Σκεψεις εν ωρα κρισης...

Quote:

---

Originally posted by vince
Arsi εύχομαι να είσαι καλύτερα...μερικά βράδια είναι δύσκολα αλλά ξέρεις πως έχεις ανθρώπους που θέλουν να βοηθήσουν. Μπορεί να μην σε ξέρω προσωπικά αλλά η παρουσία σου εδώ είναι απο τις ομορφότερες :)

---

Vince τι όμορφα τα λόγια σου!
Στάζουν σα μέλι στο πικρό μου στόμα,περνάν μέσα μου κ γλυκαίνουν την ψυχή μου.
Τα είχα τόσο πολύ ανάγκη!Ευχαριστώ από καρδιάς.

Δεν ξέρω τι άλλο να πω κ πόσοι μπορούν να με καταλάβουν,νιώθω τόσο μικρή,τόσο αδύναμη,τόσο ευάλωτη.
Νιώθω το αδιέξοδο να σφίγγει το λαιμό μου.

Θέλω να περάσει η νύχτα,να ξημερώσει να δράσω που είπε κ ο keep.

Σας ευχαριστώ πολύ κ σένα κ την anwnimi για την αποψινή σας παρουσία δίπλα μου.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Quote:

---

Originally posted by weird

Έπιασα έναν άνθρωπο απο το χέρι - ήταν ασήκωτη η μοναξιά.
Ο δρόμος, ήταν ακάνθινος και ο καιρός θολός, με μεγάλα αδιόρατα σύννεφα...

Ο δρόμος είναι όλο ροδοπέταλα!
Ο ήλιος μου ζεσταίνει τα μάτια!
Ελεγα μέσα μου ξανά και ξανά και συνέχιζα να κρατώ την σημαδούρα μου απ το χέρι
- χανόμουν, ευκολα...

Μια μέρα το ΠΙΣΤΕΨΑ.... δεν ένιωθα πια τη βροχή... είχα σταματήσει να νιώθω,
και το χάος, που δημιουργήθηκε, φοβόμουν να το κοιτάξω κατάματα...
Συνέχισα να βαδίζω σαν κάποια ξένη μέσα στην ψεύτικη αλήθεια μου.

Νόμιζα, οτι είχα την σημαδούρα, οτι ήξερα που ήμουν, μα ήμουν περισσότερο απο κάθε άλλη φορά χαμένη.

---

Ναι, ναι...πριν λίγο καιρό ήρθε μέσα μου αυτή η αποκάλυψη. Πόσα χρόνια μετά...Βλέπεις την ταινία της οποίας εσύ ο ίδιος έφτιαξες το σενάριο...
Χρειαζόμουν μια οικογένεια...μια συναισθηματική ασφάλεια που δεν την είχα... Που στα παιδικά μου όνειρα το εξέφραζα με την εικόνα του παιδιού που γυρίζει σπίτι του και βλέπει το τίποτα! Δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ εκεί που υπήρχε το σπίτι του, έχουν ΟΛΑ διαλυθεί και στη θέση τους το απόλυτο τίποτα και η έπειτα η ΚΡΑΥΓΗ...
Κι έτσι την έπλαθα αυτή την οικογένεια...Την είχα ΑΝΑΓΚΗ
Ήταν θέμα επιβίωσης. Αλλιώς το χάος...το κενό...η τρέλα

Όμως αυτή η οικογένεια ήταν ψεύτικη...πλασματική...μπερδ ευόταν με τον έρωτα και στο τέλος τίποτα από τα δύο δεν ήτανε...

Όμως...τώρα που το βλέπω δε θέλω να το βλέπω...πονάω για την εικονικότητά του...μα πιο πολύ πονάω που δεν μπορώ ακόμα να το διαλύσω...να ζήσω την ΑΛΗΘΕΙΑ.

Χρειάζομαι ακόμα αυτή την πλασματική οικογένεια...Το παιδί μέσα μου χρειάζεται να νιώσει πιο ασφαλές για να την αφήσει...

---

Τα λόγια σου. Αγγιξαν, κάθε μου κύτταρο ψυχικό.
Είναι επώδυνη η όραση της αλήθειας, όταν αυτή η αλήθεια εμπεριέχει και την όποια ατέλεια - αδυναμία - ανημποριά.
Βάστα γερά, ακούς?
Μην κατηγορείς τον εαυτό σου για το ψέμα στο οποίο σε \"οδήγησε\"
ένα άλλο,
βαθύτερο χάσιμο,
μια άλλη,
παλιότερη αποκοπή απο το πραγματικό και το αληθινό,
σε ανάγκασαν να ζεις μέσα του...
ήταν ο ΜΟΝΟΣ τρόπος, για να επιβιώσεις...
Και θα ρθει η μέρα, που αυτή τη συνειδητοποίηση που τώρα αγγίζεις, θα τη ρουφήξεις μέχρι την τελευταία της σταγόνα, και θα τραφείς απο αυτή...
Θα μεγαλώσεις.....
Η μάσκα, θα πέσει,
κι όλες οι ψεύτικες αλήθειες,
σαν λουλούδια χλωμά,
θα μαραθούν.

Είμαι δίπλα σου, αγαπημένη μου ηλιαχτίδα :)

Άρση,
επειδή κι εγώ παλιότερα
πέρασα μέσα απο βασανιστικές στιγμές,
αντιμέτωπη με τον εαυτό μου...
Ω κι εκείνα τα βράδια τα ατελείωτα, ποτέ δεν θα τα ξεχάσω,
τη βαθύτατη των μοναξιών,
τον επώδυνο ψυχικό πόνο,\\την απόγνωση, την αγωνία,
ΤΟ ΧΑΟΣ.....
Κανείς δεν με ένιωθε,
ΜΟΝΗ ΜΟΥ....
στο κενό,
να αναμετριέμαι με όλο μου το μέσα.
Ο σκληρότερος αγώνας.

Το μόνο που έχω να σου πω, για τις δύσκολες ώρες, είναι μια σοφή κουβέντα, μέσα στην απλότητά της, που την πρωτοδιάβασα σε ένααπο τα παραμυθάκια του Χορχέ Μπουκαι ( ψυχοθεραπευτής) , στο βιβλίο του, \"Να σου πω μια ιστορία\".
Βγές έξω, κοίτα τον απέραντο νυχτερινό ουρανό,
και σκέψου δυνατά \" Και αυτό, θα περάσει....\".
Σε φιλώ.

weird,
Σ\'ευχαριστώ για όλα.
Η συμπαράστασή σου είναι πολύτιμη.

Μου έδωσε πολύ δύναμη η όλη σου στάση απέναντί μου,στα γραπτά μου,στη φάση που περνάω.Είναι μερικές φορές που νιώθω τόσο αδύναμη!Εχω ανάγκη ανθρώπους να μου πουν έναν καλό λόγο,να μου πουν μη φοβάσαι όλα θα πάνε καλά.Πιστεύω να καταλαβαίνεις πόσο τρομαχτικό είναι να αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα μετά από μια χειμέρια νάρκη διαρκείας.

στάδιο 1ο:πως ξεγελάστηκα έτσι?Είναι δυνατόν να ήμουν τυφλή?κουφή?χαζή?πως να το χωνέψω?πως ν\'αντέξω το \'άσχημο\' που καλύφθηκε απ\'το πλασματικό όμορφο?...κ είμαι κ στις αρχές του σταδίου.Ποια είμαι?Δε με γνωρίζω?Δεν είμαι καλά μέσα μου.Όλα ήταν καλυμμένα.Γιατί δεν είμαι καλά μέσα μου?Γιατί ότι έχτιζα κ ότι πίστευα ήταν ψεύτικο.Δεν ήθελα να δω την αλήθεια του που μου μαχαίρωνε έτσι την ψυχή.Δεν άντεχα τη μαχαιριά.


στάδιο 2:τι κάνω τώρα?απόγνωση.
ίσα που το μυρίζω αυτό το στάδιο...Είμαι ακόμη στο 1ο.

Τα υπόλοιπα στάδια δεν τα γνωρίζω καν μόνο λογικές υποθέσεις μπορώ να κάνω......

Πρέπει να μείνεις στο πρώτο, όσο καιρό χρειάζεται... και μετά να πας στο δεύτερο...
Μην βιάζεσαι... δώσε χρόνο, εμπιστεύσου τη δύναμή σου, που ακόμα κι αν δεν την νιώθεις, αυτή, είναι εκει:)

Quote:

---

Originally posted by Arsi
weird,
Σ\'ευχαριστώ για όλα.
Η συμπαράστασή σου είναι πολύτιμη.

Μου έδωσε πολύ δύναμη η όλη σου στάση απέναντί μου,στα γραπτά μου,στη φάση που περνάω.Είναι μερικές φορές που νιώθω τόσο αδύναμη!Εχω ανάγκη ανθρώπους να μου πουν έναν καλό λόγο,να μου πουν μη φοβάσαι όλα θα πάνε καλά.Πιστεύω να καταλαβαίνεις πόσο τρομαχτικό είναι να αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα μετά από μια χειμέρια νάρκη διαρκείας.

ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ
στάδιο 1ο:πως ξεγελάστηκα έτσι?Είναι δυνατόν να ήμουν τυφλή?κουφή?χαζή?πως να το χωνέψω?πως ν\'αντέξω το \'άσχημο\' που καλύφθηκε απ\'το πλασματικό όμορφο?...κ είμαι κ στις αρχές του σταδίου.Ποια είμαι?Δε με γνωρίζω?Δεν είμαι καλά μέσα μου.Όλα ήταν καλυμμένα.Γιατί δεν είμαι καλά μέσα μου?Γιατί ότι έχτιζα κ ότι πίστευα ήταν ψεύτικο.Δεν ήθελα να δω την αλήθεια του που μου μαχαίρωνε έτσι την ψυχή.Δεν άντεχα τη μαχαιριά.
Δεν ξεγελάστηκες... ήταν κατά κάποιο τρόπο άμυνα, μηχανισμός που δεν λειτουργούσε συνειδητά. Μπορεί τώρα, ακόμα, να μην μπορείς να δεις το άσχημο, αλλά αντέχεις να το υποψιάζεσαι και να βλέπεις καθαρά το πλασματικό, κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση,,, Συνέχισε να \"σκάβεις\", με σεβασμό όμως στους ρυθμούς σου.


στάδιο 2:τι κάνω τώρα?απόγνωση.
ίσα που το μυρίζω αυτό το στάδιο...Είμαι ακόμη στο 1ο.

Τα υπόλοιπα στάδια δεν τα γνωρίζω καν μόνο λογικές υποθέσεις μπορώ να κάνω......

---

Quote:

---

Originally posted by Arsi

στάδιο 1ο:πως ξεγελάστηκα έτσι?Είναι δυνατόν να ήμουν τυφλή?κουφή?χαζή?πως να το χωνέψω?πως ν\'αντέξω το \'άσχημο\' που καλύφθηκε απ\'το πλασματικό όμορφο?...κ είμαι κ στις αρχές του σταδίου.Ποια είμαι?Δε με γνωρίζω?Δεν είμαι καλά μέσα μου.Όλα ήταν καλυμμένα.Γιατί δεν είμαι καλά μέσα μου?Γιατί ότι έχτιζα κ ότι πίστευα ήταν ψεύτικο.Δεν ήθελα να δω την αλήθεια του που μου μαχαίρωνε έτσι την ψυχή.Δεν άντεχα τη μαχαιριά.

---

Arsi,

μεσα απο το μπερδεμα αυτο, αυτο το χαος που αισθανομαστε μεσα μας, ισως αρχιζουμε να ψαχνουμε τον εαυτο μας, αυτο το \"ποιος ειμαι\" πιο συνειδητα...ισως ακομα και αυτο το χαος να μας βοηθαει να δουμε εκεινη την κρισιμη στιγμη, τις παλιοτερες αυταπατες μας. Που ομως τοτε μας βοηθησαν να προχωρησουμε.

Δεν μπορω να σκεφτω ανθρωπο, που δεν εχει φτιαξει μια πραγματικοτητα πλαστη. Εστω κ για λιγο...

Ετσι τώρα ψαχνεις γιατι δεν εισαι καλα, τώρα το βλεπεις κ εχεις τη δυναμη να το πεις. Ηθελε δρομο αυτο. Δεν το λεμε ολοι.

Τωρα ομως αντεχεις. Αυτη η τωρινη αντοχη, μπορει να σε βοηθησει να προχωρησεις τωρα σε διαφορετικα μονοπατια πιο δυσβατα αλλα που σιγουρα οδηγουν σε ενα πιο καθαρο φως...

Quote:

---

Originally posted by Sofia
Ετσι τώρα ψαχνεις γιατι δεν εισαι καλα, τώρα το βλεπεις κ εχεις τη δυναμη να το πεις. Ηθελε δρομο αυτο. Δεν το λεμε ολοι.

---

Sofia αυτό είναι το πιο σημαντικό από όσα μου είπες.
Είδα πως είμαι.Δεν είμαι καλά.Τρόμαξα όταν με είδα.Έπαθα μεγάλο σοκ.Τώρα εξηγείται κ το θέμα που είχα ανοίξει κάποτε ντρέπομαι για τα συναισθήματά μου.Πολεμούσα να με πνίξω κ καταβάθος ένιωθα ντροπή.Μου φαίνεται χαζή αυτή η ντροπή κ η πληγή που ένιωθω να τρέχει όταν κάποιος μου έλεγε δεν είσαι καλά.
ΟΧΙ δεν είμαι καλά.Καθόλου καλά.Είμαι πληγωμένη,κακοποιημένη,αδύ ναμη κ χρειάζομαι φροντίδα.

Αλλά η φρίκη που ένιωσα βλέποντας τον εαυτό μου γυμνό δεν παίζεται.Έχασα τη γη κάτω απ\'τα πόδια μου.

Που να ξεκαθαριστούν κ τα υπόλοιπα.....

Quote:

---

Originally posted by Arsi

Quote:

---

Originally posted by Sofia
Ετσι τώρα ψαχνεις γιατι δεν εισαι καλα, τώρα το βλεπεις κ εχεις τη δυναμη να το πεις. Ηθελε δρομο αυτο. Δεν το λεμε ολοι.

---

Sofia αυτό είναι το πιο σημαντικό από όσα μου είπες.
Είδα πως είμαι.Δεν είμαι καλά.Τρόμαξα όταν με είδα.Έπαθα μεγάλο σοκ.Τώρα εξηγείται κ το θέμα που είχα ανοίξει κάποτε ντρέπομαι για τα συναισθήματά μου.Πολεμούσα να με πνίξω κ καταβάθος ένιωθα ντροπή.Μου φαίνεται χαζή αυτή η ντροπή κ η πληγή που ένιωθω να τρέχει όταν κάποιος μου έλεγε δεν είσαι καλά.
ΟΧΙ δεν είμαι καλά.Καθόλου καλά.Είμαι πληγωμένη,κακοποιημένη,αδύ ναμη κ χρειάζομαι φροντίδα.

Αλλά η φρίκη που ένιωσα βλέποντας τον εαυτό μου γυμνό δεν παίζεται.Έχασα τη γη κάτω απ\'τα πόδια μου.

Που να ξεκαθαριστούν κ τα υπόλοιπα.....

---

Αχ βρε Άρση...
θέλει τόση δύναμη, το να αντέξεις να δεις αυτό που είσαι, κι όχι ότι πίστευες ή θα ήθελες...
Αυτό είναι και η μισή δουλειά...
το να σε δεις...

Συνεχίζω το θέμα σου, παραθέτοντας δικές μου σκέψεις, όχι εν ώρα κρίσης, απαραίτητα, ίσως, και μετά την κρίση.

Το καταλαβαινω αυτό που λες... να ντρέπεσαι για τα συναισθήματά σου.... η πληγή, έρχεται απο μακριά... απο παλιά.

Η αλήθεια μου.

Κάποτε, νόμιζα οτι η αλήθεια, είναι εύκολη υπόθεση.
Οτι είχα τον έλεγχο και φυσικά, την επιτήρηση των πάντων.
Πήρα ένα μεγάλο κουτί, το κουτί της αλήθειας κι άρχισα να παίζω μαζί του...
ήταν τόσο διασκεδαστικό... το γνωστό μου το κουτί, έλεγα....πόσο μ αρέσει να παιχνιδίζω με αυτό!
Μια μέρα, πως κάπου γλίστρησε η κορδέλα, λύθηκε, και άνοιξε το κουτί...
και μέσα βρήκα ένα μικρότερο...
Ω! Τι τυφλή που ήμουν, είπα.
Αυτό έιναι τελικά το κουτί της αλήθειας!΄
Μα δοκιμάζοντας να το ανοίξω, είδα μέσα ένα μικρότερο κουτί... πάλι η ίδια έκληξη, η ίδια δυνατή αίσθηση....
\"Γιατί δεν έβλεπα τόσο καιρό? ΜΑ.... ΝΟΜΙΖΑ οτι ήξερα... νόμιζα οτι ήξερα και ξαφνικά βλέπω οτι δεν ήξερα την τύφλα μου...\"
Μέσα, υπήρχε κι άλλο κουτί...
μέχρι που μια μέρα, έφτασα σε ένα περίεργο κουτί.
Το κουτί της Πανρδώρας....
Το κουτί αυτό, μου χάρισε μια νέα όραση...
Η όραση αυτή, ερχόταν σαν υποψία, σαν άρωμα στις σκέψεις μου παλίότερα, αλλά μισούσα και την υποψία της, γιατί με έπνιγε, δεν την άντεχα...
τώρα όμως, ήρθε και σαν πουλί, εγκαταστάθηκε για τα καλά μέσα μου....
Με πήρε απο το χέρι και μου δειξε κάτι πράγματα!!!
Σκοτάδια και παγωνιές, ερημιές και ξηρασίες,
πράγματα αρρωστιάρικα, χλωμά, αδυναμίες...
Ενα θεόρατο βουνό....
όλα αυτά, κουρνιασμένα μέσα μου....
Κι έμεινα να απορώ.... εγώ τόσο καιρό πως βάδιζα?
Με τόσα αγκάθια απο κάτω μου?
Κι άντε, άντεχα, γιατί δεν έβλεπα τον εφιάλτη...
Τώρα, τώρα θα τις νιώθω τις τσιμπιές?
Τα δαγκώματα, ακόμα κι αυτά που προκαλώ στον εαυτό μου, θα τα νιώθω?
Ναι, μου απάντησε το πουλί.
Τώρα, θα βλέπεις, σχεδόν τα πάντα.
Δεν έχεις κάτι να με βοηθήσεις? του είπα
ίσως και να έχω....αποκρίθηκε.
Φέρε μου κι άλλο, φέρε μου την αλήθεια, θα αντέξω!
Το βλέπεις εκείνο το μικροσκοπικό κουτί?
Άρχισε να σκύβεις για να το φτάσεις... έχει κι άλλο... μου απάντησε στο τέλος το πουλί.

Ένιωσα λυτρωμένη αλλά και τρομαγμένη.
Του χαμογέλασα.

Quote:

---

Originally posted by weird
θέλει τόση δύναμη, το να αντέξεις να δεις αυτό που είσαι, κι όχι ότι πίστευες ή θα ήθελες...
Αυτό είναι και η μισή δουλειά...

---

και αυτη ειναι μια μεγαλη αληθεια: ειναι η μιση δουλεια. Στη φαση που ειμαι θα τολμουσα να πώ και ισως κ παραπανω.

Quote:

---

Originally posted by weird
Η αλήθεια μου.

Κάποτε, νόμιζα οτι η αλήθεια, είναι εύκολη υπόθεση.
Οτι είχα τον έλεγχο και φυσικά, την επιτήρηση των πάντων.
Πήρα ένα μεγάλο κουτί, το κουτί της αλήθειας κι άρχισα να παίζω μαζί του...
ήταν τόσο διασκεδαστικό... το γνωστό μου το κουτί, έλεγα....πόσο μ αρέσει να παιχνιδίζω με αυτό!
Μια μέρα, πως κάπου γλίστρησε η κορδέλα, λύθηκε, και άνοιξε το κουτί...
και μέσα βρήκα ένα μικρότερο...
Ω! Τι τυφλή που ήμουν, είπα.
Αυτό έιναι τελικά το κουτί της αλήθειας!΄
Μα δοκιμάζοντας να το ανοίξω, είδα μέσα ένα μικρότερο κουτί... πάλι η ίδια έκληξη, η ίδια δυνατή αίσθηση....
\"Γιατί δεν έβλεπα τόσο καιρό? ΜΑ.... ΝΟΜΙΖΑ οτι ήξερα... νόμιζα οτι ήξερα και ξαφνικά βλέπω οτι δεν ήξερα την τύφλα μου...\"
Μέσα, υπήρχε κι άλλο κουτί...
μέχρι που μια μέρα, έφτασα σε ένα περίεργο κουτί.
Το κουτί της Πανρδώρας....
Το κουτί αυτό, μου χάρισε μια νέα όραση...
Η όραση αυτή, ερχόταν σαν υποψία, σαν άρωμα στις σκέψεις μου παλίότερα, αλλά μισούσα και την υποψία της, γιατί με έπνιγε, δεν την άντεχα...
τώρα όμως, ήρθε και σαν πουλί, εγκαταστάθηκε για τα καλά μέσα μου....
Με πήρε απο το χέρι και μου δειξε κάτι πράγματα!!!
Σκοτάδια και παγωνιές, ερημιές και ξηρασίες,
πράγματα αρρωστιάρικα, χλωμά, αδυναμίες...
Ενα θεόρατο βουνό....
όλα αυτά, κουρνιασμένα μέσα μου....
Κι έμεινα να απορώ.... εγώ τόσο καιρό πως βάδιζα?
Με τόσα αγκάθια απο κάτω μου?
Κι άντε, άντεχα, γιατί δεν έβλεπα τον εφιάλτη...
Τώρα, τώρα θα τις νιώθω τις τσιμπιές?
Τα δαγκώματα, ακόμα κι αυτά που προκαλώ στον εαυτό μου, θα τα νιώθω?
Ναι, μου απάντησε το πουλί.
Τώρα, θα βλέπεις, σχεδόν τα πάντα.
Δεν έχεις κάτι να με βοηθήσεις? του είπα
ίσως και να έχω....αποκρίθηκε.
Φέρε μου κι άλλο, φέρε μου την αλήθεια, θα αντέξω!
Το βλέπεις εκείνο το μικροσκοπικό κουτί?
Άρχισε να σκύβεις για να το φτάσεις... έχει κι άλλο... μου απάντησε στο τέλος το πουλί.

Ένιωσα λυτρωμένη αλλά και τρομαγμένη.
Του χαμογέλασα.

---

weird ανατρίχιασα.Δε μπορώ να ηρεμήσω...Η τρίχα κάγκελο σε όλο μου το σώμα.

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by weird
θέλει τόση δύναμη, το να αντέξεις να δεις αυτό που είσαι, κι όχι ότι πίστευες ή θα ήθελες...
Αυτό είναι και η μισή δουλειά...

---

και αυτη ειναι μια μεγαλη αληθεια: ειναι η μιση δουλεια. Στη φαση που ειμαι θα τολμουσα να πώ και ισως κ παραπανω.

---

Περιττό να σας πω,πως τη μέρα που \'είδα\'(πολύ πρόσφατα)ένιωθα ψυχοσωματικό για μια μέρα ξυράφια μέσα στα μάτια μου κ την αίσθηση κ τον πόνο...πολύ φρίκη...ένιωσα ένα με το χώμα κ δεν ήξερα που να χωρέσω τον πόνο!Ότι δε με χωράει το σύμπαν.Απαίσια...μου βγήκε η ψυχή που λένε.

Θα πρέπει να καταρακώθηκες......
Είναι για καλό όμως...
Καλύτερα να ΝΙΩΘΕΙΣ κι ας είναι και πόνος.

Είχα αισθανθεί κάποτε έτσι, στην θεραπεία, αλλά φευγαλέα.
Σαν να κοίταξα μέσα απο μια σχισμή
και να είδα ένα πλάσμα...
καταπονημένο, ματωμένο, καχεκτικό, αδύναμο... ΑΝΗΜΠΟΡΟ!
Αυτό το πλάσμα, ήμουν εγώ.. ή τουλάχιστον, ένα κομμάτι μου. Το ένιωσα, όσο άντεξα, και μετά έμεινε μεσα μου ο απόηχος του τρόμου που βίωσα.


Η αποκάλυψη που μου έγινε πριν λίγο καιρό, δεν είχε καμία σχέση.
ήταν σαν επιφοίτηση.
Σαν μια βαθιά ενόραση, λυτρωτική.
Σαν να έγινα συνειδητότερη. Με έλουσε άπλετο φως, και είδα απο ψηλά, μεγάλο μέρος της ζωής μου..μνήμες ήρθαν στο φως, και οι συνδέσεις, ανάμεσα στα γεγονότα. Μια ολοκάθαρη αίσθηση του εγώ.

Quote:

---

Originally posted by weird
Θα πρέπει να καταρακώθηκες......
Είναι για καλό όμως...
Καλύτερα να ΝΙΩΘΕΙΣ κι ας είναι και πόνος.

Είχα αισθανθεί κάποτε έτσι, στην θεραπεία, αλλά φευγαλέα.
Σαν να κοίταξα μέσα απο μια σχισμή
και να είδα ένα πλάσμα...
καταπονημένο, ματωμένο, καχεκτικό, αδύναμο... ΑΝΗΜΠΟΡΟ!
Αυτό το πλάσμα, ήμουν εγώ.. ή τουλάχιστον, ένα κομμάτι μου. Το ένιωσα, όσο άντεξα, και μετά έμεινε μεσα μου ο απόηχος του τρόμου που βίωσα.


Η αποκάλυψη που μου έγινε πριν λίγο καιρό, δεν είχε καμία σχέση.
ήταν σαν επιφοίτηση.
Σαν μια βαθιά ενόραση, λυτρωτική.
Σαν να έγινα συνειδητότερη. Με έλουσε άπλετο φως, και είδα απο ψηλά, μεγάλο μέρος της ζωής μου..μνήμες ήρθαν στο φως, και οι συνδέσεις, ανάμεσα στα γεγονότα. Μια ολοκάθαρη αίσθηση του εγώ.

---

Είχα καιρό που κρυφοέβλεπα αλλά μετά από μια συνεδρία....με είδα ολόκληρη κ όντος ήταν καταρωτικό σε επικύνδινο σημείο.Ευτυχώς πέρασε το σοκ...

Weird μου,εσύ μάλλον είσαι στο τελευταίο στάδιο:)Βγαίνεις με το παζλ σχεδόν συμληρωμένο κ τον εαυτό σου σαν ολότητα κ όχι σκορπισμένο σε κομματάκια που αποζητούν να συνδεθούν μεταξύ τους.

Μπράβο σου,που έφτασες εδώ.Τόσο δρόμο...όπως φαντάζομαι βέβαια....

Θέλει πολύ αγώνα για να σε λούσει το φως.

Μερικοί δεν το καταφέρνουν ποτέ.