Ανικανη να κανω σχεση ή απλα να αγαπησω.

Δεν καταλαβα ακριβως τι εννοεις...
Η αληθεια ειναι οτι πολλες φορες νιωθω παιδι και με τρομαζουν διαφορα πραγματα που ακουω απο φιλες οπως πχ το σεξ..κομπλαρω. Αλλα ελεγα οτι απλα ειμαι πιο συντηρητικη. Δεν ξερω. Σχετικα μ αυτα που λες για την εφηβεια..την εχω περασει. ποτε ομως δεν ενιωσα την αναγκη να αμφισβητησω τους γονεις μου με την εννοια να κανω "επανασταση". Απλα τοτε κλεινομουν πολυ στο δωματιο μου, εκλαιγα πιο ευκολα και μαλωναμε για πραγματα οπως πχ τα ψωνια..και απλα ημουν πιο αποτομη.
Επισης να πω οτι μενω μονη μου εδω και 3 χρονια (τα 2 πρωτα συγκατοικουσα με τον αδερφο μου, φετος ειμαι μονη μου), την οικογενεια μου τη βλεπω 2 φορες το μηνα περιπου.
Αν οντως παιζει κατι τετοιο οπως αυτο που λες πως το ξεπερναει κανεις? Προφανως δεν ειναι μια αποφαση που παιρνεις ξαφνικα και ολα καλα..

κ εμενα με τρομαζουν οι αγκαλιες. σε ρωτησα κτ πιο πανω αλλα δν θυμαμαι αν απαντησες. μηπως ειχες καποιο περιστατικο βιας η κακοποιησης που απωθησες?

Οχι τιποτα τετοιο...Το μονο που θυμαμαι που με ειχε πειραξει ηταν οταν πηγαινα νηπιαγωγειο (δλδ σε ηλικια μεγαλυτερη απο τοτε που εβλεπα τον μπαμπα μου και κρυβομουν) και ειχαμε μια παρασταση με το μπαλετο και καναμε προβες, εγω ντρεπομουν πολυ για να παω να χορευω μαζι με τις μεγαλυτερες. Και μια μερα που με επιασαν τα κλαμματα και ελεγα οτι δε θελω και ντρεπομαι να παω για προβα ο μπαμπας μου αρχισε να μου φωναζει και εσχισε τη φουστα του μπαλετου απο τα νευρα του. Αυτο το θυμαμαι πολυ καθαρα. Τωρα μην αρχισετε να λετε οτι εχω βιαιο πατερα κτλ. Απλα ειναι νευρικος και οταν του σπασεις τα νευρα φωναζει αλλα ποτε δεν εχει ξεσπασει σωματικα πανω μας, ποτε κατι τετοιο, απλα θα χτυπησει το χερι του στο τραπεζι ας πουμε.

Ooops, there we go...
Θ' αρχίσουμε, θ' αρχίσουμε, και δεν πειράζει που δεν σου αρέσει που θ' αρχίσουμε.
Μήπως είσαι τόσο "καλό παιδί" από φόβο???
Γιατί έχεις αναφέρει αρκετά πράγματα που δείχνουν φόβο. Και το γεγονός ότι ο λόγος του πατέρα σου αυτόματα είναι ένας λόγος για σένα σωστός και που δεν τον κρίνεις ποτέ, φόβο δείχνει.
Το ότι μένεις σε άλλο σπίτι, δε λέει κάτι, όταν συναισθηματικά είσαι ακόμη εκεί.
Φοβάσαι τους άντρες. Αφού έχεις έναν πατέρα που τον φοβάσαι, μπορεί να έχεις συνδέσει το αντρικό φύλο με απειλή για την ατομικότητά σου. Και αυτό συνάδει με όσα ανέφερες και για το πώς σε βλέπεις σε μία σχέση, πώς αισθάνεσαι ότι ο άλλος θα έχει εξουσία πάνω σου, θα σε κυβερνά.

Μπορεί να μην το έχεις επεξεργαστεί ως τώρα, και να έχεις βρει ένα σωρό δικαιολογίες για τη στάση του πατέρα σου και όλα όσα έκανε να τα θεωρείς φυσιολογικότατα, αλλά σου λέω πως δεν είναι. Δεν κάνει το ίδιο κάθε πατέρας, δε φωνάζει και δε σκίζει ρούχα από τα νεύρα του. Σε τρομοκράτησε τότε, και άλλες φορές με τις εκρήξεις θυμού και έμαθες το μάθημα της σιωπής και της συμφωνίας με όλα για να τον κατευνάζεις.

ακριβως ιδιος ειναι κ ο δικος μ. εμμεσα τον φοβασαι παρ ολο που τωρα τα οσα ειχε κανει τωρα δεν σου φαινονται τοσο τρομακτικα κ βιαια επειδη μεγαλωσες, τοτε σαν μικρο κοριτσακι σου φαινοντουσαν στρεσσαριστικα και τρομακτικα αυτα τα ξεσπασματα του.

μου θυμιζει τον δικο μου ηταν μεχρι και πριν 5 χρονια πολυ νευρικος, αγχωτικος, ηθελε να κανει κουμαντο για τα παντα μες στο σπιτι απο το ποια πορτα θα μενει ανοιχτη η κλειστη, μεχρι και στο ποιος θα χασμουριεται. θυμαμαι μια φορα επειδη χασμουριομουν ολη μερα ειχε τσαντιστει τοσο πολυ που με εβριζε. η πιεση και το αγχος που προκαλει ο πατερας κυριως ειναι κατι που μεγαλωνει και μεσα στο παιδι πιστευω. ετσι μ χει πει κ ο γιατρος μου.

αν το περιβαλλον π μεγαλωσες ειναι ετσι αυτοματα το υιοθετεις κ εσυ και αγχωνεσαι με ολα και χωρις λογο. αγχωνεσαι με πραγματα απλα, επειδη τσαντιζοταν ο πατερας σ με πραγματα απλα κ στο περναγε κ σενα, εβω ισως σε πολυ σημαντικα να εισαι πιο δυνατη.

ο πατερας μ ετσι χτυπαγε χερια παντου κοπαναγε καναπεδες καθοταν να με διαβασει και τον ετρεμα γιατι με ελεγε αχρηστη στα μαθηματικα ειδηκα (ειναι αρχιλογιστης) και ποτε μ δεν συμπαθησα τα μαθηματικα ακομα με τα δαχτυλα μετραω.

επισης ισως να θελε το καλο σου οπως κ ο δικος μ, αλλα τοτε πιστευα πως δεν με αγαπαει πως του ειμαι ενα αχρηστο βαρος. και λεξεις που πεταγε εναντιον μ οπως ''αχρηστη'' η ''*******'' με κανανε να εχω κομπους στο λαιμο κρισεις κλαμματων και λυσσα στα δοντια για να δαγκωνω. ηταν η απογοητευση που σε κανει να πληγωνεσαι

ιδιαιτερο δεσμο με αντρες και δεσιμο δν ειχα κ εγω ποτε μου και δεν με νοιαζαν τα συναισθηματα τους. αυτο βεβαια ισως και να ειναι κ η κακοποιηση που ειχα απο καποιον, αλλα κ ο πατερας μ απο παλια με στρεσσαρε κ ακομα το κανει. οχι απο κακο. αλλα επειδη ετσι πιστευει πως πρεπει. πως πρεπει ο πατερας ακομα κ αδικο να χει το παιδι ποτε να μην αντιμιλλαει. ΠΟΤΕ. επειδη ετσι εμαθε στο χωριο του. επισης μεχρι σχετικα μεγαλη ηλικια βαραγε για διαπεδαγωγηση

Ποτε δε με εβρισε ο πατερας μου, ποτε δε με αποκαλεσε αχρηστη η οτιδηποτε αλλο. Αλλα ναι θελει να γινεται το δικο του...εκνευριζεται οταν ειναι ψηλα το καλοριφερ ή οταν αφηνουμε ανοιχτα φωτα ή τηλεοραση που του τη δινει. Και ναι ειναι αγχωδης και σιγουρα μου το περασε κι εμενα...με ελεγε νευρικη ενω αυτος ειναι πιο πολυ απο μενα. Απλα αντιδραει υπερβολικα για ασημαντα πραγματα. Τις προαλλες μου ειπε ο αδερφος μου ειχε βγαλει να φαει κατι ελιες στο τραπεζι οι οποιες δε τρωγονται γιατι τις εκανε χωρις αλατι και οταν τους ειπε αντε φατε και καμια ελιακαι αρνηθηκαν αρχισε να λεει τα γνωστα "ε βεβαια ενω αν προκειται για πιτσες και κετσαπ και μουσταρδα τα τρωτε δεν εχετε προβλημα, κατι υγειινο να σας δωσουν ομως το σιχαινεστε"..τετοια φαση δλδ...για χαζομαρες λεει πραγματα υπερβολικα. Και ολοι το ξερουμε αυτο και η μαμα μου το επισημαινει πολλες φορες.

ρε συ μπας κ εχουμε τον ιδιο?

παντα ειναι ο σωστος και συ λαθος ε. παρ ολο που πολλες φορες να χει ιδια αποψη με σενα πανω σε κατι, θα πει τ αντιθετο ωστε να παει κοντρα.

επισης ΟΛΟΙ οι αλλοι ειναι λαθος εκτος απο κεινον.

ξερει τα παντα για τα παντα

οσο για το αν εισαι ανικανη να κανεις σχεση, μην το φοβασαι. κ εγω ειμαι ετσι αλλα δεν με απασχολησε ποτε. κατι θα βρεθει να σαι σιγουρη. αλλα δεν ειναι τοσο κακο να χεις ηρεμια!

Ε μα δεν εξηγείται γιατί ένα παιδάκι να φοβάται όταν μπαίνει ο πατέρας του στο δωμάτιο. Έτσι ήμουν κι εγώ με τη μάνα μου. Τρέμαμε όλα τα παιδιά όταν έμπαινε στο χώρο που ήμασταν. Πώς να μην έχεις φοβίες δλδ? Μπορεί να το έχεις εκλογικεύσει, αλλά το έκανες παλιότερα για να κρατήσεις την ιδέα "ο πατέρας μου με αγαπάει γι αυτό μου φωνάζει" και να προσπαθείς μάταια να γίνεσαι όλο και καλύτερο παιδί για να μη δώσεις καμία αφορμή για ξέσπασμα. Βρε τι μου θυμίζει, αχ. Είσαι θυμωμένη με τον πατέρα σου, και ποτέ δεν το εξέφρασες αυτό. Εξέφραζες υποταγή γιατί ήσουν παιδί και δεν είχες κανέναν άλλον τρόπο να επιλέξεις, αφού το παιδί εξαρτάται από τον "θυμωμένο" γονέα του. Τώρα δεν είσαι παιδί, κι όμως, ο φόβος παραμένει. Σηκώνεις το φορτίο του κι αυτό επηρεάζει τη ζωή σου και τις σχέσεις σου. Δεν εμπιστεύεσαι. Και βρίσκεις διάφορους λόγους για να μην το κάνεις, πχ τις ταινίες, τη διαφορετική μουσική, το έτσι ο ένας κι έτσι ο άλλος, αλλά δεν είναι εκεί η ουσία. Είναι στο φόβο.

συμφωνω ρειν ο φοβος εχει μεινει επειδη μικρος ακουγες και καμια φορα ''στο σπιτι μου οσο μενεις θα υπακους εμενα'' δεν μπορουσες να κανεις αλλιως και προσπαθεις με νυχια και με δοντια να γινεις καλη γιαυτους. μενει αυτο για παντα, ειδηκα αν δεν εχεις ακουσει ποτε μπραβο

Δηλαδη εχω καποιο υποσυνειδητο φοβο για τον πατερα μου και φοβαμαι γενικα τους ανδρες και τη δεσμευση μαζι τους? Δε ξερω...βασικα οταν οποιοσδηποτε θυμωνει μαζι μου εγω τα βαζω με τον εαυτο μου και προσπαθω να βρω σε τι φταιω εγω και το προκαλεσα. Κλαιω ευκολα και οταν θυμωνω με καποιον μπορει στην αρχη να λεω εχει αδικο αλλα μετα που θα το σκεφτω θα καταληξω οτι εγω εκανα κατι και εχει δικιο ο αλλος. Γενικα ειμαι πολυ ενοχικη.
Τωρα δε ξερω,..ο μπαμπας μου παντα με παινευε και μου ελεγε οτι απο τα 3 παιδια εγω μοιαζω πιο πολυ μαζι του κι εγω παντα χαιρομαι οταν το λεει αυτο και το πιστευω οτι μοιαζουμε πολυ...εχουμε μια αλλη επικοινωνια δηλαδη. Παντα τη γνωμη μου ζηταει και με εμπιστευεται σαν ατομο πιο πολυ απ τους αλλους 2 που λεει οτι καμια φορα ειναι στον κοσμο τους.

η αδυναμια σε ενα παιδι πολλες φορες πνιγει. κ μενα μ χει αδυναμια. φαινεται σε ολα! αλλα η υπερβολη του δεν δειχνει αυτο που πρεπει να καταλαβεις σε πραξη. εδειξε ευαισθησια μετα απο 20 χρονια σκληροτητας πριν 2 χρονια που επαθα ανορεξια. εκει ανησυχησε. μολις πηρα τα πανω μ αρχισαμε να τσακωνομαστε που κ που παλι φετος. αλλα οχι οσο παλια, εμαθε το μαθημα του καπως. αλλα το κακο ειναι αμα ειναι ξεροκεφαλος ο αλλος ανησυχει μονο βλεποντας σε σωματικα να εχεις το προβλημα. αμα δν ειχα παθει ο,τι ειχα παθει δεν νμζω να εκανε ετσι.

ναι με ετρεχε σε γιατρους και φαρμακα απο τα 10 μου αλλα ηταν τοσο συνηθισμενος σε αυτο, που ξαφνικα ειδε στο σωμα μ αδυναμια και πληγες και τοτε μιλησε η εικονα κατευθειαν στον εγκεφαλο του

μεταξυ κορης - πατερα υπαρχει ενα οιδιποδειο οπως υποστηριζει με πολλες σαλτσες ο φρουντ. ψαξτο λιγο να δεις

Ναι, έχεις θέμα με τον πατέρα σου, έτσι πιστεύω προσωπικά. Όλα όσα έχεις γράψει δείχνουν πως η σχέση σας έχει πολύ περισσότερα επίπεδα που χρήζουν ανάγνωσης για να τα δεις καθαρά.Και οι ενοχές δείχνουν ότι και για το θυμό του ένιωθες υπεύθυνη. Και προσπαθούσες να τον κάνεις να μην είναι πια θυμωμένος, καταπιέζοντας εσένα. Για να εξευμενίσεις τον πατέρα-οργισμένο θεό.
Μα και οι έπαινοι για το "καλό" του το κορίτσι, και το ότι σε ξεχώριζε και σου έδινε μία άλλη θέση, δείχνει ότι κι εκείνος σου ανέθετε το ρόλο της εξάρτησης, εσύ το ξεχωριστό κορίτσι του μπαμπά. Ευγενικό και υπάκουο.

τυχαινε να ειχες καποιο προβλημα η να δημιουργουσες φανταστικο προβλημα ωστε να το δειξεις μονο σε κεινον μηπως καταφερεις να σου δειξει ευαισθησια?

Συνήθως όταν ο πατέρας δίνει έναν τέτοιο ρόλο υποκατάστασης στην κόρη του, η σχέση με τη γυναίκα του δεν είναι η καλύτερη. Οι γονείς σου τι σχέση έχουν μεταξύ τους?

Η σχεση μεταξυ τους ειναι φυσιολογικη...και θα μαλωσουν και θα φιληθουν μπροστα μας. Παλια οταν ημουν δημοτικο ηταν 2 φορες που ειχαν μαλωσει πολυ και ηρθαν να μας πουν οτι θα χωρισουν αλλα μετα απο 1-2 μερες τα εβρισκαν...συνηθως η μαμα μου ειναι που θυμωνει με τον πατερα μου και δε του μιλαει , οταν μαλωνουν δηλαδη. Αλλα τα βρισκουν, συζητανε στο δωματιο τους και μετα ολα καλα.

Oι γονεις μου και οι δυο θα ερθουν να μας αγκαλιασουν να μας ρωτησουνε τι κανουμε πως περναμε κλτ. Δε μπορω να πω δλδ οτι ειναι ψυχρος ο πατερας μου αλλα ναι οταν επαθα καταθλιψη ηταν χαλια και μου το εδειχνε...μου ελεγε οτι εχει χασει τον υπνο του απο τη στεναχωρια κι αυτος και η μαμα μου. Ερχοταν απ τη δουλεια και με αγκαλιαζε αμεσως.. Αυτο που λες Broken doll ειναι κατι που εχω παρατηρησει να κανω και με τους 2 γονεις...τους λεω ασημαντα πραγματα οπως μου ποναει ο λαιμος ή τις προαλλες δε με επιανε υπνος γιατι καμια φορα τυχαινει να μην εχουμε κατι να πουμε. Εμενα μου αρεσει πολυ να ασχολουνται μαζι μου και οταν δειχνουν να βαριουνται και καθομαστε επι ωρα χωρις να μιλαμε θα αναφερω κατι τετοιο ή κατι ασχετο απλα για να ασχοληθουν μαζι μου..αυτο το εχω παρατηρησει οτι το κανω. Αλλα δε μπορεις να πεις οτι αδιαφορουν και δε μου μιλανε οταν δε συμβαινει κατι ανησυχητικο, δε μπορεις να το πεις αυτο με τιποτα...παντα ενδιαφερονται.

Και κατι αλλο...απο την καταθλιψη και μετα που δεν αφορουσε μονο την ελλειψη σχεσης με αγορι αλλα και μεγαλη απογοητευση απο φιλες που εγω ημουν προσκολλημενη σ αυτες ενω αυτες οχι (ειχαν τα αγορια τους, εγω εμπαινα σε δευτερη μοιρα) και δεν εβγαινα κλτ...ε απο τοτε αλλα και πριν εκδηλωθει η καταθλιψη που εμενα ωρες σπιτι ή εκλαιγα συνεχεια μου λεει μηπως εγινε κατι και δε θες να βγεις? δε μπορει να με βλεπει να καθομαι μονη μου γιατι σκεφτεται οτι ειμαι στεναχωρημενη και καθεται να μου κανει παρεα...τις περισσοτερες φορες απλα δεν εχω ορεξη να βγω ή απλα δε βολεψε γτ δε μπορουσαν οι αλλες αλλα αυτος αμεσως να το τραγικοποιησει και να σκεφτει οτι παλι ειμαι χαλια και κατι μου εκαναν....και η μαμα μου αν με δει να μην εχω πολλη ορεξη με ρωταει αμεσως "εγινε κατι?εισαι καλα?"...