Originally posted by weird
Quote:
Originally posted by Alobar
... Γουίρντ καλησπέρα... μάλλον δεν έγινα τόσο σαφής όσο θα ήθελα... φυσικά και η ευθύνη βαραίνει τους γονείς, αλλά εγώ έχω ξαναμιλήσει για τους δικούς μου γονείς. Έκανα το λάθος να πιστέψω ότι έφταιγα εγώ που με απέρριπταν, δε θέλει και πολύ, το ξέρεις... τους αγαπούσα πολύ, πήρα όλο το βάρος πάνω μου και δε βρέθηκε ποτέ κανείς να μου εξηγήσει ότι έκανα το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου. Μιλώντας για \'γερά\' σαθρά θεμέλια Γουίρντ, απλά θέλησα να αφήσω μ\' ένα είδος λογοτεχνικής υφής, ένα είδος υπονοούμενου. Έκανα δηλαδή με τη στάση μου απέναντι στον εαυτό μου, τα σάπια θεμέλια να φαντάζουν ως \'σωστά\' και \'αλάθητα\' για την πορεία μου. Φτιάχτηκαν με περίτεχνο μεράκι, με το ίδιο μεράκι οφείλω να τα γκρεμίσω. Εξέλαβα ως γερό και αληθές - την εικόνα μου - κάτι που μου έδωσαν για να πορεύομαι, μόνο που αυτό το \'κάτι\' ήταν αυτό που έβλεπαν αυτοί που με μεγάλωναν και πάτησα πάνω του με όλο μου το βάρος. Δε πάτησα δηλαδή πάνω σε αυτό που πραγματικά είμαι. Τώρα νομίζω με καταλαβαίνεις.
Λέγοντας ότι δε με κατηγορώ πια, εννοώ τη συγκεκριμένη κατάσταση στην οποία έχω περιέλθει τον τελευταίο καιρό. Δε νιώθω ότι είμαι σε αδράνεια επειδή αυτομαστιγώνομαι ξανά, αλλά επειδή πραγματικά έχω ανάγκη να ξεκουραστώ. Σε μένα Γουίρντ, δε πληρώνεται μόνο το κόστος μιας σειράς χαμένων πραγμάτων μιας ολόκληρης ζωής ως τα τώρα, γιατί ταυτόχρονα προσπαθώ να συμβιώσω με έναν εαυτό που έχασε την πατερίτσα του πιώματος. Δε θα κάνω ξανά λοιπόν το λάθος να με φορτώσω παραπέρα ενοχές. Όταν θα αντιδράσω σε όλο αυτό, ναι θα μ\' έχω συγχωρέσει ειλικρινά και τίμια. Και ακόμη δεν είμαι σίγουρη να σου πω αν τελικά ο λόγος που με συγχωρώ είναι επειδή θα έχω κατανοήσει πλήρως ότι δεν ήμουν παρά μόνο ένα παιδάκι ή επειδή δε κατάφερα να αγαπήσω τη ζωή όσο της αναλογεί. Πίστεψέ με, παρόλο που είμαι υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες και προς το παρόν δε \'κουνιέμαι\', καταφέρνω πάραυτα να μένω έξω από την ουσία κι αυτό λέει πάρα πολλά σε μένα τουλάχιστον.
Το κουτί όντως άνοιξε, και ο μόνος που μπορεί ν\' αντέξει σε όσα ξεπηδάνε από μέσα είμαι σίγουρα εγώ. Οι υπόλοιποι ας κάνουν όπως νομίζουν. Μόνο που αυτό που ενδεχομένως θα πράξουν από \'δω και πέρα, δε θα αφορά εμένα... νά \'σαι καλά!
Η αίσθηση που έχω απο τα γραπτά σου, είναι εκείνη ενός ανθρώπου που έχει πονέσει πολύ.
Αλλά και εκείνη του ανθρώπου που έχει μεγάλα αποθέματα εσωτερικού πλούτου και δύναμης.
Καλή δύναμη στην ακινησία σου.
Καμιά φορά η ακινησία είναι ο μόνος τρόπος για να περάσουμε στην κίνηση, την δράση.
Να συγχωρέσεις τον εαυτό σου, επειδή ήσουν απλά ένα παιδί.
Ένα παιδί που πόνεσε, χωρίς να φταίει σε τίποτα.
Και μετά πήρε απο το ένα χέρι τον πόνο, απο το άλλο τον κομματιασμένο του εαυτο΄( αφού ποτέ δεν του δόθηκε χώρος να ολοκληρωθεί) και τα ένωσε μέσα σην εξάρτηση: το ποτό.
Την τεχνητή μπατερίτσα.
Ήθρε η ώρα το κουτί να ανοίξει.
Το πέπλο της λήθης μακριά να φυσήξει.
Τα ψεύτικα να δώσουν τη θεση τους στα αληθινά.
Οι μπατερίστες να είναι αχρείαστες πια....
καλή μου αλο, μην πιστέψεις οτι δεν αγάπησες την ζωή αρκετά.
Δεν φταις εσύ.
Αυτό που σου συμβαίνει, δεν είναι η τιμωρία σου.
Είναι η δυσκολία που πασχίζει χρόνια ολόκληρα να σε φέρει κοντά στην αληθινή εσένα.
Σε αυτή που δεν σε άφησαν να είσαι.
Φιλάκια πολλά πολλά :)
