Καλησπέρα, μου έχει συμβεί το ίδιο στο παρελθόν. Θα σου πω τι συνέβη με την περίπτωση μου μηπως βοηθηθεί. Παράλληλα είναι κ η ιστορία μου χωρίς φάρμακα όμως.Quote:
Originally Posted by Vaper
Περισυ το καλοκαίρι είχα καθημερινά 4 με 8 κρισαρες πανικού και απίστευτη άρρωστοφοβια . Ζοριζα την κατάσταση να αυτοβοηθηθω αλλά δεν είχε αποτέλεσμα οπότε έψαξα να βρω ψυχολόγο που να είναι στην Αθήνα γιατί ήταν τέλος Ιουλίου και οι περισσότεροι ήταν εκτός.
Βρήκα τελικά μια ψυχολόγο και ξεκίνησα μαζί της, η κυρία αυτή ήταν έγκυος από την πρώτη και ολας μας συνέδρια. Αυτό με έκανε να σκεφτώ: τι νόημα έχει να ξεκινήσω αφού κάποια στιγμή θα σταματήσω και θα γυρίσω στα ίδια;
Παρόλα αυτά ξεκινήσαμε μαζί, της είπα κάποια πράγματα για τη ζωή μου, έχω περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια αλλά θεωρούσα ότι δεν ειναι αυτό το πρόβλημα γιατί αφού μπόρεσα και τα πέρασα τότε, δεν άφησαν κάποιο κατάλοιπο, αλλά κάτι άλλο μου φταίει.
Το αγόρι μου που είχε μια ελάχιστη ιδέα για την ζωή μου και η μαμά μου που ήξερε ακριβώς τι σημαίνει μου είπαν πως έφτασε η ώρα να πάω να μιλήσω.
Πήγα λοιπόν, από τις πρώτες συνεδρίες είπα πάνω κάτω την ιστορία της ζωής μου καθώς και τους πανικούς που αντιμετώπιζα σήμερα, την ένταση και την διάρκεια τους.
Η ψυχολόγος μου είπε ότι έχω ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχή, και κάποια από τα άσχημα πράγματα του παρελθόντος τα φέρνω ξανά και ξανά στο μυαλό μου σαν εικόνες για να το ξαναζήσω όλο το κακό προκειμένου να μην συμβεί κάτι χειρότερο, σε περίπτωση που είμαι ξεγνοιαστη ξέρω εγώ.
Το σκέφτηκα και μου έβγαζε μια λογική, η ψυχολόγος σε όλο το διάστημα επεμενε να πάω να να με δει ένας ψυχίατρος για να μου γράψει αντικαταθλιπτικα, τα οποία όπως μου έλεγα θα μέτριαζαν άμεσα τις κρίσεις πανικού εφοσων με έπιαναν και θα άλλαζαν την ποιότητα της ζωης μου.
Μου το ανέφερε σε κάθε συνέδρια 2 με 3 φορές. Τη ρώτησα κάποιες φορές για τα χάπια αυτά και μου είπε πως θέλουν 15 μέρες να πιάσουν
Τον Νοέμβριο σταμάτησε να κάνει συνεδρίες γιατί σε δύο εβδομάδες θα αποκτούσε το παιδί της, μου σύστησε ένα ψυχίατρο να πάω, να μιλήσω μια φορά έως ωτου επιστρέψει κι αυτή στη δουλειά.
1.Εγώ φοβόμουν υπερβολικά να σταματήσω τις θεραπείες γιατί θεωρούσα ότι ότι αφήνεις σε αφήνει και θα απογοητευομουν έπειτα να ξαναρχίσω από την αρχή.
2. Στον ψυχίατρο που μου συνέστησε δεν ήθελα να πάω γιατί ημουν σίγουρη πως θα με έπειθε να πάρω τα χάπια, και δεν ήθελα για κάποιον ακατανόητο λόγο.
Οποτε είπα θα ψάξω να βρω άλλον θεραπευτή. Την ίδια εβδομάδα κάνω επίσκεψη σε ψυχίατρο και της λέω ταχύτατα τα παιδικά μου χρόνια, τα προβλήματα που έχω τώρα με την άρρωστοφοβια και τις κρίσεις πανικού και τις επισκέψεις στην ψυχολόγο που έχουν διακοπεί αλλά και τι σκέφτομαι για τη συνέχεια.
Της λέω λοιπόν ότι θα ήθελα να με αναλάβει, αλλά θα ήθελα να προσπαθήσω χωρίς χάπια για λίγο καιρό και αν δούμε από κοινού ότι δεν μου βγαίνει εννοείται να τα ξεκινήσω.
Με ρώτησε γιατί και της είπα μια ιδέα που είχα για ποιον λόγο μπορεί να μην ήθελα οπότε το λέω και εσας.
1. Πιθανόν ο φόβος για το άγνωστο που κυρίευσε τη ζωή μου ευθυνόταν για αυτήν μ την επιθυμία.
2.οι καταστάσεις που έχω περάσει ως παιδί είναι βίαιες και πάντα από μικρό παιδί άκουγα όλους να μου λένε είσαι πολύ δυνατή, είσαι πολύ δυνατή. Αυτό μου γεννούσε απογοήτευση που όλοι με είχαν δυνατή και εγώ δεν μπορούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα είναι καλά και να σταματήσει αυτή η ταλαιπωρία, ενώ ταυτόχρονα και πείσμα. Έχω ξεπεράσει πολύ χειρότερες καταστάσεις, ζούσα πολύ χειρότερες καταστάσεις και ημουν λειτουργική, γιατί τώρα να μην τα καταφέρω; χρειάζομαι καθοδήγηση και να εστιασω στα σημαντικά πράγματα. Εφ όσων όλοι μου λένε ότι τα χάπια δεν λύνουν το πρόβλημα δεν τα χρειάζομαι γιατί δεν χρειάζομαι τίποτα που να μην μου λύσει το πρόβλημα. (εννοείται ότι μιλάω για τα χάπια που μου προτάθηκαν και για την περίπτωση μου, σε άλλους ανθρώπους είναι απαραίτητα, δεν τα βάζω όλα στο ίδιο καζάνι)
Η αντίδραση της ψυχιάτρου ήταν ότι δεν γίνεται να ξεπεράσω την κατάσταση αυτή χωρίς αντικαταθλιπτικα τα οποία αμέσως μου έγραψε σε χαρτί με τη δοσολογία ενώ μου έγραψε κ αγχολυτικα, τη ρώτησα γιατί και μου είπε γιατί μέχρι να πιάσουν τα αντικαταθλιπτικα φέρνουν κρίσεις πανικού συνήθως, στην περίπτωση μου ήταν σίγουρη πως θα συμβεί αυτό, οπότε θα ξεκίναγα από την αρχή και τα zanax. "έχεις αγχωδη κατάθλιψη βαριάς μορφής".
Την ρώτησα αν τα χάπια λύνουν το πρόβλημα μου και μου είπε όχι, τη ρώτησα πως θα με βοηθήσουν και μου συστήνετε να τα πάρω; σας τα συστήνω γιατί αυτό πρέπει να κάνω μου είπε. Αν θέλετε ξεκινήστε την αγωγή και καλέστε με για το επόμενο ραντεβού. Είναι 70 ευρώ.
Κοίταξα το ρολόι και ημουν μέσα 40 λεπτά.
Και σκέφτηκα δεν θεώρησε επικίνδυνο σε 40 μόλις λεπτά να αποφανθεί με το τι έχω; και γιατί δεν μου απάντησε σε τι θα με ωφελουσαν;
Κατέβηκα τη σκάλα και σκέφτηκα όλους αυτούς που έγραφαν σε αυτό το φόρουμ "πρόσεξε να βρεις θεράποντα που να ταιριάξεις μαζί του, είναι πολύ σημαντικό".
Σκέφτηκα δεν είναι τίποτα συμβαίνει σε όλους. Λίγα λεπτά μετά βέβαια έπαθα κρίση πανικού τρελή.
Την επόμενη εβδομάδα επισκέπτομαι άλλη ψυχίατρο μετά από πάρακινησεις της μαμάς μου να μην τα παρατήσω.
Πάω της λέω ξανά την ιστορία μου(πράγμα εξαντλητικό να το λες και να το ζεις ξανά από την αρχή), τι έχω τώρα και ότι θέλω να ξεκινήσω έστω γ αρχή προσπάθεια θεραπείας χωρίς χάπια.
Συμφωνεί μαζί μου, μου είπε ότι ότι μου συμβαίνει είναι απόρροια του παρελθόντος μου και της αυξημένης ευαισθησίας μου. Οι μήνες που ακολουθούν μέχρι και τον Φεβρουάριο από τον Δεκέμβριο που την βρήκα και ξεκίνησα είναι οδυνηροι. Όλα γίνονται χειρότερα. Της λέω, δεν νομίζω πως μπορώ να ανταπεξέλθω είμαι φαινομενικά λειτουργική αλλά υποφέρω, θα ξεκινήσουμε αγωγή;
Με ρώτησε πως νιώθεις, της είπα αυθόρμητα και χωρίς να σκεφτώ ότι νιώθω να μην μου βγαίνει η εβδομάδα, Δευτέρα είχαμε ραντεβού, μέχρι Πέμπτη ήμουν υποφερτα Παρασκευή Σάββατο και Κυριακή ήταν κόλαση.
Μου λέει θα τα λέμε Δευτέρα και Παρασκευή και αν δεν... Ξεκινάμε αγωγή.
3 μήνες με διπλές συνεδρίες ήμουν έτοιμη να επιστρέψω στην εβδομαδιαία συνέδρια. Οι κρίσεις πανικού περιοριστηκαν ( ή έφυγαν αλλά φοβάμαι μην το γρουσουζεψω), η αγωγή δεν είναι πια στα σχέδια ούτε της ψυχιάτρου μου.
Να σημειωθεί πως όταν της ανακοίνωσα την επιθυμία μου συμφώνησε μαζί μου αλλά λίγες συνεδρίες αργότερα μου ειπε στο τέλος μιας συνεδρίας μας "έχω αρχίσει και πιστεύω πως πιθανόν να χρειάζεστε αγωγη, αλλά αυτή η σκέψη μου είναι μόνο στην αρχή, δν είμαι έτοιμη να σας προτείνω να ξεκινήσετε, απλά ήθελα να το ξέρετε και να το δουλέψετε στο μυαλό σας ώστε εάν χρειαστεί να είστε έτοιμη"
Να σημειωθεί επίσης πως είχα αρρυθμιστο θυρεοειδή όπως ανακάλυψα εκ των υστέρων, ο οποίος από ότι μ είπε κ η ψυχίατρος κ ο γιατρός οφείλεται για κάποια συμπτώματα ψυχοσωματικα αλλά σίγουρα η ένταση και την διάρκεια των δικών μου ψυχοσωματικων και κρίσεων δν οφειλόταν μονάχα εκεί.
Μετά από οοοοολα αυτά να σου πω λοιπόν ότι 3 μήνες μετά την πρώτη μας συνέδρια η ψυχίατρος μου μου είπε ότι ειχα ήπιας μορφής καταθλιψη και κατά κύριο λόγο γαδ.
Εγώ μέχρι στιγμής είχα 3 διαφορετικές γνωματεύσεις επομένως.
Ιδψ, βαριά αγχωδη κατάθλιψη, ήπια και γαδ.
Το συζήτησα με την ψυχίατρο μου και τι πιστεύει γ αυτό. Και θα σου πω τι μου ειπε προκειμένου να σταματήσεις να ασχολείσαι με αυτό, και να μην σε αγχώνει.
Ένας άνθρωπος που ασθενεί η ψυχή του έστω και για λίγο, αντιλαμβάνεται την ασθένεια με διάφορους τρόπους και διάφορες εκφάνσεις.
Είναι απόλυτα πιθανό και λογικό να είχα ιψδ στα πρώιμα στάδια που δεν αντιλαμβανομουν το άγχος για άγχος αλλά για κάτι άλλο ακαθοριστο και κακό.
Ειναι επίσης απόλυτα πιθανό να βγάλει κάποιος μέσα σε μια φορά συμπέρασμα για βαριάς μορφής κατάθλιψη ακούγοντας μόνο τα γεγονότα της ζωής μου γιατί είναι από μόνα τους βαριά, οπότε αν δεν ασχοληθεί να με ρωτήσει πράγματα γ αυτά η να με βοηθήσει να μιλήσω πιο συγκεκριμένα πάνω σε αυτά να βγάλει ένα τέτοιο συμπέρασμα. Η ήπιας μορφής κατάθλιψη που είχα αν υπήρχε ακόμα τώρα ήταν ακόμα ηπιότερη μου είπε αλλά πιστεύει πως έχω απομακρυνθεί αρκετά και από αυτό. Όλα αυτά έχουν να κάνουν με το άγχος και τον τρόπο που το αντιλαμβανομαστε, και το τι κάνουμε για να το αντιμετωπίσουμε.
Εφ όσων δεν είναι κάτι παθολογική, δεν έχει σημασία να κολλάς στο τι έχω γιατί η αλήθεια είναι ότι έχεις κάτι που οι γιατροί μετά από εξετάσεις σου λένε ότι δεν έχεις κάτι. Αλλά εσύ εξακολουθείς να έχεις αυτί το κάτι που ψάχνεις να βρεις τρόπο να αντιμετωπίσεις και πειραματιζεσαι με διάφορους τρόπους και αυτό είναι άγχος.
Μην κολλάς στο τι σου είπε ο ένας ή ο άλλος γιατρός και τι από τα δύο ισχύει γιατί μπορεί να ισχύουν και τα δύο παράλληλα, μπορεί οταν στο είπε ο ένας να ίσχυε το ιψδ και όταν στο είπε ο άλλος να είχες ξεπεράσει τη φάση της ιψδ. Προχώρησε το λίγο γιατί και τα δύο εκφάνσεις του άγχους είναι παροδικές και ιασιμες εφοσων εντοπίσθουν κ ασχοληθείς μαζί τους.
Ηδη έχεις προχωρήσει πάρα πολύ αν έχω καταλάβει σωστά οπότε μην γυρίζεις τον εαυτό σου πίσω σκεφτομενος ποιος είχε δίκιο από τους δύο, γιατί είναι πιθανό να είχαν και ίδιο οσο πιθανο είναι να είχε δίκιο μόνο ο ένας εκ των δύο.
Άφησε τις δύο διαγνώσεις σαν μια λεπτομέρεια στην ιστορία σου, δεν είναι καμιά απο τις δύο επικίνδυνη για να χρειάζεται παραπάνω σημασία.
