Παραιτηση απο δουλεια,συναισθηματικη καταρρευση.

JohnyK33 γιατί δουλεύεις; Δεν κάνω πλάκα, σκέψου το λίγο. Τι κίνητρο έχεις και δίνεις στον εαυτό σου για να δουλέψεις;
Η προφανής απάντηση για τους περισσότερους είναι για βιοποριστικούς λόγους, σωστά; Είναι όμως μόνο αυτό;

Άλλος θα σου πει ένα ή περισσότερα από τα παρακάτω ή και κάτι άλλο που δεν σκέφτομαι τώρα.
-Δουλεύω γιατί αγαπάω πολύ το αντικείμενο
-Δουλεύω γιατί έχω πρόβλημα κοινωνικοποίησης και θέλω να κοινωνικοποιηθώ και να ξεπεράσω τις φοβίες μου
-Δουλεύω σε ανταγωνιστικό περιβάλλον και μου αρέσουν οι προκλήσεις
-Δουλεύω γιατί έχω βρει καλό περιβάλλον και αισθάνομαι όμορφα στο χώρο εργασίας ενώ στο σπίτι υπάρχει μοναξιά
-Δουλεύω για να αισθάνομαι ότι προσφέρω στην κοινωνία ή στην οικογένειά μου
-Δουλεύω για να μπορέσω να φύγω μακριά από την οικογένειά μου/ότι με χαλάει
-Δουλεύω για να μαζέψω λεφτά να αγοράσω σπίτι
-Δουλεύω για να μπορώ να μαζέψω λεφτά και να φεύγω δυο βδομάδες το χρόνο διακοπές στο εξωτερικό
-Δουλεύω για να μαζέψω προϋπηρεσία και γνώσεις να κυνηγήσω μετά τη δουλειά των ονείρων μου

Εσύ έχεις δώσει κάποια κίνητρα στον εαυτό σου; Εγώ ήμουν πάντα ένα παιδί πολύ ήπιων τόνων, αγχωνόμουν και να μιλήσω σε κάποιον άγνωστο όταν άρχισα να σπουδάζω, αλλά αγαπούσα πολύ το αντικείμενο, μου άρεσε να γνωρίζω καινούριους τόπους και ανθρώπους και ήθελα να απομακρυνθώ από το σπίτι και να είμαι ανεξάρτητη. Οπότε πάντα κοιτούσα τις φοβίες μου στα μάτια και δεν έκανα πίσω, δούλευα σεζόν από 18 χρονών και ζόριζα τον εαυτό μου να τολμάει και να κάνει πράγματα. Σταδιακά ήταν όλο και πιο εύκολο.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Εσύ έχεις δώσει κάποια κίνητρα στον εαυτό σου; Εγώ ήμουν πάντα ένα παιδί πολύ ήπιων τόνων, αγχωνόμουν και να μιλήσω σε κάποιον άγνωστο όταν άρχισα να σπουδάζω, αλλά αγαπούσα πολύ το αντικείμενο, μου άρεσε να γνωρίζω καινούριους τόπους και ανθρώπους και ήθελα να απομακρυνθώ από το σπίτι και να είμαι ανεξάρτητη. Οπότε πάντα κοιτούσα τις φοβίες μου στα μάτια και δεν έκανα πίσω, δούλευα σεζόν από 18 χρονών και ζόριζα τον εαυτό μου να τολμάει και να κάνει πράγματα. Σταδιακά ήταν όλο και πιο εύκολο.

---

Προφανως η δουλεια που εκανα δεν μου αρεσε σαν αντικειμενο,oποτε ειχα ψυχολογικη φθορα οσο παιρνουσε ο καιρος,συν τον ελαχιστο προσωπικο χρονο,εσυ καταφερες και βγηκες απο νωρις απο την λεγομενη ζωνη ανεσης,εμενα με δυσκολευει αυτο ακομα καθως δεν ειχα την οικονομικη ανεση για να φυγω απο το πατρικο μου σπιτι ωστε να εχω απολυτη ανεξαρτησια.Εχω 1 μηνα που εφυγα απο την δουλεια αυτη και προσπαθω να ξεπερασω αυτο,οτι πλεον δεν ειμαι στον χωρο αυτο,παροτι απο τη μια ηθελα να φυγω για να γλιτωσω απο μερικα πραγματα,δεν νιωθω αισθηση ανακουφισης ακομη,ισως επειδη πρεπει να πιασω παλι αλλου δουλεια,να προσαρμοστω εκει και να σβησουν οι μνημες μου.

Συμφωνώ και διαφωνώ ταυτόχρονα στο ποστ σου.

Η ένστασή μου είναι ότι για να φύγεις από αυτό που λέμε comfort zone, δεν περιμένεις να βρεθεί άλλο comfort zone αλλιώς μάλλον δεν φεύγεις ποτέ.
Φυσικά και δεν είχα οικονομική άνεση να ζήσω ανεξάρτητα κι όπως ήθελα αρχικά. Για αυτό και έμενα με άλλους 2-3. Ή όταν ήθελα να τολμήσω να πάω εξωτερικό, έφυγα με ελάχιστα λεφτά να δω αν θα μου κάτσει. Όταν το πρώτο 40ήμερο είχα μείνει με 30 ευρώ στην τσέπη κι έτρωγα μόνο pot noodles κάνα 10ήμερο, έτυχε και μου έκατσε δουλειά. Αν δεν μου καθόταν, θα γυρνούσα πίσω. Το τόλμησα όμως.

Το θέμα είναι να ξεπερνάς τα όριά σου, όχι σώνει και καλά με δραματικά πράγματα. Αλλά όσο δεν έχεις πολλές υποχρεώσεις κι ευθύνες κτλ, ένας λόγος παραπάνω να παίρνεις ρίσκα. Δεν είναι ότι δεν μπορείς να θρέψεις τα παιδιά σου αν αφήσεις μία δουλειά που δεν σου κάνει, οπότε συμβιβάζεσαι ή ότι έχεις άλλα πράγματα που σε κάνουν να συμβιβαστείς σε μία κατάσταση. Δεν χάνεις κάτι να δοκιμάσεις να πας κάπου αλλού αν υπάρχουν πιθανότητες να έχεις οφέλη ψυχικά και πρακτικά και να κάνεις μία αρχή π.χ. Αν δεν πετύχει δεν πέτυχε, αλλά το προσπάθησες.

Από εκεί και πέρα είναι αυτό που λέω μεταξύ σοβαρού και αστείου "Έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο" όταν αρχίζουμε τις πολλές αναλύσεις, αγχωνόμαστε κτλ. Όσο πιο άπραχτοι είμαστε, τόσο μπερδευόμαστε και κολλάει το μυαλό μας. Έχεις δίκιο ότι μόλις βρεθεί κάτι άλλο θα ξεπεράσεις πιο εύκολα αυτά που σκέφτεσαι και αισθάνεσαι τώρα. Έχεις κάθε δικαίωμα να δώσεις στον εαυτό σου ένα διάλλειμα και να ξεσπάσεις και να αγχωθείς. Απλά κάποια στιγμή πρέπει να ανασκουμπωθείς και να δράσεις, να μην μείνεις μόνο εκεί.

Θα σου πω τι προβλημα αντιμετωπιζω εδω και 2 μηνες που παρατησα την δουλεια που ημουν,ηθελα εδω και 1 χρονο να σηκωθω να φυγω,εψαχνα διαρκως,μου ετυχαν δουλειες που εκρινα πως δεν αξιζε να αφησω αυτην που εκανα ηδη,ειτε σε λεφτα,ειτε σαν αντικειμενο,ειτε σαν προγραμμα καθημερινο,απογοητευτηκα,ε γκλωβιστηκα,εκανα υπομονη πολυ καιρο,καταπιεζα τα συναισθηματα μου,γυρνουσα σπιτι μου και ελεγα οτι τον αλλο μηνα θα τα βροντηξω να φυγω,δεν μπορω αλλο και τα σχετικα.

Οταν τελικα παραιτηθηκα,μαλλον δεν ημουν προετοιμασμενος και δεν εδωσα τον απαραιτητο χρονο στον εαυτο μου να το διαχειριστει,δλδ βιαστηκα,ενω θα επρεπε να περιμενω 1-2 μηνες ακομη,ηταν αποτομη αυτη η αλλαγη,εκει που δουλευα 6/7 την εβδομαδα,σε ενα συγκεκριμενο εργασιακο χωρο που μου ηταν οικειος μετα απο 3 συναπτα ετη,ενιωθα ασφαλεια και αποδοχη γενικοτερα απο τους γυρω μου,οχι απο ολους βεβαια,βρεθηκα στο κενο,να μην εχω επιλογη απο δουλεια,φουλ στρεσαρισμενος και αγχωμενος για την επομενη μερα,μπερδεμενος συναισθηματικα για την επιλογη μου και το ταιμινγκ αυτης,αρχισε λοιπον στο μυαλο μου μια υπεραναλυση με αν και μηπως,με αποτελεσμα να εχω διαταραχες υπνου,σφιξιμο,στενοχωρια, μελαγχολια,απελπησια,να ξεσπαω σε κλαμματα πρωι η πριν τον υπνο το βραδυ,μου εβγαινε καταπιεση απο πολλους μηνες πριν.

Ενα κομματι του εαυτου μου ηθελε να φυγει απο την δουλεια,την εταιρεια για κατι καλυτερο,ενα αλλο κομματι ομως δεν ηθελε να αφησει το οικειο εργασιακο περιβαλλον,τα ατομα που συναναστρεφοταν και γνωριζε,για να παει καπου που θα πρεπει να αρχισει ξανα απο την αρχη,με τον φοβο του αγνωστου και του τι θα συναντησει,αν θα μπορει να τα καταφερει η να ανταπεξελθει η θα βρεθει μετανιωμενος.

Εν τελη,βρηκα μετα απο 1,5 μηνα νεα εργασια,με καλυτερα λεφτα,καπως καλυτερο προγραμμα,στο ιδιο περιπου αντικειμενο,αλλα σε μια αξιοπιστη και σοβαρη εταιρεια που πληρωνει τα παντα και ολα τα νομιμα,απλα παλι εχω αυτο τον φοβο και την ανασφαλεια της δυσκολης προσαρμογης,δεν προσαρμοζομαι ευκολα,ειμαι και λιγο αψητος στο θεμα δουλειας οποτε δυσκολευομαι με τις αλλαγες.

Στο είπα και πιο πάνω, ότι στιγμή και να παραιτούσουν, πάλι θα θεωρούσες ότι ίσως δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και θα είχες αμφιβολίες αν έκανες καλά. Ποτέ δεν θα είναι η κατάλληλη στιγμή. Κοίταξε πως θα αποσπάς τον εαυτό σου από αυτές τις σκέψεις, κράτα το μυαλό σου απασχολημένο με άλλα πράγματα.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Στο είπα και πιο πάνω, ότι στιγμή και να παραιτούσουν, πάλι θα θεωρούσες ότι ίσως δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και θα είχες αμφιβολίες αν έκανες καλά. Ποτέ δεν θα είναι η κατάλληλη στιγμή. Κοίταξε πως θα αποσπάς τον εαυτό σου από αυτές τις σκέψεις, κράτα το μυαλό σου απασχολημένο με άλλα πράγματα.

---

Ειμαι ατομο που αποζητα την αμεση αποδοχη απο τους γυρω,διαφoρετικα νιωθω περιεργα η uncomfortable που λεμε και στα αγγλικα.Θα δουλεψω τωρα με τον ψυχοθεραπευτη σε καποια πραγματα ωστε να μπορω να αποκτησω καποιες αμυνες,ωστε να μπορω να διαχειριζομαι τετοιες στιγμες,δηλαδη,αλλαγη εργασιακου περιβαλλοντος,αφηνω κατι γνωριμο,πηγαινω σε κατι αγνωστο,πως να μπορεις να προσπαρμοστεις ευκολοτερα,να αναπτυξω επικοινωνιακα skills,ενιωσα αρκετες φορες συναισθηματικα ευαλωτος στην δουλεια,δεν μιλουσα η αντιδρουσα για πραγματα που με ενοχλουσαν ενδεχομενως,με αποτελεσμα να μενει αυτο το αρνητικο συναισθημα αδικιας η ανισης μεταχειρισης η οτιδηποτε,μεσα στα σωθικα και να πληγωνει τον εγωισμο.

Eχω ενδιαφεροντα που θα ηθελα να ασχοληθω,θα μπορουσα να ξεκινησω μαθηματα ηλεκρικης κιθαρας,που δεν ειχα ουσιαστικα τον χρονο να κανω απο μικρος γιατι ηταν αλλες οι προτεραιοτητες,θελω να τελειωσω με ενα πτυχιο ΙΕΚ που εχω αφησει στη μεση,παλι λογω απογοητευσης γενικοτερης,ελλειψης χρονου,αυτοεκτιμησης και αλλα τετοια.Το μονο ουσιαστικα που με χαλαει ,ειναι πως χανω την καθημερινη επαφη με ατομα που εβλεπα σχεδον καθε μερα,ενταξει επειδη εγω δεν εχω social media,χανω τελειως τις συναναστροφες αυτες.

Ειμαι ψυχολογικα κουρασμενος και φθαρμενος,σκεπτικος,κανοντ ας υπεραναλυσεις που επιβαρυνουν περισσοτερο το μυαλο.Φευγεις απο μια δουλεια που δεν σε γεμιζει,που σε εχει κουρασει ψυχολογικα και οχι μονο,αντι ομως να νιωθω ανακουφιση,ειμαι χειροτερα απο οτι ημουν πριν φυγω,δεν ξερω γιατι συμβαινει αυτο ομως,εχω μπερδευτει συναισθηματικα.:(

Ρε φιλαράκι σιγά το πράγμα , μια δουλειά ηταν , όλοι οι άνθρωποι περνανε από διάφορες δουλειές για να κατασταλάξουν σε κάποια. Κι εγώ είμαι τωρα στην 4η διαφορετική δουλειά. Εμα τώρα , μικρός είσαι ούτε υποχρεώσεις έχεις ούτε τπτ. Χαλάρωσε δε τρέχει τπτ. Και δεν έχασες και καμία θέση στη NASA. Αν έμενες εκεί θα έχανες την ψυχική σου υγεία , αξιζει?? Σκέψου το.ξέρω περίπτωση ατόμου που μετά απο πιεση χρονων σε δουλειά του βγήκαν πολλά ψυχολογικά και έφυγε γιατί εγινε ρακος και δε μπορούσε να σαλεψει στο τελος. Ο εαυτός σου σωστά έπραξε και σε απομάκρυνε από αυτό το τοξικό περιβάλλον και μην ακούς κανένα , εσυ ξέρεις το καλό του εαυτού σου.
Εκμεταλευσου τώρα την ανεμελιά και τον ελεύθερο χρόνο που έχεις να χαλαρώσεις και κάνε αυτό που λες παραπάνω να τελειώσεις το ΙΕΚ να μάθεις κιθάρα κτλ.
Μη στεναχωριέσαι...

Δουλεια βρηκα σε 1 μηνα και με καλυτερο μισθο,θα μου τα πληρωνουν ολα και παροτι ειναι 9μηνη η συμβαση αρχικα εχει προοπτικες για αργοτερα,αλλα με φοβιζει η αλλαγη περιβαλλοντος και εχω συνεχης στενοχωρια γιατι,κοιταξε,μπερδευονται τα συναισθηματα μου τωρα,δεν ηθελα να φυγω απο τον χωρο εργασιας γιατι θα χασω το κοινωνικο σκελος και τις επαφες με ατομα που ειχα καθημερινη συναναστροφη και αυτο με δυσκολευει καθως ουτε κοινωνικος ειμαι,πολυ κλειστος και με εσωστρεφεια,απο την αλλη ηθελα να φυγω απο αυτη την δουλεια και το τοξικο περιβαλλον για καπου καλυτερα.Μπερδεγουει.

Ο ψυχοθεραπευτης μου εδωσε το solben 20mg και ανα διαστηματα λεξοτανιλ 1,5mg αν εχω υπερενταση,σφιξιμο στο στηθος και τα γνωστα.:confused:

Μπράβο το προσπαθείς και το δουλεύεις για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος με την ψυχοθεραπεία και την αγωγή και ήδη βρήκες καλύτερη δουλειά...θα κάνεις νέες γνωριμίες εκεί. Σιγα σιγά ολα θα στρώσουν

Quote:

---

Originally Posted by kriti28

Μπράβο το προσπαθείς και το δουλεύεις για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος με την ψυχοθεραπεία και την αγωγή και ήδη βρήκες καλύτερη δουλειά...θα κάνεις νέες γνωριμίες εκεί. Σιγα σιγά ολα θα στρώσουν

---

Το δυσκολο κομματι για μενα,με αποφευκτικη διαταραχη προσωπικοτητας.

Quote:

---

Originally Posted by JohnyK33

Δουλεια βρηκα σε 1 μηνα και με καλυτερο μισθο,θα μου τα πληρωνουν ολα και παροτι ειναι 9μηνη η συμβαση αρχικα εχει προοπτικες για αργοτερα,αλλα με φοβιζει η αλλαγη περιβαλλοντος και εχω συνεχης στενοχωρια γιατι,κοιταξε,μπερδευονται τα συναισθηματα μου τωρα,δεν ηθελα να φυγω απο τον χωρο εργασιας γιατι θα χασω το κοινωνικο σκελος και τις επαφες με ατομα που ειχα καθημερινη συναναστροφη και αυτο με δυσκολευει καθως ουτε κοινωνικος ειμαι,πολυ κλειστος και με εσωστρεφεια,απο την αλλη ηθελα να φυγω απο αυτη την δουλεια και το τοξικο περιβαλλον για καπου καλυτερα.Μπερδεγουει.

Ο ψυχοθεραπευτης μου εδωσε το solben 20mg και ανα διαστηματα λεξοτανιλ 1,5mg αν εχω υπερενταση,σφιξιμο στο στηθος και τα γνωστα.:confused:

---

Καλή αρχή με τη νέα σου δουλειά!
Στο ξαναειπα και πιο πάνω, μπορείς να διατηρήσεις επαφές με άτομα από την προηγούμενη δουλειά, δεν θα έπρεπε να σε αγχώνει τόσο αυτό.

Δεν μπορώ να διατηρήσω επαφές γιατί δεν είχα ανταλλάξει πότε με κανέναν τηλέφωνα.:confused:

Έλα ρε Johny, ειλικρινά τώρα... Όποιος ψάχνει βρίσκει. Γιατί τα βλέπεις όλα αρνητικά και δύσκολα; Αν πραγματικά θες να διατηρήσεις μία επαφή, μπορείς.

Μου φαινονται δυσκολα γιατι δεν ειχα απο μικρος την ευκολια στις φιλιες και γενικα στις συναναστροφες,οποτε αν δεν επικοινωνησει καποιος μαζι μου η δεν μου ζητησει σοσιαλ η τηλ,δεν κανω κινηση εγω γιατι φοβαμαι μηπως μου πουν οχι.Απο την προηγουμενη δουλεια εχω ελαχιστα ατομα,που καποιες φορες δεν μου απαντανε κιολας.Δεν ειναι οτι δεν θελω προφανως,αλλα μαλλον περναω αδιαφορος για τους υπολοιπους.