Μην κλαίς και απλά πες στον εαυτό σου ότι πάει σε πόλεμο κάτι τέτοιο είναι αν θεσ να δουλέψεις με αυτό
Printable View
Μην κλαίς και απλά πες στον εαυτό σου ότι πάει σε πόλεμο κάτι τέτοιο είναι αν θεσ να δουλέψεις με αυτό
σε ευχαριστώ. καταλαβαινω. πρεπει να αντέξω με καποιο καταραμενο τρόπο, πρεπει.Quote:
Originally Posted by elis
κοιτα στην εργασια που λες εχω βγει εδω και κανα χρονο.μολις τελειωσα τη σχολη. ειπα να συνεχισω και σε μεταπτυχιακό και να τα κανω παραλληλα. τωρα μου φαινονται και τα δυο μίζερα ωρες ωρες. εχεις δικιο, το βλεπω πως σε πατανε κατω ευκολα οταν εισαι υπερευαισθητος. και το ειδα στην προσωπικη μου ζωη. ανεχομουν ανθρωπους ή και τον ιδιο μου το συντροφο, και με πονουσαν συνεχεια, και στο τελος με γ***αν ψυχολογικα.... προφανως πρεπει να γινω bitch και δεν ξερω πως.... τεσπα. ευχαριστω πολυ.Quote:
Originally Posted by elis
Δεν ξέρω ρε κούκλα είσαι γυναίκα αν ήσουν άντρα θα σ λεγα πήγαινε στρατό αν τον βγαλεισ πήγαινε για δουλειά
πολυ καλο φίλε. ευχαριστω. να σαι καλα.Quote:
Originally Posted by elis
Η ζωή στη γη μπορεί να είναι η κόλαση, δεν το ξέρει κανεις αυτό.
Είναι κόλπο αυτό, σε κανουν να νοιωθεις αδύναμη γιατί φοβούνται.
Αμα γίνουμε πλειοψηφία θα χαλάσει η πιάτσα τους .
ναι το προβλημα ειναι πως σε αυτην την κωλοκοινωνια η πλειοψηφια κοιμαται κατω απο την μποτα της μειοψηφιας....Quote:
Originally Posted by jim7
Oχι δεν είναι πλειοψηφία οι ευαίσθητοι, στα είπε ο Έλις, ξεκινάμε με τις καλύτερες προθέσεις αλλά καταλήγουμε ατομιστες. Το δύσκολο είναι να κάνουμε πράξη τις ιδέες μας.Quote:
Originally Posted by Anares
Χαίρομαι όμως που βγήκε ενα συμπέρασμα, οτι δηλαδή δεν αλλάζουν τα φάρμακα τον χαρακτήρα, αλλά η ίδια η ζωή κανει τον άνθρωπο πιο υλιστη και αδιάφορο.
δεν εννοούσα τους ευαισθητους ως πλειοψηφια.... τεσπαQuote:
Originally Posted by jim7
η ζωη απο μονη της δε σε κανει εγωιστη, αλλα οι όροι με τους οποιους οριζει η "κανονικότητα" και η κυριαρχη ταξη πραγματων τον κοσμο.... αρα αν γκρεμισουμε αυτα, ή τουλαχιστον αντισταθουμε σε αυτα, τοτε θα αρχισει να ξεφτιζει η πιατσα που λες....
τωρα η ευαισθησία ειναι αλλο θεμα.... για μενα αν και φιλη η ευαισθησία, συχνα τρεπεται σε εχθρο....
καλημέρα κορίτσι μου, διάβασα όλο το νήμα σου..
έχεις πολύ αγωνία και στεναχώρια, προσπαθείς να πολεμήσεις τα συμπτώματά σου εκλογικεύοντας τα, αλλά το ίδιο σου το μυαλό κάνει μία τρίπλα και βρίσκεσαι πάλι στο σημείιο μηδέν... όσο εσύ πολεμάς και αγωνιάς σε αυτήν την προσπάθεια, αυτή η ανισσοροπία που έχει δημιουργηθεί εντένεται καταστρέφοντας το μυαλό σου... βλέπεις το μυαλό μας είναι και αυτό ένα όργανο μέσα στο σώμα μας οπως και όλα τα υπόλοιπα.
λες ότι σου αρέσει να ζεις αντισυμβατικά και να μην μπαίνεις στο μικροαστικό τριπάκι των υπολοίπων, ότι σου τη δίνει ο ρατσισμός και η αδικία κάθε είδους, αλλά αδικείς τον ίδιο σου τον εαυτό. θεωρείς τα ψυχοφάρμακα ταμπού, προιόν συνομωσίας και καταστρεπτικά... ε λοιπόν είναι μία κατηγορία φαρμάκων, που στοχεύουν σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, όπως και όλα τα υπόλοιπα φάρμακα που κυκλοφορούν!! σαφώς με ενδεχόμενες παρενέργιες, όπως άλλωστε και όλα τα φάρμακα που κυκλοφορούν στο εμπόριο...
πρέπει να σεβαστείς το μυαλό σου., πρέπει να δεχτείς το γεγονός ότι δυσλειτουργεί, και πρέπει να το βοηθήσεις. δεν είναι όλα σκέψη και λογική. είναι και χημεία και οργανολογία.
καλή τύχη.
Ο ύπνος της χημείας
icecream ο αυτοσεβασμος ειναι δυσκολο πραγμα..... το παλευω....
ανοιγομαι σταδιακά στην ψυχοθεραπεία.... προσπαθω να μη βλεπω μονο τα μαυρα πουλια με τα συρματα στα χερια τους, που λεει και η γωγου....
σε ευχαριστώ πολυ για την απαντηση σου, και για την ευχη σου....
δηλαδη...;Quote:
Originally Posted by jim7
Ναι , η σημερινη ζωη , για ρωτηστε εμενα , ειτε τον πατερα μου , ποσο ανθρωπινη ηταν η ζωη προ 40-60 ετων .......Quote:
Originally Posted by jim7
καλα τοχε διατυπωσει ο Οργουελ λεγοντας οτι φανταζομαι το μελλον του ανθρωπου σαν να του παταει το κεφαλι μια μποτα ΣΥΝΕΧΩΣ .......
συμφωνω.... οι ανθρωποι βεβαια εθελοτυφλουν στη θεα της μποτας... βολεύονται.... και εν τελει ξεχνουν πως συνηθως δε ζουν... όπως ελεγε και ο οσκαρ ουαιλντ: ''το να ζεις είναι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο, οι περισσότεροι άνθρωποι απλά υπάρχουν, αυτό είναι όλο''....Quote:
Originally Posted by Macgyver
να συμπληρώσω κάτι...Quote:
Originally Posted by Anares
όπως και σε όοοολα τα υπόλοιπα θέματα υγείας, όσο πιο νωρίς το "προλάβεις" και επέμβεις στην εξέλιξή του, τόσο το καλύτερο.
απλα δεν ειναι ολα θεματα υγειας και φαρμακολογιας κατα τη γνωμη μου.... ισως καποια πραγματα, οσο ασυνηθιστα και αν ειναι, αποτελουν κομματια της ζωης μας που μας βοηθούν να γνωρισουμε καλυτερα τον εαυτο μας....
κι αν οι φωνες, που καποιος γιατρος θεωρει δειγμα παρανοιας ή δε ξερω και εγω τι, οδηγουν καπου; σε καποια εσωτερικη συνειδητοποιηση; ή προειδοποιουν για κατι;
σε αλλους πολιτισμους, και ανθρωπολογικα να το δεις, ανθρωποι που ακουν φωνες ή βλεπουν οραματα, θεωρουνται σαμανοι, σοφοι, μάντεις, θεραπευτες.... ΟΧΙ ΠΑΡΑΦΡΟΝΕΣ!
δεν υποστηριζω πως ειμαι σαμανος, για να μην παρεξηγηθω κιολας, αλλα γιατι να ειμαι αρρωστη επειδη ακουω φωνες δλδ;
ξερω δε συμφωνειτε μαζι μου μαλλον οι περισσοτεροι.....
οι φωνές που ακούν οι σαμάνοι τις ακούν μετά από κατανάλωση συγκεκριμένων ουσιών. και επίσης οδηγούν κάπου, σε κάποια νέα συνειδητοποίηση δεν είναι εναντίων αυτού που τις βιώνει, δεν τον απειλούν, δεν τις βιώνει στο άσχετο και χωρίς λόγο.
Eναι παράφραση απο Ηegel
Afobazol Eχει δοκιμασει κανένας;
βασει ερευνητικων πορισματων της κοινωνικης και της πολιτισμικης ανθρωπολογιας, δςν ισχυει αυτο.... παιρνουν και ουσιες, αλλα οχι παντα.....Quote:
Originally Posted by icecream
τεσπα το θεμα δεν ειναι αυτο..... ας μην ιατρικοποιουμε τα παντα..... θαρρω πως ειναι σφαλμα και επικινδυνο κιολας.....
φιλικά παντα..
φιλικα εννοειται. δεν ιατρικοποιουμε τα παντα αλλα δεν αμφισβητουμε και επιστημες
δεν ειναι ολα σχετικα. υπαρχει και το αντικειμενικο. βλεπω πως εισαι σε αρνηση, δε θα σου γραψω κατι παραπαννω. εισαι υπευθυνη για τον εαυτο σου, τις γνωμες και τις απαντησεις σου τις πηρες. απο εδω και απο το γιατρο σου.
και κατι τελευταιο. σου γραφει καποια που ειναι κατα των φαρμακων χωρις λογο. και υπερ των εναλλακτικων θεραπειων. εκει που ειναι αποτελεσματικες ομως. για τα υπολοιπα ευτυχως υπαρχει η ιατρικη.
Γεια σου Anares.. δεν διάβασα όλο το νήμα σου, μόνο έριξα μια ματιά στις τρεις τελευταίες σελίδες..
αλλά κατάλαβα πάνω κάτω πως μοιάζουμε στον τρόπο σκέψης..
έχω κάνει κι εγώ την ίδια σκέψη για τα φάρμακα και ακόμα την κάνω ορισμένες φορές..
ότι δλδ γιατί έπρεπε να πάρω φάρμακα για να επανέλθω στην πραγματικότητα απ' τη στιγμή που ύστερα από τόσο κόπο και πίεση ένιωσα το μυαλό μου να τρέχει με 1000;;
γιατί να διαγράψω την εσωτερική μου αναζήτηση παίρνοντας φάρμακα;;
ο λόγος είναι ότι δεν με άντεχαν οι άλλοι έτσι όπως ήμουνα..
οπότε ή θα γινόταν το δικό μου ή θα γινόταν των άλλων το χατίρι..
οι άλλοι ήταν πιο πολλοί (οικογένεια-κοινωνία), οπότε με νίκησαν..
δεν μου αρέσει που έχω επιστρέψει σε μια φυσιολογική ζωή.. δεν έχει νόημα για μένα να ζω όπως οι άλλοι..
απορώ πώς αντέχουν οι άλλοι τη ζωή αυτή.. αλλά νομίζω ξέρω ποια είναι η διαφορά μας..
νομίζω οι άλλοι αντέχουν γιατί έχουν άλλες άμυνες απέναντι στο κακό ή τους τρέφουν δραστηριότητες που εμένα με αφήνουν παντελώς αδιάφορη..
άλλον μπορεί να τον γεμίζει το να κάνει σχέσεις, οικογένεια, άλλον να αθλείται, να έχει ωραίο σώμα για να αρέσει στο άλλο φύλο, άλλον να κάνει υγιεινή ζωή για να ζήσει πολλά χρόνια, άλλον να μορφώνεται, να μαθαίνει όσο πιο πολλά μπορεί για να γίνει σπουδαίος..
όλα αυτά που περιέγραψα έχουν αντίκτυπο στον Άλλον.. δημιουργούν μία σχέση με τον Άλλον..
οτιδήποτε κάνει κανείς σε αυτή τη ζωή, ακόμα και την τέχνη που φαίνεται άχρηστη, δεν το κάνει για τον εαυτό του αλλά για τον άλλον..
και αυτή είναι η διαφορά μας.. εμένα με αφήνει τελείως αδιάφορη ο Άλλος..
έχω χάσει πάσα ιδέα για όλους τους ανθρώπους..
με ξενερώνουν όλοι..
δεν έχω κουράγιο να ζήσω..
θέλω να πεθάνω εδώ και μια δεκαετία..
φάρμακα παίρνω επίσης μια δεκαετία.. δεν κατάφερα να σπουδάσω.. έχω περάσει σε μια σχολή αλλά με αφήνει αδιάφορη και η μόρφωση πια όπως είπα και πριν..
πως αντεχουν τη ζωη, πως αντεχουν τον εαυτο τους..... δεν ξερω....Quote:
Originally Posted by favvel
για μενα το οτι θελω να πεθανω δεν εχει σχεση με την ''τρελα''.... αμα δεν μπορεις να ζησεις οπως θελεις..... σκατα....
ο αλλος δεν σε αφηνει αδιαφορη.... απλα δε θελεις να καθοριζεσαι διαρκως απο τον αλλον.... να ρυθμιζεις τη ζωη σου για να αρεσεις στον αλλο, να ζεις και να αναπνεεις για να χαιρεται ο αλλος.... και ναι συμφωνω.... ειναι χασιμο χρονου.... ανελευθερια....Quote:
Originally Posted by favvel
ομως ποναει και το να μη σε καταλαβαινει κανεις.... να εισαι μοναχος, αναμεσα στους αλλους που λες και εσυ.....
αποφασισα..... δεν υπαρχει καμια αρρωστια.... δε θα ασχοληθω ουτε με φαρμακα, ουτε με ιατρικες γνωμες, ουτε με τπτ..... απλα θα αφεθω....
κι αν ειμαι τυχερη, θα προκυψουν τα εξης δυο: ή που θα μαθω ποια ειμαι, θα απελευθερωθω απο τη φυλακη μου και θα αποκρυπτογραφησω τα μηνυματα που μου στελνει η καρδια και το μυαλο μου, ή που θα τελειωσουν ολα -και θα φροντισω εγω αυτο το τελευταιο να ειναι μονιμο....
για να μην το κουραζουμε κιολας που ελεγε ο elis....
Αναρεσ θα κανεισ πολιτική δηλαδή θα λεσ αυτό που πιστευεισ στρογγυλεμένο αντοχή στις κακίες να μη χαλιεσαι κ θα το βρεις γενικά μην ασχοληθείς ποτέ γτ το είπε κάποιος κάτι κ θα επιβιωσεισ όσο θέλεις για να μην το κουράζουμε :)
δυσκολευομαι να χαμογελασω.... σε ευχαριστω ελις....
Καλησπέρα και από μένα
.Το καλοκαίρι ο καλός μου έπαθε ψύχωση. Νοσηλευτηκε,πήρε φάρμακα, βγηκε.,παίρνει φάρμακα κ κάνει συνεδρίες.
.Εχουν περάσει 6 μήνες.Απο την πρώτη στιγμή ο ψυχίατρος είπε πως τα φάρμακα αντιμετωπίζουν τη συμπτωματολογία και μόνο αλλαγή στον τρόπο σκέψης θα αποτρέψει υποτροπές.Επρεπε να τα πάρει για να επανέλθει η χημική ισορροπία στον εγκέφαλο,και από τη στιγμή που επανήλθε, ξεκινάει η θεραπεία μέσω συνεδριων.Θελω να πω,τα φάρμακα είναι απαραίτητο στάδιο.
Ναι υπάρχουν παρενέργειες. Μια υποτονικότητα,μια έλλειψη κινήτρων, κιλά,έλλειψη συγκέντρωσης, μια γενικότερη κατάπτωση..Εύχομαι η ψυχοθεραπεία να αποδόσει ώστε να μειωθεί η δοση. Άρα και οι παρενέργειες.
Εκει που θέλω να σταθώ ως παρατηρητής είναι ότι αυτό που σας συμβαίνει είναι πολύ τρομακτικό και μη κατανοητό από τους τρίτους. Το στίγμα ζει και βασιλεύει και είδα με τα μάτια μου πως επηρεάζει τις κοινωνικές σχέσεις. Το τι έχω ακούσει δεν περιγράφεται.Το άγχος που έχω για το μέλλον του δεν περιγράφεται επίσης. Το ότι πήρε τα φάρμακα και ακολουθεί θεραπευτικό πλάνο βοήθησε εμένα και όσους ενδιαφέρονταν αρκετά να μείνουμε στο πλάι του και να κάνουμε υπομονή. Θέλει προσπάθεια για να έρθει σε ένα καλό λειτουργικό επίπεδο,πιστεύω χωρίς φάρμακα δε θα γινοταν,.
Αναγνωρίζω ότι κάθε περίπτωση δεν είναι ίδια.Ψαξε γιατρούς που θα νιώσεις ότι είναι σωστοί και έμπιστοι και ακόλουθα κατά γράμμα τις οδηγίες τους. Όλοι μας παίρνουμε φάρμακα για κάτι, σημασία έχει πόσο νορμάλ είσαι με τα φάρμακα.Αυτο το κομμάτι με έναν καλό γιατρο μπορείς να το συζητήσεις.
.Επισης λαβε υπόψη σου την άποψη των ανθρώπων που θεωρείς δικούς σου για να τους έχεις δίπλα σου.
Ειναι δύσκολο για ΟΛΟΥΣ τους γύρω σου αυτό που περνας.
Προσωπικά, όσο και να τον αγαπώ,αν δεν έμπαινε στη διαδικασία να πάρει φάρμακα κ αν δεν ήταν τυπικός,θα είχα ήδη φύγει.
Στο thread μπορεί να αναφέρθηκαν αυτα, συγγνώμη αν επαναλαμβάνομαι.
Να σε ρωτησω οταν λες επαθε ψυχωση δλδ τι συμπτωματα παρουσιασε και το καταλαβατε? Γτ κ γω ειμαι σε μια κατασταση που νοιωθω οτι χανω τα λογικα μου και οσο παει χειροτερευει και οτι θα τν παθω τν ψυχωση ετσι πως παω..Quote:
Originally Posted by dazed
Εστάλη από SM-G900F στο E-Psychology.gr Mobile App
Χριστόφορε, δεν ξέρω πόσο καιρό πάλευε μέσα του. Έβλεπα ότι είχε μια άμυνα όταν βγαίναμε έξω, και πολλά νεύρα,έβριζε συνεχώς.Βεβαια λόγω στρες επειδή περίμενε απάντηση για μια δουλειά που την ήθελε πολύ τον δικαιολογουσα.Οταν λέω άμυνα, κοιτούσε αν τον κοιτούν οι άλλοι, νόμιζε ότι τον σχολιαζουν. Ώσπου ένα βράδυ όπως βλέπαμε μια ταινία έσκυψε και μου είπε σιγανα στο αυτί ότι μέσω της τηλεόρασης μας παρακολουθούν και είχε την απαίτηση με ανοιχτή την τηλεόραση να μη λέμε τίποτα.Μετα αρχισε να λέει ότι οι γείτονες τον παρακολουθούν και άρχισε να μη βγαίνει έξω,ούτε να κάθεται στο μπαλκόνι και το αποκορύφωμα ήταν όταν νόμιζε ότι σε όποιον αγαπάει θέλουν κάποιοι να κάνουν κακό,σε σημείο που να φώναζει και καλά να μην πάω σπίτι γιατί μου την έχουν στημενη αλλά εγώ τον φοβόμουν με όλη αυτή τη στάση.Ακομα δεν αποδεχόταν για κανένα λόγο ότι πρέπει να πάει στο γιατρό,προτιμούσε να μη μιλάει ώστε να εφησυχαζομαστε ότι του περνάει αλλά όλο και κάτι χειρότερο ξεστόμιζε μετά.Γενικα μια καχυποψία για όλους.Καποια στιγμή άρχισε να κοιμάται ελάχιστα και να γίνεται πιο εκρηκτικός.Ηρθε ψυχίατρος σπιτι αλλα αρνήθηκε να παρει τα φαρμακα. Ηταν λάθος που δεν τον πιέσαμε σε εκείνη τη φαση.Στο τέλος άρχισε να έχει κ παραισθήσεις.Μυριζε οσμές άσχετες, ειχε χαλάσει η γεύση του,έβλεπε δαιμόνια να τον περιπαιζουν. και κάπου εκεί ήρθε η νοσηλεία.Στην αρχή μάλιστα μέχρι να συνέλθει λίγο έλεγε πως τον έκλεισαν μέσα επειδή τους πήρε χαμπάρι...Τώρα ψάξε βρες τι εννοούσε.Δεν ήταν δυνατό να συνεννοηθείς.
Παντως ξεκίνησε ύπουλα κ σιγά σιγά κ φαινόταν φυσιολογικο .Όλοι μας μερικές φορές από την πίεση γινόμαστε κάπως αποτομοι..Σε 10 μέρες ας πούμε αβολης συμπεριφοράς είπε την πρώτη ζουρλια. Και στο μήνα πάνω άρχισαν οι αϋπνίες κ τα υπόλοιπα.Βασανιστηκε τόσο από άγνοια δικια μας που δεν ξέραμε ποτέ πρέπει να επέμβουμε. Και από φόβο μήπως τον εξαγριωσουμε γιατί ήταν και επίμονος ότι έχει δίκιο.Λες και κάτι κατάλαβε που εμείς δε μπορούσαμε.
Πάντως πιστεύω ότι μέσα του πάλευε πολύ πριν εκδηλωθούν οι βρισιές και οι άμυνες,και ότι έφταιγε κατά πολύ η ματαίωση που ενιωθε επειδή αλλά ήθελε από τη ζωή και αλλιώς του ήρθαν, η ανεργία και το αγχος του πως θα προχωρήσει στη ζωή.Στο παρελθόν έκανε χρήση χασις αλλά το είχε σταματησει χρόνια.Οι γιατροί όμως είπαν ότι έπαιξε ρόλο αυτό.Δεν ξέρω να το εξηγήσω σωστά.Ο σωματικός εθισμός δεν υπήρχε αλλά στον τρόπο σκέψης είχε πάθει ζημιά.Ειχε μάθει ο εγκέφαλος να μη διαχειρίζεται το στρες σωστά και να το συσσωρεύει.Ψυχολογικος εθισμός.
Καταλαβα και τωρα πως ειναι ειναι καλυτερα? Εγω εδω και 2 μιση χρονια νοιωθω ετσι περιεργα καπως και φοβαμαι τν ψυχωση ο γιατρος μ λεει θα ειχε βγει αν ηταν τοσο καιρο αλλα εγω εχω τν φοβο ακομα γτ δεν νοιωθω καλα νοιωθω περιεργα
Εστάλη από SM-G900F στο E-Psychology.gr Mobile App
Έχω ακούσει πως όταν φοβάσαι ότι θα πάθεις ψύχωση δεν παθαίνεις.Ο καλός μου πίστευε απόλυτα τα παράλογα που μας έλεγε.Ισως έχεις κάποια διαταραχή άγχους.
Ο,τι και να ναι, είναι κρίμα να βασανίζεσαι.Βρες το και πάτα το κάτω.Η ζωή είναι μικρή.Κανε πράγματα για σένα.Κακομαθε τον εαυτό σου,βάλε στόχους και προσπάθησε να τους πετύχεις.Ειναι αστείο από τι μπορείς να πάρεις ικανοποίηση.Απο μια δημιουργία από κάτι που έμαθες.Απο κάτι που ήθελες και το κατάφερες.
Ο δικός μου είχε πολύ ψηλά τον πήχη.Σκεφτοταν όσα ήθελε να έχει κάνει και μετά απογοητευοταν. Συνέχισε να βάζει μεγάλους στόχους που δε γινόταν να τους πιάσει και έχασε την αυτοπεποίθησή του. Λαθος μεγάλο αυτο. Ήταν ο πιο σκληρός κριτής του εαυτού του.
Πιεζόταν χωρίς λόγο για μένα.Και το περναγε μόνος του.Δεν έδειχνε κάτι,δε το συζητούσαμε..
Καταλαβαίνεις; Όλα αυτά αν τα ξέραμε από πριν με άλλη περίπτωση θα τα είχαμε αντιμετωπίσει πιο δραστικά.
ετσι ακριβώς είναι dazed, μου το έχει πει και ο γιατρός μου αυτό.
Πώς τον πεισατε τελικα να σταματησει να αρνειται τη θεραπεια?Quote:
Originally Posted by dazed
ευχαριστώ που απαντησες.... μη ζητας συγγνωμη.... νταξει υπαρχουν καλες μερες, ασχημες μερες και πολυ ασχημες.... εγω δε θέλω να παρω τα χαπια..... νταξει ακομα και οταν τα 'χανω', καλυτερα να το βιωνω, παρα να το καταστελλω....Quote:
Originally Posted by dazed
Savatage, δεν τον πείσαμε στη φάση που είχε ξεφύγει.Τον μάζεψε η αστυνομία κ νοσηλευτηκε.Οταν τα μυαλά ήρθαν στη θέση τους είχε καταλάβει ότι πρέπει να συνεχίσει.Παραπονιεται καμιά φορά για τις παρενέργειες και του λέω αν θες κόψε τα άλλα όχι μόνος σου γιατί δεν κάνει να κόβεις απότομα. Νομίζω επειδή νιώθει ελεύθερος οτι είναι στο χέρι του τελικά δε τα κοβει. Επίσης δουλεύει και η ψυχοθεραπεία σιγά σιγά.
Anares, έχω διαβάσει πως στο εξωτερικό δίνουν τη δυνατότητα επιλογής αν θα πάρεις φάρμακα.Ειναι και ανάλογα την περίπτωση αν γίνεται να την παλεψεις. Κάνε ψυχοθεραπεία όσο μπορείς μήπως το γλιτώσεις. Και κυρίως ψάξε για γιατρό που μπορείς να εμπιστευτείς.Να ξέρεις αν σου πει ότι πρέπει να πάρεις φάρμακα ότι έχει εξαντλήσει τις επιλογές.
Οφείλω να ομολογήσω ότι και στη δική μου περίπτωση θα ήθελα να κάποια στιγμή να τα κόψει τα φάρμακα. Δε θα σου πω ψεμματα. Αλλα ας περάσει ένας κύκλος θεραπείας πρώτα ,Να περάσει δλδ καιρός από το επεισόδιο και να έχει ισχυροποιηθεί με τη ψυχοθεραπεία ώστε να δοκιμάσει. Στην Αθήνα υπάρχουν γιατροί που ανάλογα την περίπτωση προωθούν την απεξάρτηση από τα φάρμακα.Απλα είναι νωρίς ακόμα για τέτοιες κινήσεις πιστεύω. Και στην τελική δεν είναι δικιά μου απόφαση.