Μα για καταθλιψη μιλαω, για κατι που εζησα κ με απασχολησε.Quote:
Originally Posted by Arsi
Το οριο ειναι η παραμικρη αμφιβολια ή υποψια της οτι μπορει και να τα χρειαζομαι. Αυτο μου ειπε, και δεν ειχα λογο να την αμφισβητησω καθως ημουν πολυ ευχαριστημενη απο την δουλεια της. Οπως ξερω κ περιπτωσεις οπου ο ψυχοθεραπευτης δεν ξεκιναει ή δεν συνεχιζει ψυχοθεραπεια με τον πελατη του αν δεν παρει κ φαρμακευτικη αγωγη,εφοσον κριθει απαραιτητο.
Quote:
Originally Posted by Arsi
Απο τη στιγμη που υπάρχει μια μικρη πιθανοτητα, και αυτη δεν αντιμετωπιζεται ως ηπια, αλλα ως σοβαρη πιθανοτητα, εστω κι αν μιλαμε για το ελαχιστο ποσοστο,εγω προσωπικα καλυπτομαι. Δλδ αισθανομαι καλα κ ασφαλης στην ψυχοθεραπευτικη διαδικασια. Κ αν χρειαστω ενισχυσεις εμπιστευομαι τον θεραπευτη μου οτι θα ειναι εκει να το δει κ εμενα οτι μπορω να αναγνωρισω οτι δεν παω καλα. Θα μου πεις ειναι ρισκο....ολα εχουν ρισκο, καθε κινηση μας κ οτι κ αν κανουμε ποτε δεν μπορουμε να εχουμε τον απολυτο ελεγχο οποιασδηποτε κινησης μας. Μπορουμε ομως καθε φορα να προσπαθουμε να νιωσουμε εμας, χωρις πολλες παρεμβολες κ εκλογικευσεις κ θεωριες κ επιστημονικες αναλυσεις. Μονοι μπλεκομαστε τις περισσοτερες φορες με 300 ειδικοτητες, 500 επιστημονες, 240 διαγνωσεις. Κι αλλες πληροφοριες, κι αλλες γνωμες κ αλλες νεες αποψεις κ δεν συμμαζευεται...φαυλος κυκλος. Ενω οι απαντησεις ειναι απλα μεσα μας. Λιγη εμπιστοσυνη χρειαζεται να δειξουμε σ αυτο που νιωθουμε...κ πιστη οτι μπορουμε να τα καταφερουμε.
Σε οτι αφορα εμενα, πηγα χωρις πολλα πολλα με την λογικη του "βλεποντας κ κανοντας" αλλα ταυτοχρονα δεν ηθελα να ξεκινησω με φαρμακα εχοντας ενα κακο ιστορικο/προηγουμενο με την μητερα μου.Δεν απεκλεισα ομως ποτε το ενδεχομενο οτι μπορει κ να τα χρειαστω σε καποια φαση της θεραπειας μου κ δεν το αποκλειω ουτε για το μελλον μου. Φυσικα ειναι ζητημα επιλογων πολλα πραγματα σ αυτη τη ζωη...οπως κ ο τροπος που θελουμε να θεραπευτουμε ή αν θελουμε να θεραπευτουμε- περα απο το αν μπορουμε.
