Quote:
Originally posted by DissolvedGirl
Γλυκούλα μου researcher
Το ξέρω ότι το ξέρεις, αλλα θα στο ξαναπώ: δε χρωστάς τίποτα στους γονείς σου. Αν αισθάνεσαι πως τους είσαι υπόχρεη για κάτι, να λες στον εαυτό σου ότι τους χρωστάς να ζήσεις μια ζωή που θα σε κάνει ευτυχισμένη, με τους δικούς σου ορους, τα δικά σου στάνταρ και τις δικες σου επιλογές. Δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στο να θαυμάζεις η να απεχθάνεσαι ώρες ώρες τους γονείς σου, αρκεί να θυμάσαι πως δεν οφείλεις ούτε να μιμηθείς το παράδειγμα τους κατά γράμμα αν δεν σου αρέσει, μονο και μονο επειδή εφαρμόστηκε επιτυχώς στη δικη τους ζωή, ούτε και να απορρίψεις αντιδράσεις και συμπεριφορές που ταιριάζουν στον χαρακτήρα σου, μονο και μονο επειδή δεν ήταν επιλογή των γονιών σου. Επίσης, και προσωπικά μου πήρε αρκετό καιρό να το αποδεχτώ αυτό, δεν υπάρχει κανένας άγραφος κανόνας που να μας επιβάλει να είμαστε ταιριαστοί με τους ανθρώπους που μας γέννησαν. Όσο και αν μια ευχάριστη, συμπνεουσα σχέση είναι το ιδανικό, μερικές φορες, αν οι συμμετέχοντες είναι ασύμβατοι χαρακτήρες με αντικρουόμενες απόψεις, είναι καλύτερα να αποδεχτούν την διαφορετικότητα τους και να συμφωνήσουν ότι διαφωνούν, andi να προσπαθούν να πείσουν ο ένας τον άλλο πως έχουν άδικο. Δεν είναι θέμα “καλού” η “κακού”, δεν υπάρχει σωστό και λάθος σε αυτές τις περιπτώσεις, μονο προσωπικές επιλογές που διασφαλίζουν την ψυχική μας ισορροπία. Αν αυτό είναι μια στενή, υποστηρικτική σχέση με τους γονείς μας, είμαστε τυχεροί. Αν είναι αποχη και ζεστες αλλα τυπικές σχέσεις, δεν χάθηκε και ο κόσμος.
Και αφού τα είπα όλα αυτά, ξέρεις τι πιστεύω εν τέλη; Πως δεν μπορούμε ποτε να ξεπεράσουμε τους γονείς μας ψυχολογικά, και αντί να αγχωνόμαστε ώστε να μην τους απογοητεύσουμε, αντί να σπαταλάμε την ενέργεια μας με άστοχες συγκρίσεις και προσπαθώντας να ακολουθήσουμε τα βήματα τους (είτε ηθικά, είτε σε θέματα συμπεριφοράς, είτε σε οποιοδήποτε επίπεδο) ίσως θα πρέπει να αποδεχτούμε πως το γονεϊκό τους καθήκον τελειωσε πια, και πλέον είναι συνοδοιπόροι στη ζωή μας και όχι καθοδηγητές. Ίσως θα πρέπει κάποια στιγμή να τους αφαιρέσουμε το σκήπτρο που τους έχουμε δώσει και να τους κατεβάσουμε από το θρόνο του αδιαμφισβήτητου παραδείγματος προς μίμηση, να τους δώσουμε μια πιο γήινη, ανθρώπινη διάσταση. Πιστεύω πως θα σου έκανε καλο να διαιρέσεις σε κατηγοριες τη σχέση σου με τους γονείς σου, καθώς και τα στοιχεια που σε ελκύουν και σε απωθούν σε αυτούς και -όσο σκληρό η δύσκολο και αν είναι- να αγνοήσεις το συναισθηματικό δέσιμο, να σκεφτείς και να συνειδητοποιήσεις πως και η μητέρα σου είναι εν τέλη ένας ακόμα άνθρωπος στο περιβάλλον σου, και να την “κρίνεις” όπως θα έκανες με οποιονδήποτε άλλο στη θέση της. Ξέρω πως ακούγεται κάπως άκαρδο, αλλα δεν είναι μια διαδικασία που θα κρατήσει για πάντα, μονο μέχρι να ξεκαθαρίσεις με τον εαυτό σου τι σχέση θέλεις ΕΣΥ να έχεις π.x. με τη μητέρα σου, με ποια πλευρά της διαφωνείς και αντιλαμβάνεσαι τη διαφορετικότητα σας, να διαλέξεις ποια κομμάτια της ταιριάζουν στη ζωή και την προσωπικότητα ΣΟΥ και θα κάνουν καλο σε ΕΣΕΝΑ αλλα να επιλέξεις τον δικό σου τρόπο να τα εφαρμόσεις στη ζωή σου, και τελικώς ΕΣΥ να αποφασίσεις το βαθμό στον οποιο θα της επιτρέψεις να σε επηρεάζει.
Είναι σαν μια εσωτερική σχολη ζωγραφικής. Μπορεί ο δάσκαλος και δημιουργός ενός πινακα να είναι διακεκριμένος σε μεγάλη κλίμακα, μπορεί να είναι απλά “ο ζωγράφος της γειτονιάς”, όμως για καλο η κακό είναι ο επικεφαλής της σχολης και, για αυτούς που μαθητεύουν διπλα του, αποτελεί την αφετηρία κάθε σύγκρισης. Το λάθος όμως των μαθητευομενων ζωγράφων είναι πως νομίζουν ότι επειδή φοιτούν στη σχολη στην αρχή της καριέρας τους, οφείλουν να την παρακολουθούν για πάντα, και ακόμη και όταν αποφοιτήσουν, ότι έχουν να επιλέξουν μεταξύ 2 μοναχα μονοπατιών: η θα θαυμάζουν την τεχνική, τις χρωματικές επιλογές και την εν γένη νοοτροπία του μέντορα τους και θα προσπαθούν να την αναπαραγάγουν, ακόμα και μένοντας στη σχολη ώστε να έχουν συνεχή επαφή με τον πινακα και τον ζωγράφο, η θα την απορρίψουν εντελώς, θα δεχτούν μονο τα βασικά της ζωγραφικής και θα κινήσουν να δημιουργήσουν το ολοδικό τους στυλ, απαξιώνοντας τα όσα διδάχτηκαν από τη σχολη και τον ζωγράφο…
Kαι εγώ ερωτώ, γιατί μονο ασπρόμαυρες οι επιλογές; Απαιτεί περισσότερη δουλειά, χρόνο και ενέργεια από τη πλευρά του μαθητή, αλλα για εμενα οφείλει να παρατηρήσει το έργο του δασκαλου του, να διάλεξη ποίες τεχνικές του αρέσουν και θα μπορούσε να τις μιμηθεί στη δικη του κλίμακα, να ξεχωρίσει ποίες θεματικές επιλογές τον ξενίζουν και δεν ταιριάζουν με την αίσθηση που θέλει ο ίδιος να εκφράζεται μέσα από τη ζωγραφική του, να εντοπίσει τις οποιες αδυναμίες του να φτάσει το επίπεδο του δασκαλου σε κάποιες πτυχές, αλλα και τα στοιχεια στα οποια τον ξεπερνά η τον υπερσκιάζει , και μετά να σηκώσει το κεφάλι στον κόσμο και να βρει κάτι που να εμπνέει τον ίδιο, ώστε να εφαρμόσει όλα τα προηγούμενα πάνω στο δικό του δημιούργημα. Και μετά την πρώτη νοσταλγια της προστατευτικής η καθοδηγητικής του πορείας υπό τη φτερούγα του ζωγράφου, αφού πελαγώσει λίγο με τη ζωή εκτος σχολης, με πείσμα και θέληση για ζωή να αρχίσει τη δικη του σταδιοδρομία, και να δημιουργήσει μια έκθεση που θα εκφράζει τις δικες του επιλογές και ικανοποιεί τον εαυτό του.
Και σε περίπτωση που ο δάσκαλος δεν είναι από τους ανθρώπους που αναγνωρίζουν κάτι διαφορετικό από το δικό τους παράδειγμα, το εκτιμούν, είναι περήφανοι για το κομμάτι που επηρέασαν και επιβραβεύουν τη πρόοδο και την αλλαγή, αλλα δυσανασχετούν που ο νεαρός ζωγράφος απέκλινε από το παράδειγμα τους και ζηλεύουν και λίγο τις δημιουργίες του, ο μικρός μας ζωγράφος οφείλει να θυμηθεί πως πλέον δεν είναι μαθητής αλλα δημιουργός ο ίδιος, ισότιμος πια η και ανώτερος από τον μέντορα του, και αντί να αισθάνεται τύψεις, να προβάλει και να υπερασπίζεται το προσωπικό του στυλ του με υπερηφάνεια. Που ξέρεις, ίσως κάποια στιγμή να γίνει και δάσκαλος ο ίδιος :)
Dissolved πραγματικά δίνεις πολύ ουσιαστικές σκέψεις μέσα από παραστατικές παρομοιώσεις.