Ερώτηση σε μια παράξενη ιστορία με διπολικό άτομο.

Quote:

---

Originally Posted by xristinaxrkd

Ωραία , αφού βρίσκεστε σε τέτοια φάση, καλό είναι να το "εκμεταλλευτείς" σε όφελος και των 2. Η κοπέλα από την μία , χρειάζεται μία όσο το δυνατόν σταθερή καθημερινότητα χωρίς σκαμπανεβάσματα κι από την άλλη εσύ χρειάζεσαι λίγη "αποτοξίνωση" από την ιστορία σου , μαζί της. Θα βοηθούσε πολύ , να μην συνεχίσεις επαφές μαζί της. Επίσης στα όρια πού θα βάλεις ή έχεις ήδη βάλει , να είσαι συνεπής και σταθερός. Δεν απαντάς σταθερά , σε μηνύματα της. Καλό είναι στο fb να την βάλεις σε λίστα , ώστε να μην βλέπει τί κοινοποιείς κι αναστατώνεται. Κι αν θέλεις να μαθαίνεις νέα της , πού δεν βρίσκω τον λόγο προσωπικά , κάνε το όσο πιο διακριτικά γίνεται. Νομίζω πώς στην πραγματικότητα η μη-παρουσία σου , θα την βοηθήσει περισσότερο από την παρουσία σου , έτσι όπως εξελίχθηκαν τα γεγονότα. :)

---

Στο fb δεν είμαστε πλέον φίλοι, δεν μπορω΄να τη βάλω σε κάποια λίστα, απλώς έχω αποκλείσει κοινούς φίλους μας ώστε να μην κάνουν κάποιο σχόλιο και το δει κι εκείνη. Αυτό μου ζήτησε στο μήνυμα, φυσικά το έκανα, σέβομαι απόλυτα την επιθμία της, αλλά δεν απάντησα, αν και μου ευχήθηκε καλή τύχη και από ευγένεια θα μπορύσα να απαντήσω. Δεν το έκανα όμως και θα εξακολουθήσω να μην απαντώ. Ούτε φυσικά θα επιδιώξω να μάθω νέα της προς το παρόν. Στα περί σταθερότητας βέβαια, αμφιβάλλω αν η ίδια την επιδιώκει, είμαι σίγουρος ότι ήδη έχει βρει κάποιον άλλον να ασχολείται, σιγά-σιγά στην αρχή, σε μονιμότερη βάση στη συνέχεια, και μάλλον γενικά επιδιώκει τέτοιου είδους επαφές.
Εδώ μπορώ ίσως να αναφέρω και κάποια πράγματα από την ιστορία, σχετικά με όσα είπα στην προηγούμενη παράγραφο. Την πρώτη-πρώτη φορά που της έπιασα κουβέντα με αφορμή μια εκδήλωση που ενδιαφερόταν να πάει και γινόταν στο στέκι μου, στην πόλη μου, μεγάλη εντύπωση μου έκανε το ότι στα πρώτα 5 λεπτά άρχισε να μου λέει για τον καρκινοπαθή πατέρα της (έχω ήδη πει ότι δεν ισχύει αυτό) και πόσο το παλεύει και οι γιατροί της είπαν "τέλος" (8 μήνες μετά, ο άνθρωπος συνεχίζει να δουλεύει κανονικότατα). Εντύπωση επίσης μου έκανε ότι 2-3 φορές μου είπε ότι παλιά έβγαινε πολύ συχνά ενώ τώρα έχει "απομακρυνθεί", ότι "κρύβεται". Όταν τη ρώτησα γιατί κρύβεται, άλλαξε κουβέντα. Όλα αυτά σε 5-10 λεπτά μιας πρώτης επαφής, και μάλιστα μέσω μηνυμάτων, δεν είναι και ό,τι πιο φυσιολογικό να αναφέρεις τέτοια πράγματα σε ένα εντελώς άγνωστο. Δυο μήνες μετά, που της έπιασα κανονική πλέον κουβέντα πάλι με μια "χαζή" αφορμή, συζητούσαμε επί 8ωρο στο inbox, θυμάμαι μάλιστα ότι είχα αργήσει να ετοιμαστώ για να βγω στο ραντεβού μου (ήταν Σαββατόβραδο, Σεπτέμβρης μήνας). Θυμάμαι επίσης ότι στο τέλος της κουβέντας, ήδη είχε αρχίσει να μου δείχνει τι θα επακολουθούσε. "Κάτι σπάνιο έχεις εσύ", μου είπε, "πρέπει να προσέξω με σένα", "δεν ξέρω γιατί σε νιώθω τόσο οικείο", "αισθάνομαι περίεργα" κλπ. κλπ. Από εκείνη τη μέρα και μετά, κάθε μεσημέρι, τις ώρες που ήξερε ότι χαλαρώνω στον υπολογιστή, μου έπιανε κουβέντα και όσο πήγαινε, ώρα με την ώρα, το γυρνούσε σε όλο και πιο ερωτική ατμόσφαιρα, με φιλάκια, καρδούλες κλπ. και από ένα σημείο και μετά, μπήκα κι εγώ στο παιχνίδι, παρόλο που με ξένιζε αρκετά αυτή η άμεση οικειότητα και εκδήλωση ενδιαφέροντος, ειδικά σε επίπεδο facebook. Και ακόμα πιο πολύ με ξένιζε που μια κοπέλα νέα, όμορφη, κοινωνική, ανεξάρτητη, ταλαντούχα, έκανε τέτοιου είδους κινήσεις με ένα ξένο στο facebook, όταν μπορούσε να έχει όποιον άντρα ήθελε στην πόλη της. Δυστυχώς για μένα, το ότι μου άρεσε πολύ και ικανοποιούσε το "αυτί" μου με τα όσα έλεγε υπερίσχησε της κοινής λογικής που θα έπρεπε να έχω τότε (και η οποία με εγκατέλειψε μέχρι πρόσφατα). Και βέβαια, κατά διαστήματα, μου πετούσε το ότι "κρύβεται", το ότι δεν βγαίνει πια, το ότι την ψάχνουν οι φίλοι της. Για να κλείσω εδώ το θέμα των πρώτων εβδομάδων της γνωριμίας μας, μέχρι να φάω το πρώτο "άκυρο", να πω ότι μεγάλη εντύπωση, πέρα από την παράξενη οικειότητά της, μου έκανε και το ότι ενώ μέχρι τις αρχές της χρονιάς (2016) ήταν μια κοπέλα πολυφωτογραφημένη (σε εκδηλώσεις, πάρτι, εξόδους, ταξίδια, "τρέλες", ακόμα και σε άσχετες στιγμές ηρεμίας στο σπίτι της ή στο μπαλκόνι της, πάντα με παρέα, τουλάχιστον το άτομο που τραβούσε τη φωτογραφία), από το καλοκαίρι ουσιαστικά και μετά, οι μόνες φωτογραφίες της ήταν σέλφι μέσα στο σπίτι της, ολομόναχη, με σκοτεινό φόντο (μονίμως κατεβασμένα παντζούρια, όπως έμαθα μετά) και εκφράσεις προσώπου είτε κατήφειας είτε μελαγχολίας και χαρακτηριστικά προσώπου αρκετά διαφορετικά σε σχέση με 1-2 χρόνια πριν. Και φυσικά, καμία φωτογραφία από κάποια έξοδο ή καποια εκδήλωση στην οποία είχε παρευρεθεί, κανένα "tag", καμιά κοινοποίηση παρουσίας, τίποτα. Όσο κι αν η ίδια μου έλεγε ότι έβγαινε, όσο κι αν ανέβαζε συνεχώς εκδηλώσεις στις οποίες θα πήγαινε. Και έδειχνε να είναι πάντα ενεργός στο fb, ενώ μου έλεγε ότι δουλεύει κανονικά (η δουλειά της δεν είναι καθιστική, χρειάζεται κίνηση και εξωτερικό χώρο). Αυτά, είχαν αρχίσει ιδιαίτερα να μου τριγυρνάνε το μυαλό από τότε, αλλά έγιναν πολύ πιο έντονα ως σκέψεις αργότερα, όταν πλέον κατάλαβα ότι κάτι αρκετά παράξενο συνέβαινε μαζί της.

Ένας μήνας πλέον αφότου πρωτοέγραψα στο φόρουμ για το θέμα μου και 10 μέρες αφότου αποφάσισα να πάρω τα πράγματα εντελώς στα χέρια μου και να δώσω ένα τέλος και ήδη νιώθω ότι όλα αυτά που έγιναν ήταν απλώς ένα όνειρο, μια φαντασίωση. Έχοντας ξαναβρεί τον εαυτό μου ουσιαστικά κατά 100%, με τη βοήθεια των φίλων μου που η παρουσία τους είναι σημαντική, αισθάνομαι να αποστασιοποιούμαι μέρα με τη μέρα από αυτή την ιστορία. Ραντεβουδάκια με κοπέλες στον πραγματικό κόσμο, αυτόν που είχα σχεδόν απαρνηθεί για να ζω στην προσμονή ενός εξαιρετικά αμφίβολου μέλλοντος, ανθρώπους που βλέπω μπροστά μου, που αγγίζω, που αγκαλιάζω και όχι φωνές στην άλλη άκρη ενός καλωδίου και γράμματα σε μια οθόνη υπολογιστή.
Η κοπέλα απενεργοποίησε τη δυνατότητά μου να της κάνω αίτημα φιλίας αλλά δεν με έχει μπλοκάρει, ούτε καν έχει μπλοκάρει το Messenger. Δεν ξέρω τι θα κάνει, αν κάνει, στη συνέχεια, δεν καταλαβαίνω τις κινήσεις που έχει κάνει και σε τι αποσκοπούν, αλλά δεν κάθομαι να το αναλύσω κιόλας. Έχω σχεδόν αποφασίσει για τις δικές μου ενέργειες που για την ώρα είναι να ξαναδώ πως ζει κανείς στην πραγματικότητα. Θα αφήσω να περάσουν κάποιοι μήνες, μέσα στο καλοκαίρι ή προς το τέλος του θα κάνω μια βόλτα στην πόλη της, ασχολούμαι και με δραστηριότητες που μπορούν άνετα να με πάνε προς τα εκεί, θα περάσω από τα 4-5 στέκια που ξέρω ότι σύχναζε παλιά και θα ρωτήσω γι αυτήν, δήθεν ότι την είχα γνωρίσει πολύ παλιά και ότι είχα ξαναβρεθεί τυχαία εκεί. Εκεί θα μάθω αν άρχισε να κυκλοφορεί ξανά στον έξω κόσμο ή αν εξακολουθεί κλεισμένη στο δικό της, φαντασιακό σύμπαν. Αν είμαι τυχερός, ίσως την πετύχω κάπου εκεί, αλλιώς θα δω πως θα κινηθώ, στην περίπτωση που έχει αρχίσει να βγαίνει, πιθανόν έχοντας σταθεί κάπως στα πόδια της. Όλα αυτά τώρα, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος ότι ως τότε θα έχω ακόμα τη διάθεση να τη δω, δεν είμαι καν σίγουρος για το τι μπορεί να συμβεί (ελπίζω να μην προσπαθήσει να επικοινωνήσει μαζί μου άμεσα, θα μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναγκαστώ να μην της απαντήσω, όμως αυτό έχω αποφασίσει να κάνω).
Προσπαθώ να κατανοήσω πως έκανα ό,τι έκανα, πως έγιναν όσα έγιναν, ακόμα δεν το έχω ξεκαθαρίσει στο μυαλό μου, αλλά δεν είναι και εύκολο. Κάθε ώρα που περνάει με κάνει όλο και περισσότερο να απομακρύνομαι από μια ιστορία τόσο μπερδεμένη που κόντεψε να με αποσυντονίσει εντελώς σε όλους τους τομείς, στη δουλειά μου, στις σχέσεις μου, στην ίδια τη ζωή μου. Θα συνεχίσω να γράφω τις σκέψεις μου, δεν ξέρω αν τις διαβάζει κάποιος, αλλά έστω κι έτσι, νιώθω ότι τις μοιράζομαι με μια μικρή κοινωνία ανθρώπων που μπορούν να με καταλάβουν. Και που με βοήθησαν πολύ με τις παραινέσεις, τις συμβουλές, το ενδιαφέρον τους.

σε διαβαζουμε αυγερη.
το σημαντικο ειναι οτι αρχισες να νοιωθεις στο πετσι σου παλι και να ζεις φυσιολογικα και οχι σε ομηρια.
σιγα- σιγα θα τις βρεις τις ισορροπιες σου.

Πριν τρεις μέρες, μου ήρθε ξαφνικά ένα αίτημα φιλίας απ΄αυτήν !!!! Εντελώς άκυρο ως συμπεριφορά, από τη στιγμή που δεν ασχολήθηκα καθόλου μαζί της, αλλά έτσι κι αλλιώς, αν κάθε άκυρη συμπεριφορά της ήταν πλακάκι πεζοδρομίου, θα είχα φτιάξει πεζοδρόμιο μέχρι τη Μόσχα. Ήμουν έτοιμος να βγω για την Παρασκευιάτικη έξοδό μου (μια συνήθεια που την είχα παραμελήσει για πολύ καιρό, ξενυχτώντας τις Παρασκευές για να ακούω τα ψέματά της), αγνόησα εντελώς το άιτημα, με προβλημάτισε όμως ως προς τους σκοπούς της, αλλά από την αρχή ήξερα ότι θα το αγνοούσα εντελώς. Μέχρι να βρεθώ με την παρέα μου, μιάμιση ώρα σχεδόν μετά, το αίτημα είχε ήδη αποσυρθεί απ' αυτήν και με γλύτωσε από τον κόπο να την αγνοήσω.
Μιας και αναφέρθηκα σε "άκυρα", ας πω ακόμα λίγα στοιχεία για την ιστορία αυτή. Όσο περνούσαν οι μέρες, τόσο και με προβλημάτιζε η μεγάλη άνεση και οικειότητα που έδειχνε με μένα, όμως το ότι ικανοποιούσε τα αυτιά μου μου ήταν αρκετό να μη δίνω σημασία. Έτσι κι αλλιώς, σε 2-3 βδομάδες, θα την επισκεπτόμουν και εκεί θα ξεκαθαρίζαμε τι ζητάει ο καθένας. Με τους φίλους μου βέβαια το συζητούσα και τους έλεγα ότι μάλλον κι εκείνη απλώς παίζει εκ του ασφαλούς, κατά πάσα πιθανότητα έχει κάποιο δεσμό στην πόλη της και θέλει λίγο να επιβεβαιωθεί και διαδικτυακά. Εγώ δεν είχα τίποτα να χάσω από το παιχνίδι αυτό (που να ήξερα τότε) και το πολύ-πολύ να μη γινόταν τίποτα όταν θα την έβρισκα στην πόλη της και απλώς να είχαμε κάποιο τριήμερο φλερτ και ως εκεί. Άλλωστε, μου έλεγε ότι θα μου γνώριζε τις παρέες της και καταλάβαινα ότι θα ήταν δύσκολο γι αυτήν να είναι τόσο ανοιχτή απέναντί μου στις εξόδους μας. Για τα βράδυα βέβαια μου υποσχόταν πράγματα και θαύματα, αλλά δεδομένου ότι μου μιλούσε για άγρια ξενύχτια σε μπαράκια, δεν έδινα και πολλή βάση στις υποσχέσεις της.
Στα τέλη του Οκτώβρη, ξαφνικά.....αρχίζουν τα άκυρα. Το ραντεβού μας ήταν για το τριήμερο 11-13 Νοεμβρίου, και από την παρέλαση και μετά, αλλάζει συμπεριφορά, σιγά-σιγά. Εξαφανίζεται, χάνεται για μέρες, εκεί που κάθε μεσημέρι μου έπιανε κουβέντα στο inbox, αναγκάζομαι εγώ να της στέλνω μήνυμα για να δώσει κάποιο σημάδι ζωής, μετά από 3-4 μέρες αδιαφορίας και εξαφάνισης από μέρους της. Μια βδομάδα μετά, κι ενώ ακόμα και όταν αποφασίζει να στείλει κάποιο μήνυμα μετά από δική μου πρωτοβουλία, φέρεται ψυχρά και "φοβισμένα", την ρωτάω τι τρέχει, τι έπαθε και μου ζητάει να τα πούμε τηλεφωνικώς. Έχει φτάσει Κυριακή, πέντε μέρες πριν το ραντεβού μας. Μου λέει ότι είχε πάει ένα ταξίδι να δει κάποιους φίλους της και γύρισε άρον-άρον επειδή ο πατέρας της τη ζήτησε πίσω γιατί δεν μπορεί να νιώθει μόνος του με το πρόβλημα υγείας του. Να σημειώσω κάτι εδώ: Από τα μέσα προς τέλη του Οκτώβρη, όπως έμαθα αρκετά αργότερα, είναι πλέον ανίκανη να βγει ακόμα και στο μπαλκόνι του σπιτιού της λόγω του πανικού που την έχει κυριεύσει, ήδη από τον Αύγουστο έβγαινε μόνο όταν την πήγαινε ο πατέρας της με το αυτοκίνητο σε κάποιο γιατρό, ακόμα και αυτό κόπηκε προς τα τέλη Οκτωβρίου. Επομένως, αποκλέιεται να έγινε ποτέ το ταξίδι που μου είπε, αποκλείεται να έγινε οτιδήποτε με τον πατέρα της (ο οποίος, το έχω πει πολλές φορές, είναι απόλυτα υγιής) και το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι υπήρξαν επιπλοκές στην κατάστασή της (αρκετά αργότερα επίσης έμαθα ότι προς το Νοέμβριο, έγινε μια αποτυχημένη προσπάθεια εισαγωγής της σε ψυχιατρική κλινική και μέσα σε λίγες ώρες, πριν καν εισαχθεί, την γύρισαν πίσω επειδή εκείνη αρνιόταν να δεχτεί και υποσχέθηκε ότι θα ακολουθήσει θεραπεία σπίτι της).
Οι μέρες μέχρι να βρεθούμε έκρυβαν αρκετά άκυρα, δεν απαντούσε στα μηνύματά μου ή απαντούσε με εντελώς παράξενο και άσχετο τρόπο. Δυο μέρες πριν το ταξίδι μου, της στέλνω SMS από τις 9 το πρωί να μου βρει κάποιο ξενοδοχείο κοντά σε κείνη, όλη τη μέρα άφαντη και ξαφνικά λαμβάνω, γύρω στις.....10 το βράδυ την απάντηση για το.....πόσο δυνατά βρέχει στην πόλη της και πόσο μούσκεμα έχει γίνει, που μπήκε κάτω από ένα υπόστεγο για να προστατευθεί !!!! Και επαναλαμβάνω, από μια κοπέλα που επί ένα 20ήμερο τουλάχιστον, δεν ξεμύτιζε ούτε στο μπαλκόνι της !!!!! Την επόμενη δε μέρα, παραμονή του ταξιδιού, της ξαναστέλνω το πρωί SMS και τη ρωτάω τι έγινε τελικά και κατά τις....11 το βράδυ, κι ενώ είχα ήδη ετοιμάσει τη βαλίτσα μου, παίρνω SMS που μου λέει να μην πάω γιατί τα πράγματα εκεί ήταν περίεργα....

Εξοργίζομαι, αμέσως καταλαβαίνω ότι μάλλον το σενάριο δεσμού ισχύει, δεσμού ίσως που είχε σχέση με το ταξίδι που είχε κάνει και που το διέκοψε απότομα λόγω του πατέρα της (σε εκείνη την πόλη που θεωρητικά είχε πάει, είχε ζήσει αρκετό καιρό στο παρελθόν και είχε παρέες αλλά και "πρώην"). Αποφασίζω να ξεκαθαρίσω τα πράγματα και μετά από 5 μέρες, αφού την έχω αγνοήσει στο διάστημα αυτό (εκείνη, προς μεγάλη μου έκπληξη, συνεχίζει τα like στον τοίχο μου, σα να μην είχε συμβεί τίποτα), της ζητάω με τρόπο πολύ όμορφο και φιλικό να πάρει θέση στο τι έγινε. Πάλι τηλεφωνικά, μου δίνει μια εντελώς παράξενη εξήγηση που σχετιζόταν με την ανηψιά της, δεν έστεκε από πουθενά ως λόγος να μη βρεθούμε έστω και για 1-2 ώρες. Της το τόνισα και μου είπε ότι έχω δίκιο αλλά τότε την είχε αγχώσει πολύ και δεν μπορούσε να σκεφτεί λογικά. Μου είπε επίσης ότι δεν έχει κανένα δεσμό κι όσο κι αν μου φάνηκε παράξενο, το δέχτηκα. Έκλεισε δε τη συνομιλία λέγοντάς μου πόσο όμορφα αντέδρασα στη συμπεριφορά της, πόσο ξεχωριστός ήμουν και πόσο υπέροχα της φέρθηκα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι άλλοι δεν της είχαν φερθεί έτσι. Μου έκανε εντύπωση που κάτι τόσο προφανές όπως η συζήτηση για εξηγήσεις, της φάνηκε ξεχωριστό. Πολύ αργότερα βέβαια, κατάλαβα ότι με τα φερσίματά της είχε ήδη απομακρύνει πολύ κόσμο με όχι τόσο κόσμιο τρόπο.
Μέσα σε λίγες μέρες, ξαναρχίζει τις "γλύκες" και της λέω ότι θα πάω να τη δω το μεθεπόμενο Σ/Κ. Τρελαίνεται από χαρά, αλλά συνεχίζει τα άκυρα, μου λέει π.χ. κάποιο πρωί ότι έχει περάσει όλη τη νύχτα σε ξένο σπίτι με παρέα, δεν κοιμήθηκε καθόλου και δεν μπορεί να μου μιλήσει και αργά το βράδυ όταν μιλάμε με ρωτάει τι μου είχε πει το πρωί, αρνείται δε να πιστέψει ότι της λέω την αλήθεια !!! Με τα πολλά, μου λέει "είχα πιει και είχα ξενυχτήσει, γι αυτό δε θυμάμαι" και με ρωτάει. πεισματικά και φοβισμένα, αν μου είχε αποκαλύψει κάτι άλλο τότε. Αυτές οι απώλειες μνήμης και οι πεισματικές της ερωτήσεις στο "τι είπε" θα μας ακολουθούσαν μέχρι και το πρόσφατο τέλος. Με τα πολλά, τέτοιου είδους άκυρα συνεχίζονται μέχρι και τις παραμονές του νέου ταξιδιού μου, ώσπου την παραμονή, κι ενώ ως τότε η ίδια δεν είχε καν ξεκαθαρίσει αν μπορεί να με δεχτεί ή όχι (πάλι η ίδια άκυρη δικαιολογία με τον πατέρα και την ανηψιά της), μου κάνει καυγά επειδή το βράδυ της μίλησα......ψιθυριστά στο τηλέφωνο. Μου λέει (εκ του ασφαλούς) ότι είχε αποφασίσει εκείνη να έρθει να με δει, αλλά μετά από αυτό ήθελε να διακόψουμε εντελώς. Σημείωση: της μίλησα ψιθυριστά επειδή εκείνη τη στιγμή ήμουν σε ξένο σπίτι, σε μια φίλη μου συγκεκριμένα που είχε προβλήματα με τον δικό της και ήθελε να μιλήσουμε, έπεσε νωρίς για ύπνο γιατί έπιανε πρωινή βάρδια την άλλη μέρα κι εγώ είχα μπει λίγο στο fb να στείλω κάποια μηνύματα πριν φύγω. Τότε ήταν που ζήτησε να μου μιλήσει (η ώρα είχε πάει ήδη 11.30 το βράδυ κι ενώ, 3 ώρες πριν, είχαμε ήδη συνομιλήσει τηλεφωνικά). Όταν της έλεγα στον καυγά ότι δεν μπορώ να της μιλήσω δυνατά γιατί είμαι σε ξένο σπίτι, άρχισε να ουρλιάζει και να λέει ότι κρύβομαι και ότι κάτι περίεργο συμβαίνει με μένα !!! Αυτό ήταν το πρώτο καμπανάκι ότι ναι, όντως, κάτι περίεργο συμβαίνει, αλλά όχι με μένα. Εκνευρίστηκα πολύ μαζί της, της έστειλα μήνυμα το επόμενο πρωί που της εξηγούσα επακριβώς το λόγο που δε γινόταν να μιλάω δυνατά και ότι δεν κρυβόμουν από κανένα και έπαψα να ασχολούμαι επί 3 μέρες καταλαβαίνοαντας ότι η κοπέλα είχε κάποια "θεματάκια" που με ξένιζαν και με φόβιζαν. Με μεγάλη μου έκπληξη, την επόμενη κιόλας μέρα από το μήνυμα, άρχισε τα like και τα σχόλια στον τοίχο μου, λες και όλα ήταν ωραία και καλά. Είχα αποφασίσει να μη δώσω συνέχεια στην ιστορία μετά από τα δύο συνεχόμενα άκυρα που είχα φάει να πάω να τη δω, όμως όταν κάποια πράγματα είναι να γίνουν, γίνονται ο κόσμος να χαλάσει.

Τρεις μέρες μετά τον καυγά, μαθαίνω ότι ένα αγαπημένο μου συγγενικό πρόσωπο είναι στα τελευταία του. Κατά διαβολική σύμπτωση, εκείνη τη στιγμή έχω ένα πολύ αστείο διάλογο με ένα φίλο μου σε μια δημοσίευση στον τοίχο μου και τη διακόπτω απότομα γράφοντάς του "με συγχωρείς, μόλις έμαθα κάτι πολύ άσχημο, δεν μπορώ να συνεχίσω, θα σου εξηγήσω στο inbox". Δεν είχα προλάβει να του γράψω, όταν λαμβάνω μήνυμά της (που σημαίνει ότι παρακολουθούσε κάθε κίνηση στον τοίχο μου) να μου λέει πως ό,τι κι αν συνέβη, εκείνη είναι στο πλευρό μου και μου συμπαρίσταται!!! Μια κοπέλα, που 3 μέρες πριν σχεδόν με έβρισε επειδή δεν της μίλησα με δυνατή φωνή στο τηλέφωνο !!! Της εξηγώ κι εκείνης, λέει πόσο λυπάται και πόσο θα ήθελε να απαλύνει τον πόνο μου κλπ. κλπ. και με τα πολλά, εκεί που είχα αποφασίσει να την κόψω εντελώς, την βρίσκω μπροστά μου με ένα τρόπο πολύ ζεστό, πολύ φιλικό, πολύ τρυφερό. Τις επόμενες 2 μέρες μάλιστα, μου στέλνει συνέχεια μηνύματα και με ρωτάει πως είμαι και μετά, ξαφνικά......χάνεται ξανά ως δια μαγείας και 2-3 τις φορές που προσπαθώ να την βρω, μου λέει ότι είναι με κάποιον φίλο της και δεν μπορεί να μου μιλήσει, αρχίζοντας νέο κύκλο ψυχρής και αδιάφορης συμπεριφοράς. Κάπως έτσι, κύλησε και ο Νοέμβρης. Τα καμπανάκια θα είχαν ήδη χτυπήσει για ένα νηφάλιο μυαλό, οι φίλοι μου ήδη την χαρακτήριζαν "ανισόρροπη", εγώ όμως είχα αρχίσει να παίρνω πολύ προσωπικά το ότι ουσιαστικά μου έπαιζε παιχνίδια "κρύο-ζέστη" σαν σκωτσέζικο ντουζ. Προσωπικά, εγωιστικά, πεισματικά. Έντονα συναισθήματα όπως "ζήλεια" προς οποιονδήποτε μπορεί να της κρατούσε παρέα όσο εγώ περίμενα απελπισμένα να τη δω από κοντά, αλλά και αμφιβολίες για το αν η στάση μου είχε κάτι που την απωθούσε (δεν μπορούσα να δεχτώ ότι με κοροϊδεύει, ότι μου λέει ψέματα, ότι με χρησιμοποιεί), είχαν αρχίσει να με κυριεύουν. Αυτά όλα θα τα είχα ξεπεράσει και θα την είχα ξεκόψει σε μικρό χρονικό διάστημα, αν πάλι δεν προέκυπτε άλλη, εντελώς άκυρη, συμπεριφορά της, λίγες μέρες μετά, που ουσιαστικά αποτέλεσε την απαρχή της εμμονής μου με αυτήν, που κράτησε σχεδόν δυόμιση μήνες. Θα συνεχίσω την ιστορία αργότερα μέσα στη μέρα, έτσι κι αλλιώς, το σήριαλ έχει και συνέχειες.....

αυτη η συμπεριφορα με το 'ζεστη- κρυο", αλλους τους απωθει αμεσα και δεν γυριζουν να ξανακοιταξουν πισω τους κι αλλους τους κανει να κολλανε εμμονικα και να προσπαθουν να φερουν την ιστορια στα μετρα τους.

εσυ, στην φαση εκεινη, για δικους σου λογους, ησουν απ τους δευτερους.
και την βολευε παρα πολυ γι αυτο και σε παινευε. εσυ νομιζες οτι πηρες το βραβειο, ενω αυτο που ειχες παρει ηταν μια ατελειωτη ταλαιπωρια.

ολοι εκεινοι που εβριζε, ηταν οσοι εδειξαν την "υγιη" συμπεριφορα να απομακρυνθουν αμεσα αντι να μπλεξουν στο αρρωστημενο (κυριολεκτικα) παιχνιδι της.

Εύχομαι να κάνω λάθος, αλλά νομίζω οτι η ιστορία αυτή δεν έχει τελειώσει. Όπως δείχνει και έχει δείξει και μέχρι τώρα δεν πρόκειται να σταματήσει, οπότε θα πρέπει να οπλιστείς με μπόλικο θάρρος και να είσαι προετοιμασμένος.
Αντιλαμβάνομαι ότι ακόμα τα έχεις μπερδεμένα στο μυαλό σου κι ας σου φαίνεται κάθε φορά που θυμάσαι κάτι οτι τώρα τα κατάλαβες όλα. Ακριβώς επειδή η κρίση σου ήταν τόσο θολή κατά τη διάρκεια που συνέβαιναν όλα αυτά, νομίζω οτι θα σου πάρει κάμποσο ακόμα ώστε να ξεκαθαρίσει πλήρως το κουβάρι αν ξεκαθαρίσει ποτέ και κάθε φορά που θα τα σκέφτεσαι/ συζητάς ή γράφεις όπως εδώ όλο και κάτι καινούργιο θα ανακαλύπτεις, κάποια λεπτομέρεια θα έρχεται να κολλήσει στα προηγούμενα για να συμπληρωθεί σιγά σιγά το παζλ.

Θεωρώ από τον τρόπο που γράφεις πως ακόμα έχεις θυμό και πολλά αναπάντητα ερωτήματα και αυτά είναι που σε κάνουν να επιμένεις να καταλάβεις. Το να τα γράφεις θα σε βοηθήσει πολύ σε αυτό.

Ομολογώ πάντως πως σε διαβάζω με ενδιαφέρον και σε πολλά νιώθω να ταυτίζομαι μαζί σου.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

αυτη η συμπεριφορα με το 'ζεστη- κρυο", αλλους τους απωθει αμεσα και δεν γυριζουν να ξανακοιταξουν πισω τους κι αλλους τους κανει να κολλανε εμμονικα και να προσπαθουν να φερουν την ιστορια στα μετρα τους.

εσυ, στην φαση εκεινη, για δικους σου λογους, ησουν απ τους δευτερους.
και την βολευε παρα πολυ γι αυτο και σε παινευε. εσυ νομιζες οτι πηρες το βραβειο, ενω αυτο που ειχες παρει ηταν μια ατελειωτη ταλαιπωρια.

ολοι εκεινοι που εβριζε, ηταν οσοι εδειξαν την "υγιη" συμπεριφορα να απομακρυνθουν αμεσα αντι να μπλεξουν στο αρρωστημενο (κυριολεκτικα) παιχνιδι της.

---

Μέχρι εκείνο το σημείο, η λογική μου και ο "υγιής" τρόπος σκέψης λειτουργούσαν ακόμα. Μετά από 2-3 φορές που της ζήτησα να μιλήσουμε και επικαλούνταν την παρουσία κάποιου "φίλου" ή κάποιος βραδυνής εξόδου για να μη μου μιλήσει (επαναλαμβάνω: κλεισμένη σπίτι της ήδη επί ενάμιση μήνα λόγω πανικού και αγοραφοβίας), σκέφτηκα ότι τζάμπα χάνω το χρόνο μου με κάποια που από τη μία σίγουρα θα έχει κάποια σχέση στα μέρη της και από την άλλη ήταν φανερό ότι είχα κι ένα θέμα ψυχικής ισορροπίας. Σταμάτησα να στέλνω πια μηνύματα και δυο φορές που μου έστειλε εκείνη, όταν άρχισα κι εγώ να "χάνομαι", απάντησα τηλεγραφικά. "Πως είσαι, φιλαράκι μου" το ένα, "Καλά", η απάντησή μου, την επόμενη "ελπίζω να είσαι καλά, φιλαράκι μου", ένα "ΟΚ, όλα καλά" από μένα. Εκεί προφανώς κατάλαβε ότι το "λάφυρό" της, αυτό που με τόσο κόπο κρατούσε ως τότε στα χέρια της, αντίθετα με άλλους που την είχαν κοπανήσει, κινδύνευε να χαθεί. Και με την επόμενη κίνησή της, ουσιαστικά με έριξε σε μια διαδικασία αυξανόμενης κατάθλιψης και εμμονής μαζί της, εμμονής που με έφτασαν σε συμπεριφορές υπομανίας, όπως διέγνωσε η ψυχολόγος μου, ενάμιση μήνα μετά.
Αφού είδε λοιπόν η κοπέλα ότι το "λάφυρο" της ξέφευγε. έκανε κάτι το οποίο θεωρώ (και το θεώρησα και τότε, γι αυτό ήθελα να της στείλω μήνυμα με βαρείς χαρακτηρισμούς) τουλάχιστον απαράδεκτο. Μια μέρα μετά το τελευταίο παγερό μου μήνυμα και αφού είχα ανεβάσει ένα βίντεο από την πόλη μου το οποίο είχα τραβήξει την προηγούμενη μέρα (μια ηλιόλουστη, σχεδόν ανοιξιάτικη μέρα του Δεκέμβρη) μου στέλνει και μου λέει το εξής: "Παίζει να βρεθήκαμε στο ίδιο μέρος χτες εκείνη την ώρα που τράβηξες το βίντεο, αφού ήμουν στην πόλη σου για κάτι εξετάσεις του θείου μου". Έμεινα άναυδος και όταν τη ρώτησα γιατί δεν πήρε ένα τηλέφωνο μου απάντησε ότι δεν είχε χρόνο, ότι ήθελε να μείνει παρέα με το θείο της αλλά σε μια βδομάδα θα ξαναερχόταν για κάποιες άλλες εξετάσεις και τότε σίγουρα θα βρισκόμασταν τουλάχιστον για ένα δίωρο. Αυτό ήταν. Μιλήσαμε και τηλεφωνικά το ίδιο βράδυ και εκεί πλέον μπήκαν βαθειά τα θεμέλια της εμμονής και του κολλήματός μου με αυτήν. Στο τηλέφωνο μου είπε ότι επιτέλους θα με δει στην πόλη μου, θα την "ξεναγήσω" κρατώντας την αγκαλιά και άλλα τέτοια ωραία. Μου είπε μάλιστα ότι τις φορές που χανόταν ήταν επειδή είχε ερωτικές περιπέτειες με "πρώην" της, αφού μόνο με "πρώην" της θέλει πλέον να σχετίζεται ερωτικά (μου ανέφερε μάλιστα και 2-3 ονόματα !!!!!!) και ότι δεν θα έπρεπε αυτό να με πειράζει αφού σίγουρα κι εγώ έκανα τα ίδια στην πόλη μου και αφού όταν θα βρισκόμασταν θα την είχα δική μου. Εκεί πλέον, εγώ, τυφλώθηκα από τη ζήλεια και την ανάγκη που είχα να τη δω από κοντά, δέχτηγκα χωρίς κανένα σχόλιο την ιστορία της, ξέροντας ότι μέσα μου πονούσα για αυτά που μου μόλις μου είχε πει. Εκεί ήταν που δεν υπήρχε καμιά άλλη σκέψη στο μυαλό μου παρά μόνο πως θα τη γνώριζα από κοντά και πως θα ζούσα μαζί της όσα έζησαν και ζούσαν μαζί της αυτοί που ήταν δίπλα της. Έφτασα σε σημείο να τους μισώ (!!!!!) επειδή εκείνοι είχαν μια γυναίκα που εγώ ήθελα πολύ και ακόμα δεν την είχα καν δει από κοντά.
Όλη εκείνη η βδομάδα πέρασε με μια γλυκιά αναμονή, έκανα σενάρια στο μυαλό μου που θα την πήγαινα, πως θα της φερόμουν, τι θα της έλεγα, πως θα την πλησίαζα ερωτικά από κοντά πλέον κλπ. κλπ. Εεκί, και μόλις δυο μέρες αφότου μιλήσαμε στο τηλέφωνο και κλείσαμε ουσιαστικά το ραντεβού, μετά από τόσα γλυκόλογα και υποσχέσεις, ξαναχάθηκε. Στα μηνύματα που της έστειλα, επί διήμερο, δεν απαντούσε και πραγματικά πλέον δεν ήξερα τι να κάνω. Μια φίλη μου που της το είπα, μου απάντησε "Δεν το πιστεύω, δεν είναι με τα καλά της η κοπέλα". Εγώ όμως, είχα μπει για τα καλά στην εμμονή μου μ' αυτήν, έλεγα μέσα μου "ας έρθει να τη δω κι ας μη μου απαντάει στα μηνύματα". Ώσπου, δυο μέρες πριν βρεθούμε, μου στέλνει μήνυμα (κι αφού εγώ δεν ξαναέστειλα τίποτα, ανήμπορος να καταλάβω τι γίνεται) και μου λέει ότι όλα καλά, ο θείος της κανόνισε να έρεθι, θα είναι μαζί του αλλά εκείνη τη στιγμή ήταν άρρωστη με γαστρεντεριτιδα. Μέχρι το βράδυ που μιλήσαμε, μου λέει ότι όλα πήγαιναν καλά, την είδε γιατρός, τα συμπτώματα υποχωρούν άμεσα και ότι το ραντεβού μας ισχύει και θα είναι μια χαρά. Την παραμονή, όλος χαρά εγώ περιμένω τα μαντάτα και όντως το μεσημέρι μου λέει ότι είναι τελείως καλά και ότι μάλιστα έχει καλό καιρό στην πόλη της και βγήκε μια βόλτα να κάνει κάποια ψώνια και να τσιμπήσει κάτι έξω. "Το βραδάκι θα σου πω πότε ξεκινάμε και τι ώρα θα βρεθούμε" μου είπε.
Περιττό να περιγράψω την αγωνία και τη χαρά μου, το πρόσωπό μου έλαμπε, όπως μου είπαν οι φίλοι μου. Ρωτούσα φίλες μου πως να της φερθώ εκείνο το δίωρο μαζί της για να της κάνω την καλύτερη δυνατή εντύπωση. Το βράδυ, επέστρεψα σπίτι ασπό τη δουλειά περιμένοντας το μήνυμά της. Και όντως, κατά τις 10, άναψε το φωτάκι του inbox και όλος χαρά το άνοιξα. "Ανέβασα 37.6 πυρετό, πούς πυρετός για τα δικά μου δεδομένα, και νιώθω πολύ αδυναμία και εξάντληση. Μάλλον δεν θα μπορέσω να έρθω αύριο". Έμεινα με τοστόμα ανοιχτό. Μου πήρε τπυλάχιστον ένα 10λεπτο να συνέλθω και να της στείλω μήνυμα, πιέζοντάς την να πάρει φάρμακο να ρίξει τον πυρετό που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν και υψηλός και άρχισε να μου γράφει ότι το μόνο που με νοιάζει είναι να τη δω και όχι η υγεία της και άλλα τέτοια που αργότερα μου έγινα πολύ "οικεία". Το βράδυ εκείνο δεν κοιμήθηκα από τα νεύρα μου, η τρίτη φορά που συνέβαινε εξαιτίας της μετά το πρώτο άκυρο και τον καυγά μαζί της.
Την επόμενη μέρα, ξύπνησε ένας διαφορετικός άνθρωπος. Ένας άνθρωπος εμμονικός, υπομανιακός και σε πρόθυρα κατάθλιψης. Της έγραψα ότι θε πάω να τη δω μέσα στις επόμενες μέρες και εκείνη το μόνο που είπε ήταν "θέλω υπερβολικά πολύ να σε δω". Τη στιγμή που ένας υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος θα είχε ηδη ξεκόψει μαζί της και θα είχε γυρίσει την πλάτη του, εγώ πέρασα ένα ολόκληρο Σ/Κ μέσα στην κατάθλιψη και την απογοήτευση, γυρνώντας απο μπαράκι σε μπαράκι, πίνοντας σαν τρελός και παρουσιάζοντας συμπεριφορές τουλάχιστον "ύποπτες" (χτυπιόμουν σαν τρελός στο χορό, έπιανα κουβέντα σε κάθε γυναίκα που με κοίταζε, δεν ήθελα με τίποτα να γυρίσω σπίτι ακόμα κι αν είχε ήδη ξημερώσει κλπ.). Όταν τα αφηγήθηκα αυτά στην ψυχολόγο μου, με έστειλε κατευθείαν να συμβουλευτώ ψυχίατρο, εγώ όμως τότε είχα άλλες προτεραιότητες στο μυαλό μου.
Από εδώ και πέρα, το σήριαλ μπαίνει σε νέο κύκλο. Είναι πλέον η εποχή που μαθαίνω ότι η "ανισόρροπη" όπως την έλεγαν οι φίλοι μου είχε πολύ πιο σοβαρά προβλήματα, προβλήματα που ήδη η ψυχολόγος μου, με τα λίγα που της είχα πει για εκείνη, είχε υποπτευθεί. "Ψάξε λίγο το ενδεχόμενο μιας μανιοκατάθλιψης γι αυτήν", μου είχε πει. Λόγια που ήρθαν αμέσως στο μυαλό μου όταν άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι.
Θα συνεχίσω αργότερα. Όπως βλέπετε, ο ψυχίατρος που με παρότρυνε να το γράψω σε μορφή διηγήματος ή και μυθιστορήματος, δεν είχε και πολύ άδικο.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Εύχομαι να κάνω λάθος, αλλά νομίζω οτι η ιστορία αυτή δεν έχει τελειώσει. Όπως δείχνει και έχει δείξει και μέχρι τώρα δεν πρόκειται να σταματήσει, οπότε θα πρέπει να οπλιστείς με μπόλικο θάρρος και να είσαι προετοιμασμένος.
Αντιλαμβάνομαι ότι ακόμα τα έχεις μπερδεμένα στο μυαλό σου κι ας σου φαίνεται κάθε φορά που θυμάσαι κάτι οτι τώρα τα κατάλαβες όλα. Ακριβώς επειδή η κρίση σου ήταν τόσο θολή κατά τη διάρκεια που συνέβαιναν όλα αυτά, νομίζω οτι θα σου πάρει κάμποσο ακόμα ώστε να ξεκαθαρίσει πλήρως το κουβάρι αν ξεκαθαρίσει ποτέ και κάθε φορά που θα τα σκέφτεσαι/ συζητάς ή γράφεις όπως εδώ όλο και κάτι καινούργιο θα ανακαλύπτεις, κάποια λεπτομέρεια θα έρχεται να κολλήσει στα προηγούμενα για να συμπληρωθεί σιγά σιγά το παζλ.

Θεωρώ από τον τρόπο που γράφεις πως ακόμα έχεις θυμό και πολλά αναπάντητα ερωτήματα και αυτά είναι που σε κάνουν να επιμένεις να καταλάβεις. Το να τα γράφεις θα σε βοηθήσει πολύ σε αυτό.

Ομολογώ πάντως πως σε διαβάζω με ενδιαφέρον και σε πολλά νιώθω να ταυτίζομαι μαζί σου.

---

Από μεριά της, είμαι σίγουρος ότι δεν έχει τελειώσει. Αλλά, πλέον, έχω ήδη αρχίσει να φτιάχνω τη ζωή μου μέσα σε υγιείς σχέσεις, σε υγιείς επαφές, ξαναείδα πως είναι να φλερτάρεις με κοπέλες που τις γνωρίζεις με σάρκα και οστά, που τις αγγίζεις, τις αγκαλιάζεις, τις βλέπεις μπορστά σου, πράγματα που είχα ξεχάσει τόσο καιρό. Δεν ξαναπέφτω στα ίδια λάθη, ειδικά τώρα που, γυρνώντας το κουβάρι των αναμνήσεων, καταλαβαίνω πόσο άσχημο και "άρρωστο" παιχνίδι μου έπαιζε. Και το κακό είναι ότι πλέον δεν θεωρώ αυτό το παιχνίδι κομμάτι της διαταραχής της, αλλά "οργανωμένο σχέδιο" από μέρους της, όχι μόνο με μένα φυσικά, αλλά και με άλλους, πολλοί εκ των οποίων βέβαια (αν όχι όλοι), το κατάλαβαν άμεσα και την κοπάνησαν έγκαιρα.
Θυμό έχω πολύ, πάρα πολύ...με τον εαυτό μου. Και αναπάντητα ερωτήματα επίσης. Πολλά απ 'αυτά, έχουν απαντηθεί από την πορεία των πραγμάτων αλλά και από τις συζητήσεις εδώ μέσα. Πλέον, κανένα αναπάντητο ερώτημα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο να ξαναφτιάξω μια υγιή ζωή, με υγιείς σχέσεις και υγιείς επαφές. Και θα το ξαναπώ. Δεν με νοιάζει καν αν θα μπορέσω ποτέ να τη δω. ήδη, στο μυαλό μου έχει απομυθοποιηθεί εντελώς, έχω ξενερώσει πάρα πολύ.
Θα συνεχίσω να γράφω την ιστορία ως το τέλος. Ναι, με κάνει να νιώθω καλύτερα και βοηθάει και εσάς να καταλάβετε τι περίπου έγινε και γιατί έφτασα στο σημείο να καταφύγω σε ψυχίατρο και να γράψω εδώ στο φόρουμ. Ευτυχώς, οι υγιείς άμυνές μου (όπως μου είπε ο ψυχίατρος) που είναι πολλές μέσα μου, με επανέφεραν, έστω και κάπως καθυστερημένα, στα ίσα μου.

Quote:

---

Originally Posted by avgeris

Από μεριά της, είμαι σίγουρος ότι δεν έχει τελειώσει. Αλλά, πλέον, έχω ήδη αρχίσει να φτιάχνω τη ζωή μου μέσα σε υγιείς σχέσεις, σε υγιείς επαφές, ξαναείδα πως είναι να φλερτάρεις με κοπέλες που τις γνωρίζεις με σάρκα και οστά, που τις αγγίζεις, τις αγκαλιάζεις, τις βλέπεις μπορστά σου, πράγματα που είχα ξεχάσει τόσο καιρό. Δεν ξαναπέφτω στα ίδια λάθη, ειδικά τώρα που, γυρνώντας το κουβάρι των αναμνήσεων, καταλαβαίνω πόσο άσχημο και "άρρωστο" παιχνίδι μου έπαιζε. Και το κακό είναι ότι πλέον δεν θεωρώ αυτό το παιχνίδι κομμάτι της διαταραχής της, αλλά "οργανωμένο σχέδιο" από μέρους της, όχι μόνο με μένα φυσικά, αλλά και με άλλους, πολλοί εκ των οποίων βέβαια (αν όχι όλοι), το κατάλαβαν άμεσα και την κοπάνησαν έγκαιρα.

Θυμό έχω πολύ, πάρα πολύ...με τον εαυτό μου. Και αναπάντητα ερωτήματα επίσης. Πολλά απ 'αυτά, έχουν απαντηθεί από την πορεία των πραγμάτων αλλά και από τις συζητήσεις εδώ μέσα. Πλέον, κανένα αναπάντητο ερώτημα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο να ξαναφτιάξω μια υγιή ζωή, με υγιείς σχέσεις και υγιείς επαφές. Και θα το ξαναπώ. Δεν με νοιάζει καν αν θα μπορέσω ποτέ να τη δω. ήδη, στο μυαλό μου έχει απομυθοποιηθεί εντελώς, έχω ξενερώσει πάρα πολύ.
Θα συνεχίσω να γράφω την ιστορία ως το τέλος. Ναι, με κάνει να νιώθω καλύτερα και βοηθάει και εσάς να καταλάβετε τι περίπου έγινε και γιατί έφτασα στο σημείο να καταφύγω σε ψυχίατρο και να γράψω εδώ στο φόρουμ. Ευτυχώς, οι υγιείς άμυνές μου (όπως μου είπε ο ψυχίατρος) που είναι πολλές μέσα μου, με επανέφεραν, έστω και κάπως καθυστερημένα, στα ίσα μου.

---

εγω νομιζω οτι ειναι και τα δυο.
ενα ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ οργανωμενο σχεδιο, (και μαλλον περι οργανωμενης και μελετημενης συμπεριφορας προκειται παρα περι σχεδιου), που ομως το να μπει στην διαδικασια να το καταστρωσει οφειλεται στην κατασταση που βρισκεται λογω της διαταραχης της.

ξερει καλα ποσο απωθητικη ειναι μια επικοινωνια με τοσες υποσχεσεις αλλα χωρις γνωριμια και εχει κανει ενα περιπλοκο σχεδιο συνεχων αναβολων αλλα και εμφανισεων για να το τρεναρει οσο μπορεσει πριν φυγεις κι εσυ (κι ο καθενας).

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

εγω νομιζω οτι ειναι και τα δυο.
ενα ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ οργανωμενο σχεδιο, (και μαλλον περι οργανωμενης και μελετημενης συμπεριφορας προκειται παρα περι σχεδιου), που ομως το να μπει στην διαδικασια να το καταστρωσει οφειλεται στην κατασταση που βρισκεται λογω της διαταραχης της.

ξερει καλα ποσο απωθητικη ειναι μια επικοινωνια με τοσες υποσχεσεις αλλα χωρις γνωριμια και εχει κανει ενα περιπλοκο σχεδιο συνεχων αναβολων αλλα και εμφανισεων για να το τρεναρει οσο μπορεσει πριν φυγεις κι εσυ (κι ο καθενας).

---

Συμφωνώ με Remedy!

Νομίζω οτι ο θυμός σου (απόλυτα δικαιολογημένος βέβαια) δεν αφήνει να το δεις αυτό τώρα συν το ότι έχεις ανάγκη να βρεις και "λογικά" στοιχεία στην συμπεριφορά της οπότε δεν θες να τα αποδώσεις όλα στην ασθένεια της.
Νιώθεις πώς αν αποδοθεί όλη η συμπεριφορά της στην ασθένεια , αυτό ακυρώνει αυτομάτως και την όποια δική σας σχέση; Οτι αυτομάτως και τα συναισθήματα που έβλεπες από εκείνη δεν ήταν αληθινά;

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

εγω νομιζω οτι ειναι και τα δυο.
ενα ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ οργανωμενο σχεδιο, (και μαλλον περι οργανωμενης και μελετημενης συμπεριφορας προκειται παρα περι σχεδιου), που ομως το να μπει στην διαδικασια να το καταστρωσει οφειλεται στην κατασταση που βρισκεται λογω της διαταραχης της.

ξερει καλα ποσο απωθητικη ειναι μια επικοινωνια με τοσες υποσχεσεις αλλα χωρις γνωριμια και εχει κανει ενα περιπλοκο σχεδιο συνεχων αναβολων αλλα και εμφανισεων για να το τρεναρει οσο μπορεσει πριν φυγεις κι εσυ (κι ο καθενας).

---

Δεν θεώρησα ποτέ ότι θα έπλεκε ένα τέτοιο ιστό αν δεν είχε τη διαταραχή. Προφανώς όλο αυτό το σχέδιο προέρχεται από το ότι η ίδια γνωρίζει ότι το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι υποσχέσεις λόγω της κατάστασής της. Μέχρι πρόσφατα όμως, πίστευα ότι όλα οφείλονταν στα "παιχνίδια του μυαλού" της, ότι η ίδια δεν είχε σχεδόν καμιά ανάμειξη στα ψέματα που μου αράδιαζε και στις υποσχέσεις που μου έδινε. Τώρα πλέον έχω καταλάβει ότι είχε επίγνωση του τι έκανε και γιατί το έκανε και όσο τα εξιστορώ και τα ξαναφέρνω στο μυαλό μου, τόσο πιο πολύ το πιστεύω. Το σχέδιό της μάλιστα θα φανεί πιο έντονα στο υπόλοιπο της ιστορίας, από τη στιγμή που μαθαίνω σιγά-σιγά την αλήθεια και αρχίζω να της φέρομαι σχεδόν σαν "φύλακας-άγγελος", δείχνοντάς της ότι ουσιαστικά έχω πέσει, αναίσθητος, στην παγίδα της. Και δυστυχώς, αυτό είχε γίνει.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Συμφωνώ με Remedy!

Νομίζω οτι ο θυμός σου (απόλυτα δικαιολογημένος βέβαια) δεν αφήνει να το δεις αυτό τώρα συν το ότι έχεις ανάγκη να βρεις και "λογικά" στοιχεία στην συμπεριφορά της οπότε δεν θες να τα αποδώσεις όλα στην ασθένεια της.
Νιώθεις πώς αν αποδοθεί όλη η συμπεριφορά της στην ασθένεια , αυτό ακυρώνει αυτομάτως και την όποια δική σας σχέση; Οτι αυτομάτως και τα συναισθήματα που έβλεπες από εκείνη δεν ήταν αληθινά;

---

Το πρόβλημα με μένα ήταν ότι μέχρι πρόσφατα, και ενώ ήξερα για την κατάστασή της, την αντιμετώπιζα λες και επρόκειτο για άτομο ψυχικά υγιές και πίστευα ότι τα αισθήματά της ήταν αληθινά.
Τώρα, συμφωνώ κι εγώ AΠΟΛΥΤΑ με Remedy. Ναι, είναι ένα άτομο με σοβαρά προβλήματα στην ψυχική σφσίρα, αλλά όλο αυτό που έγινε δεν έγινε από κάποια που δεν είχε επίγνωση του τι έκανε μέσα στη διαταραχή της. Ήταν βάσει μελετημένης συμπεριφοράς, όπως αναφέρθηκε. Το κατάλαβα ουσιαστικά όταν είδα την καρδούλα που έβαλε στα σχόλια του άλλου υποψήφιου θύματος μόλις κατάλαβε ότι με μένα η ιστορία είχε μπλοκάρει. Είχα ήδη βέβαια μπει στη διαδικασία της απεμπλοκής μου απ' αυτήν, αλλά οι ενδείξεις που είχα ως τότε έγιναν απόδειξη με αυτό.
Όπως απάντησα πιο πάνω, η συνέχεια της ιστορίας, που θα τη γράψω λίγο αργότερα, θα δώσει πολλά περισσότερα στοιχεία της οργανωμένης συμπεριφοράς της, όταν πλέον η "σχέση"μας θα περάσει σε άλλο στάδιο.
Και για να απαντήσω στο τελευταίο. Όπου κι αν αποδοθεί η όλη της συμπεριφορά, δεν έχει τόση σημασία, ήταν τεράστιο λάθος μου που πίστεψα στα "αισθήματά" της (απαραίτητα τα εισαγωγικά), αφού είχα πέσει για τα καλά στο λάκκο που έσκαβε με τόση επιμέλεια για βδομάδες. έμενα στις υπέροχες υποσχέσεις της και δεν μπορούσα να δω τίποτα πέρα από αυτές (η "ικανοποίηση των αυτιών μου" όπως είχα γράψει πιο πριν).
Η συνέχεια της ιστορίας, θα ρίξει κι άλλο φως στο οργανωμένο αυτό σχέδιο.

Quote:

---

Originally Posted by avgeris

Δεν θεώρησα ποτέ ότι θα έπλεκε ένα τέτοιο ιστό αν δεν είχε τη διαταραχή. Προφανώς όλο αυτό το σχέδιο προέρχεται από το ότι η ίδια γνωρίζει ότι το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι υποσχέσεις λόγω της κατάστασής της. Μέχρι πρόσφατα όμως, πίστευα ότι όλα οφείλονταν στα "παιχνίδια του μυαλού" της, ότι η ίδια δεν είχε σχεδόν καμιά ανάμειξη στα ψέματα που μου αράδιαζε και στις υποσχέσεις που μου έδινε. Τώρα πλέον έχω καταλάβει ότι είχε επίγνωση του τι έκανε και γιατί το έκανε και όσο τα εξιστορώ και τα ξαναφέρνω στο μυαλό μου, τόσο πιο πολύ το πιστεύω. Το σχέδιό της μάλιστα θα φανεί πιο έντονα στο υπόλοιπο της ιστορίας, από τη στιγμή που μαθαίνω σιγά-σιγά την αλήθεια και αρχίζω να της φέρομαι σχεδόν σαν "φύλακας-άγγελος", δείχνοντάς της ότι ουσιαστικά έχω πέσει, αναίσθητος, στην παγίδα της. Και δυστυχώς, αυτό είχε γίνει.

---

προσδιορισε αυτο το "η ιδια" που χρησιμοποιεις.
ποια "ιδια" ηξερε εντελως συνειδητα τι δολοπλέκει?
ειναι "η ιδια", η ιδια- "ιδια" οταν ειναι ασθενης και οταν ειναι υγιης?
οχι βεβαια, αλλα ουτε και γινεται καποια αλλη.
τα ορια ειναι σιγουρα θολα και κατα την ταπεινη μου γνωμη, η ζυγαρια γερνει στο οτι θυμαται πολυ καλα τι κανει και γιατι το κανει, δεν ειναι ομως ακριβως "η ιδια"....

συνεχισε ωστοσο την διηγηση σου με τους ρυθμους και στον βαθμο που νοιωθεις την αναγκη να το κανεις.
ξερω πολυ καλα ποσο απελευθερωτικο ειναι να πεις μια φορα ΟΛΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ με το νι και με το σιγμα καπου που εσυ νοιωθεις οτι ακουν και καταλαβαινουν.

το εχω κανει κι εγω καποτε για μια ιστορια οχι μεν ερωτικη, αλλα κακοηθειας και πιθανα διαταραχης.
εγραψα ενα ολοκληρο διηγημα πολλων σελιδων για να το διαβασει καποιος που ηξερα οτι καταλαβαινει, και μετα απελευθερωθηκα.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

προσδιορισε αυτο το "η ιδια" που χρησιμοποιεις.
ποια "ιδια" ηξερε εντελως συνειδητα τι δολοπλέκει?
ειναι "η ιδια", η ιδια- "ιδια" οταν ειναι ασθενης και οταν ειναι υγιης?
οχι βεβαια, αλλα ουτε και γινεται καποια αλλη.
τα ορια ειναι σιγουρα θολα και κατα την ταπεινη μου γνωμη, η ζυγαρια γερνει στο οτι θυμαται πολυ καλα τι κανει και γιατι το κανει, δεν ειναι ομως ακριβως "η ιδια"....

---

Δεν αντιλέγω. Δε τη γνώρισα ποτέ στις "καλές εποχές" της (τότε που υπήρχε η διπολική διαταραχή αλλά τουλάχιστον ήταν ένα άτομο κοινωνικοποιημένο και ενταγμένο σε ένα κοινωνικό πλαίσιο), το μόνο που γνώρισα απ' αυτήν ήταν στην κατάσταση που είναι τώρα. Επομένως, με το "ίδια" αναφέρομαι στο συνειδητό κομμάτι της στο ΤΩΡΑ, αυτό τέλος πάντων που "θυμαται πολυ καλα τι κανει και γιατι το κανει".

Quote:

---

Originally Posted by avgeris

Δεν αντιλέγω. Δε τη γνώρισα ποτέ στις "καλές εποχές" της (τότε που υπήρχε η διπολική διαταραχή αλλά τουλάχιστον ήταν ένα άτομο κοινωνικοποιημένο και ενταγμένο σε ένα κοινωνικό πλαίσιο), το μόνο που γνώρισα απ' αυτήν ήταν στην κατάσταση που είναι τώρα. Επομένως, με το "ίδια" αναφέρομαι στο συνειδητό κομμάτι της στο ΤΩΡΑ, αυτό τέλος πάντων που "θυμαται πολυ καλα τι κανει και γιατι το κανει".

---

"αλλα δεν ειναι στα καλα της"..
πες το ολοκληρωμενο, μην ντρεπεσαι.

Λίγες μέρες αφότου μου έπαιξε αυτό το αισχρό παιχνίδι του απόλυτου σκωτσέζικου ντουζ και με έχει κάνει να φτάνω σε όρια μη φυσιολογικών συμπεριφορών και ανιτδράσεων, μια φίλη μου που της λέω την ιστορία (είναι και ψυχολόγος), βρίσκει ότι έχουν 3 κοινούς γνωστούς με αυτήν. Με τους δύο μάλιστα, έχει πολλές καλές σχέσεις και είναι όλοι συμπατριώτες της κοπέλας.
Μέσα σε δυο μέρες, μου δίνει κάποιες πληροφορίες που με εξοργίζουν. Ότι γενικά η κοπέλα έχει πολλά "λαλήματα" και είναι γεμάτη "ψώνια" (λέξεις των ίδιων), ότι έχει κόλλημα με άντρες από συγκεκριμένο καλλιτεχνικό κλάδο (αναφέρουν μάλιστα αρκετές σχέσεις της με συγκεκριμένα άτομα, δυο από αυτά είναι τα ονόματα που μου είχε αναφέρει κι εκείνη πριν ως "πρώην" της με τους οποίους, όπως είπε, εξακολουθεί να έχει ερωτικά πάρε-δώσε), ότι είναι ένα δύστροπο, νευρωτικό άτομο που προσπαθούν να την αποφύγουν όταν τη βλέπουν έξω.
Σε εκείνο το σημείο είμαι έτοιμος να της γράψω το μήνυμα περί "τρελής για δέσιμο", κρίνοντας από τα όσα μου έκανε αλλά και από τα όσα είχα μάθει. Πιο πριν όμως, και με το ότι είχα βρει ένα καλό τρόπο να την "ψηλαφίσω" ως άτομο, μου είχε έρθει στο μυαλό ένας παλιός γνώριμος του πατέρα μου, που καταγόταν από την πόλη της και λόγω της δουλειάς του είχε τρελές διασυνδέσεις με πρόσωπα και πράγματα εκεί. Τον βρήκα και προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Σε δυο μέρες, ήδη είχε μάθει την κατάσταση, ότι από παλιά είχε δείξει ψυχωτικά στοιχεία (ένας "πρώην" της προ τετραετίας ανέφερε ότι δεν έβγαινε στο ραντεβού μαζί του ή γύριζε άρον-άρον σπίτι επειδή φοβόταν ότι την παρακολουθούν κλπ.). Ο ίδιος ο πατέρας της είπε σε γνωστό του (και γνωστό "μας") για την κόρη του που δεν είναι στα καλά της και έχει κλειστεί σπίτι εδώ και κανένα δίμηνο και της πάνε φαγητό να φάει κλπ. κλπ. Το εντυπωσιακό είναι ότι σε τηλεφώνημα γνωστού της που της πρόσφερε τη δυνατότητα να δουλέψει την τέχνη της για κάποια άτομα (γνωστούς "μας"), η αντίδρασή της ήταν "παράτα με, πέστους να σηκωθούν να φύγουν και μη με ξαναενοχλήσεις ούτε εσύ ούτε κανένας, δε γουστάρω να δουλέψω για κανέναν" !!!!
Με το που τα έμαθα, φυσικά αναιρώ κάθε σκέψη για μηνύματα περί "τρελής για δέσιμο" και βρίσκομαι μετέωρος στο κενό. Από τη μια. νιωθω πως όσα συνέβησαν, έβρισκαν μια απόλυτα κατανοητή εξήγηση, από την άλλη δεν ήξερα τι να κάνω. Η πρώτη μου σκέψη ήταν απλώς να εξαφανιστώ, να χαθώ, να μην ασχοληθώ άλλο. Επειδή όμως όπως είπα, αν κάτι είναι να γίνει, θα γίνει, τυχαίνει εκείνο το βράδυ να μου πιάσει κουβέντα (κάτι που είχε να κάνει σχεδόν μια βδομάδα) και να το γυρίσουμε, σχεδόν χωρίς να το καταλάβω, σε ένα τρομερό χαβαλέ. Έλεγα μέσα μου "δεν είναι δυνατό αυτό το άτομο να είναι άρρωστο" και αποφάσιζα ουσιαστικά εκείνο το βράδυ να της σταθώ και να τη βοηθήσω όσο μπορούσα. ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ.
Το βράδυ εκείνο μου είπε ότι θα βγει να πάει σε ένα επαγγελαμτικό ραντεβού. Την άλλη μέρα, έμαθα ότι δεν βγήκε από το σπίτι της όλο το βράδυ, εκείνη όμως μου περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια πως πήγε το ραντεβού, πόσο καλά στάθηκε η ίδια στις απαιτήσεις της δουλειάς της κλπ. κλπ. Σιγά-σιγά, αρχίζω να νιώθω ότι πρέπει να την πλησιάσω κι άλλο για να μπορέσω να τη φέρω πιο κοντά μου και να τη βοηθήσω και αποφασίζω, με προτροπή και της φίλης μου (που είχε ρωτήσει τους γνωστούς της) και του παλιού γνωστού του πατέρα μου, να πάω στην πόλη της να τη συναντήσω.
Εκείνη η κίνηση άλλαξε ΟΛΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. Αν δε το είχα κάνει, πιθανό η ιστορία να είχε πάρει άλλη τροπή. Όμως, η εμμονή μου πλέον μαζί της και το ότι πλέον ήξερα την κατάστασή της, έκαναν αυτό το ταξίδι σχεδόν επιβεβλημένο. Εν τω μεταξύ, και μέχρι να προγραμματίσω το ταξίδι (το οποίο της κράτησα κρυφό), είχαμε πλέον συχνή επικοινωνία. Την άκουγα να μου διηγείται ιστορίες από τις νυχτερινές της εξόδους, που ήξερα ότι δεν ήταν πραγματικότητα.
Πως το ήξερα; Δεν θα επεκταθώ, πάντως μπορούσα να μάθω αν είχε βγει από το σπίτι της. Ήταν σίγουρο: η κοπέλα δεν έβγαινε ούτε στο μπαλκόνι της. Με τα παντζούρια μονίμως κατεβασμένα, και να ήθελε, θα ήταν αρκετά δύσκολο. Στα στέκια της άλλωστε, εκεί που μου έλεγε ότι σύχναζε, είχαν να τη δουν κανένα εξάμηνο.
Στη συνέχεια, θα μιλήσω για τη στιγμή που μαθαίνει ότι βρίσκομαι στην πόλη της.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

"αλλα δεν ειναι στα καλα της"..
πες το ολοκληρωμενο, μην ντρεπεσαι.

---

Δεν είναι θέμα ντροπής. Δεν μπορώ όμως να ξέρω πως ήταν "στα καλά της". Δεν μου είπε κανείς ότι "στα καλά της" δεν έδειχνε π.χ. ανάλογα στοιχεία χειριστικότητας των ανθρώπων. Σ' αυτή την κατάσταση τη γνώρισα, μ΄αυτή την κατάσταση την κρίνω. Και μόνο το ότι, έστω και μέσα στην έντονη διαταραχή της, έφτιαξε "συνειδητά" ένα οργανωμένο σύστημα συμπεριφορών για να με "εγκλωβίσει", μου είναι αρκετό να σχηματίσω πλέον άσχημη εικόνα γι αυτήν.

Ρε μεγάλε γιατί το παίζεις θύμα νομίζεις θα σε λυπηθεί κανεισ ;Δεν καταλαβαίνεις ότι φταισ κι εσύ;Θα σου πω είσαι ενήλικος πρέπει να τα βγάλεις πέρα μόνος σου να βρεις τι δύναμη κ να προχωρήσεις επειδή σε δούλεψε μία γυναίκα το παίζεις θύμα εμένα με δούλεψαν πολλές και πάλι την πέφτω εσύ γιατί δεν προχωρασ;

Quote:

---

Originally Posted by elis

Ρε μεγάλε γιατί το παίζεις θύμα νομίζεις θα σε λυπηθεί κανεισ ;Δεν καταλαβαίνεις ότι φταισ κι εσύ;Θα σου πω είσαι ενήλικος πρέπει να τα βγάλεις πέρα μόνος σου να βρεις τι δύναμη κ να προχωρήσεις επειδή σε δούλεψε μία γυναίκα το παίζεις θύμα εμένα με δούλεψαν πολλές και πάλι την πέφτω εσύ γιατί δεν προχωρασ;

---

Προφανώς δεν έχεις διαβάσει όλα μου τα σχόλια. Είπα ότι είμαι πολύ θυμωμένος ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ, ότι έφτασα σε καταστάσεις συμπεριφορών οριακά παθολογικές από τις εμμονές ΜΟΥ, ότι η απόφαση να προχωρήσω μαζ'ι της ακόμα κι όταν έμαθα την αλήθεια ήταν καθαρά δική μου και ΛΑΘΟΣ κλπ., από που προκύπτει ότι το παίζω θύμα; Από που προκύπτει ότι αποποιούμαι των δικών μου ευθυνών, που είναι περισσότερες;
Δεύτερον, το σχόλιο ότι πρέπει να προχωρήσω μόνος μου αναιρεί την αιτία ύπαρξης αυτού του φόρουμ. Κάποιες φορές, δεν μπορούμε να χειριστούμε ένα θέμα μόνοι μας, όσο ενήλικες κι αν είμαστε. Γι αυτό υπάρχουν οι ψυχολόγοι, οι σύμβουλοι, ακόμα-ακόμα και οι φίλοι. Και βέβαια, τα φόρουμ.
Και τρίτον, επειδή πάλι μάλλον δεν διάβασες ειδικά τα τελευταία μου ποσταρίσματα.....έχω ήδη προχωρήσει, έχω ήδη κλείσει την ιστορία, έχω ήδη ξεκινήσει σχέσεις με άτομα στον αληθινό κόσμο. Το ότι γράφω εδώ ακόμα οφείλεται στο ότι νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ τις λεπτομέρειες της ιστορίας μαζί με κάποιους ανθρώπους του φόρουμ που με οδήγησαν σε σωστές αποφάσεις και όχι επειδή πλέον αναζητώ συμβουλές ή καθοδήγηση.
Και τέταρτον, ήσουν από τα άτομα που με τον ιδιαίτερο τρόπο του, μου έριχνε συχνές σφαλιάρες για να αρχίσω να συνέρχομαι σιγά-σιγά.
Ακόμα και τώρα, η φράση "σε δούλεψε μία γυναίκα" είναι αυτό ακριβώς που αντικατοπτρίζει το πως νιώθω πλέον γι αυτήν. Και ήδη προχωράω μπορστά, ίσως πιο μπροστά απ' όσο θα περίμενα.

Εντάξει καλά το καταλαβεσ δεν τα διάβασα όλα αλλά θα σου ξανατυχει νομίζω εμένα όλες με δούλευαν το πήρα αποφαση πλέον μόνο χαβαλε αλλά τι βλακειεσ λέω άμα ακουσεισ θα πεις δε γίνεται να την πεφτεισ έτσι

Τη μέρα που ετοιμαζόμουν να πάω στην πόλη της, εκείνη με κάποιο "μαγικό" τρόπο, κάτι μπορεί να είχε διαισθανθεί. Πρώτα απ' όλα, το πρωί άλλαξε φωτογραφία προφίλ κι εγώ στα σχόλια έβαλα μια ανθοδέσμη. Εκείνη τότε έγραψε από κάτω "Έτσι θα τη βγάλεις; Με φεισμπουκικά λουλούδια; Δε θα μου τα δώσεις στο χέρι;". Έχοντας ήδη σκεφτεί να της εμφανιστώ με μια ανθοδέσμη τριαντάφυλλα, ένιωσα παράξενα. Εκείνη, αμέσως σχολίασε από κάτω "Πλάκα σου κάνω", αλλά οι παράξενες σκέψεις μου δεν έφυγαν.
Λίγες ώρες μετά ξεκινούσα. Είχα μια μεγάλη αμφιβολία για το τι θα γίνει, αλλά και αγωνία. Έφτασα, αγόρασα τόσα τριαντάφυλλα όσα η ηλικία της, όλα κόκκινα πλην ενός άσπρου που το έβαλα στο κέντρο, να ξεχωρίζει. Φωτογραφήθηκα στο πιο γνωστό σημείο της πόλης της, ένα σημείο από το οποίο συνέχεια περνούσε για βόλτα όπως μου είχε πει, άφησα τα λουλούδια στο ξενοδοχείο και άρχισα τις βόλτες στα λημέρια της. Κάθησα σε ένα μαγαζί και ήπια ένα καφέ, ξεκινώντας μια άσχετη κουβέντα με τον μπάρμαν κι όταν εκείνος με ρώτησε αν είχα ξαναεπισκεφτεί την πόλη, του είπα ένα αδιάφορο "ναι" και συμπλήρωσα "γνώρισα και κάποια άτομα από δω, εκείνοι με είχαν φέρει στο μαγαζί". Περίμενα την επόμενη ερώτηση και ήρθε αμέσως. "Α ναι, ποιοι;". Ανέφερα τότε, δήθεν στο αδιάφορο πάντα, 2-3 ονόματα που ήξερα ότι ήταν στην παρέα της 3-4 χρόνια πριν, αλλά δεν ζούσαν πια σε εκείνη την πόλη, και φυσικά, και το δικό της. "Ναι, τα ξέρω καλά τα παιδιά", η απάντηση. "Έχουν φύγει όλοι πια από δω, δεν μένει κανείς τους". "Όλοι;" ρώτησα. "πως το ξέρεις;". "Έχω να τους δω πάνω από 4-5 μήνες, από το κσλοκαίρι που έρχονται για διακοπές. Κανείς τους δεν ήρθε από τότε, έχουν εξαφανιστεί". "Ε, καλά, δεν μπορεί να πηγαίνουν αλλού;", ρώτησα, δήθεν αδιάφορα πάντα. "Εδώ μαζεύονταν, έπιναν ένα καφέ και μετά πήγαιναν στα μπαράκια. Το αφεντικό άλλωστε είναι κολλητός τους, στην παρέα τους, θα είχε δώσει κάποιος σημεία ζωής από τότε, δε γίνεται". "Είσαι σίγουρος ότι δεν έχεις δει κανένα απ' αυτούς εδώ και 4-5 μήνες;". "Ναι, εδώ δουλεύω χρόνια, δεν κάνω λάθος". "Ούτε ένα; Ούτε μια;", με έντονα τονισμένο το "μια". "Κανένα και καμιά, απ' αυτούς που μου είπες όχι. Έρχονται άλλοι από την παρέα καθημερινά, αν περιμένεις θα τους δεις κιόλας". Δεν πίστευα στην τύχη μου να επιβεβαιώσω τόσο εύκολα όσα είχα ήδη μάθει γι αυτήν. Ότι είχε τουλάχιστον 4-5 μήνες (ήδη 8-9 τώρα) να εμφανιστεί σε οποιοδήποτε στέκι, ακόμα και σε εκείνα που ένιωθε "ασφάλεια" και "σιγουριά".
Μετά, πήγα ,ως το σπίτι της. Είδα και το μαγαζί του πατέρα της, με εκείνον μέσα. Σκέφτηκα να μπω και να αγοράσω κάτι, η εξέλιξη των πραγμάτων έδειξε ότι ΕΠΡΕΠΕ να το κάνω, αλλά δεν το έκανα. Δεν μπορούσα να φανταστώ τη ροή της ιστορίας. Τα παντζούρια της κατεβασμένα, ένα φως να αχνοφαίνεται από μέσα και κάτι σα σκιά να κινείται, χωρίς όμως να είμαι σίγουρος γι αυτό. Μου πέρασε από το μυαλό κάτι που η ιστορία τελικά το δικαίωσε ως σκέψη. "Έχει γούστο αυτό είναι το κοντινότερο που θα έχω βρεθεί σ' αυτήν".
Πήγα στο ξενοδοχείο και άρχισα να της στέλνω μηνύματα στο inbox. Η ώρα περνούσε και εκείνη άφαντη, παρά το ότι συνήθως εκείνες τις ώρες σχεδόν πάντα μου έγραφε μια απάντηση. Έβαλα ένα χαμογελαστό emoticon κάτω από τη φωτογραφία της που είχε βάλει τα λουλούδια, τίποτα. Της έστειλα μήνυμα στο κινητό "που είσαι;", της πήρα 2-3 φορές τηλέφωνο, χτυπούσε αλλά τίποτα. Ένιωσα πάλι παράξενα, μου ήρθε η ίδια αίσθηση με το πρωί, λες και είχε διαισθανθεί την παρουσία μου και ήθελε να το καθυστερήσει όσο πιο πολύ μπορούσε.
Τελικά, 12.30 το βράδυ και αφού είχα αρχίσει να απογοητεύομαι, ξαφνικά λαμβάνω μήνυμά της στο inbox. Εκεί πραγματικά κοκκάλωσα, πραγματικά ένιωσα ότι με κάποιο τρόπο αυτή η γυναίκα διαισθανόταν τις κινήσεις μου. "Θέλω να διακτινιστείς και να έρθεις εδώ ΤΩΡΑ", μου έλεγε. "Τι έχεις;", τη ρώτησα και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά, πιστεύοντας ότι ίσως με χρειάζεται εκείνο το βράδυ και θα μου άνοιγε την πόρτα να τη γνωρίσω. Και αμέσως, κλέιστηκε στον εαυτό της, πάλι δίνοντάς μου την εντύπωση ότι καταλάβαινε τις δικές μου ψυχικές διακυμάνσεις. "Τίποτα, τίποτα, άστο, είμαι κουρασμένη, θέλω να ξεκουραστώ, να κοιμηθώ". ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ. Το κρατάμε αυτό. "Κοίτα λίγο μια φωτογραφία" της λέω, και ανεβάζω τη φωτογραφία μου με τα τριαντάφυλλα. "Διακτινίστηκα και ήρθα".
Σιωπή λίγων δευτερολέπτων και μετά.....άπειρα θαυμαστικά, άπειρα ερωτηματικά......."Που είσαι; Είσαι εδώ; Δεν είναι δυνατόν. Πως έγινε αυτό;" "Ήρθα να σου δώσω τα τριαντάφυλλα που μου ζήτησες στα χέρια". Για να μην τα πολυλογώ, επί 2-3 λεπτά, προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει ότι είμαι στην πόλη της. Και μετά, μου λέει. "Σήμερα βρήκες να έρθεις; Που είμαι στο νοσοκομείο όλο το απόγευμα με τον πατέρα μου;" (τον πατέρα της που είχα δει νωρίτερα στη δουλειά του). Ως τότε, μου έλεγε ότι ήταν έτοιμη να κοιμηθεί και δεν μπορούσε να μιλήσει, τώρα ξαφνικά ήταν στο νοσοκομείο επιτήρηση του πατέρα της. Αλλά δεν τελείωσε εκεί. "Θα έρθω να σε βρω στο νοσοκομείο" της λέω. "Θα σου δώσω τα λουλούδια, θα σε δω για 2 λεπτά και θα φύγω. Γι αυτό ήρθα, για να σε δω, τίποτα άλλο". Πάυση 2-3 λεπτών. "Πως θα'ρθεις;" μου λέει. "Τώρα δεν είμαι στο νοσοκομείο (!!!!!), είμαι στο σπίτι του πατέρα μου, στο χωριό, εδώ ήρθε". "Καλά, ήταν τόσο σοβαρά όσο μου είπες και δεν τον κράτησαν;" "Όχι, εκείνος ήθελε να φύγει". Καταλάβαινα που πήγαινε η δουλειά. "Ωραία, θα έρθω στο χωριό (ΣΣ: 10 λεπτά με αυτοκίνητο). Θα σου δώσω τα λουλούδια και φεύγω. κανείς δεν θα καταλάβει τίποτα". Ξανά πάυση 2-3 λεπτών. Δικαιολογίες, δικαιολογίες, ότι δεν μπορεί ούτε δευτερόλεπτο να τον αφήσει μόνο του (εκείνη που θα έπεφτε για ύπνο άμεσα), ότι δεν θέλει να με δει μόνο για τόσο λίγο (προφανώς, προτιμούσε το "καθόλου" από το "τόσο λίγο") κλπ. κλπ. Της ξαναλέω "Ξέρω που μένεις (ΣΣ: μου το είχε πει παλιότερα), θα πάω να αφήσω την ανθοδέσμη στην πόρτα σου και την παίρνεις όποτε πας σπίτι". Ούτε συτό ήθελε, προφανώς επειδή φοβόταν μην ανακαλύψω ότι είναι σπίτι της. Ρίχνω το τελευταίο μου χαρτί "Θα βρεθούμε απόψε ή τελειώνει εδώ;"

Στο τελεσίγραφο (επανέρχομαι στα όσα ήδη ειπώθηκαν στο φόρουμ περί "χρόνου που προσπαθούσε πάντα να κερδίσει"), μου απαντάει ότι απόψε είναι απολύτως αδύνατο, αλλά μου υπόσχεται ότι το πολύ σε ένα μήνα θα έρθει εκείνη να με βρει στην πόλη μου. Και μου πετάει και ένα "Δεν έχεις καταλάβει εδώ και καιρό ότι είμαι τρελά ερωτευμένη με σένα;" Κάτι τέτοιο βέβαια δεν προέκυπτε από πουθενά και από καμία της συμπεριφορά ως τότε.
Όλη νύχτα, μείναμε ξάγρυπνοι να μιλάμε, κυρίως στο messenger και ένα μισάωρο περίπου στο κινητό. Μου είπε να αφήσω τα λουλούδια στη reception και θα έστελνε κάποιον να τα πάρει (έμμεση παραδοχή της άρνησής της να βγει από το σπίτι), επανέλαβε την υπόσχεση ότι θα έρθει να με βρει, αλλά όταν της είπα να έρθει να με αποχαιρετήσει πριν φύγω (θα έφευγα μεσημέρι, ως τότε θα είχε βρεθεί άνθρωπος να κρατήσει τον πατέρα της), άρχισε τις υπεκφυγές ότι θα χρειαστεί να κοιμηθεί και ότι ίσως να ξαναπάει με τον πατέρα της στο νοσοκομείο (η ίδια ΔΕΝ οδηγάει) κλπ. κλπ. Αργότερα, η αξήγηση που μου έδωσε για το ότι δεν ήρθε ήταν ότι ήταν ταραγμένη από όσα είχαν συμβεί εκείνο το βράδυ. Δε χρειάζεται νομίζω να σχολιάσω. Έφυγα από την πόλη της, ελπίζοντας ότι έστω και την τελευταία στιγμή θα έσπαγε την απομόνωσή της και θα ερχόταν. Μάταια. Όταν, πρόσφατα, άρχισε να μου λέει τα δικά της ότι δεν μπορεί να με εμπιστευτεί επειδή δεν με έχει δει ποτέ, της πέταξα ένα "εγώ σε περίμενα στην πόρτα μέχρι την ώρα που ξεκινούσε το λεωφορείο".
Στο λεωφορείο,ήρθε ένα SMS στο κινητό μου από εκείνη. Έλεγε πόσο άσχημα ένιωθε που φεύγω χωρίς να με δει, πόσο κοντά μου με ένιωσε εκείνο το βράδυ, πως θα κάνει τα πάντα να βρεθεί στην αγκαλιά μου και έκλεινε με μια κουβέντα που αποδείχτηκε ΠΡΟΦΗΤΙΚΗ, δυστυχώς με τον κακό τρόπο. "Δεν έχεις γλυτώσει από μένα". Το ίδιο μήνυμα είδα αργότερα και στο facebook, όταν έφτασα σπίτι μου. "Δεν έχεις γλυτώσει από μένα". Κάποιες βδομάδες αργότερα, θα άρχιζα να καταλαβαίνω το νόημα αυτής την φράσης.
Τα όσα ακολούθησαν τις επόμενες μέρες, ήταν σε καταιγιστικούς ρυθμούς. Φαινόταν η αλλαγή που προσδοκούσα να πλησίαζε και η υπόσχεσή της να μπορούσε να γίνει πραγματικότητα. Θα συνεχίσω αργότερα, η ιστορία παίρνει πλέον το δρόμο της...αρνητικά. "Δεν έχεις γλυτώσει από μένα".......

γραφεις ωραια, παντως.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

γραφεις ωραια, παντως.

---

Κομμάτι της δουλειάς μου. Άλλωστε, οι σκέψεις φεύγουν τόσο αβίαστα σ' αυτή την ιστορία, τα γεγονότα είναι τόαο ζωντανά μπροστά μου, που δε δυσκολεύομαι καθόλου να τα αποτυπώσω στην οθόνη.

Το "δεν έχεις γλυτώσει από μένα" τριγυρίζει στο κεφάλι μου, ειδικά τώρα που έχω μια γενική και πιο "αντικειμενική" εικόνα της ιστορίας. Τα όσα ακολούθησαν τις επόμενες μέρες (που συνέπιπταν και με τις γιορτινές μέρες Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς), δίνει μια εικόνα του πόση αλήθεια έκρυβε αυτή η κουβέντα. Από τη μεριά της.
Μόλις την επόμενη της επιστροφής μου (και δυο μέρες αφότου είχα πάει να τη συναντήσω), μου ζητάει να μιλήαουμε τηλεφωνικά το πρωί. Εκεί άρχισε να μου λέει, για πρώτη φορά ως τότε, ότι αντιμετωπίζει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα και ότι θα χρειαστεί να "χαθεί" για περίπου 25 μέρες για να καταφέρει να το ξεπεράσει και να επιστρέψει "καλά". Δεν είπε τι πρόβλημα, μου είπε μόνο "έξυπνος είσαι, αναλυτική σκέψη έχεις, σίγουρα το κατάλαβες". Φυσικά δεν είχα καταλάβει σε τι αναφερόταν, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχε αποδεχτεί τη διπολική διαταραχή ξαφνικά και επιζητούσε διακαώς θεραπεία. Μου είπε ότι της το είχαν προτείνει από παλιά, εεκίνη δεν ήθελε αλλά η επίσκεψή μου εκεί την έκανε να σκεφτεί ότι δεν πρέπει άλλο πια να ζει με τέτοιο πρόβλημα και να χάνει ευκαιρίες να ζήσει όμορφες στιγμές με ανθρώπους που κάνουν τόσα πράγματα για εκείνη. Αναφερόταν σε μένα, φυσικά. Είχε λοιπόν αποφασίσει σε μια βδομάδα να ξεκινήσει και θα χρειαζόταν να "χαθεί", να "εξαφανιστεί" για περίπου 25 μέρες και μετά απ' αυτό, θα γύριζε έτοιμη να με γνωρίσει από κοντά.
Όταν με ρώτησε τι είχα καταλάβει, η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι να πω. Ήξερα ότι αναφερόταν σε εισαγωγή της σε ψυχιατρική κλινική, αλλά από την άλλη δεν είχα καταλάβει εκείνη πως το είχε στο μυαλό της. Μπαλώνοντάς τα, της είπα ότι θα πάει σε κάποιο ειδικό χώρο να βρει κάποιους ανθρώπους που θα τη βοηθήσουν να ξεπεράσει το πρόβλημά της και εκείνη απάντησε "Ναι, το κατάλαβες". Εγώ ακόμα πάσχιζα να καταλάβω που το πήγαινε.
Τις επόμενες μέρες, μιλήσαμε αρκετά στο τηλέφωνο, επέμενε με ενθουσιασμό στην απόφασή της και άρχισε να μου λέει πόσα πράγματα περιμένει από αυτή τη συνάντηση. Το βράδυ εκείνης της μέρας μάλιστα, κι ενώ ήμουν έξω με φίλους μου (ακόμα δεν είχε εκδηλώσει εκρήξεις όταν της έλεγα ότι θα βγω), μου στέλνει στο messenger μια φωτογραφία της με το σχόλιο "δες την όταν είσαι μόνος σου". Επέστρεψα και είδα με έκπληξη ότι μου έστειλε φωτογραφία της όπου είναι γυμνόστηθη μποροστά στον καθρέφτη και λεζάντα "Περιμένω να σου δοθώ".
Κάποιος μπορεί να αρχίσει να καταλαβαίνει σιγά-σιγά το πως άρχισε να δυναμώνει η εμμονή μου και η φλόγα μου με τα συνεχόμενα "παιχνίδια" της. Μέχρι παραμονή Χριστουγέννων, ήμασταν συνέχεια σε επαφή, ανήμερα και δεύτερη μέρα, άκρα του τάφου σιωπή. Μου εξήγησε απλώς, αργά το απόγευμα της δέυτερης μέρας, ότι είχε κόσμο στο σπίτι και ότι έλειπε όλη τη μέρα σε σπίτια φίλων και σε ξεφαντώματα. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε ποτέ.
Τα λουλούδια μου τα είχε παραλάβει από το ξενοδοχείο (το ξέρω, επειδή σχολίασε την κάρτα που της άφησα και τη βρήκε πολύ τρυφερή με όσα έγραφα), όχι η ίδια βέβαια, αλλά κάποιος άλλος. Δεν μου είπε ποιος, σίγουρα πάντως όχι πατέρας ή συγγενής. Δεν έχει σημασία. Παραμονές Πρωτοχρονιάς και στις συζητήσεις μας, γυρνάω συνέχεια το θέμα στην επεικείμενη "εξαφάνισή" της, είναι αποφασισμένη να το κάνει, απλώς δεν ξέρει πότε. Παραμονές Πρωτοχρονιάς μιλάμε στο κινητό και, σε άσχημη κατάσταση μου κάνει αξομολογήσεις. Λέει ότι εδώ και καιρό είναι χάλια, ότι παίρνει "χάπια" και ότι την παρακολουθεί "ψυχολόγος" (αργότερα, μου εξήγησε ότι ήταν ψυχίατρος) και το καλύτερο πουα θα είχα να κάνω θα ήταν να την παρατήσω για δικό μου καλό. Απορεί μάλιστα που εξακολουθώ να τη στηρίζω και αρχίζει τις γλύκες, αλλάζοντας εντελώς διάθεση όταν της λέω ότι τη στηρίζω σ' αυτό που έχει αποφασίσει να κάνει. "Αφού έχω τη δική σου στήριξη, θα το κάνω οπωσδήποτε".
Με την αλλαγή του χρόνου, έχει δυο απροσδόκητα ξεσπάσματα. Το ένα επειδή της έστειλα το "Καλή Χρονιά" στο παρά πέντε και όχι στο και πέντε (είχα κανονίσει να βγω με παρέα), όλη την υπόλοιπη μέρα μάλιστα μιλούσαμε στο κινητό και προσπαθούσα να καταλάβω την αιτία του ξεσπάσματός της. Η ίδια μου είπε "μη δίνεις σημασία, δικό μου λάθος, δεν είσαι υποχρεωμένος να ξέρεις τις συνήθειές μου". Το απόγευμα, πάλι χάλια ακούγεται και μου λέει ότι τοι αργότερο ως το τέλος της βδομάδας θα έχει "φύγει" για 25 μέρες. Μου κλείνει το τηλέφωνο σχεδόν στα μούτρα, λέγοντάς μου εκεί που συζητάμε "πρέπει να καταλάβεις πότε ο άλλος έχει ανάγκη να σου μιλήσει και πότε όχι" !!!! Γυρνάω σπίτι, αρχίζω επισκέψεις σε σπίτια γνωστών και εκεί μου στέλνει μήνυμα ότι θέλει να μου μιλήσει ΤΩΡΑ. Της απαντάω ότι δεν μπορώ, είμαι με κόσμο και έκπληκτος διαβάζω να μου γράφει ΕΠΙ ΛΕΞΕΙ "Με αηδιάζεις, σε μισώ, αυτό είναι τελειωτικό, μη μπεις στον κόπο να απαντήσεις, είσαι μλκας".
Έμαθα, εκ των υστέρων, ότι στο χρόνο που μεσολάβησε από τότε που κλείσαμε μέχρι το μήνυμα, είχε κάνει άγριο καυγά με τον πατέρα της. Η αιτία ήταν η προφανής. Την επόμενη μέρα, της στέλνω SMS που της εξηγώ ότι καταλαβαίνω τις ανάγκες της αλλά υπάρχουν και καταστάσεις όπου δεν μπορούμε να παίρνουμε τηλέφωνο και να μιλάμε με τις ώρες. Μου απαντάει με απολογητικό ύφος "Χίλα συγγνώμη, δεν είμαι εγώ αυτή. Αύριο φεύγω". Κατάλαβα.
Τώρα, βλέποντας τα γεγονότα από χρονική απόσταση, αναρωτιέμαι ποιος ο λόγος να κάνει καυγά με τον πατέρα της για να αποφασίσει να "φύγει" όταν η ίδια δήλωνε πανέτοιμη να το κάνει. Τέλος πάντων. Το βράδυ, μιλήσαμε αρκετά στο κινητό, ακουγόταν θόρυβος από βιβλία που πετούσε στη βαλίτσα της (μου έλεγε μάλιστα τους τίτλους), ήταν ευδιάθετη και με γεμισε υποσχέσεις για το όταν θα επιστρέψει εντελώς καλά και θα πέσει στην αγκαλιά μου. Όταν κλείσαμε, με ρώτησε με νάζι "Θα με θυμάσαι; Θα με αγαπάς το ίδιο σε 25 μέρες;".
Την άλλη μέρα, μαθαίνω ότι ξεκίνησε με δυο τεράστιες βαλίτσες και συνοδεία του πατέρα της και δυο άλλων συγγενών (μάλλον θείος και θεία) με προορισμό την πόλη όπου μένω. Μου το είχε αφήσει να εννοηθεί κι εκείνη την προηγούμενη, όταν μου ανέφερε τους χρόνους περίπου του ταξιδιού της. Μου ζήτησε μάλιστα να της στέλνω μηνύματα μέχρι τις 9 το πρωί, γιατί από τότε και μετά, θα έχει "χαθεί". Και έτσι έκανα.
Επί 14 ώρες, ήταν offline σε messenger και facebook. Ακριβώς από τις 9 το πρωί. Ξέρω πλέον ότι είναι μέσα και η καρδιά μου πάει να σπάσει από αγωνία και προσμονή για τις 25 μέρες που θα περάσουν και επιτέλους θα τη δω. Μιλάω με γνωστό μου ψυχίατρο και μου λέει ότι μετά το πέρας της νοσηλείας, ίσως το συναίσθημά της να μην είναι τόσο έντονο όπως τώρα, αλλά σκέφτομαι "ας βγει καλά και θα τα βρούμε". Μου λέει επίσης ότι ίσως τα φάρμακα αυτά να προκαλέσουν μια αύξηση του βάρους. Αμέσως θυμάμαι φωτογραφίες της, 16 μήνες πριν, όπου εμφανιζόταν, για δυο μήνες περίπου, με παραπάνω κιλά. Εκείνη μάλιστα μου το σχολίαζε κάθε φορά που της έλεγα πόσο μου άρεσαν εκείνες οι φωτογραφίες. Προφανώς, είχε καταφύγει σε θεραπεία, με ή χωρίς τη θέλησή της , και αρκετά πιο πριν. Επίσης προφανώς, τη θεραπεία αυτή, δε την ολοκλήρωσε ποτέ.
14 ώρες offline και πλέον, κατά τις 11 το βράδυ, γυρίζω σπίτι κάνοντας όνειρα. Δεν είχα ακόμα συνειδητοποιήσει τι παιζόταν. Στις 11 και κάτι, ξαφνικά το 14 ώρες μετατρέπεται σε "ενεργός 1 λεπτό πριν"........και τρελαίνομαι. Αρχίζω να στέλνω μηνύματα στο facebook για να εξακριβώσω πως γίνεται το "14 ώρες πριν" να μετατραπεί σε "1 λεπτό πριν". Οι απαντήσεις όλων με παγώνουν. "Αν ξαναβγεί online".
Δεν κλείνω μάτι το βράδυ και την επόμενη το πρωί ελέγχω πάλι το facebook. "Ενεργός 1 λεπτό πριν", αλλά σε μένα, ούτε ένα σημείο ζωής. Εκνευρίζομαι, ξαναπαίρνω τηλέφωνο το φίλο μου τον ψυχίατρο και μου λέει κατηγορηματικά ότι δεν υπάρχει περίπτωση νοσηλευόμενος σε ψυχιατρική πτέρυγα να κάνει χρήση κινητού ή υπολογιστή. "Μάλλον θα κλάφτηκε στους δικούς της να την πάρουν πίσω, ειδικά αν είναι χειριστικό άτομο, δεν είναι δύσκολο". Να'τα, να'τα.....αυτή κι αν ήταν χειριστικό άτομο.
Την είχε κοπανήσει. Οι υποσχέσεις της, έιχαν γίνει καπνός. Και δεν είχε στείλει ούτε ένα μήνυμα ΣΕ ΜΕΝΑ.

Το απόγευμα εκείνης της μέρας, παίρνω SMS που μου λέει ότι είναι χάλια, ότι πριν ξεκινήσει λιποθύμησε επειδή της ήρθε περίοδος, την πήγαν στο τοπικό νοσοκομείο και τώρα ακόμα δεν είναι σε καλή κατάσταση. Αρνείται μάλιστα οποιοδήποτε τηλεφώνημα, με κόβει απότομα και στο chat λέγοντάς μου "είμαι πολύ κουρασμένη τώρα, θα σου μιλήσω όταν βρω δυνάμεις". Συνεχίζει βέβαια ενεργός όλο το βράδυ, χωρίς κανένα άλλο σημείο ζωής σε μένα !!!!
Το επόμενο πρωί, τη ρωτάω πεισματικά (πάντα στο chat, ακόμα αρνείται το τηλέφωνο) τι έγινε και το μόνο που μου λέει είναι "μην ανησυχείς, το ραντεβού μας ισχύει είτε σου έρθω εγώ είτε μια βελτιωμένη έκδοση του εαυτού μου". Το απόγευμα εδέησε να μου ζητήσει να μιλήσουμε στο κινητό και με το που ξεκινάμε, τη ρωτάω πως είναι κι εκείνη λέει "άσε με εμένα, εσύ πως είσαι;" Της απαντάω ότι τα Φώτα και το Σ/Κ (ήταν Πέμπτη, παραμονή Φώτων) θα λείψω σε ταξίδι στο εξωτερικό και ότι μου άρεσε που θα μιλούσαμε εκείνο το απόγευμα. Και αμέσως, χωρίς να ακουστεί ο παραμικρός ήχος στο background (χρησιμοποιεί κινητό με ανοιχτή ακρόαση, ο παραμικρός ήχος ακούγεται), την ακούω να μιλάει σε άλλους και να λέει "βρε καλώς τα παιδιά, χαχαχα, τι έκπληξη είναι αυτή, πρέπει να σε κλέισω τώρα, ήρθαν οι φίλοι μου, τα λέμε". Και το κλείνει. Κομπρεσέρ από το απέναντί της τετράγωνο μπορούσα να ακούσω, όχι 2-3 φίλους που μπαίνουν και κάνουν έκπληξη. Από τότε είχα ήδη καταλάβει ότι αυτό ήταν φτιαχτό από μέρους της είτε από την αρχή για να μην μου πει τι έγινε είτε σαν "τιμωρία" μου μόλις έμαθε ότι δεν θα με "είχε" για ένα τριήμερο. Μιάμιση ώρα μετά, μου στέλνει SMS ζητώντας μου συγγνώμη αλλά δεν το ήξερε.
Οι βδομάδες που ακολουθούν με οδηγούν να πάρω την απόφαση να ζητήσω επιτέλους βοήθεια ψυχιάτρου. Οι εκρήξεις της, τα ξεσπάσματά της "δια ασήμαντον αφορμήν" καθημερινά, έντονα και απροσδόκητα. Και καμιά νύξη για το πότε θα έρθει, μόνο μισόλογα του στυλ "εντάξει, τέλη του μήνα λέω να σου έρθω". Αρχίζει μάλιστα σιγά-σιγά να εκδηλώνει την απαίτηση να μην βγαίνω τα βράδυα, όχι λέγοντάς μου άμεσα αλλά υπονοώντας το. Κάποια στιγμή που της είπα ότι θα πάω επίσκεψη σε ένα φίλο που είχε γενέθλια, μου πετάει ένα "ναι, έτσι το λέμε τώρα το μπαράκι με τις γκόμενες", για να μου ζητήσει συγγνώμη μετά, αφού πρώτα της εξηγούσα επί μια ώρα ότι κάνει λάθος. Αυτό γινόταν κάθε φορά που της έλεγα ότι δεν μπορώ να της μιλήσω το βράδυ. Έφτασε μάλιστα να με διαγράψει από φίλο όταν της είπα ότι θα πήγαινα να δω τη μάνα μου το βράδυ που ήταν άρρωστη, και ενω επί τρία συνεχόμενα βράδυα το είχα ξενυχτήσει μιλώντας της στο κινητό !!!!! Πριν ξεκινήσω για τη μάνα μου, με παίρνει τηλέφωνο και μου απολογείται, ζητώντας μου να τη ξαναδεχτώ ως φίλη. Την άλλη μέρα, που μπήκα στο facebook, μαζί με το αίτημα φιλίας της, που έκανα δεχτό φυσικά, είδα και ένα μήνυμά της που στάλθηκε ΑΡΓΟΤΕΡΑ από τη συνομιλία μας στο τηλέφωνο και μου έλεγε ότι ξέρω πολύ καλά ότι της λέω ψέματα και δεν μπορεί να το χωνέψει !!!!! Μου ζήτησε συγγνώμη και μετά με χαρακτήριζε ψεύτη για το ίδιο πράγμα !!!! Αργότερα, δικαιολογήθηκε ότι το μήνυμα το είχε στείλει πιο πριν και άργησε να γίνει η παραλαβή από μένα, αλλά η διαφορά χρόνου ήταν τεράστια, κάπου 45 λεπτά.
Λίγες μέρες πιο πριν με έβρισε ένα μεσημέρι και το επόμενο πρωί όταν της ζήτησα εξηγήσεις, δε θυμόταν καν τι μου είπε !!! Είχε δε την απαίτηση να ξενυχτήσω το βράδυ για να της δώσω εξηγήσεις (ΕΓΩ!!!!) για το τι μου είχε πει !!!!
Με τα πολλά, η πρώτη επίσκεψη στον ψυχίατρο, με ταρακούνησε για τα καλά. Είχε ήδη μιλήσει με την ψυχολόγο μου και μου μίλησε έξω από τα δόντια. Φεύγοντας από εκεί, ήταν η πρώτη φορά που άρχισα να σκέφτομαι ότι κάτι δεν πάει καλά...γενικά, αλλά και ειδικότερα, με μένα.

Λίγες μέρες πριν την επίσκεψή της, αρχίζει να μου λέει ότι περιμένει περίοδο την επόμενη βδομάδα και ότι αυτό είναι κακό επειδή οι πόνοι της ξεκινάνε 4-5 μέρες πιο πριν. Τη ρώτησα πως είναι δυνατό την προηγούμενη φορά που είχε περίοδο (τότε που θα έκανε την εισαγωγή και "λιποθύμησε") να μην μου είχε αναφέρει κανένα τέτοιο σύμπτωμα και τώρα να φοβάται, μια βδομάδα πριν. "Δε θυμάμαι για πότε λες" μου είπε και άλλαξε κουβέντα πριν προλάβω να της εξηγήσω. Ήταν δεδομένο ότι αναβαλλόταν και αυτό το ταξίδι της. Μια βδομάδα μετά, όταν της ήρθε επιτέλους η περίοδος (χωρίς ενδιάμεσα να μου παραπονιέται για πόνους και συμπτώματα), μου έλεγε πόσο πονάει, ότι της έρχεται λιποθυμία κλπ. και αποφασίζω, για πρώτη φορά, να αλλάξω τους κανόνες του "παιχνιδιού". "Ξέρεις, θα έρθω να σε δω το απόγευμα, να σου κρατήσω παρέα στον πόνο σου, μην αγγαρεύεις φίλους και γέιτονες, ας είναι ένας άνθρωπος που σε αγαπάει και σε νοιάζεται'. Αυτό μου το είχε "δασκαλέψει" ο ψυχίατρος.
Στην αρχή, αρνήθηκε να το πιστέψει, όταν της είπα ότι είμαι ήδη στο δρόμο για τα ΚΤΕΛ, άρχισε να λέει πόσο πολύ με αγαπάει που τη σκέφτομαι αλλά να μην πάω γιατί δε θέλει να με δει σ' αυτή την κατάσταση κλπ. κλπ. Φυσικά, δεν είχα σκοπό να πάω, ήθελα να δω αντιδράσεις.

Επί δύο συνεχόμενα Σ/Κ, Φλεβάρης πια, που την καλούσα να έρθει να με δει, μου έλεγε ότι θα πάει ταξίδι στην πόλη που είχε τους φίλους της (η πόλη που μου είπε ότι θα περνούσε και την επιτροπή). Την πρώτη φορά, της είπα "Ωραία, θα έρθω κι εγώ, θα μου κάνει καλό ένα ταξιδάκι, αν είναι να δω κι εσένα". "Μ' αγαπάς τόσο πολύ;" με ρώτησε, για να συνεχίσει ότι δεν ξέρει πόσο χρόνο θα έχει διαθέσιμο να με δει. Εγώ επέμεινα και της είπα να μιλήσουμε το απόγευμα για να το κανονίσουμε. Μέχρι το απόγευμα, είχε ήδη συνεννοηθεί με συγγενείς της να πάνε, οικογενειακώς, σε άλλο προορισμό, αρκετά απρόσιτο για μένα !!! Αυτό βέβαια μου είπε, σπίτι της θα καθόταν έτσι κι αλλιώς, αλλά η συμβουλή του ψυχιάτρου για πιο "επιθετικό" παιχνίδι, δούλευε. Σκοπός του βέβαια να απομυθοποιήσει, στα μάτια μου, τη διάθεσή της να με δει. Το επόμενο Σ/Κ είχε, δήθεν προγραμματισμένο ταξίδι στην ίδια πόλη "για δουλειές", ήδη από την αρχή της βδομάδας. Παρασκευή πρωί της λέω όλος χαρά ότι κι εμένα μου έτυχαν δουλειές σε κείνη την πόλη και θα κατέβω κι εγώ. Ως το βράδυ, το ταξίδι της είχε αναβληθεί επειδή δεν είχε γίνει καλή συνεννόηση με αυτούς που θα την πήγαιναν !!!!

Έχουμε έρθει πλέον στην περίοδο που μπήκα στο φόρουμ και ζήτησα τις συμβουλές σας. Τα γεγονότα που ακολούθησαν τα έχω αναφέρει πρωθύστερα, με την παραίνεσή μου να ξεκινήσει τη "θεραπεία" της και όλα τα ξεσπάσματα και τα άκυρά της.
Να σημειώσω τρία πράγματα: ο ψυχίατρος με βρήκε εντελώς καλά, λίγο "οριακό" ίσως σε κάποιες αντιδράσεις μου ("δεν είσαι ο άνθρωπος που θα ακολουθήσει ποτέ ούτε τη μόδα ούτε το μέσο όρο"), αλλά πάντα μέσα σε "υγιή" πλαίσια.
Δεύτερο: ο "αλκοολισμός" μπήκε στην κουβέντα απ' αυτήν όταν άρχισα να της λέω (στα ψέματα φυσικά) για το πόσο δύσκολη παιδική και νεανική ηλικία είχα, περιγράφοντας τον εαυτό μου σχεδόν κατ' εικόνα και καθ'ομοίωσίν της (σύμφωνα με όσα ήξερα για αυτήν και με όσα μου είχε πει). Της είπα δε ότι στον ψυχίατρο που πήγα, με βρήκε να φλερτάρω επικίνδυνα με διπολική διαταραχή, κάτι που ίσως να το είχα κι από παλιά. Ήθελα να δω τη στάση και την αντίδρασή της στο άκουσμα ειδικά της διαταραχής. Φάνηκε να σαστίζει, άρχισε να μου λέει ότι δεν μπορεί να πιστέψει ότι ένα άτομο σαν εμένα μπορεί ποτέ να έχει τέτοια ζητήματα και συμπλήρωσε, προς έκπληξή μου, ότι νιώθει υπέεύθυνη γι αυτό γιατί όποιος έρχεται πολύ κοντά της, εμφανίζει στην πορεία κάποιο τέτοιο πρόβλημα !!!! Αμέσως βέβαια, είπε "ευτυχώς, εγώ δεν έχω κάτι τέτοιο", αλλά τα προηγούμενα λόγια της έδειχναν ότι κάτι στριφογυρνούσε στο μυαλό της. Εκείνο το απόγευμα, μιλούσαμε στο κινητό 8 ώρες !!!!
Έγιναν πολλά. Κάποια στιγμή που μου ζήτησε να κλείσουμε για λίγο, μισή ώρα μετά που ξαναμιλήσαμε μου είπε ότι είχε άγριο καυγά με τη θεία της και ότι σκέφτεται να αυτοκτονήσει (δεν μου το είπε έτσι, το υπονόησε με σαφή τρόπο). Την ηρέμησα. Τότε ήταν που έβαλε το θέμα "αλκοολισμός" στο τραπέζι, πολλές ώρες μιλούσαμε γι αυτό. Κάποια στιγμή, άκουσα τον πατέρα της να τη ρωτάει "που είναι τα χάπια" κι εκείνη να του απαντάει. Κατάλαβα ποια χάπια ηθελε να ελέγξει. Τέλος, λίγο πριν κλέισουμε, κι ενώ στα καλά καθούμενα άρχισε να με βρίζει ("είσαι το ίδιο μλκας με όλους, μόνο να με πηδήξετε θέλετε όλοι"), δευτερόλεπτα μετά, όταν τη μαλάκωσα, την άκουσα να τελειώνει με έντονο τρόπο όσο της έλεγα γλυκόλογα !!!!
Τρίτον: Από την αποτυχημένη εισαγωγή της και μετά, βάζει στο παιχνίδι της και τον μεγάλο της έρωτα. Κάποιον με τον οποίο τα είχε για μια τετραετία και ακόμα τον σκέφτεται (είπε). Κάθε λίγο και λιγάκι, κάθε φορά που της έλεγα ότι τη θέλω, μου τον έριχνε στο τραπέζι σαν "μπαλαντέρ". "Ξερεις, με διεκδικεί και με θέλει, το έχουμε ήδη κάνει αρκετές φορές τις τελευταίες μέρες, σχεδόν κάθε μέρα τον βλέπω και κάνουμε έρωτα!!!!". Σημείωση: ο άνθρωπος αυτός είναι παντρεμένος και πρόσφατα απέκτησε παιδί. Αυτό μου το έλεγε κάθε μέρα, επί ενάμιση σχεδόν μήνα, μέχρι τη μέρα που της έβαλα το τελσίγραφο "ή θεραπεία ή δε βλεπόμαστε".

Γράφεις πραγματικά πολύ ωραία..

Είναι φανερό οτι η κοπέλα είναι απόλυτα χειριστική και σε καταλαβαίνω στο πώς έμπλεξες στον "ιστό" της βάζοντας στην άκρη την λογική σου.
Εξακολουθώ να πιστεύω όμως πως η όλη συμπεριφορά της είναι αποτέλεσμα της ασθένειας. Οπως λες και συ δεν την γνώρισες χωρίς την ασθένεια, δεν ξέρεις πως θα ήταν πραγματικά ο χαρακτήρας της, η συμπεριφορά που είδες ήταν αυτή που περιγράφεις ΜΕ την ασθένεια της.
Καταλαβαίνω οτι έχεις ανάγκη να της χρεώσεις δόλο για δύο πιθανούς λόγους.
Πρώτον γιατί έχεις ανάγκη να βρεις έναν στόχο για τον θυμό σου εκτός του εαυτού σου. Το ξέρω γιατί πέρασα από κει που είσαι και έκανα ακριβώς το ίδιο. Προσπαθούσα να βρω λογική εκεί που δεν υπήρχε και είχα ανάγκη να χρεώσω δόλο στον άλλον για να ξεσπάσω έστω και χωρίς να ξεσπάσω στον ίδιο κατά πρόσωπο ποτέ. Αλλά ήθελα με την φαντασία μου να μπορώ να τον βρίσω. Στην ουσία βέβαια ο θυμός ήταν όλος για μένα. Που πιάστηκα "κορόιδο". Που δεν κατάλαβα νωρίτερα, που πίστεψα έστω για λίγο ότι μπορώ να βοηθήσω, που έβαλα στην άκρη την λογική, που άφησα να με χειριστεί.
Και δεύτερον (αυτό ίσχυε τουλάχιστον για μένα, για τον εαυτό σου εσύ ξέρεις αν έχει βάση) νομίζω οτι αρνείσαι να δεχτείς την ασθένεια (άρα και όλη την συμπεριφορά της ως αποτέλεσμα αυτής) γιατί νιώθεις οτι έτσι ακυρώνεται το όποιο συναίσθημα υπήρξε ή πίστεψες οτι υπήρξε από την πλευρά της. Στην ουσία εγώ ένιωθα οτι αν το δεχόμουν αυτό θα ήταν σα να δέχομαι οτι σε αυτή τη σχέση (που στη δική μου περίπτωση δεν ήταν καν διαδικτυακή όπως σε σένα) ήμουν εντελώς μόνη, σα να υπήρξε μόνο στην φαντασία μου, οπότε ένιωθα ακόμα πιο ηλίθια για αυτά που είχα νιώσει. Γιαυτό αρνιόμουν πεισματικά να παραδεχτώ ότι όλα ήταν αποτέλεσμα της ασθένειας.

Καθώς σε διαβάζω μου δημιουργούνται σαφώς συναισθήματα συμπάθειας προς εσένα, νιώθω την απογοήτευση σου, την εμμονή να την δεις, τον θυμό...τα βγάζεις στα κείμενα σου, όμως δεν σου κρύβω οτι μου δημιουργείται κι ένα αίσθημα συμπόνιας και προς την κοπέλα. Η συμπεριφορά της όλη με τα ψέματα, τις αντιφάσεις, τις υπερβολές κραυγάζει :αγάπα με! Είναι σα να ζητάει βοήθεια, προσπαθεί απεγνωσμένα να πιαστεί από κάπου. Αντι να καταφέρει να βγει προς τα πάνω βυθίζει και τους άλλους μαζί της, εν προκειμένω εσένα, αλλά δεν ξέρω αν έχει επίγνωση αυτού. Νομίζω οτι είναι τόσο απορροφημένη με τα δικά της μέσα της, που ίσως να μην έχει επίγνωση του πόνου και της σύγχυσης που προκαλεί.

Δεν πιστεύω οτι το σχέδιο της ήταν να μην σε συναντήσει, πιο πιθανό μου φαίνεται να αμφιταλαντεύονταν και η ίδια μέσα στο γενικότερο μπλέξιμο στο μυαλό της. Στην ουσία τον εαυτό της κορόιδευε, όχι εσένα. Σου παρουσίαζε την ζωή που θα ήθελε να είχε, ίσως να είχε στο παρελθόν, προσθέτοντας τα απαραίτητα ψέματα (ασθένεια πατέρα) ώστε να δικαιολογεί την αδυναμία της για συνάντηση. Αν σου είχε πει από την αρχή την αλήθεια για την κατάσταση της, μάλλον θα είχες φύγει τρέχοντας οπότε προσπάθησε να σε κρατήσει όσο μπορούσε με την ελπίδα οτι κάποια στιγμή θα είναι καλύτερα και θα μπορέσει να εμφανιστεί.

Φυσικά όλα αυτά δεν σημαίνουν οτι εσύ έπρεπε να μείνεις και να υπομένεις αυτή την κατάσταση, έκανες το σωστό που έφυγες και συνεχίζεις την ζωή σου, αλλά νομίζω οτι δεν πρέπει να πάρεις τίποτα προσωπικά από αυτά που έκανε. Επίσης να ξέρεις οτι οι άνθρωποι αυτοί στην ανάγκη τους να πιαστούν από κάπου, μπορούν να γίνουν απίστευτα χειριστικοί και γοητευτικοί οπότε ένας άνθρωπος όπως εσύ που λες οτι δεν σου αρέσει ο μέσος όρος, σε ελκύει το διαφορετικό και το ιδιαίτερο, είναι πολύ εύκολο να πέσει στην παγίδα.

Οι άμυνες σου πιστεύω πως ήταν υγιείς, κόλλησες , θέλησες να βοηθήσεις, αλλά μόλις ένιωσες κίνδυνο ζήτησες βοήθεια και τελικά απεγκλωβίστηκες.

συμφωνω με οσα ειπε η ελισσαβετ και ειδικα στα 2 σημεια που αφορουν το γιατι δεν δεχεσαι την ασθενεια της σαν ΣΟΒΑΡΗ αιτια για οσα συμβαινουν αλλα παντα βαζεις μια παραμετρο προθεσης να σε βλαψει.
γιατι θελεις να διοχετευσεις τον θυμο απο οσα τραβηξες, αλλα και γιατι γοητευτηκες τοσο απο την υποθεση οτι εχει αισθηματα για σενα, που μια εμφαση στην ασθενεια, σου καταργει το οτι υπηρξαν καν.

εκει που διαφωνω ειναι στο οτι δεν το ειχε αποφασισμενο εξ αρχης να τρεναρει, αλλα το εκανε μεσα στο μπερδεμα της.
εγω νομιζω οτι το ηξερε πολυ καλα οτι δεν θα τον συναντησει τωρα κοντα, απλα ηθελε να τον κρατησει να μην απομακρυνθει.

elisabet,

Έχεις σε πολλά δίκιο και θα συμφωνήσω στα περισσότερα. Έχω όμως πλέον πολλές αμφιβολίες για το κατά πόσο αυτή ΔΕΝ είχε επίγνωση του τι έκανε. Ναι, είναι διαφορετικός ένας άνθρωπος στην κρίση μανίας και διαφορετικός στη νορμοθυμία του (έμαθα και ψυχιατρικούς όρους), αλλά απ' όσο έχω καταλάβει τη ζωή της, η διπολική διαταραχή τη συντρόφευε ήδη από τα τέλη της εφηβείας της. Μου έχει διηγηθεί ιστορίες που, μαθήτρια Λυκείου, την κοπάνησε για τρεις μέρες από το σπίτι και έμενε με το αγόρι της, οι γονείς της είχαν κινητοποιήσει μέχρι και την Αστυνομία και όταν επέστρεψε, δεν καταλάβαινε γιατί είχε γίνει τόση φασαρία !!! Μου μιλούσε για ξέφρενα ξενύχτια και επιστροφή στο σπίτι στις....11 το πρωί, για ασύδοτη κατανάλωση αλκοόλ από μπαράκι σε μπαράκι, για μεγάλη ευκολία στο να πλησιάζει αγνώστους στα μπαρ και να γίνεται ιδιαίτερα διαχυτική μαζί τους ακόμα και όταν συνοδευόταν από το αγόρι της (της έκανε μάλιστα εντύπωση που κάποιοι από τους δεσμούς της δυσανασχετούσαν!!!), για το ότι ήταν η "ψυχή" της παρέας της, για το ότι δεν άφηνε άλλους να μιλήσουν, για το ότι δεν μπορούσε με τίποτα να κλείσει μάτι τα βράδυα και για το χάος που είχε πάντα στο μυαλό της, από την άλλη για τις φορές που κλεινόταν στο δωμάτιο με κατεβασμένα παντζούρια, ανύμπορη να κάνει το οτιδήποτε και αρνιόταν να επικοινωνήσει με κόσμο, ακόμα κι αν οι φίλοι της την έψαχναν για βδομάδες. Μου είχε μιλήσει για τον υπερσεξουαλισμό της, ότι φίλοι των σχέσεών της πήγαιναν και την παρακαλούσαν να ελέγξει λίγο τις ορμές της γιατί "τους είχε ρουφήξει το αίμα στο σεξ", ακόμα κι όταν ήταν μαζί με παρέα, σε τουαλέτες κλπ. !!! Μου έχει πει επίσης ότι είχε τρομερά ξεσπάσματα θυμού και οργής ακόμα και για το ότι π.χ. έχανε στα χαρτιά, ότι ήταν τρομερή κτητική στις σχέσεις της και γι αυτό πολλοί την είχαν αφήσει, οι φίλοι της την χαρακτήριζαν "ψυχάκι", "νευρόσπαστη", "σνομπ", κάποιοι μάλιστα της είχαν πει, ήδη πριν από καμιά 5-6 χρόνια, να πάει σε ψυχίατρο να την κοιτάξει. Ανάλογες άλλωστε ήταν και οι πρώτες-πρώτες πληροφορίες που είχα γι αυτήν. "Πολλά λαλήματα και μεγάλα ψώνια" ,"δύστροπη και νευρωτική" είχαν πει γι αυτήν τρεις γνωστοί της, ο ένας μάλιστα την χαρακτήρισε και "ούφο" (με αυτόν, είχε και δεσμό, έμενε σε άλλη πόλη και υπήρχαν φορές που πήγαινε στην πόλη της να τη δει και μέσα σε 2-3 ώρες του έκανε άγριο καυγά και έφευγε αυτός και πήγαινε σε φίλους του να κοιμηθεί!!!!).
Όλα αυτά, δείχνουν άνθρωπο με έντονη την παρουσία διπολισμού ήδη από τη νεαρή του ηλικία. Δεν της ήρθε ξαφνικά τον τελευταίο χρόνο, απλώς τον τελευταίο χρόνο (τους τελευταίους 6 μήνες πες), της προέκυψε η κρίση πανικού και η αδυναμία της να συναντήσει ξένους ανθρώπους, κυρίως άντρες, λόγω μιας "επίθεσης" που ακόμα δεν ξέρουμε αν ήταν πραγματική ή αποκύημα της φαντασίας της. Αυτό ήταν ουσιαστικά που κινητοποίησε πρώτα τους γονείς της, που είδαν ξαφνικά ένα υπερ-κοινωνικό και υπερ-κινητικό κορίτσι να κλειδαμπαρώνεται σπίτι του και να αρνείται να βγει έστω στο μπαλκόνι.
Αυτή τη λεπτομέρεια του πανικού την έμαθα πολύ πρόσφατα, μέχρι τότε πίστευα ότι το κλείσιμο σπίτι της οφειλόταν αποκλειστικά και μόνο στη φάση κατάθλιψης. Τότε, έδωσα εξηγήσεις και στο πως ένα διπολικό άτομο σε κατάθλιψη εμφάνιζε ταυτόχρονα και τέτοιες εκρήξεις μανίας, όπως το να βάφει το σπίτι της η ώρα 3-4 τη νύχτα, να εκδηλώνει τέτοιο έντονο σεξουαλισμό, να έχει τόσο έντονες εκρήξεις θυμού κλπ. Ουσιαστικά, συνέχιζε τη ζωή που έτσι κι αλλιώς έκανε τόσα χρόνια, απλώς κλεισμένη σε τέσσερεις τοίχους. Δημιούργησε για τον κόσμο μια ψεύτικη εικόνα συνέχισης αυτής της ζωής (με τη διπολική διαταραχή παρούσα σε όλη σχεδόν τη διάρκειά της) και ζούσε μέσα σε ένα πλέγμα παραληρητικών ιδεών και μυθοπλασίας, μιας μυθοπλασίας για την οποία είχε συναίσθηση του τι έκανε.
Που θέλω να καταλήξω. Δεν πιστεύω ότι στα "καλά της" ήταν διαφορετικός χαρακτήρας. Κτητικότητα έβγαζε στις σχέσεις της, κτητικότητα έβγαζε και σε μένα, "ψυχάκι" και "νευρόσπαστη" την χαρακτήριζαν οι φίλοι της, με τον ίδιο τρόπο φερόταν και σε μένα, χειριστικότητα έβγαζε με τους ανθρώπους γύρω της (πρώτα απ' όλα με τους γονείς της αλλά και με τις σχέσεις της), χειριστικότητα έβγαζε και με μένα. Η μόνη ουσιώδης διαφορά με μένα ήταν ότι εγώ ΔΕΝ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΠΟΤΕ ΚΑΤΑ ΠΡΟΣΩΠΟ. Εντύπωση μου έκανε που δεν ήθελε ποτέ να μιλήσουμε ούτε στο Skype ούτε με βιντεοκλήση, δεν μου έστειλε ποτέ κάποιο βιντεάκι της, σε αντίθεση με μένα που τραβούσα συνέχεια τον εαυτό μου να της λέει καλήμέρα και της το έστελνα τα πρωινά. Πιστεύω πως ήθελε να κρύψει ένα πρόσωπο καλυμένο με μια παγερή μάσκα και με χαρακτηριστικά τελείως διαφορετικά από αυτά που έδειχναν οι φωτογραφίες της, 2-3 χρόνια πριν. ΄Αλλωστε, και στις φωτογραφίες της με τα παραπάνω κιλά (μάλλον λόγω φαρμάκων, ενάμιση χρόνο πριν), το πρόσωπό της φαίνεται διαφορετικό, πρόσωπο μεγαλύτερης γυναίκας, πιο ταλαιπωρημένης.
Με τα πολλά, πιστεύω πλέον ότι το χαρακτήρα της έβγαζε και με μένα, ίσως με κάποια μεγαλύτερη ανάγκη για ψέματα και θυματοποίηση λόγω του μαύρου που είχε πέσει στη ζωή της, αλλά κατά τα άλλα, τέτοιο χαρακτήρα θα γνώριζα και στα "καλά" της (τα "καλά" της υπό την επήρρεια της διαταραχής πάντα, δεν ολοκλήρωσε ποτέ της κάποια θεραπεία ώστε να την κρίνουμε και με γνώμονα την απόλυτη ψυχική ισορροπία), τέτοιο χαρακτήρα θα μου έβγαζε και αν είχα μπορέσει να τη δω από κοντά. Το ότι αυτός ο χαρακτήρας ήταν αποτέλεσμα της διαταραχής, είναι σαφές, αλλά επαναλαμβάνω, κανείς ως τώρα, εδώ και καμιά δεκαετία τουλάχιστον, δεν την είχε γνωρίσει απολύτως υγιή ψυχικά για να υπάρχει σύγκριση.
Η ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα γινόταν καλύτερα και θα βρισκόμασταν δεν ξέρω αν υπήρχε στο μυαλό της όπως λες, σίγουρα ήταν το μόνο που με κρατούσε τόσο καιρό και ανεχόμουν αυτές τις καταστάσεις. Πλέον, έχοντας βάλει τα πράγματα στη σειρά, ακούγοντας τον ψυχίατρο, την ψυχολόγο μου αλλά και διαβάζοντας τις γνώμες των ανθρώπων εδώ μέσα, κατάλαβα ότι αυτό το "καλύτερα" μπορεί να μην έρθει και ποτέ (εφόσον η ίδια δεν έχει δείξει έμπρακτη διάθεση για κάτι τέτοιο), αλλά κι αν έρθει, θα αργήσει πάρα πολύ (αν συνυπολογίσουμε και τις κρίσεις πανικού, που θα χρειαστούν πολύμηνη ψυχοθεραπεία για να αντιμετωπιστούν, ακόμα κι αν πούμε, υποθετικά, ότι η διπολική της διαταραχή ρυθμίζεται ως δια μαγείας μέσα σε 25 μέρες).
Η παράγραφος που περιγράφεις τη συμπάθειά σου προς εμένα και εκείνη, είναι πολύ δυνατή. Αμφιβάλλω όμως για το αν ΔΕΝ είχε επίγνωση του πόνου που προκαλεί. Ανέφερα το σχόλιό της όταν της είπα για το πόσο φλέρταρα με τη διπολική διαταραχή. Ένιωσε ότι όλοι όσοι είναι γύρω της, κάτι τέτοιο παθαίνουν, μου το είπε, είχε προσθέσει μάλιστα ότι καλύτερα να την αφήσω γιατί το ίδιο θα συνέβαινε και σε μένα. Κατά καιρούς μου έλεγε ότι ένιωθε τον εαυτό της σαν το απόλυτο σκοτάδι που μαυρίζει όσους την πλησιάζουν, "εσύ είσαι η χαρά της ζωής", μου έλεγε, "τι θέλεις με μένα που μόνο μαυρίλα μπορώ να σου φέρω;" Φυσικά, με κάτι τέτοια με κρατούσε όλο και πιο κοντά της, αλλά όσο κι αν θεωρήσω ότι αυτά ήταν λόγια θυματοποίησης και χειριστικότητας, κάποια αλήθεια έκρυβαν και κάποια επίγνωση είχε στο τι προκαλεί στους άλλους. "Όλοι με παρατάνε", έλεγε και ξανάλεγε.
Δεν θυμάμαι αν το σχόλιο αυτό το διάβασα εδώ ή αλλού, μάλλον εδώ ήταν. Αναφέρομαι σε όσα έγραψες ότι αντί να ανέβει εκείνη προς τα επάνω με μένα, τραβούσε εμένα προς τα κάτω μαζί της (κάτι τέτοιο βέβαια είχε πει κοι ψυχίατρός μου: δεν θα γίνει ποτέ καλά ο ψυχωτικός με τη συναναστροφή του με ένα υγιή, ο υγιής θα καταντήσει ψυχωτικός μαζί του, αν δεν έχεις τις γνώσεις να χειριστείς μια τέτοια κατάσταση, φύγε μακριά). το σχόλιο λοιπόν που είχα διαβάσει και ήταν ουσιαστικά ένα από τα τελευταία "σκουντήματα" που χρειάστηκα για να ξεκόψω ήταν το εξής: όταν πας να σώσεις κάποιον που κινδυνεύει η ζωή του, τον βοηθάς μέχρι του σημείου που δεν κινδυνεύει η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ζωή.Ήταν κάτι μπου με έβαλε σε σκέψεις και λίγες μέρες μετά αποφάσιζα ότι η ιστορία τελείωσε.
Την επόμενη του καυγά που ουσιαστικά έβαλε τέλος στις επαφές μου μαζί της, τότε που είχε την απαίτηση να ξενυχτήσω Δευτεριάτικα για να την ακούω, μίλησα τηλεφωνικά με την ψυχολόγο μου. Επηρεασμένος ακόμα από τα αισθήματά μου, τη ρώτησα αν ήταν λογικό από μέρους μου να θέλω να το κλείσω η ώρα 2 παρά το βράδυ ή αν τέλος πάντων έκανα λάθος απέναντί της. Η απάντηση της ψυχολόγου μου ουσιαστικά έδιωξε κάθε μου αμφιβολία. "Κοίταξε, μιλάς με ένα άτομο εξ ορισμού παράλογο και παρανοϊκό και αναρωτιέσαι ποιος από τους δυο σας μιλάει πιο λογικά. Αυτό πρέπει να κοιτάξεις λίγο στο εαυτό σου". Αυτό ήταν το τελειωτικό χαστούκι που με συνέφερε πλήρως. Και αυτό απαντάει στα όσα έγραψες στην πρώτη σου παράγραφο περί μη αποδοχής της "άρρωστης" κατάστασης με την οποία είχα μπλέξει. Όσο κι αν, εξακολουθώ να πιστεύω, ήταν κομμάτι αυτού που η κοπέλα είχε δείξει σε όλη την προηγούμενη ζωή της, βυθισμένη, έτσι κι αλλιώς, στη διαταραχή της.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

συμφωνω με οσα ειπε η ελισσαβετ και ειδικα στα 2 σημεια που αφορουν το γιατι δεν δεχεσαι την ασθενεια της σαν ΣΟΒΑΡΗ αιτια για οσα συμβαινουν αλλα παντα βαζεις μια παραμετρο προθεσης να σε βλαψει.
γιατι θελεις να διοχετευσεις τον θυμο απο οσα τραβηξες, αλλα και γιατι γοητευτηκες τοσο απο την υποθεση οτι εχει αισθηματα για σενα, που μια εμφαση στην ασθενεια, σου καταργει το οτι υπηρξαν καν.

εκει που διαφωνω ειναι στο οτι δεν το ειχε αποφασισμενο εξ αρχης να τρεναρει, αλλα το εκανε μεσα στο μπερδεμα της.
εγω νομιζω οτι το ηξερε πολυ καλα οτι δεν θα τον συναντησει τωρα κοντα, απλα ηθελε να τον κρατησει να μην απομακρυνθει.

---

Ακριβώς, αυτό πιστεύω κι εγώ. Ήξερε πολύ καλά ότι δε γινόταν να με δει, ίσως δεν τρελαινόταν και καθόλου να με δει. Ήθελε απλώς κάποιον να ασχολείται μαζί της 24/7, τίποτα άλλο. Και ήταν κάτι που το είχε σκεφτεί από την αρχή.
Δεν θεώρησα ποτέ ότι το έκανε για να με βλάψει. Το έκανε γιατί έτσι τη "βόλευε". Και σε πολλά απ' αυτά που έκανε, υπήρχε "συνειδητότητα", η όποια "συνειδητότητα" τέλος πάντων υπήρχε και την χαρακτήριζε και στην προηγούμενη ζωή της (αν δεχτούμε ότι πιθανό μια τελείως ψυχικά υγιής εκδοχή του εαυτού της δεν θα φερόταν με τον τρόπο που φερόταν στις προηγούμενες φιλικές και ερωτικές σχέσεις της).

Quote:

---

Originally Posted by avgeris

Ακριβώς, αυτό πιστεύω κι εγώ. Ήξερε πολύ καλά ότι δε γινόταν να με δει, ίσως δεν τρελαινόταν και καθόλου να με δει. Ήθελε απλώς κάποιον να ασχολείται μαζί της 24/7, τίποτα άλλο. Και ήταν κάτι που το είχε σκεφτεί από την αρχή.
Δεν θεώρησα ποτέ ότι το έκανε για να με βλάψει. Το έκανε γιατί έτσι τη "βόλευε". Και σε πολλά απ' αυτά που έκανε, υπήρχε "συνειδητότητα", η όποια "συνειδητότητα" τέλος πάντων υπήρχε και την χαρακτήριζε και στην προηγούμενη ζωή της (αν δεχτούμε ότι πιθανό μια τελείως ψυχικά υγιής εκδοχή του εαυτού της δεν θα φερόταν με τον τρόπο που φερόταν στις προηγούμενες φιλικές και ερωτικές σχέσεις της).

---

δεν ξερουμε καν, τι μπορει να σημαινει μια τελειως ψυχικα υγιης εκδοχη του εαυτου της, μιας και αφου οπως λες οι περιεργες συμπεριφορε της ξεκινουν απο πολυ νεαρη ηλικια και δεν ξερουμε καν αν εκεινες οι συμπεριφορες ηταν ηδη διαταραγμενες, η εκκεντρικες η κατι αλλο.

επομενως μαλλον θα πρεπει να μιλαμε για την κατα το δυνατον πιο ισορροπημενη εκδοχη του εαυτου της, ΑΝ ΚΑΙ ΟΤΑΝ μπει σε μεθοδικη θεραπεια κι απο κει και περα μπορουμε να μιλαμε για ανθρωπινες σχεσεις και αισθηματα εκτος διαταραχης και μεθοδευσεων κλπ

ΔΗΛΑΔΗ, ΠΟΛΥ ΝΕΡΟ ΣΤΟ ΑΥΛΑΚΙ απο εδω που ειναι τωρα...

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

δεν ξερουμε καν, τι μπορει να σημαινει μια τελειως ψυχικα υγιης εκδοχη του εαυτου της, μιας και αφου οπως λες οι περιεργες συμπεριφορε της ξεκινουν απο πολυ νεαρη ηλικια και δεν ξερουμε καν αν εκεινες οι συμπεριφορες ηταν ηδη διαταραγμενες, η εκκεντρικες η κατι αλλο.

επομενως μαλλον θα πρεπει να μιλαμε για την κατα το δυνατον πιο ισορροπημενη εκδοχη του εαυτου της, ΑΝ ΚΑΙ ΟΤΑΝ μπει σε μεθοδικη θεραπεια κι απο κει και περα μπορουμε να μιλαμε για ανθρωπινες σχεσεις και αισθηματα εκτος διαταραχης και μεθοδευσεων κλπ

ΔΗΛΑΔΗ, ΠΟΛΥ ΝΕΡΟ ΣΤΟ ΑΥΛΑΚΙ απο εδω που ειναι τωρα...

---

Ακριβώς αυτό. Και η πορεία ως τώρα έδειξε ότι και εκείνες οι συμπεριφορές πριν από πολλά χρόνια, αποτελούσαν εκδηλώσεις της διαταραχής της, έντονες μάλιστα, που απλώς από τους άλλους γύρω της εκλαμβάνονταν ως "εκκεντρισμός" ή "ιδιαιτερότητα".
Να θυμίσω και τη μαρτυρία κάποιου παλιού δεσμού της, προ τετραετίας και βάλε, που μιλούσε για παραληρητικές ιδέες ότι την παρακολουθούν και θέλουν το κακό της.
Είχε ήδη από πολύ καιρό πριν εκδηλώσει τη διαταραχή, ποτέ όμως δεν το έψαξε, μάλλον επειδή περνούσε καλά με την αίσθηση της διαφορετικότητας και τη μανία της (όπως άλλωστε και όλοι σχεδόν όσοι έχουν τη συγκεκριμένη διαταραχή). Στην ουσία, κανείς δεν τη γνώρισε εντελώς υγιή και ισορροπημένη ψυχικά από την εφηβεία της και μετά. Επαναλαμβάνω, το μόνο που τη διαφοροποιεί με το τώρα είναι ότι έχει πάψει εντελώς να βγαίνει και να κυκλοφορεί. Και αυτό την κάνει, πιθανώς, να το έχει ρίξει και στην ασταμάτητη μυθοπλασία. Κατά τα άλλα, δεν θεωρώ ότι άλλαξε κάτι ουσιώδες στον χαρακτήρα της σε σχέση με παλιότερα.
Τον τελευταίο μόνο ενάμιση χρόνο (τελευταίο τρίμηνο του 2015), αρχίζει να εμφανίζει σημάδια κατάθλιψης και "κλεισίματος", οι φωτογραφίες πλέον αρχίζουν να δείχνουν μια κοπέλα "κουρασμένη", σε κάποιο σχόλιο συγγενούς της σε μια φωτογραφία όπου φαίνεται σκεπτική, μελαγχολική και με τεράστιους μαύρους κύκλους στα μάτια διάβασα παραινέσεις προς αυτήν "πρέπει να ανοίξεις τον εαυτό σου, μην τον κρατάς κλειστό" (η ίδια έκανε like στο σχόλιο αυτό), ίσως εκεί να αναζητάει ιατρική βοήθεια για πρώτη φορά, λίγο καιρό μετά φαίνεται να έχει πάρει και αρκετά κιλά, πιθανόν λόγω κάποιων φαρμάκων, τα οποία έχασε στην πορεία, και αλλάζουν κάποια χαρακτηριστικά του προσώπου της (χάθηκε η ανεμελιά, η φρεσκάδα και η ζωντάνια στο βλέμμα της, που είχε π.χ. το 2014, το χαμόγελο έγινε πιο πιεσμένο και ψεύτικο κλπ., τουλάχιστον μιλώντας με βάση τις φωτογραφίες). Σίγουρα πάντως, την αναλαμβάνει μεθοδικά ψυχίατρος τους τελευταίους δέκα μήνες, όπου και αποφασίζεται για πρώτη φορά η νοσηλεία της σε κλινική, μια νοσηλεία βέβαια που δεν έγινε ποτέ, όπως και οι υπόλοιπες.......(δυστυχώς).
Γνώμη μου πάντα: πολύ δύσκολα αυτή η κοπέλα μπορεί να ανακάμψει, να πλησιάσει έστω αυτό που μπορεί να θεωρηθεί "ψυχική ισορροπία". Πολύ νερό στο αυλάκι, όπως πολύ σωστά είπες......

Πολύ μπέρδεμα avgeri μου...
Όπως λες η κοπέλα αυτή από οτι φαίνεται είχε από πολυ νωρίς μπει στον κύκλο της διαταραχής (όπως κι αν ονομάζεται αυτή, δεν έχει σημασία), από τα εφηβικά της χρόνια κιόλας. Είναι εντελώς ανούσιο να ψάχνεις να βρεις ποια κομμάτια της είναι τα υγιή και ποια της ασθένειας, καταλαβαίνω την ανάγκη σου να το κάνεις, αλλά το βρίσκω εντελώς ανούσιο. Προφανώς κανείς- ούτε καν η ίδια- δεν είχε την ευκαιρία να την γνωρίσει χωρίς την διαταραχή για να γνωρίσει τον χαρακτήρα της.

Στο κομμάτι τώρα που περιγράφεις κάποιες στιγμές που φαινόταν να έχει επίγνωση του τι σου προκαλεί, σε πιστεύω. Σε όλους, ανεξαιρέτως του πόσο βαριά διαταραχή υπάρχει, υπάρχουν σαφώς και υγιή κομμάτια τα οποία μπορεί να βγαίνουν κάποιες στιγμές προς τα έξω κι εσύ όντας κοντά της (συναισθηματικά τουλάχιστον) αυτά τα έβλεπες. Δεν αντιλέγω καθόλου στο οτι υπάρχουν και αυτά. Ο δικός μου, μου έλεγε διάφορα που εγώ δεν καταλάβαινα εκείνη την στιγμή αλλά αργότερα αποδείχθηκαν προφητικά όπως "αν θες να σωθείς, φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς", "όποιος με πλησιάζει πολύ καταλήγει στον ψυχίατρο", "εσύ μέσα σου έχεις το φως, ενώ εγώ σκοτάδι και πρέπει να κανω συνεχώς προσπάθεια για το φως" και διάφορα άλλα όταν ακόμα εγώ δεν είχα πάρει χαμπάρι για διαταραχές και ψυχ. θέματα και δεν έδειχνε κανένα σημάδι εκτός ίσως από μια εκκεντρικότητα η οποία εμένα μου άρεσε τρελά.
Σκεπτόμενη μετά όλα αυτά, θεωρώ πια πως ήταν ο τρόπος του να με "προειδοποιήσει", ήταν το υγιές κομμάτι του που καταλάβαινε τι έκανε και σε τι με έμπλεκε.

Μπορεί να είναι πολύ μπακαλίστικος ο τρόπος μου, αλλά εγώ αυτά πια τα ονομάζω "αναλαμπές". Και όλα τα υπόλοιπα χειριστικότητα, ψέματα και γενικότερη συμπεριφορά τα βάζω σε ένα άλλο κομμάτι που το λέω "αυτό που νοσεί" γιατί από κει μέσα όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να βγάλω άκρη για το τι ήταν πραγματικό στοιχείο του χαρακτήρα του και τι όχι και τελικά δεν είχε και καμία σημασία. Θα μου πεις πολύ βολικός και απλοϊκός ίσως ο τρόπος που τα σκέφτομαι, αλλά εμένα αυτή η σκέψη με βοήθησε στο να ηρεμήσω και να αποστασιοποιηθώ. Από ένα σημείο και μετά ο, τι κι αν έκανε ή έλεγε για μένα ήταν απλά έκκληση για βοήθεια κι αν μπορούσα να την παρέχω , μέχρι εκεί που μπορούσα ώστε να μην βυθιστώ και εγώ, την παρείχα, αν δεν μπορούσα απλά αρνιόμουν.

Επειδή είπες και γιαυτό που σου είπε ο ψυχολόγος οτι κανείς υγιής δεν μπορεί να τραβήξει τον ψυχωσικό αλλά το ανάποδο θα σου πω την αίσθηση που είχα εγώ και που με έκανε να φύγω από αυτη την σχέση την ίδια στιγμή χωρίς ακόμα τότε να ξέρω τίποτα σίγουρα, χωρίς ακόμα να έχω μιλήσει με ψυχολόγο ή ψυχίατρο, γενικά χωρίς να έχω ιδέα. Η εικόνα που ήρθε στο μυαλό μου ήταν πολύ συγκεκριμένη και σαφής. 'Ενιωσα σα να έχει πέσει σε ένα πηγάδι, εγώ προσπαθώ να τον τραβήξω πάνω, αλλά αντί για αυτό με τραβάει κι εμένα. Και ήξερα οτι εκεί δεν ήθελα να μπω. Ένιωσα απίστευτες τύψεις που δεν μπορούσα να τον τραβήξω, αλλά εκεί δεν ήθελα με τίποτα να μπω. Ένστικτο αυτοσυντήρησης; δεν ξέρω, αλλά νομίζω η ίδια δύναμη ήταν που έκανε και σένα να φύγεις.

Αυγέρη έκανες την καλύτερη επιλογη αποφασιζοντας να εγκαταλείψεις. Δεν θα γινει καλά ποτε, οι επιλογες της δειχνουν πως δεν το θελει και η αληθεια ειναι πως αν το χει παρει εργολαβία το ψέμα και ζει το ονειρο της μεσα σε αυτο χωρις να εχει την τυχη να συντηρεί μια στοιχειώδη επαφή με την σκληρή πραγματικότητα (διαβίωση, απόλυτη μοναξιά, χωρίς άτομα διαχειρίσιμα να της κάνουν τα θελήματα), δε νομίζω να μπει στη διαδικασία να ξεβολευτεί.
Ειχα κι εγω τα δικά μου και εκανα αντιστοιχα βασανιστηρια στο σύντροφο μου. Το απόλυτο φάρμακο σε αυτού του είδους τη νοσηροτητα ειναι το αληθινό, η επαφη με την πραγματικότητα. Απλά με το να λες ναι σε ολα, αυτη βρηκε ενα μαξιλάρι να περνάει πιο ανώδυνα την νοσηρότητα που βίωνε/βιώνει.
Δεν θα πω καλή της τυχη, δεν εγινα καλά τυχαία, αλλα επειδη παλεψα. Καλή φωτιση θα πω για το κοριτσι. και ευχαριστω σε σενα που μου εδωσες την οπτική του θυματος. Οταν λειτουργουσα κι εγω αναλογα δε μπορουσα να ορισω το τι ενιωθα εγω, πόσο μαλλον ο αντρας μου.