Printable View
Μάλλον έγινε κάποιο μπέρδεμα επειδή στο θέμα μιλάω για όλους τους δικούς μου που έχω χάσει...αρχικά το άνοιξα για τη γιαγιά μου, ναι, που πέθανε το 2011 αλλά στο τελευταίο μου ποστ αναφέρομαι στο θείο μου που πέθανε πέρυσι, 25 Νοεμβρίου...αυτόν πενθώ τώρα κι είμαι θλιμμένη ειδικά όσο πλησιάζει το μνημόσυνο του...το μόνο που μου δίνει θάρρος είναι ότι η ψυχολόγος μου σήμερα μου είπε ότι αφού άντεξα την κηδεία θα τ΄αντέξω κι αυτό...Quote:
Originally Posted by mama
Παράξενο το βιντεάκι...
παράξενο είναι να μην μπορείς να αντέξεις την κηδεία του θείου και να μιλάς γι αυτό ένα χρόνο μετά...Quote:
Originally Posted by Κύκνος
παράξενο είναι επί 4 χρόνια να σε απασχολούν απώλειες που βρίσκονται μέσα στο φυσιολογικό κύκλο...
το βιντεάκι αυτό (απόσπασμα από την ταινία του Κουροσάβα "όνειρα") ακριβώς λέει: πως οι άνθρωποι δέχονται με χαρά όλο το φυσιολογικό κύκλο της ζωής...
στα χωριά, όπου οι άνθρωποι είναι πιο δεμένοι με αυτόν τον κύκλο, στις κηδείες των γέρων πέφτει πολύ γέλιο... μαζεύονται οι άλλοι γέροι και θυμούνται τις ωραίες στιγμές και γελάνε...
[QUOTE=mama;512026]παράξενο είναι να μην μπορείς να αντέξεις την κηδεία του θείου και να μιλάς γι αυτό ένα χρόνο μετά...
παράξενο είναι επί 4 χρόνια να σε απασχολούν απώλειες που βρίσκονται μέσα στο φυσιολογικό κύκλο...
mama , ξεχνας οτι απευθυνεσαι σε ενα ατομο που πασχει απο κτθλψη . Αυτη η ασθενεια σε κανει να μεγαλοποιεις τα δυσαρεστα .
[QUOTE=Macgyver;512065]δεν το ξεχνάω, το τονίζω... το είπα πρώτο- πρώτο...Quote:
Originally Posted by mama
Θέλω να πω κάτι ακόμα όσον αφορά το θείο μου, ότι δεν με αφήνει και το οικογενειακό μου περιβάλλον να ξεχαστώ...για παράδειγμα τώρα η μαμά μου μιλάει με τη θεία μου στο τηλέφωνο και κλαίει...κι αυτό συμβαίνει σχεδόν κάθε φορά που τηλεφωνιούνται οπότε κι εγώ δεν μπορώ να ηρεμήσω...το να την ακούω να κλαίει μου χειροτερεύει την ψυχολογία...
πηγαινε και καμια βολτα βρε κυκνα...
καθεσαι και ακους τα τηλεφωνα της μαμας?
Πήγα σινεμά την περασμένη εβδομάδα, ωραία ήταν... :) Όλο και θα ξανακανονίσω κάτι αλλά αυτό το Σαβ/κο θα το αφιερώσω σε κουλτούριασμα μέσω ταινιών (σπιτάκι αλλά κι αυτό όταν κάνεις κάτι ενδιαφέρον ωραία είναι)...Quote:
Originally Posted by Remedy
Όσο για τα τηλέφωνα, μην φανταστείς ότι στήνω κι αυτί εγώ στο δωμάτιο μου κάθομαι αλλά ακούγεται...Βασικά θέλω να πάω να μείνω μόνη μου αλλά χωρίς δουλειά δεν γίνεται (εδώ δεν ξέρω αν θα γίνει κι όταν θα βρω δουλειά με τους μισθούς πείνας που δίνουν)...
Επίσης μου τη σπάει να εξαρτώμαι από τους γονείς μου...αύριο θα πάρω πάλι εφημερίδα να δω τι παίζει...
μπραβο κυκνα!Quote:
Originally Posted by Κύκνος
χαιρομαι που τα διαβαζω ολα αυτα.
κι εγω την βρισκω πολυ με τις ταινιες και εδω και στο σινεμα οταν αξιζει τον κοπο η παραγωγη. ειναι απο τις αγαπημενες μας διασκεδασεις.
μεχρι να βρεις την ακρη με τα οικονομικα, προσπαθησε να βρισκεις τροπους να κρατας μια μινιμουμ ανεξαρτησια, εστω με την συγκατοικηση.
να επιδιωκεις να μην ακους τηλεφωνηματα, βαζε μουσικη, να πηγαινεις βολτες ακομα και για ασχετους λογους, ακομα και συντομες.
σημερα ειναι μια υπεροχη μουχλιασμενη μερα, χωρις ηλιο και με μπολικη υγρασια.
εμεις θα παμε σε λιγο για τσιπουρακια σε ενα ταβερνακι .
προτεινω να παρεις μια φιλη, εναν φιλο και να πας κι εσυ. ασε την μαμα να τα λεει και να τα κλαιει με την θεια.
:DQuote:
Originally Posted by Remedy
Κι εδώ μια απ' τα ίδια όσον αφορά τη μέρα, μούχλα και συννεφιά...
Ε, εντάξει, τώρα θα φάμε όλοι μαζί είναι κι ο αδελφός μου εδώ και δεν λέει να τους αφήσω αλλά κάποια στιγμή θα κανονίσω κάτι άλλο, κανένα καφεδάκι... :p
Είχαμε πάει τις προάλλες με τον αδελφό μου σ' ένα καινούριο εστιατόριο με διακόσμηση σε στυλ 50's και μέχρι κι οι σερβιτόρες ήταν ντυμένες ανάλογα με λουλουδάτα φορεματάκια και είχε μέσα κι ένα χρωματιστό λεωφορείο που μπορούσες να καθίσεις κι εκεί μέσα να φας, είχε πολύ πλάκα...άρχισα να ξεμυτίζω σιγά σιγά, καιρός ήταν!
Σ' ευχαριστώ για την συμπαράσταση!
Παράξενο; ΠΑΡΑΞΕΝΟ; ... Πάντως, όχι, για μένα δεν έχει να κάνει ΜΟΝΟ με το ότι ο κύκνος έχει κατάθλιψη... Έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου, το πόσο δένεται ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, κυρίως με ανθρώπους... Επειδή είμαι άνθρωπος που γενικά "δένομαι", μπορώ να καταλάβω πως αυτό που περιγράφει, για εκείνην, αλλά και στα δικά μου μάτια, είναι κάτι φυσιολογικό, όπως ακριβώς είναι και ένας θάνατος στα βαθιά γεράματα (παράδειγμα). Αυτό δεν σημαίνει πως τον δέχεσαι, πως δεν σε πληγώνει, πως μετά από χρόνια το αντέχεις... Έχω αποχωρίστει μια ΠΟΛΗ που έχω ζήσει ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ, και μου πήρε πάνω από 1 χρόνο να το αποδεχτώ, να καταλάβω πως αυτό το πράγμα με πάει πίσω και δεν γίνεται πια να το αφήνω να με επηρεάζει σε τέτοιο βαθμό. Έχω "χάσει" 2 σκυλάκια, ένα χρόνο μετά αν έφερνα στην σκέψη μου τον τρόπο που είχαν πεθάνει, έβαζα τα κλάματα και επηρεαζόταν η διάθεση της υπόλοιπης μέρας, ακόμα και ημερών. Φαντάζεσαι τί βαρύτητα μπορείς τότε να δώσεις στην απώλεια ΕΝΟΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ ΣΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ; Όσο φυσιολογικός κι' αν ήταν αυτός ο θάνατος. Είσαι/ήταν άνθρωπος, σου λείπει, μπορεί να μην θες να το δεχτείς, να σε πληγώνει ο τρόπος που πέθανε, να σε βασανίζουν τα γιατί, να θυμώνεις, να νομίζεις ή και όντως να το έχεις δεχτεί αλλά και πάλι αν το σκεφτείς να ΜΗΝ ΑΝΤΕΧΕΙΣ, και μόνο στην σκέψη ότι θα περάσεις ξανά απ' το νεκροταφείο που τον θάψατε, να φρικάρεις και να νιώθεις πως δεν μπορείς να το περάσεις ξανά. Όλα αυτά, ακούγονται ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΑΚΟΜΑ;Quote:
Originally Posted by mama
Απαντάω -αν και περσινό το θέμα, τώρα το είδα, δεν ξέρω καν αν διαβαστεί τί έχω γράψει- γιατί πραγματικά μου έκανε εντύπωση και θέλω να πω στον κύκνο πως την καταλαβαίνω (χωρίς να έχω βιώσει ποτέ ανθρώπινη απώλεια, και μόνο στην σκέψη δηλαδή φρικάρω)... Και να συνεχίζει να κάνει πράγματα που την χαλαρώνουν και την βοηθούν στο να ξεχνιέται. Ο χρόνος δεν είναι πάντα σύμμαχος, ο τρόπος σκέψης όμως και οι πράξεις, είναι.
Φεγγαρόφωτο με το ωραίο ψευδώνυμο, γεια σου! :) Η αλήθεια είναι ότι μου έκανε εντύπωση που κάποιος σχολίασε το θέμα μου μετά από τόσο καιρό, νόμιζα πως είχε ξεχαστεί (από μένα πάντως όχι, δεν ξεχνώ ποτέ όσους αγάπησα) όμως είναι μια ευκαιρία να γράψω πως βλέπω τα πράγματα τώρα και βλέποντας τα γραμμένα να τα συνειδητοποιήσω...τώρα πια έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια από το θάνατο του θείου μου κι ο πόνος έχει κάπως γλυκάνει, δηλαδή αντέχεται πιο πολύ αλλά ακόμα αποφεύγω να πηγαίνω στο νεκροταφείο, μου κάνει κακό...έτσι κι αλλιώς ξέρω ότι ο τάφος δεν μένει ποτέ αφρόντιστος...Quote:
Originally Posted by -moonlight-
Αλλά και για τη γιαγιά και για τον θείο μου (καλά, την γιαγιά την έχουμε ξεθάψει μετά από τόσα χρόνια και εδώ να πω ότι διαφωνώ μ' αυτό αλλά τι να κάνουμε που δε χωράμε) με πείραξε πολύ ο τρόπος που πέθαναν και οι δύο από καρκίνο, η γιαγιά μου μάλιστα υπέφερε πολύ απ' αυτή την παλιοαρρώστια μέχρι να "φύγει", ο θείος μου πάλι "έφυγε" πολύ γρήγορα μετά την διάγνωση αφού έπαθα σοκ όταν το έμαθα, δεν το πίστευα...δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη, δεν το περίμενα τόσο γρήγορα ούτε εγώ ούτε ο αδελφός μου όταν ήρθε σπίτι και του το είπα αλλά το ανακάλυψε αργά δυστυχώς...και κάτι που με πονάει περισσότερο είναι ότι "έφυγε" σχετικά νέος, 60 χρονών...
Η γιαγιά μου πάλι έφυγε σχετικά πλήρης ημερών αλλά δεν με παρηγορεί αρκετά αυτό δυστυχώς...μου λείπει ακόμα γενικά αλλά σε μερικές στιγμές ακόμα περισσότερο, για παράδειγμα κάθε φορά στα γενέθλια μου που δεν υπήρχε περίπτωση να μην έρθει να μου ευχηθεί όσο ήταν στο πόδι και που ήταν μέσα στο μήνα, ακόμα πόσα χρόνια μετά και την ήθελα εδώ δίπλα μου όπως πάντα...
Όπως βλέπεις πάντα υπάρχει κάτι να πεις για την απώλεια...και χαίρομαι που με καταλαβαίνεις... :) Προσπαθώ όσο μπορώ να συνεχίζω τη ζωή μου αλλά η απώλεια πάντα σε πονάει κατά βάθος...
Τώρα αν μιλήσουμε για ζωάκια κι εγώ έχω χάσει 3 γάτες, η τελευταία μάλιστα 12 χρονών σχετικά μικρούλα από αρρώστια κι επειδή ήμουν μπροστά ήταν άσχημος ο τρόπος που πέθανε, δεν μπορούσε να αναπνεύσει η καημένη και αφού "έφυγε" την πήρα στην αγκαλιά μου και την κρατούσα και μου λείπει κι αυτή ακόμα και στεναχωριέμαι και βρίσκω άδικο που πέθανε κι αυτή μικρή σαν το θείο μου...
Είσαι πολύ γλυκιά... :) Καταβάθος ήξερα πως θα το διάβαζες, γι' αυτό το ανέβασα. Επειδή αναρωτιόσουν αν ήτανε φυσιολογικός αυτός ο πόνος, μετά από τόσο καιρό... Δεν ορίζουμε δυστυχώς τα συναισθήματά σας ειδικά για τόσο σοβαρά θέματα, τα ελέγχεις μέχρι ένα σημείο, απλά αν καταλάβεις πόσο πολύ σε πάει πίσω, πως δεν σε οφελεί να τα σκέφτεσαι, απευθείας πιστεύω με το που έρχεται ξανά ασυναίσθητα σαν σκέψη, προσπαθείς να την διώξεις με το να κάνεις πράγματα για σένα που θα σε οφελέσουν. Εγώ στο προηγούμενο ποστ, ήθελα να αναφέρω όλες τις περιπτώσεις γιατί δεν ήξερα τί ακριβώς είχε συμβεί με τους δικούς σου. Και είπα πως ακόμη κι' αν πέθαιναν στα βαθιά γεράματα, από φυσικά αίτια, ακόμη κι' εκεί μια τέτοια αντίδραση και συμπεριφορά είναι φυσιολογική και καθόλου παράξενη, πόσο μάλλον όταν έχουν φύγει τόσο άδικα...
Πάντως ειλικρινά, επειδή όταν μπαίνω στο φόρουμ πού και πού, πετυχαίνω μηνύματά σου, χαίρομαι που έχεις αρχίσει να το ξεπερνάς και που προσπαθείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου! Ειδικά στην φάση που βρίσκεσαι, που είναι ακόμη πιο δύσκολο :) Το να στεναχωριέσαι όταν τα σκέφτεσαι, ακόμα και τώρα, είναι αναπόφευκτο, εξάλλου μιλάμε για απώλεια ενός δικού σου ανθρώπου, όσα χρόνια κι' αν περάσουν δεν πρόκεται να ξεχάσεις τα συναισθήματα που ένιωσες γι' αυτόν τον άνθρωπο.
Σου εύχομαι τα καλύτερα, μου φαίνεσαι πολύ ζεστός και καλός άνθρωπος. Καλή συνέχεια!
Κάνω ότι μπορώ...αφού οι προσπάθειες μου να βρεθώ κι εγώ εκεί που είναι εκείνοι απέτυχαν κι έπαψα πια να το προσπαθώ, προσπαθώ να ζήσω όσο το δυνατόν καλύτερα...Quote:
Originally Posted by -moonlight-
Σ' ευχαριστώ πολύ για όλα! :D
Όταν κοιτάω τις φωτογραφίες του θείου μου (η μαμά μου έχει βάλει πολλές) κυρίως αυτή στην κουζίνα που την βλέπω θέλοντας και μη στο σημείο που είναι νιώθω θλίψη αλλά και ότι δεν θέλω να τη βλέπω, ότι με κάνει χειρότερα σαν να μου θυμίζει την απώλεια και το πως ένιωσα τότε όταν το έμαθα που ήταν μεγάλο σοκ για μένα, κανείς δεν περίμενε να συμβεί τόσο γρήγορα και δεν θα ξεχάσω το κλάμα που έριξα όταν έκλεισα το τηλέφωνο, φώναζα κι έλεγα "δεν μπορεί"...
Έχει νιώσει έτσι κανείς που έχει χάσει κάποιον; Ότι οι φωτογραφίες του κάνουν κακό;
Οι φωτογραφίες φέρνουν θλίψη. Οσος χρόνος κι αν περάσει. Ο πόνος με τον καιρό απαλύνεται, αλλά (για μένα) η θλίψη είναι πάντα εκεί.
Προσπαθώ να αποστασιοποιηθώ, να μην επικεντρώνομαι στην απουσία, αλλά στη στιγμή που τραβήχτηκε η φωτογραφία, δες, η μητέρα μου, πόσο χαρούμενη ήταν, γελούσε κι έλαμπε!
Αλλες φορές τα καταφέρνω, άλλες όχι..