Originally Posted by
carrot
Είναι νομίζω χαρακτηριστικό να θαυμάζουμε τους πεθαμένους και όχι τους ζωντανούς (όσο ζωντανοί και αν είναι αυτοί). Είναι και ασφάλεια γιατί ο πεθαμένος δεν μπορεί να αναστηθεί να απαντήσει, να υποστηρίξει η να αντισταθεί.
Μιλάμε για θαυμασμό προς ανθρώπους που πίστευαν ότι στην κορυφή του ανεξερεύνητου τότε Όλυμπου ζούσαν δώδεκα Θεοί, άλλοτε για Χριστιανούς που νόμιζαν ότι η Γη είναι επίπεδη και μονοδιάστατη. Ότι μπορεί να απομακρύνει από την δυσάρεστη πραγματικότητα είναι συναρπαστικό, όπως οι αρχαίοι, το ίδιο και οι ήρωες του Disney η της Marvel.
Ψυχώσεις έχουν παρατηρηθεί σε μόνιμες βλάβες του εγκεφάλλου, όπως και σε περιοδικές. Αν δεν υπάρχει βλάβη πιθανώς να είναι αληθινές οι φωνές και να ακούγονται κατά κάποιο τρόπο μόνο από τον πάσχοντα (όπως ο σκύλος ακούει θορύβους που δεν μπορεί να ακούσει ο άνθρωπος) η ακόμα να είναι αληθινές και να μπορούν να τις ακούσουν και άλλοι σε κάποια κατάσταση, διάθεση, λένε πως ο φόβος μεγαλοποιεί.
Αν είναι να δεχόμασταν το υπερφυσικό ειλικρινά, δεν θα είχαμε φτάσει 6-7 δισεκατομμύρια άνρθωποι στον πλανήτη μέσα σε λίγα χρόνια. Θα λέγαμε... α ωραία υπάρχει και κάτι άλλο.
Αν δεν έρθει ο big daddy "you know who" να μας λύσει τις απορίες χλωμά τα βλέπω τα επόμενα χρόνια.
Σεβασμός στους νεκρούς και στους ζωντανους λοιπόν.
Και εδώ και λίγη ώρα αναρρωτιέμαι αν η αγάπη είναι απλά μια παραλλαγή της λέξης σεβασμός.
Όπως ο σεβασμός ενός νέου σε έναν γηρεότερο.