Printable View
Θεοφανία δοκίμασες καθόλου να διαβάσεις κάποια σχετικά βιβλία; Εμένα τουλάχιστον με βοήθησαν να κατανοήσω κάποια πράγματα και να απενοχοποιήσω έστω και λίγο τον εαυτό μου, όχι βέβαια πλήρως αλλά βοήθησαν πάρα πολύ...
Μπορείς να πεις ότι μου κράτησαν πολύ καλή συντροφιά και έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να λέει \"μα καλά αυτό για μένα το γράφει!\"
anwnimi...όχι.
Δυστυχώς δεν είμαι ακόμη σε αυτή τη φάση. Γυρίζω γύρω απ\' τό πρόβλημα, εγώ, και όλη μου η ζωή, αλλά αρνούμαι να το αντιμετωπίσω.
Φαντάζομαι ότι μοιάζει με την παρηγοριά που νιώθω όταν συζητώ με άτομα που έχουν ζήσει κάτι παρόμοιο. Τότε νιώθω μέλος μιας ομάδας που βιώνουμε μαζί κάτι.
Μόνο τότε όμως....
Θεοφανια,
τωρα ειχα τον χρονο να διαβασω ενα μεγαλο κομματι του ποστ και εχω κατασυγκινηθει..
Να γευτεις τον πονο, το δυσβασταχτο συαναισθημα..
Και ποσο πληγωτικο ειναι οταν το νιωθεις να απουσιαζει!
Διαβασα τοσα πραγματα, που με εκφραζουν..
Εχασα στα δεκα τη μαμα μου. Εχω δεκατεσσερα ολοκληρα χρονια, που με περιτρυγιριζει η απώλεια.
Οπως εσυ νιωθεις ασχημα που εχεις κολλησει εδω και δυο χρονια, ετσι κι εγω σχεδον ντρεπομαι που τοσα χρονια δεν μπορεσα να το δουλεψω σωστα το θεμα αυτο.
Ειναι αυτο ακριβως που περιγραφεις. Αρνουμαι να βγαλω το συναισθημα ή να το εκδηλωσω. Καμια φορα, ερχεται και φευγει μονο του αλλα τις πιο πολλες φορες το ψαχνω.
Ακομα, αυτο που παθαινω συχνα, ειναι να νιωθω ενα παγωμα απεναντι στα συναισθηματα μου γενικοτερα, σαν να μην μπορω να επικοινωνησω μαζι τους. ΜΕ πολυ πολυ κοπο, προσπαθω να τα ανιχνευσω, να προλαβω την σωματοποιηση που με κυνηγαει.(καποτε το σωμα μου λυγισε εντελως, κι ετσι αναγκαστηκα να απευθυνθω σε ειδικο)
Ξερω οτι αυτο το παγωμα ξεκινησε στα δεκα, και συνεχισε να με στοιχειωνει. Πολλες φορες μου λενε οτι ειμαι ευαισθητη, και αρνουμαι να το πιστεψω.
Ενα απο τα πιο δυσκολα σημεια ηταν για μενα να πεισω τον εαυτο μου οτι αισθανομαι τον πονο, την θλιψη.
Με ενιωθα αναισθητη.
Βεβαια ολο αυτο εχει καπως μαλακωσει.
Πηγα τις δυο τελευταιες φορες στον ταφο και κατι αγγιχτηκε μεσα μου! Εκλαψα με την ψυχη μου ολη. Ποσο λυτρωτικο στ αληθεια.
Ντρεπομαι που εχουν περασει τοσα χρονια κι εγα ακομα ασχολουμαι με τη μαμα που εχασα στα δεκα.
Ο μεγαλυτερος μου φοβος ειναι να γυρισουν και να μου πουν:Ξερεις κατι? Μην πιεζεις τον εαυτο σου, ισως το πενθος σου εχει κανει τον κυκλο του, το περασες με τον δικο σου τροπο.
Αυτο με σκοτωνει..
Θα φωναζα οτι ειναι ψεμα! Γιατι εγω δεν ημουν εκει, ημουν απουσα, δεν το εζησα.
Δεν εκλαψα, δεν ενιωσα πονο, απλα κοιτουσα.
Τι ζηταω?
Οταν πηγα σε ψυχολογο, ειπα, ωραια, επιτελους θα μιλησω για τη μαμα.
Δεν το εκανα ομως. Μονο τον τελευταιο καιρο κι αυτο με πολυ εμμεσο τροπο.
Δεν ξερω, νιωθω μεγαλη απογοητευση απο τον εαυτο μου.
Quote:
Originally posted by weird
Θεοφανια,
τωρα ειχα τον χρονο να διαβασω ενα μεγαλο κομματι του ποστ και εχω κατασυγκινηθει..
Να γευτεις τον πονο, το δυσβασταχτο συαναισθημα..
Και ποσο πληγωτικο ειναι οταν το νιωθεις να απουσιαζει!
Διαβασα τοσα πραγματα, που με εκφραζουν..
Εχασα στα δεκα τη μαμα μου. Εχω δεκατεσσερα ολοκληρα χρονια, που με περιτρυγιριζει η απώλεια.
Οπως εσυ νιωθεις ασχημα που εχεις κολλησει εδω και δυο χρονια, ετσι κι εγω σχεδον ντρεπομαι που τοσα χρονια δεν μπορεσα να το δουλεψω σωστα το θεμα αυτο.
Ειναι αυτο ακριβως που περιγραφεις. Αρνουμαι να βγαλω το συναισθημα ή να το εκδηλωσω. Καμια φορα, ερχεται και φευγει μονο του αλλα τις πιο πολλες φορες το ψαχνω.
Ακομα, αυτο που παθαινω συχνα, ειναι να νιωθω ενα παγωμα απεναντι στα συναισθηματα μου γενικοτερα, σαν να μην μπορω να επικοινωνησω μαζι τους. ΜΕ πολυ πολυ κοπο, προσπαθω να τα ανιχνευσω, να προλαβω την σωματοποιηση που με κυνηγαει.(καποτε το σωμα μου λυγισε εντελως, κι ετσι αναγκαστηκα να απευθυνθω σε ειδικο)
Ξερω οτι αυτο το παγωμα ξεκινησε στα δεκα, και συνεχισε να με στοιχειωνει. Πολλες φορες μου λενε οτι ειμαι ευαισθητη, και αρνουμαι να το πιστεψω.
Ενα απο τα πιο δυσκολα σημεια ηταν για μενα να πεισω τον εαυτο μου οτι αισθανομαι τον πονο, την θλιψη.
Με ενιωθα αναισθητη.
Βεβαια ολο αυτο εχει καπως μαλακωσει.
Πηγα τις δυο τελευταιες φορες στον ταφο και κατι αγγιχτηκε μεσα μου! Εκλαψα με την ψυχη μου ολη. Ποσο λυτρωτικο στ αληθεια.
Ντρεπομαι που εχουν περασει τοσα χρονια κι εγα ακομα ασχολουμαι με τη μαμα που εχασα στα δεκα.
Ο μεγαλυτερος μου φοβος ειναι να γυρισουν και να μου πουν:Ξερεις κατι? Μην πιεζεις τον εαυτο σου, ισως το πενθος σου εχει κανει τον κυκλο του, το περασες με τον δικο σου τροπο.
Αυτο με σκοτωνει..
Θα φωναζα οτι ειναι ψεμα! Γιατι εγω δεν ημουν εκει, ημουν απουσα, δεν το εζησα.
Δεν εκλαψα, δεν ενιωσα πονο, απλα κοιτουσα.
Τι ζηταω?
Οταν πηγα σε ψυχολογο, ειπα, ωραια, επιτελους θα μιλησω για τη μαμα.
Δεν το εκανα ομως. Μονο τον τελευταιο καιρο κι αυτο με πολυ εμμεσο τροπο.
Δεν ξερω, νιωθω μεγαλη απογοητευση απο τον εαυτο μου.
Σα να ακούω κάποιον να μιλάει για μένα.
Έτσι ακριβώς ειμαι και γω καλή μου.
Αναβάλω συνεχώς το αναπόφευκτο και δεν σου κρύβω πως πολλές φορές εύχομαι να είναι πένθος αυτό που ζω, και όχι αυτό που αποφεύγω να αντιμετωπίσω. ΄
Ο εαυτός μου αντιδρά με τα γνωστά σπυράκια και αναπνευστικό και κει ΞΑΝΑ-συνειδητοποιώ ότι η ώρα του πένθους δεν έχει έρθει και αν δεν ξεσπάσω δεν θα έρθει ποτέ.
Και γω το πιστεύω ότι είναι θέμα ευαισθησίας. Αν με ρωτούσες πριν από αυτό τι θα έκανα αν γινόταν, θα σου έλεγα: θα πεθάνω, δεν θα το αντέξω.
Να \'μαι, όμως, που ζω μια χαρά και αν εξαιρέσεις τα παραπάνω, στη ζωή μου δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Αντιφατικό δεν είναι?
Λυπάμαι που εχασες τη μανούλα σου σε τόσο μικρή ηλικία.
Quote:
Originally posted by Θεοφανία
Αγαπημένοι μου φίλοι....
Οι περισσότεροι ξέρετε ότι πριν από δυο και κάτι χρόνια, έχασα τη μαμά μου εντελώς ξαφνικά και πολύ νέα, (η μαμά, εγώ κοντεύω να κλείσω τα εκατό έτσι όπως νιώθω).
Ο λόγος που μπήκα εδώ ήταν για να εκφράσω το πρόβλημα ...έκφρασης στο πένθος.
Για να μη σας κουράζω, προσπαθώ τόσο καιρό να ζω \"φυσιολογικά\" , καταπιέζοντας τυχόν ξεσπάσματα τα οποία δυστυχώς δεν απέφυγα.
Ως αποτέλεσμα ήρθε το άσθμα και τα δερματικά μου.
Πριν τρεις εβδομάδες έχασα τον θείο μου, όντας άρρωστος και ταλαιπωρημένος.
Πριν ακόμη συνέλθω από αυτό, η καλύτερη μου φίλη χάνει τον αδελφό της από ανακοπή στον ύπνο του μόλις...39 χρονών!
Έναν άνθρωπο που μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά και δεν θέλω να σας μπουκώνω με τις στιγμές που έζησα πριν δυο εβδομάδες.
Τις τελευταίες μέρες λοιπόν με έπιασαν κάτι πόνοι περίεργοι, κάτι συμπτώματα που μου θύμιζαν τη μαμά και άλλα ευχάριστα.
Έτσι...πήγα σήμερα στον καρδιολόγο.
Ο άνθρωπος γέλαγε μια ώρα όταν του είπα ότι μάλλον έπαθα έμφραγμα το Σαββατοκύριακο, (να σημειώσω ότι εγώ αν δεν πέσω κάτω, σε γιατρό δεν πάω!)-και άρχισε να μου κάνει καρδιογραφήματα, υπέρηχους και διάφορα άλλα ευχάριστα.
Αφού μου είπε ότι δεν έχω τίποτα, με διαβεβαίωσε ότι ακόμη και τα πνευμόνια μου-που έχουν άσθμα-είναι μια χαρά.
Προφανώς, επειδή με είδε νευρική και παρατήρησε διάρορα δερματικά-παρόλο που είναι ελάχιστα-μου σύστησε ένα φίλο του ψυχίατρο!
Προσέξτε, όχι ψυχολόγο, ψυχίατρο....
Με διαβεβαίωσε ότι δεν θα μου δώσει φάρμακα, αλλά κάπου πρέπει λέει να μιλήσω.
Ποιος;
Εγώ!
Που έχω τόσους φίλους, που μιλάω εδώ μαζί σας κάθε μέρα, που η δουλειά μου έχει σχέση με την έκφραση.....
Θα ήμουν ευγνώμων αν διάβαζα την άποψη σας.....
Αγαπητή Θεοφανία ,
ο καρδιολόγος σου ορθώς διέγνωσε ότι δέν έχεις οργανικό πρόβλημα . Δεν συμφωνώ μαζί του ότι δεν έχεις τίποτα . Πώς είναι δυνατόν να μην έχεις τίποτα και να αισθάνεσαι άρρωστη ? Κατά την ταπεινή μου γνώμη εκείνό πού σου συμβαίνει είναι μιά δυσκολία να επεξεργαστείς το πένθος σου , μια δυσκολία η οποία έχει φτάσει να επηρεάζει και το σώμα σου ( βλ.άσθμα , δερματίτιδες ) .
Νομίζω ότι χρειάζεσαι βοήθεια απο ειδικό .Το αν θα είναι ψυχίατρος ή ψυχολόγος δεν εχει τόσο μεγάλη σημασία .Το ζητούμενο είναι να πρόκειται για ένα επαρκώς εκπαιδευμένο ειδικό και κατά τη γνώμη μου θα σε βοηθούσε να αναζητήσεις κάποιον με ψυχαναλυτική εκπαίδευση.
Εκείνο που χρειάζεσαι είναι να μιλήσεις για τα συναισθήματά σου έτσι ώστε να εκφορτιστεί η ψυχική σου ενταση .Οι φίλοι είναι απαραίτητοι στη ζωή αλλά δεν μπορούν να είναι αντικειμενικοί.
Συμφωνω. Αλλος ειναι ο ρολος του ειδικου κι αλλος εκεινος του φιλου, δεν ειναι μονο το θεμα της αντικειμενικοτητας. Η διαδικασια αναμεσα σε εναν θεραπευτη και τον θεραπευόμενό του είναι κάτι το τελείως διαφορετικό απο την διαδικασία της φιλίας. Ο καθενας φυσικα το βιωνει διαφορετικά, όπως μοναδική είναι και η κάθε θεπαπέια. Παντα με ρωτουσαν \"τι λετε λοιπον στην ψυχοθεραπεια, τι ειναι αυτο που σε βοηθα?\" Και γελουσα! Εβρισκα την ερωτηση τοσο δυσκολη να απαντηθει, οποτε ελεγα, δεν μεταδιδεται αλλιως, παρα μονο αν το βιωσετε. Θεωρω τον εαυτο μου απο τους τυχερους που βρηκε εναν θεραπευτη που του ταιριαζει και θελω να φτασω οσο πιο βαθια μεσα μου αντεχω. Εξαλλου παντα το εψαχνα, ποτε δεν ηρεμουσα, παντα ψαχνομουν.
Τωρα, δεν χρειαζεται ο καθενας ειδικο. Ειναι ελευθερη επιλογη του καθενος μας. Οταν κρινει οτι δεν μπορει αλλο πια μονος. Η ακομα κι αν δεν εχει κατι βαρυ, αλλα θελει να διευρευνησει το μεσα του με εναν πιο επαγγελματικό τρόπο.
Προσωπικά νιωθω τυχερη. Το μόνο κομμάτι που θελω ακομα να δουλεψω ειναι αυτο της μαμας.
Λυπάμαι που εχασες τη μανούλα σου σε τόσο μικρή ηλικία.
δεν χρειαζεται να με λυπασαι. Γενικως δεν μου αρεσει οταν ακουω αυτη τη φραση.
Ουτε σου εγραψα για να με λυπηθεις, αλλα για να αου ανοιχτω επειδη με συγκινησες.
Καλή μου weird, αυτό το συναισθηματικό πάγωμα που περιγράφεις το έχω βιώσει κι εγώ, το ξέρω καλά. Στη δική μου περίπτωση ήταν πολύ ύπουλο γιατί είμαι ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος κι έτσι μου έβγαιναν συνεχώς συναισθήματα, απότομα και απρόβλεπτα. Οπότε δεν θεωρούσα οτι είχα θέμα με τα συναισθήματά μου. Όταν όμως άρχισα να επεξεργάζομαι στη θεραπεία μου θέματα που ήξερα οτι με πονούσαν πολύ ανακάλυψα με έκπληξη οτι δεν είχα πρόσβαση στα συναισθήματα μου. Ένιωθα μια παγωμάρα, ένα παχύ στρώμα πάγου. Κι ενώ έχω κάνει πολύ δουλειά κι έχω πια αποκτήσει πρόσβαση σε κάποιες από αυτές τις περιοχές, ακόμα υπάρχουν κι άλλες, κι άλλες, στις οποίες δεν έχω μπει ακόμα. Κι ακόμα, όποτε μου συμβαίνει στη ζωή μου κάτι που μου θυμίζει τον περασμένο πόνο, η πρώτη μου αντίδραση είναι αυτή της παγωμάρας...Είναι απίστευτο, αλλά όμως έτσι συμβαίνει.Quote:
Originally posted by weird
Ακομα, αυτο που παθαινω συχνα, ειναι να νιωθω ενα παγωμα απεναντι στα συναισθηματα μου γενικοτερα, σαν να μην μπορω να επικοινωνησω μαζι τους. Πηγα τις δυο τελευταιες φορες στον ταφο και κατι αγγιχτηκε μεσα μου! Εκλαψα με την ψυχη μου ολη. Ποσο λυτρωτικο στ αληθεια.
Ντρεπομαι που εχουν περασει τοσα χρονια κι εγα ακομα ασχολουμαι με τη μαμα που εχασα στα δεκα.
Ο μεγαλυτερος μου φοβος ειναι να γυρισουν και να μου πουν:Ξερεις κατι? Μην πιεζεις τον εαυτο σου, ισως το πενθος σου εχει κανει τον κυκλο του, το περασες με τον δικο σου τροπο.
Αυτο με σκοτωνει..
Θα φωναζα οτι ειναι ψεμα! Γιατι εγω δεν ημουν εκει, ημουν απουσα, δεν το εζησα.
Δεν εκλαψα, δεν ενιωσα πονο, απλα κοιτουσα.
Τι ζηταω?
Οταν πηγα σε ψυχολογο, ειπα, ωραια, επιτελους θα μιλησω για τη μαμα.
Δεν το εκανα ομως. Μονο τον τελευταιο καιρο κι αυτο με πολυ εμμεσο τροπο.
Δεν ξερω, νιωθω μεγαλη απογοητευση απο τον εαυτο μου.
Στην αρχή και εμένα με ενοχλούσε πολύ όλο αυτό και τα βαζα με τον εαυτό μου. Στην πορεία όμως συνειδητοποίησα οτι αυτό το πάγωμα με είχε προστατεύσει στο παρελθόν από συναισθήματα που δεν άντεχα. Χάρη σ\'αυτό είμαι εδώ τώρα και έχω την υγεία που έχω. Έμαθα να σέβομαι το πάγωμά μου, και να εμπιστεύομαι οτι σιγά σιγά, στο δικό μου ρυθμό, και όταν αισθανθώ ασφάλεια, θα λιώσουν οι πάγοι και θα ακουμπήσω κι άλλο την ευαισθησία μου.
Παρόλα αυτά, καταλαβαίνω οτι αυτή τη στιγμή η απογοήτευσή σου είναι πολύ έντονη...
Quote:
Originally posted by weird
Λυπάμαι που εχασες τη μανούλα σου σε τόσο μικρή ηλικία.
δεν χρειαζεται να με λυπασαι. Γενικως δεν μου αρεσει οταν ακουω αυτη τη φραση.
Ουτε σου εγραψα για να με λυπηθεις, αλλα για να αου ανοιχτω επειδη με συγκινησες.
weird....δεν εννούσα ότι σε λυπάμαι με την αντικειμενική έννοια της λέξης.
Επειδή όπως έχω ξανά γράψει, εγώ τη μαμά μου την έχασα στα 35 και έχω τόσο μεγάλο πρόβλημα, σκέφτομαι ότι για σένα είναι ακόμη πιο δύσκολο γιατί δεν πρόλαβες να τη ζήσεις περισσότερο.
Λυπάμαι, γενικότερα όταν μιλώ για την απώλεια αυτού του ρόλου στη ζωή μας που πιστεύω ότι είναι και ο σημαντικός για μας.
Και δεν το λέω επειδή την έχω χάσει.
apg....είμαι πολύ ανοιχτή στο θέμα του γιατρού και μπορεί κάποια στιγμή να πάω....δεν ξέρω...αλήθεια.
Θα το παλαίψω όσο μπορώ μόνη μου και αν δω ότι συνεχίζω να το αποφεύγω, θα το κάνω.
Παίρνω το θάρρος να σχολιάσω κάτι της μεταξύ σας συζήτησης. Μου έκαναν δύο πράγματα εντύπωση.
Το πρώτο ήταν αυτό που είπε η Θεοφανία
\"Λυπάμαι που εχασες τη μανούλα σου σε τόσο μικρή ηλικία. \" και η weird το ένιωσε ως \"Σε λυπάμαι που εχασες τη μανούλα σου σε τόσο μικρή ηλικία. \"
Το σημειώνω γιατί όπως το νιώθω εγώ ένα εμπόδιο που με κρατάει από το να αφήσω μερικές φορές τα συναισθήματά μου ελέυθερα είναι ο φόβος (να\'τος πάλι κι εδώ ο φόβος) ότι ο άλλος θα με λυπηθεί. Weird μου, κι όμως η Θεοφανία σου έγραψε \"Λυπάμαι\"...
Το δεύτερο είναι αυτό που λέει η Φοίβη:
\"Στην αρχή και εμένα με ενοχλούσε πολύ όλο αυτό και τα βαζα με τον εαυτό μου. Στην πορεία όμως συνειδητοποίησα οτι αυτό το πάγωμα με είχε προστατεύσει στο παρελθόν από συναισθήματα που δεν άντεχα. Χάρη σ\'αυτό είμαι εδώ τώρα και έχω την υγεία που έχω. Έμαθα να σέβομαι το πάγωμά μου, και να εμπιστεύομαι οτι σιγά σιγά, στο δικό μου ρυθμό, και όταν αισθανθώ ασφάλεια, θα λιώσουν οι πάγοι και θα ακουμπήσω κι άλλο την ευαισθησία μου.\"
Όντως η άρνηση συναισθήματος σε πρώτη φάση είναι πάρα πολύ βοηθητική και προστατεύει τον ψυχισμό μας. Όταν όμως παραμένει και επιμένει, μας κάνει να αμφιβάλλουμε για τα συναισθήματά μας, να λέμε μας πως είναι δυνατόν να νιώθω έτσι;
\"να προλαβω την σωματοποιηση που με κυνηγαει.(καποτε το σωμα μου λυγισε εντελως, κι ετσι αναγκαστηκα να απευθυνθω σε ειδικο)\"
Φαντάσου κορίτσι μου τι πόνο έχεις μέσα σου. Το σύμπτωμα αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει καθημερινά. Όπως κι εσύ Θεοφανία με τα διάφορα ψυχοσωματικά. Ένα θα πω. Έρχονται όλα αυτά για να σας ΠΕΙΣΟΥΝ ότι πονάτε και πονάτε βαθιά! Ο εαυτός σας αξίζει να τον συγχωρέσετε γιατί δεν έφταιγε σε τίποτα για όλα όσα περάσατε και τα οποία τα καταψύξατε, όχι γιατί δεν αγαπούσατε τους αγαπημένους σας, αλλά είτε γιατί έτσι σας μάθανε από παιδάκια είτε γιατί οι συνθήκες ήταν τέτοιες που έπρεπε να σκληρύνετε εκείνη την περίοδο για να τις αντιμετωπίσετε.
anwnimi...έχεις δίκιο στα περισσότερα απ όσα μας λες...
Στο μόνο που έχω ένσταση, είναι το θέμα της ενοχής.
Ευτυχώς-ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ-από την αρχή αυτού του εφιάλτη, ένα απ αυτά που έβρισκα παρηγοριά και έλεγα στους άλλους, είναι ότι η μαμά έφυγε με πολύ αγαπη απ όλους μας.
Επειδή είχε ψύχωση με αυτούς που αγαπούσε-εμάς, μπαμπά, μαμά, αδέλφια, φίλη-όταν πριν καμιά δεκαετία περασε μια περιπέτεια με την υγεία της, πέσαμε όλοι πάνω της σαν τρελλοί.
Για καλή μας τύχη, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να την έχουμε όλοι στα όπα-όπα, ανταποδίδοντας κατά κάποιο τρόπο την αγάπη που μας έδινε σε όλη της τη ζωή.
Τώρα που το σκέφτομαι, ευχαριστώ πραγματικά το Θεό που τότε έγινε αυτό γιατί της δείξαμε τι πραγματικά νιώθαμε για εκείνη.
Θέλω να πω, ότι οι άνθρωποι επειδή νομίζουν ότι όλα συμβαίνουν στους άλλους και ποτέ σε αυτούς, μέσα στο τρέξιμο και το άγχος, δεν δείχνουν όσο θέλουν την αγάπη τους σε αυτούς που πρέπει και θεωρόύν δεδομένο ότι οι άλλοι το αντιλαμβάνονται.
Έτσι, όταν τύχει κάτι τέτοιο, οι πιο πολλοί νιώθουν χάλια που δεν πρόλαβαν να τους πουν πόσο τους αγαπούν.
Από τότε, αλήθεια, δείχνω όσο πιο πολύ την αγάπη και την προσοχή μου σε αυτούς που αγαπώ...
Θεοφανία μου δεν εννοούσα ότι νιώθετε ενοχή αν δείξατε αγάπη ή όχι στους αγαπημένους σας αλλά όπως το ένιωσα ότι νιώθετε ενοχή γιατί αισθάνεστε ότι δεν πενθείτε με τον τρόπο που θα θέλατε. Αν έκανα λάθος συγνώμη...
Όσο γι΄αυτό, εννοείται!
Έχεις απόλυτο δίκιο.
Συνέχεια σκέφτομαι αν αξίζει στη μαμά μου κάτι τέτοιο.
Είμαι απόλυτα συνεπής στο τυπικό κομμάτι και στο ουσιαστικό απέχω σχεδόν...ολοκληρωτικά.
Συγνώμη που δεν κατάλαβα τι εννούσες, αλλά και αυτό που σημείωσα για τις ενοχές, το ακούω πολύ συχνά από ανθρώπους που δεν έδειξαν αυτό που ήθελαν το σωστό χρόνο.
Δεν πειράζει Θεοφανία, εννοείται.
\"αλλά και αυτό που σημείωσα για τις ενοχές, το ακούω πολύ συχνά από ανθρώπους που δεν έδειξαν αυτό που ήθελαν το σωστό χρόνο. \"
Ναι, ίσως το έχεις ακούσει ΚΑΙ από ΜΕΝΑ οπότε σκέφτηκες έτσι...
Είναι πολύ ενθαρρυντικό ότι αισθάνεσαι ότι έδωσες στη μανούλα σου όλη σου την αγάπη. Και που η σχέση σας ήταν τόσο όμορφη. Θα σε βοηθήσει αυτό στην πορεία του \"ξεπαγώματος\" ...
Όχι, δεν εννοούσα εσένα γιατί δεν έχω προλάβει να συγχρονιστώ ακόμη με την ιστορία του κάθε μέλους, οπότε μερικές φορές χρειάζεται να ΞΑΝΑ..ψάξω. (Ου γαρ έρχεται μόνο του το σκασμένο).
Τα υπόλοιπα στο δικό σου θέμα που ΞΑΝΑ...διάβασα.
ιτσ οκει:)
Θεοφανια,
ενα \"σε\" κανει τη διαφορα.. Μαλλον το προσθεσα κανοντας μια ωραια προβολη.
Ειναι η σκεψη που φοβαμαι μηπως ο αλλος κανει για μενα, μηπως με λυπηθει. Ή ισως, στο βαθος βαθος να νιωθω καποιον οικτο εγω η ιδια και μενα και να θυμωνω που το νιωθω.
Το δεχομαι, οτι σου φαινεται λυπηρο να χανει καποιος νωρις το γονιο του και το θεμα μας ληγει εδω:)
Φοιβη,
φαινεται οτι εχεις δουλεψει πολυ πανω στο θεμα του πενθους σου..
Με αγγιξε πολυ αυτό που εγραψες, οτι συμφιλιώθηκες με την παγωμάρα σου και μάλιστα ενιωσες κι ευγνωμοσύνη απέναντί της...
Με τρομαξε αυτο που είπες οτι ακομα και σήμερα, καποιες περιοχες συναισθηματος παραμενουν ανεξιχνίαστες μεσα σου..
Τελικα η \"μαχη\" δεν τελειωνει ποτε?
Εσυ ομως δεν μου φαινεσαι σε εμπολεμη κατασταση, μου φαινεσαι σε ειρηνη με το μεσα σου και σε αποδοχη.
Κι αυτο βοηθαει παντα στην εξελιξη..
Παιρνω κουραγιο απο αυτο καλη μου, να σαι καλα:)
\"νοχη γιατι δεν πενθησατε με τον τροπο που θελατε\"
Ανωνυμη με εσωσες! Αυτο που λεω σε ολο μου το μηνυμα, εσυ το εβαλες σε μια ωραια, συμπυκνωμενη φραση!
Σαν παιδι, όπως και όλα τα παιδια του κόσμου, ειχα καποιες συγκεκριμενες παραστασεις μεσα στο κεφαλακι μου για το πως ΠΡΕΠΕΙ να ειναι τα πραγματα. Όταν καποιο παιδακι εχανε τον γονιο, ΛΟΓΙΚΟ ηταν και αναμενομενο με βαση τις τοτε παραστασεις μου να σπαραζει, να χτυπιεται, να υποφερει, να πονα, να οδυρεται και να χανει τη γη κατω απο τα ποδια του. Νομιζω οτι ποτε δεν μπορεσα να χωνεψω το οτι εγω σαν παιδι δεν ενσαρκωσα τουτη την εικονα.
Μονο εκανα μια χαζη σκεψη. ή μαλλον δυο χαζες σκεψεις.Αν σας τις εκμυστηρευτω, ακομα και σημερα, πιστευω οτι θα γινω αντιπαθης και πολλοι θα πουν, να ειναι ποτε δυνατον?Τις θεωρω πολυ ανεμελες και ακαρδες σκεψεις και δεν τολμω να τις πω. Προσπαθησα και να κλαψω, νομιζω εριξα μετα απο πολυ κοπο μια σταγονα δακρυ.
Φυσικα, με ολο αυτο, επαθα ενα σοκ. Η πραγματικη μου αντιδραση με αιφνιδιασε...
Με τα χρονια, εμαθα να πενθω με πλαγιους τροπους:Παιζοντας δραματα στο σχολειο για να τραβω την προσοχη, μεχρι και σωματοποιωντας, αυτο φτανει μεχρι το σημερα.
Στο τωρα, νιωθω τους παγους πιο μαλάκους, αφου εστω καποιες φορες, υποδεχομαι μεσα μου το συναισθημα και μαλιστα εκπλησσομαι με το ποσο ζωντανο παραμενει μετα απο τοσα χρονια!
Και παλι ομως, εκεινη η εικονα που δεν ενσαρκωσα τοτε, συνεχιζει να με κυνηγα και να με ρωτα: γιατι? Πως μπορεσες ετσι απλα? Να φανεις τοσο αναισθητη - δυνατη και να προχωρησεις? Ουτε ενα δακρυ, ουτε ενα ξεσπασμα της προκοπης δεν εκανες, τοσα λιγα αξιζε λοιπον? Που αυτη αν χανοσουν εσυ μπορει και να μην ζουσε σημερα!Εσυ συνεχισες, ακομα κι αν δεχτουμε οτι βρηκες στο παγωμα μια αμυνα, ακομα και αυτο, ηταν το σωσιβιο σου για να \"την βγαλεις καθαρη\". Μεγαλωσες και τελικα...
Μενει εκεινο το τελικα να αιωρειται.
Θελω να ανακτησω εκεινες τις στιγμες που επελεξα τοτε να μην ζησω.
Να \'ξερες πόσες μα πόσες φορές το έχω σκεφτεί αυτό.Quote:
Originally posted by weird
Και παλι ομως, εκεινη η εικονα που δεν ενσαρκωσα τοτε, συνεχιζει να με κυνηγα και να με ρωτα: γιατι? Πως μπορεσες ετσι απλα? Να φανεις τοσο αναισθητη - δυνατη και να προχωρησεις? Ουτε ενα δακρυ, ουτε ενα ξεσπασμα της προκοπης δεν εκανες, τοσα λιγα αξιζε λοιπον? Που αυτη αν χανοσουν εσυ μπορει και να μην ζουσε σημερα!
Καλή μου weird...πιστεύεις πραγματικά πως οι μαμάδες μας δεν ξέρουν/ηξεραν τι πραγματικά νιώθουμε?
Θεοφανια μου ενα μεγαλο ευχαριστω να σου πω.
Μου βγαινουν τοσο πηγαια ολα αυτα!!! Τα κοιταω τωρα και λεω, καλα εγω τα εγραψα?
Μαμα εχω αναγκη να ξερεις οτι σ αγαπησα.Αυτη η φραση μου καρφωηκε τωρα..
Κι οτι ακομα σε αγαπω, οταν τολμω να σε θυμαμαι...
Θελω να ανακτησω εκεινες τις στιγμες που τοτε επελεξα να μην ζησω... και μαζι με αυτες, το κομματι που τοτε εχασα.
Μιλαω για την δικη μου την απωλεια, του εαυτου μου.
weird....και γω σε ευχαριστώ...
Μέχρι να βρω αυτή τη μικρή γωνιά του κόσμου, νόμιζα ότι μόνο εγώ τα νιώθω όλα αυτά και κατηγορούσα τον εαυτό μου...Τώρα, έφυγε έστω και ένα τόσο δα μικρό κομματάκι απ\' το βάρος που κουβαλάω....
Μακάρι να μπορούσα να κλάψω τώρα. Το έχω τόσο ανάγκη.
Θεοφανια
σε νιωθω πολυ, να το ξερεις, δεν υπαρχει χειροτερο απο το να θελεις να ριξεις ενα δακρυ ή να πονεσεις για την απωλεια σου, να συνδεθεις με το συναισθημα σου και να μην μπορεις....
Χτες, γραφοντας σου, ενιωσα ΤΟΣΟ εντονες στιγμες... μετα το ανοιγμα που εκανα στον ιδιο μου τον εαυτο.. Εφυγα συγκλονισμενη, κλαιγοντας.. Και σημερα, ηταν στ αληθεια ολη μου η μερα αφιερωμενη στο παρελθον.. Εκανα ενα καρο αναδρομες, πονεσα, θυμηθηκα, οσο αυτο μου ειναι πλεον εφικτο.
Θελω να σου δωσω ελπιδα. Μου πηρε χρονια ολοκληρα, αλλα οι παγοι σιγα σιγα μαλακωνουν...
Με βοηθησε πολυ το οτι μιλησα εδω, σαν να ξεκλειδωσε πραγματα απο μεσα μου.
Σ ευχαριστω για τα οσα καταθεσεις, κι ετσι μπορεσαμε να συναντηθουμε και να παρουμε πραγματα η μια απο την αλλη..]
Εσυ να νιωσεις οτι δεν εισαι η μονη κι εγω να βγαλω απο μεσα μου αυτα μου τα κομματια..
Για να ειμαι ακριβης, και στον εαυτο μου θελω να δωσω ελπιδα. Οτι θα μαθω να δουλευω το παγωμα και θα συμφιλιωθω μαζι του.
Μαλλον θελει να δωσω-ουμε χρονο στον εαυτο μας...
Ειθε το φως που αντιπορσωπευει η Ανασταση να επισκεφτει τις καρδιες οσων ειναι ανοιχτοι σε αυτο και να μας φερει πιο κοντα..
Καλο βραδυ!
weird...μου δίνεις πολύ κουράγιο.
Αν σου πω ότι διαβαζοντας στο τόπικ μου, μηνύματα δικά σου και κάποιων άλλων έχω κλάψει πιο πολύ, απ ότι στην πραγματική μου ζωή, θα το πιστεψεις?
Και όμως είναι αλήθεια.
Καλή Ανάσταση σε όλους μας.
Θεοφανιααα!!! πως εισαι??? all good???
Ευχαριστώ susperia...είμαι καλά, ελπιζω.
Αυτές οι μέρες για μας που μας λείπουν άνθρωποι δεν είναι ότι καλύτερο, οπότε κάνω πως δεν υπάρχουν και επιζώ...
Έλπίζω να είσαι καλά...
μια κουβεντα ειναι το ειμαι καλα... δειχνω καλα, αλλα κρυβω πολυ μελαγχολια μεσα μου τον τελευταιο καιρο. Απλα το κρυβω για να μη με πρηζουν οι γυρω.
Να τα λες εδώ. Δε ξέρεις πόσο καλό μου έκανε από τότε που σας βρηκα!
Και να σε πρήξουμε με καμιά βλακεία μπορείς να το κόψεις και να τελειώνει το θέμα...
Δεν το ανέχομαι από σένα να γράφεις τους Άθλιους οταν μιλάς για άλλους και στα δικά σου να κάνεις πως δεν τρέχει τίποτα...
Περιμένω.
Θεοφανια μου εχεις δικιο! Αλλα...τα χω πει και τα χω γραψει ολα σε ξεχωριστα θεματα! Ισως και παραπανω απ οτι θα πρεπε! Ειχα κρισεις πανικου βασικα, και αργοτερα εμφανιστηκαν και αρρωστοφοβιες, καταθλιψη και αλλα καλα σε διαστημα 3-4 μηνων που κρατησαν ολα αυτα και διαδεχτηκε το ενα το αλλο . Δεν εχω καποιο προβλημα τωρα, περα απο μια μελαγχολια που μου αφησε ως καταλοιπο, και μια ανορεξια για κοινωνικες συναναστροφες (οχι οτι δεν βγαινω καθολου, αλλα τ αποφευγω οσο μπορω!), και υποβοσκει και μια μικρη φοβια μην ξαναπαθω ποτε μου τα ιδια, αλλα το παλευω. Οταν το παθα εγραφα μονο στην κατηγορια Αγχος/Φοβιες. Τα αλλα δε με αγγιζαν καν. Το οτι τωρα εδω και καποιο αρκετο καιρο γραφω μονο σε αλλες κατηγοριες σχεδον και οχι στην ιδια που εγραφα λεει πολλα!
κι εμενα μου λεει πολλα...εσενα ομως τί σου λέει?Quote:
Originally posted by susperia
Το οτι τωρα εδω και καποιο αρκετο καιρο γραφω μονο σε αλλες κατηγοριες σχεδον και οχι στην ιδια που εγραφα λεει πολλα!
μου λεει οτι επαψα να ασχολουμαι τοσο πολυ με τα ψυχοσωματικα μου.
Οσο ημουν χαλια μπηκα στο φορουμ και βοηθηθηκα παρα πολυ, ομως απο ενα σημειο και μετα ηταν σαν να \'\'συνηθισα\'\' να ειμαι χαλια και να αισθανομαι αυτα που αισθανομουν, απειρες ενοχλησεις παντου, χαλι μαυρο δηλαδη! Και ειχε περιστραφει ολη η ζωη μου γυρω απο τη λεξη κριση. Ετσι για να γινω καλυτερα επρεπε να σταματησω να σκεφτομαι το αγχος συνεχεια. Οποτε το οτι τωρα δεν το σκεφτομαι οσο πριν και απασχολω το μυαλο μου με αλλα μου κανει καλο. φυσικα γραφω που και που σε αυτη την κατηγορια που εγραφα κυριως αν μπαινει κανενας καινουριος και ρωταει κατι που μπορω να βοηθησω.
Και επίσης, επειδή το περνάω με το άσθμα αυτό, όσο φοβάσαι ότι θα πάθεις κάτι τόσο πιο εύκολα σου έρχεται.
Εγώ την πρώτη φορά με την Αφρική σκόνη με είχαν πρήξει όλοι αν με επηρέασε και τελικά έγινα χάλια.
Τη δεύτερη-κατά τύχη-δεν το συζήτησα καθόλου, το άκουσα από τις ειδήσεις και ανακάλυψα ότι δεν με επηρέασε.
Θέλω να πω ότι ο φόβος μη πάθουμε κάτι επισπεύδει το χειρότερο...
εμενα μου δειχνει, οτι επαψες να σαι τοσο επικεντρωμενος σε σενα κ στο προβλημα σου...πως αρχισες να βλέπεις κ αλλες καταστάσεις πέρα απο το δικη σου...πώς δεν μενεις κολλημενος στο δικο σου προβλημα.Κι αυτο το βρισκω ομορφο κ βοηθητικο.
δεν ειναι μονο απασχολω το μυαλο μου με κατι αλλο, αλλα βλέπω κ πέρα απο μενα...ειναι ωραιο να προσπαθεις να βλέπεις μεγαλύτερο κομματι της εικονας.
θεοφανια στανταρ αυτο που λες!! και αν το παθεις απ το φοβο σου, επιβεβαιωνεις (λανθασμενα) και το φοβο σου, οποτε συνεχιζεις να φοβασαι!
σοφια δικιο εχεις, αλλα οταν εισαι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ χαλια, τοτε αδυνατεις να δεις τα προβληματα περα απο τα δικα σου, ή περα απο καποιων αλλων που τραβαν τα ιδια με εσενα. Μολις ξεφευγεις απο το σταδιο \'\'ΧΑΛΙΑ\'\' τοτε μπορεις και βλεπεις και τα υπολοιπα περα απο σενα. Αυτο καταλαβα εγω απο μενα!Quote:
Originally posted by Sofia
εμενα μου δειχνει, οτι επαψες να σαι τοσο επικεντρωμενος σε σενα κ στο προβλημα σου...πως αρχισες να βλέπεις κ αλλες καταστάσεις πέρα απο το δικη σου...πώς δεν μενεις κολλημενος στο δικο σου προβλημα.Κι αυτο το βρισκω ομορφο κ βοηθητικο.
δεν ειναι μονο απασχολω το μυαλο μου με κατι αλλο, αλλα βλέπω κ πέρα απο μενα...ειναι ωραιο να προσπαθεις να βλέπεις μεγαλύτερο κομματι της εικονας.
η μελαγχολια δεν ήρθε για να μεινει..., οσο για την ανορεξια για κοινωνικες συναναστροφες, εδω εγω αλλο διαπιστώνω. Μια κοινωνικοτητα, μια διαθεση για συναναστροφη...και μπορει να ναι μια προβα πριν την έξω \"κανονικη\" ζωή:)Quote:
Originally posted by susperia
Δεν εχω καποιο προβλημα τωρα, περα απο μια μελαγχολια που μου αφησε ως καταλοιπο, και μια ανορεξια για κοινωνικες συναναστροφες (οχι οτι δεν βγαινω καθολου, αλλα τ αποφευγω οσο μπορω!)....
δεν διαφώνησα...αλλά κ το να δεις πώς εισαι χαλια ειναι κ αυτο μια αρχη για να προχωρησεις στον επομενο στάδιο πριν το χάλια.Quote:
σοφια δικιο εχεις, αλλα οταν εισαι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ χαλια, τοτε αδυνατεις να δεις τα προβληματα περα απο τα δικα σου, ή περα απο καποιων αλλων που τραβαν τα ιδια με εσενα. Μολις ξεφευγεις απο το σταδιο \'\'ΧΑΛΙΑ\'\' τοτε μπορεις και βλεπεις και τα υπολοιπα περα απο σενα. Αυτο καταλαβα εγω απο μενα!