Originally Posted by
RainAndWind
Σχετικά με τις παραινέσεις για "σωστή" χρήση της γλώσσας. Το δικό μας σωστό δεν είναι απαραίτητα το σωστό όλου του κόσμου.
Υπάρχουν και άλλες οπτικές και διαφορετικές χρήσεις της γλώσσας. Όπως η γλώσσα πέρασε από την αρχαία στην καθαρεύουσα και στη δημοτική, τώρα περνάει τη φάση επίδρασης του ανοίγματος σε έναν πρωτοφανή νέο κόσμο, όπου νέοι κώδικες, ανάγκες, σύνορα, ταχύτητες, αλληλεπιδράσεις πολιτισμικές την επηρεάζουν. Υπάρχει μία νέα πραγματικότητα που γίνεται εμφανής και στη γλώσσα μας, γιατί ούτε και η γλώσσα καταλαβαίνει από ηθικές κατασκευές.
Για όσους θέλουν να ασχοληθούν παραπάνω υπάρχει η έννοια deep linguistic ecology, το οικοσύστημα της γλώσσας. Η γλώσσα ανοίγεται σε καινούργιους δρόμους, γιατί δεν είναι στατική, ούτε αιώνια αλλά δέχεται τις επιρροές πάνω της και τις αφομοιώνει σε ένα διαρκές, αέναο διαδραστικό τοπίο αναγέννησης και πλουτισμού της με φρέσκα στοιχεία.
Όπως θα μας φαινόταν γραφικός ο χρησιμοποιών την καθαρεύουσα στην εποχή της επικράτησης της δημοτικής, έτσι σε κάποια χρόνια εμείς θα φαινόμαστε γραφικοί για τα παιδιά μας όταν δε θα χρησιμοποιούμε τους νέους κώδικες που η γλώσσα αγκαλιάζει.
Αν λοιπόν επεξεργαστούμε το ζήτημα με μία βαθιά οικολογική ματιά, τα σύνορα δεν είναι πραγματικά σύνορα και οι γλώσσες των λαών προχωράνε σε μία παγκόσμια διαλεκτική που θα προσδώσει κοινά στοιχεία σε όλες. Σε τι μας απειλεί αυτό?
Η βιόσφαιρα της γλώσσας δεν κατανοεί τις αντιρρήσεις μας και δε νοιάζεται γι αυτές. Η "δική μου γλώσσα" είναι κι αυτή μία κοινωνική κατασκευή, που έχω συνδέσει με την ιστορία μου με έναν τρόπο μάλιστα ιδιοκτησιακό και εθνικιστικό. Η περηφάνεια της γλώσσας μου. Μπορώ να αγαπώ τη γλώσσα μου και με άλλον τρόπο, πιο ελεύθερο. Δίνοντάς της το δικαίωμα να γράφει την υπερηφάνεια μου εκεί που της αρμόζει. Στ' αρχίδια της.