ειναι χωρισμενος με παιδια..τι να κανω??

μερικες σχεσεις ειναι πιο ευκολο να τελειωσουν οταν φθαρουν εντελως, παρα μετα απο μια λογικη αποφαση.
μη τα σκεφτεσαι ολα μαζι και σου φαινονται βουνο.
το σημαντικο αυτη τη στιγμη ειναι να μην παρασυρθεις σε μια δεσμευτικη αποφαση, που θα ηταν π.χ. μια συμβιωση η (ο μη γενοιτο) ενας γαμος...
εκτος αυτου, σημαντικο ειναι να του κοψεις τις υλικες παροχες , μιας και ουτε σου περισσευουν τα χρηματα και πρεπει να ξερεις αν καθεται ΚΑΙ για σενα η μονο για ολα αυτα τα βολεματα που του παρεχεις αλλα και γιατι ειναι ντροπη για εναν αντρα στην ηλικια του να το δεχεται αυτο απο μια νεαρη φοιτητρια....
δεν χρειαζεται να χωρισεις αμεσα, αστο να δοκιμαστει κι αλλο...πες του απλα οτι η σιγουρη αποφαση ειναι να κρατησεις εναν βαθμο ανεξαρτησιας ακομα κι αν βλεπεστε, οποτε δεν ενδιαφερεσαι για συγκατοικηση..

το εχω κανει...
δυστυχως ξερω τι λες και ξερω τι πηρα και τι εδωσα...
οσο για την ζυγαρια....βρηκε πατο...
απλα μεχρι τωρα κρυβομουν πισω απο το δαχτυλο μου και περιμενα μια απλη εκτιμηση... (οχι μονο απο αυτον,απο ολους)...
μακαρι να ηταν ευκολο να αλλαζαμε χαρακτηρα και προσωπικοτητα... και ειδικα τον χαρακτηρα προσπαθησα πολυ να τον αλλαξω... ματαια....

remedy, οπως εχεις καταλαβει δεν βιαζομαι να χωρισω.... ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΧΩΡΙΣΩ..
εχει κολλησει το μυαλο μου και οπως πολυ σωστα ειπες ολα μου φαινονται βουνο..
προσπαθω να ειμαι οπως λες ανεξαρτητη και οπως εχεις διαπιστωσει βρισκομαι ολη μερα εδω, παιρνοντας δυναμη και κουραγιο, ξεροντας οτι θα τον δω...
δεν ξερω αν θελω, αλλα δεν ξερω επισης αν μπορω να μην τον δω...

love19

αλλα σου λεει η λογικη σου

και αλλα η καρδια σου ,το συναισθημα σου


αχ! ποσο δυσκολο!

γεια σας και ελπιζω να μην σας κουρασα...
η χθεσινη μερα ηταν απο τις πιο γλυκες και ομορφες που ειχαμε!!!!
κ ξερετε κατι?? δεν καναμε τπτ... μειναμε στο σπιτι και ειδαμε ταινια..
συζητησαμε κ λιγο...ειπαμε να μεινουμε χωριστα για οσο χρειαστει να δουμε τι γινεται..
και μου φανηκε παραξενο που το δεχτηκε τοσο ευκολα..αλλα το δεχτηκε.. θα δειξει στην πορεια βεβαια!!!!
καθε φορα που ειμαι μαζι του αναιρω οποια αποφαση και αν εχω παρει...δεν ξερω τυφλωνομαι να το πω??? δεν ξερω.. τωρα που ειμαι μονη μου καταλαβαινω οτι δεν μας εμεινε κ πολυ καιρος μεχρι τη στιγμη που θα φυγω οριστικα απο δω,καθως η μητερα μου \'\'βιαζεται\'\' να ξενοικιασω...
μου το ειπε καθαρα : τα Χριστουγεννα ξενοικιαζω και γυριζω πισω..
πιεζομαι να παρω μια αποφαση και πελαγωνω.. φοβαμαι να αποφασισω να το ζησω και τελικα να στενοχωρησω τους δικους μου ανθρωπους που με μεγαλωσαν με τον καλυτερο τροπο..
εχω την μητερα μου που κλαιει καθε φορα που της μιλαω για αυτο το θεμα.. δεν μπορω να αφησω αυτη την παραμετρο απεξω... δεν μπορω να τους το κανω αυτο... και επειτα εχω και αυτον.... πως να το τελειωσω?? με τι δυναμη?? τι να κανω? η μητερα μου πως θα το δεχτει?
ειμαι μικρη για να τους δημιουργησω τετοιο θεμα...

Quote:

---

Originally posted by love19
γεια σας και ελπιζω να μην σας κουρασα...
η χθεσινη μερα ηταν απο τις πιο γλυκες και ομορφες που ειχαμε!!!!
κ ξερετε κατι?? δεν καναμε τπτ... μειναμε στο σπιτι και ειδαμε ταινια..
συζητησαμε κ λιγο...ειπαμε να μεινουμε χωριστα για οσο χρειαστει να δουμε τι γινεται..
και μου φανηκε παραξενο που το δεχτηκε τοσο ευκολα..αλλα το δεχτηκε.. θα δειξει στην πορεια βεβαια!!!!
καθε φορα που ειμαι μαζι του αναιρω οποια αποφαση και αν εχω παρει...δεν ξερω τυφλωνομαι να το πω??? δεν ξερω.. τωρα που ειμαι μονη μου καταλαβαινω οτι δεν μας εμεινε κ πολυ καιρος μεχρι τη στιγμη που θα φυγω οριστικα απο δω,καθως η μητερα μου \'\'βιαζεται\'\' να ξενοικιασω...
μου το ειπε καθαρα : τα Χριστουγεννα ξενοικιαζω και γυριζω πισω..
πιεζομαι να παρω μια αποφαση και πελαγωνω.. φοβαμαι να αποφασισω να το ζησω και τελικα να στενοχωρησω τους δικους μου ανθρωπους που με μεγαλωσαν με τον καλυτερο τροπο..
εχω την μητερα μου που κλαιει καθε φορα που της μιλαω για αυτο το θεμα.. δεν μπορω να αφησω αυτη την παραμετρο απεξω... δεν μπορω να τους το κανω αυτο... και επειτα εχω και αυτον.... πως να το τελειωσω?? με τι δυναμη?? τι να κανω? η μητερα μου πως θα το δεχτει?
ειμαι μικρη για να τους δημιουργησω τετοιο θεμα...

---

Λοβ.....σίγουρα περίπτωση του φίλου σου δεν είναι ότι καλύτερο για ένα γονιό. Παρόλα αυτά είναι καθαρά δική σου επιλογή αν είσαι μαζί του ή όχι.
Κλάματα, υστερίες και ψυχολογική πίεση, μόνο το αντίθετο αποτέλεσμα φέρνουν και σε σπρώχνουν ακόμη περισσότερο προς το λάθος.
Ξεκαθάρισε με τους γονείς σου ότι αποφασίζεις εσύ για σένα και όσο για το φίλο σου, είπαμε. ΜΑκριά και αγαπημένοι μέχρι να δεις τι πραγματικά θέλει από σένα....

και αν δεν το αντεχω το μακρια και αγαπημενοι?? ξερω... δεν θα καταλαβω ποτε..
λειπει και νιωθω οτι δεν εχω κανεναν... δεν εχω ορεξη να κανω τιποτα.. δεν αντεχω την απουσια του.. μολις κλεινει η πορτα νιωθω οτι περασε αιωνας.. τα παντα τα εχω συνδυασει με αυτον.. απο την ωρα που θα ξυπνησω μεχρι να κοιμηθω ειναι παντου αυτος..
ακομα και να του μιλαω δεν μου φτανει..
οσο για τους γονεις... δεν προκειται να καταφερω τπτ.. με πιεζουν πολυ.. δεν ειχα ποτε παραπονο απο αυτους αλλα τωρα καταλαβαινω οτι κ αυτοι δεν ειχαν παραπονο γιατι απλα εκανα αυτα που ηθελαν..
νιωθω ενα μεγαλο βαρος μεσα μου, κλαιω σταματητα και θελω πραγματικα να φυγω μακρια απο ολους... μακαρι να ειχα τη δυναμη να φυγω...... τοση πιεση και δεν ξερω ουσιαστικα απο που προερχεται..
δεν ειμαι γενικα ανθρωπος που τα αφηνω ολα στη μοιρα τους.. μπορει να ειναι λαθος αλλα ηθελα πιο ξεκαθαρα πραγματα...

ποναω... μου λειπει...
σκεφτομαι...σκεφτομαι και παλι σκεφτομαι... μαλλον πρεπει να τελειωσει.. δυστυχως... και αμεσως σκεφτομαι να τον παρω τηλ και να του πω να ερθει να με παρει απο ολη αυτη τη μυζερια...
γιατι τον χρειαζομαι τοσο?
ποναω ειλικρινα.. μιλησα με την μητερα μου.. δεν με καταλαβαινει.. μεσα μου ξερω καλα οτι εχει δικιο αλλα γιατι δεν μπορω να ζησω χωρις αυτον?? δεν μπορω να μην τον βλεπω..
αλλα και να τον δω δεν μπορω να κρυβομαι απο ολους ουτε να τσακωνομαι..
ποναω...

Καλησπέρα σας... Βλέπω το θέμα αυτό είναι πολύ παλιό...Αλλά θα με ενδιέφερε πολύ να μάθω τι έγινε με την σχέση αυτή... Βρίσκομαι ακριβώς στην ίδια κατάσταση κ εγώ αυτήν την στιγμή. Είμαι με έναν υπέροχο άνθρωπο ο οποίος ειναι χωρισμένος με ένα παιδί κ έχω θέμα με την μάνα μου (ο πατέρας μου ακόμα δεν το έχει μάθει γιατί σύμφωνα με τα λεγόμενα της μάνας μου αν το μάθει θα πεθάνει!) Είμαι 28 χρόνων κ αυτός 35. Το παιδί ει άι 3 χρόνων. Το έχω γνωρίσει...τα πάμε πολύ καλά.. Και γενικότερα όλη ή οικογένεια του με έχει αγκαλιάσει!! Το μοναδικό μου πρόβλημα είναι οι γονείς μου κ ο κύκλος μου γενικότερα... Από την στιγμή όμως που εγώ είμαι καλά κ ευτυχισμένη με αυτόν τον άνθρωπο γιατί να μην χαίρονται κ οι γονείς μου με την χαρά μου;;; Δεν είναι πολύ εγωιστικό αυτο που κάνουν; ακόμα κ λάθος να ειναι γιατί να μην με αφήσουν να κάνω το λάθος μου; δική μου είναι η ζωή!!! Ας του δώσουν μια ευκαιρία να τον γνωρίσουν...να δουν πόσο με αγαπάει κ με νοιάζεται!! Αυτό δεν αρκεί; Επειδή είχε μια ατυχία στο προηγούμενο γάμο του κ δεν στέριωσε σημαίνει ότι ειναι παλιανθρωπος ;; ειναι τόσο άδικο..... love19 Τελικά πώς καταληξατε εσείς;;; είχε αίσιο τέλος η ιστορία σας;;;;; ελπίζω να πάρω μια απάντηση...

Quote:

---

Originally Posted by love19

ποναω... μου λειπει...
σκεφτομαι...σκεφτομαι και παλι σκεφτομαι... μαλλον πρεπει να τελειωσει.. δυστυχως... και αμεσως σκεφτομαι να τον παρω τηλ και να του πω να ερθει να με παρει απο ολη αυτη τη μυζερια...
γιατι τον χρειαζομαι τοσο?
ποναω ειλικρινα.. μιλησα με την μητερα μου.. δεν με καταλαβαινει.. μεσα μου ξερω καλα οτι εχει δικιο αλλα γιατι δεν μπορω να ζησω χωρις αυτον?? δεν μπορω να μην τον βλεπω..
αλλα και να τον δω δεν μπορω να κρυβομαι απο ολους ουτε να τσακωνομαι..
ποναω...

---

Ελπιζω να είσαι καλά τώρα!