Printable View
Looked so alive, turns out, I'm not real
Just something you paid for
What was I made for?
...
I don't know how to feel
But someday I might
Someday I might
Think I forgot how to be happy
Something I'm not, but something I can be
Something I wait for
Something I'm made for
No candy-coloured paradise
No starry black-holed eyes
No more dreams of Neverland
Through embers only dark descends
No more comatose sleepwalking
No feeble sideshow tongue-talking
Not even crucified you'd get that far
Nor escape the shining morning star
No lies shall opiate your senses
No spying glasses with shaded lenses
Nor suns that burn a brighter tint
Just lucid weaves in pristine mint
No more angels in the snow
No more hunting high and low
No more water in our veins
To seek out gold from grains
No fight to win or loose
No single path to choose
No second coming at all
Just a simple rise and fall
No candy-coloured paradise
No starry black-holed eyes
No more dreams of Neverland
Through embers only dark descends
Neverland
My paradise
Φεύγεις που πας και που πιστεύεις
τι κυνηγάς ποια γη σε θέλει
ποιον εαυτό γυρεύεις.
Όλα είναι εδώ κι όλα για πάντα
κάθε ταξίδι είναι γυρισμός.
Φεύγεις και πας που επιστρέφεις
σε ποια στεριά η ξενιτιά σου είναι όσα έχεις.
Κι όλα είναι εδώ κι όλα για πάντα
και πιο μακριά σου είσαι μόνο εσύ.
Φεύγεις και πας που ταξιδεύεις
δρόμοι ανοιχτοί τα σύνορά σου είναι όπου αντέχεις.
Όλα είναι αλλού κι όλα για λίγο
όταν δεν ξέρεις πως ο δρόμος σου είσαι εσύ.
(Αλκίνοος)
Βρήκα στα μάτια μου βαθύ σκοτάδι, κακό σημάδι
Και φοβήθηκα πως δε θα τη βγάλω κι άλλο βράδυ.
Ίσως τα λόγια που δεν είπα με στοιχειώσανε ξανά
Κι αυτά που το μυαλό γεννά θα προτιμούσα να ξεχνά.
Μα απ’ το σκοτάδι βρήκα φως κι ο πιο κρυμμένος μου βυθός
Πίνει τις λύπες μου σαν φως, όμως δεν είναι αρκετός να με χωρέσει.
Βρήκα στα μάτια μου σκοτάδι κι όχι λέξεις,
που πάει να πει δεν έχω χώρο για όνειρα και σκέψεις
Όμως στέκομαι στα πόδια μου κι έχω λυσσάξει,
τώρα ποιος θάνατος στ’ αλήθεια, μπορεί να με τρομάξει;
Βλέπεις, δε μ’ ένοιαξε ποτέ που πάω, ποιον αγαπάω,
δε χάθηκα ποτέ μου κι ας παραπατάω
Δε μ’ ένοιαξε ποτέ τι κάνω, γιατί το κάνω,
για μένα, απ’ όλους κι όλα παραπάνω
Να `ρθεις νωρίς κι αν απορείς γιατί ξοδεύτηκα,
γιατί γουστάρω, τ’ άλλα ούτε που τα σκέφτηκα
Να `ρθεις απόψε να με βρεις, όσο γίνεται νωρίς,
πριν να ξεμείνουμε κι οι δυο μας ταπί
Να `ρθεις νωρίς να ζυγιαστούμε όπως κάναμε παλιά,
μην πας μια μέρα στη δουλειά και κράτησέ με αγκαλιά
Βρήκα στα μάτια μου σκοτάδια, στο λαιμό μου θηλιά,
είδα στα χέρια μου σημάδια και στη σκέψη μου κελιά
Μα αν είναι ο κόσμος σπιθαμή και στην παλάμη μου γραμμή
φτιάχνω δικιά μου φυλακή που να μπορώ μέσα εκεί λεύτερος να `μαι
Ξέρω καλά τη μοναξιά κι ίσως αυτό είναι τελικά το μόνο που φοβάμαι
Να `ρθεις απόψε να με βρεις άμα μπορείς το `χω σκοπό
όσα δεν μπόρεσα να γράψω να προλάβω να σου πω
Να `ρθεις νωρίς κι αν απορείς γιατί την είδα έτσι,
γιατί απόψε Το Μπορώ και δε σηκώνω λέξη
Να `ρθεις απόψε να με βρεις, όσο γίνεται νωρίς,
πριν να ξεμείνουμε κι οι δυο μας ταπί
"Ακόμα περιμένουμε μια διαφορετική μέρα χωρίς φόβο και χωρίς θρήνο"...
Είναι μετάφραση από ξένο τραγούδι, γι' αυτό δεν έχει ομοιοκαταληξία...
Πρόσωπο με πρόσωπο ξανά,
τέτοια αγάπη κόσμους κυβερνά...
Που μ' αγκαλιάζει ακόμα
σε πόρτα διπλανή
και στης φωτιάς το στρώμα
να πέσω είμαι ικανή...
Έχω δίλημμα ποιο δρόμο να διαλέξω
Η απόφαση ποια είναι η σωστή
Είσαι δίλλημα και πώς να σε πιστέψω
Είσαι ο παράδεισος και η κόλαση μαζί
Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έχεις κατάστημα κάπου στη γη
πουλάς εμπόρευμα,
βγάζεις λεφτά
πολλά λεφτά,
πολλά λεφτά
Τις Κυριακές πρωί στην εκκλησιά
σταυροκοπιέσαι στην Παναγιά
Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έχεις και σύζυγο, κόρη, παιδί
μοντέρνα έπιπλα, έγχρωμη tv,
τρως τροφή πνευματική.
Μακριά από κόμματα μην βρεις μπελά,
“Πατρίς, θρησκεία και φαμελιά”
Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
τι κι αν πεθαίνουνε πάνω στη γη
χιλιάδες άνθρωποι, χωρίς ψωμί,
μαύροι, λευκοί ή κίτρινοι.
Ο γιός σου μοναχά να ‘ναι καλά
ν’ αφήσεις τ’ όνομα και τον παρά.
Φοβεροί στίχοι.
-το πιο ωραίο του Μαχαιρίτσα, αν και δεν είμαι πολύ φαν, έστω από τα τελευταία του-
Έφυγε ο Μίμης Πλέσσας. Στη μνήμη του:
Έπεφτε βαθιά σιωπή
Στο παλιό μας δάσο
Τρέξε να σε πιάσω
Μου χες πρωτοπεί
Και όταν έτριζε η βροχή
Στα πεσμένα φύλλα
Πόση ανατριχίλα
Μέσα στην ψυχή
Κίτρινο πικρό κρασί
Κίτρινο φεγγάρι
Φεύγαν οι φαντάροι
Έφευγες και συ
Κι είχες μέσα στην ματιά
Ένα σκούρο θάμπος
Ένα σκούρο σάμπως
Να ‘πεφτε η νυχτιά.
Κάποια κόκκινη πληγή
Που δεν λέει να κλείσει
Το μικρό ξωκλήσι
Δίπλα στην πηγή
Και μια κίτρινη σιγή
Στο παλιό μας δάσο
Πώς να σε ξεχάσω
Που σε πήρε η γη
Φωτιά κι ανάσταση καρδιά πονάς και σπάσ’ τα εσύ
τα χρόνια που ’φτασα να ζω
φωτιά και δύναμη καρδιά τρελή κι αδύναμη
στον κόσμο που ’ρθαμε χορτάσαμε γκρεμό
Kαι της καρδιάς μου την βαθιά που 'χα πληγή
την έραψα για πάντα με το σ' αγαπώ σου για κλωστή
Δώσ’ μου ένα σύνορο να περπατώ
Δώσ’ μου ένα όνομα να μη χαθώ
Δώσ’ μου ένα όνειρο να κρατηθώ
Δώσ’ μου ένα όραμα ν’ αντισταθώ
Δώσ’ μου ένα παιδί να εξομολογηθώ
Δώσ’ μου ένα φιλί να πλύνω το κακό
Ξύπνησέ με το πρωί μ’ ένα σκοπό
Που να λέει χαλάλι στη ζωή που ζω
Πάνω μου σε θυμίζει απόψε
Με διαπερνάει και μ' αγγίζει
Μετά μ' αφήνει ψυχρό
Δεν έχει νόημα να γράφω
Δεν θα μ' αγαπήσεις ποτέ
Πέφτει ένα αστέρι
Ας κάνω μια ευχή
Το μόνο που ζητάω
Είναι να ήμασταν μαζί
Να χορεύουμε τα βράδυα εγώ και εσύ
Και να μας ξυπνάει ο αέρας το πρωί
Φτηνά τσιγάρα κάνω και σε σκέφτομαι
Αφού το μυαλό μου δε το δέχεται
Πως ότι και να κάνω εσύ δε με αγαπάς
Τι σου έχω κάνει
γιατί με πονάς
Μη μου μιλάς
Γιατί τα λόγια με κουράζουνε
Να με κοιτάς
Μόνο τα μάτια σου μου φτάνουνε
Να με φιλάς
Ώσπου τα χείλια να ματώσουνε
Πέφτει ένας αστέρι
Και εύχομαι να σε ξεχάσω.
Και κάνω μια ευχή
Ποτέ μου να μην σε είχα γνωρίσει
Και κάνω μια ευχή
Ποτέ μου να μην σε είχα αγαπήσει
Δεν μπορώ να ζήσω ή να πεθάνω...
Μισό κορμί, μισό κομμένο όνειρο...