GROUP THERAPY!

Άρση μου άρεσε πολύ αυτό:
\"Μου λείπει πολύ πάντως να βρω μια καλή ειδικό,σύμμαχο.Ειδικά τελευταία νιώθω έντονη την έλλειψη.Θέλω ένα χέρι να το κρατάω κ να περπατάμε παρέα σ\'αυτό το ταξίδι της εξερεύνησης του εαυτου......\"

Στο ότι λες ότι είδες αποτέλεσμα αυτό είναι πολύ θετικό. Όπως κάθε άνθρωπος, έτσι και κάθε θεραπευτής δεν είναι μόνο καλός ή μόνο κακός. Τα πράγματα δηλαδή δεν είναι ποτέ άσπρο ή μαύρο.
Οπότε η δική σου είχε στοιχεία που σε βοήθησαν.

Αυτό που τελικά κάνει καλό έναν θεραπευτή είναι τελικά όχι να είναι τέλειος αλλά να προσπαθεί να γίνεται καλύτερος κάθε μέρα και όχι να είναι απόλυτος, να αγαπά αυτο που κάνει και να αποδέχεται και να αφουγκράζεται τον άνθρωπο που έχει απέναντί του...

ανώνυμη:
Ο πρώην (;) θεραπευτής είναι ψυχίατρος.
Στην κάρτα του γράφει ψυχοδυναμική , αλλά όπως μου είχε πει και ο ίδιος \"μη βαζεις ταμπέλες ούτε στη θεραπεία, ούτε στο \"πρόβλημά\" σου. εξάλλου δεν ξέρω τι ακριβώς είναι η ψυχοδυναμική !
αυτό που εξέλαβα ως θεραπευόμενη και με τις λίγες εμπειρικές μου γνώσεις στο θέμα ψυχοθεραπείας είναι ότι ήταν λίγο από όλα! δηλ. στοιχεία συμπεριφοριστικής ( απευαισθητοποίηση -έκθεση) σε σχέση με την πηγή του άγχους /φοβιών, υποστηρικτική -υποβλητική (είσαι πολύ καλά, δεν είναι τίποτα, είναι απολύτως φυσιολογικά, μη δίνεις έκταση στο σύμπτωμα) , λίγο ψυχαναλυτική ( αναγωγή στο παρελθόν σε σχέση με παρούσα κρίση ) κλπ...
Η προσέγγισή του στο θέμα μου αν και θα την υποβαθμίζω σύνοψίζοντάς και ερμηνεύοντας την ..anyway, ήταν κάπως έτσι:.

έχεις ένα ευαισθητοποιημένο σύστημα συναγερμού του νευρικού συστήματος (γενετικά αλλά και επίκτητα) που σου προκαλεί αφόρητες κρίσεις πανικού.
σε αυτό το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα μπορεί να φτάσεις από διάφορες αιτίες
1. το κόκκινο μπορεί να χτυπήσει όταν είσαι σε κατάσταση πίεσης -stress δηλαδή, λόγω φόρτου δουλειάς, ή εξωτερικών παραγόντων. σε αυτές τις περιπτώσεις αντί να βιώσεις το αναμενόμενο φυσιολογικό άγχος έμαθες να λειτουργείς υπερβολικά. αυτό μπορείς να το αλλάξεις εκλογικεύοντας την πηγή του στρεςς, μη δίνοντας σημασία στα συμπτώματα, κάνοντας ένα πρόγραμμα ζωής που θα σε αποφορτίζει κλπ. πχ όταν είναι να κάνεις κάτι πολύ σημαντικό για σένα, \"αντικειμενικά\"στρεσσογόν ο, άλλος θα έχει ίσως μια απλή ταχυπαλμία ή ένα κόμπιασμα , εσύ θα αντιδράσεις με κρίση πανικού.
αν απελευθερωθείς από το φόβο της κρίσης και αν μάθεις να χειρίζεσαι το στρεςς και την ίδια την κρίση δε θα καταντά τόσο ενοχλητικό για σένα. είναι απολύτως φυσιολογικό ας πούμε..προς αυτήν την κατεύθυνση έγινε προσπάθεια να αναγνωρίζω της πηγές του στρεςς , να μη φοβάμαι ότι θα πάθω κάτι τραγικό από αυτό, να το εκλαμβάνω σα μι αφυσιολογική αντίδραση του οργανισμού μου ας πούμε.

2. από την άλλη μια κρίση πανικού ή μια κατάσταση άγχους μπορεί να πυροδοτηθεί από συγκρούσεις που έχεις μέσα σου, στο κεφάλι σου στο υποσυνείδητό σου και είναι οι περιπτώσεις που σου προκύπτει το άγχος και ο πανικός από το πουθενά!
νομίζεις όμως ότι είναι από το πουθενά, ότι δε φαίνεται να υπάρχει λόγος να είσαι έτσι, ενώ εκέινη την ώρα κάτι θέλει να σου πει ο ευατός σου, όπως ο πυρετός σου λέει ότι έχεις πυώδη αμυγδαλίτιδα. μου επεσήμανε συνεχώς πόσο χρήσιμα είναι τα συμπτώματα για να αναγνωρίσω στο τι θέλει να μου πει ο εαυτός μου. τί κρύβεται πίσω από μια ξαφνική έκρηξη πανικού. πώς ο εαυτός μου θέλει να αποφύγει να κάνει ή θέλει να είναι κάπως και αντί αυτό να έρθει σαν μια ξεκάθαρη επιφοίτηση, πρέπει να περάσω από τη διαδικασία του πανικού...(αυτό κατάλαβα εγώ τουλάχιστο...) συνήθιζε να λέει αυτές τις κρυμμένες σκέψεις \"ιούς\"που έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου , όπως ένα minimized πρόγραμμα στη γραμμή εργαλείων του υπολογιστή. έπρεπε να το δούμε ν ατο ανοίξουμε και να το επεξαργαστούμε . ( πολύ δύσκολο)

νομίζω ότι στη θεραπεία έφτασα σε ένα σημείο που μπορούσα να αναγνωρίζω πότε ήμουν χάλια από στρεςς και πότε από \"ιό\" .
ωστόσο ειδικά για να δω τον \"ιο\" παρατήρησα ότι έπρεπε να περάσει πολύς καιρός για να καταφέρω να δω καθαρά αυτό το προγραμματάκι και να το αναγνωρίσω , για ποιό λόγο δηλ στην πραγματικότητα ένιωθα σκατά μια συγκεκριμένη περίοδο, ενώ εξωτερικά όλα μοιάζαν φυσιολογικά.

επίσης αυτό που του τόνιζα συνέχεια είναι ότι αυτές τις συγκρούσεις στο εδώ και στο τώρα , τους ιούς, και ο,τι άλλο στρεσσογόνο, ένας άνθρωπος τις έχει σε όλη του ζωή , σχεδόν σε όλη του την καθημερινότητα. Δεν αντεχα να αντιδράω με παθολογικό άγχος σε καταστάσεις της καθημερινής ζωής, να αναγάγω το κάθε μου αθέατο πρόβλημα σε \"ιό\" που μου προκαλέι άγχος! η ζωή μας είναι γεμάτη με ιούς και αλίμονο αν έπρεπε να περνάω ένα Γολγοθά κάθε φορά που το υποσυνείδητό μου αμφιταλαντευόταν! όσο για το χειρισμό του στρεςς, δεν κατάφερα και πολλά από μόνη μου. δηλ. δεν κατάφερα να μου βρω διεξόδους εκτόνωσης , είμαι τεμπέλα και αφηόμουν στη μιζέρια. θα μπορούσα πχ να πάω γιόγκα ή να κάνω κάποιο άθλημα...πού να σηκωθώ απο τον καναπε όμως!
πιο πολύ στη θεραπεία νομίζω με βοηθούσε το υποστηρικτικό κομμάτι, και η υποβολή, τύπου : θα το κάνεις, μπορείς, θα είσαι μια χαρά, θα περάσεις τέλεια κλπ. (διότι έχω την τάση να αυθυποβάλλομαι αρνητικά πριν από το οτιδήποτε είναι να κάνω)

η αυτοεπιβεβαίωση μετά από το κάθε κατόρθωμα, απάλυνε το φόβο μου για κάποιο διάστημα, αλλά σύντομα το ξεχνούσα (γενικώς έχω την τάση να μειώνω τα επιτεύγματά μου και να κολλάω στις κακές στιγμές.

όσο για τις συγκρούσεις....ακόμη και όταν κατόρθωνα κάποτε να τις δω- αυτό δεν απάλυνε τα συμπτώματα!

Οι συνεδρίες μας με τον ΨΥΧΙΑΤΡΟ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗ όμως δεν αφορούσαν καθόλου στα σωματικά -ψυχικά συμπτώματα, τα οποία είχαν μια λογική επιστημονική εξήγηση! και φτάνουμε στον ΨΥΧΟΛΟΓΟ-ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΗ


Κατ αρχήν ακόμη δεν έχω καταλάβει καλά τι πάω να κάνω, ούτε πόσο χρόνο θα χρειαστεί , (πάνω από 10 χρόνια που πέρασα ήδη ;;χαχα). οι γνώσεις μου για την ψυχανάλυση είναι πάνω κάτω αυτές που έχουν όλοι που έχουν ασχοληθεί λιγάκι με την ψυχολογία.
ουσιαστικά έκανα μέχρι τώρα μία συνεδρία, καθώς η πρώτη ήταν μάλλον γνωριμίας.
από αυτή τη μία φορά λοιπόν κατάλαβα ότι πρόκειται για μια τελειώς διαφορετική οπτική, τελείως όμως.
κατά τη γνώμη του δε χρειάζομαι φάρμακα!
κατά τη γνώμη του το πρόβλημα μου είναι πολύ επιφανειακό και απορεί πως τόσα χρόνια δε δόθηκε μια οριστική λύση!
κρατάει σημειώσεις για ό,τι λέω!
ΕΧΕΙ ΝΤΙΒΑΝΙ ! ( στο οποίο ακόμη δεν ξάπλωσα, μόνο κάθησα)
δίνει -ως γνήσιος θιασώτης της φρουδικής ψυχοθεραπειας-ΤΕΡΑΣΤΙΑ σημασια στα όνειρά μου.
ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΩΣ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ειδική διαταραχής, σύμφωνα με έναν οδηγό που δίνουν στους ψυχιάτρους, που μου είπε και δε θυμάμαι.
το παράδειγμα από την πρώτη μας συνεδρία:
του είπα για το αφόρητο σύμπτωμα της αποπροσωποποίησης που ένιωθα όλο το σκ και νιώθω πολύ συχνά.
ο πρωην ψυχιατρος οποτε του το ανέφερα μου έλεγε ότι ο οργανισμός όταν βιώνει μεγάλης έντασης άγχος , έχει την να αποκόπτεται , για να προστατευθεί , δίνοντας΄σου το αίσθημα της αποπροσωποιησης, του ονείρου, όσοι το εχετε ζησει θα ξερετε ποσο απαισιο ειναι.
- δεν το θεώρησε \"σύμπτωμα\" κάποιας διαταραχής
-με ρώτησε αν το είχα εκείνη την ώρα, αν εκείνη την ώρα ήξερα ποια είμαι, αν ένιωθα τον εαυτό μου.
-του λέω , τωρα είμαι μια χαρα΄, νιώθω η ..... , που είμαι 30 χρονών , κάνω αυτό το επάγγελμα ,κλπ.
-αυτή είσαι ; μου λεέι;
- καλά αν έπρεπε να σου πω ποια ακριβώς είμαι έπρεπε να γράψω 4 τόμους βιβλία, απαντώ.
-ναι, άλλα τωρα μου είπες με τρεις σειρές ποια είσαι...αποκλείεται εκείνες τις ώρες που λες οτι δεν νιώθεις ποια εισαι , να είσαι μια που περιλαμβάνεται κάπου σε αυτούς τους 4 τόμους;; να βγαίνει στην επιφάνεια ένα ασυνείδητο τμήμα του εαυτού σου, που δε γνωρίζεις;

η πρώτη λοιπόν βασική διαφορά που εντόπισα είναι ότι αυτό που θεώρησε ο ψυχίατρος ως ένα σύμπτωμα έντονου άγχους το οποίο αντιπαρερχόμασταν χωρίς ερμηνείες, ο ψυχαναλυτής αντιμετώπισε - αν κατάλαβα καλά - ότι είναι μια τρύπα από όπου αναβλύζει ένα αθέατό μου κομμάτι, ένα κομμάτι που αντλείται από το ανεξερεύνητο μέχρι στιγμής ασυνείδητο μου! ότι το σώμα μου μου εκείνη την ώρα μου μιλάει, όπως θα μιλούσε η σκέψη μου, που δεν την ακούω γιατί είναι ασυνείδητη.
ισως και να μην το πιασα σωστά, αλλά ήταν μόλις η πρώτη μας συνάντηση!

υ.γ. υπόσχομαι να μη σας αναλύω τα καθέκαστα κάθε φορά. η εξιστόρηση ήταν ενδεικτική!

ΑΡΣΗ :

ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗ ΠΟΥ ΝΑ ΤΑΙΡΙΑΖΕΤΕ...ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΓΚΟΜΕΝΟ! θέλει πολύ υπομονή και τύχη!

ΦΙΛΑΚΙΑ!

Quote:

---

Originally posted by antara
ΑΡΣΗ :

ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗ ΠΟΥ ΝΑ ΤΑΙΡΙΑΖΕΤΕ...ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΓΚΟΜΕΝΟ! θέλει πολύ υπομονή και τύχη!

ΦΙΛΑΚΙΑ!

---

Χαχαχα:))))
Aχ καλή μου! Έχεις τόσο πηγαίο χιούμορ που λέει όμως αλήθειες!

Κι εγώ ήθελα να μάθω τη διαφορά ψυχοδυναμικής και ψυχανάλυσης γι\'αυτό σε ρώτησα, ούτε εγώ την ξέρω ακριβώς.

Μου άρεσαν πολύ οι ερωτήσεις του τωρινού θεραπευτή σου γύρω από το ποια είσαι.
Σαν να σε φέρνουν αντιμέτωπη με εσένα...

Θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι. Λες ότι βλέποντας τις συγκρούσεις τα συμπτώματα δεν απαλύνονταν. Υπήρχε κάποια διαδικασία ή κινητοποίηση για να τις λύνεις στο παρόν εκτός από το να τις βλέπεις;

μέχρι να μαθω να χρησιμοποιω τα εντονα γραμματα και τα quotes,

ANWNYMI!
τί θεραπείες έχεις κάνει εσύ που είναι τόσο αντίθετες με την gestalt ths weird???

οι ερωτήσεις του θεραπευτή μου άρεσαν και εμένα αλλά έχω κάποιες βασικές επιφυλάξεις .πχ όσοι έχουν κάνει ψυχανάλυση λένε ότι ήταν τσαμπα λεφτά! από όσο ξέρω η πλέον αποτελεσματική στα θέματα αγχωδών νευρώσεων είναι η γνωσιακή-συμπεριφορική..

πάνω σε αυτό , που με όλο το θράσσος μου ομολόγησα στον κ. ψυχαναλυτη , για συντομία στο εξής κ. F. , μου αντέτεινε το επίσης λογικό επιχείρημα.
αυτές οι θεραπείες που, οπως η γνωσ-συμπερ. , δίνουν όλη τους την έμφαση στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων , χωρίς να αναλύουν τα βαθύτερα αίτια δεν έχουν αποδείξει σε βάθος χρόνου την αποτελεσματικότητά τους ώστε να τις χαρακτηρίσουμε πιο αποτελεσματικές. Με την έννοια, όπως ακριβώς και εμείς οι ίδιες διαπιστώσαμε , όσο δε σκαλίζεις τις πληγές είναι σα να προσπαθείς να κρατήσεις το καπάκι σταθερό σε μία κατσαρόλα που βράζει. αν δε χαμηλώσεις τη φωτιά σε κάποιο σημείο θα εκτοξευσθεί. μπορεί δηλαδή να χρησιμοποιήσεις δύναμη ή πετσέτες ή άλλα μέσα πάνω από το καπάκι , αλλά αν αφεθείς ελέυθερος , αυτό θα εκτιναχθεί και θα συνεχίζει να εκτι\\νάσσεται μέχρι να γίνεις ΜΠΟΥΡΛΩΤΟΟΟΟ που έλεγε και η αλησμόνητη Σαπφώ! έτσι και αυτός βλέπει ότι χωρίς την ΑΝΑΛΥΣΗ ( ΖΗΤΩ Ο ΦΡΟΥΝΤ ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΛΥΣΗ) απλώς κουκουλώνεις το ασυνείδητο που βράζει...και τα άλλα είναι μερεμέτια ας πούμε.!
(καλά αυτό ήταν μαι δική μου παράφραση των λεγομένων του)

Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση τόσα χρόνια είναι ότι οι διάφορες σχολές θεραπειών , βρίσκουν συχνά στα πρόσωπα των θεραπευτών τους τόσο ΦΑΝΑΤΙΚΟΥΣ εκπροσώπους , που πιστεύει ο καθένας τόσο πολύ στη δική του \"λύση \" αλήθεια-ή ό,τι άλλο, λες και προκειται για θρησκευτική δοξασία! χριστιανοί κατά μουσουλμάνων , ψυχαναλυτές κατά συμπεριφοριστών, κοκ..Είναι ενδεικτικό νομίζω του πόσο σχετικά είναι όλα και ίσως θα πρέπει κάποτε και αυτοί να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει ΜΙΑ αλήθεια ή μία θεραπεία , αλλά ο καθένας μπορεί να βρει στην κάθε θεραπεία τη δική του αλήθεια , ο θεραπευόμενος να ακολουθήσει εκέινη που αγγίζει περισσότερο τη μοναδική προσωπικότητά του , όπως πολύ σωστά είπε και η weird πιο πάνω.

Τέλος ως προς τη διαδικασία αντιμετώπισης των συγκρούσεων...αφού τις βλέπαμε και τις ξαναβλέπαμε...δε νομίζω να κινητοποιούμουν να κάνω κάτι!
έχω κάτι υπόψην μου τώρα που το ξανασκέφτομαι, για αυτή τη βαθειά χαραγμένη ποικιλοτρόπως σύγκρουση μου με το άλλο φύλο, για την οποία δε θέλω να επεκταθώ αλλά θα ανάφέρω την εξής παρότρυνση του γιατρού
-αφού έχουμε δει τα αισθήματα απόρριψης και φόβου της πρωταρχικής μου σχέσης με το άλλο φύλο( βλ. μπαμπάς) , και πως προβάλλονται σε κάθε άντρα που γνώριζα , μου έλεγε...πάρε εκείνο το κοριτσάκι του τότε , εκείνο το φοβισμένο και απογοητευμένο κοριτσάκι και βάλτο με τη σημερινή σου σοφία , τη σοφία της 30χρονης , να αντιμετωπίσει από την αρχή όλα αυτά τα συναισθήματα..

εκείνο το κοριτσάκι λοιπόν φίλες μου , τη σοφία της 30χρονης την έχει μόνο για τη δουλειά της...
ποτέ δεν κατάφερα να φέρω τη φοβισμένη μικρή και να της δείξω τον κόσμο με τα μάτια του σήμερα...
όλος ο δυναμισμός, η περηφάνεια, το γόητρο εξαντλείται στην κοινωνική περσόνα που έχτισα για τον εαυτό μου. είμαι απόλυτα ευάλωτη, απόλυτα εύθραστη , απόλυτα φοβισμένη.

στην πραγματικότητα είμαι το δεκάχρονο κοριτσάκι που θέλει να την πάρει αγκαλιά ο μπαμπάς της και να της πει ότι είναι όμορφο, ότι την αγαπάει , ότι είναι περήφανος για αυτήν .

σε κάθε μου κρίση το προσωπείο γκρεμίζεται. βγαίνει στην επιφάνεια ο ευάλωτος -φοβισμένος εαυτός μου. ένα ελαφάκι που σπαρταράει μέσα στη ζούγκλα . η ψέυτικη χαίτη πέφτει, δεν είμαι λιοντάρι, και πόσο ηλίθιο ήταν να νομίζω ότι είμαι με ένα μάτσο ψεύτικες τρίχες!

τελικά το πρόβλημά μου με φέρνει σε επαφή με τον αληθινό εαυτό μου..ένα μικρό φοβισμένο παιδάκι.

(πωπω...αυτά ήταν τελείως ψυχαναλυτικά...ελέυθερος συνειρμός..θα με χρεώσετε;)

Μήπως να αλλάξουμε τόπικ ;; βγήκαμε εντελώς εκτός θέματος!
μήπως να το πούμε ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ;; Ή \"ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ\";;

Quote:

---

[i]Originally posted by antara[i]
εκείνο το κοριτσάκι λοιπόν φίλες μου , τη σοφία της 30χρονης την έχει μόνο για τη δουλειά της...
ποτέ δεν κατάφερα να φέρω τη φοβισμένη μικρή και να της δείξω τον κόσμο με τα μάτια του σήμερα...
όλος ο δυναμισμός, η περηφάνεια, το γόητρο εξαντλείται στην κοινωνική περσόνα που έχτισα για τον εαυτό μου. είμαι απόλυτα ευάλωτη, απόλυτα εύθραστη , απόλυτα φοβισμένη.

στην πραγματικότητα είμαι το δεκάχρονο κοριτσάκι που θέλει να την πάρει αγκαλιά ο μπαμπάς της και να της πει ότι είναι όμορφο, ότι την αγαπάει , ότι είναι περήφανος για αυτήν .

σε κάθε μου κρίση το προσωπείο γκρεμίζεται. βγαίνει στην επιφάνεια ο ευάλωτος -φοβισμένος εαυτός μου. ένα ελαφάκι που σπαρταράει μέσα στη ζούγκλα . η ψέυτικη χαίτη πέφτει, δεν είμαι λιοντάρι, και πόσο ηλίθιο ήταν να νομίζω ότι είμαι με ένα μάτσο ψεύτικες τρίχες!

τελικά το πρόβλημά μου με φέρνει σε επαφή με τον αληθινό εαυτό μου..ένα μικρό φοβισμένο παιδάκι.

(πωπω...αυτά ήταν τελείως ψυχαναλυτικά...ελέυθερος συνειρμός..θα με χρεώσετε;)

---

Αντάρα καταρχήν δίνεις ρέστα με τον τρόπο που τα λες!δε χορταίνω να σε διαβάζω...εκφράζεις σοβαρά θέματα κ προβληματισμούς συνδιάζοντας το χιούμορ κ βγαίνει μια πολύ ωραία μίξη!Σε διαβάζω προβληματίζομαι έντονα αλλά χαμογελάω κιόλας!Ξέρεις η χαρούμενη διάθεση καθαρίζει κ το μυαλό,οπότε μπορούμε να εμπνευστούμε ακόμα καλύτερα.....

Ενδιαφέρουσα η ψυχανάλυση πάντως κ τόσο βαθιά που μπλέκεσαι δικαιολογείται κ το χρονοβόρο της υπόθεσης.

Τώρα όσον αφορά το κοριτσάκι που είπες επειδή κι εμένα με προβλημάτισε κάτι τέτοιο πιστεύω πως δεν είσαι καταβάθος αυτό το 10χρονο κοριτσάκι!!!!!απλα ένα κομμάτι σου είναι αυτό.Κ το λιοντάρι(κ η κοινωνική περσόνα..κ.λ.π.) κ αυτό ένα άλλο κομμάτι σου.κ διάφορα άλλα κομμάτια μπορεί να έχεις...

Αλλά αυτό το κοριτσάκι είναι οι ανάγκες που δεν ικανοποιήθηκαν ποτέ κ ζητάνε επίμονα(να μην πω ότι απαιτούν ακριβώς όπως ένα παιδάκι χωρίς να σκέφτεται με τη λογική)την ικανοποίησή τους,σε πιέζουν κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες κ....κρίση....όπου σε φέρνει σε επαφή με το κοριτσάκι μπας κ του ικανοποιήσεις τις ανάγκες του!

Τώρα αυτά δικές μου θεωρίες.........
που μπορεί να μη στέκουν,κουβέντα κάνουμε.....

Υ.Γ.Έχεις δίκιο πάντως για το όνομα του θρεντ!Άντε εσύ είσαι η θεματοθέτρια...βρες έναν τίτλο που να αρμόζει.....

Quote:

---

Originally posted by Arsi

Quote:

---

Originally posted by weird
Φυσικα΄και δεν είναι καλή μου.
Είδικά όταν δεν έχεις ένα μέτρο σύγκρισης....
Καλά κάνουμε ως θεραπευόμενοι και μιλάμε ανοιχτά για να ανοίγουμε τα μάτια ο ένας στον άλλο.

---

Aυτό ξαναπες το.....
Η αλήθεια είναι πως πάντα ένιωθα ότι κάτι δε μου κολούσε αλλά επειδή εν τέλει είδα αποτέλεσμα γι\'αυτό κ τη θεωρούσα σχετικά καλή.

Αλλά δεν έχω μέτρο σύγκρισης πως θα ήταν αν έκανα 3,5-4 χρόνια με άλλη......

Δυστυχώς αυτή την εποχή βρίσκομαι σε μέρος που άλλη ειδικός δεν υπάρχει....υπομονή μέχρι να μετακομίσω.....

---

Ξέρεις, πολλοί ειδικοί μπορούν να σε βοηθήσουν αλλά μέχρι ενός σημείου.

Απο εκεί και πέρα, χρειάζονται λεπτότεροι χειρισμοί και καλύτερη επικοινωνία.

Σου εύχομαι να τα βρεις καλή μου!

Στον επόμενο συνοδοιπόρο σου...:)

Quote:

---

Originally posted by antara
Τέλος ως προς τη διαδικασία αντιμετώπισης των συγκρούσεων...αφού τις βλέπαμε και τις ξαναβλέπαμε...δε νομίζω να κινητοποιούμουν να κάνω κάτι!
έχω κάτι υπόψην μου τώρα που το ξανασκέφτομαι, για αυτή τη βαθειά χαραγμένη ποικιλοτρόπως σύγκρουση μου με το άλλο φύλο, για την οποία δε θέλω να επεκταθώ αλλά θα ανάφέρω την εξής παρότρυνση του γιατρού
-αφού έχουμε δει τα αισθήματα απόρριψης και φόβου της πρωταρχικής μου σχέσης με το άλλο φύλο( βλ. μπαμπάς) , και πως προβάλλονται σε κάθε άντρα που γνώριζα , μου έλεγε...πάρε εκείνο το κοριτσάκι του τότε , εκείνο το φοβισμένο και απογοητευμένο κοριτσάκι και βάλτο με τη σημερινή σου σοφία , τη σοφία της 30χρονης , να αντιμετωπίσει από την αρχή όλα αυτά τα συναισθήματα..

εκείνο το κοριτσάκι λοιπόν φίλες μου , τη σοφία της 30χρονης την έχει μόνο για τη δουλειά της...
ποτέ δεν κατάφερα να φέρω τη φοβισμένη μικρή και να της δείξω τον κόσμο με τα μάτια του σήμερα...
όλος ο δυναμισμός, η περηφάνεια, το γόητρο εξαντλείται στην κοινωνική περσόνα που έχτισα για τον εαυτό μου. είμαι απόλυτα ευάλωτη, απόλυτα εύθραστη , απόλυτα φοβισμένη.

στην πραγματικότητα είμαι το δεκάχρονο κοριτσάκι που θέλει να την πάρει αγκαλιά ο μπαμπάς της και να της πει ότι είναι όμορφο, ότι την αγαπάει , ότι είναι περήφανος για αυτήν .

σε κάθε μου κρίση το προσωπείο γκρεμίζεται. βγαίνει στην επιφάνεια ο ευάλωτος -φοβισμένος εαυτός μου. ένα ελαφάκι που σπαρταράει μέσα στη ζούγκλα . η ψέυτικη χαίτη πέφτει, δεν είμαι λιοντάρι, και πόσο ηλίθιο ήταν να νομίζω ότι είμαι με ένα μάτσο ψεύτικες τρίχες!

τελικά το πρόβλημά μου με φέρνει σε επαφή με τον αληθινό εαυτό μου..ένα μικρό φοβισμένο παιδάκι.

(πωπω...αυτά ήταν τελείως ψυχαναλυτικά...ελέυθερος συνειρμός..θα με χρεώσετε;)

---

Mε αυτό σου το μήνυμα με έκανες να κλάψω.

Γι αυτό ασχολούμαι απο την αρχή τόσο εντατικά με σένα Αντάρα. Βλέπω κοινά μεταξύ μας.

Μάλίστα χτες σε σκεφτόμουν την ώρα που έπινα το τσάι μου, και ξέρεις τί είπα?

\" Σαν κι εμένα... σαν κι εμένα... ένα μυαλό που αναπτύχθηκε πριν την ώρα του κι ένα συναίσθημα που έμεινε για πάντα παιδί!\" ( για πάντα δέκα....)

Καλή μου, κι εγώ είμαι σε βαθιά ρίξη με το άλλο φύλο.

Δεν είναι μόνο η ( ψυχική) κακοποίηση που έχω υποστεί απο τον πατέρα, δεν είναι μόνο η απώλεια της μητέρας, είναι και οτι αρνήθηκα.
Αρνήθηκα το να είμαι η γυναικούλα. Επρεπε απο νωρίς, να γίνω αντράκι εγώ.
Ταύτισα την γυναικεία φύση με την αδυναμία και τον θάνατο!
Θέλησα να έχω τον έλεγχο.
Δεν αφήνω εύκολα τους άντρες να παίξουν τον ρόλο του αρσενικού.
Προτιμώ να τους \"ευνουχίζω\". Η τους ικετεύω να με ακινητοποιήσουν αυτοί. Ισως αν με βγάλουν γκολ, να απαλλαγώ κι εγώ απο τον καταναγκασμό μου με τον έλεγχο...

Η γυναίκα και το παιδί.
Η μάσκα και η αλήθεια.

Η κοινωνική περσόνα, η σκληρή, δυναμική, πανέξυπνη, ομιλητική, μαγκίόρισα, άνετη κτλ...

και... το άλλο΄άκρο.

Το ΠΑΙΔΙ.
Το κοριτσάκι που διστάζει, μαγκώνεται, η φωνή δεν βγάινει, ντρέπεται, αδυνατεί να σταθεί και να μιλήσει... φοβάται! Φοβάται τους πάντες και τα πάντα μα κυρίως, αυτό το ίδιο....

Σου τα γράφω σε ενεστώτα, αλλά σου έγραψα κομμάτια παλιότερα του ημερολογίου μου, πάνω στα οποία έχουμε δουλέψει με την θεραπεύτρια και τώρα είμαστε στο τελικό στάδιο.
Πολλά απο αυτά τα ζητήματα δηλ έχουν διευθετηθεί ή βελτιωθεί.

Χτες λοιπόν σε σκεφτόμουν κι έλεγα... τόσο δυνατή μα τόσο εύθραυστη συνάμα!
Κι αυτός ο γιατρός της! Τι ανικανότητα! ( συγνώμη αλλά εκφράζομαι ελεύθερα) Τι ηλίθιος!
Δεν μπόρεσε να την βοηθήσει να πάει στα βαθιά...

Η Αντάρα, πρέπει να γυρίσει πίσω, να μάζέψει το κομμάτι της που έχει μείνει εκεί...

να το πάρει αγκαλιά και να το φέρει εδώ!Να νιώσει επιτέλους ενωμένη και ολόκληρη!
Μέσα της, στο τώρα, εκει που είναι η θέση του!!!
Στα γράφω και ανατριχιάζω γιατί χτες τα σκεφτόμουν.


Ολα θα πάνε καλα!
Μου αρέσει ο καινούργιος ψ σου.

Εχεις διαβάσει το \"τραγούδι της μάσκας\" της Βαμβουνάκη?

Εχει να κάνει με την ψυχανάλυση και... μιλάει για εμας;)
Πολύ καλό! Στο προτείνω, ειδικά για αυτήν την εποχή.

Φιλάκια μανταρούλα!

Και τώρα κορίτσια ετοιμαστείτε!!!!
Μιας και ταιριάζουμε τόσο πολύ στους διαλόγους μας, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα θέμα που με απασχολεί και ο καθένας να βάλει τη δική του πινελιά.

Λοιπον, το θέμα αυτό σαν αφορμή ξεκίνησε, εν προκειμένω, ως εξής :
Εγραψα στην Αντάρα ( και επίτηδες δεν το έσβησα) αυτούσια την συναισθηματική μου σκέψη , όταν είχα βυθιστεί στο να την σκέφτομαι.
\" αυτός ο ηλίθιος ο γιατρός δεν μπόρεσε...!\"

Αφού το έγραψα, προβληματίστηκα.

Επρεπε να της το γράψω έτσι?
Κι αφού, όπως έιπαμε, για την εξέλιξη της θεραπείας έχουν και τα δύο μέρη ευθύνη.... οπότε, δεν ήταν ορθολογικό αυτό που έγραψα.
Μήπως να της το έφερνα πιο απαλό?
( πχ. Και δυσανασχέτησα με τα λάθη που ενδεχόμενα έκανε.....)

Και ιδού, ο πυρήνας του προβληματισμου΄.

( Κορίτσια, αυτό δεν το έχω πει ποτέ δε κανέναν, γιατί ξέρω, οτι είναι κάτι που δεν θα γίνει κατανοητό απο τον καθένα).

ΠΩΣ ΝΑ ΕΙΜΑΙ?

Αλλο μου βγαίνει, όταν τα πετάω αφιλτράριστα απο το μυαλό μου, κι άλλο όταν τα επεξεργαστώ.

Συνήθως, πάνω στην επεξεργασία, μπαίνουν σε κλάσματα δευτερολέπτου, πολλοί παράγοντες ( γιατί μιλάει έτσι, είναι φορτισμένος, πως θα ήταν καλύτερο να του το σερβίρω, πώς θα με κατανοήσει, θα βγει άκρη απο το να εκφραστώ άμεσα, μπα δεν νομίζω, πως να του το δέιξω για να το καταλάβει) και αναλόγως, υιοθετώ εναν ΤΡΟΠΟ εκφοράς του μέσα μου.

Πάνω σε αυτήν την εκφορά / επεξεργασία που τα κίνητρά της είναι πάνω κάτω το σώσιμο της επικοινωνίας, η φροντίδα του άλλου και.... καμιά φορά και η αδυναμία μου να μιλήσω λεγοντας το συναίσθημά μου ευθέως, γίνεται μια αλλοίωση.

Αλλιώνεται η φυσικότητα με την προγραμματισμένη αντίδραση....

Κι όμως, και τις δύο αντιδράσεις μου, τις νιώθω αληθινές. Τις νιώθω αυθόρμητες ( δεν το σκέφτομαι πριν μου βγούν, γίνεται ασυναίσθητα).

Ωστόσο πολλές φορές, ειδικά στο παρελθόν, ένιωθα ανελεύθερη, γιατί θα το ήθελα να αντιδρούσα πιο \"αφιλτράριστα\".

Την πιο άμεση αντίδρασή μου, που έβλεπα συχνά στους γύρω, εμένα σε χρόνο dt την είχα φιλτράρει ένα κάρο σταθμίσεις νοητικές και έβγαινε κάτι άλλο....Ο άλλος δεν προλάβαινε, απλά άνοιγε το στόμα του και μίλαγε. Εγώ αν το έκανα αυτό, έτσι απλά, θα ένιωθα τύψεις, διότι πριν ανοίξω το στόμα, θα είχα προλάβει να με ανακόψω και να βρω έναν τρόπο πιο λειτουργικό και για τους δυο μας να εκφράσω το ότι ένιωθα.

Εδώ σε καβγά με την αδερφή μου, έβλεπα οτι είχε άδικο, κατάλαβα όμως γιατί θεωρούσε οτι είχε δίκιο, ποιά απωθημένα οδηγούσαν την τσιρίδα της. πως διαστρέβλωνε τα πράγματα και δεν μπορούσα παρά..... να μην θυμώσω. Προσπάθησα να παριστάνω την θυμωμένη, ατύχησα γιατί είναι πανέξυπνη στο να αντιλαβάνεται συναισθηματικά τον άλλο.
Κι έτσι, ω ναι!!! Βγήκε για άλλη μια φορά απο πάνω.

Απο την άλλη, ώρες ώρες είμαι πολύ παρορμητική και μετά τα περνάω κ των υστέρων, απο πολλά φίλτρα αυτά που είπα και τότε, βρίσκω οτι έκανα αρκετά λάθη, και ανησυχώ. Θυμώνω που φέρθηκα τόσο παρορμητικά. Χωρίς καν να σκεφτώ το οτιδήποτε! ( πχ. σηκώνομαι και φεύγω, κλεινω την πόρτα κατάμουτρα κτλ).

Αρα βγαίνει σαν αντίδραση αυτό το παρορμητικό και κάπως μεγεθυμένο.




Κάποτε, είχα πει στη θεραπεύτριά μου. Βαρέθηκα να σου φέρομαι ώριμα και να ζυγιάζω την κάθε μου κουβέντα. Δεν με νοιάζει θα φερθώ όπως να ναι!!! Δεν μπόρεσε να το συλλάβει, αλλά εγώ επέμεινα να της φέρομαι άκρως σπασμωδικά και χωρίς δεύτερες σκέψεις ( βγήκα βέβαια απο το ρολάκι της αγαπητης θεραπευόμενης) κι αυτό με ωφέλησε.


Ξέρεις Αντάρα, όταν έγραψες \" εδω μέσα γράφω χωρίς να σκέφτομαι\" πήγε ο νους μου σ αυτό το θεματάκι.


Παλιότερα, κατηγορούσα τον εαυτό μου, οτι είμαι διπρόσωπη.(;)
Μετά κατάλαβα, οτι και λόγω του εσωτερικού διχασμού ανάμεσα στο συναισθηματικό και το νοητικό μου κομμάτι, και λόγω άλλων πραγμάτων, απλά έτσι λειτουργώ.

Δεν μπορώ να με κατηγορώ γαι ένα φιλτράριμα που γίνεται ασυναίσθητα ή κάποιες φορές εκ των υστέρων.

Τώρα όλο αυτό έχει αμβλυνθεί πάρα πολύ, στα πλαίσια της γενικότερης διαδικασίας \"ενοποίησής \" μου.


Ας πάμε στην θεραπευτική σχέση.


Οταν ο άλλος σε ερμηνεύει απο την θέση του παρατηρητή, δεν σε αντιμετωπίζει σαν να εμπλέκεται με σένα.

Οταν όμως θυμώνει μαζί σου, δεν φορά το ρολάκι του θεραπευτή αλλά έχει άμεσα και προσωπικά επλακεί σε μια ένταση με σένα.

Τώρα πια το βλέπω καθαρά. Αυτή η κρίση πηγάζει απο προσωπική μου επμειρία...
Τις φορές που θύμωνα, ήμουν πολύ \"αληθινή\" ( πηγαία συναισθηματική καλύτερα) , γιατί έβγαιναν κομμάτια αφιλτράριστα.

Είπαμε, όταν θυμώνουμε, συγκινούμαστε, παθιαζόμαστε κτλ, γενικά όταν κάποιος νιώθει, αγγίζεται απο έναν άλλο ή μια συμπεριφορά του, τότε ΚΑΤΙ δικό του προσωπικό, εμπλέκεται στην όλη ιστορία.

Υπο το πρίσμα αυτό, δεν είναι \"λογικό\" που υπάρχει μια τάση ενός θεραπευόμενου να θέλει να θυμώσει έστω τον θεραπευτή του?

Και πόσο θυμό νιώθει ο ίδιος, όταν δεν μπορεί να διακρίνει τί συναισθήματα κρύβονται, πίσω απο τον ρόλο.....

Αυτά. Ελπίζω να μην σας ζάλισα!!
:))

Θέλω να το συνοψίσω σε κάτι πιο λακωνικό.

Παρατηρώντας με, έβλεπα ότι, λειτουργώ πολλές φορές διανοητικά, αρκετές φορές άκρως συναισθηματικά - παρορμητικά και ελάχιστες συνδυάζοντάς τα, διανοητικο - συναισθηματικά.

Εξάλλου, ακριβώς επειδή το τείχος του μυαλού μου, δεν άφηνε την αμεσότητα της αντίδρασης και του συναισθήματος να εκδηλωθούν, αναγκαζόταν και το συναίσθημα, να συσσωρεύει δυνάμεις και να εκρύγνειται κατά καιρούς για να δώσει κι αυτό το παρόν του.... εκμηδενίζοντας σχεδόν τη λογική.


Αυτά :)

Απλά παλιά δυσκολευόμουν πολύ να κατανοήσω τη διαφορά ανάμεσα στην συναισθηματική και την πιο εκλογικευμένη αντίδραση...


Στην ψυχοθεραπεία.
Οταν οι θεραπευτές, παίρνουν συναισθηματική απόσταση ( που είναι αναγκασμένοι να κάνουν) για να σου δώσουν θεραπευτική ανατροφοδότηση, άραγε, δεν καταπιέζουν κάτι πιο πηγαίο μέσα τους?

βρε weird...αχ, αχ!
πραγματικά δηλαδή, αν δεν γνώριζα και ανρώπους πιο περιορισμένης αντίληψης από σένα, θα βαυκαλιζόμουν ότι κι εμείς ωσαν άλλοι illuminati ( μην το δειτε μεγαλη βλακεια) , που \"υποφέρουμε\" από νευρώσεις , πληρώνουμε το τίμημα της υψηλής συναισθηματικής και πνευματικής νοημοσύνης ! ρε παιδί μου τόσο διεισδυτική σκέψη, χαλάλι τα προβλήματα δηλαδή! καλώς ή κακώς όμως η κατασταση αυτή χτυπάει πολύ κόσμο χωρίς διακρίσεις \"ευφίας\" οπότε η δικαιολογία που θα έδινα στον εαυτό μου εμπνευσμένη από σένα , πάει στράφι.

συγνώμη θέλω να σχολιάσω τα ανωτέρω , αλλά μόλις μίλησα στο τηλ. με τον πρωην ψυχιατρο και με τσιτωσε...δεν μπορω να συγκεντρωθω τωρα ..και πρέπει να εκλογικεύσω την αντίδρασή μου γιατί αν δεν το κάνω θ ατου φερω κανενα ταψί στο κεφάλι...
συγνώμη που βγήκα εκτός θέματος θα επανελθω, ουφ...γιογκα.....αναπνοες..ουφ

Quote:

---

Originally posted by antara
πραγματικά δηλαδή, αν δεν γνώριζα και ανρώπους πιο περιορισμένης αντίληψης από σένα, θα βαυκαλιζόμουν ότι κι εμείς ωσαν άλλοι illuminati ( μην το δειτε μεγαλη βλακεια) , που \"υποφέρουμε\" από νευρώσεις , πληρώνουμε το τίμημα της υψηλής συναισθηματικής και πνευματικής νοημοσύνης ! ρε παιδί μου τόσο διεισδυτική σκέψη, χαλάλι τα προβλήματα δηλαδή!

---

ευτυχως που γνωρισες τοτε...γιατι μια τετοια αποψη συνανταται συχνα κ προσωπικα την βρισκω κ πολυ ρατσιστικη.

μιλαω προσωπικα για μενα, που ειχα την τυχη να γνωρισω εξαιρετικους ανθρωπους (εστω ελαχιστους) που ομως δεν ειχαν καποια ψυχικη νοσο κ με αγκαλιασαν εξισου ζεστα ( κι ισως κ περισσοτερο) απο αλλους που ορκιζονταν στην ευαισθησια που κολλαει με καθε ψυχικη ασθενεια...

ηθελε απο μενα, προσπαθεια για να δω πώς ηταν κ θεμα προσωπικης μου ανικανοτητας να διαχειριστω μονη μου συναισθηματα κ καταστασεις.δυσκολα δεχομαστε τα προσωπικα μας ορια κ ειναι αληθεια πώς εχουμε μικρη αντοχη στην ματαιωση.

Quote:

---

Originally posted by antara
βρε weird...αχ, αχ!
πραγματικά δηλαδή, αν δεν γνώριζα και ανρώπους πιο περιορισμένης αντίληψης από σένα, θα βαυκαλιζόμουν ότι κι εμείς ωσαν άλλοι illuminati ( μην το δειτε μεγαλη βλακεια) , που \"υποφέρουμε\" από νευρώσεις , πληρώνουμε το τίμημα της υψηλής συναισθηματικής και πνευματικής νοημοσύνης ! ρε παιδί μου τόσο διεισδυτική σκέψη, χαλάλι τα προβλήματα δηλαδή! καλώς ή κακώς όμως η κατασταση αυτή χτυπάει πολύ κόσμο χωρίς διακρίσεις \"ευφίας\" οπότε η δικαιολογία που θα έδινα στον εαυτό μου εμπνευσμένη από σένα , πάει στράφι.

συγνώμη θέλω να σχολιάσω τα ανωτέρω , αλλά μόλις μίλησα στο τηλ. με τον πρωην ψυχιατρο και με τσιτωσε...δεν μπορω να συγκεντρωθω τωρα ..και πρέπει να εκλογικεύσω την αντίδρασή μου γιατί αν δεν το κάνω θ ατου φερω κανενα ταψί στο κεφάλι...
συγνώμη που βγήκα εκτός θέματος θα επανελθω, ουφ...γιογκα.....αναπνοες..ουφ

---

Καταρχήν σ ευχαριστώ.
Εχω συναντήσει μέσα στο φόρουμ αυτό άνθρωπους με εξαιρετική αντίληψη( απο τόσο διαφορετική άποψη κάθε φορά) και αυτό με χαροποιεί στον εναλλακτικό αυτό τρόπο επικοινωνίας.
Οσο για το θέμα που θέτεις...

Είναι κάπως ρομαντική ( για να μην πω το κλασσικό χρυσώνω το χάπι) η αντίληψη οτι η ψυχική ασθένεια /νεύρωση κτλ είναι το αντίτιμο μιας εκλεπτυσμένης αντίληψης.

Είναι μια άποψη, που κι εγώ την είχα φλερτάρει παλιότερα.

ΟΜΩΣ βλέπουμε απο το ιστορικό γίγνεσθαι ( ή απο την ψυχολογική θεώρηση της ανθρώπινης ιστορίας)
οτι νευρώσεις είχε κι ο Νίτσε, νευρώσεις κι ο απλός καθημερινός άνθρωπος της γειτονιάς.

Σίγουρα, το είδος και η ποιότητα της αντίληψης τους, αλληλεπίδρασαν με την νεύρωσή τους και οδήγησαν άλλοτε σε θετικά, άλλοτε σε αρνητικά αποτελέσματα, και τόσο διαφορετικά για κάθε περίπτωση ανθρώπου.

Θέλω να πω με αυτό, ότι η πρωταρχική αιτία της νεύρωσης, που εθεσες για πχ, έγκειται στο ίδιο το γεγονός του οτι είμαστε άνθρωποι με ορισμένα γενετικά - βιολογικά - ψυχικά -κτλ. χαρακτηριστικά, που μεγαλώσαμε σε ορισμένο περιβάλλον ( επιρροή - τραύμα) και ζουμε εν τω μέσω τη ανθρώπινης πραγματικότητας, αντιμέτωποι με υπαρξιακά δεδομένα.

Ο ίδιος ο παράγοντας άνθρωπος που ζει την ανθρώπινη ζωή του, είναι εν δυνάμει γεννήτορας της νεύρωσης , κι όχι ο πολύ μερικότερος παράγοντας του είδους της αντίληψης.
Δεν λέω όμως οτι αυτα τα δυο ( αντίληψη - ψυχική νόσος) δεν αλληλεπιδρούν στενά.

:)
Κάποιες σκέψεις με αφορμή το κείμενό σου. Απλά η προσωπική μου άποψη..

Ψυχική νόσος-αντίληψη-διείσδυση....
Πιστεύω πως κάποιες φορές οι ίδιες οι εμπειρίες,μας κάνουν να εξασκούμε πιο πολύ κάποια σημεία.
Ένας άνθρωπος αν γυμνάζεται κ ασχολείται συνέχεια με το σώμα του το αποτέλεσμα θα είναι να γίνει δυνατό,να έχει αντοχή κ.λ.π.
Έτσι λοιπόν κ μέσω της εμπειρίας μιας ψυχικούς νόσου πολλές φορές αναγκαζόμαστε να σκεφτούμε πολύ περισσότερο σε σύγκριση με το εαν δεν την περνούσαμε.Να ψάξουμε,να διεισδύσουμε κ να \'γυμνάσουμε\' περισσότερο κάποιες δυνατότητες του μυαλού.

Προσωπικά έχω περάσει ατελείωτες ώρες σκέψης,ανάλυσης.παρατήρηση ς ως κ διαλογισμού κ όλα αυτά για να βρω μια λύση στο πρόβλημά μου.Όλη αυτή η διαδικασία σίγουρα έχει κ τη θετική της πλευρά,κάποια καλά που μου άφησε κ δε νομίζω ότι έπαιξε ρόλο ή όποια ψυχολογική μου κατάσταση αλλά απλά κ μόνο το γεγονός ότι ΄έλιωσα΄ το μυαλό μου στη γυμναστική!

Εν τέλει το έχω ξαναπει πως πιστεύω πολύ στην ισορροπία των πραγμάτων....κάθετι αρνητικό έχει κ ένα θετικό κ αντίστροφα.....

Μια φράση που μου αρέσει πολύ:
Αγαπάω πολύ τα αρνητικά σου σημεία γιατί χωρίς αυτά δε θα υπήρχαν κ τα θετικά.

Quote:

---

Originally posted by weird

\" Σαν κι εμένα... σαν κι εμένα... ένα μυαλό που αναπτύχθηκε πριν την ώρα του κι ένα συναίσθημα που έμεινε για πάντα παιδί!\" ( για πάντα δέκα....)

Καλή μου, κι εγώ είμαι σε βαθιά ρίξη με το άλλο φύλο.

Δεν είναι μόνο η ( ψυχική) κακοποίηση που έχω υποστεί απο τον πατέρα, δεν είναι μόνο η απώλεια της μητέρας, είναι και οτι αρνήθηκα.
Αρνήθηκα το να είμαι η γυναικούλα. Επρεπε απο νωρίς, να γίνω αντράκι εγώ.
Ταύτισα την γυναικεία φύση με την αδυναμία και τον θάνατο!
Θέλησα να έχω τον έλεγχο.
Δεν αφήνω εύκολα τους άντρες να παίξουν τον ρόλο του αρσενικού.
Προτιμώ να τους \"ευνουχίζω\". Η τους ικετεύω να με ακινητοποιήσουν αυτοί. Ισως αν με βγάλουν γκολ, να απαλλαγώ κι εγώ απο τον καταναγκασμό μου με τον έλεγχο...

Η γυναίκα και το παιδί.
Η μάσκα και η αλήθεια.

Η κοινωνική περσόνα, η σκληρή, δυναμική, πανέξυπνη, ομιλητική, μαγκίόρισα, άνετη κτλ...

και... το άλλο΄άκρο.

Το ΠΑΙΔΙ.
Το κοριτσάκι που διστάζει, μαγκώνεται, η φωνή δεν βγάινει, ντρέπεται, αδυνατεί να σταθεί και να μιλήσει... φοβάται! Φοβάται τους πάντες και τα πάντα μα κυρίως, αυτό το ίδιο....

Σου τα γράφω σε ενεστώτα, αλλά σου έγραψα κομμάτια παλιότερα του ημερολογίου μου, πάνω στα οποία έχουμε δουλέψει με την θεραπεύτρια και τώρα είμαστε στο τελικό στάδιο.
Πολλά απο αυτά τα ζητήματα δηλ έχουν διευθετηθεί ή βελτιωθεί.

Χτες λοιπόν σε σκεφτόμουν κι έλεγα... τόσο δυνατή μα τόσο εύθραυστη συνάμα!

---

weird μου
Πόσο ΕΥΣΤΟΧΑ και ΑΓΓΙΧΤΙΚΑ περιγράφεις και το δικό μου είναι!