Μαριλού μου,
συμφωνώ κυρίως με την τελευταία παράγραφο... Είναι πολύ σημαντικό να μοιράζεσαι κι όλα αυτά που αναφέρεις...
Αλλά δεν ξέρω αν κατάλαβα καλά το σημείο που αναφέρεσαι στην υποτίμηση κι άλλα σχετικά, μπορείς να μου το εξηγήσεις;
Printable View
Είναι πιθανό, δεν το αποκλείω...
Εγώ πάντως υπέφερα πάρα πολύ εκείνη την περίοδο, ένιωθα υπερβολικό φόβο που δεν με άφηνε να κοιμηθώ, ότι είχα χάσει τη γη κάτω απ' τα πόδια μου και μεγάλο πόνο που είχα χάσει εκείνον που αγαπούσα και που ήταν μεγάλο στήριγμα για μένα... Ξαφνικά έμεινα μόνη και μετέωρη και δεν μπορούσα να τα καταφέρω μόνη... Έκλαιγα πολύ και συχνά... Βασικά η κατρακύλα ξεκίνησε απ' τους αυτοτραυματισμούς, μετά εξελίχθηκαν σε απόπειρες...
Σωστά...Καταλαβαίνω...Ακόμη και αν έχεις υπερδραματοποιήσει μέσα σου μια κατάσταση,ακόμα και αν το πρόβλημα υπάρχει μέσα στο μυαλό σου,δεν σημαίνει ότι δεν υποφέρεις εξίσου σημαντικά με ένα αντικειμενικό πρόβλημα...
Είναι χαρακτηριστικό της αυτοκτονίας η υπερβολή αυτού που αισθανόμαστε.
Όπως σου είπα,μόνο αν μείνουμε ικανοποιημένοι από την ζωή μας θα φύγουν αυτές οι σκέψεις...Όταν κατακτήσουμε εσωτερική πληρότητα.
φιλαρακι σε καταλαβαινω σιγουρα κι εγω το ζητουσα ειδα τιποτα δε γινεται κι το αφησα ετσι δε το ζωριζω δε το διεκδικώ πλέον. προσπαθω να κανω πραγματα να χερομε λιγακι γιατι κι στο σπιτι μου εχω προβληματα με την μανα μου . ζητουσα εψαχνα προσμονουσα ανθρωπους να με αγαπουν κι να τους αγαπω ανθρωπινα σωστα μα τιποτα . δεν πειραζει ας παλεύουμε να βρισκουμε λιγη ψυχικη ηρεμια έστω μερικά λεπτα απ την μερα .
Καταρχήν δεν πιστεύω πια. Κατά δεύτερον όπως λέει το Ευαγγέλιο, η μεγαλύτερη αμαρτία, η μόνη που δεν συγχωρείται είναι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Δεν ξέρω τί ακριβώς σημαίνει αυτό αλλά σίγουρα δεν είναι η αυτοκτονία. Συζήτησε το με το γιατρό σου, ίσως μπορεί να σου συστήσει ιερωμένους που έχουν και πτυχίο ψυχολογίας/ ψυχιατρικής, υπάρχουν αρκετοί σίγουρα. Αφού πιστεύεις, η εξομολόγηση θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα σίγουρα.