:P
Printable View
:P
Ναι ρε συ εμπ, τι κουφό ήταν αυτό πάλι?
καλα το πας συνεχισε
σου εγραψα u2u
:D
Νομίζω οτι το θέμα που θέτεις εδώ, έχει να κάνει με την έλλειψη κριτικής ικανότητας που κυριαρχεί στον μέσο νέο της εποχής μας.Quote:
Originally posted by Empneustns
και συνεχιζω ....
η ζωη μας πιεζει,οχι παντα με την ιδια ενταση και οχι ολες τις στιγμες.απαιτησεις της ζωης ,οι υποχρεωσεις ,η θεληση να αποδειξουμε πως μπορουμε να τα καταφερουμε.να μην δυσαρεστησουμε κανεναν.τους γονεις μας,τα αδερφια μας,τα ατομα που θεωρουμε σημαντικα.ποσο ομως αυτα τα ατομα σκεφτονται την δικη μας ψυχικη υγεια;ποιο ειναι το κριτηριο της σκεψης τους;θετω παραδειγμα,ενα παιδι στις πανελληνιες,που δεχεται την μεγαλυτερη ψυχολογικη πιεση.οταν καποια στιγμη δεν μπορει να ανταπεξελθει με το βεβαρημενο προγραμμα τι πρεπει να κανει;να συνεχισει την προσπαθεια παραβλεποντας πως χανει τον εαυτο του η να αναβαλει την προσπαθεια του;μηπως να μετριασει το διαβασμα του συμφωνα με τις δυνατοτητες του χρονου και του υποβαθρου που εχει;ποσα μπορει να ζητησει απο το σωμα του.ολο αυτο μου θυμηζει τα λεγομενα τις ντισολβ για την αποψη της σε σχεση με το σωμα.το σωμα μας πρεπει να το αγαπαμε και να το προστατευουμε,το σωμα μας ειμαστε εμεις.εχουμε αραγε το δικαιωμα να το πιεζουμε με εξαντλητικο διαβασμα 16 ωρων συνεχομενων;βεβαια ο δεκαεφταχρονος μελλοντικος φοιτητης θα υπερασπιστει την γνωμη του λεγοντας πως δεν γινεται αλλιως ,πως πρεπει να διαβασει για να περασει,αλλα μηπως τελικα το να χασει ενα χρονο δεν ειναι τοσο σημαντικο πριν χασει τον εαυτο του;οποτε τι πρεπει να αλλαξει στην σκεψη του;μια δικη μου γνωμη ειναι να αλλαξει τις προτεραιοτητες του.να θεσει τον εαυτο του πανω απο το διαβασμα.μια δευτερη σκεψη ειναι να παψει να θεωρει πως ειναι αυτος υπευθυνος για καθε κοινωνικη απαιτηση του πατερα και της μητερας του.στεναχωριεται πως θα τους απογοητευσει αν δεν καταφερει να περασει.υπαρχουν και αλλες ευκαιριες παντα στη ζωη,εξαλλου μια αναβολη η λιγοτερο διαβασμα δεν σημαινει απαραιτητα πως δεν θα επιτευχθει ενας στοχος.με αλλα λογια να πραξει συμφωνα με αυτα που μπορει,και οχι συμφωνα με αυτα που θα ικανοποιουσαν τριτους.και αν αυτος ο μαθητης αναφερει πως δεν μπορει να αλλαξει;γιατι το πιστευει;εξαλλου το να περασει ειναι το ονειρο της ζωης του και το πιο σημαντικο πραγμα αυτη τη στιγμη.αληθεια τι θα συμβουλευατε;
Κάνω αυτό που πρέπει,
ακολουθώ τους άτυπους κοινωνικούς κανόνες.
Ευτυχώς πάντα υπάρχουν λίγοι, που προβληματίζονται πέρα απο τους κανόνες αυτούς.
Στα 17 τους?
μια λυση που σκεφτηκα σημερα ειναι ο προγραμματισμος.πχ σε μια ωρα ποσες σελιδες μπορει να διαβασει.5 σελιδες.επι 8 μας κανει 40 σελιδες.να προγραμματιζει καθε μερα να διαβαζει 40 σελιδες,και να μην δεχεται να διαβασει παραπανω.
Καλή ιδέα, που πάντως προϋποθέτει δυνατό χαρακτήρα και ισχυρή θέληση... Λίγο δύσκολο να αποφύγει το παιδί να κάνει στο μυαλό του μια αντιστοίχηση των \"χαμένων\" ευκαιριών για έξτρα διάβασμα με \"χαμένα\" μόρια στο τελικό αποτέλεσμα...
Βασικά ένας χρόνος κόλασης = 4 χρόνια σχετικής ελευθερίας: έτσι μαθαίνουμε στα παιδιά να σκέφτονται. Προσωπικά με ενοχλεί ο κυνισμός της υπόθεσης: τι κι αν χάσεις 1-2 χρόνια της ζωή σου διαβάζοντας? \'Ετσι κι αλλιώς στα 21-22 γίνεται η πρώτη μεγάλη \"ολοκλήρωση\" σε επίπεδο προσωπικότητας. Μέχρι τότε, ε, ας προσέξουμε τα \"θεμέλια\" της και καλά... Ουσιαστικά αυτή είναι η φιλοσοφία παγκοσμίως του εκπαιδευτικού συστήματος: κάνε όσα περισσότερα μπορείς πριν καταλάβεις επιτέλους ποιός στο διάολο πραγματικά είσαι. \'Αν το τελευταίο μπορείς να το καθυστερήσεις κιόλας, ακόμη καλύτερα...
Καταρχην δεν πιστεύω πώς ολοι οι εφηβοι περνανε το ιδιο αγχος, υποβάλλονται στο ιδιο στρες. Ουτε επισης οτι διαβαζουν ολοι τοσες πολλες ωρες για να περασουν στη σχολη που θελουν οι ιδιοι κ οι γονεις τους.Σιγουρα ομως διοχετευουν ενα σημαντικο μερος του χρονου τους κ της ενεργειας τους σ αυτη την κατευθυνση.Quote:
Originally posted by Empneustns
και συνεχιζω ....
η ζωη μας πιεζει,οχι παντα με την ιδια ενταση και οχι ολες τις στιγμες.απαιτησεις της ζωης ,οι υποχρεωσεις ,η θεληση να αποδειξουμε πως μπορουμε να τα καταφερουμε.να μην δυσαρεστησουμε κανεναν.τους γονεις μας,τα αδερφια μας,τα ατομα που θεωρουμε σημαντικα.ποσο ομως αυτα τα ατομα σκεφτονται την δικη μας ψυχικη υγεια;ποιο ειναι το κριτηριο της σκεψης τους;θετω παραδειγμα,ενα παιδι στις πανελληνιες,που δεχεται την μεγαλυτερη ψυχολογικη πιεση.οταν καποια στιγμη δεν μπορει να ανταπεξελθει με το βεβαρημενο προγραμμα τι πρεπει να κανει;να συνεχισει την προσπαθεια παραβλεποντας πως χανει τον εαυτο του η να αναβαλει την προσπαθεια του;μηπως να μετριασει το διαβασμα του συμφωνα με τις δυνατοτητες του χρονου και του υποβαθρου που εχει;ποσα μπορει να ζητησει απο το σωμα του.ολο αυτο μου θυμηζει τα λεγομενα τις ντισολβ για την αποψη της σε σχεση με το σωμα.το σωμα μας πρεπει να το αγαπαμε και να το προστατευουμε,το σωμα μας ειμαστε εμεις.εχουμε αραγε το δικαιωμα να το πιεζουμε με εξαντλητικο διαβασμα 16 ωρων συνεχομενων;βεβαια ο δεκαεφταχρονος μελλοντικος φοιτητης θα υπερασπιστει την γνωμη του λεγοντας πως δεν γινεται αλλιως ,πως πρεπει να διαβασει για να περασει,αλλα μηπως τελικα το να χασει ενα χρονο δεν ειναι τοσο σημαντικο πριν χασει τον εαυτο του;οποτε τι πρεπει να αλλαξει στην σκεψη του;μια δικη μου γνωμη ειναι να αλλαξει τις προτεραιοτητες του.να θεσει τον εαυτο του πανω απο το διαβασμα.μια δευτερη σκεψη ειναι να παψει να θεωρει πως ειναι αυτος υπευθυνος για καθε κοινωνικη απαιτηση του πατερα και της μητερας του.στεναχωριεται πως θα τους απογοητευσει αν δεν καταφερει να περασει.υπαρχουν και αλλες ευκαιριες παντα στη ζωη,εξαλλου μια αναβολη η λιγοτερο διαβασμα δεν σημαινει απαραιτητα πως δεν θα επιτευχθει ενας στοχος.με αλλα λογια να πραξει συμφωνα με αυτα που μπορει,και οχι συμφωνα με αυτα που θα ικανοποιουσαν τριτους.και αν αυτος ο μαθητης αναφερει πως δεν μπορει να αλλαξει;γιατι το πιστευει;εξαλλου το να περασει ειναι το ονειρο της ζωης του και το πιο σημαντικο πραγμα αυτη τη στιγμη.αληθεια τι θα συμβουλευατε;
Κανεις μια παραδοχη, οτι ενας χρονος απαιτητικου διαβασματος κ αυστηρου προγραμματος μπορει να τον κανει να χασει τον εαυτο του.
Αν κ μπαινω στον πειρασμο, να μιλησω λαμβανοντας υποψη την δικη μου ιστορια, θα πω πώς πιστεύω πώς ενας εφηβος δεν κινδυνευει να χασει τον εαυτο του μετα απο μια αποτυχια στις εξετασεις για μια σχολη σε ΑΕΙ. Κινδυνευει να χασει τον εαυτο του κ να φτασει σε οριακες καταστασεις, απο αλλες καταστασεις που το αποτελεσμα τους φαινεται καθαρα σε κρισιμα γεγονοτα, οπως ειναι οι εξετασεις που αναφερεις.
Η καλη σχεση γονεα-παιδιου, η εκτιμηση κ η εμπιστοσυνη στις δυνατοτητες κ τα ορια με τα οποια θα βοηθησει ο γονιος να \"οχυρωθει\" το παιδι του, θα κανουν την οποια διαφορα σε μια μεγάλη αποτυχια ή σε μια σημαντικη επιτυχια. Διαφορα οπως αυτη που λες: οτι υπάρχει αξια στον ιδιο τον ανθρωπο ακομα κ μετα απο μια αποτυχια ή μια \"μιση\" προσπάθεια. Κ πώς με βάση αυτη την αξια μπορει να βρει κ αλλους τροπους ωστε να την ενισχυσει κ να πορευτει αναλογως.
Το προβλημα λοιπον ειναι για μενα αλλο, το οποιο απλα καθρεφτιζεται κ ισως τεσταρεται στις εξετασεις. Στις σχεσεις των γονιων με τα παιδια κ βεβαια κ στη σχεση που αναπτυσουν τα παιδια με την εικονα τους κ τον εαυτο τους.
Από την πλευρά μου θεωρώ πολύ σημαντικό να υπάρχουν περίοδοι ανάπαυλας και διερεύνησης διαφορετικών επιλογών. Γι\' αυτό, δεν μου αρέσει η άμεση μετάβαση από το σχολείο στο πανεπιστήμιο. Έτσι όπως είναι οργανωμένο το εκπαιδευτικό μας σύστημα, είναι πολύ δύσκολο να ασχοληθείς με πανεπιστημιακές σπουδές αργότερα, όταν περάσουν τα χρόνια των πανελλαδικών.
Και είναι κρίμα, γιατί για εμένα πειράζει πολύ περισσότερο να χάσεις 1-2 χρόνια διαβάζοντας, από το να \'χάσεις\' 1-2 χρόνια αναζητώντας τι σου ταιριάζει, τι θέλεις, δοκιμάζοντας διάφορα πράγματα, προτού αποφασίσεις να επικεντρωθείς στο δικό σου στόχο.
Αν δε φτάνουν 1-2 χρόνια τι γίνεται? Αν χρειάζονται, ας πούμε, 10? :P
(καθαρά υποθετική η ερώτηση, εχμ εχμ...)
Ο καθένας έχει τους ρυθμούς του... :)
Εξάλλου εξαρτάται τι κάνεις μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια και κυρίως, κατά πόσον μπορείς να το κάνεις αυτόνομα.
Α ναι, και \'στόχος\' δεν είναι μόνο ένα πανεπιστήμιο...
Μα ετσι οπως ειναι οργανωμενο το εκπαιδευτικο συστημα κ στα πανεπιστημια, ειναι τοσο ακαμπτο, που δεν επιτρεπει κ τη συνεχιση των σπουδων μετα απο καποιο χρονικο διαστημα, που θα επιτρεψει στους εργαζομενους την μεταφορα εμπειριας τους σε ακαδημαικο επιπεδο κ την ερευνητικη δραση σε χωρους εργασιας.Quote:
Originally posted by marina38
Έτσι όπως είναι οργανωμένο το εκπαιδευτικό μας σύστημα, είναι πολύ δύσκολο να ασχοληθείς με πανεπιστημιακές σπουδές αργότερα, όταν περάσουν τα χρόνια των πανελλαδικών.
Εκτος θεματος με αυτο του Εμπνευστη...αλλα ειναι πολυ χαλια το συστημα για να επιτρεψει τετοιους πειραματισμους, οταν ηδη ειναι στρωμενος ο δρομος για μικροτερα \"αλματα\". Λεμε τωρα....
Quote:
Originally posted by marina38
Α ναι, και \'στόχος\' δεν είναι μόνο ένα πανεπιστήμιο...
Οχι βέβαια, είναι απο τρία και πάνω τουλάχιστο... :P
Σοβαρά όμως, η όλη ιδέα του να έχω \"στόχους\" ποτέ δεν μου κάθησε καλά... Είμαι περισσότερο της διαδρομής, αλλά η κοινωνία μόνο \"αντικείμενα\" έχει να μας παρουσιάσει. Αντικείμενα-σχολές, αντικείμενα-επαγγέλματα, αντικείμενα-ανταμοιβές, αντικείμενα-πολύ συγκεκριμένα επιτεύγματα κλπ. Ακόμη και η έννοια της σταδιοδρομίας ελάχιστη σχέση βλέπω να έχει με αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ ως διαδρομή, παρα μοιάζει περισσότερο με σειρά απο άλματα απο αντικείμενο σε αντικείμενο μέσα σ\' ένα πιο μεγάλο αντικείμενο.