Επώδυνος χωρισμός και επικείμενος θάνατος συγγενικού προσώπου

Να πεις την κλασική πλέον ατάκα της Σκάρλετ στο Όσα παίρνει ο άνεμος:\"Tomorrow is another day\".
Κι εγώ χωρισμένη είμαι.Ε,πήρα το χρόνο μου,πένθησα για το τέλος,πένθησα για την ανατροπή των ονείρων,πένθησα για το ότι δε θα γεράσουμε μαζί,πένθησα για το ένα,πένθησα για το άλλο.Στην τελική είπα νισάφι,πάμε γι άλλα.Όλα θα περάσουν,είναι λογικό να νιώθεις τόσο μπερδεμένη,τόσο τρομαγμένη ίσως απ\'όλα αυτά που σου βγαίνουν τώρα,κι αυτό είναι ένα εξτρά γλυκάκι σε κάποια προβλήματα που όλοι μας κουβαλάμε ούτως ή άλλως,νιώθουμε στραγγισμένοι,πικραμένοι,μ όνοι.Αλλάζουν σχεδόν όλα γύρω μας.Πράγματα και καταστάσεις που θεωρούσαμε δεδομένα,μέρος της καθημερινότητάς μας,παύουν να υπάρχουν.Καλούμαστε να επαναπροσδιορίσουμε τη ζωή μας,να κάνουμε μια νέα αρχή.Και δεν έχουμε το κέφι,ούτε τη διάθεση,ούτε την ενέργεια.Αλλά δεν υπάρχει το μαγικό ραβδάκι,δεν υπάρχει καμία συνταγή να γλυτώσεις τον πόνο.Παρά η σκέψη πως κανένας πόνος δεν είναι αιώνιος,ούτε αξεπέραστος.Αυτό να θυμάσαι!
Και τις αλλαγίτσες μας θα τις κάνουμε,σε όσα θεωρούμε πως έπαιξαν αρνητικό ρόλο στην εξέλιξη της σχέσης μας.Θα συγχωρέσουμε και θα συγχωρεθούμε,θα προχωρήσουμε παρακάτω.

Προς το παρόν,δώσε λίγο χρόνο και χώρο στα συναισθήματα αυτά,γιατί είναι στάδιο απαραίτητο κι αυτό,έτσι να το βλέπεις.:)

Έτσι είναι... Δεν υπάρχει μαγικό ραβδάκι. Ο ειδικός που επισκέπτομαι έχει πει ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθω έτσι ως και υγιές. Με την έννοια ότι πονάς για την απώλεια και γιατί καταλαβαίνεις τι δεν έγινε σωστά, οπότε αυτό σε βοηθάει να μάθεις τον εαυτό σου. Απλά φοβάμαι μην γίνει εμμονή και με ακολουθεί για πολύ πολύ καιρό. Και υπάρχει και κάτι άλλο που τρομάζει: Λέω στον εαυτό μου, έφτασες 37 χρονών και έπρεπε να καταρεύσσουν τα πάντα για να μάθεις. Πόσο χρονών να φτάσεις πια για να καταλάβεις ότι δεν μπορείς να επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια λάθη. Μήπως πρέπει απλά να αποδεχτώ ότι είμαι έτσι; Ότι εγώ δεν κάνω για γάμους και παντρειές; Μήπως είναι καλύτερα να περάσω το υπόλοιπο μόνος μου χωρίς να χρειαστεί να πονέσω και να με πονέσει πια κανείς; Ξέρω ότι μοιάζουν με ερωτήματα έφηβου... Μόνο που ο έφηβος έχει πολλά χρόνια μπροστά για να διορθώσει και να μάθει. Είναι απλά η πιο μπερδεμένη και πονεμένη περίοδος της ζωής μου.

Δεν σε πήραν τα χρόνια Novel,σιγά!Έχεις μπόλικο καιρό να τα αξιολογήσεις,μετρήσεις και φτιάξεις όλα στη ζωή σου.Ναι,έφηβη,γιατί;H εφηβεία,εκτός από το μπέρδεμά της,έχει και μία όρεξη για ζωή,μια αισιοδοξία,μία φωτεινότητα.Όλα θα περάσουν,φρόντισε τον εαυτό σου,αγάπα τον.

Αγάπησε τον εαυτό σου... Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν τον έχω όντως ποτέ αγαπήσει. Γιατί τώρα σίγουρα νιώθω ότι δεν τον αγαπάω. Αγαπάς τον εαυτό σου όταν κάνεις αυτό που θες; Όταν φέρεσαι όπως θες; Όταν απαιτείς πράγματα από τη ζωή και όταν σου γυρνάνε τούμπα συχτιρίζεις; Ποιός τελικά αγαπάει τον εαυτό του πραγματικά. Και τι σημαίνει αγαπάω τον εαυτό μου. Σημαίνει κάνω ότι γουστάρω αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις; Σημαίνει τον φροντίζω και τον \"ταίζω\" με ό,τι καλύτερο μπορώ; Αν κάποιος αγαπάει πραγματικά τον εαυτό του, τόσε ίσως δεν έχει ανάγκη και την παρουσία κανενός. Δεν έχει ανάγκη για το άλλο μισό να τον συμπληρώσει, είναι καλά με το εγώ του.
Δεν ξέρω, απλά σκέψεις...

Quote:

---

Originally posted by Novel
Έτσι είναι... Δεν υπάρχει μαγικό ραβδάκι. Ο ειδικός που επισκέπτομαι έχει πει ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθω έτσι ως και υγιές. Με την έννοια ότι πονάς για την απώλεια και γιατί καταλαβαίνεις τι δεν έγινε σωστά, οπότε αυτό σε βοηθάει να μάθεις τον εαυτό σου. Απλά φοβάμαι μην γίνει εμμονή και με ακολουθεί για πολύ πολύ καιρό. Και υπάρχει και κάτι άλλο που τρομάζει: Λέω στον εαυτό μου, έφτασες 37 χρονών και έπρεπε να καταρεύσσουν τα πάντα για να μάθεις. Πόσο χρονών να φτάσεις πια για να καταλάβεις ότι δεν μπορείς να επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια λάθη. Μήπως πρέπει απλά να αποδεχτώ ότι είμαι έτσι; Ότι εγώ δεν κάνω για γάμους και παντρειές; Μήπως είναι καλύτερα να περάσω το υπόλοιπο μόνος μου χωρίς να χρειαστεί να πονέσω και να με πονέσει πια κανείς; Ξέρω ότι μοιάζουν με ερωτήματα έφηβου... Μόνο που ο έφηβος έχει πολλά χρόνια μπροστά για να διορθώσει και να μάθει. Είναι απλά η πιο μπερδεμένη και πονεμένη περίοδος της ζωής μου.

---

δεν νομιζω οτι υπαρχει οριο ηλικιας για το λαθος φιλεναδα!
μην αγχνωνεσαι για το οτι κανεις το λαθος , αλλα γιατι μεχρι σημερα δεν καταφερες να μαθεις απο αυτο!
Πιο πολλα μαθαινουμε στην ζωη μας βασει λαθων παρα με την μιμηση η την παπαγαλια οπως μας εμαθαν να κανουμε στο σχολειο....
Συμφιλιωσου με τα λαθη σου ,αναλυσε τα ....
Βρες τι σε εκανε να τα κανεις και τι μπορουσες να κανεις για να τα αποφυγεις
κλεισε ταμειο με το μυαλο και την ψυχη σου ....
εχει δικιο ο ψυχολογος σου .....

Αγαπητέ Πάνο σωστά και σεβαστά αυτά που λες εκτός από το \"φιλενάδα\"! :))
Είμαι \"φιλενάδος\"! :))

Προς RainAndWind: Πόσο καιρό σου πήρε για να συνέλθεις;

Quote:

---

Originally posted by Novel
Αγάπησε τον εαυτό σου... Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν τον έχω όντως ποτέ αγαπήσει. Γιατί τώρα σίγουρα νιώθω ότι δεν τον αγαπάω. Αγαπάς τον εαυτό σου όταν κάνεις αυτό που θες; Όταν φέρεσαι όπως θες; Όταν απαιτείς πράγματα από τη ζωή και όταν σου γυρνάνε τούμπα συχτιρίζεις; Ποιός τελικά αγαπάει τον εαυτό του πραγματικά. Και τι σημαίνει αγαπάω τον εαυτό μου. Σημαίνει κάνω ότι γουστάρω αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις; Σημαίνει τον φροντίζω και τον \"ταίζω\" με ό,τι καλύτερο μπορώ; Αν κάποιος αγαπάει πραγματικά τον εαυτό του, τόσε ίσως δεν έχει ανάγκη και την παρουσία κανενός. Δεν έχει ανάγκη για το άλλο μισό να τον συμπληρώσει, είναι καλά με το εγώ του.
Δεν ξέρω, απλά σκέψεις...

---

Nομίζω πώς αγαπώ τον εαυτο μου, οταν σκεφτομαι τον εαυτο μου, προσπαθω και ειμαι σε επαφη μαζι του, ακουω τις αναγκες μου, προσπαθω να τις καταλαβω, να τις αποδεχτω. Αγαπω τον εαυτο μου, οταν τον φροντιζω, οταν τον σεβομαι. Οχι αδιαφορώντας ομως για τον αλλο. Οχι θεωρωντας πώς καμια επιπτωση δεν εχει σημασια.

Αγαπω τον εαυτο μου, σημαινει πώς πραγματικα μπορω να αγαπησω κ καποιον αλλο εκτος απο μενα. Μπορω να μοιραζομαι, να αισθανομαι, να πονω κ να χαιρομαι. Χωρις να κατακρινω αυτα που νιωθω.

Quote:

---

Originally posted by Novel
Έτσι είναι... Δεν υπάρχει μαγικό ραβδάκι. Ο ειδικός που επισκέπτομαι έχει πει ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθω έτσι ως και υγιές. Με την έννοια ότι πονάς για την απώλεια και γιατί καταλαβαίνεις τι δεν έγινε σωστά, οπότε αυτό σε βοηθάει να μάθεις τον εαυτό σου. Απλά φοβάμαι μην γίνει εμμονή και με ακολουθεί για πολύ πολύ καιρό. Και υπάρχει και κάτι άλλο που τρομάζει: Λέω στον εαυτό μου, έφτασες 37 χρονών και έπρεπε να καταρεύσσουν τα πάντα για να μάθεις. Πόσο χρονών να φτάσεις πια για να καταλάβεις ότι δεν μπορείς να επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια λάθη. Μήπως πρέπει απλά να αποδεχτώ ότι είμαι έτσι; Ότι εγώ δεν κάνω για γάμους και παντρειές; Μήπως είναι καλύτερα να περάσω το υπόλοιπο μόνος μου χωρίς να χρειαστεί να πονέσω και να με πονέσει πια κανείς; Ξέρω ότι μοιάζουν με ερωτήματα έφηβου... Μόνο που ο έφηβος έχει πολλά χρόνια μπροστά για να διορθώσει και να μάθει. Είναι απλά η πιο μπερδεμένη και πονεμένη περίοδος της ζωής μου.

---

Αλήθεια, θα θελες να μεινεις στο υπολοιπο της ζωης σου μονος, προστατεύοντας τον εαυτο σου απο εναν ενδεχομενο νεο πονο? Αυτη η μοναξια, αυτος ο αποκλεισμος του εαυτου σου δεν ειναι ενας πονος απο μονος του? Πιστεύεις πώς αξιζει το τιμημα? Ή πιστευεις πώς απο δω κ περα θα εισαι ακριβως οπως πριν το βιωμα που σταθηκε καθοριστικο για σενα?

Είμαι τόσο μπερδεμένος συναισθηματικά με τον εαυτό μου αυτή τη στιγμή που πραγματικά δεν ξέρω τι θα ήθελα. Αυτή τη στιγμή νιώθω φοβισμένος πέρα από το πόνο που βιώνω.
Έχω δει κατά τη διάρκεια της ζωής μου να επαναλαμβάνω λίγο πολύ τα ίδια λάθη γιατί προφανώς τα βιώνω σαν κομμάτι του εαυτού μου. Τη στιγμή που τα κάνω δεν ξέρω πόσο καταστροφικά μπορούν να γίνουν. Φυσικά και δεν θέλω να μείνω μόνος, απλά αυτή τη στιγμή σίγουρα δεν θέλω να είμαι με κάποια. Μου είναι αδύνατο. Μέσα μου υπάρχει ακόμα πολύ έντονα ο άνθρωπος που πίστεψα ότι θα είμαι για πάντα μαζί του και με εγκατέλειψε για σωστούς ή λάθος λόγους. Σημασία έχει το αποτέλεσμα. Και τα χρόνια περνάνε... Δεν έχω περιθώρια για άλλα λάθη.

Novel,

τα λογια σου, μου ειναι πολυ γνωριμα. Τα χω πει κ νιωσει κ εγω κ ειμαι σιγουρη, πολλοι ανθρωποι στη ζωη τους...Αλλα το αποτελεσμα οσο κ αν μετραει, δεν ειναι αποκομμενο απο την υπολοιπη πορεια σου, ουτε τυχαιο. Ειδικα οταν λες κ βλεπεις πώς κανεις τα ιδια λαθη.

Το οτι τώρα δεν θελεις να εισαι με καποια, δεν ειναι κακο. Δεν ειναι κακο, να θελεις να δεις τί εγινε, να μαζεψεις τελος παντων τα κομματια σου κ να ανασυγκροτηθεις. Πιστευω πώς μετα απο εναν μεγαλο πονο, ο φοβος ειναι ενα κοντινο συναισθημα. Φοβος μηπως ξαναπληγωθουμε, μηπως προδοθουμε, μηπως δεν παρουμε αυτα που περιμενουμε, αυτα που ελπιζουμε. Μονο που χρειαζομαστε χρονο, αλλος πολυ, αλλος λιγοτερο για να ξεδιαλυνουμε το τί εγινε κ πώς φτασαμε να πενθουμε την τελευταια μας σχεση.

Είναι γνώριμα συναισθήματα σε πολλούς ανθρώπους αυτά. Η δική μου περίπτωση είναι λίγο πιο τρελλή βέβαια... Από αυτές που δεν ακούει κάποιος συχνά. Και αυτό με κάνει να τη βιώνω πιο έντονα.
Αν μου έλεγε κάποιος αυτή τη στιγμή τι θα ήθελες περισσότερο σε αυτό το κόσμο, θα έλεγα να μπορούσα να είχα τη γυναίκα μου πίσω. Σε καινούργια βάση, μαθημένοι από τα λάθη μας.
Η καρδιά μου αυτό αποζητεί. Δεν ξέρω τι να ακούσω... Τι καρδιά μου ή τη λογική που λέει απλά \"προχώρα\". Δεν θέλω να προχωρήσω, θέλω τη ζωή μου πίσω όσο ανώριμο κι αν ακούγεται αυτό.

Νοvel,

νομιζω πώς για τον καθενα μας, η δικη του περιπτωση ειναι η πιο ξεχωριστη ετσι κ αλλιως. Κ αλοιμονο δλδ, αν δεν ηταν ετσι!

Σε μια σχεση, δεν ειναι μονο εσυ τί λες. Αλλα και η άλλη πλευρα. Ετσι, μπορει εσυ να θες την γυναικα σου πισω, αλλα αυτη τί λεει γι αυτο?

Οσο για το \"μαθημενοι απο τα λαθη\", αλλιως μπορει να τα βλεπεις εσυ τα λαθη, αλλιως η γυναικα σου. Και αυτο ειναι πολυ σημαντικο για μια κοινη πορεια. Ποσο μαλλον το θεμα που βλεπεις εσυ ως λαθος, να το βλεπει η ιδια ως σωστο.

Η δική μου περίπτωση είναι και αντικειμενικά λίγο ασυνήθιστη, αλλά έτσι και αλλιώς ο καθένας στη προσωπική κόλαση ή παράδεισο που ζει βιώνει τη ζωή του ως κάτι μοναδικό. Η διαφορά είναι ότι την κόλαση την ζούμε μόνοι μας (με την έννοια του εσωτερικού πόνου) ενώ τον παράδεισο μπορούμε να τον μοιραστούμε και να μεταδώσουμε λίγο και στους άλλους την ομορφιά που ζούμε.
Κατά τα άλλα είπα το τι θέλει η καρδιά μου. Και το τι θέλει η δική μου καρδιά, δυστυχώς δεν συμβαδίζει με την \"άλλη\" καρδιά με τα τωρινά δεδομένα. Δύο άνθρωποι γίνονται ένα αλλά άμα χωρίσουν είναι πάλι δύο οπότε το πως βιώνει ο καθένας μια κατάσταση και τι θέλει πια από τη ζωή του γίνεται κάτι διαφορετικό.
Οπότε απλά μάλλον δεν μπορώ να αποδεχτώ αυτό που μου συμβαίνει. Απόλυτα φυσιολογικό...

Νοvel,

τουλάχιστον απο οσα περιγραφει σε δημοσιο επιπεδο, προσωπικα δεν βρισκω κατι ασυνηθιστο. Αλλα αυτο νομιζω λιγη σημασια εχει. Σημασια εχεις εσυ πώς το βλεπεις, πώς το βιωνεις κ πώς το κουβαλας μεσα σου.

Νομιζω πώς και στην κολαση, μπορεις να δωσεις μια γευση σε ανθρωπους που εμπιστευεσαι κ θελεις να μιλας. Δεν θα παθουν τπτ, αρκει να θελουν να σε φροντισουν κ το επιτρεψεις κ εσυ στον εαυτο σου. Εκτος αν το νιωθεις ως ηττα, το να αφηνεις να σε φροντισουν.

Σου ευχομαι να αποδεκτεις τοσο τα συναισθηματα σου οσο κ τα γεγονοτα που σε πονεσαν. Ειναι ενα βημα παραπανω, στο να απαλυνεις τον πονο!