Originally Posted by
Sonia
Εγώ πάλι πιστεύω ότι καλύτερα δύο ευτυχισμένοι χωρισμένοι γονείς παρά δύο παντρεμένοι δυστυχισμένοι γονείς. Εστιάζεις στα πρακτικά και όχι στο συναίσθημα και πάλι Γιώργο. Έχω κάποια παραδείγματα στο περιβάλλον μου που οι γονείς μείναν μαζί λόγω των παιδιών και όλα τα παιδιά που μεγάλωσαν σε τέτοιες συμβάσεις και φέρνω στο μυαλό μου είχαν προβλήματα και συναισθηματικές αναπηρίες μετέπειτα στη ζωή τους. Το παράδειγμα που τους δίνεις είναι να συμβιβάζονται και να μένουν απλά στην επιφάνεια και στα πρέπει κι όχι να διεκδικούν τα θέλω τους ή ουσιαστικές σχέσεις. Τα παιδιά το συναισθάνονται ότι κάτι πάει στραβά, ότι ένας γάμος είναι νεκρός ή συνεχίζεται με το ζόρι. Αν δεν είσαι εκεί πραγματικά με την καρδιά σου, όσο κι αν είσαι πρακτικά, πάντα θα υπάρχει κάτι κενό και λάθος. Αν δεν είσαι πραγματικά ζευγάρι με τον άλλον, τότε πως μπορείς να είσαι μέσα σε ένα γάμο;
Πέρα από αυτό, το ότι έκανες παιδιά σε τελειώνει σαν άνθρωπο; Είσαι απλά γονιός, δεν είσαι πια γυναίκα, άντρας, εραστής, σύντροφος, δεν έχεις άλλες διαστάσεις και ανάγκες και ιδιότητες σαν προσωπικότητα; Αν πάσχεις σε ένα σημαντικό κομμάτι του εαυτού σου και είσαι δυστυχής, μπορείς να είσαι πράγματι καλός και σε άλλα κομμάτια, π.χ. σαν γονιός; Εγώ δεν το πιστεύω.