Δεν τον εγκρίνουν

[QUOTE=george1520;1132573]Καταλαβαίνω απόλυτα τι νιώθεις και τι σκέφτεσαι. Τα έχω ζήσει και τα ζω.. Συζητάω μαζί σου όπως συζητούσε η ψυχολόγος και με βοήθησε στο να βλέπω μια κατάσταση κι από την πλευρά των δικών μου (δεν σημαίνει ότι τους δικαιολογώ ταυτόχρονα).
Εγώ θυμάμαι ήθελα να αφήσω τα μαλλιά μου να μεγαλώσουν και η μάνα μου δεν ήθελε και άρχισε να χτυπάει το κεφάλι μου στον τοίχο. Ένα παράδειγμα που δεν πέρασε το δικό μου τότε.

Έχεις γράψει πιο πάνω ότι με τους γονείς σου δεν περνούσες χρόνο όταν ήσουν μικρή.. Το ίδιο κάνουν και τώρα. Γιατί συνεχίζεις να απογοητευεσαι; Αυτό δεν έκαναν πάντα;[/QUOTE

Ναι .... Δεν έχεις άδικο σε αυτό που λες. Απλώς τόσα χρόνια δεν τους έλεγα τι μ ενοχλουσε και τώρα που ξεσκεπάστηκα (κάτι που δεν ήταν εύκολο για μένα, να βγάλω τα εσώψυχα τόσων ετών) περίμενα κάτι να αλλάξουν. Αυτοί βέβαια δεν με πιστεύουν. Όταν λες σε κάποιον τι σε πειράζει δεν περιμένεις να το αλλάξει; Έστω κάτι λίγο; Θα σου θέσω κι άλλο παράδειγμα. Όταν φτιάχναμε το σπίτι μας με τον φίλο μου έπρεπε να ψωνίσουμε ορισμένα έξτρα πράγματα. Μου είπε ο φίλος μου να αγοράσει αυτός ο,τι θέλαμε αλλά εγώ ήθελα μισά μισά . Η μαμά μου λοιπόν ήθελα να μας ψωνίσει καλή τραπεζαρία 4.000 ευρώ. Ωστόσο αποφασίσαμε οι δυο μας πως δεν θα βάλουμε τραπεζαρία και ψωνίσαμε τα πάντα όλα από τα ΙΚΕΑ. Της ζήτησα 1.700 ευρώ. Της φάνηκαν υπερβολικά πολλά. Γιατί δεν είχε λόγο στο τι ψωνίσαμε. Μου έδωσε 1.200 και μου είπε αν χρειαστώ έξτρα να της πω. Δεν της ζήτησα ποτέ ξανά χρήματα.
Ωστοσο έχεις δίκιο σε αυτό που λες πιο πάνω. Δεν άλλαξαν και δεν θ αλλάξουν ποτέ ούτε συμπεριφορά ούτε τρόπο σκέψης.

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Ναι .... Δεν έχεις άδικο σε αυτό που λες. Απλώς τόσα χρόνια δεν τους έλεγα τι μ ενοχλουσε και τώρα που ξεσκεπάστηκα (κάτι που δεν ήταν εύκολο για μένα, να βγάλω τα εσώψυχα τόσων ετών) περίμενα κάτι να αλλάξουν. Αυτοί βέβαια δεν με πιστεύουν

---

Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι εύκολα, για να γίνει πρέπει να το θέλουν. Εσύ δεν θες μόνο να σεβαστουν την σχέση σου - εσενα, θες να σταματήσουν να φέρονται άσχημα στους άλλους, θες να δείχνουν την αγάπη τους με ένα συγκεκριμένο τρόπο, θες να περνάτε χρόνο μαζί ενώ ποτέ δεν το κάνατε κτλ. Αυτά που ζητάς είναι λογικά αλλά δεν μπορούν όλοι να τα δώσουν.. Αυτό που στην ουσία σε απογοητεύει είναι οι προσδοκίες που έχεις για αυτούς και όχι η συμπεριφορά τους (επειδή πάντα έτσι ήταν) .
Κράτησε την στάση που έχεις απέναντι τους, θέσε όρια και αν θέλουν να αλλάξουν, να καταλάβουν καλώς αν όχι δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο.

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι εύκολα, για να γίνει πρέπει να το θέλουν. Εσύ δεν θες μόνο να σεβαστουν την σχέση σου - εσενα, θες να σταματήσουν να φέρονται άσχημα στους άλλους, θες να δείχνουν την αγάπη τους με ένα συγκεκριμένο τρόπο, θες να περνάτε χρόνο μαζί ενώ ποτέ δεν το κάνατε κτλ. Αυτά που ζητάς είναι λογικά αλλά δεν μπορούν όλοι να τα δώσουν.. Αυτό που στην ουσία σε απογοητεύει είναι οι προσδοκίες που έχεις για αυτούς και όχι η συμπεριφορά τους (επειδή πάντα έτσι ήταν) .
Κράτησε την στάση που έχεις απέναντι τους, θέσε όρια και αν θέλουν να αλλάξουν, να καταλάβουν καλώς αν όχι δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο.

---

Έχεις δίκιο σε όλα όσα λες. Σ ευχαριστώ ειλικρινά.

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Καταλαβαίνω απόλυτα τι νιώθεις και τι σκέφτεσαι. Τα έχω ζήσει και τα ζω.. Συζητάω μαζί σου όπως συζητούσε η ψυχολόγος και με βοήθησε στο να βλέπω μια κατάσταση κι από την πλευρά των δικών μου (δεν σημαίνει ότι τους δικαιολογώ ταυτόχρονα).
Εγώ θυμάμαι ήθελα να αφήσω τα μαλλιά μου να μεγαλώσουν και η μάνα μου δεν ήθελε και άρχισε να χτυπάει το κεφάλι μου στον τοίχο. Ένα παράδειγμα που δεν πέρασε το δικό μου τότε.

Έχεις γράψει πιο πάνω ότι με τους γονείς σου δεν περνούσες χρόνο όταν ήσουν μικρή.. Το ίδιο κάνουν και τώρα. Γιατί συνεχίζεις να απογοητευεσαι; Αυτό δεν έκαναν πάντα;[/QUOTE

Ναι .... Δεν έχεις άδικο σε αυτό που λες. Απλώς τόσα χρόνια δεν τους έλεγα τι μ ενοχλουσε και τώρα που ξεσκεπάστηκα (κάτι που δεν ήταν εύκολο για μένα, να βγάλω τα εσώψυχα τόσων ετών) περίμενα κάτι να αλλάξουν. Αυτοί βέβαια δεν με πιστεύουν. Όταν λες σε κάποιον τι σε πειράζει δεν περιμένεις να το αλλάξει; Έστω κάτι λίγο; Θα σου θέσω κι άλλο παράδειγμα. Όταν φτιάχναμε το σπίτι μας με τον φίλο μου έπρεπε να ψωνίσουμε ορισμένα έξτρα πράγματα. Μου είπε ο φίλος μου να αγοράσει αυτός ο,τι θέλαμε αλλά εγώ ήθελα μισά μισά . Η μαμά μου λοιπόν ήθελα να μας ψωνίσει καλή τραπεζαρία 4.000 ευρώ. Ωστόσο αποφασίσαμε οι δυο μας πως δεν θα βάλουμε τραπεζαρία και ψωνίσαμε τα πάντα όλα από τα ΙΚΕΑ. Της ζήτησα 1.700 ευρώ. Της φάνηκαν υπερβολικά πολλά. Γιατί δεν είχε λόγο στο τι ψωνίσαμε. Μου έδωσε 1.200 και μου είπε αν χρειαστώ έξτρα να της πω. Δεν της ζήτησα ποτέ ξανά χρήματα.
Ωστοσο έχεις δίκιο σε αυτό που λες πιο πάνω. Δεν άλλαξαν και δεν θ αλλάξουν ποτέ ούτε συμπεριφορά ούτε τρόπο σκέψης.

---

Τώρα είδα το παράδειγμα

"Γιατί δεν είχε λόγο στο τι ψωνίσαμε"
Αυτό στο είπες ή έτσι πιστεύεις;

George1520 όχι κι εσύ..σιγά μην το παραδεχτεί. Εγώ το συμπεραινω. Αρχικά αν μπορούσε θα ήθελε να είναι σε όλα τα ψώνια μαζί μας. Πήγαμε και με τις δύο για ηλεκτρικά , η μία καθόταν σε μια γωνιά και περίμενε τι θα διαλέξουμε για να πληρωσει και η δικιά μου ρωτούσε τι κάνει το ένα και το άλλο πλυντήριο και τι εγγυήσεις εχει για να μας πει εκείνη ποιο είναι το καλύτερο να διαλέξουμε και σε τιμή προσφορας. (Εμείς βέβαια τα είχαμε ψάξει από πριν και ξέραμε τι θέλαμε). Όταν είναι διατεθειμένη να δώσει 4χιλιαρικα μόνη της για μια τραπεζαρία και της ζητάω πολύ λιγότερα γιατί τα πήρα όλα, και της φαίνονται πολλά...εσύ πώς το εξηγείς; Εμένα εκεί μόνο πάει το μυαλό μου... Αν ήταν μαζί μας στα ΙΚΕΑ όταν ψωνιζαμε μπορεί να τα έδινε πιο εύκολα. Εδώ θύμωσε και η αδερφή μου όταν φτιάχναμε το σπίτι γιατί σπουδάζει αρχιτεκτονική και δεν την ρωτήσαμε τι να κάνουμε στο σπίτι μας. (Ήταν άφαντη μισό χρόνο και δεν νοιάστηκε καν να έρθει να μας δεί ή να μας βοηθησει όταν φτιάχναμε το σπίτι.)

Εννοείται ότι περιμένεις να αλλάξει. Κι εγώ αυτό περιμένω από τους γονείς μου, το θέμα είναι να μάθεις, να μάθω, να μάθουμε όλοι όσοι είμαστε στην ίδια φάση ότι αν δεν θέλει κάποιος δεν αλλάζει. Δύσκολα κάποιος παίρνει ευθύνη για τις πράξεις του, συνήθως τις ρίχνει αλλού.
Εγω άρχισα να λέω τι νιώθω στην αρχή της ψυχοθεραπείας μου. Είπα όλα μου τα παράπονα και τους ζήτησα να είναι δίπλα μου γιατί τους ειχα πραγματικά ανάγκη. Δεν με στήριξαν, είπαν πως δεν φταίνε για όσα περνούσα - πέρασα, ότι έκαναν τα πάντα σαν γονείς και πως ότι πάθω είναι από το κεφάλι μου. Γύρισαν και είπαν ότι τρελάθηκα επειδή αντιδρασα στην κριτική τους με επιχειρήματα ενώ άλλες φορές φώναζα και μιλούσα άσχημα όπως έκαναν κι αυτοί. Δεν ήξεραν βλέπεις τον διάλογο. Δεν πήρα ποτέ αγκαλιά από αυτούς, δεν άκουσα ποτέ ένα μπράβο, δεν στάθηκαν ποτέ σαν γονείς δίπλα μου, με έκριναν και με χτυπούσαν.. Έφτασα στο σημείο (με την κατάθλιψη) να γίνει αυτό ο μοναδικός μου στόχος. Να τους αλλάξω, να γίνουν σωστοί γονείς, να με αποδεχτούν, να με σεβαστουν. Έκανα τα πάντα. Αυτοί το έβλεπαν σαν αντίδραση προς αυτούς ενώ για μένα ήταν η ανάγκη μου για αγάπη και αποδοχή. Και απογοητευομουν κάθε μέρα και περισσότερο μέχρι που μια μέρα κατάλαβα πως αυτοί οι άνθρωποι δεν θα αλλάξουν ποτέ κι αν ποτέ το κάνουν θα είναι από επιλογή τους. Με πληγωνει που δεν μπορούν να καταλάβουν, που φέρονται έτσι στο ίδιο τους το παιδί αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.
Προστάτεψε τον εαυτό σου, να θυμάσαι ποιους έχεις απέναντι σου και μην περιμένεις περισσότερα από όσα μπορούν να δώσουν, αν σε πληγώνουν κράτησε τους μακριά σου και ίσως μια μέρα καταλάβουν πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος τους στη ζωή σου.

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

George1520 όχι κι εσύ..σιγά μην το παραδεχτεί. Εγώ το συμπεραινω. Αρχικά αν μπορούσε θα ήθελε να είναι σε όλα τα ψώνια μαζί μας. Πήγαμε και με τις δύο για ηλεκτρικά , η μία καθόταν σε μια γωνιά και περίμενε τι θα διαλέξουμε για να πληρωσει και η δικιά μου ρωτούσε τι κάνει το ένα και το άλλο πλυντήριο και τι εγγυήσεις εχει για να μας πει εκείνη ποιο είναι το καλύτερο να διαλέξουμε και σε τιμή προσφορας. (Εμείς βέβαια τα είχαμε ψάξει από πριν και ξέραμε τι θέλαμε). Όταν είναι διατεθειμένη να δώσει 4χιλιαρικα μόνη της για μια τραπεζαρία και της ζητάω πολύ λιγότερα γιατί τα πήρα όλα, και της φαίνονται πολλά...εσύ πώς το εξηγείς; Εμένα εκεί μόνο πάει το μυαλό μου... Αν ήταν μαζί μας στα ΙΚΕΑ όταν ψωνιζαμε μπορεί να τα έδινε πιο εύκολα. Εδώ θύμωσε και η αδερφή μου όταν φτιάχναμε το σπίτι γιατί σπουδάζει αρχιτεκτονική και δεν την ρωτήσαμε τι να κάνουμε στο σπίτι μας. (Ήταν άφαντη μισό χρόνο και δεν νοιάστηκε καν να έρθει να μας δεί ή να μας βοηθησει όταν φτιάχναμε το σπίτι.)

---

Εμένα η μάνα μου δεν μου έδωσε ποτέ χρήματα αλλά πάντα ήθελε να έχει λόγο στις επιλογές μου.. Με κριτική αλλά λόγο. Ίσως να νομίζουν πως ξέρουν καλύτερα και η κάθε μία λέει την γνώμη - συμβουλή με τον τρόπο της.. Εγώ αυτό της το έκοψα, γενικά της έκοψα πολλά. Σταμάτησα να περιμένω να αλλάξει στάση, δηλαδή να υποστηρίζει τις επιλογές μου, αλλά της έκοψα και την κριτική - παρέμβαση. Αφού δεν μπορεί - δεν θέλει να αλλαξει τότε δεν θα επιτρέπω να μου χαλάει την ψυχολογία με τη κριτική ή με την στάση της (της έβαλα όρια).

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Μαριλου και μας μας είπε κάτι παρόμοιο η μάνα μου του τύπου "Εύχομαι όταν κάνετε κι εσείς παιδιά να μην σας συμπεριφέρονται έτσι", ελπίζω να μην είναι το ίδιο ούτε να βγει σωστή. Γιατί αρχικά εμείς δεν θα επεμβαίνουμε στις ζωές των παιδιών μας. Η πεθερά μου έχω να σου πω πως μια από τις πολλές φορές που μίλησε στην μαμά μου της είπε "εγώ είμαι μητέρα μοναχογιού και μόλις έμαθα πως η κόρη σου θα πάει στον ψυχολόγο, είπα και στον γιο μου και σε σένα πως πρέπει να το στηρίξουμε το παιδί και να το βοηθήσουμε να δυναμωσει , αν και δεν πίστεψα στιγμή πως τον χρειάζεται. Άλλη να ήταν θα του είχε πει, τα μπογαλακια σου και σ άλλη παραλία. Εσύ, της είπε, τι θα έκανες αν μάθαινες κάτι τέτοιο για τον γιο μου και ήσουν στη θέση μου; Θα τους χώριζα είπε η μαμά μου."... Προσπάθησε κι εκείνη πολύ να έχουμε καλές σχέσεις. Τώρα ακόμα κι ο γιος της της βάζει τερμπιε και καλά κάνει γιατί έχουν βάλει διάφορα λόγια στο στόμα της κατά καιρούς σε μένα, για να χαλάσουν τη σχέση μου μαζί της.

Την προηγούμενη εβδομάδα Μαριλου ήταν πολύ χάλια ο δικός μου για να του φορτώσω και το θέμα του μπαμπά μου. Ήταν πολύ στεναχωρεμενος για τον πατέρα του και τρομερά αφηρημένος. Δεν ήξερε ούτε τι μέρα ήταν να φανταστείς. Για αυτό και δεν με κατάλαβε φυσικά, αλλιώς θα είχε καταλάβει πως κάτι έγινε. Ο ψυχολόγος μου έλεγε , δες πως το σπίτι σου είναι ένα κάστρο και πρέπει να το προστατέψεις με κάθε τρόπο για να μην πέσει και ν απορροφήσεις όλους τους κραδασμούς. Αυτό εκανα. Σωστό; Λάθος; Θα δείξει. Τουλάχιστον το σπίτι μου είναι ηρεμο... Απλώς μίλησα στην πεθερά μου γιατί θα εσκαγα. Δεν μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν άλλον. Παρόρμηση ηταν... Ίσως να μην έπρεπε. Εννοείται πως δεν της ξεφεύγει τσιμουδια στον γιο της. Δεν γίνεται συχνά αυτό. Δεν ήθελα να τον πιέσω παραπάνω. Ήταν χάλια.

Το να κάνει κάτι τέτοιο ο μπαμπάς μου περνάει πολύ έντονα από το μυαλό μου γιατί το ξαναέκανε πέρυσι. Στην γιαγιά του. Με την οποία ο πατέρας μου είχαν πιει καφέδες, του είχε κάνει η γιαγιά το τραπέζι έξω στη γιορτή της, είχε πάει στο σπίτι της, εμένα μου φεροταν η γυναίκα σαν πριγκίπισσα, μας έδωσε χρήματα να πάρουμε τηλεορασαρα τελευταίας τεχνολογίας.... Γενικά με είχε στα πούπουλα η γυναίκα. Κι ο μπαμπάς μου επειδή θύμωσε με την πεθερά μου δεν φάνηκε στην κηδεία. Δεν πήρε να πει ούτε συλλυπητήρια. Και δεν του έφταιγε σε κάτι η γιαγιά. ( Είναι τάχα μου και της εκκλησίας ο πατέρας). Κατάλαβες; Εγώ δεν φταίω για την συμπεριφορά του αλλά εγώ εκτίθεμαι. Εγώ μαλώνω και πάει λέγοντας. Η μαμά μου δεν τον μαζεύει...
Και ναι πρώτη φορά κι εγώ τον είδα τότε να κλαίει σαν μωρό παιδί. Για αυτό κάναμε πέρυσι να μιλήσουμε 3,5 μήνες με τον μπαμπά μου. Είχα θυμώσει πολύ.



Έχεις δίκιο, όλα αυτά είναι δοκιμασίες. Επίσης ο ψυχολόγος μου έλεγε, δες το πρόβλημα σου σαν κομμάτι του εαυτού σου και αγκάλιασε το, θα σε κάνει να γίνεις πιο δυνατή και να ξεπεράσεις κάθε τέτοια δυσκολία. Δες την θετική πλευρά της κατάστασης.
Εγώ πιστεύω πως όλα εδώ πληρώνονται , και δυστυχώς άσχημες συμπεριφορές του πατέρα μου θα πληρωθούν τώρα... Από εμάς... ☹️ Γιατί συμπεριφερθηκε άσχημα σε πολύ κόσμο.

---

Κορίτσι μου καλό μάνα με μάνα εχει μεγάλη διαφορά ....Η λεξη μητέρα αν την δεις και γραμματικά μπορείς να την ερμηνεύσεις όπως θες ....κάλλιστα η μητέρα γινεται μη(τερας) οπως και ο πατερας πα(τερας)
Σου είχα αναφέρει πιο πάνω οτι κριτής για το τι ειμαστε θα εναι μόνο τα παιδιά μας ,εγώ μπορει να σου αραδιάζω σελίδες ολόκληρες τι είναι κάλο να κάνεις και στο σπιτι μου να επικρατεί αναρχεια με όλη την σημασία της λέξης... να πηγαινω στο δικο μου σπιτι και να μην ενδιαφέρομαι καθόλου για εκείνα ,να τα αφηνω νηστικά ,άπλυτα .........να μην με ενδιαφέρει, αν όχι το μεσημέρι ,έστω μια ώρα της μέρας ,ένα γεύμα μας τουλάχιστον να ειναι μαζί τους ,γιατι πλέον είναι η μόνη ώρα που μπορούμε να καθίσουμε και να μιλήσουμε πως πέρασε η μέρα τους ....και παρα πολλα αλλα...

Τι θα πετυχω με αυτο?Το μονο που θα πετυχω ειναι να γελαει ο κοσμος μαζι μου και ξερεις γιατι?
Γιατι θα γυρίσουν και θα πουν κοίτα αυτή κάνει μονο θεωρεία ,αλλά πράξη τίποτα ....Ο κόσμος καταλαβαίνει κορίτσι μου γιατί τα παιδιά μας είναι καθρέπτη μας ,μιλάνε ,εξωτερικευουν τα παράπονα τους που έχουν από τους γονείς τους ειδικά στα φιλαράκια τους ,γίνεται συζήτηση οπότε ολα μαθαίνονται..Όπως κάνεις και εσύ και δεν είναι κακό ,μην εχεις ένοχες να το πω έτσι.
Και αντε εγω μπορει να τους εχω κυριολεκτικα γραμμένους τους άλλους τι λενε για έμενα (αλλωστε δεν του ρωτησα ποτε την αποψη τους )αλλά με καιει και με τσουρουφλίζει οταν θα ερθει η μέρα που θα γυρισουν να μου πουν ..μανα εχω παράπονα ή μάνα εισαι η καλύτερη...αυτη ειναι η ¨πληρωμή¨μου εμένα κορίτσι μου ,ολα τα αλλα πλεον περνούν στα ψηλα γράμματα ...

Εχεις την ανάγκη να βγάλεις όλα αυτά τα παράπονα από μέσα σου ,να βρεις έναν άνθρωπο να σου πει μια κουβέντα που στην πραγματικοτητα αυτή την κουβέντα την εψαχνες απο τους γονεις σου...Αρα αυτο κανεις ,καθολου κακό δηλαδη...

Η κόρη μου έδωσε πανελλήνιες ...περάσαμε μια χρονιά πάρα πολύ δύσκολη ,πολλά ψυχολογικά σκαμπανεβασματα ....μαλώναμε ,φωνάζαμε ,αγαπιομασταν τα πάντα....ψυχολογικά και απο έμενα ,οχι μόνο απο εκείνη...παράλληλα περνούσα και πολλά αλλα προσωπικά ....τι έπρεπε να κάνω? να τα κρατήσω μέσα μου και να έρθω να εκραγω?Γιατι αυτό ένοιωθα ...οσο καιρό τα κρατουσα εχανα τον ευατο μου ,αλλοιωνόμουν σαν προσωπικοτητα .....
Βρηκα και εγω και μίλησα ,αλλά διάλεξα τον άνθρωπο που τα ειπα ,αυτόν που ήξερα οτι θα με ηρεμούσε και θα με συμβούλευε σωστά,δεν θα με έκρινε ,απλα θα με ακουγε ....αυτό το κάνουμε ολοι μας ,δεν ειμαστε υπερ ήρωες να λέμε ότι τα καταφέρνουμε σε όλα ή μόνο ένας ψυχολόγος θα μας λύσει τα θέματα ......ναι ήταν και η ψυχολόγος μου φυσικά αλλά να σου πω την απαντηση μου την εδωσε η μαμά μου ,ούτε η φίλη μου ουτε ο αντρας μου ούτε κανένας ..ήταν θέμα που δεν ήθελα να το μοιραστώ αρχικά με κανέναν ...και ξέρεις τι μου είπε?οτι στο πρόβλημα μου ειχα δυο και μόνο επιλογες ή το κλείνω εκει ή το συνεχίζω αναλαμβανοντας όμως και ολες τις συνέπειες αυτου ...σε ότι και να διαλέξω θα είναι διπλα μου ,ακόμα και ¨στο λάθος¨για εκεινη αρκει να ειμαι εγω καλά ,να ειναι το παιδι της καλά ακομα και αν αυτο δεν ήταν τελικά το σωστό στα δικα της ματια ..

εγω ρε συ τωρα τι θα πω, οτι αυτη η μανα που μπορει οταν ειμασταν μικρά να δούλευε στα καπνομάγαζα απο τα ξημερώματα μεχρι αργα το βράδυ και δεν ήταν κοντά μας ότι δεν ειναι καλή μάνα ?
οχι δεν θα το πω και ας κάποιες φορές ειχα παράπονο και εγω γιατί την χρειαζόμουν στο σπίτι...γιατι γυρνουσε ψωφια και προτιμουσε να μαγειρέψει κάποιες φορές απο το να με ακούσει....


Καταλαβαινεις λοιπόν τι γίνεται....το πλήρωμα του χρόνου που οι γονείς κρίνονται δεν έχει συγκεκριμένο ούτε τόπο ούτε χρόνο ,οσο μεγαλώνουμε καλούμαστε άλλοτε να κρίνουμε και άλλοτε να μας κρίνουν...

Για αυτο στη ζωη σου να κρατάς πάντα κατι απο όποιες συζητήσεις θελεις εσυ να κάνεις .....ειτε ειναι με τον ψυχολόγο σου ,ειτε με ις φίλες σου ,ειτε με την πεθερά σου ...Να τις κάνεις, αρκεί να έχεις πλέον το φίλτρο που θα συγκρατει μονο αυτα που λεγονται με αγαπη και γνώμονα την καλυτέρευση σου...

Με ακομα ενα παραδειγμα που ανεφερες με την πεθερά σου για το θέμα του ψυχολόγου να ξέρεις οτι την συμπαθώ ακόμα πιο πολύ!
Ανετα έπινα και εγώ καφεδάκι μαζί της και είμαι σίγουρη πως από την κουβέντα μαζί της θα επερνα πολύ θετικά πράγματα.

Οι γυναικες μετα τα 55 με 60 συνήθως έχουν απενοχωποιησει τα πάντα οτι αφορά και εκείνες και τις σχέσεις και πολλα αλλα....
Ασχετο άλλα κάθε Σάββατο τον τελευταιο καιρο που πλεον εχω ξεπαιδιασει στην κυριολεξια , εχω καθιερώσει να πίνω καφεδάκι με τις φίλες της μαμά μου ,είναι μια καλή ευκαιρία να την βλέπω αλλά να με βλέπουν και εκείνες που για κάποιες ειμαι η ψυχοκόρη τους και οπως καταλαβαινεις ειναι πολλα τα παραπονα οταν δεν με βλεπουν....

Δεν ξερεις τι βοηθεια εχω παρει καποιες φορες απο τις συζητήσεις μας , κάθομαι και τις ακούω και κυριολεκτικά πεθαίνω με τον χιουμοριστικο τρόπο που στο τελος θα προσεγγίσουν ενα πρόβλημα και θα σε κάνουν απο πρόβλημα που το βλέπεις εσυ να το δεις σαν ενα αστείο καθημερινο γενονος (που στην τελική ετσι ειναι ,εμείς το μεγαλοποιουμε με το μυαλό μας)...απλα δεν υπάρχουν ,ουτε κόμπλεξ ,ουτε εγωισμοι ουτε τίποτα ...

Ρώτησα πριν χρόνια τη θεραπεύτριά μου πότε καταφέρνει κάποιος να σχετίζεται με τους άλλους ισότιμα και μου απάντησε "όταν πάψει να επηρεάζεται από τη γνώμη που έχουν οι άλλοι γι αυτόν, τότε κάνει σχέσεις αλληλεπίδρασης και όχι αλληλεξάρτησης". Όταν τη ρώτησα αν το είχε καταφέρει μου είπε πως το είχε κατακτήσει με όλους, εκτός από τους γονείς της.

Όσο ο πατέρας μου ήταν ζωντανός, πάντα πίστευα πως κάποια στιγμή θα επιδοκιμάσει τις επιλογές μου. Αυτό δεν έγινε ποτέ. Ευτυχώς πρόλαβα να τον συγχωρήσω πρίν πεθάνει. Το να πιστεύουμε πως ξαφνικά οι γονείς μας θα αλλάξουν τη γνώμη που έχουν για τις πράξεις μας είναι μάταιο....

Quote:

---

Originally Posted by proteus

Ρώτησα πριν χρόνια τη θεραπεύτριά μου πότε καταφέρνει κάποιος να σχετίζεται με τους άλλους ισότιμα και μου απάντησε "όταν πάψει να επηρεάζεται από τη γνώμη που έχουν οι άλλοι γι αυτόν, τότε κάνει σχέσεις αλληλεπίδρασης και όχι αλληλεξάρτησης". Όταν τη ρώτησα αν το είχε καταφέρει μου είπε πως το είχε κατακτήσει με όλους, εκτός από τους γονείς της.

Όσο ο πατέρας μου ήταν ζωντανός, πάντα πίστευα πως κάποια στιγμή θα επιδοκιμάσει τις επιλογές μου. Αυτό δεν έγινε ποτέ. Ευτυχώς πρόλαβα να τον συγχωρήσω πρίν πεθάνει. Το να πιστεύουμε πως ξαφνικά οι γονείς μας θα αλλάξουν τη γνώμη που έχουν για τις πράξεις μας είναι μάταιο....

---

Σε όποια ηλικία και να είναι κάποιος ελπίζει στην αλλαγή της στάσης των γονιών του.. Το θέμα είναι να μην κρεμεται από αυτό.

George 1520 Αρχικά συγγνώμη που κάποιες φορές καθυστερώ να απαντήσω.
Η οπτική σου μου λέει πολλά. Πραγματικά κατάλαβα ότι πολύ δύσκολα κάποιος αντιλαμβάνεται τα λάθη του και αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Κι ακόμα πιο δύσκολα ζητάει συγγνώμη.
Εγώ δεν τους ζήτησα τίποτα κατά την διάρκεια της ψυχοθεραπείας μου, ήμουν πάρα πολύ χάλια στην αρχή, εντελώς στα χαμένα. Μιλούσα με τον άνθρωπο και με ρωτούσε, εσύ τι θέλεις; Και δεν ήξερα να του απαντήσω... ήξερα πάντα να κάνω αυτό που θέλουν η μαμά μου και ο μπαμπάς μου. Ακόμα και τον άντρα μου για να νιώσω σίγουρη στην αρχή, είχα ανάγκη την έγκρισή τους. Οπότε ακόμα κι αν έλεγα τι ήθελα, σκεφτόμουν αν θα το ήθελαν και οι δικοί μου. Δεν είχα δικιά μου γνώμη, κι όταν είχα δεν μπορούσα να την διεκδικήσω. Μια από τα ίδια με σένα άκουσα κι εγώ. Δεν ξέρουν ούτε οι δικοί μου τον διάλογο και δεν τον ήξερα ούτε εγώ. Έπρεπε να φύγω από το σπίτι μου για να τα δω όλα αυτά; Αναρωτιέμαι πολλές φορές. Πριν πραγματικά τους είχα θεούς! Μπράβο άκουγα, δεν λέω... ούτε χτυπούσαν κι έβριζαν. Απλώς αν δεν έκανα αυτό που ήθελαν , έβρισκαν τον τρόπο να το κάνω. Τώρα νιώθω κι εγώ να έχω ανάγκη για αγάπη και αποδοχή, δεν θα πω ψέματα. Και απογοητεύομαι και εγώ... καταλήγω σε αυτό που λες κι εσύ. Να το πάρω απόφαση πως δεν θα αλλάξουν.

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

George 1520 Αρχικά συγγνώμη που κάποιες φορές καθυστερώ να απαντήσω.
Η οπτική σου μου λέει πολλά. Πραγματικά κατάλαβα ότι πολύ δύσκολα κάποιος αντιλαμβάνεται τα λάθη του και αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Κι ακόμα πιο δύσκολα ζητάει συγγνώμη.
Εγώ δεν τους ζήτησα τίποτα κατά την διάρκεια της ψυχοθεραπείας μου, ήμουν πάρα πολύ χάλια στην αρχή, εντελώς στα χαμένα. Μιλούσα με τον άνθρωπο και με ρωτούσε, εσύ τι θέλεις; Και δεν ήξερα να του απαντήσω... ήξερα πάντα να κάνω αυτό που θέλουν η μαμά μου και ο μπαμπάς μου. Ακόμα και τον άντρα μου για να νιώσω σίγουρη στην αρχή, είχα ανάγκη την έγκρισή τους. Οπότε ακόμα κι αν έλεγα τι ήθελα, σκεφτόμουν αν θα το ήθελαν και οι δικοί μου. Δεν είχα δικιά μου γνώμη, κι όταν είχα δεν μπορούσα να την διεκδικήσω. Μια από τα ίδια με σένα άκουσα κι εγώ. Δεν ξέρουν ούτε οι δικοί μου τον διάλογο και δεν τον ήξερα ούτε εγώ. Έπρεπε να φύγω από το σπίτι μου για να τα δω όλα αυτά; Αναρωτιέμαι πολλές φορές. Πριν πραγματικά τους είχα θεούς! Μπράβο άκουγα, δεν λέω... ούτε χτυπούσαν κι έβριζαν. Απλώς αν δεν έκανα αυτό που ήθελαν , έβρισκαν τον τρόπο να το κάνω. Τώρα νιώθω κι εγώ να έχω ανάγκη για αγάπη και αποδοχή, δεν θα πω ψέματα. Και απογοητεύομαι και εγώ... καταλήγω σε αυτό που λες κι εσύ. Να το πάρω απόφαση πως δεν θα αλλάξουν.

---

Δεν θα το πάρεις απόφαση.. Δεν είναι εύκολο. Απλά κάποια στιγμή δεν θα σε επηρεάζουν τόσο..
Μπορείς να δεις όμως τον εαυτό σου σε σχέση με αυτούς και να νιώθεις περήφανη. Η ψυχολόγος μου έλεγε πως ο άνθρωπος που ζητάει βοήθεια είναι αυτός που είναι ψυχικά υγιής και θεωρεί πως η μέχρι τώρα ζωή του, συμπεριφορά του δεν είναι και τόσο φυσιολογικη. Λίγοι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να βγουν από το μοτίβο που έμαθαν και να προσπαθήσουν να γίνουν καλύτεροι. Μέσα σε αυτούς είσαι και εσύ.
Έψαξα και λίγο το παρελθόν των γονιών μου για να καταλάβω πως η συμπεριφορά που είχαν απέναντι μου είχε να κάνει με αυτούς και όχι με εμένα. Μεγάλωσα και πίστευα πως ήμουν όλα αυτά τα επίθετα που άκουγα (από τη μητέρα μου περισσότερο) και δεν ήξερα πως τα μάτια των δικών μου ίσως και να μην ήταν και τα σωστά. Έμαθα πως η μητέρα μου μεγάλωσε σε μια οικογένεια που είχε το ίδιο μοτιβο με το δικο μας και αυτή το συνέχισε. Στην αρχή απόρησα, πως γίνεται αυτή η γυναίκα ενώ έχει δεχτεί βία, ενώ ήξερε τι πληγές δημιουργούν τα σκληρά λόγια να έκανε αυτο στα ίδια της τα παιδιά.

Σου μιλάω για μένα γιατί θέλω να δεις πως όλο αυτό που περνάς είναι κάτι φυσιολογικό και ίσως σε βοηθήσω με τα δικά μου βιώματα. Ταυτόχρονα έχω την δυνατότητα κι εγώ να δω όλα αυτά κι από άλλη οπτική, τη δική σου.

Marilou μου, με συγχωρείς που καποιες φορές αργώ να απαντήσω αλλά θέλω να είμαι μόνη όταν γράφω. Έχω αλήθεια ενοχές που αναγκάζομαι και μιλάω άσχημα για αυτούς, αλλά κάπου πρέπει να τα πω, κάποιος να μ' ακούσει. Όταν είπα στην μαμά μου πως δεν την ένιωσα στιγμή κοντά μου στην αρχή μου έριξε το φταίξιμο. Πως εγώ δεν της μιλούσα αν και προσπαθούσε. Πράγματι προσπαθούσε αλλά μάλλον όχι με τον τρόπο που θα μ έκανε να της ανοιχτώ. Και της εξήγησα πως δεν ευθύνεται ένα παιδάκι όταν δεν μιλάει στη μαμά του, αυτή κάτι κάνει λάθος και δεν μπορεί να το προσεγγίσει. Το κατάλαβε. Αν θα το θυμάται... δεν ξέρω. Είναι μεγάλο πράγμα να μπορείς να μιλάς στους δικούς σου για όλα. Από μικρή μάζευα λεφτά και έκανα κομποδέματα με το σκεπτικό μην μου συμβεί κάτι και δεν μπορώ να τους το πω. Να μην χρειαστεί να τους ζητήσω χρήματα, δεν έμαθα να ζητάω χρήματα. Κανονικά όμως ένα παιδί στον πρώτο που θα πρέπει να απευθυνθεί όταν θα έχει θέμα , θα είναι στους γονείς του.

Εύχομαι ό,τι καλύτερο για την μικρή σου που έδινε πανελλήνιες. Είναι δύσκολη χρονιά. Κι εγώ είχα έξτρα θέματα τότε... και κρίσεις πανικού... πόσο ζηλεύω καλοπροαίρετα την σχέση σου με τη μαμά σου... αυτό είναι... έτσι πρέπει να φέρεται μια μαμά... να σου λέει τις επιλογές σου, να σε συμβουλεύει λέγοντας την γνώμη της, να σε αφήνει ελεύθερη να κάνεις τις επιλογές σου, κι ό,τι κι αν επιλέξεις να σε στηρίζει.. συμφωνεί δεν συμφωνεί... έφτασα 28 για να καταλάβω πώς λειτουργεί αυτή η σχέση.
Από την πεθερά μου μόνο καλά πράγματα μπορεί να εισπράξει κανείς. Όταν ένας γνωστός της έμαθε με ποιανού την θυγατέρα τα έφτιαξε ο γιος της, της είπε διάφορα. Εκείνη απάντησε πως δεν την νοιάζει τίποτα, αρκεί να είναι ευτυχισμένος ο γιος της και να περνάμε καλά, να είμαστε αγαπημένοι. Η συγκεκριμένη είναι 69, κοντεύει τα 70! Κι εγώ απολαμβάνω να πίνω καφέ μαζί της και να συζητάμε. Μου λείπει από την μαμά μου πάρα πολύ... κατάλαβες; Όλες της οι φίλες με αγαπάνε και χαίρονται για την σχέση που έχουμε. Γιατί μια σχέση θέλει να δουλέψουν και οι δύο μεριές. Αν ήταν εκείνη όπως είναι, κι εμένα μου περνούσε αδιάφορη δεν θα είχε νόημα. Και οι δύο έχουμε επενδύσει πάνω στη σχέση μας.

Quote:

---

Originally Posted by proteus

Ρώτησα πριν χρόνια τη θεραπεύτριά μου πότε καταφέρνει κάποιος να σχετίζεται με τους άλλους ισότιμα και μου απάντησε "όταν πάψει να επηρεάζεται από τη γνώμη που έχουν οι άλλοι γι αυτόν, τότε κάνει σχέσεις αλληλεπίδρασης και όχι αλληλεξάρτησης". Όταν τη ρώτησα αν το είχε καταφέρει μου είπε πως το είχε κατακτήσει με όλους, εκτός από τους γονείς της.

Όσο ο πατέρας μου ήταν ζωντανός, πάντα πίστευα πως κάποια στιγμή θα επιδοκιμάσει τις επιλογές μου. Αυτό δεν έγινε ποτέ. Ευτυχώς πρόλαβα να τον συγχωρήσω πρίν πεθάνει. Το να πιστεύουμε πως ξαφνικά οι γονείς μας θα αλλάξουν τη γνώμη που έχουν για τις πράξεις μας είναι μάταιο....

---

Το να το κατακτήσεις με όλους είναι πολύ πιο εύκολο απ' ότι με τους γονείς σου. Πάντα μ' ένοιαζε τι πιστεύουν και κυρίως ο μπαμπάς... δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί είμαι κορίτσι... και νιώθω πως με τις επιλογές μου αν και ευτυχισμένη, τους απογοητεύω. Δεν πρέπει όμως να πέφτω σε αυτό το τρυπάκι, ούτε να το σκέφτομαι. Δυστυχώς πιστεύω και λυπάμαι που το λέω, ότι ο μπαμπάς μου δεν πρόκειται ποτέ ν' αλλάξει γνώμη, η μαμά μου ενδέχεται ν' αλλάξει γνώμη όταν και αν δεν υπάρχει πια ο μπαμπάς μου. Αυτό πιστεύω.

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Δεν θα το πάρεις απόφαση.. Δεν είναι εύκολο. Απλά κάποια στιγμή δεν θα σε επηρεάζουν τόσο..
Μπορείς να δεις όμως τον εαυτό σου σε σχέση με αυτούς και να νιώθεις περήφανη. Η ψυχολόγος μου έλεγε πως ο άνθρωπος που ζητάει βοήθεια είναι αυτός που είναι ψυχικά υγιής και θεωρεί πως η μέχρι τώρα ζωή του, συμπεριφορά του δεν είναι και τόσο φυσιολογικη. Λίγοι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να βγουν από το μοτίβο που έμαθαν και να προσπαθήσουν να γίνουν καλύτεροι. Μέσα σε αυτούς είσαι και εσύ.
Έψαξα και λίγο το παρελθόν των γονιών μου για να καταλάβω πως η συμπεριφορά που είχαν απέναντι μου είχε να κάνει με αυτούς και όχι με εμένα. Μεγάλωσα και πίστευα πως ήμουν όλα αυτά τα επίθετα που άκουγα (από τη μητέρα μου περισσότερο) και δεν ήξερα πως τα μάτια των δικών μου ίσως και να μην ήταν και τα σωστά. Έμαθα πως η μητέρα μου μεγάλωσε σε μια οικογένεια που είχε το ίδιο μοτιβο με το δικο μας και αυτή το συνέχισε. Στην αρχή απόρησα, πως γίνεται αυτή η γυναίκα ενώ έχει δεχτεί βία, ενώ ήξερε τι πληγές δημιουργούν τα σκληρά λόγια να έκανε αυτο στα ίδια της τα παιδιά.

Σου μιλάω για μένα γιατί θέλω να δεις πως όλο αυτό που περνάς είναι κάτι φυσιολογικό και ίσως σε βοηθήσω με τα δικά μου βιώματα. Ταυτόχρονα έχω την δυνατότητα κι εγώ να δω όλα αυτά κι από άλλη οπτική, τη δική σου.

---

Πω πω, δεν έχω κανένα πρόβλημα που μου μιλάς για σένα. Πραγματικά κάτι παρόμοιο υπάρχει και εδώ!!! Συμφωνώ με την ψυχολόγο σου, και ο δικός μου μου έλεγε πως το πρώτο βήμα είναι να αντιληφθείς πως έχεις κάποιο πρόβλημα και να φτάσεις στον ψυχολόγο. Σημαίνει πως είσαι ανοιχτός στο να ψαχτείς. Και είναι το άλφα και το ωμέγα. Κι εγώ είπα στον μπαμπά μου να πάει, αν δεν το νιώσει αυτός τι νόημα έχει; Άσε που αν πήγε δεν θα παραδέχτηκε πράγματα.
Ας πιάσουμε τον μπαμπά - από την μεριά του γνώρισα μόνο την γιαγιά μου η οποία πέθανε όταν ήμουν γυμνάσιο. Μια ζωή ήταν μέσα στη γκρίνια, το μόνο που έλεγε ήταν να πεθάνει να ησυχάσει. Δεν την θυμάμαι ποτέ να χαμογελάει... πιστεύω πως δεν ήταν χαρούμενη γιατί ήδη ο παππούς μου είχε πεθάνει και οι γιοι της παντρεύτηκαν και την άφησαν μόνη της (πρόβλημα που αντιμετωπίζω και εγώ και όχι μόνο από τον μπαμπά), τελευταίος ο μπαμπάς μου. Ποτέ δεν μας πρόσεξε πέρα από επείγουσες περιπτώσεις που έλειπε η θεία-νταντά μας. Μου θυμίζει τον μπαμπά μου. Πολύ. Δεν μας έχουν μιλήσει ποτέ για την γιαγιά οι γονείς μου. Ούτε η μαμά μου να μου περιγράψει την σχέση της με την πεθερά. Τυπικά, αδιάφορα, χλιαρά.

Από την μεριά της μαμάς- είχε έναν αρραβωνιαστικό πριν τον μπαμπά μου που την κεράτωσε με την γυναίκα του αδερφού της κι ενώ ετοιμάζονταν να παντρευτούν, χώρισαν. Όταν χώριζαν έμαθε πως είναι και έγκυος και πήγε και το έριξε. Σε μικρό χρονικό διάστημα βρήκε τον μπαμπά μου, που...ομορφάντρα δεν τον έλεγες, αυτή ήταν κούκλα... είχε καλή δουλειά και φήμη όμως τότε ο μπαμπάς μου- λένε πως θαμπώθηκε η μάνα μου. Όταν την ρωτούσα μικρή γιατί τον παντρεύτηκε και μάλιστα τόσο γρήγορα μου έλεγε πως αν δεν παντρευόταν τότε δεν θα παντρευόταν ποτέ κι ότι δεν μετανιώνει στιγμή γιατί έκανε εμάς. Τα θετικά κριτήριά της για τον μπαμπά μου ήταν πως δεν έπινε, δεν ξενυχτούσε, δεν έβγαινε, δεν έπαιζε τζόγο, βασικά πράγματα δεν λέω, αλλά θεωρώ πως ήταν αποτέλεσμα του σοκ του αρραβώνα. Γρήγορη εναλλακτική! Και σε έξι μήνες παντρεύτηκαν!!! Πριν καλά καλά τον γνωρίσει έγινα εγώ. Πατ κιουτ. Έπειτα απ' ότι έμαθα από συγγενείς είδε άσχημες συμπεριφορές απέναντι πχ στον μπαμπά της από τον μπαμπά μου, αλλά δεν μπορούσε να κάνει και πολλά...υπήρχα εγώ και δεν θα χώριζε για να μείνει μόνη. Άρχισε να ανέχεται κι αυτό τραβάει μέχρι σήμερα που πλέον δεν ζορίζεται κιόλας.

Αυτό ήθελαν και για εμένα. Πριν καλά καλά γνωρίσω τον άνδρα μου, ήθελαν να παντρευτούμε (ουσιαστικά να τον τυλίξω να με παντρευτεί γιατί ο έρωτας περνάει γρήγορα και μην προλάβει να το μετανιώσει!!!). Τους εξήγησα με επιχειρήματα πως θέλω να τον ζήσω και να με ζήσει, να δούμε αν ταιριάζουν τα χνώτα μας και να μην παντρευτούμε βιαστικά. Εξάλλου νέοι είμαστε ακόμα. Επίσης δεν θέλουμε να παντρευτούμε για να χωρίσουμε. Ε ακόμα και 3μιση χρόνια μετά, το ίδιο θέμα ξεπροβάλλει σαν να μην έχουμε συζητήσει τίποτα. Απορώ με την μάνα μου γιατί ακόμα και με τον μπαμπά μου πέρασε δύσκολα. Θέλει να ρισκάρω; Πώς προσπαθεί να με προστατέψει; Ή θελει να κάνω τα ίδια λάθη με εκείνη για να μου πει ότι ''συμπάσχει''; Δεν την καταλαβαίνω.

Εγώ κατάλαβα πως ό,τι έχεις περάσει και δεν σου άρεσε, τα κουσούρια των δικών σου, άσχημες καταστάσεις στην οικογένεια, όλα αυτά... γενικά προσπαθείς να τα διώξεις μακριά από το σπίτι σου, όχι να τα επαναφέρεις! Σκέψου, έχουμε που έχουμε τα δικά μας ελαττώματα σαν προσωπικότητες, αν έχουμε και έξτρα τα ελαττώματα των γονιών μας καήκαμε! Αυτά τα βλέπουμε και τα προλαμβάνουμε!