Προστασία εναντίον Αλήθειας, σημειώσατε 1

ας δουμε το θετικο της υποθεσης:
το δυσοιωνο παρτυ ηταν νομιζω λιγοτερο τραγικο απ οτι περιμενα.
εσυ καταλαβες ακομα περισσοτερο την μητερα σου και την θεση στην οποια βρισκοταν, και βρεθηκατε κοντα και συναισθηματικα αφου μπορεσατε να αγκαλιαστειτε και να κλαψετε για οσα τραγικα σας συνεβησαν.
νομιζω οτι με τις παρεμβασεις σου εκανεςσε ολους σαφες οτι δεν εισαι κανενα βλαμμενο που θαχαψει την καραμελα \"για το καλο σου\".ακομα κι αν δεν πηρες ικανοποιητικες απαντησεις γι αυτο, πηραν αυτοι τα σχολια που τους αξιζαν για ολη αυτη τη προβληματικη μεθοδευση...

αυτα ολα βεβαια, οπως και η συμφιλιωση με την μητερα σου και η αποφαση για συμπνοια, δεν σημαινουν και οτι θα κανεις στην ζωη σου οτι σου ζητανε κι οχι αυτο που επιθυμεις...
την σακαρακα σου και μια καλυβη μικρη μου ντι...
προσπαθησε να εξομαλυνεις τις εντασεις και να το κανεις χωρις φωνες και ρηξεις,αλλα μην υποχωρησεις.
προχωρησε στις σπουδες που επελεξες εσυ και ολα θα πανε καλα :)

Η ανεξαρτησία ενός ανθρώπου κερδίζεται καθημερινά με την στάση ζωης του.
Κάθε μορφής κοινωνική η οικογενειακή παρέμβαση, εχει καλοπροαίρετα την έννοια ,
να στηρίξει ένα άτομο , όταν αυτο δεν μπορεί να ανταπεξελθει στις ανάγκες του....
Απορώ γιατί ανάμεσα σε μάνα και κόρη, η πλάστιγγα γέρνει προς την κόρη και οχι την μάνα... Φυσιολογικά, η κόρη εχει αναγκη αυτονομίας , ενω η μάνα συμπαράστασης , θαλπωρής και ίσως φροντίδας... Διαβάζω μια αντίθετη ροπή των πραγματων που εξοργίζει την κόρη και ειναι απόλυτο δείγμα υγείας ...
Ο χορός στο προκείμενο δράμα, ασυνείδητα σπρώχνει το κορίτσι να εκπληρώσει στερεοτύπες επιταγές, που απο μόνες τους ειναι αίτια ψυχικής διαταραχής....
Γιατί να θυσιαστεί η Ιφιγένεια προκείμενου να πάρει πίσω την γυναίκα του ο θείος της?
Εκείνη δεν ειχε το δικαίωμα της επιλογής?
Νομίζω ότι αυτο το θέμα ειναι το κεχρί, για να μπορέσει κάποιος να δει,
ότι τα στερεότυπα όντως μας τρελαίνουν....
Όσο βέβαια δεν έχουμε το θάρρος να αποκοπούμε, αποδεικνύοντας σε όλους τους καλοθελητές, την ψυχική μας υγεία, αναζητώντας την αυτονομία μας....

dissolvedgirl συμφωνώ με τη Remedy.
Θα ήθελα να προσθέσω πως η αίσθηση μου διαβάζοντας τα όσα έγραψες είναι πως οι συγγενείς ΄χάλασαν το γλυκό΄.
Δλδ μου δίνεται η εντύπωση πως η μητέρα σου από μόνη της δε θα ήταν πιεστική αλλά όλα αυτά τα χρόνια έχοντας σαν στήριξη τους συγγενείς σας ίσως ΄απφασίζουν΄ ή σκέφτονται κάποια πράγματα για το καλό σας όπως νομίζουν εκείνοι.Γνώμη μου είναι να περάσετε αρκετό χρόνο 2 σας με τη μητέρα σου και μόνο,έτσι όπως είπες αγκαλιασμένες και έτοιμες πια να είστε δυνατές σαν γροθιά αφού δεν έχετε πλέον να σας χωρίζει κάποιο μυστικό.Η μία την άλλη και μετά οι υπόλοιποι.Λογικό είναι τόσα χρόνια και η μητέρα σου με όλο αυτό να είχε δώσει περισσότερα δικαιώματα επέμβασης στους συγγενείς....

Προσπαθώ να δω από τη μεριά σου και να σε βοηθήσω, μα είμαι μάνα και βλέπω το μεγάλο της πόνο πιο εύκολα. Σίγουρα πλήγωνε δυο φορες τον εαυτό της κρύβοντας τόσες αλήθειες. Πόνεσε φριχτά και έκανε λάθη. Το θέατρο ήθελε καθημερινή πάλη. Τώρα έχεις θυμό γιατί είναι νωπό. Μην φορτωθείς καμιά ενοχή. Θαυμάζω το σθένος σου. Μπράβο σου κοπέλα μου. Θα τα καταφέρεις και μόνη σου όπου κι αν πας. Είσαι δυνατή σαν τη μαμά σου.

Quote:

---

Originally posted by DissolvedGirl
....................................Έφυγαν και μερικοί συγγενείς οποτε είχαμε περισσότερο χώρο για να μείνουμε οι 2 μας λίγο σε μια γωνίτσα, και ένιωσα σαν μικρούλι παιδάκι που με είχε στα χερια της η μαμά μου και με έσφιγγε... αχ ποσο δυνατά με έσφιγγε στην αγκαλιά της.

E και πάνω που νόμιζα πως τελειωσε η συζήτηση, ο,τι άλλο είναι να πούμε θα το συζητήσω μονη μου με τη μητέρα μου κάποια στιγμή, και άρχισα να μαζεύω τα πράγματα μου να φύγω, με ρώτησε ο θείος μου αν έχω να μεταφέρω πολλά πράγματα γιατί θα είναι εδώ αυτή την εβδομάδα να βοηθήσει... ειλικρινά δεν θυμάμαι πως άρχισε ο καβγάς, είμαι ακόμα με τρέμουλο. Απλά σε λίγα λεπτά βρέθηκα να συζητάω να ξαναμετακομισω πίσω με την μητέρα μου για να μην είναι μονη της... να πάρω μεταγραφή στη Νομική γιατί εκεί έπρεπε να δηλώσω και μου πάει και εκείνη τελειωσε Νομική, και θα μπορεί να με βοηθήσει με τα μαθήματα, και έχουμε μιλήσει με κάποιον να μεσολαβήσει... να πουλήσω τη σακαράκα μου αφού μπορώ να χρησιμοποιώ το δικό της αμάξι και γιατί να πληρώνουμε 2 ασφάλειες... και μετά πάνω στον καβγά άκουσα και τα θεϊκά, πως εκείνη με μεγάλωσε στα μετάξια (είναι B.Π.) και εγώ προτιμάω τις παράγκες με όλους τους αλλοδαπούς από πείσμα... πως αρρώστησα επειδή μένω μονη μου και προφανώς δεν μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου οποτε καλύτερα να γυρίσω πίσω...

Αστο δεν μπορώ καν να γράψω άλλο αυτή την στιγμή, μπορείτε να υποθέσετε το τι επακολούθησε.

---

Συγκινήθηκα πολύ διαβάζοντας για τις στιγμές σου με τη μητέρα σου...

Ωστόσο, το πρόβλημα στη σχέση σας, φαίνεται να είναι βαθύτερο.

Παρεμβαίνουν τρίτοι, που μιλούν χάριν της μητέρας σου κι εγώ στην θέση σου θα προβληματιζόμουν με το πόσα ενδέχεται να μου κρατά ανέιπωτα ακόμα. Με το πόσο άμεση μπορεί να είναι η σχέση μας εν τέλει.

Η μητέρα σου παραδεχτηκε την ανάγκη της να σε κρατήσει κοντά της με κάθε μέσο, και τώρα, τί ακολούθησε μετά την παραδοχή?
Η πιεστική, φαντάζομαι, προτροπή του θείου σου να μην αφήσεις μόνη την μητέρα σου, υπο την σκιά μάλιστα κάποιας υποτιθέμενης αρρώστιας.

Θέλεις την ελευθερία σου, την ψυχική και την φυσική, αλλά και εκείνη των επιλογών σου.
Και ακόμα, είναι λογικό κάθε νύξη περι ασθένειάς σου και συνακόλουθης ανημποριάς σου να μείνεις μακριά απο τη μαμά, να σε κάνει εξω φρενών.

Τελικά εισακούστηκαν τα λόγια σου, ή απο το ένα τους μπήκαν και απο το άλλο βγήκαν?
( ξέρεις, μου συμβαίνει συχνά να συζητώ αναλυτικά με δικούς μου ανθρώπους σκέψεις και συναισθήματα, να υπερασπίζομαι θέσεις, κι απο το ένα να τους μπαίνει απο το άλλο να τους βγαίνει, κοινώς, συνεχίζει το τροπάρι τους ότι κι αν πω εγώ).

Τελικά, συνειδητοποίησε πλήρως η μητέρα σου το τί έκανε και για ποιούς βαθύτερους λόγους και είναι έτοιμη να το δουλέψει με τον εαυτό της?

Αυτά θα με απασχολούσαν καλή μου.

ΚΟυράγιο κι όλα να πάνε καλά!

Quote:

---

Originally posted by DissolvedGirl


Μαζευτήκαμε ομολογουμένως όλη η παρέα, ΟΛΗ όμως όχι μονο οι συγγενείς, ήταν και οι νονοί μου εκεί, και η φίλη της μητέρας μου που ανέφερε τον αδερφό μου στην αρχή... 11 άτομα συνολικά. .................................................. ...........


Κλάψαμε, φιληθήκαμε, ορκιστήκαμε πως θα προσπαθήσουμε να ξαναβρούμε την αγάπη που στερήθηκε η οικογένεια μας, πως μαζί είμαστε δυνατές σαν γροθιά και δεν μας νικάει κανεις, και καθίσαμε αγκαλιασμένες για κάμποση ώρα. Έφυγαν και μερικοί συγγενείς οποτε είχαμε περισσότερο χώρο για να μείνουμε οι 2 μας λίγο σε μια γωνίτσα, και ένιωσα σαν μικρούλι παιδάκι που με είχε στα χερια της η μαμά μου και με έσφιγγε... αχ ποσο δυνατά με έσφιγγε στην αγκαλιά της.

E και πάνω που νόμιζα πως τελειωσε η συζήτηση, ο,τι άλλο είναι να πούμε θα το συζητήσω μονη μου με τη μητέρα μου κάποια στιγμή, και άρχισα να μαζεύω τα πράγματα μου να φύγω, με ρώτησε ο θείος μου αν έχω να μεταφέρω πολλά πράγματα γιατί θα είναι εδώ αυτή την εβδομάδα να βοηθήσει...

---

dissolved, πολυ ψυχοφθορο ολο αυτο. Πολυς κοσμος αναμεσα στη μαμα σου κ εσενα. Πολυς ομως....

Νομιζω πώς ολοι βλεπουν κ κυριως εσυ, πώς η μαμα σου δεν μπορει να τα βγαλει περα κ ζηταει βοηθεια.Οχι για σενα, για την ιδια.

Το θεμα ομως ειναι εσυ πώς προχωρας με ολα αυτα τα σκηνικα?Δεν θυμαμαι αν εχει ειπωθει, ομως πραγματικα εγω με τον τροπο που το βλεπω ειναι να μιλησεις στη μανα σου κ να της θεσεις τα δικα σου ορια. Οπως ας πουμε, το να μην ξαναγινει κουβεντα με τους αλλους παροντες.Μονο με τις δυο σας. Κ να το τηρησεις αυστηρα. Αντεχεις κατι τετοιο?

Δεν βλεπω πώς μπορει να επιτευχθει καποιας μορφης επικοινωνια, με τοσο κοσμο αναμεσα σας, τη στιγμη που το θεμα αφορα εσενα κ την ιδια. Κανεναν αλλο τοσο αμεσα.