Originally Posted by
aggelik
Παιδιά, συγγνώμη που σας διακόπτω, να σας πω κι εγώ τα δικά μου νεότερα! :)
Εντελώς τυχαία γνώρισα ακόμα έναν συνάδελφό του χθες... (δεν μπορούσα να τον είχα γνωρίσει νωρίτερα;;;;)
και πάνω στην κουβέντα, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, ανέφερα πως γνωρίζω τον... ακατανόμαστο! (ανέφερα πως τον γνωρίζω απλά, χωρίς να ξέρω πολλά γι' αυτόν)
Και η πρώτη του αντίδραση ήταν: "α, αυτός είναι μεγάλη περίπτωση, μεγάλος ψεύτης"!!!
Δεν μπόρεσα να μάθω λεπτομέρειες πολλές, αλλά ρε παιδιά, όταν κάποιος προκειμένου να χαρακτηρίσει έναν συνάδελφό του, η πρώτη λέξη που του έρχεται στο νου είναι "ψεύτης", φαντάζεστε για τι πράγμα μιλάμε...
Σκέφτομαι πλέον όλα όσα μου έλεγε και λέω πως τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν αλήθεια, νιώθω εντελώς κορόιδο!!! Εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου που πιάστηκε κορόιδο από έναν ... ντενεκέ!
Ενα πράγμα μόνο δεν καταλαβαίνω... οκ, ήταν όλα ψέμματα! ΓΙΑΤΙ όμως έστω στην αρχή αυτός έδειξε τόσο ενθουσιασμό μαζί μου εφόσον δεν τον ένιωθε; Όπως σας είπα το πηγαίναμε πολύ αργά (αν ο σκοπός του ήταν το κρεβάτι) και ακόμα και όταν με "έριξε", πάλι έδειχνε τον ίδιο υπερβολικό ενθουσιασμό.
Δηλαδή, να δεχτώ ότι ήταν ψεύτικα τα λόγια του, ψεύτικα τα συναισθήματα που έβγαζε... ΓΙΑΤΙ το έκανε όμως;;; Δε θα έπρεπε να έχει ένα σκοπό;;;
Και το χειρότερο είναι πως ενώ συνειδητοποιώ πόσο "τιποτένιος" είναι τελικά, υπάρχουν στιγμές που αναπολώ τις όμορφες στιγμές μας, θυμάμαι πόσο ευτυχισμένη ήμουν και στενοχωριέμαι... :(
Ελπίζω να μου περάσει με τον καιρό, ΠΡΕΠΕΙ να μου περάσει...!