Γονείς και παιδιά. Σχέση ξενιστή και μικροβίου?

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by sabb
Anwnimi, πίστεψε με , όπου δεν συντρέχουν λόγοι παρεκλίνουσας αιτίασης, η αγάπη του γονιού προς το παιδί είναι αγνή, ξεκάθαρη, διαυγής, ΠΛΗΡΗΣ...

---

οταν λες παρεκλινουσα αιτιαση, σε τί αναφερεσαι?σε καποιο ψυχικο νοσημα που μπορει να φερει ο γονιος?

---

..Δεν είναι απαραίτητο να επηρρεάζει μια ψυχική νόσος την αγάπη του γονιού προς το παιδί. Όχι πως κάποιες σοβαρές ασθένειες δεν μπορούν να είναι πράγματι οι αιτίες που ο ή και οι δύο γονείς, αδυνατούν να παρέχουν στο παιδί την στοργή και φροντίδα που απαιτείται για την ανατροφή του...

Το ερώτημα σου ωστόσο, μου έφερε στο μυαλό μια πολύ όμορφη και συγκινητική ταινία με τον Σον Πεν (δεν θυμάμαι τον τίτλο, αλλά πιθανόν να καταλάβεις ποια εννοώ), όπου ο καταπληκτικός αυτός ηθοποιός υποδύεται τον πατέρα μιας μικρούλας (η μητέρα αν θυμάμαι καλά είχε πεθάνει) και που παρόλο που ο ίδιος υπέφερε από ψυχικά προβλήματα και του αποδίδονταν μειωμένος καταλογισμός, η μεγάλη του αγάπη αποδείχτηκε πιο δυνατή και κέρδισε έστω και υπό όρους την κηδεμονία του παιδιού.

Αποκλίνουσα αιτίαση εννοώ, τις διάφορες αιτίες που αποτρέπουν τους γονείς από τον πραγματικό τους ρόλο...
- Κάποιοι γονείς θεωρούν τα παιδιά κτήμα τους και η συμπεριφορά τους είναι ανάλογη
- Κάποιοι πάλι, πιστεύουν πως τα παιδιά αποτελούν τροχοπέδη στη προσωπική τους ευτυχία, ή επαγγελματική ανέλιξη ή κοινωνική καταξίωση, και τα αντιμετωπίζουν σαν ανταγωνιστές της ίδιας της ζωής τους
-Άλλοι, διατηρώντας κάποιες παραδοσιακές συμπεριφορές των παπούδων τους, παρόλο που κατά πάσα πιθανότητα αγαπούν ωστόσο τα παιδιά τους, δεν την μεταδίδουν σ\' αυτά έσοντας προσκολλημένοι σε μια ανούσια στρατιωτική πειθαρχία..Το παιδί δεν εισπράτει πραγματική αγάπη για λόγους που αφορούν καθαρά την παιδαγωγική αντίληψη του καθένα...

Όλοι αυτοί οι λόγοι και πολλοί άλλοι, δεν μπορούν να αποτελούν τον κανόνα....

Εμενα το ερωτημα μου προηλθε απο προσωπικα βιωματα: η μητερα μου ως ανθρωπος που περασε μια περιοδο καταθλιψης σταθηκε καλη μητερα....δυστυχως δεν μπορω να πω κατι αντιστοιχο για τον πατερα μου, ο οποιος δεν ειχε κατι. Παρολα αυτα θεωρω πώς καθε περιπτωση ειναι ξεχωριστη κ πώς ειναι αδικο να ειμαστε απολυτοι στο ως προς ποιος μπορει να ανταποκριθει τελικα καλα στον ρολο αυτο.

Σε οτι αφορα τις αιτιες που αναφερεις, ελπιζω να βλεπεις πώς οι περισσοτεροι γονεις θεωρουν τα παιδια τους κτημα τους. Αυτο ειδικα στην ελληνικη κοινωνια ειναι πασιφανες...οπως κ το οτι ολοι μεγαλωνουν μαζι στο ιδιο σπιτι....το τελευταιο τουλαχιστον εμενα δεν μου φαινεται για σημαδι υγειας...αλλα παθογενειας.

Quote:

---

Originally posted by Sofia
............................
Σε οτι αφορα τις αιτιες που αναφερεις, ελπιζω να βλεπεις πώς οι περισσοτεροι γονεις θεωρουν τα παιδια τους κτημα τους. Αυτο ειδικα στην ελληνικη κοινωνια ειναι πασιφανες...οπως κ το οτι ολοι μεγαλωνουν μαζι στο ιδιο σπιτι....το τελευταιο τουλαχιστον εμενα δεν μου φαινεται για σημαδι υγειας...αλλα παθογενειας.

---

Συμφωνώ και επαυξάνω!
Ελεος παιδιά! Με πήρε χτες τηλέφωνο μία μαμά συμμαθήτριας της μικρής μου κόρης (δημοτικό). Η οικογένεια της συμμαθήτριας μορφωμένοι άνθρωποι, με καλό ελεύθερο επάγγελμα. Το σχολείο ένα από τα καλά ιδιωτικά της Αθήνας και έχει αναθέσει κάποιες ομαδικές εργασίες στα παιδιά. Η άλλη μαμά μου έκανε παράπονα πως η κόρη μου κάνει κάποιο μέρος της εργασίας μόνη της, χωρίς να ζητήσει τη γνώμη της άλλης, πως η άλλη κλαίει, πως η δική μου δεν την θεωρεί φίλη της και κάνει πιο πολλή παρέα με ένα άλλο κοριτσάκι και πως θα λάβουν τα μέτρα τους, μπλα, μπλα, μπλα.

Sabb, από αγνή, άδολη, όπως γλαφυρά λες, αγάπη στο παιδί τους, το κάνουν σίγουρα...
Πόσο κακό όμως του κάνει αυτή η άγνή, άδολη αγάπη?
Πώς θα μάθει να πατάει στα πόδια του αυτό το παιδί?
Τέτοια παραδείγματα, έχω εκατοντάδες. Απλά είπα το πιο πρόσφατο που με νευρίασε..... Και το προφίλ της οικογένειας, όπως βλέπεις, δεν ανήκει στις κατηγορίες που εσύ ανέφερες πριν σαν τις μόνες πιθανόν βλαπτικές.

Quote:

---

Originally posted by nature

Quote:

---

Originally posted by Sofia
............................
Σε οτι αφορα τις αιτιες που αναφερεις, ελπιζω να βλεπεις πώς οι περισσοτεροι γονεις θεωρουν τα παιδια τους κτημα τους. Αυτο ειδικα στην ελληνικη κοινωνια ειναι πασιφανες...οπως κ το οτι ολοι μεγαλωνουν μαζι στο ιδιο σπιτι....το τελευταιο τουλαχιστον εμενα δεν μου φαινεται για σημαδι υγειας...αλλα παθογενειας.

---

Συμφωνώ και επαυξάνω!
Ελεος παιδιά! Με πήρε χτες τηλέφωνο μία μαμά συμμαθήτριας της μικρής μου κόρης (δημοτικό). Η οικογένεια της συμμαθήτριας μορφωμένοι άνθρωποι, με καλό ελεύθερο επάγγελμα. Το σχολείο ένα από τα καλά ιδιωτικά της Αθήνας και έχει αναθέσει κάποιες ομαδικές εργασίες στα παιδιά. Η άλλη μαμά μου έκανε παράπονα πως η κόρη μου κάνει κάποιο μέρος της εργασίας μόνη της, χωρίς να ζητήσει τη γνώμη της άλλης, πως η άλλη κλαίει, πως η δική μου δεν την θεωρεί φίλη της και κάνει πιο πολλή παρέα με ένα άλλο κοριτσάκι και πως θα λάβουν τα μέτρα τους, μπλα, μπλα, μπλα.

Sabb, από αγνή, άδολη, όπως γλαφυρά λες, αγάπη στο παιδί τους, το κάνουν σίγουρα...
Πόσο κακό όμως του κάνει αυτή η άγνή, άδολη αγάπη?
Πώς θα μάθει να πατάει στα πόδια του αυτό το παιδί?
Τέτοια παραδείγματα, έχω εκατοντάδες. Απλά είπα το πιο πρόσφατο που με νευρίασε..... Και το προφίλ της οικογένειας, όπως βλέπεις, δεν ανήκει στις κατηγορίες που εσύ ανέφερες πριν σαν τις μόνες πιθανόν βλαπτικές.

---

Και αν υποθέσουμε οτι στην Γερμανία είναι καλό απο τα 20 σου χρόνια να έχεις φύγει απο το σπίτι , να ανεξαρτητοποιηθείς , μπορούμε να δούμε με τι λογική λειτουργούν άλλες χώρες σε σχέση με την ελληνική πραγματικότητα.

Αν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του παιδιού πως να αναλάβει ευθύνες αργότερα?
Μπορεί να μην είναι περιπτώσεις παθογένειας με την κλινική έννοια , άλλα διαμορφώνουν αντιλήψεις όπως θα ξέρετε.

Sabb τα παιδιά σου είναι μικρά ακόμα όπως ειπες αρχικά ,14 ετών το μεγαλυτερο.
Σε μια εύλογη ηλικία θα το παρότρυνες να φύγει απο το σπίτι? Ισως να σπουδάζει και να εργάζεται παράλληλα, οχι απαραίτητα να έχει πλήρως τακτοποιηθεί με σταθερή δουλειά.

Quote:

---

Originally posted by *entropy*

ισως θα μπορούσε να απομυθοποιήσει το γονεϊκό προτυπο και να μήν επηρεάζεται ίσως τόσο τραγικά απο αυτούς!

---

Οχι ισως, αλλα σιγουρα.
Η αλλιως,
για ποσα χρονια ακομα, θες να συνεχισεις να εισαι \"παιδι\"?

Quote:

---

Originally posted by *entropy*

Sabb τα παιδιά σου είναι μικρά ακόμα όπως ειπες αρχικά ,14 ετών το μεγαλυτερο.
Σε μια εύλογη ηλικία θα το παρότρυνες να φύγει απο το σπίτι? Ισως να σπουδάζει και να εργάζεται παράλληλα, οχι απαραίτητα να έχει πλήρως τακτοποιηθεί με σταθερή δουλειά.

---

Μέχρι την ηλικία της ενηλικίωσης του, θα φρόντιζα να υπήρχαν όλες οι προυποθέσεις για να μπορέσει να ανεξαρτητοποιηθεί και να τραβήξει το δρόμο του..Είτε μέσω σπουδών είτε μέσω παράλληλης ή και μόνο εργασίας, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου πάντα την περίπτωση πως επειδή δεν μπορούν να γίνουν όλοι πυρηνικοί επιστήμονες, να μην τα καταφέρει με τις σπουδές του...
Θα μ\'έχει δίπλα του σε κάθε του επιλογή..
Δική του επιλογή και όχι δική μου..
Κι αν κάπου διαφωνώ, δεν θα επιβάλω την άποψη μου, έστω κι αν λόγω διαφοράς εμπειριών και ωριμότητας μπορεί να είναι κατά τεκμήριο πιο σωστή. Θα φροντίσω όμως να επισημάνω τα υπέρ και τα κατά και θα δεχτώ ό,τι κι αν αποφασίσει...

Quote:

---

Originally posted by nature

Quote:

---

Originally posted by Sofia
............................
Σε οτι αφορα τις αιτιες που αναφερεις, ελπιζω να βλεπεις πώς οι περισσοτεροι γονεις θεωρουν τα παιδια τους κτημα τους. Αυτο ειδικα στην ελληνικη κοινωνια ειναι πασιφανες...οπως κ το οτι ολοι μεγαλωνουν μαζι στο ιδιο σπιτι....το τελευταιο τουλαχιστον εμενα δεν μου φαινεται για σημαδι υγειας...αλλα παθογενειας.

---

Συμφωνώ και επαυξάνω!
Ελεος παιδιά! Με πήρε χτες τηλέφωνο μία μαμά συμμαθήτριας της μικρής μου κόρης (δημοτικό). Η οικογένεια της συμμαθήτριας μορφωμένοι άνθρωποι, με καλό ελεύθερο επάγγελμα. Το σχολείο ένα από τα καλά ιδιωτικά της Αθήνας και έχει αναθέσει κάποιες ομαδικές εργασίες στα παιδιά. Η άλλη μαμά μου έκανε παράπονα πως η κόρη μου κάνει κάποιο μέρος της εργασίας μόνη της, χωρίς να ζητήσει τη γνώμη της άλλης, πως η άλλη κλαίει, πως η δική μου δεν την θεωρεί φίλη της και κάνει πιο πολλή παρέα με ένα άλλο κοριτσάκι και πως θα λάβουν τα μέτρα τους, μπλα, μπλα, μπλα.

Sabb, από αγνή, άδολη, όπως γλαφυρά λες, αγάπη στο παιδί τους, το κάνουν σίγουρα...
Πόσο κακό όμως του κάνει αυτή η άγνή, άδολη αγάπη?
Πώς θα μάθει να πατάει στα πόδια του αυτό το παιδί?
Τέτοια παραδείγματα, έχω εκατοντάδες. Απλά είπα το πιο πρόσφατο που με νευρίασε..... Και το προφίλ της οικογένειας, όπως βλέπεις, δεν ανήκει στις κατηγορίες που εσύ ανέφερες πριν σαν τις μόνες πιθανόν βλαπτικές.

---

Ημουνα στο νηπιαγωγείο.
Ενα αγοράκι με κορόιδευε στις κούνιες και μάλιστα, μου είχε ρίξει άμμο στα μούτρα.
Ηρθε να με πάρει η μαμά και με βρήκε κλαμμένη.
Και με ρώτησε \"γιατί είσαι κλαμμένη?\"
\"Γιατί μου πέταξε άμμο στα μούτρα! Πάμε μαμά να τον μαλλώσεις!\"
\"Αλλη φορά να το λες στην δασκάλα σου για να τον τιμωρεί, εγώ δεν θα ανατευτώ\"
Πόσο άδικη και κακιά την βρήκα! Θυμόμουν που όλα τα άλλα παιδάκια είχαν τις μαμάδες τους να φοβερίζουν κι εμένα η δικιά μου.... το έπαιζε υπεράνω! Την μίσησα εκείνη την ώρα.

Μια άλλη φορά, μεγαλύτερη, είμασταν στο πλοίο για την Χίο.
Και έβλεπα μια ταινία στην τιβι του καραβιού.
Ο μπαμπάς με την μαμά καθόντουσαν πιο πέρα και διάβαζαν εφημερίδες. Ημουν γύρω στα 6. Ετρεξα και τους ρώτησα όλο αγωνία ( ταρζάν και Τζεην πρέπει να έβλεπα ή ένα άλλο αστυνομικό)
\" Πείτε μου ποιός είναι ο κακός και ποιός ο καλός?\"
\"Δεν υπάρχουν μόνο κακόί ή μόνο καλοί\" μου είπαν.
Είχα σοκαριστεί. Με είχαν γειώσει και μπερδέψει.
Εγώ μέχρι τότε, συνήθιζα να πάιρνω το μέρος των καλών, μέσα μου, σε κάθε ταινία.

Χεχε, μερικές αναμνήσεις απο την στάση των γονιών μου σε κάποια μικροπράγματα που όμως θεωρώ σημαντικά.

weird πολύ μου άρεσε η στάση των δικών σου στα παραδείγματα που παραθέτεις. Ήταν σαν να σε αντιμετωπίζουν ως μεγάλη, ως ικανή να μπορέσεις να καταλάβεις...ίσως όχι εκείνη τη στιγμή αλλά αργότερα...

Εμένα μου ήρθε στο μυαλό μια άλλη εικόνα, κάπως αντίθετη...

Θυμάμαι στο γυμνάσιο, με ένα συμμαθητή μου είχαμε σχέσεις αγάπης-μίσους. Όταν είχε επικρατήσει η φάση του μίσους, δε με άφηνε σε χλωρό κλαρί, με πείραζε/κορόιδευε συνέχεια σε σημείο πραγματικά εκνευριστικό (θυμάμαι είχαμε και μία καθηγήτρια στο φροντιστήριο΄που δεν επιβαλλόταν καθόλου και έτσι εκείνος άνετα συνέχιζε). Ε μου την έδωσε και σηκώθηκα κι έφυγα από το μάθημα!
(Αργότερα το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε με μία άλλη συμμαθήτριά μου και φίλη)

Ο μπαμπάς μου πήγε να με υποστηρίξει έπειτα από το συμβάν αυτό. Πολύ τον είχα λατρέψει τότε, είχα αιστανθεί αγάπη...αλλά και μια αίσθηση μειονεξίας, παρόλο που δεν μου είπε ούτε έδειξε κάτι αρνητικό...

Το θέμα είναι ότι σε εκείνο το συμβάν δεν τα έβγαλα πέρα μόνη μου...

Κι άλλα θυμάμαι τώρα...Όταν δεν ήθελα να αλλάξω τμήμα, ενώ όλα τα χρόνια ήμουν στο ίδιο, όταν έσπασα ένα τζάμι καταλάθος, όταν ένα παιδί έτρεχε μέρες από πίσω μου παρακαλώντας να με...φιλήσει, έτρεχα κλαίγοντας και καθάριζε ο μπαμπάς:) :(

Πάλι καλά που δεν έγινα κακομαθημένο, αυτό είναι σίγουρο...

Quote:

---

Originally posted by sabb

Quote:

---

Originally posted by *entropy*

Sabb τα παιδιά σου είναι μικρά ακόμα όπως ειπες αρχικά ,14 ετών το μεγαλυτερο.
Σε μια εύλογη ηλικία θα το παρότρυνες να φύγει απο το σπίτι? Ισως να σπουδάζει και να εργάζεται παράλληλα, οχι απαραίτητα να έχει πλήρως τακτοποιηθεί με σταθερή δουλειά.

---

Μέχρι την ηλικία της ενηλικίωσης του, θα φρόντιζα να υπήρχαν όλες οι προυποθέσεις για να μπορέσει να ανεξαρτητοποιηθεί και να τραβήξει το δρόμο του..Είτε μέσω σπουδών είτε μέσω παράλληλης ή και μόνο εργασίας, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου πάντα την περίπτωση πως επειδή δεν μπορούν να γίνουν όλοι πυρηνικοί επιστήμονες, να μην τα καταφέρει με τις σπουδές του...
Θα μ\'έχει δίπλα του σε κάθε του επιλογή..
Δική του επιλογή και όχι δική μου..
Κι αν κάπου διαφωνώ, δεν θα επιβάλω την άποψη μου, έστω κι αν λόγω διαφοράς εμπειριών και ωριμότητας μπορεί να είναι κατά τεκμήριο πιο σωστή. Θα φροντίσω όμως να επισημάνω τα υπέρ και τα κατά και θα δεχτώ ό,τι κι αν αποφασίσει...

---

Πολύ σωστά σκέφτεσαι

Quote:

---

Originally posted by weird
[Ημουνα στο νηπιαγωγείο.
Ενα αγοράκι με κορόιδευε στις κούνιες και μάλιστα, μου είχε ρίξει άμμο στα μούτρα.
Ηρθε να με πάρει η μαμά και με βρήκε κλαμμένη.
Και με ρώτησε \"γιατί είσαι κλαμμένη?\"
\"Γιατί μου πέταξε άμμο στα μούτρα! Πάμε μαμά να τον μαλλώσεις!\"
\"Αλλη φορά να το λες στην δασκάλα σου για να τον τιμωρεί, εγώ δεν θα ανατευτώ\"
Πόσο άδικη και κακιά την βρήκα! Θυμόμουν που όλα τα άλλα παιδάκια είχαν τις μαμάδες τους να φοβερίζουν κι εμένα η δικιά μου.... το έπαιζε υπεράνω! Την μίσησα εκείνη την ώρα.

---

Ο γονιός weird θα πρέπει να πάρει πολλές αποφάσεις που το παιδί του θα τις θεωρήσει άδικες.
Γενικά νομίζω ότι κάπως έτσι έπρεπε να αντιδράσει η μητέρα σου. Σε περιπτώσεις που δεν είναι ακραίες αλλά καθημερινό φαινόμενο όπως αυτή που αναφέρεις, νομίζω ότι είναι καλύτερο να αφήνει ο γονιός το παιδί να τα βγάλει πέρα μόνο του. Ή να του εξηγήσει με ποιόν τρόπο θα μπορούσε το ίδιο να υπερασπίσει τον εαυτό του.

Quote:

---

Originally posted by weird
[Μια άλλη φορά, μεγαλύτερη, είμασταν στο πλοίο για την Χίο.
Και έβλεπα μια ταινία στην τιβι του καραβιού.
Ο μπαμπάς με την μαμά καθόντουσαν πιο πέρα και διάβαζαν εφημερίδες. Ημουν γύρω στα 6. Ετρεξα και τους ρώτησα όλο αγωνία ( ταρζάν και Τζεην πρέπει να έβλεπα ή ένα άλλο αστυνομικό)
\" Πείτε μου ποιός είναι ο κακός και ποιός ο καλός?\"
\"Δεν υπάρχουν μόνο κακόί ή μόνο καλοί\" μου είπαν.
Είχα σοκαριστεί. Με είχαν γειώσει και μπερδέψει.
Εγώ μέχρι τότε, συνήθιζα να πάιρνω το μέρος των καλών, μέσα μου, σε κάθε ταινία.

Χεχε, μερικές αναμνήσεις απο την στάση των γονιών μου σε κάποια μικροπράγματα που όμως θεωρώ σημαντικά.

---

Και εδώ βλέπω την συμπεριφορά των δικών σου πολύ ώριμη. Γιατί να μάθει ένα παιδί να διαχωρίζει τους ανθρώπους σε καλούς ή κακούς;

η συζητηση αυτη μου θυμιζει λιγο την συζητηση που ανοιξα πριν λιγες μερες και για αυτο θα απαντησω.
Ζω σε μια οικογενεια στην οποια βιωσα πολυ ωραιες και ξενοιαστες στιγμες στην πλειονοτητα τους. Φυσικα υπηρχαν και οι ασχημες οι οποιες με σοκαραν αλλα ηταν πολυ λιγοτερες. Ημουν μια ζωη προστατευμενη μεχρι το λυκειο περιπου απο πολλα πραγματα. Απο το να μη βλεπω τα παιδακια που πεινανε στην τηλεοραση η θριλερ, μεχρι να μην καταλαβαινω τι δυσκολιες αντιμετωπιζε η οικογενεια μου με συγγενεις η φιλους κατα καιρους. Μεχρι πριν καποια χρονια, ειχα καλες σχεσεις και εκανα αυτα που τους ευχαριστουσαν και που κατα συμπτωση ευχαριστουσαν και μενα. Επειτα με το που εβλεπαν οτι αποκτουσα δικη μου αποψη, η οποια διεφερε αρχισαν οι διαπληκτισμοι. Καποιες φορες πηγαιναμε σε καβγα γιατι δεν αποδεχονταν την αποψη μου και προσπαθουσαν με το ζορι να που αποδειξουν οτι εκεινοι εχουν δικιο. Και βαζουν συνεχεια τον παραγοντα \"πειρα\". Ο οποιος για μενα δεν ειναι αρκετος για να με κανει να ακολουθησω αυτα που μου λενε. Ακομα και τωρα ο πατερας μου επιμενει να παρω πτυχιο πριν αλλαξει το πολιτευμα γιατι εχουμε ανθρωπους να με χωσουν μεσα στο δημοσιο...εκεινος επιθυμει να παρω πτυχιο....με λιγα λογια πρεπει να παρω πτυχιο για να ευχαριστησω εκεινον και οχι τον εαυτο μου. Περιττο να πω οτι εχω χασει το λογο τον οποιο πρεπει να παρω πτυχιο μετα απο τα οσα ειδα, βιωσα και ακουσα στο πανεπιστημιο.
Η σχεση με τους δικους μου εχει μετατραπει σε σχεση ξενιστη-μικροβιου πλεον. Ενω μου λενε οτι μου εχουν εμπιστοσυνη δεν το δειχνουν εμπρακτα τη στιγμη που το χρειαζομαι πραγματικα. Προσπαθω να ξεφυγω απο τον ελεγχο τους και την κριτικη τους αλλα ειναι τρομερα δυσκολο. Οι συζητησεις μας φροντιζω πλεον να υπαρχουν στα τυπικα αντε και σε κανενα ψιλοσοβαρο θεμα που βλεπουμε στην τηλεοραση. Αλλα για θεματα που αφορουν εμενα και εκεινους, οχι πλεον. Δεν ξερω πως να τους αντιμετωπισω.

Καλησπέρα! Το θέμα γονείς είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο και για το οποίο η άποψη μας καθορίζεται από τα βιωματά μας. Έτυχε να ζήσω τα δύο άκρα. Οι δικοί μου γονείς δεν μπορούσαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Οι προσωπικές τους αντιπαραθέσεις σε συνδυασμό με την καταπίεση του ενός άφησαν δυστυχώς πληγές. Έζησα απίστευτες καταστάσεις και κάποια στιγμή αποφάσισα να φύγω. Και εκεί που νόμιζα ότι τα ειχα δει όλα γνώρισα και την άλλη πλευρά. Οι γονείς του συζύγου μου. Σε αυτό που ονομάζουμε γονεικές υποχρεώσεις είναι τυπικοί. Το πρόβλημα ξεκινάει ότι και οι δύο είναι καταπιεστικοί. Μέναμε Αθήνα και όταν πήγαμε μόνιμα κοντά τους συνειδητοποιήσαμε πολλά. Ο σύζυγος πλησιάζει τα 40 και όμως ήθελαν να επιβάλλουν την άποψή τους για το πως θα διακοσμήσουμε το σπίτι μας, τι υλικά, τι έπιπλα κ.τ.λ Ότι και να λέγαμε ότι είχαμε επιλέξει ποτέ δεν έγινε απόδεκτό , οδηγηθήκαμε σε ομηρικούς καβγάδες. Η στρατιωτική πειθαρχία χαρακτηριστικό του πατέρα του είναι κάτι που συνεχίζεται και σε αυτήν την ηλικία όπως επίσης η συνήθεια του να μειώνει το παιδί του μπροστά σε φίλους του . Όταν είναι να κάνουμε μία δουλειά εκτός ότι τα νεύρα του τα ξεσπάει πάνω μας , ευθυνόμαστε και για τις όποια λάθη. Έκανα χρόνια να συνειδητοποιήσω που οφειλόταν το άγχος, ο φόβος και τα ψυχοσωματικά του άντρα μου. Δεν του αφήνει καμία πρωτοβουλία με την λογική ότι εκείνος θα τα κάνει καλύτερα. Δεν συνειδητοποιεί ότι τον μειώνει μπροστά στα μάτια μου. Όταν πηγαίνουμε κάπου θα πρέπει να έχουμε κάνει σχέδιο εκστρατείας, ακόμη και το ταξίδι του μέλιτος αναγκαστήκαμε να το πούμε μία μέρα πριν φύγουμε. Από την άλλη η μητέρα του θέλει να καθορίζει ακόμη και το προγραμμά του ή που θα πάμε. Οι γονείς μου δεν έχουν υψηλό μορφωτικό επίπεδο, οι δικοί του έχουν. Επειδή υπάρχουν και άλλα προβλήματα στην οικογένεια στα οποία συνέβαλε και η συμπεριφορά του πατέρα. Ο σύζυγός μου πάλι έχει καταφέρει αρκετά πράγματα στα οποία δεν βοηθήθηκε από κανέναν και στεναχωριέμαι να βλέπω αυτή την συμπεριφορά. Κατέληξα λοιπόν σε πολλά συμπεράσματα: δεν παίζει ρόλο το μορφωτικό επίπεδο, τα παιδιά δεν τα κάνουμε για να εκπληρώσουν τις δικές μας επιδιώξεις και τα δικά μας απωθημένα ή με τη λογική να γίνουν σαν και εμάς, είναι βάναυσο να μην τα μαθαίνουμε να παίρνουν πρωτοβουλίες με τη λογική ότι εμείς ξέρουμε , δεν τα γεννάμε για να μας υπηρετούν, είναι ντροπή να τα προσβάλλουμε μπροστά σε κόσμο όπως επίσης να τα μαθαίνουμε ότι όλα θα μπορούν να τα έχουν, ότι είναι ανώτερα από τους άλλους και ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από αυτά. Το μόνο που χρειάζεται είναι αγάπη. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται . Και κλείνω με την φράση ενός πατέρα στην κόρη του που αντιμετώπιζε προβλήματα στο γάμο της και αποφάσισε να χωρίσει γνωρίζοντας τις αντιδράσεις του περίγυρου :<< δεν σε γέννησα για να είσαι δυστυχισμένη, θα κάνεις αυτό που πιστεύεις και εγώ θα σε στηρίξω στην απόφασή σου>> . Μακάρι να σκέφτονταν όλοι έτσι.

Δεν σε γέννησα για να είσαι δυστυχισμένη, θα κάνεις αυτό που πιστεύεις και εγώ θα σε στηρίξω στην απόφασή σου>> . Μακάρι να σκέφτονταν όλοι έτσι.

Αχ πως παρακαλούσα να ακούσω αυτά τα λόγια, σε μερικούς το τι θα πεί ο κόσμος έχει μεγαλύτερη σημασία.Τώρα που το κατάλαβε είναι αργά.