ΕΙΜΑΙ Χ Α Λ Ι Α ...

Quote:

---

Originally Posted by miaallagi

δεν λεω να μη βγει η κουνιαδα μου!ελευθερη κοπελα ειναι.αλλα ουτε μια φορα να κρατησει το παιδι?ουτε μια?τεσπα θα δω τι θα κανω.απλα φοβαμαι μηπως εχω καταθλιψη κ πρεπει να το ψαξω

---

Το ότι πρέπει να το ψάξεις είναι σίγουρο... τόσο για εσένα όσο και για να βρείτε τρόπους επικοινωνίας και αλληλοκατανόησης με τον άντρα σου. Αλλά χρειάζεται και μικρές αλλαγές στην καθημερινότητα. Καθώς και αποδοχή κάποιων πραγμάτων που δεν αλλάζουν.

Και να το κρατούσε μια φορά το παιδί η κουνιάδα, το πρόβλημα δεν θα λυνόταν στο ελάχιστο. Εξάλλου νομίζω πως χρειάζεται να καταλάβεις ότι έχει κάθε δικαίωμα να μη θέλει να το κάνει ούτε για μία φορά, ούτε βέβαια την απειροελάχιστη υποχρέωση.

εγω δεν εχω καταλαβει κατι!κ ο αντρας μου συνεχεια εξω ητανε!πουκαμισακια,αρωματα κια κ φυγαμε!κ μαζι κ μονος του!πως συμβιβαστηκε τοσο μπαμ στην κλεισουρα?αυτος δεν εχει αναγκη να βγει με φιλους του να ξεσκασει?ρε παιδια κ η πεθερα πολυ αναισθητη!της ειπαμε τοτε οτι εχω το ποδι στο ναρθηκα,ο γιατρος ειπε ακινησια κ αυτη ειπε ''περαστικα κ υπομονη'' αντι να ερθει.σε εναν απο σας που δε σας ξερω να το ελεγα πιστευω θα ερχοτανε να μας βοηθησει.ημουν ξαπλα στο πατωμα κ σερνομουνα να φροντισω το παιδι.ο αντρας μου δουλεια.αν μου συναιβενε τωρα κ σας το ελεγα δε θα ερχοσασταν?εσεις που στε αγνωστοι κ η πεθερα που ξερει πως δεν εχω ουτε γονεις ουτε κανεναν με μισο ποδι κ στ αρ....α της!εγω το λεω αναισθησια!εσεις?

Κοίτα, ξέρω αρκετούς ανθρώπους που περνούν τη ζωή τους αναμασώντας την πικρία τους για ανθρώπους που κατά τη γνώμη τους φέρθηκαν με αχαριστία, αναισθησία, σκληρότητα και άλλα πολλά. Το αποτέλεσμα είναι άγχος, κατάθλιψη, ψυχοσωματικά, αδράνεια και μιζέρια. Ναι, καταλαβαίνω πως δεν είναι εύκολο να χωνέψεις ότι άλλα περίμενες και άλλα σου ήρθαν. Αλλά έχουν περάσει τρία ολόκληρα χρόνια από τη στιγμή που η πεθερά κι η κουνιάδα σου έδειξαν πόσα θέλουν και πόσα μπορούν να κάνουν. Όχι δεν είναι αναίσθητες... είναι απλά ο εαυτός τους, είναι αυτό που είναι κι εσύ περνάς τις μέρες σου παραπονούμενη που δεν είναι κάτι άλλο. Καλά κάνεις και βγάζεις το παράπονο, αλλά από ένα σημείο και μετά, χρειάζεται να δεις τι μπορείς να κάνεις.

Τώρα, επειδή λες ότι οι άγνωστοι θα έρχονταν να σε βοηθήσουν αν το ζήταγες... Ε, ζήτα το! Και ανάλογα με το αποτέλεσμα, να δεις κι αν καλώς το πιστεύεις.

Βρε κούκλα μου, κοντεύεις να σαλτάρεις από την κλεισούρα, δν είναι δυνατόν όλη μέρα να λες "πι πι το παπί", έχεις ανάγκη από φίλους ενηλίκους γύρω σου. Σήκω πήγαινε να δουλέψεις και βάλε το παιδί στον παιδικό σταθμό-καλό θα του κάνει πίστεψέ με.. τουλάχιστον δοκίμασε!! Όπως πολύ σωστά σου είπαν κ παραπάνω, κ να βγείς 1 φορά το μήνα νομίζεις ότι θα αλλάξει η διάθεσή σου??? Έχεις ανάγκη από αλλαγή στην καθημερινή ρουτίνα, βρες κάποιο ενδιαφέρον, αν δν είναι δουλειά ένα χόμπι τουλάχιστον. και σε ξαναρωτώ, αν κοιμήσεις το παιδί και πεις μετά στο σύζυγο "παω για ποτάκι με τις φίλες μου" δε θα σ αφήσει??? τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας.

Quote:

---

Originally Posted by marina38

Κοίτα, ξέρω αρκετούς ανθρώπους που περνούν τη ζωή τους αναμασώντας την πικρία τους για ανθρώπους που κατά τη γνώμη τους φέρθηκαν με αχαριστία, αναισθησία, σκληρότητα και άλλα πολλά.

---

Πολλές φορές υπάρχουν και πράγματα που δεν λέγονται εύκολα από τις πρώτες κουβέντες. Δεν είμαι σίγουρος ότι η miaallagi έχει κάνει πλήρη περιγραφή. Και έτσι να μην υπάρχει πλήρης κατανόηση του θέματος. Είναι καλύτερα να καθοδηγήσουμε κάποιον για το να είναι ειλικρινής παρά για το τι να κάνει. Η ειλικρίνεια που φέρνει την κατανόηση μιας κατάστασης, συνήθως δείχνει και προς τις λύσεις αν υπάρχουν.

miaallagi, από τα λεγόμενά σου, πιστεύω ότι θα χρειαστεί να περάσεις δυσάρεστα για σχετικά αρκετό καιρό ακόμα. Καλύτερα να δεις ποιά είναι η πραγματική κατάσταση, και -χωρίς απαραίτητα να έρθεις σε συγκρούσεις- να βρεις άλλες λύσεις για το δικό σου πρόβλημα. Γιατί μερικές φορές είμαστε εγκλωβισμένοι σε καταστάσεις, πιέσεις και εκβιασμούς που δεν είναι εμφανείς, και είναι αρκετά δύσκολο να απεγκλωβιστούμε από αυτά. Κάποιοι προτιμούν να ρίχνουν "μπουνιά στο μαχαίρι", άλλοι σιγά-σιγά. Προσωπική μου προτίμηση είναι το σιγά-σιγά.

Δε γίνεται να είσαι ευτυχισμένος όταν δεν είσαι λεύτερος. Χωρίς να θέλω να δεχτεί οποιοσδήποτε τις ερμηνείες μου, θα πω αυτά που αισθάνομαι εγώ. Οι άνθρωποι κάνουμε επιλογές βασισμένοι πάνω σε κάποια δεδομένα. Όταν τα δεδομένα αυτά αλλάξουν, μπορεί να αισθανθείς προδομένος. Η mia αυτή τη στιγμή νιώθει έτσι. Το θέμα είναι πως ο κόσμος της δεν ανοίγει, ο κόσμος της κλείνει γύρω της. Οι άνθρωποι δεν είμαστε μόνο οι ρόλοι μας, είμαστε πολύ περισσότερα απ΄αυτούς. Ακόμη περισσότερο όταν εξ ανάγκης ο ένας ρόλος που σου έχει ανατεθεί ρουφάει όλη την ύπαρξή σου μέσα του. Είναι φυσικό το "ρούφηγμα" το συγκεκριμένο να συνεπάγεται την αίσθηση πως είσαι φυλακισμένος στο ρόλο αυτό. Και δεν πιστεύω ούτε ότι ζητάει κάτι παράλογο, το να τη βοηθήσει ο σύντροφός της να πάρει μια ανάσα για να μπορεί να συνεχίσει. Αν το μπορούσε εκείνος δε θα έγραφε εδώ, θα είχε ήδη δεχτεί τη βοήθεια, χωρίς να την απαιτήσει, αφού κι εκείνος θα μπορούσε να είναι εναρμονισμένος με τα σήματα που του στέλνει ο άνθρωπός του. Σήματα που του λένε "δε μπορώ, νιώθω μόνη μου, νιώθω χαμένη, νιώθω πως έκανα λάθος, πως η ζωή που έχω δεν είναι η ζωή που θέλησα"

Τι σημαίνει συντροφικότητα αν όχι να μπορούμε σε αυτά που περνάει ο άνθρωπός μας, τα ζόρικα, να του πούμε ένα μην ανησυχείς, τα καταφέρνεις μια χαρά, μη φοβάσαι, έχεις εμένα, δεν είσαι μόνος σου. Όμως συμφωνώ και με τη Μαρίνα38, πως για να μην απογοητεύεται από τους πιο απέξω της σχέσης, την ευρύτερη οικογένεια, ίσως να χρειαστεί να πει στον εαυτό της πως δεν θα πάρει τελικά τη βοήθεια από εκείνους, απλά να το αποδεχτεί πως είναι απέξω, και ο δικός της κόσμος δεν τους αφορά. Όμως το να μην αφορά και το σύντροφό σου ο κόσμος σου, αυτό σε καίει συνήθως πολύυ περισσότερο.

Οπότε για μένα mia, ξέχνα πεθερές και κουνιάδες, επικεντρώσου στο να μπορέσεις να ανοίξεις τον κόσμο σου στα μάτια του συντρόφου σου. Αυτή τη στιγμή είναι ο μόνος που μπορεί, εάν έχει τη θέληση, να σε στηρίξει.