να εκθέτεις σε αγνωστους τον εαυτο σου, οι οποιοι θα σε κρινουν και θα σου πουν πραγματα που θες ν'ακουσεις αλλά σιγουρα και άλλα που δε θα ηθελες ποτε κανεις να στα επιβεβαιωσει ως φοβους σου.Αυτη όμως είναι η πραγματικότητα και οι απόψεις μεταξύ ανθρώπων διαφέρουν.Το forum το γνωρίζω εδώ και ένα χρόνο όταν προσπαθούσα να αναζητήσω ανθρώπους που βιώνουν τις ίδιες καταστάσεις μ'εμενα ως προς τα προηγούμενα θέματα που με απασχολούσαν.Αλλο που τώρα έκανα εγγραφή και πήρα το θάρρος να γράψω υπό την εμφάνιση της νέας αυτής φοβίας μου.Και πραγματικά με έχει βοηθήσει πολύ! Γιατί έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους που δε σε ξέρουν για να θέλουν να σου χαϊδέψουν τ'αυτιά και έτσι θα σου πουν(τις περισσότερες φορές)την αλήθεια ωμή.Βεβαια, έχω δει και άσχημα αρνητικές αντιμετωπίσεις σ'αυτό το forum με κατάκριση,υποδειξεις επιβολης,οπισθοδρομικές αντιλήψεις,διχασμενες απαντήσεις απ'το ίδιο ατομο ανάλογα με το συμφέρον του.Θεωρω πως για να είσαι εγγεγραμμένος εδώ δε μπορείς να είσαι οπισθοδρομικος,ειδικα στη συγκεκριμενη κατηγορια του forum(σεξουαλικοτητα).Δεν καταλαβαίνω π.χ γιατί ένας άνθρωπος που καταδικάζει την ομοφυλοφιλία κάθεται όχι μόνο να διαβάσει αλλά και να απαντησει σε ανθρώπους που τη βιώνουν.Γιατι?Αφού δε σε αφορά το ζητημα(επειδή δεν το βιωνεις)και έχεις μόνο αρνητικά να πεις.Γιατι να βαραίνεις την ψυχή εκείνου που χρειάζεται βοήθεια και να του λες ότι είναι π.χ. καταδικασμενος?Βέβαια, ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει ότι θέλει αλλά σε ένα forum ψυχολογικής υποστήριξης δε νομίζω ότι χωράνε αρνητισμοι.Φυσικα και μπορείς να αντιλέγεις,να διαφωνείς,να τσακωθείς αλλά ο καθένας πρέπει να είναι προσεκτικός με όσα λέει τόσο εδώ όσο και στη ζωή εκεί εξω.Αρκετη μαυρίλα υπάρχει εκεί έξω για να τη μεταφέρουμε και εδώ μέσα.
Όσο για το άλλο μου thread, ελπίζω κι εγώ να αναπτυχθεί όμορφη συζήτηση γύρω απ'αυτό.Προσπαθησα να συγκεντρώσω θέματα που έχω δει διάσπαρτα από πολλούς ανθρώπους αλλά με ομοιότητες μεταξύ τους.Οποτε, μπορούν άνθρωποι με τους ίδιους προβληματισμούς,που πιθανώς να μην είχαν πάρει χαμπάρι ο ένας το thread του άλλου,να συζητήσουν συνδυαστικά με την έκφραση γνώμης από οποιονδήποτε άλλο θέλει να βοηθήσει.
Ηλιαχτίδα, απ'το Sunny ε? <3 Χαχαχα!!

ως ανθρωπος που πασχει απο αγχωδη διαταραχή χωρις αυτο να με καθιστά ειδήμωνα εχω την αισθηση οτι η αγχώδης διαταραχή ειναι το πραγματικο σου πρόβλημα

@delos ,
Κι εγώ σε αυτό κλινω.Ειδικα λαμβάνοντας υποψη το ιστορικο μου εμφανισης ιδεοληψιων.Αλλά,όπως γνωρίζεις και από την προσωπική σου εμπειρια,το ανεξελεκτο αγχος σε εμποδιζει πολλες φορες να διακρινεις πραγματικοτητα απο ιδεοληψια-φοβο.

Σ'ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου.Οτιδήποτε άλλο θες να πεις είτε για μένα είτε για τον εαυτό σου είτε κάτι άλλο,ευπρόσδεκτος/-η να το κάνεις!