Αγαπητό e-μερολόγιο...

μερικες σκεψεις


λογω καλλιεργημενου τοπιου εξαρτησης

μερικοι ανθρωποι βιωνουν ενοχες ακομα και στην ιδεα πως μπορουν να εχουν μια ζωη δικη τους.

ποσο μαλλον εσυ που η μαμα σου εχει κατα καιρους εκδηλωσει πολλες αντιρρησεις απο το να φυγεις απο κοντα της



ακομη αισθανομαι πως σου ειναι δυσκολο να δεχθεις το αντιφατικο της υπαρξης μας

το οτι ειναι θυμωμενη με αυτο δε σημαινει πως καποιο κομματι της δεν το χαιρεται κιολας αυτο που κανεις



περιμενεις η μαμα σου να σε καταλαβαινει να σε κατανοει και να σε παιρνει στα σοβαρα

εχει μεγαλωσει ακρως στερημενα απο αυτο με τη γιαγια σου για να μπορεσει να το καταφερει! sorry της εχει τελειωαει ...κατι αλλο?


εχεις αποδεχθει το δικο σου θυμο για εκεινη?
προσεγγιζεις κανεις ρανεις σουξουμουτου...ομως στην ηλικια σου ντισολβ ακομα και αν δεν υπηρχε ολο αυτο το τραγικο ...τα εφηβικα αισθηματα θυμου ως προς το γονιο μας που ποτε δεν εκπληρωνει τις προσδοκιες μας υπααααααααρχουν! αυτες οι χοντρες πατατες μπορει βεβαια πολυ φυσικα να σου τον αναζωπυρωνουν αλλα και συ πολυ φυσικο ειναι πολυ λερωμενη ακομα να την εχεις τη φωλια σου απο θυμο που απο αισθημα μεγαααααλης προστασιας προς εκεινη δεν θελεις καθολου να αποδεχθεις πως εχεις. μην το αποδεχεσαι γουστο σου και καπελο σου.ααααα!

πιστευω πως εφ οσον μεγαλωσε τοσο στερημενα με τη μητερα της ολα αυτα θα υπηρχανε και χωρις την συγκεκριμενη κατασταση που προεκυψε με τον πατερα και τα αδελφια σου. ειμαι χιλια τοις εκατο σιγουρη πως θα υπηρχε!



τελευταιο για να μην το ξεχασω

η καταθλιψη μας αφηνει μονο οταν στηριχθουμε στην αυθεντικοτητα των δικων μας συναισθηματων

Quote:

---

Originally posted by weird
Οτι αν αντιγράψω την φαινομενική αναισθησία κάποιων απο το περιβάλλον μου, δεν θα μένει χώρος για ευαισθησία μετά.
Ευτυχώς κοριτσάκι μου όμως, υπάρχουν και εναλλακτικές.
Την ευαισθησία σου, μπορείς να βρεις και άλλους τρόπους να την εκφράζεις. Πιο δημιουργικούς και πιο.. ελεύθερους, απο ρολάκια που θέλουνε να σε φορτώσουνε οι άλλοι.
:)

---

Ξέρεις, δεν φοβάμαι ότι δεν θα μείνει χώρος για τις ευαισθησίες μου άμα δείξω πυγμή και σκληρότητα. Φοβάμαι ότι τα αποτελέσματα θα είναι τόσο θεαματικά θετικά που θα αρχίσω να προτιμάω αυτού του είδους την αντίδραση. Και σιγά σιγά θα αρχίσω να την εφαρμόζω όχι μονο στη μητέρα μου, αλλα και σε όλους όσους μου δυσκολεύουν τη ζωή. Και λίγο λίγο θα μου γίνει συνήθεια και θα κατατρώει την δικη μου ευαίσθητη ψυχή, γιατί η ρουτίνα και η επανάληψη είναι πολύ ισχυρές δυνάμεις... και εγώ είμαι ακόμα καζάνι που βράζει από συναισθήματα, και δεν νομίζω ότι είμαι ικανή να φερθώ σε κάποιον με τρόπο τόσο αντίθετο από αυτό που κάνω συνήθως :(

Quote:

---

Originally posted by weird
Μπορεί όλες οι ερωτήσεις να μην έχουν την ίδια απάντηση,
μπορεί σε άλλες, η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στη μέση...
Οτι και αν ισχύει, θα το εντοπίσεις μέσα σου εσύ.
Μα ότι και αν ισχύει να σε αγκαλίασεις και να σε αποδεχθείς, να σε θαυμάσεις...
Δεν έχεις περάσει και λίγα.
Σε χρειάζεσαι μαζί σου, όχι εναντίον σου.

---

Μάλλον έχεις δίκιο, δεν υπάρχει μονο μια πλευρά σε αυτά τα θέματα και ούτε σημαίνει ότι δεν μπορεί να ισχύουν 2 πράγματα ταυτόχρονα. Ίσως να είμαι πεισματάρα και ξεροκέφαλη, αλλα τουλάχιστον δεν το κάνω από αντίδραση, το κάνω από επιλογή σε έναν τομέα που αξίζει να είμαι ο εαυτός μου 100% και να μην ακολουθώ επιθυμίες άλλων.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Nti, θαυμάζω τη διαύγειά σου μπροστά σε μια τόσο δύσκολη σχέση, ειδικά τη σχέση γονιού-παιδιού που χρωματίζεται τόσο συναισθηματικά λόγω του ρόλου που έχει ο γονιός στη σχέση αυτή.
Τα παραπάνω είναι σαν να τα έχω γράψει εγώ και πόνεσα όταν τα συνειδητοποίησα.
Ναι μερικές φορές η αλήθεια πονά αλλά μερικές φορές είναι απλά αυτή, η αλήθεια.
Βλέποντας την αλήθεια, νομίζω πως μπορείς να διαχειριστείς καλύτερα τη σχέση σας και παραπέρα τη ζωή σου.

---

Σε ευχαριστώ anwnimi, αν και πραγματικά νομίζω ότι είμαι στο πρώτο στάδιο και ούτε καν. Προς το παρόν μάλλον μονο βλέπω την αλήθεια. Ούτε την κατανοώ, ούτε την έχω αποδεχτεί ακόμα :( Ίσως αν την απογυμνώσω από κάθε συναίσθημα η ενοχες που θα το δω εγωιστικά, και πω απλά \"αυτός ο άνθρωπος δεν μου ταιριάζει\", να καταφέρω σιγά σιγά να απαγκιστρωθώ από ο,τι είναι μέσα μου που μου κουνάει το δάχτυλο και μου λέει ότι, σε αυτή τη σχέση μητέρας-παιδιού, εγώ οφείλω να βρίσκομαι συνεχεια στο ρολο του θύματος... αλλα δεν είναι καθόλου εύκολο, ιδιαιτερα τώρα που την έχω ακόμα ανάγκη σε κάποιους τομείς, ιδιαιτερα οικονομικούς και γραφειοκρατικούς... γαμώτο!

Quote:

---

Originally posted by narnia
Ακόμα μια φορά δεν χωράει ο νους μου τόσο εγωισμό από μια μητέρα. Τόσο εγωισμό όμως;
Απίστευτο. Μητέρα δεν θα έχεις άλλη και ξέρω πως αυτό είναι που σε πληγώνει πιο βαθιά. Ελπίζω όσο ακόμα υπάρχει η μεταξύ σας επαφή να το καταλάβει, να ρίξει λίγο τη μύτη της, να προλάβει να αγγίξει την ψυχούλα σου γιατί κι αυτή άλλη κόρη δεν θα έχει.

---

Είναι εγωισμός όμως; Μήπως είναι κάτι άλλο που δεν μπορώ να συλλάβω εγώ επειδή είμαι ήδη πολύ βαθιά χωμένη στο χορό Δεν της δίνω ελαφρυντικά αλλα θέλω τουλάχιστον να είμαι σίγουρη ότι, οποια απόφαση και να πάρω, είτε είναι να συνεχίσω την προσπάθεια για κάποια οποια επαφή μαζί της, είτε είναι να την αποκόβω σιγά σιγά από τη ζωή μου τελείως, να την πάρω έχοντας -αν όχι πλήρη εικόνα- τουλάχιστον αληθή στοιχεια στα χερια μου, έστω και λειψά :S
Μπέρδεμα ε;

Quote:

---

Originally posted by researcher
μερικοι ανθρωποι βιωνουν ενοχες ακομα και στην ιδεα πως μπορουν να εχουν μια ζωη δικη τους...
το οτι ειναι θυμωμενη με αυτο δε σημαινει πως καποιο κομματι της δεν το χαιρεται κιολας αυτο που κανεις..
εχεις αποδεχθει το δικο σου θυμο για εκεινη?
...τα εφηβικα αισθηματα θυμου ως προς το γονιο μας που ποτε δεν εκπληρωνει τις προσδοκιες μας υπααααααααρχουν! αυτες οι χοντρες πατατες μπορει βεβαια πολυ φυσικα να σου τον αναζωπυρωνουν αλλα και συ πολυ φυσικο ειναι πολυ λερωμενη ακομα να την εχεις τη φωλια σου απο θυμο που απο αισθημα μεγαααααλης προστασιας προς εκεινη δεν θελεις καθολου να αποδεχθεις πως εχεις. μην το αποδεχεσαι γουστο σου και καπελο σου.ααααα!

---

Researcher LOL το διάβασα 2-3 φορες το μήνυμα μέχρι να το κατανοήσω εντελώς :D Δεν έχω όμως καμια αντίρρηση στα όσα λες.
Είμαι θυμωμένη με την μητέρα μου για παρα πολλά πράγματα, για το θέμα με τα αδέρφια μου, για τους ψυχιάτρους, για την υπερπροστασία της, για την σκληρή συμπεριφορά της, για την αντίθεση της στις σπουδές μου τώρα... Είναι ένας πολύ ενεργός θυμος που τον βιώνω κάθε μέρα σε κάποιο βαθμό. Αυτό που προσπαθώ όμως είναι να μην αφήνω τον θυμο αυτό να καταδυναστεύει όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα μου. Ο δικός μου θυμος είναι φωτιά που κατακαίει τα πάντα, και παρόλο που τις λίγες φορες που τον έχω αφήσει να με κατακλύσει είναι πραγματικά ψυχολογική εξιλέωση, αν παραδοθώ σε αυτόν είμαι ικανή να παραμείνω σε αυτήν την κατάσταση και να τυφλωθώ τόσο πολύ που θα καταστρέψω κόσμο, σχέσεις και καταστάσεις, και ακόμα και εμενα την ίδια... Ίσως όμως αυτό να με κάνει ακόμα πιο θυμωμένη απέναντι της, να νιώθω δηλαδή ότι δεν μου επιτρέπω ούτε καν να αισθανθώ ο,τι μου βγει φυσικά
Όσο για το αίσθημα προστασίας προς αυτήν... ίσως και να έχεις δίκιο σε κάποιο βαθμό. Θέλω να αισθάνομαι ότι υπάρχει ένας προστάτης στην οικογένεια, λόγω έλλειψης πατέρα, και εφόσον δεν βλέπω την μητέρα μου να είναι πολύ πρόθυμη να προστατέψει εμενα, μάλλον έχω αναλάβει εγώ (και) αυτόν τον ρολο.

Anyway φεύγω σε 4 ωρίτσες, τα λέμε από NY!

υποθετω πως τωρα ταξιδευεις!


τα λεμε απο εκει!

ευχομαι να περνας ομορφα!

Entry no8: There Is a Love Letter Waiting for You. I Wrote It to Myself...

People never seize to amaze me. We are a peculiar breed. We can commit the most brutal monstrosities against our own kind, yet we get teary eyed with a sunrise, or a great tune. I love the world, because it is beautiful and so full of mysteries, never running out of ways to excite me and make me want to live more, better, to the fullest. I love people because they push me to my limit and show me that I\'m a creature of nature, honest and pure, and strive to become the ultimate version of myself. I love the earth, and the sky, the mountain tops and the ocean floor. I love the moonlight caressing the leaves of a sunflower, and the sun rays playing on the feathers of a nightingale. I love mankind because we are capable of greatness, and that potential is enough to comfort me whenever I come face to face with what hideousness we treat ourselves and our surroundings. I love my virtues because they make me feel worthy of that Greatness, and my flaws because they show me the way to reach it. I love music because it exalts my soul and brings me one step closer to purity. I love reaching my limits because it is the only way to mark where I haven\'t been yet and set new goals. I love being emotional and crying when I see a touching movie, a person in need of love, a white horse running in a field with its mane waving proudly against the wind, tears falling down friends\' eyes after a lame inside joke, a soul-piercing tune in a song long forgotten, a line in a poem I keep always messing up, a baby holding its mother\'s finger with its palm, grasping it so tight as if he is holding in his hand the whole world, because Mother is the name for God on the lips of a child.

I don\'t know why I am writing all this. I feel so in need of letting myself out, being who I want to be and not who I am dictated to act like. I want to be me, the girl with the best flavored lollipops, the girl with the squeaky bat hair clippers, the girl that keeps old sweaters from elementary school torn at the elbows because they smell like mommy and wooden pencils, the girl who doesn\'t understand she\'s a woman now, the girl that always forgives first and forgets last, the girl who smells of fig and cedar and draws on her cards with her eye pencils and nail polishes, the girl who is not afraid to break a mirror and risk 7 years of bad luck to create a mosaic of reflections for her depressed friend, the girl who is proud of her choices and confronts her shortcomings with a wink and a smile, the girl who collects recipes for her beloved ones, the girl with the black circles under her eyes because she never sleeps before filling her soul with the essence of the sunrise, the girl who dreams of being a fairy dressed in a purple little dress with green boots and butterfly wings and runs over the surface of enamel waters looking for the guardian of the lake, the girl who cries at the magnificence of the world because she feels lucky enough to be a part of it, even an observer.

I think about you often. I think of how I fear what you\'ve been through in your life has shaped how you are inside, how I hate myself for analyzing you without my will in my head and how I can\'t sleep at night because of the pain that I am afraid you feel, how I dread what you might become, or could have already been, and how that scares me, not for me, but for you, for you\'d be missing on the true beauties of the world. I am so scared that you have been pressured to turn into a faceless, unemotional person, unable to express anything resembling a weakness, anything personal that might be considered strange or anything possibly interpreted as a need, because you are so used to everyone counting on you that you think you will be disappointing them and yourself by being human, by being you. So you don’t risk any part of you, not your feelings, your ideas, your beliefs, your behavior, anything, for anyone, not anymore. It makes me want to hug your neck and fill you with kisses every time I think that you don’t let any emotion show out of fear and anger of how it might be interpreted and used against you later, to hurt you either on purpose or due to circumstances, yet you always want others to feel comfortable around you and open up to you, so you can fool yourself into thinking this is equal involvement, this is trusting and caring. You don\'t admit to making mistakes because you don\'t know how others will react to that and you always put the worst with your mind. Remorse is a pathetic emotion, and you turn your worry and sadness into active emotions, into stubbornness, anger, arrogance or just coldness. You may be proud for how you\'ve bounced back from all the hell you\'ve been through, but the cold, faceless, logical, judgmental part of you is embarrassed, and you are ashamed and angry for that embarrassment. You hate it when people whine and lay their burdens on you, but you prefer it so you can justify to yourself that you can’t open up to them since they have already so much on their mind, and use it as a form of reason for them to accept whenever you mess up.

I know this might come as a shock to you, but I never thought of you as a super human with the solution to everything. I always considered you more in need of support, care and love than anyone else I’ve ever met, and I am always willing to offer all that to you from my heart, not because you\'re weak, but because you\'ve gotten so used to projecting an image that you think others expect and like about you, that you actually forgot what it feels to accept someone the way they are. It stresses you greatly that you need to find solutions for everyone else’s problems while yours still remain stuck, but gives you the false impression that you’re actually dealing with it and moving forward while deep down you know it’s just a diversion. But my greatest fear is that you have gotten used to it, that at some level you are pleased with it, that it has sucked you in too deep now to see the new morning light that I want to show you. My greatest pain is not that you can\'t cry, but that you don’t want to cry, because you hate people that cry, you hate the weakness they show and you swore to yourself you’ll never be in such a position again, out of fear and anger that someone else might think you weak and resent you. And because in the past the people you opened up to and trusted were unworthy of your beauty and love, you have subconsciously decided everyone will treat you the same, and no one that could possibly stand with you will do it for YOU but for what you show them you are, your cave is again there to arrogantly defend its reason of existence and protect you from the pain. I fear all this, and I want to tell you but I can\'t because I am worried about your reaction. I don\'t want to psychoanalyze you, or insult you, or even point out anything to you. I don\'t even know if what I just wrote is right or wrong. I am sorry if I overstepped my boundaries, but I truly am not, because even if none of this actually is true, it did me good to write it and get it all out of my system. Hopefully you will understand that I did it because I love you, and not because I get any twisted pleasure from putting people face to face with their own personal truth. But mostly I did it to let you know that I am here, and I am here for YOU. And you, like me, like everything, will be ok.

There is so much beauty in the world. So much. There\'s so much to experience with every part of your body, so much you can hear, and see, and taste, and smell and touch with the tips of your fingers. And we people only get a glimpse of that beauty, only a faint touch with just our fingertips, as the true secrets of the power of the waterfall, the awe for a rainbow and the resilience of a mountain slip through our fingers. It is a beautiful place, the world. I want to see it, to suck all I can inside me, to let it make me feel truly alive, and strong, and happy. I want to embrace all that I have been through so far, because they all made me into me and, regardless of good of bad, I\'m all I\'ve got. And You, just like everybody else in the universe, deserve your love, and I am here to enjoy the smiles on your face and the way your eyelashes will cast a shadow on your cheeks on a hot midsummer afternoon. I wish I could make you believe. I wish I could make you see it like I do. I wish I could make you stand up with your hands spread wide and accept all the pain the world will throw at you, because the few scraps of Love and Beauty that slip through are worth the salt of your tears. I wish I could convince you it is all worth it, because Judas\' kiss is the sweetest you\'ll ever experience. I wish I could hold you close and feel your heart in my chest, feel your breath in my hair, feel your essence around me and savor every little part of you, every smell or little gasp, because you will never be more perfect to me than at that moment when I will Recognize You.

So much beauty. Don\'t be afraid to close your eyes because of what you might dream, because there will always be a way to turn the best dreams into reality. And don\'t be afraid to open them again in case you get blind sighted by the morning light. Even nightmares are dreams, and their beauty lies in the moment you wake up and realize it was only just a dream.

I love you.
Forget your fears.
Just hold my hand.
[align=center]http://img689.imageshack.us/img689/1153/nysky.jpg[/align]
Sorry για τα αγγλικά. Αλλα αυτή την στιγμή μου είναι πιο εύκολο, πιο υποφερτό να γράψω σε μια άλλη, ξένη γλώσσα παρα στη δικη μου. Είναι πολύ μαύρος ο ουρανός σήμερα... πολύ κρύο και μοναξιά... damn it...

Entry no9: 22 μέρες μέχρι το 2011, 22 στόχοι για το 2011!

Hola! Τι κάνετε, πως είστε, πως περνάτε, μη μελαγχολείτε στις γιορτές γιατί ο κόσμος γεμίζει φως και πιστοί και μη, ενώνονται με μια θερμη στην καρδια!
My list:

1. Να μην πω σε κανέναν Happy Holidays για να είμαι politically correct και να μην προσβάλω κάποιου την "πιστη". FU, it's Merry Christmas!
2. Να ανάψω ένα βραδυ όλα τα κεράκια που έχω πάρει αυτόν το χρόνο, και να πιούμε κόκκινο κρασί με τις συγκατοίκους. Girls night!
3. Να μάθω να φτιάχνω μελομακάρονα ala Greka όπως η γιαγιά μου, γιατί αυτά τα ξινά γλυκα των Αμερικανων δεν μυρίζουν γιορτινές αγκαλιές της μαμάς :(
4. Να κόψω τον καφέ. Έχει γίνει το τσιγάρο μου, και δεν με φτιάχνει, με χαλάει πως το λένε, και τον πίνω κάθε πρωί για να κολλάω στην παρέα. Τέρμα, τσαγάκι και σοκολατιτσα από εδώ και πέρα.
5. Όσα κιλά πάρω τις γιορτές, να τα κρατήσω. Με έχει φάει το άγχος και έχω γίνει ελαφρώς υπόβαρη, και δεν μου πάει. Είμαι μεν super μέσα στη μόδα της NY αλλα δεν μου αρέσει, όταν με αγκαλιάζουν, να νομίζω ότι μετράνε τα πλευρά μου.
6. Να ρίξω ένα καθάρισμα για τα Χριστούγεννα επίσης ala Greka, δηλαδή με σαρίκι στο κεφάλι και τον Kαζατζο να παίζει δυνατά.
7. Να σταματήσω να πιστεύω λιμπεραλιστικες αηδίες του τύπου όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και άρα αξίζουν ομοια μεταχείριση, και να αποδεχτώ ότι το δικαίωμα στη σωστή μεταχείριση είναι "συν Αθηνά και χείρα κινεί".
8. Να μου πάρω δώρο για τις γιορτές, ένα εισιτήριο με επιστροφή στην Ελλάδα πρώτη θέση. Είναι πολλές οι ώρες και μου αξίζει μια κάποια άνεση.
9. Να αρχίσω ξανά να ακούω μουσική. Έχω τόσο καιρό να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου με ένα καινούριο CD και απλά να αφήσω τη φαντασία μου να βυθιστεί στους ηχους. Mε ακουστικά όμως, γιατί οι ήχοι της πόλης είναι πάντα παρόντες.
10. Να αντισταθώ στην τρελα με τα κινητά τηλεφωνα. Εδώ οι άνθρωποι δεν μιλάνε στο ίδιο σπίτι, στέλνουν μηνύματα αντί να πηγαίνουν ο ένας στο δωμάτιο του αλλου. Και μετά σου λέει γιατί αισθανόμαστε τόσο μονοι.
11. Επίσης εναντίων της μοναξιάς, no more computer games... Ok ίσως όχι ακριβώς "no more for ever and ever" αλλα λιγότερο, γιατί νομίζω ότι έχω αρχίσει να εθίζομαι. Ένα καλο μονο βγήκε από την υπόθεση PC gaming, είναι η πιο γρηγορη δίαιτα της ζωής μου, άσχετο αν το παράκανα λίγο :P
12. Να σταματήσω να ενεργώ και να αισθάνομαι υπό την προϋπόθεση ότι ο απέναντι μου σκέφτεται και νιώθει όπως εγώ, και αν θέλω κάτι να το ζητάω ξεκάθαρα, και όχι να πιστεύω ότι "θα έπρεπε να το έχει σκεφτεί/να το αισθάνεται μονος του". Με αλλα λόγια, λιγότερη γκρίνια.
13. ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΜΠΟΤΕΣ!
14. Να εξηγήσω σε μια χαζοκολλημενη δημοκράτισσα της τάξης μου πως το affirmative action είναι ο ουσιαστικός ρατσισμός, και πως ο Obama τα έχει κάνει μαντάρα a.k.a. Obama-mess. Άντε γιατί και η ηλιθιότητα έχει τα όρια της.
15. Να αφήσω την μαμά μου να με επισκεφτεί επιτέλους, και να μην τη βάλω σε ξενοδοχείο. Ίσως να γυρίσουμε μαζί από Ελλάδα αυτή την εποχή για να πάθει σοκ από το κρύο και να επιστρέψει πιο γρήγορα από όσο έχει προγραμματίσει... hm, sounds like a plan.
16. Να πάρω μια σιδερώστρα! Καλο το στεγνωτήριο, πράγματι τα βγάζει τα ρούχα "ετοιμοφορετα", αλλα όχι όπως εκείνο το ατσαλάκωτο, τσίλικο τελείωμα που πετυχαίνει το σιδέρωμα... από την άλλη, ποτε δεν μου άρεσε να σιδερώνω, οποτε ίσως το αλλάξω σε καμια πρέσα :P
17. Επί του θέματος, να καθαρίσω το laundry room και να κάνω χώρο για το σίδερο/πρέσα. Και να πείσω τις άλλες 2 ότι είναι για το κοινό καλο.
18. Να διαβάσω περισσότερα βιβλία. Έχει μια φοβερή προσφορα το Barnes&Noble, κλασσικά διάσημα βιβλία στα 3 το ένα δώρο, και με κάτι τιμές 10$ το ένα. Πήρα ήδη και τελειωσα το Count of Monte Cristo, το Wizard of Oz και τώρα διαβάζω το Paradise Lost. Αν είναι κάτι για το οποιο δεν κλαίω λεφτά, είναι για βιβλία.
19. Τώρα που είπα για λεφτά, να περπατάω περισσότερο. Τα taxi είναι πανάκριβα και το έχω παρακάνει. Τα λεωφορεία είναι για τους πραγματικά κατακαημεvους, δεν θέλω να με πυροβολήσουν οποτε αποφεύγω το metro, και δεν έχει ποδηλατοδρόμους... οποτε περπάτημα man! That's the way to go.
20. Να μην ξαναπληρώσω για κάτι που με κάνει να φαίνομαι trendy αλλα δεν έχω σκοπό να κάνω. Όχι πια γυμναστήριο, όχι πια εισιτήριο διαρκειας στο Μets, και δεν ξαναπάω σε αγώνα baseball που να με χτυπάνε κάτω 10. Πιο βαρετό άθλημα δεν υπάρχει!
21. Από την άλλη, να μάθω περισσότερα για το football. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΠΟΡ, it's like chess, but more bloody. Έχω πoρωθεί τρελα, είναι τέλειο, έχει στρατηγική, έχει αγωνια, έχει τρέξιμο, θέλει προσοχή στην λεπτομέρεια... και είναι και τρελό turn on για κάθε άνδρα που σέβεται τον εαυτό του.
22. Να ακολουθήσω αυτή τη λίστα, επιτέλους μια φορα στη ζωή μου να μην τα παρατήσω στα μισά των στόχων μου.

Άντε και καλές γιορτές σε όλους!

http://www.pingafriend.com/glitter/i...tmas-sexy4.gif

DissolvedGirl, είσαι ΣΥ-ΝΑΡ-ΠΑ-ΣΤΙ-ΚΗ! Η αισιοδοξία σου είναι τόσο μεταδοτική! Καλά να περνάς και μην ανησυχείς για τη λίστα σου. Ακόμα και αν δεν ακολουθήσεις όλα όσα περιλαμβάνει, σίγουρα εσύ θα βρεις άλλα καλύτερα να κάνεις... Καλές γιορτές!

Quote:

---

Originally Posted by Nat

DissolvedGirl, είσαι ΣΥ-ΝΑΡ-ΠΑ-ΣΤΙ-ΚΗ! Η αισιοδοξία σου είναι τόσο μεταδοτική! Καλά να περνάς και μην ανησυχείς για τη λίστα σου. Ακόμα και αν δεν ακολουθήσεις όλα όσα περιλαμβάνει, σίγουρα εσύ θα βρεις άλλα καλύτερα να κάνεις... Καλές γιορτές!

---

Είναι,είναι το ξενιτεμένο μας,είναι γυναικάρα και ατομάρα.Hola dis,να περνάς καλά,να περνάς υπέροχα,να μαθαίνεις εσύ και να μας μαθαίνεις και μας,να μας δίνεις συχνά το παρόν σου,πάντα βρίσκω κάτι να με ακουμπήσει σε όσα γράφεις.φιλούρες γλυκές κοριτσάκι,keep it sexy!Γέλασα με την καρδιά μου πάλι ρε ζουρλό.

Entry no10: If you live properly, the dreams will come to you

Είναι αστείο πόσοι από εμάς πιστεύουμε ότι έχουμε προβλήματα με τη ζωή και την ύπαρξη μας που δε θα λυθούν, και ανακαλύπτουμε άτομα όπως ο Randy Pauch. Τυχαία το ανακάλυψα το video, και νομίζω ότι είναι το καλύτερο δώρο που μπορούσα να κάνω στον εαυτό μου για τα Χριστούγεννα.

Η Τελευταία Ομιλία (Ράντυ Πάους)
Αυτή είναι η 10λεπτή version της ομιλίας, με ελληνικούς υπότιτλους, όπως παρουσιάστηκε στην Oprah.

Achieving Your Childhood Dreams
Αυτή είναι η original version της διάλεξης. Εάν ξέρετε καλά αγγλικά, σας συστήνω να τη δείτε όλη, είναι περίπου 1 ώρα, αλλά αξίζει τον κόπο.

Σας αγαπάω όλους, ακόμα και αν δεν σας ξέρω, γιατί πιστεύω ότι όλοι έχουν ένα κομμάτι άξιο αγάπης, και η αγάπη μου είναι το μονο που πραγματικά μπορώ να προσφέρω.
Καλή σας νύχτα.

Entry no11: They sicken of the calm, those who know the storm

Είναι πεποίθηση μου ότι το να είσαι συνήθως αισιόδοξος και χαρωπός είναι αποτέλεσμα συνειδητής διαδικασίας, και δεν συμβαίνει “έτσι απλά”. Και οποία μεγαλύτερη ευχαρίστηση και ικανοποίηση από το να πετυχαίνεις τους στόχους σου. Τι συμβαίνει όμως όταν κάποια μέρα που ξυπνάς ωραία και καλά, συνειδητοποιείς ότι έχεις θέσει στον εαυτό σου τόσο "δυσκολοκατάκτητους" στόχους και τόσες απαιτήσεις, που είναι ουσιαστικά σαν να τον έχεις προγραμματίσει για αποτυχία και απογοήτευση; Και ακόμα χειρότερα, όταν -είτε ως αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς είτε από τύχη είτε και από τα 2- καταφέρνεις να πετύχεις έναν από αυτούς τους στόχους, δεν νιώθεις ούτε ικανοποίηση για την επιτυχία σου, ούτε χαρά για το ότι κατάφερες να ξεφορτώσεις μια έγνοια, ούτε τίποτα θετικό εκτος από το ότι αυτή η οποια “επιτυχία” είναι απόδειξη ότι μπορείς περισσότερα, αποτελεί δηλαδή πάτημα ώστε να πιεστείς ακόμα περισσότερο για κάτι ακόμα πιο δύσκολο;

Έχω πει στον εαυτό μου κατά καιρούς “σταματα, πάρε μια ανάσα, κάτσε λίγο στο κρεβάτι σου χωρίς να κανεις τίποτα, χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα, χωρίς να προσπαθείς να βρείς λύση σε κανένα σου πρόβλημα, χωρίς να προγραμματίζεις την επομενη σου κίνηση, σταματα, κοίτα λίγο τον ουρανό και πάρε μια ανάσα”. Και πραγματικά προσπαθώ να το κάνω, αλλα δε γίνεται. Μετά από λίγο με καταλαμβάνει μια τέτοια μελαγχολία, μια τόσο αβάσταχτη κρίση συνείδησης/συνειδητοποίησης του που είμαι, τι κάνω, προς τα που πάω, που με πιάνει τρέμουλο και ξεκινάω πάλι έναν τρελό χορό ενεργειών, απλά και μονο για να μην έχω χρόνο να πάρω μια ανάσα. Και το πιο περίεργο από όλα, τα καταφέρνω μια χαρά, I thrive under pressure που λένε. Μου έχουν κάνει tag στο Facebook φίλοι μου ως “Miss I-Can-Do-It” γιατί indeed, I can do it. Οτιδήποτε μπορεί να είναι αυτό το “it”. Δεν ξεχνάω τίποτα για την επόμενη μέρα, δεν αφήνω τίποτα να με καταπονήσει, δεν επιτρέπω σε κανένα σχόλιο η ενέργεια να περάσει απαρατήρητο. Και όλα αυτά χωρίς άγχος ή πανικό ή αίσθηση επιτακτικής ανάγκης, αλλα με μια βεβαιότητα ότι πρέπει να τα κάνω, και άρα θα γίνουν βρέξει χιονίσει.

Τα κάνω όλα και συμφέρω, και οποιος νομίζει ότι αυτό είναι προσόν, να μου το εξηγήσει παρακαλώ γιατί εγώ αισθάνομαι ότι είμαι μια ανωμαλία του συστήματος. Οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω αποζητούν πως και πως λίγο χρόνο να χαλαρώσουν, να ξεκουραστούν, να ανακτήσουν δυνάμεις πριν το επόμενο βήμα… εγώ γιατί είμαι ανάποδα; Καβγάδες επί καβγάδων με το αγόρι μου, που μου λέει συνεχεια “you never let anything go”, είτε είναι ένα ευχαριστώ που αισθάνομαι ότι χρωστάω, είτε μια ενέργεια εκδίκησης για να ισοφαρίσω. Ούτε στο κρεβάτι μετά το sex δεν μπορώ να κάτσω, άντε να χουζουρέψουμε ή να ξεκουραστούμε 5 λεπτά, και μετά ποιος με κρατάει, θέλω να σηκωθώ και να κάνω κάτι, οτιδήποτε, δεν μπορώ απλά να κάθομαι σε ένα κρεβάτι, ακόμα και αν είναι για να απολαύσω τη φροντίδα και τον ερωτα κάποιου που με αγαπάει (και να’ταv μονο αυτό, το ήξερα από μικρή ότι στο θέμα “σχέσεις” την έχω βαμμένη… αλλα αυτό είναι το κερασάκι στην τούρτα). Δεν κοιμάμαι σχεδόν καθόλου πλέον, περιμένω μέρες να εξαντληθώ για να με πάρει ο ύπνος κατ’ευθείαν.

Και ενώ σκέφτομαι τώρα δα ότι κουράστηκα, θέλω να κάνω ένα διάλειμμα, θέλω μια αγκαλίτσα και να χωθώ κάτω από το πάπλωμα, την ίδια στιγμή σκέφτομαι τι να διαβάσω στο κρεβάτι, αν είναι η ώρα να αλλάξω σεντόνια, μήπως να διαλέξω κανένα ακαδημαϊκό βιβλίο, να κάνω ερευνα για καμια εργασία ξαπλωτή, μήπως να πάρω χαρτί και μολύβι για να κρατήσω σημειώσεις, να κλείσω το κινητό μου για να μη με ενοχλήσει κανεις αλλα περιμένω τηλέφωνο από φίλους οποτε ας τους πάρω εγώ, τι θα κάνω μετά την αγκαλίτσα, αν οδηγήσει σε κάτι πιο ερωτικό να έχω έτοιμο το πεδίο, μπάνιο ξύρισμα και τα λοιπά, ε δεν τα κάνω όλα αυτά πρώτα καλύτερα και μετά να κάνω ένα διάλειμμα;

Έχω την εντύπωση ότι μέσα μου υπάρχει ένα τεράστιο κενό το οποιο όχι μονο δημιούργησα από μονη μου, αλλα τροφοδοτώ κιόλας. Ότι είμαι δυναμική και ενεργητική και εργασιομανής και επιμονη και τελειομανής και φωνακλού και πεισματάρα και όλα αυτά επειδή φοβάμαι να σταματήσω. Ότι αν σταματήσω θα συνειδητοποιήσω ότι τίποτα από όλα αυτά δεν μου φτάνει, δεν με ικανοποιεί, δεν με ηρεμεί και με γεμίζει με σιγουριά. Ότι αν υποψιαστώ ότι κάτι τέτοιο ισχύει πραγματικά, θα πέσω στο κενό μέσα μου και θα πνιγώ, και αυτός ο χείμαρρος που αφήνω να με παρασέρνει σε καινούριες εμπειρίες και οποια επιτεύγματα, θα ελαττωθεί, θα λιμνάσει και στο τέλος θα βαλτώσει.

Πως την πάτησα έτσι; :(

dissolvenia!!!!!

καλημερααααααααααααα!

δεν διαβασα τιποτα απο αυτα που εγραψες αλλα ποσο χαρηκα που εισαι εδω περααααααααααααααααααααα!

φιλακια καλη μου και καλη δυναμη και αμα διαβασω καμια αραδα θα σου γραψω! :) :) :)

ειναι αληθεια οτι μη αποδεχομενοι οτι αποτελουμαστε απο πολλες αναγκες

ειμαστε πολυ επιρρεπεις

στην καθε ειδους δυναμικοτητα

και οταν μαλιστα αυτη η δυναμικοτητα

φαινεται να αρεσει! και ειναι τελειο ειναι αληθεια να ειμαστε αποδεκτοι και να αρεσουμε!

αλλα ως ποτε?

ως ποτε θα υψωνουμε τοιχη γυρω γυρω για να μην δει κανενας τι υπαρχει?

και σιγα και τι υπαρχει δηλαδη

μπολικη ανθρωπινοτητα θα ελεγα εγω

καλυτερα να αρχισουμε εμεις σιγα σιγα να αποδεχομαστε και τον /δεν μπορω/ εαυτο μας

και μετα οι αλλοι σιγουρα θα ακολουθησουν θελοντας και μη εαν τους προκυπτει θεληματικα να σχετιζονται μαζι μας

θα σου παραθέσω τα λόγια του ΠΡΟΚΛΟΥ
όταν κοιτάς μέσα σου ,ίσως να σε τρομάζει στην αρχή , να μη θες να το κοιτάξεις,
η συνειδητοποιηση δεν είναι ευχάριστη,
είναι ευχάριστο το μετά γιατι σιγα σιγα έρχεται γαλήνη.
συναντιέμαι στα γραπτά σου,


<Και ούτω,εάν η ψυχή κοιτάζει προς τα έξω, βλέπει σκηνάς και είδωλα πραγμάτων,

επανερχόμενη όμως εις εαυτήν,διακρίνει και ανακαλύπτει την ίδιαν της ουσίαν.

Εν αρχή φαίνεται ότι παρατηρεί εαυτήν μόνην,

αλλ' αφού εισδύσει περισσότερον ,

αντιλαμβάνεται εκείνο ,

όπερ καλείται Νούς.

Οταν δε εισδύει έτι περισσότερον εις το Αδυτον,τότε θεάται της θείας Ουσίας,

είναι δε τούτο η Εξοχωτέρα των ανθρωπίνων πράξεων, τουτ' έστιν η ανύψωσις της ανθρωπίνης ψυχής

εις ανωτέρους οριζοντας μέχρι του Θεού,

ίνα φθάση και ενωθή στενώς μετ' Εκείνου,

όπερ είναι άρρητον και υπεράνω πάντων των πραγμάτων.

Οταν φθάσει τόσο υψηλά,

μέχρι της πρώτης Αρχής , η ψυχή τελειώνει το ταξίδιον της και αναπαύεται>>

και μιας και λες για μελέτη ,διαβάζω ένα βιβλιο του Ν.ΧΡΗΣΤΑΚΙΣ
ΟΙ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΟΙ,
ρίξε μια ματια , νομίζω ότι είναι αξιόλογο ,
να χεις ομορφιές και τα μάτια πάντα ανοιχτά να της βλέπεις!

Hola Researcher *hugz*

Quote:

---

Originally Posted by researcher

ως ποτε θα υψωνουμε τοιχη γυρω γυρω για να μην δει κανενας τι υπαρχει?
και σιγα και τι υπαρχει δηλαδη
μπολικη ανθρωπινοτητα θα ελεγα εγω
καλυτερα να αρχισουμε εμεις σιγα σιγα να αποδεχομαστε και τον /δεν μπορω/ εαυτο μας

---

Μα ξέρεις, αυτό είναι το θέμα μου. Μπορώ μια χαρά να αποδεχτώ τον "δεν μπορώ" εαυτό μου, εάν τον συναντήσω πουθενά. Είναι τον "δε θέλω" εαυτό μου που δεν ανέχομαι, και επειδή έχω μεγαλώσει με το "δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω" όπως επίσης και με το "η μονη πραγματική αποτυχία είναι η έλλειψη προσπάθειας" έχω βρεθεί σε έναν αγώνα δρόμου με τον εαυτό μου, και δεν υπάρχει κορδέλα τέρματος στον ορίζοντα. Είμαι στην φάση που λέω "αφού μπορείς, θα το κανεις" και δεν τίθεται θέμα αποτυχίας, γιατί αφού μπορώ, το κάνω, και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Φαντάσου να είσαι ορειβάτης γιατί σου αρέσει να σκαρφαλώνεις στο βραχώδες τοπίο του χωριου σου, όπως όταν ήσουν παιδί. Θέλεις κάποια στιγμή να περάσεις και από Everest μεριά, αλλα ως σχετικά αρχάριος, αν και ενθουσιώδης και γεμάτος αυτοπεποίθηση, περιμένεις μέχρι να είσαι έτοιμος. Έρχεται μια ωραία πρωία ο προπονητής σου και σου λέει "Έτσι όπως πας, σε 1-2 χρονια θα το έχεις κατατροπώσει το Everest χωρίς αμφιβολία". Ο εαυτός σου λοιπόν, γυρνάει και σου λέει "κοίτα, το έχεις καταλάβει ότι τα πας καλά στην ορειβασία, σου είπε και ένας ειδικός ότι το κατέχεις το άθλημα, σε 18 μήνες σε θέλω στην κορυφή του K2". Γιατί μπορώ. Άσχετα του τι θα γίνει στο μεταξύ, του ποσο θα κουραστώ, του τι θα θυσιάσω για να το πετύχω, αφού μπορώ να το κάνω (με την έννοια, είναι εφικτό), το κάνω. Και εκτος από την εξάντληση που σε πλακώνει σαν χιονοστιβάδα, όταν καρφώνεις το γνωστό σημαιάκι στην χιονισμένη βουνοκορφή, ακούς και την φωνούλα μέσα σου που σου λέει "Άντε βρε, το φάγαμε το Everest, πήγαινε να μάθεις καταδύσεις τώρα. Γιατί μπορείς. Γιατί τώρα εξάσκησες τους πνεύμονες σου και πάντα σου άρεσε η θάλασσα. Boυρ!".

Όσο για τα υψωμένα τείχη, ούτε εγώ δεν ξέρω τι υπάρχει πίσω τους... αν υπάρχει τίποτα δηλαδή...

Kswtikouli πρέπει να το διαβάσω πολλές φορες αυτό που μου παρέθεσες για να το κατανοήσω πλήρως. Σε ευχαριστώ όμως, και θα το κάνω, γιατί μπορώ :)

χμ βασικα μαλλον δεν καταλαβαινω και πολλα
επειση καμια σχεση ο δικος μου οργανισμος ενα πραμα

και γιατι παρακαλω δεν συνεχιζεις ετσι ? ντουγρου τφεκ καρφι?

θες να γινεις σαν και μενα που εχω τεσσερα χρονια η πεντε? για ενα μεταπτυχιακο της πλακας? ελεεος δηλαδη

απλα τι σε ενοχλει τοσο δεν εχω καταλαβει ντις...

δεν το λεω σαν μαλωμα


ειλικρινα δεν εχω καταλαβει


εχεις παραπανω ενεργεια

σαν καποια εσωτερικη φωνη να σου επιβαλει να θες και να κατακτας τα παντα

κατι που σε φερνει σε δυσκολη θεση

η σε μια κατασταση που σε κουραζει και δεν μπορεις να σταματησεις?

σαν να ειναι απειλητικο να σταματησεις?

η να σταματας που και που να δεις που βρισκεσαι?