Σας βάραγαν οι γονείς σας όταν ήσασταν παιδιά;

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Πηγα να πω "σιγα μη περνανε και σεμιναρια οι γονεις πριν τους δωθει η αδεια για συλληψη με σφαγιδα και υπογραφη απο κυβερνητικο φορεα" αλλα το διορθωσες :P
Παντως για αυτο που λες για τη σωματικη και ψυχολογικη βια θα σου πω απο δικη μου εμπειρια.
Τις ελαχιστες φορες που τις εφαγα στη ζωη μου θυμαμαι οτι ενιωθα ανυμπορη και οτι δεν με αγαπουν. Οποτε και η σωματικη βια μπορουμε να πουμε οτι συμπεριλαμβανει και την ψυχολογικη βια μεσα της σε ενα βαθμο. Ωστοσο θα προτιμουσα να συνεχιζα να ετρωγα κανα ξυλο που και που και να ηταν κατα τα αλλα ομαλη η οικογενειακη μας ζωη παρα να βιωσω ο,τι βιωσα ψυχολογικά. Εμενα κάποια λόγια και φωνες και συμπεριφορες μου εχουν κατσει πολυ πιο βαριά απο το οποιοδήποτε ξύλο. Ειναι ανάλογα και με την εμπειρία του καθενός, τον χαρακτηρα του παιδιου, πως το εκλαμβανει. Το αλλο μελος απο πανω λεει οτι σκεφτοταν "δε θα το ξανακανω για να μη ξαναφαω ξυλο". Ε εγω δε σκεφτομουν τπτ που ειχα η δεν ειχα κανει, σκεφτομουν "γιατι δε μ'αγαπας"... Βλεπεις; Θεμα προσωπικοτητας. Εχω δει παντως και γονείς που ηταν μια χαρα καλοι γονείς και δεν εριχναν ξύλο στα παιδια τους "ξεσπώντας" αλλα αποστασιοποιημενα, καθαρα σαν παιδαγωγική τακτικη και ελεγχόμενα για να μη γινει καμια ζημιά. Άλλο πχ να βλέπεις την οργή και το άχτι στο πρόσωπο του γονιού και να βαράει τυφλά και αβέρτα οπου βρει επειδή θέλει να ξεδώσει και άλλο να λέει θα φας τώρα δέκα χτυπήματα στο κώλο επειδη αυτό ξερει (λανθασμενα προφανως) ως παιδαγωγική τακτική. Εχει διαφορά.
Στη δευτερη περιπτωση μπορει και να το κανει με βαρια τη καρδια επειδη νομιζει οτι κανει καλο στο παιδι του.
Αυτα τα "ατιμη κενωνια" τα βρισκω εμποδιο στο να εμβαθυνουμε στην κατανοηση των προβληματων. Οι γενικευσεις δεν αρκουν και εξω απο τον χορο πολλα τραγουδια λενε. Ειδικα σε οτι εχει να κανει με το ποιος και γιατι κανει παιδια. Ειναι απο εγωισμο και για λαθος λογους λενε πολλοι εκ του ασφαλους. Υπαρχει σαμπως αλτρουιστικος λογος να το κανει ο οποιοσδηποτε; Και ο καλυτερος γονιος του κοσμου που λεει ο λογος για ποιον το κανει; Γιατι; Φυσικα και ειναι εγωιστικο ανθρωπινο φυσικο ενστικτο. Αμα φτασουμε σε τετοιο σημειο φωτισης και αλτρουισμου πια ολοι θα εξαφανιστουμε ως ανθρωποτητα. Λολ. Δεν λεω ωραια η αλτρουιστικη υπερβαση αλλα η ζωη δεν λειτουργει και δεν προχωραει ετσι. Μεσα απο δεσμους με αλλους ανθρωπους μαθαινουμε ολοι.
Και οι γονεις επισης θα τολμησω να πω, οχι μονο τα παιδια.
Πχ ο μεγαλυτερος αδερφος μου ετρωγε παραπανω ξυλο μικρος. Ο μεσαιος λιγοτερο κι εγω σχεδον καθολου. Τωρα με το εγγονι δεν εχεις ιδεα ποσο στοργικη ειναι η μητερα μου. Το βλεπω και ξαφνιαζομαι.
Ολοι ειναι στοργικοι μαζι του...η βια εχει ξεθωριασει απο την οικογενεια, ο κυκλος (το σπιραλ για την ακριβεια) εχει σπασει...οπως ειχα αναφερει στην σαβ οτι γινεται απο γενια σε γενια σιγα σιγα.. Καποια απο οσα διαβασαμε σε αυτο το θεμα ειναι απαισιες φρικαλαιοτητες. Πολλα ομως θεωρω δεν ειναι ασπρο-μαυρο. Κανεις δεν ειναι τελειος. Αμα περιμενουν ολοι να γινουν τελειοι για να κανουν οικογενεια χαιρετα μου τον πλατανο. Οι ανθρωποι μαθαινουν και βελτιωνονται μεσα απο τις σχεσεις τους. Και φυσικα και ειναι το πιο επιθυμητο να προστατευονται οσο γινεται να νεοτερα και ασθενεστερα μελη σε αυτους τους δεσμους. Και αυτο το ενστικτο το εχουμε ολοι λιγο πολυ.

---

Δεν ξέρω αν συμφωνώ με το κομμάτι που λες για τον τρόπο που ασκείται η βία. Αν είναι πάνω σε ένταση και νεύρα πχ ή αν είναι μέρος έστω και λανθασμένης διαπαιδαγώγησης. Την θεωρώ έτσι κι αλλιώς λάθος για όποιο λόγο κι αν γίνεται, αλλά εστιάζω περισσότερο στο τι προκαλεί τελικά με τον τρόπο που ασκείται. Όταν προκαλεί τρόμο, αίσθημα ότι δεν με αγαπάνε, δεν είμαι καλός... πάλι το ίδιο αποτέλεσμα έχει. Εγώ ας πούμε έφαγα ένα χαστούκι από τον πατέρα μου, προφανώς αυτό το έκανε πάνω στα νεύρα του αυθόρμητα. Δεν το θυμάμαι ως βίαιο σκηνικό, δεν θεωρώ οτι με σημάδεψε κάπως. Τσίριξα όταν το έφαγα, θύμωσα αλλά αμέσως μετά ο πατέρας μου με πήρε αγκαλιά, μου ζήτησε συγγνώμη, μου εξήγησε οτι δεν έπρεπε να το κάνει. Θυμάμαι όμως ως πολύ πιο βίαιο και σοκαριστικό σκηνικό το να βάζουν πιπέρι στο στόμα του αδερφού μου παρόλο που αυτό το κάνανε στα πλαίσια της σωστής" διαπαιδαγώγησης. Εντελώς αποστασιοποιημένα και ψύχραιμα το κάνανε αυτό. Όμως δεν έπαυε να είναι βασανιστήριο που σκοπό είχε να σε τρομοκρατήσει ξεκάθαρα και να νιώσεις ανήμπορος. Ποιο θεωρείς οτι θα έκανε μεγαλύτερη ζημιά σε κάποιον;

Επίσης βρίσκω την ψυχολογική βία χειρότερη από την σωματική σε κάποιες περιπτώσεις. Το άτομο που έχει κακοποιηθεί σωματικά ξέρει από την αρχή πού είναι το πρόβλημα. Κι είναι και κάτι που είναι μη αποδεκτό από το σύνολο της κοινωνίας έτσι κι αλλιώς. Η ψυχολογική βία είναι ύπουλη, μπορεί να σου πάρει χρόνια ψάχνοντας να βρεις τι φταίει με σένα γιατί δεν είναι κάτι απτό, δεν είναι κάτι που το εντοπίζεις εύκολα όπως ένα χαστούκι. Είναι πολύ πιο δύσκολο να το εντοπίσεις και να το αποδεχτείς.

Ξέρω άτομο ας πούμε που ο πατέρας του το απειλούσε από 10 χρονών ότι θα τον κλείσει στο αναμορφωτήριο γιατί ήταν ζωηρό παιδί. Αυτό θεωρούσε ως σωστό τρόπο διαπαιδαγώγησης για να μεγαλώσει σωστά το παιδί του και να το προστατεύσει από τυχόν λάθη. Μεγάλωσε με αυτόν τον φόβο, πως ο, τι κι αν κάνω, θα με κλείσουν στο αναμορφωτήριο. Άρα δεν με αγαπάνε, άρα δεν είμαι αρκετός, άρα δεν αξίζω τίποτα. ΚΙ όταν φυσικά και αναμενόμενα το παιδί έκανε την πρώτη στραβοτιμονιά, ο πατέρας ο ίδιος το κατέδωσε στην αστυνομία. Αυτός ο πατέρας δεν τον είχε ακουμπήσει ποτέ για να τον χτυπήσει. Αφού είχε σαπίσει στο ξύλο τον μεγαλύτερο αδελφό και δεν είδε αποτέλεσμα, του είπε οτι εσένα δεν θα σε χτυπήσω ποτέ αλλά αν κάνεις βλακεία θα σε κλείσω μέσα. Και τι πέτυχε που δεν τον χτύπησε; τον κατέστρεψε έτσι κι αλλιώς.

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

...
Πχ ο μεγαλυτερος αδερφος μου ετρωγε παραπανω ξυλο μικρος. Ο μεσαιος λιγοτερο κι εγω σχεδον καθολου. Τωρα με το εγγονι δεν εχεις ιδεα ποσο στοργικη ειναι η μητερα μου. Το βλεπω και ξαφνιαζομαι.
Ολοι ειναι στοργικοι μαζι του...η βια εχει ξεθωριασει απο την οικογενεια, ο κυκλος (το σπιραλ για την ακριβεια) εχει σπασει...οπως ειχα αναφερει στην σαβ οτι γινεται απο γενια σε γενια σιγα σιγα.. Καποια απο οσα διαβασαμε σε αυτο το θεμα ειναι απαισιες φρικαλαιοτητες. Πολλα ομως θεωρω δεν ειναι ασπρο-μαυρο. Κανεις δεν ειναι τελειος. Αμα περιμενουν ολοι να γινουν τελειοι για να κανουν οικογενεια χαιρετα μου τον πλατανο....

---

δν ειναι "τελειοτητα' το να μην σηκωνει καποιος χερι σε παιδια.
ειναι κατι πολυ βασικο και εντελως πρωτολειο σαν "καλη " συμπεριφορα.
σιγουρα υπαρχουν ΠΑΡΑ πολλα ακομα λαθη που δεν θα σταματησουν, αν σταματησει το ξυλο, αλλα δεν ειναι ασπρο- μαυρο.
προφανως και κανεις δεν ειναι και δεν μπορει να ειναι τελειος.
απο αυτο, μεχρι να σηκωνει κανεις χερι, υπαρχει η αβυσσος.

οσο για τον εγωισμο, συμφωνω οτι ετσι κι αλλιως εγωιστικα ειναι τα κινητρα στην αποκτηση παιδιων, στον βαθμο που ολα τα κινητρα ειναι εγωιστικα για οποιαδηπτοε αποφαση.
αλλα θα μπορουσαν να συνυπαρχουν με βασικες "υγιεις" παραδοχες/ κινητρα, οπως οτι παιδια κανουμε για να προσφερουμε σε αυτα, οχι για να παρουμε (οτι κι αν παιρνει ο καθενας ).

οσο για την μανα σου, δεν ειναι μονο οτι μαλακωσε με τα χρονια και τα πολλα παιδια κλπ.
ειναι οτι το ενοιωθαν σαν ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να "διαπαιδαγωγουν" με αυτον τον τροπο.
τωρα που δεν ειναι η κυρια υπευθυνη, αλλα ειναι οι γονεις του παιδιου, θεωρει οτι δεν ειναι υποχρεωμενη να κραταει τον βουρδουλα.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

δν ειναι "τελειοτητα' το να μην σηκωνει καποιος χερι σε παιδια.
ειναι κατι πολυ βασικο και εντελως πρωτολειο σαν "καλη " συμπεριφορα.
σιγουρα υπαρχουν ΠΑΡΑ πολλα ακομα λαθη που δεν θα σταματησουν, αν σταματησει το ξυλο, αλλα δεν ειναι ασπρο- μαυρο.
προφανως και κανεις δεν ειναι και δεν μπορει να ειναι τελειος.
απο αυτο, μεχρι να σηκωνει κανεις χερι, υπαρχει η αβυσσος.

οσο για τον εγωισμο, συμφωνω οτι ετσι κι αλλιως εγωιστικα ειναι τα κινητρα στην αποκτηση παιδιων, στον βαθμο που ολα τα κινητρα ειναι εγωιστικα για οποιαδηπτοε αποφαση.
αλλα θα μπορουσαν να συνυπαρχουν με βασικες "υγιεις" παραδοχες/ κινητρα, οπως οτι παιδια κανουμε για να προσφερουμε σε αυτα, οχι για να παρουμε (οτι κι αν παιρνει ο καθενας ).

οσο για την μανα σου, δεν ειναι μονο οτι μαλακωσε με τα χρονια και τα πολλα παιδια κλπ.
ειναι οτι το ενοιωθαν σαν ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να "διαπαιδαγωγουν" με αυτον τον τροπο.
τωρα που δεν ειναι η κυρια υπευθυνη, αλλα ειναι οι γονεις του παιδιου, θεωρει οτι δεν ειναι υποχρεωμενη να κραταει τον βουρδουλα.

---

Ναι η αλήθεια είναι πως αυτό είναι κλασικό με τους παππούδες. Μπορεί τα δικά τους παιδιά να τα σαπίζανε στο ξύλο και μετά να μαλώνουν με τους γονείς των εγγονιών τους για να μην τα χτυπάνε! Νομίζω οτι ο βασικός λόγος είναι αυτός που αναφέρεις. Δεν νιώθουν πια την ευθύνη του μεγαλώματος και της διαπαιδαγώγησης και στην ουσία απολαμβάνουν την παρέα με ένα μικρό παιδί. Χωρια που συνήθως παππούδες/ γιαγιάδες κτλ δεν έχουν και οι ίδιοι το άγχος της καθημερινότητας γιατί μπορεί να είναι πια συνταξιούχοι ή την καθημερινή τριβή με το παιδί. Μπαίνουν γενικά σε άλλο ρόλο, αυτού που θα παίξει περισσότερο με το μικρό, θα του κάνει τα χατίρια, θα το κακομάθει...

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

δν ειναι "τελειοτητα' το να μην σηκωνει καποιος χερι σε παιδια.
ειναι κατι πολυ βασικο και εντελως πρωτολειο σαν "καλη " συμπεριφορα.
σιγουρα υπαρχουν ΠΑΡΑ πολλα ακομα λαθη που δεν θα σταματησουν, αν σταματησει το ξυλο, αλλα δεν ειναι ασπρο- μαυρο.
προφανως και κανεις δεν ειναι και δεν μπορει να ειναι τελειος.
απο αυτο, μεχρι να σηκωνει κανεις χερι, υπαρχει η αβυσσος.

οσο για τον εγωισμο, συμφωνω οτι ετσι κι αλλιως εγωιστικα ειναι τα κινητρα στην αποκτηση παιδιων, στον βαθμο που ολα τα κινητρα ειναι εγωιστικα για οποιαδηπτοε αποφαση.
αλλα θα μπορουσαν να συνυπαρχουν με βασικες "υγιεις" παραδοχες/ κινητρα, οπως οτι παιδια κανουμε για να προσφερουμε σε αυτα, οχι για να παρουμε (οτι κι αν παιρνει ο καθενας ).

οσο για την μανα σου, δεν ειναι μονο οτι μαλακωσε με τα χρονια και τα πολλα παιδια κλπ.
ειναι οτι το ενοιωθαν σαν ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να "διαπαιδαγωγουν" με αυτον τον τροπο.
τωρα που δεν ειναι η κυρια υπευθυνη, αλλα ειναι οι γονεις του παιδιου, θεωρει οτι δεν ειναι υποχρεωμενη να κραταει τον βουρδουλα.

---

Πες τα ρε Ρέμεντυ!!!!!!

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Δεν ξέρω αν συμφωνώ με το κομμάτι που λες για τον τρόπο που ασκείται η βία. Αν είναι πάνω σε ένταση και νεύρα πχ ή αν είναι μέρος έστω και λανθασμένης διαπαιδαγώγησης. Την θεωρώ έτσι κι αλλιώς λάθος για όποιο λόγο κι αν γίνεται, αλλά εστιάζω περισσότερο στο τι προκαλεί τελικά με τον τρόπο που ασκείται. Όταν προκαλεί τρόμο, αίσθημα ότι δεν με αγαπάνε, δεν είμαι καλός... πάλι το ίδιο αποτέλεσμα έχει. Εγώ ας πούμε έφαγα ένα χαστούκι από τον πατέρα μου, προφανώς αυτό το έκανε πάνω στα νεύρα του αυθόρμητα. Δεν το θυμάμαι ως βίαιο σκηνικό, δεν θεωρώ οτι με σημάδεψε κάπως. Τσίριξα όταν το έφαγα, θύμωσα αλλά αμέσως μετά ο πατέρας μου με πήρε αγκαλιά, μου ζήτησε συγγνώμη, μου εξήγησε οτι δεν έπρεπε να το κάνει. Θυμάμαι όμως ως πολύ πιο βίαιο και σοκαριστικό σκηνικό το να βάζουν πιπέρι στο στόμα του αδερφού μου παρόλο που αυτό το κάνανε στα πλαίσια της σωστής" διαπαιδαγώγησης. Εντελώς αποστασιοποιημένα και ψύχραιμα το κάνανε αυτό. Όμως δεν έπαυε να είναι βασανιστήριο που σκοπό είχε να σε τρομοκρατήσει ξεκάθαρα και να νιώσεις ανήμπορος. Ποιο θεωρείς οτι θα έκανε μεγαλύτερη ζημιά σε κάποιον;

Επίσης βρίσκω την ψυχολογική βία χειρότερη από την σωματική σε κάποιες περιπτώσεις. Το άτομο που έχει κακοποιηθεί σωματικά ξέρει από την αρχή πού είναι το πρόβλημα. Κι είναι και κάτι που είναι μη αποδεκτό από το σύνολο της κοινωνίας έτσι κι αλλιώς. Η ψυχολογική βία είναι ύπουλη, μπορεί να σου πάρει χρόνια ψάχνοντας να βρεις τι φταίει με σένα γιατί δεν είναι κάτι απτό, δεν είναι κάτι που το εντοπίζεις εύκολα όπως ένα χαστούκι. Είναι πολύ πιο δύσκολο να το εντοπίσεις και να το αποδεχτείς.

Ξέρω άτομο ας πούμε που ο πατέρας του το απειλούσε από 10 χρονών ότι θα τον κλείσει στο αναμορφωτήριο γιατί ήταν ζωηρό παιδί. Αυτό θεωρούσε ως σωστό τρόπο διαπαιδαγώγησης για να μεγαλώσει σωστά το παιδί του και να το προστατεύσει από τυχόν λάθη. Μεγάλωσε με αυτόν τον φόβο, πως ο, τι κι αν κάνω, θα με κλείσουν στο αναμορφωτήριο. Άρα δεν με αγαπάνε, άρα δεν είμαι αρκετός, άρα δεν αξίζω τίποτα. ΚΙ όταν φυσικά και αναμενόμενα το παιδί έκανε την πρώτη στραβοτιμονιά, ο πατέρας ο ίδιος το κατέδωσε στην αστυνομία. Αυτός ο πατέρας δεν τον είχε ακουμπήσει ποτέ για να τον χτυπήσει. Αφού είχε σαπίσει στο ξύλο τον μεγαλύτερο αδελφό και δεν είδε αποτέλεσμα, του είπε οτι εσένα δεν θα σε χτυπήσω ποτέ αλλά αν κάνεις βλακεία θα σε κλείσω μέσα. Και τι πέτυχε που δεν τον χτύπησε; τον κατέστρεψε έτσι κι αλλιώς.

---

Προφανώς και η"ελεγχομενη βια" που ασκειται ως μεσο διαπαιδαγώγησης μπορεί να έχει το ίδιο αποτέλεσμα ψυχολογικά, το δικό μου παράδειγμα αυτό δείχνει. Ουδέποτε εστίασα στο οτι "τρωω ξύλο επειδή έκανα το ταδε αρα δεν θα το ξανακάνω". Αρα με αυτη την έννοια είχε μηδεν αποτέλεσμα και την ίδια ψυχολογική συνέπεια. Όντας μεγαλύτερη όμως αλλιώς θα κρίνω τη μια περίπτωση και αλλιώς την αλλη απο την πλευρά του γονιού, μου είναι πιο εύκολο να καταλάβω και να συγχωρήσω την περίπτωση που γίνεται "μεθοδευμένα". Θυμάμαι τη μάνα μου να με τιμωρεί και να αισθάνεται τύψεις όπως ο πατέρας σου.
Συμφωνώ πως ο ψυχολογικός αντίκτυπος και η ψυχική βία ειναι χειρότερη. Το μέλος πχ που σκεφτόταν όταν τις έτρωγε "δεν θα το ξανακάνω αυτό που έκανα", πιθανόν δεν βίωσε τον ψυχολογικό αντίκτυπο όσο ένα παιδί που δεν πήγαινε το μυαλό του εκεί αλλα στο αίσθημα της γονεικής απορριψης. Εκείνο είναι χειρότερο συγκριτικά, όπως και η σκέτη ψυχολογική βια/επίκριση/απόρριψη.

Πάντως ακόμα και την ψυχολογική σκληρότητα και επικριτικότητα της μάνας μου μπορώ να καταλάβω και να συγχωρήσω εγώ προσωπικά. Θα σου πω γιατί. Είχα δει ένα άρθρο που εξηγούσε οτι πληγώνουμε αυτούς που αγαπάμε. Και μου βγάζει νόημα αυτό. Κανείς δεν είναι τέλειος, ένας γονιός όμως και τα μαύρα του τα χάλια να είναι, συνήθως θέλει κάτι καλύτερο για το παιδί του...αμα είναι όμως τα μαύρα του τα χάλια πως θα ξέρει, πώς θα έχει τα μέσα να κατευθύνει το παιδί με τον σωστό τρόπο αφού δεν το έζησε ο ίδιος πρακτικά; Δεν έχει πρακτικές συμβουλες να δώσει ουτε μπορεί να είναι ζωντανό παράδειγμα...Θα το κάνει μέσα απο επίκριση και τιμωρίες "μην είσαι έτσι, να είσαι αλλιώς, να κάνεις το αλλο, να μην κάνεις το δεινα" κλπ...και ο τρόπος είναι που σου γαμαει τη ψυχολογία. Αμα δε νοιαζόταν/αγαπούσε θα σε άφηνε να κάνεις ότι να ναι σαν παιδί, να βάζεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο, να μην διορθώνει καμιά μη αποδεκτή κοινωνικά συμπεριφορά, να σε αφήνει να κυκλοφορείς λασπωμένο και να πασαλείβεις παντού μύξες. Λολ. Αλλά επειδή νοιάζεται είναι που προσπαθεί να διορθώσει αυτή τη συμπεριφορά έστω και μεσα απο λάθος τρόπο, μεσα απο την επίκριση, την λάθος υπολογισμένη τιμωρία, τις φωνές και όλα αυτά που δημιουργούν συναισθήματα απόρριψης.
Να ζωντανό παράδειγμα πχ μέσες άκρες η συζήτηση μου με ένα μέλος στο φόρουμ. Συζήτησα μαζί του πολλά και δεν βήκα τον σωστό τρόπο να κατευθύνω τη προσοχή του στο τι θα μπορούσε να βελτιώσει/διορθώσει, έγινε με λάθος τρόπο, το μέλος ένιωσε προσβεβλημένο και κακοποιημένο και εγώ βγήκα ο σατανάς. Προφανώς και δεν έκανα οτι έκανα με σαδιστική διάθεση, με καλή διάθεση το έκανα και απέτυχα, επειδή δεν έχω τα μέσα. Δεν είναι εννοείται ακριβως το ίδιο αλλα καταλαβαίνεις τι εννοώ. Βασικά όσο πιο κοντινή η σχέση και όση πιο πολύ αγάπη εμπεριέχει τόσο χειρότερη η συνέπεια θεωρώ. Τι μας πονάει πιο πολύ απο όλα; Η η σχεση με τους γονείς μας η τα γκομενικά μας...οι πιο στενές μας σχέσεις εν ολίγοις, αυτές με την περισσότερη αγάπη η εγγύτητα εστω τελοσπάντων. Και αυτά δεν τα λέω για να δικαιολογήσω την βία, συμφώνω πως είναι λάθος. ΤΑ λεω γιατι θεωρώ πως το να καταλάβουμε γιατι συμβαίνει οτι συμβαίνει βοηθάει στο να το επεξεργαστούμε, όποιος και αν μπορεί να συγχωρήσουμε, και να προχωρήσουμε. Αλλιώς κολλάει η βελόνα στο ποσο καημένοι έιμαστε και τελείωσε εκει το θέμα, δεν μπορείς να αντλήσεις δύναμη απο αυτό για να αρχίσεις να ορίζεις εσυ τη ζωή σου.
Θυμάμαι να βιώνω την επίκριση απο την μάνα μου αλλα έχοντας μεγαλώσει καταλαβαίνω πως δεν είναι επειδή ηταν κακιά η δεν με αγαπούσε, είναι επειδή κυριολεκτικά δεν είχε άλλο τρόπο. Όσο σκληρή ήταν μαζί μου τόσο σκληρή ηταν με τον εαυτό της. Αυτό γίνεται με μανάδες και κόρες ειδικά πολύ συχνά. Αλλα δεν είμαι μωρό πια, καταλαβαίνω γιατι έγινε οτι εγινε, το συγχωρω και προχωρω παίρνοντας τη δυναμη να πω "οκ μανα τόσα ήξερες τοσα έκανες, αλλα δεν με όρισαν τελειωτικά, αναλαμβάνω εγω απο εδω και πέρα για να "γιατρευτούμε" και οι δύο".
Αυτά να τονίσω πως ισχύουν για περιπτώσεις μέσα σε κάποια πλαίσια που θεωρώ φυσιολογικά, όχι σε παθολογικά πλαίσια σαδισμού όπως πχ το μελος που το αναγκάσανε να φαει κόπρανα. Αυτό το άτομο προφανώς και έπρεπε να είχε στερηθει την επιμέλεια των παιδιών της.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Ναι η αλήθεια είναι πως αυτό είναι κλασικό με τους παππούδες. Μπορεί τα δικά τους παιδιά να τα σαπίζανε στο ξύλο και μετά να μαλώνουν με τους γονείς των εγγονιών τους για να μην τα χτυπάνε! Νομίζω οτι ο βασικός λόγος είναι αυτός που αναφέρεις. Δεν νιώθουν πια την ευθύνη του μεγαλώματος και της διαπαιδαγώγησης και στην ουσία απολαμβάνουν την παρέα με ένα μικρό παιδί. Χωρια που συνήθως παππούδες/ γιαγιάδες κτλ δεν έχουν και οι ίδιοι το άγχος της καθημερινότητας γιατί μπορεί να είναι πια συνταξιούχοι ή την καθημερινή τριβή με το παιδί. Μπαίνουν γενικά σε άλλο ρόλο, αυτού που θα παίξει περισσότερο με το μικρό, θα του κάνει τα χατίρια, θα το κακομάθει...

---

Ακριβως.
Και ο δικος μου πατερας μπορει να εκανε ο,τι εκανε σε μενα, αλλα τωρα στην παραμικρη υποψια οτι μπορει να κλαψει η εγγονη του, συγκλονιζεται!
Παρολαυτα δεν εχει αλλαξει νοοτροπια. Και σε αυτην λεει ατακες τυπου "Αν κανεις αυτο θα εισαι καλο παιδι", "Αν κανεις το αλλο θα σε αγαπαω πιο πολυ" ή το κορυφαιο "Για να δω, μπορεις να το κανεις αυτο? Οχι δεν μπορεις εισαι μικρη, δεν εχεις τοση δυναμη"
(και θελω να χτυπησω το κεφαλι μου στον τοιχο)
Ωστοσο, περισυ ημουν μπροστα οταν γυαλισε το ματι του απο τα νευρα επειδη η μικρη αρνουνταν να φαει. Εκανε κινηση στον αερα και καλα οτι της ριχνει μπουνια, δεν το ειδε κανεις αλλος, μονο εγω ημουν μπροστα, η μικρη δεν καταλαβε τιποτα. Αν του γυαλισε το ματι μεσα σε 2-3 ωρες μπειμπι σιτινγκ, φαντασου τι γινοταν με τα δικα του παιδια οταν τολμουσαν να μην κανουν το δικο του.
Ασχετα με τα περιστατικα βιας που εχω αναφερει, εμενα πιο πολυ με σημαδεψε η λεκτικη και η ψυχολογικη κακοποιηση. Η τρομοκρατια με καθε τροπο, η επικριτικοτητα, οι τιμωριες, ο χειρισμος και η μεταφορα ενοχων και ευθυνων. Αυτη η αισθηση οτι ειμαι μονη και απροστατευτη και οτι πρεπει να προστατεψω και αυτους απο πανω!

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

τοσοι ανθρωποι γινονται γονεις ανεξελεγκτα για να ικανοποιησουν τον εγωισμο τους, να δεσουν τον γαιδαρο τους και να γεμισουν την αδεια τους ζωη.
τα περισσοτερα προβληματα απο εκει ξεκινανε, αυτο βλεπω..

---

Οι δικοι μου γονεις εκαναν παιδι για να αναγκαστει ο παππους μου(πατερας της μανας μου) να τους επιτρεψει να παντρευτουν, μιας και δεν ηθελε τον πατερα μου.
Η αδελφη μου εκανε παιδι επειδη "προεκυψε" και για να νιωσει χρησιμη, οτι κατι ειναι και κατι κανει σημαντικο.

Στην εποχη μας βλεπω το συχνοτερο σεναριο να ειναι να δεσουν τον αλανιαρη αντρα και να ικανοποιησουν τις επιταγες της κοινωνιας.

Quote:

---

Originally Posted by Xfactor

οντως τωρα?

---

Ναι, δυστυχώς είναι η αλήθεια. Και να φανταστείς ήμουν από τα επιτυχημένα παιδιά από αυτά που καταφέρνουν
και σπουδάζουν και έμαθα και 2 γλώσσες. Τι παράπονο είχε από εμένα;;; Αυτό που είπα έγινε όταν ήμουν σε μεγάλη ηλικία
και πραγματικά όσο και αν προσπαθώ να την δικαιολογήσω δεν τα καταφέρνω.

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Ναι, δυστυχώς είναι η αλήθεια. Και να φανταστείς ήμουν από τα επιτυχημένα παιδιά από αυτά που καταφέρνουν
και σπουδάζουν και έμαθα και 2 γλώσσες. Τι παράπονο είχε από εμένα;;; Αυτό που είπα έγινε όταν ήμουν σε μεγάλη ηλικία
και πραγματικά όσο και αν προσπαθώ να την δικαιολογήσω δεν τα καταφέρνω.

---

Θα ηθελες να μας πεις με τι αφορμη εγινε? Της αντιμιλησες?

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Προφανώς και η"ελεγχομενη βια" που ασκειται ως μεσο διαπαιδαγώγησης μπορεί να έχει το ίδιο αποτέλεσμα ψυχολογικά, το δικό μου παράδειγμα αυτό δείχνει. Ουδέποτε εστίασα στο οτι "τρωω ξύλο επειδή έκανα το ταδε αρα δεν θα το ξανακάνω". Αρα με αυτη την έννοια είχε μηδεν αποτέλεσμα και την ίδια ψυχολογική συνέπεια. Όντας μεγαλύτερη όμως αλλιώς θα κρίνω τη μια περίπτωση και αλλιώς την αλλη απο την πλευρά του γονιού, μου είναι πιο εύκολο να καταλάβω και να συγχωρήσω την περίπτωση που γίνεται "μεθοδευμένα". Θυμάμαι τη μάνα μου να με τιμωρεί και να αισθάνεται τύψεις όπως ο πατέρας σου.
Συμφωνώ πως ο ψυχολογικός αντίκτυπος και η ψυχική βία ειναι χειρότερη. Το μέλος πχ που σκεφτόταν όταν τις έτρωγε "δεν θα το ξανακάνω αυτό που έκανα", πιθανόν δεν βίωσε τον ψυχολογικό αντίκτυπο όσο ένα παιδί που δεν πήγαινε το μυαλό του εκεί αλλα στο αίσθημα της γονεικής απορριψης. Εκείνο είναι χειρότερο συγκριτικά, όπως και η σκέτη ψυχολογική βια/επίκριση/απόρριψη.

Πάντως ακόμα και την ψυχολογική σκληρότητα και επικριτικότητα της μάνας μου μπορώ να καταλάβω και να συγχωρήσω εγώ προσωπικά. Θα σου πω γιατί. Είχα δει ένα άρθρο που εξηγούσε οτι πληγώνουμε αυτούς που αγαπάμε. Και μου βγάζει νόημα αυτό. Κανείς δεν είναι τέλειος, ένας γονιός όμως και τα μαύρα του τα χάλια να είναι, συνήθως θέλει κάτι καλύτερο για το παιδί του...αμα είναι όμως τα μαύρα του τα χάλια πως θα ξέρει, πώς θα έχει τα μέσα να κατευθύνει το παιδί με τον σωστό τρόπο αφού δεν το έζησε ο ίδιος πρακτικά; Δεν έχει πρακτικές συμβουλες να δώσει ουτε μπορεί να είναι ζωντανό παράδειγμα...Θα το κάνει μέσα απο επίκριση και τιμωρίες "μην είσαι έτσι, να είσαι αλλιώς, να κάνεις το αλλο, να μην κάνεις το δεινα" κλπ...και ο τρόπος είναι που σου γαμαει τη ψυχολογία. Αμα δε νοιαζόταν/αγαπούσε θα σε άφηνε να κάνεις ότι να ναι σαν παιδί, να βάζεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο, να μην διορθώνει καμιά μη αποδεκτή κοινωνικά συμπεριφορά, να σε αφήνει να κυκλοφορείς λασπωμένο και να πασαλείβεις παντού μύξες. Λολ. Αλλά επειδή νοιάζεται είναι που προσπαθεί να διορθώσει αυτή τη συμπεριφορά έστω και μεσα απο λάθος τρόπο, μεσα απο την επίκριση, την λάθος υπολογισμένη τιμωρία, τις φωνές και όλα αυτά που δημιουργούν συναισθήματα απόρριψης.
Να ζωντανό παράδειγμα πχ μέσες άκρες η συζήτηση μου με ένα μέλος στο φόρουμ. Συζήτησα μαζί του πολλά και δεν βήκα τον σωστό τρόπο να κατευθύνω τη προσοχή του στο τι θα μπορούσε να βελτιώσει/διορθώσει, έγινε με λάθος τρόπο, το μέλος ένιωσε προσβεβλημένο και κακοποιημένο και εγώ βγήκα ο σατανάς. Προφανώς και δεν έκανα οτι έκανα με σαδιστική διάθεση, με καλή διάθεση το έκανα και απέτυχα, επειδή δεν έχω τα μέσα. Δεν είναι εννοείται ακριβως το ίδιο αλλα καταλαβαίνεις τι εννοώ. Βασικά όσο πιο κοντινή η σχέση και όση πιο πολύ αγάπη εμπεριέχει τόσο χειρότερη η συνέπεια θεωρώ. Τι μας πονάει πιο πολύ απο όλα; Η η σχεση με τους γονείς μας η τα γκομενικά μας...οι πιο στενές μας σχέσεις εν ολίγοις, αυτές με την περισσότερη αγάπη η εγγύτητα εστω τελοσπάντων. Και αυτά δεν τα λέω για να δικαιολογήσω την βία, συμφώνω πως είναι λάθος. ΤΑ λεω γιατι θεωρώ πως το να καταλάβουμε γιατι συμβαίνει οτι συμβαίνει βοηθάει στο να το επεξεργαστούμε, όποιος και αν μπορεί να συγχωρήσουμε, και να προχωρήσουμε. Αλλιώς κολλάει η βελόνα στο ποσο καημένοι έιμαστε και τελείωσε εκει το θέμα, δεν μπορείς να αντλήσεις δύναμη απο αυτό για να αρχίσεις να ορίζεις εσυ τη ζωή σου.
Θυμάμαι να βιώνω την επίκριση απο την μάνα μου αλλα έχοντας μεγαλώσει καταλαβαίνω πως δεν είναι επειδή ηταν κακιά η δεν με αγαπούσε, είναι επειδή κυριολεκτικά δεν είχε άλλο τρόπο. Όσο σκληρή ήταν μαζί μου τόσο σκληρή ηταν με τον εαυτό της. Αυτό γίνεται με μανάδες και κόρες ειδικά πολύ συχνά. Αλλα δεν είμαι μωρό πια, καταλαβαίνω γιατι έγινε οτι εγινε, το συγχωρω και προχωρω παίρνοντας τη δυναμη να πω "οκ μανα τόσα ήξερες τοσα έκανες, αλλα δεν με όρισαν τελειωτικά, αναλαμβάνω εγω απο εδω και πέρα για να "γιατρευτούμε" και οι δύο".
Αυτά να τονίσω πως ισχύουν για περιπτώσεις μέσα σε κάποια πλαίσια που θεωρώ φυσιολογικά, όχι σε παθολογικά πλαίσια σαδισμού όπως πχ το μελος που το αναγκάσανε να φαει κόπρανα. Αυτό το άτομο προφανώς και έπρεπε να είχε στερηθει την επιμέλεια των παιδιών της.

---

Δεν ξέρω βρε Νατ.... ο καθένας κρίνει με βάση τα δικά του βιώματα προφανώς και τον χαρακτήρα του. Εγώ συγχωρώ πολύ πιο εύκολα κάποιον που θα πει πάνω στα νεύρα μου του έριξα μια στα χέρια ή ένα χαστούκι παρά αυτόν που θα πει ότι οχι αυτό το θεωρώ σωστό και έτσι πρέπει να μάθει το παιδί. Και δεν μιλώ προφανώς για την γενιά των γονιών μου πχ που τότε οκ οι περισσότεροι πίστευαν οτι το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, αλλά στην σημερινή εποχή δεν μπορώ να το δικαιολογήσω, δεν μπορώ να δώσω κανένα άλλοθι. Ίσως να μπορώ να συγχωρήσω πιο εύκολα την πρώτη περίπτωση (αυτή του να το κάνει κάπιοιος πάνω στα νεύρα του , και πάλι βέβαια δεν μιλώ για ακραίες περιπτώσεις ξυλοδαρμών!) γιατί και εγώ σαν χαρακτήρας έχω την τάση να θυμώνω εύκολα, να αρπάζομαι και αμέσως μετά να το μετανιώνω.

Για τα υπόλοιπα που λες ως εξήγηση της συμπεριφοράς των γονιών με την έννοια ότι οκ φυσικά κάποιος που έχει μεγαλώσει μέσα σε ένα νοσηρό περιβάλλον πώς στο καλό να έχει μάθει τον σωστό τρόπο, φυσικά συμφωνώ. Και εγώ μπορώ να το κατανοήσω, να το εξηγήσω και να το δικαιολογήσω εν μέρει κιόλας. Και όντως κάθε γενιά βγαίνει συνήθως λίιιιγο πιο βελτιωμένη. Και φυσικά αντιλαμβάνομαι πως ο γονιός που κάνει έστω αυτά, όλα τα λάθος, αγαπάει και τα κάνει, νοιάζεται, πιστεύει πως κάνει το σωστό την στιγμή που τα κάνει.... αλλά δεν ξέρω ρε συ και πόση σημασία έχει τελικά αυτό όταν ο άλλος έχει καταστρέψει την ζωή του. Όταν τα τραύματα της δικής σου διαστρευλωμένης αγάπης ως μάνα θα τα κουβαλάει για μια ζωή. Στο όνομα της αγάπης γίνονται όλα, αλλά δεν ξέρω, μερικές φορές σκέφτομαι πως ας ήταν και λιγότερη η αγάπη αν είναι να είναι τέτοια. Ας ήταν κ αδιάφορος ο γονιός στην τελική που κατάφερε με την "αγάπη" του να κάνει τέτοια ζημιά στον άλλον. Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι σόι αρρωστημένη αγάπη είναι αυτή.

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Ακριβως.
Και ο δικος μου πατερας μπορει να εκανε ο,τι εκανε σε μενα, αλλα τωρα στην παραμικρη υποψια οτι μπορει να κλαψει η εγγονη του, συγκλονιζεται!
Παρολαυτα δεν εχει αλλαξει νοοτροπια. Και σε αυτην λεει ατακες τυπου "Αν κανεις αυτο θα εισαι καλο παιδι", "Αν κανεις το αλλο θα σε αγαπαω πιο πολυ" ή το κορυφαιο "Για να δω, μπορεις να το κανεις αυτο? Οχι δεν μπορεις εισαι μικρη, δεν εχεις τοση δυναμη"
(και θελω να χτυπησω το κεφαλι μου στον τοιχο)
Ωστοσο, περισυ ημουν μπροστα οταν γυαλισε το ματι του απο τα νευρα επειδη η μικρη αρνουνταν να φαει. Εκανε κινηση στον αερα και καλα οτι της ριχνει μπουνια, δεν το ειδε κανεις αλλος, μονο εγω ημουν μπροστα, η μικρη δεν καταλαβε τιποτα. Αν του γυαλισε το ματι μεσα σε 2-3 ωρες μπειμπι σιτινγκ, φαντασου τι γινοταν με τα δικα του παιδια οταν τολμουσαν να μην κανουν το δικο του.
Ασχετα με τα περιστατικα βιας που εχω αναφερει, εμενα πιο πολυ με σημαδεψε η λεκτικη και η ψυχολογικη κακοποιηση. Η τρομοκρατια με καθε τροπο, η επικριτικοτητα, οι τιμωριες, ο χειρισμος και η μεταφορα ενοχων και ευθυνων. Αυτη η αισθηση οτι ειμαι μονη και απροστατευτη και οτι πρεπει να προστατεψω και αυτους απο πανω!

---

Έχω κ εγώ τέτοιο παράδειγμα στο ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον.
Ανθρωπος που το δικό του αγόρι έφτασε μέχρι και να το δέσει από το αυτοκίνητο και να το σέρνει, τώρα στο εγγόνι του θυμώνει όταν ο γιος τον βάζει τιμωρία γιατί λέει οτι ο μικρός στεναχωριέται!!!
Αν τον ρωτήσεις όμως γιατί χτυπούσε τα δικά του παιδιά ή το αρνείται ή το υποβιβάζει οτι σιγά δεν έγινε και τίποτα, ήταν πολύ ζωηρά γιαυτό το έκανε.
Είμαι σίγουρη πως αν τον αφήσεις με τα εγγόνια 2-3 μέρες συνεχόμενες όμως τα ίδια θα κάνει.

Η 35χρονη υιοθέτησε το κοριτσάκι μόνο και μόνο για να πάρει επιδόματα και να αγοράσει σπίτι και 2 ώρες αφότου την άφησαν μόνη οι κοινωνικοί λειτουργοί με το μωρό,το ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου [emoji36][emoji21][emoji34][emoji35]

Εστάλη από Redmi 4X στο E-Psychology.gr Mobile App

[QUOTE=savatage;986085]Θα ηθελες να μας πεις με τι αφορμη εγινε? Της αντιμιλησες?[/QUOTE

Της έλεγα συχνά ότι δεν είναι καλή μάνα και ένιωθε αδικημένη. Σου λέει δεν είμαι καλή μάνα εγώ που δεν έτρωγα για
να φας εσύ; (και όντως έτσι έκανε πολλές φορές) φάε τώρα τα σκατά μου...
Μια μέρα μου λέει:δες μες τον φούρνο μικροκυμάτων κάτι μας φέρανε απ' έξω. Πάω να δαγκώσω (εξωτερικά δεν φαινότανε ότι ήταν κόπρανα) και την πάτησα... Τώρα, πολλές φορές που το σκέφτομαι μου 'ρχεται ακόμα και τώρα να την καθαρίσω...

Το εκανε εκδικητικα δηλαδη εκεινη την ημερα? Το ειχε ηδη προετοιμασει επειδη ειχατε τσακωθει την προηγουμενη?

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Δεν ξέρω βρε Νατ.... ο καθένας κρίνει με βάση τα δικά του βιώματα προφανώς και τον χαρακτήρα του. Εγώ συγχωρώ πολύ πιο εύκολα κάποιον που θα πει πάνω στα νεύρα μου του έριξα μια στα χέρια ή ένα χαστούκι παρά αυτόν που θα πει ότι οχι αυτό το θεωρώ σωστό και έτσι πρέπει να μάθει το παιδί. Και δεν μιλώ προφανώς για την γενιά των γονιών μου πχ που τότε οκ οι περισσότεροι πίστευαν οτι το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, αλλά στην σημερινή εποχή δεν μπορώ να το δικαιολογήσω, δεν μπορώ να δώσω κανένα άλλοθι. Ίσως να μπορώ να συγχωρήσω πιο εύκολα την πρώτη περίπτωση (αυτή του να το κάνει κάπιοιος πάνω στα νεύρα του , και πάλι βέβαια δεν μιλώ για ακραίες περιπτώσεις ξυλοδαρμών!) γιατί και εγώ σαν χαρακτήρας έχω την τάση να θυμώνω εύκολα, να αρπάζομαι και αμέσως μετά να το μετανιώνω.

Για τα υπόλοιπα που λες ως εξήγηση της συμπεριφοράς των γονιών με την έννοια ότι οκ φυσικά κάποιος που έχει μεγαλώσει μέσα σε ένα νοσηρό περιβάλλον πώς στο καλό να έχει μάθει τον σωστό τρόπο, φυσικά συμφωνώ. Και εγώ μπορώ να το κατανοήσω, να το εξηγήσω και να το δικαιολογήσω εν μέρει κιόλας. Και όντως κάθε γενιά βγαίνει συνήθως λίιιιγο πιο βελτιωμένη. Και φυσικά αντιλαμβάνομαι πως ο γονιός που κάνει έστω αυτά, όλα τα λάθος, αγαπάει και τα κάνει, νοιάζεται, πιστεύει πως κάνει το σωστό την στιγμή που τα κάνει.... αλλά δεν ξέρω ρε συ και πόση σημασία έχει τελικά αυτό όταν ο άλλος έχει καταστρέψει την ζωή του. Όταν τα τραύματα της δικής σου διαστρευλωμένης αγάπης ως μάνα θα τα κουβαλάει για μια ζωή. Στο όνομα της αγάπης γίνονται όλα, αλλά δεν ξέρω, μερικές φορές σκέφτομαι πως ας ήταν και λιγότερη η αγάπη αν είναι να είναι τέτοια. Ας ήταν κ αδιάφορος ο γονιός στην τελική που κατάφερε με την "αγάπη" του να κάνει τέτοια ζημιά στον άλλον. Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι σόι αρρωστημένη αγάπη είναι αυτή.

---

Πρόσεξε άλλο το έριξα ενα χαστούκι πανω στα νεύρα μου στη στιγμή και άλλο το βγάζω το άχτι μου κακοποιώντας το παιδί μου σκόπιμα. Εχει διαφορά, συμφωνώ. Για μένα έχει διαφορά ομως και το "κακοποίω το παιδι μου βγάζοντας το άχτι μου και ό,τι έχω καταπιεσμένο μέσα μου" με το "προσπαθώ (με λάθος τρόπο) να το διαπαιδαγωγήσω". Και τα δυο σκόπιμα γίνονται αλλά τα θεωρώ διαφορετικά, το ένα έχει να κάνει με τα συναισθήματα το γονιού και το άλλο δεν έχει να κάνει με τα συναισθήματα του.
Και εννοείται πως ούτως η άλλως για προηγούμενες γενιές μιλάω, όχι για σήμερα. Δεν θα το δικαιολογούσα σήμερα.
Που και σήμερα έχω δει γονείς που είναι σκατα γονεις χωρίς να σηκώνουν χέρι.
Φωνάζουν, κακοποιούν λεκτικά/ψυχολογικά, παραμελούν, η κακομαθαίνουν και ως αποτέλεσμα φωνάζουν ακόμα περισσότερο γιατί δεν υπάρχει για εκεινους άλλος τρόπος διαχείρησης.
Δεν σου κρύβω πως έχω δει παιδάκια τέτοιων γονιών που μου ήταν απίστευτα αντιπαθή και έχω σκεφτεί πως αν έτρωγαν ξύλο δεν θα έκαναν ο,τι έκαναν. Προφανώς και αυτη είναι μια ηλίθια άσχημη σκέψη της στιγμής και δεν φταίνε τα παιδιά, οι γονείς φταίνε. Που και έτσι κακό τους κάνουν. Αν το μονο τους κριτηριο για να ειναι καλοι γονεις ειναι να μην σηκωνουν χερι, ειναι υπερβολικα ανεπαρκες. Το τι δεν θα κάνουν το βρηκαν, τι θα κάνουν όμως; Εκεί είναι το σημαντικό. Αλήθεια σου λεω έχω ενα ζευγάρι στο μυαλο μου που δεν έχει κα-νε-να πλανο απο αυτη την άποψη, μεγαλώνουν δυο βάρβαρα, εγωιστικά, αγενή, ψηλομύτικα, βίαια (βαρανε το ενα το αλλο και αλλα παιδάκια) αγροικάκια. Προφανώς και δεν έπρεπε να φτάσει η κατάσταση εκεί. Προφανώς και μπορεί να τρώγαν ξύλο μικροί η να είχαν στερηθει υλικά αγαθά η να θεωρούν οτι μεγάλωσαν πολυ αυστηρά. Το έφτασαν όμως στο άλλο άκρο, χωρίς κανέναν πλάνο, χωρίς κανένα όριο και το αποτέλεσμα είναι εξίσου απαίσιο. Άτομα με αυτοπεποίθηση που πήραν "αγάπη" μεν, που δεν θα έχουν όμως καμια ενσυναίσθηση για τους γλυρω τους, καμια ευγένεια, καθόλου τρόπους και που νομίζουν οτι είναι το κέντρο του σύμπαντος. Αυτο μπορεί και να τους χτυπήσει άσχημα όταν μεγαλώσουν και δουν πως δεν περνάνε αυτά σε ευρύτερους κύκλους εκτος οικογένειας. Πάλι κακό τους κάνανε δηλαδή οι γονεις τους...πάλι τον ψυχολογικό αντίκτυπο δεν τον γλιτώνουν.
Να τονισω πως δεν λεω οτι το ξύλο ειναι λυση, δεν είναι. Πρέπει να υπάρχει μια ισορροπια, και η διαπαιδαγώγηση να γίνεται μεσα απο θετική ανατροφοδότηση κλπ η με τιμωριες τύπου άλλαξα τον κωδικο του wifi λολ.
Αλλά απο τα δυο ακρα, θεωρώ πως όσοι άνθρωποι δεν φάγανε ξύλο και δεν είχαν παράλληλα κανενα αλλο ειδος καθοδήγησης/διαπαιδαγώγησης είναι χειρότεροι, οι συνέπειες στη δική τους ψυχολογία μου φαίνονται πιο άσχημες. Μπορέι να λεω και μαλακίες αλλα έτσι μου φαίνεται.

Εγώ με αυτά που διαβάζω θέλω να στολίσω πολλές μητέρες κυριος, αλλά σέβομαι εσάς και τους δικού σας!

Εστάλη από Redmi 4X στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Πηγα να πω "σιγα μη περνανε και σεμιναρια οι γονεις πριν τους δωθει η αδεια για συλληψη με σφαγιδα και υπογραφη απο κυβερνητικο φορεα" αλλα το διορθωσες :P
Παντως για αυτο που λες για τη σωματικη και ψυχολογικη βια θα σου πω απο δικη μου εμπειρια.
Τις ελαχιστες φορες που τις εφαγα στη ζωη μου θυμαμαι οτι ενιωθα ανυμπορη και οτι δεν με αγαπουν. Οποτε και η σωματικη βια μπορουμε να πουμε οτι συμπεριλαμβανει και την ψυχολογικη βια μεσα της σε ενα βαθμο. Ωστοσο θα προτιμουσα να συνεχιζα να ετρωγα κανα ξυλο που και που και να ηταν κατα τα αλλα ομαλη η οικογενειακη μας ζωη παρα να βιωσω ο,τι βιωσα ψυχολογικά. Εμενα κάποια λόγια και φωνες και συμπεριφορες μου εχουν κατσει πολυ πιο βαριά απο το οποιοδήποτε ξύλο. Ειναι ανάλογα και με την εμπειρία του καθενός, τον χαρακτηρα του παιδιου, πως το εκλαμβανει. Το αλλο μελος απο πανω λεει οτι σκεφτοταν "δε θα το ξανακανω για να μη ξαναφαω ξυλο". Ε εγω δε σκεφτομουν τπτ που ειχα η δεν ειχα κανει, σκεφτομουν "γιατι δε μ'αγαπας"... Βλεπεις; Θεμα προσωπικοτητας. Εχω δει παντως και γονείς που ηταν μια χαρα καλοι γονείς και δεν εριχναν ξύλο στα παιδια τους "ξεσπώντας" αλλα αποστασιοποιημενα, καθαρα σαν παιδαγωγική τακτικη και ελεγχόμενα για να μη γινει καμια ζημιά. Άλλο πχ να βλέπεις την οργή και το άχτι στο πρόσωπο του γονιού και να βαράει τυφλά και αβέρτα οπου βρει επειδή θέλει να ξεδώσει και άλλο να λέει θα φας τώρα δέκα χτυπήματα στο κώλο επειδη αυτό ξερει (λανθασμενα προφανως) ως παιδαγωγική τακτική. Εχει διαφορά.
Στη δευτερη περιπτωση μπορει και να το κανει με βαρια τη καρδια επειδη νομιζει οτι κανει καλο στο παιδι του.
Αυτα τα "ατιμη κενωνια" τα βρισκω εμποδιο στο να εμβαθυνουμε στην κατανοηση των προβληματων. Οι γενικευσεις δεν αρκουν και εξω απο τον χορο πολλα τραγουδια λενε. Ειδικα σε οτι εχει να κανει με το ποιος και γιατι κανει παιδια. Ειναι απο εγωισμο και για λαθος λογους λενε πολλοι εκ του ασφαλους. Υπαρχει σαμπως αλτρουιστικος λογος να το κανει ο οποιοσδηποτε; Και ο καλυτερος γονιος του κοσμου που λεει ο λογος για ποιον το κανει; Γιατι; Φυσικα και ειναι εγωιστικο ανθρωπινο φυσικο ενστικτο. Αμα φτασουμε σε τετοιο σημειο φωτισης και αλτρουισμου πια ολοι θα εξαφανιστουμε ως ανθρωποτητα. Λολ. Δεν λεω ωραια η αλτρουιστικη υπερβαση αλλα η ζωη δεν λειτουργει και δεν προχωραει ετσι. Μεσα απο δεσμους με αλλους ανθρωπους μαθαινουμε ολοι.
Και οι γονεις επισης θα τολμησω να πω, οχι μονο τα παιδια.
Πχ ο μεγαλυτερος αδερφος μου ετρωγε παραπανω ξυλο μικρος. Ο μεσαιος λιγοτερο κι εγω σχεδον καθολου. Τωρα με το εγγονι δεν εχεις ιδεα ποσο στοργικη ειναι η μητερα μου. Το βλεπω και ξαφνιαζομαι.
Ολοι ειναι στοργικοι μαζι του...η βια εχει ξεθωριασει απο την οικογενεια, ο κυκλος (το σπιραλ για την ακριβεια) εχει σπασει...οπως ειχα αναφερει στην σαβ οτι γινεται απο γενια σε γενια σιγα σιγα.. Καποια απο οσα διαβασαμε σε αυτο το θεμα ειναι απαισιες φρικαλαιοτητες. Πολλα ομως θεωρω δεν ειναι ασπρο-μαυρο. Κανεις δεν ειναι τελειος. Αμα περιμενουν ολοι να γινουν τελειοι για να κανουν οικογενεια χαιρετα μου τον πλατανο. Οι ανθρωποι μαθαινουν και βελτιωνονται μεσα απο τις σχεσεις τους. Και φυσικα και ειναι το πιο επιθυμητο να προστατευονται οσο γινεται να νεοτερα και ασθενεστερα μελη σε αυτους τους δεσμους. Και αυτο το ενστικτο το εχουμε ολοι λιγο πολυ.

---

Εμένα έκανε γιατί ήθελε να έχει κάποιον να την νταντεύει στα γεράματα..Εντελώς εγωϊστικά δηλαδή...

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Το εκανε εκδικητικα δηλαδη εκεινη την ημερα? Το ειχε ηδη προετοιμασει επειδη ειχατε τσακωθει την προηγουμενη?

---

μα κάθε μέρα μαλώνουμε, αλλά πιστεύω ότι ναι ήταν εκδίκηση.

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Φωνάζουν, κακοποιούν λεκτικά/ψυχολογικά, παραμελούν, η κακομαθαίνουν και ως αποτέλεσμα φωνάζουν ακόμα περισσότερο γιατί δεν υπάρχει για εκεινους άλλος τρόπος διαχείρησης.
Δεν σου κρύβω πως έχω δει παιδάκια τέτοιων γονιών που μου ήταν απίστευτα αντιπαθή και έχω σκεφτεί πως αν έτρωγαν ξύλο δεν θα έκαναν ο,τι έκαναν. Προφανώς και αυτη είναι μια ηλίθια άσχημη σκέψη της στιγμής και δεν φταίνε τα παιδιά, οι γονείς φταίνε. Που και έτσι κακό τους κάνουν. Αν το μονο τους κριτηριο για να ειναι καλοι γονεις ειναι να μην σηκωνουν χερι, ειναι υπερβολικα ανεπαρκες. Το τι δεν θα κάνουν το βρηκαν, τι θα κάνουν όμως; Εκεί είναι το σημαντικό. Αλήθεια σου λεω έχω ενα ζευγάρι στο μυαλο μου που δεν έχει κα-νε-να πλανο απο αυτη την άποψη, μεγαλώνουν δυο βάρβαρα, εγωιστικά, αγενή, ψηλομύτικα, βίαια (βαρανε το ενα το αλλο και αλλα παιδάκια) αγροικάκια. Προφανώς και δεν έπρεπε να φτάσει η κατάσταση εκεί. Προφανώς και μπορεί να τρώγαν ξύλο μικροί η να είχαν στερηθει υλικά αγαθά η να θεωρούν οτι μεγάλωσαν πολυ αυστηρά. Το έφτασαν όμως στο άλλο άκρο, χωρίς κανέναν πλάνο, χωρίς κανένα όριο και το αποτέλεσμα είναι εξίσου απαίσιο. Άτομα με αυτοπεποίθηση που πήραν "αγάπη" μεν, που δεν θα έχουν όμως καμια ενσυναίσθηση για τους γλυρω τους, καμια ευγένεια, καθόλου τρόπους και που νομίζουν οτι είναι το κέντρο του σύμπαντος. Αυτο μπορεί και να τους χτυπήσει άσχημα όταν μεγαλώσουν και δουν πως δεν περνάνε αυτά σε ευρύτερους κύκλους εκτος οικογένειας. Πάλι κακό τους κάνανε δηλαδή οι γονεις τους...πάλι τον ψυχολογικό αντίκτυπο δεν τον γλιτώνουν.

---

Οχι, δεν μπορεις να μαντεψεις αν αυριο μεγαλωνοντας αυτα τα παιδια θα θεωρουν οτι ειναι το κεντρο του κοσμου. Και για να εκδηλωνουν τοσο βιαιη συμπεριφορα μεταξυ τους και προς αλλα παιδακια, εχουν υποστει βια και τα ιδια στο σπιτι, εστω ψυχολογικη.
Δεν τους φτανει η ψυχολογικη βια σε ενα νοσηρο ενδεχομενως περιβαλλον επρεπε να τρωνε και ξυλο απο πανω για να μην τολμουν να εκφρασουν/εκδηλωσουν τα νευρα τους?
Το να τιμωρεις ενα παιδι με ξυλο ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΛΜΑΕΙ να εκφραζεται και να εκδηλωνεται δε σημαινει οτι δε θα του δημιουργειται ο ιδιος θυμος εσωτερικα, εστω και καταπιεσμενα.
Ειναι πολυ ευκολο να ταμπελωνεις παιδακια χωρις να εχεις ιδεα τι μπορει να περνουν στο σπιτι τους, τι διαλογους ακουνε, τι σχεση μπορει να βλεπουν να εχουν οι γονεις τους και πολλά άλλα.

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Οχι, δεν μπορεις να μαντεψεις αν αυριο μεγαλωνοντας αυτα τα παιδια θα θεωρουν οτι ειναι το κεντρο του κοσμου. Και για να εκδηλωνουν τοσο βιαιη συμπεριφορα μεταξυ τους και προς αλλα παιδακια, εχουν υποστει βια και τα ιδια στο σπιτι, εστω ψυχολογικη.
Δεν τους φτανει η ψυχολογικη βια σε ενα νοσηρο ενδεχομενως περιβαλλον επρεπε να τρωνε και ξυλο απο πανω για να μην τολμουν να εκφρασουν/εκδηλωσουν τα νευρα τους?
Το να τιμωρεις ενα παιδι με ξυλο ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΛΜΑΕΙ να εκφραζεται και να εκδηλωνεται δε σημαινει οτι δε θα του δημιουργειται ο ιδιος θυμος εσωτερικα, εστω και καταπιεσμενα.
Ειναι πολυ ευκολο να ταμπελωνεις παιδακια χωρις να εχεις ιδεα τι μπορει να περνουν στο σπιτι τους, τι διαλογους ακουνε, τι σχεση μπορει να βλεπουν να εχουν οι γονεις τους και πολλά άλλα.

---

Ρε σαβαταζ, έχω εικόνα για το τι γίνεται. Καταρχήν αυτά τα παιδιά δεν ακούνε ποτέ όχι. ΠΟΤΕ. Αμα θέλουν κάτι το έχουν εν ριπή οφθαλμού, ότι και αν είναι αυτό. Παιχνίδι; Να μην κοιμηθούνε; Να χορεύουν στο κεφάλι του γείτονα; Να σπάσουν κάτι; Ναι ναι και ναι. Κάνουν Ο,ΤΙ θέλουν, ΟΠΟΤΕ θέλουν. Πάντα. Χωρις καμια συνεπεια.
Και οι γονείς τα υπακούνε. Αν κανένας τρίτος φυσιολογικός άνθρωπος πεί ώπα κατσε τι είναι αυτα δεν ειναι όμορφα πράγματα αυτά θα τον κοιτάξουν με νεα τόοοοσο υποτιμητικό βλέμμα...έχεις νιώσει σκουπίδι ενω σε κοιτάει εννιάχρονο; Λολ. Ουτε δούκας τέτοιο ύφος. Μπορεί να φας και καμιά ροχάλα. Δεν θα συ αναλύσω το πόσο αγενή και κακομαθημένα είναι.
Το μόνο που έχω δει είναι να τους φωνάζει η μάνα τους επειδή δεν τη παλεύει άλλο και δεν θέλει να ασχοληθεί ουσιαστικά, σε κάθε περίπτωση γίνεται το δικό τους και αρα δεν έχει σημασία τίποτα. Οι φωνές δεν εκλαμβάνονται σαν απόρριψη αν περνάει το δικό τους, απλά μαθαίνουν σε εναν τελειως βάρβαρο τρόπο επικοινωνίας και οτι είναι νορμαλ αυτό. Μαθαινουν οτι "αμα φωναζω και βαραω και απαιτω γινεται το δικο μου, παιρνω αυτο που θελω, ολοι κανουν οτι θελω εγω".

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Το μόνο που έχω δει είναι να τους φωνάζει η μάνα τους επειδή δεν τη παλεύει άλλο και δεν θέλει να ασχοληθεί ουσιαστικά, σε κάθε περίπτωση γίνεται το δικό τους και αρα δεν έχει σημασία τίποτα. Οι φωνές δεν εκλαμβάνονται σαν απόρριψη αν περνάει το δικό τους, απλά μαθαίνουν σε εναν τελειως βάρβαρο τρόπο επικοινωνίας και οτι είναι νορμαλ αυτό.

---

Στο σπιτι τους μεσα δεν εισαι. Πραγματικη αγαπη, συζητηση, κατανοηση, ουσιαστικη ενασχοληση με τους γονεις τους, μπορει να μη λαμβανουν. Μπορει να ειναι παραμελημενα ρε παιδι μου, μην κοιτας που ο,τι ζητησουν το εχουν και δεν ακουνε "οχι" οταν προκειται για υλικα αγαθα, ψυχικα δεν ειναι καλυμμενα, αλλιως δε θα εβγαζαν τοση οργη.
Αντι να τους το βουλωνουν με το ξυλο, τους το βουλωνουν με χάρες.
Βαρβαρος τροπος επικοινωνιας ειναι το "Δεν συμπεριφερεσαι ετσι οπως θελω? Φαε ενα χερι ξυλο γιατι εισαι παιδι αρα μικροσωμο, αρα ΜΠΟΡΩ να σου κανω νταηλικια γιατι εγω ειμαι μεγαλος και ΞΕΡΩ καλυτερα και δεν μπορεις να αμυνθεις" αυτο ειναι βαρβαροτητα. Ειναι ομως ο ευκολος τροπος, δεν ειναι τοσο ευκολο να ψαχνεις τροπους να μεταδωσεις γνωσεις και αξιες σε ενα παιδι.
Ευκολο ειναι και το να λες σε ολα ναι γιατι δεν αντεχουν τα ευαισθητα αυτια σου τη γκρινια και για να μην ενοχλεις στο διπλανο τραπεζι αμα ακουστει το παιδι σου να διαμαρτυρεται.
Αρα λοιπον το προβλημα με αυτη τη μανα που εφερες σαν παραδειγμα ειναι οτι δε θελει(για τους δικους της λογους) να ασχοληθει ουσιαστικα. Και οι βιαιες μαναδες δε θελουν να ασχοληθουν ουσιαστικα. Κοινο στοιχειο ειναι.

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Στο σπιτι τους μεσα δεν εισαι. Πραγματικη αγαπη, συζητηση, κατανοηση, ουσιαστικη ενασχοληση με τους γονεις τους, μπορει να μη λαμβανουν. Μπορει να ειναι παραμελημενα ρε παιδι μου, μην κοιτας που ο,τι ζητησουν το εχουν και δεν ακουνε "οχι" οταν προκειται για υλικα αγαθα, ψυχικα δεν ειναι καλυμμενα, αλλιως δε θα εβγαζαν τοση οργη.
Αντι να τους το βουλωνουν με το ξυλο, τους το βουλωνουν με χάρες.
Βαρβαρος τροπος επικοινωνιας ειναι το "Δεν συμπεριφερεσαι ετσι οπως θελω? Φαε ενα χερι ξυλο γιατι εισαι παιδι αρα μικροσωμο, αρα ΜΠΟΡΩ να σου κανω νταηλικια γιατι εγω ειμαι μεγαλος και ΞΕΡΩ καλυτερα και δεν μπορεις να αμυνθεις" αυτο ειναι βαρβαροτητα. Ειναι ομως ο ευκολος τροπος, δεν ειναι τοσο ευκολο να ψαχνεις τροπους να μεταδωσεις γνωσεις και αξιες σε ενα παιδι.
Ευκολο ειναι και το να λες σε ολα ναι γιατι δεν αντεχουν τα ευαισθητα αυτια σου τη γκρινια και για να μην ενοχλεις στο διπλανο τραπεζι αμα ακουστει το παιδι σου να διαμαρτυρεται.
Αρα λοιπον το προβλημα με αυτη τη μανα που εφερες σαν παραδειγμα ειναι οτι δε θελει(για τους δικους της λογους) να ασχοληθει ουσιαστικα. Και οι βιαιες μαναδες δε θελουν να ασχοληθουν ουσιαστικα. Κοινο στοιχειο ειναι.

---

Δεν διαφωνω. Συμφωνω, αυτο ειπα, οτι και τα δυο ακρα ειναι ασχημα και βλαβερα για το παιδι.

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Οι δικοι μου γονεις εκαναν παιδι για να αναγκαστει ο παππους μου(πατερας της μανας μου) να τους επιτρεψει να παντρευτουν, μιας και δεν ηθελε τον πατερα μου.
Η αδελφη μου εκανε παιδι επειδη "προεκυψε" και για να νιωσει χρησιμη, οτι κατι ειναι και κατι κανει σημαντικο.

Στην εποχη μας βλεπω το συχνοτερο σεναριο να ειναι να δεσουν τον αλανιαρη αντρα και να ικανοποιησουν τις επιταγες της κοινωνιας.

---

Εγώ πάλι θεωρώ ότι οι γονείς μου μας έκαναν και εμένα και τον αδερφό μου, επειδή μας ήθελαν πραγματικά και όχι επειδή προκύψαμε. Οκ μπορεί να παντρεύτηκαν από προξενειό αλλά δε θεωρώ ότι έκαναν παιδιά για να μας τυραννάνε ή να έχουν κάποιον για τα γεράματα. πχ Ξέρω και απο την θεία μου ότι οι γονεις μου ήθελαν και 3ο παιδί αλλά επειδή εγώ γεννήθηκα στους 8.5 μήνες με καισαρική, επειδή είχαν "σπάσει" τα νερά και εγώ ήμουν ανάποδα μέσα της, είχε θέμα στην γέννα. Και με τον αδερφό μου μετά στην καισαρική της έκανε ο γιατρός αναισθησία και σταμάτησε η καρδιά της για λίγη ώρα, οπότε μετά φοβήθηκε να κάνει και 3ο παιδί μήπως πεθάνει και αφήσει 3 ορφανά. Ανεξάρτητα που στην πορεία, βγήκαν άλλες καταστάσεις και το ανάποδο που ερχόμουν, έγινε πράξη και έγινα ανάποδος άνθρωπος ...χαχαχαχαχαχ

Λογικο κοζ, να παντρευτουν με προξενιο και να μην κανουν παιδια? Θα ηταν κουφο... ειδικα πριν 40 χρονια. Σε αυτη την περιπτωση ομως δε μιλαμε για κοινωνικη επιταγη?

Quote:

---

Ανεξάρτητα που στην πορεία, βγήκαν άλλες καταστάσεις και το ανάποδο που ερχόμουν, έγινε πράξη και έγινα ανάποδος άνθρωπος ...χαχαχαχαχαχ

---

Ωστε ετσι εξηγειται λοιπον!!

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Λογικο κοζ, να παντρευτουν με προξενιο και να μην κανουν παιδια? Θα ηταν κουφο... ειδικα πριν 40 χρονια. Σε αυτη την περιπτωση ομως δε μιλαμε για κοινωνικη επιταγη?


Ωστε ετσι εξηγειται λοιπον!!

---

savatage ετσι για την κουβεντα πες μου τι θεωρεις καλο λογο για να κανει καποιος παιδια;

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

savatage ετσι για την κουβεντα πες μου τι θεωρεις καλο λογο για να κανει καποιος παιδια;

---

Δυσκολη ερωτηση. Οταν νιωσεις οτι θελεις να αλλαξεις κεφαλαιο, οταν νιωσεις πληρης πλεον σαν ανθρωπος χωρις απωθημενα και τρελα κομπλεξ και θελεις να φερεις εναν αλλον ανθρωπο στη ζωη οταν πλεον νιωθεις οτι μπορεις να του εξασφαλισεις τις συνθηκες για να γινει ενας υγιης, παραγωγικος, χρησιμος και ευτυχισμενος πολιτης. Και ταυτοχρονα οταν εχεις διπλα σου εναν ανθρωπο στην ιδια κατασταση με αναλογες ικανοτητες και επιθυμιες.
Δεν κινδυνευουμε υπο εξαφανιση, ειμαστε υπεραριθμοι οι ανθρωποι, δε χρειαζεται να γεννοβολαμε ολοι.

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Δυσκολη ερωτηση. Οταν νιωσεις οτι θελεις να αλλαξεις κεφαλαιο, οταν νιωσεις πληρης πλεον σαν ανθρωπος χωρις απωθημενα και τρελα κομπλεξ και θελεις να φερεις εναν αλλον ανθρωπο στη ζωη οταν πλεον νιωθεις οτι μπορεις να του εξασφαλισεις τις συνθηκες για να γινει ενας υγιης, παραγωγικος, χρησιμος και ευτυχισμενος πολιτης. Και ταυτοχρονα οταν εχεις διπλα σου εναν ανθρωπο στην ιδια κατασταση με αναλογες ικανοτητες και επιθυμιες.
Δεν κινδυνευουμε υπο εξαφανιση, ειμαστε υπεραριθμοι οι ανθρωποι, δε χρειαζεται να γεννοβολαμε ολοι.

---

"Όταν είσαι, όταν νιώθεις, όταν θέλεις" λες...εγωιστικά είναι και αυτά τα κριτήρια. Αν έχεις φτάσει να είσαι πλήρης σαν άνθρωπος όπως λες γιατί να "αλλάξεις κεφάλαιο" όταν έχεις χτυπήσει το ταβάνι της πληρότητας; Τι έχει το κεφάλαιο στο οποίο βρίσκεσαι αν είναι ήδη τοσο και γαμω ωστε να θες να το αλλάξεις; Επειδή τα έχεις κανει και τα έχεις δει όλα και δεν έχεις τι άλλο να κάνεις
και βαριέσαι; :P Εγωιστικό δεν είναι και αυτό;
Κάποιος θα μπορούσε να το χρεώσει ακόμα και αυτό σε έναν γονιό που δεν ειχε απωθημένα ;όπως λες και μπορούσε να προσφέρει τα πάντα...οτι τι, με ήθελες επειδή έφτασες στη νιρβάνα και δεν ειχες τι άλλο να κάνεις; :P
Δεν λέω, ωραία τα κριτήρια που θέτεις γιατι προυποθέτουν μια κάποια προετοιμασία που θα εξασφαλίσει περισσότερες πιθανότητες για μια υγιή οικογένεια, αλλα κι πάι εγωιστικά είναι.
Δεν υπάρχει αλτρουιστικός λόγος να κάνει κανεις οικογένεια. Αμα νιώθω έτοιμη να προσφέρω και θέλω εγώ να προσφέρω, δική μου επιθυμία είναι και αυτό και ας έχει να κάνει με προσφορά.
Αμα γινόμασταν όλοι 100% αλτρουιστες δεν θα καναμε άλλα παιδιά, θα αφιερώναμε τη ζωη μας στη φροντιδα των άλλων ανθρώπων που υπάρχουν ήδη. Αυτό τώρα μοιάζει μικρό κακό. Αλλα δεν συνάδει με τους νόμους της φύσης και της ζωής, είναι στην ουσία φυσική επιταγή το να αυξανόμαστε και να πληνθυνόμαστε, όχι κοινωνική. (δεν μιλαω για περιπτωσεις κοινωνικης πιεσης ανθρωπων που δεν ειναι ετοιμοι η που δε ξερουν αν το θελουν η που δεν το θελουν).

Και σίγουρα δεν υπάρχει άσπρο μαύρο ούτε στην ετοιμότητα...το πόσο έτοιμος είναι κανείς είναι πιστεύω θέμα διαβάθμισης. Επίσης ποτε κανείς δεν είναι 100% έτοιμος. Όλοι οι γονείς όλο και κάποια μαλακία θα κάνουν όσο ώριμα και αν την πήραν την απόφαση να αποκτήσουν παιδι.
Για αυτό μου φαίνεται λιγο άστοχη η ευκολία με την οποία κρίνουμε πολλές φορές την ετοιμότητα των άλλων να κάνουν παιδιά, επειδή η ετοιμότητα βρίσκεται πάνω σε ενα φάσμα, δεν ειναι πάντα ενα απόλυτο υπαρχει/δεν υπάρχει. Και επειδη είναι φάσμα κάποιος που ήταν έτοιμος μπορεί να παλλινδρομίσει και να κάνει λάθη και κάποιος που δεν ήταν τελείως έτοιμος να πιεστεί και να ξεπεράσει τα όρια της άνεσης του, και να βρεθεί να κάνει πολύ καλή δουλειά ως γονιός.

Καλά οκκκ.. Αν όλοι αυτοί που έκαναν σχέση καταρχήν και μετά παιδιά ήταν στην φάση που αναφέρεις και ήταν όντως αλήθεια ότι είναι εκεί και αν δεν ήταν δεν έκαναν τπτ από αυτά, θα είμασταν το 1/3 των ανθρώπων στον πλανήτη και αν..
Το θέμα όμως είναι ότι πολλοί από αυτούς που έχουν κάνει παιδιά ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ... είναι στην φάση που λες και στην πορεία προκύπτουν τα περαιτέρω θέματα. Ο πατέρας μου στα 39 που παντρεύτηκε, ήταν ήδη ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας με ένα απο τα καλύτερα μαγαζιά σε εκείνη την πόλη. Το 1982 ήρθαν κάποιες σοβαρές αναποδιές και καταλήξαμε να χρειάζεται να κλέβουμε ξύλα απο το δάσος για να ζεσταθούμε το χειμώνα. Μέχρι τότε δεν υπήρχαν θέματα.Ειχα γράψει και παλιότερα ότι τα χρήματα δεν φέρνουν απαραίτητα την ευτυχία αλλά και η φτώχεια μπορεί να φέρει γκρίνια και δυστυχία και αυτό μόνο όποιος το έχει ζήσει, μπορεί να το καταλάβει. Υπήρξαν φορές που έβλεπα τον πατέρα μου να είναι σκασμένος στην κυριολεξία που δεν πατούσε πελάτης στο μαγαζί και τα έξοδα της οικογένειας έτρεχαν. Και ο άνθρωπος είχε νεύρα. Ναι εκεί φοβόμουν να μιλήσω και να πω το οτιδήποτε, γιατί ήξερα ότι κάνει ότι μπορεί για να μην πεινάσουμε εμείς. Αλλά άλλες φορές που τα πράγματα πηγαίναν καλύτερα και πάλι είχε νεύρα, εκεί δεν τον καταλάβαινα. Πάντως εδώ και μια 15ετια περίπου που βγήκε στη σύνταξη και βρέξει-χιονίσει μπαίνουν χρήματα στο σπίτι, έχει ηρεμήσει πολύ. Βλέπω έναν τελείως άλλο πατέρα. Καμμιά σχέση με αυτόν που έζησα στα παιδικά μου χρόνια.
Εγώ θεωρώ ότι ένιωσε έτοιμος τότε να μοιραστεί την ζωή του και το έκανε. Που να ξέρει όμως ότι στην πορεία θα προέκυπταν αναποδιές?

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Ωστε ετσι εξηγειται λοιπον!!

---

sav είδες που όλα σε αυτή την ζωή έχουν μια εξήγηση? χαχαχαχαχα..

Quote:

---

Originally Posted by kozchr

Καλά οκκκ.. Αν όλοι αυτοί που έκαναν σχέση καταρχήν και μετά παιδιά ήταν στην φάση που αναφέρεις και ήταν όντως αλήθεια ότι είναι εκεί και αν δεν ήταν δεν έκαναν τπτ από αυτά, θα είμασταν το 1/3 των ανθρώπων στον πλανήτη και αν..
Το θέμα όμως είναι ότι πολλοί από αυτούς που έχουν κάνει παιδιά ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ... είναι στην φάση που λες και στην πορεία προκύπτουν τα περαιτέρω θέματα. Ο πατέρας μου στα 39 που παντρεύτηκε, ήταν ήδη ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας με ένα απο τα καλύτερα μαγαζιά σε εκείνη την πόλη. Το 1982 ήρθαν κάποιες σοβαρές αναποδιές και καταλήξαμε να χρειάζεται να κλέβουμε ξύλα απο το δάσος για να ζεσταθούμε το χειμώνα. Μέχρι τότε δεν υπήρχαν θέματα.Ειχα γράψει και παλιότερα ότι τα χρήματα δεν φέρνουν απαραίτητα την ευτυχία αλλά και η φτώχεια μπορεί να φέρει γκρίνια και δυστυχία και αυτό μόνο όποιος το έχει ζήσει, μπορεί να το καταλάβει. Υπήρξαν φορές που έβλεπα τον πατέρα μου να είναι σκασμένος στην κυριολεξία που δεν πατούσε πελάτης στο μαγαζί και τα έξοδα της οικογένειας έτρεχαν. Και ο άνθρωπος είχε νεύρα. Ναι εκεί φοβόμουν να μιλήσω και να πω το οτιδήποτε, γιατί ήξερα ότι κάνει ότι μπορεί για να μην πεινάσουμε εμείς. Αλλά άλλες φορές που τα πράγματα πηγαίναν καλύτερα και πάλι είχε νεύρα, εκεί δεν τον καταλάβαινα. Πάντως εδώ και μια 15ετια περίπου που βγήκε στη σύνταξη και βρέξει-χιονίσει μπαίνουν χρήματα στο σπίτι, έχει ηρεμήσει πολύ. Βλέπω έναν τελείως άλλο πατέρα. Καμμιά σχέση με αυτόν που έζησα στα παιδικά μου χρόνια.
Εγώ θεωρώ ότι ένιωσε έτοιμος τότε να μοιραστεί την ζωή του και το έκανε. Που να ξέρει όμως ότι στην πορεία θα προέκυπταν αναποδιές?

sav είδες που όλα σε αυτή την ζωή έχουν μια εξήγηση? χαχαχαχαχα..

---

Το φάσμα που έλεγα...

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Για αυτό μου φαίνεται λιγο άστοχη η ευκολία με την οποία κρίνουμε πολλές φορές την ετοιμότητα των άλλων να κάνουν παιδιά, επειδή η ετοιμότητα βρίσκεται πάνω σε ενα φάσμα, δεν ειναι πάντα ενα απόλυτο υπαρχει/δεν υπάρχει. Και επειδη είναι φάσμα κάποιος που ήταν έτοιμος μπορεί να παλλινδρομίσει και να κάνει λάθη και κάποιος που δεν ήταν τελείως έτοιμος να πιεστεί και να ξεπεράσει τα όρια της άνεσης του, και να βρεθεί να κάνει πολύ καλή δουλειά ως γονιός.

---

Μου φαινεται πολυ αερα πατερα και στα κουτουρου αυτη η λογικη. Οτι νταξει μωρε ποτε δεν εισαι 100% σιγουρος, σιγα μωρε ποτε εισαι ικανοποιημενος απο τη ζωη σου, ε μπορει να μην εισαι και καθολου ετοιμος και να πιεστεις πολυ οταν ΠΡΟΚΥΨΕΙ το παιδι αλλα ενταξει μπορει και να τα καταφερεις πιο καλα απο εναν ετοιμο.
Και γενικα ολη αυτη η λογικη του "ενταξει μωρε, ποτε δεν ξερεις" ειδικα οταν προκειται για τον ερχομο ενος νεου ανυπερασπιστου ανθρωπου στη ζωη, μου φαινεται επιπολαια, ανευθυνη και εγωιστικη. Βολικη πανω απο ολα, για ολους εκτος απο το παιδι.
Καλυπτει τελεια σαν απαντηση την ερωτηση του καθενος "Εγω γιατι να μην κανω? Αφου θελω, τωρα μου ηρθε να θελω."

Quote:

---

Originally Posted by kozchr

Καλά οκκκ.. Αν όλοι αυτοί που έκαναν σχέση καταρχήν και μετά παιδιά ήταν στην φάση που αναφέρεις και ήταν όντως αλήθεια ότι είναι εκεί και αν δεν ήταν δεν έκαναν τπτ από αυτά, θα είμασταν το 1/3 των ανθρώπων στον πλανήτη και αν..

---

Οκ... και ποιο θα ηταν το προβλημα σε αυτο?

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Πρόσεξε άλλο το έριξα ενα χαστούκι πανω στα νεύρα μου στη στιγμή και άλλο το βγάζω το άχτι μου κακοποιώντας το παιδί μου σκόπιμα. Εχει διαφορά, συμφωνώ. Για μένα έχει διαφορά ομως και το "κακοποίω το παιδι μου βγάζοντας το άχτι μου και ό,τι έχω καταπιεσμένο μέσα μου" με το "προσπαθώ (με λάθος τρόπο) να το διαπαιδαγωγήσω". Και τα δυο σκόπιμα γίνονται αλλά τα θεωρώ διαφορετικά, το ένα έχει να κάνει με τα συναισθήματα το γονιού και το άλλο δεν έχει να κάνει με τα συναισθήματα του.
.

---

Μα σχεδόν πάντα όταν μιλάμε για κακοποίηση η δικαιολογία είναι η διαπαιδαγώγηση. Ξέρεις πολλούς που παραδέχονται ότι χτυπάω το παιδί μου γιατί έχω δικά μου άλυτα θέματα, απωθημένα, καταπιεσμένα κτλ; Εγώ ελάχιστους. Οι περισσότεροι αυτό που θα σου πουν αν τους ρωτήσεις είναι οτι το κάνουν για το καλό του παιδιού, για να του μάθουν κάτι, για να το κάνουν σωστό άνθρωπο.

Θα σου πω παράδειγμα που μου περιέγραψε μια θεία μου πριν μερικά χρόνια με τον βίαιο άντρα της και την κόρη της. Η κόρη τότε 12-13 χρονών πήγαινε σε μια εξωσχολική δραστηριότητα κι εκεί δίπλα υπήρχε μια πλατεία και τα μικρά πριν ή μετα το μάθημα χαζεύανε λίγο στην πλατεία μέχρι να επιστρέψουν σπίτια τους. Κάποιος από την γειτονιά λέει στον μπαμπά ότι είδα την κόρη σου στην τάδε πλατεία, γυρνάει ο μπαμπάς έξαλλος στο σπίτι ρωτάει την μάνα γιατί άργησε η μικρή και η μάνα καταλαβαίνει πως μόλις επιστρέψει θα την σαπίσει στο ξύλο. Όντως μετά από λίγο η μικρή επιστρέφει και τις τρώει κανονικά χωρίς καν να ξέρει τον λόγο. Αυτός ο πατέρας ακόμα και σήμερα φαντάζομαι αν τον ρωτήσεις θα σου απαντήσει πως αυτό έτσι έπρεπε να το κάνει γιατί έπρεπε να μάθει στην κόρη του να προστατεύει τον εαυτό της, να είναι προσεκτική, να μην λέει ψέματα κτλ. Εσύ τον πιστεύεις; Αφού είναι ολοφάνερο πως το δικό του κόμπλεξ έβγαζε. Τους δικούς του φόβους, μην πάθει τίποτα η κόρη ή μη του κακολογήσουν την κόρη έβγαζε. Κι όμως αυτός αυτό το χαρακτηρίζει ως αγάπη και νοιάξιμο. Ναι αν δεν τον ένοιαζε καθόλου, θα αδιαφορούσε κιόλας κι ας του βιάζαν την κόρη στην πλατεία σκοτίστηκε, αλλά για ποιον νοιαζόταν τελικά; Για την κόρη του νοιαζόταν ή για τον εαυτό του; Μήπως αυτό που φοβόταν περισσότερο ήταν να μην χαρακτηριστεί ο ίδιος κακός ή ανεπαρκής πατέρας;

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Μου φαινεται πολυ αερα πατερα και στα κουτουρου αυτη η λογικη. Οτι νταξει μωρε ποτε δεν εισαι 100% σιγουρος, σιγα μωρε ποτε εισαι ικανοποιημενος απο τη ζωη σου, ε μπορει να μην εισαι και καθολου ετοιμος και να πιεστεις πολυ οταν ΠΡΟΚΥΨΕΙ το παιδι αλλα ενταξει μπορει και να τα καταφερεις πιο καλα απο εναν ετοιμο.
Και γενικα ολη αυτη η λογικη του "ενταξει μωρε, ποτε δεν ξερεις" ειδικα οταν προκειται για τον ερχομο ενος νεου ανυπερασπιστου ανθρωπου στη ζωη, μου φαινεται επιπολαια, ανευθυνη και εγωιστικη. Βολικη πανω απο ολα, για ολους εκτος απο το παιδι.
Καλυπτει τελεια σαν απαντηση την ερωτηση του καθενος "Εγω γιατι να μην κανω? Αφου θελω, τωρα μου ηρθε να θελω."

---

Αν αυτο καταλαβες οτι ειπα, τι να σου πω.
Ειπα εγω οτι αυτο ειναι δικαιολογια για να κανει καποιος παιδι αερα πατερα; Γιατι να παει το μυαλο σου στο χειροτερο ενδεχομενο;
Προφανως και ειναι επιθυμητο να εχει καποιος κριτηρια και προυποθεσεις για το ποτε ειναι σωστο και αν ειναι σωστο να κανει παιδι.
Λεω πως απαξ και εχει κανει παιδι καποιος που νιωθει ετοιμος, αυτο δεν σημαινει οτι θα κανει οντως καλη δουλεια, και οτι αν τυχει μια κοπελα να γκαστρωθει στα 18 ξερω γω και αποφασισει να το κρατησει, δεν σημαινει οτι θα ειναι απαραιτητα κακη μητερα επειδη δεν ηταν ετοιμη. Μπορει να το παρει αποφαση και να πιεσει τον εαυτο της να κανει το καλυτερο δυνατο και να κανει πραγματι καλυτερη δουλεια απο καποια που θυμηθηκε να κανει παιδι στα 35+ επειδη φοβηθηκε οτι της τελειωνει ο χρονος.
Προφανως και το ιδανικο θα ηταν να εχει ζησει τη ζωη της, να εχει μια επαγγελματικη αποκατασταση, να εχει μια ωραια ισορροπημενη συντροφικη σχεση και την παρουσια πατερα, αλλα αυτο δεν σημαινει οτι ειναι καταδικασμενη να ειναι κακια μητερα.
Επισημαινω πολυ απλα οτι δεν ειναι τοσο ευκολο να κρινουμε σωστα με γενικευσεις...καμια φορα δεν εισαι ετοιμος, αλλα ανταποκρινεσαι στη "μαχη".

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Θα σου πω παράδειγμα που μου περιέγραψε μια θεία μου πριν μερικά χρόνια με τον βίαιο άντρα της και την κόρη της. Η κόρη τότε 12-13 χρονών πήγαινε σε μια εξωσχολική δραστηριότητα κι εκεί δίπλα υπήρχε μια πλατεία και τα μικρά πριν ή μετα το μάθημα χαζεύανε λίγο στην πλατεία μέχρι να επιστρέψουν σπίτια τους. Κάποιος από την γειτονιά λέει στον μπαμπά ότι είδα την κόρη σου στην τάδε πλατεία, γυρνάει ο μπαμπάς έξαλλος στο σπίτι ρωτάει την μάνα γιατί άργησε η μικρή και η μάνα καταλαβαίνει πως μόλις επιστρέψει θα την σαπίσει στο ξύλο. Όντως μετά από λίγο η μικρή επιστρέφει και τις τρώει κανονικά χωρίς καν να ξέρει τον λόγο. Αυτός ο πατέρας ακόμα και σήμερα φαντάζομαι αν τον ρωτήσεις θα σου απαντήσει πως αυτό έτσι έπρεπε να το κάνει γιατί έπρεπε να μάθει στην κόρη του να προστατεύει τον εαυτό της, να είναι προσεκτική, να μην λέει ψέματα κτλ. Εσύ τον πιστεύεις; Αφού είναι ολοφάνερο πως το δικό του κόμπλεξ έβγαζε. Τους δικούς του φόβους, μην πάθει τίποτα η κόρη ή μη του κακολογήσουν την κόρη έβγαζε. Κι όμως αυτός αυτό το χαρακτηρίζει ως αγάπη και νοιάξιμο. Ναι αν δεν τον ένοιαζε καθόλου, θα αδιαφορούσε κιόλας κι ας του βιάζαν την κόρη στην πλατεία σκοτίστηκε, αλλά για ποιον νοιαζόταν τελικά; Για την κόρη του νοιαζόταν ή για τον εαυτό του; Μήπως αυτό που φοβόταν περισσότερο ήταν να μην χαρακτηριστεί ο ίδιος κακός ή ανεπαρκής πατέρας;

---

Δεν ειχε σκοπο να της μαθει να προστατευει τον εαυτος της και να προσεχει, αλλα να προστατεψει τον κωλο του απο το να εκτιθεται στους γειτονες. Θεωρησε οτι η κορη "εδωσε δικαιωματα" και αυτο με καποιον τροπο του ετσουξε τον εγωισμο.
Βεβαια αν τον ρωτησεις θα σου πει οτι το εκανε για το καλο του παιδιου και οτι "Αυτος ξερει!"

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Μα σχεδόν πάντα όταν μιλάμε για κακοποίηση η δικαιολογία είναι η διαπαιδαγώγηση. Ξέρεις πολλούς που παραδέχονται ότι χτυπάω το παιδί μου γιατί έχω δικά μου άλυτα θέματα, απωθημένα, καταπιεσμένα κτλ; Εγώ ελάχιστους. Οι περισσότεροι αυτό που θα σου πουν αν τους ρωτήσεις είναι οτι το κάνουν για το καλό του παιδιού, για να του μάθουν κάτι, για να το κάνουν σωστό άνθρωπο.

Θα σου πω παράδειγμα που μου περιέγραψε μια θεία μου πριν μερικά χρόνια με τον βίαιο άντρα της και την κόρη της. Η κόρη τότε 12-13 χρονών πήγαινε σε μια εξωσχολική δραστηριότητα κι εκεί δίπλα υπήρχε μια πλατεία και τα μικρά πριν ή μετα το μάθημα χαζεύανε λίγο στην πλατεία μέχρι να επιστρέψουν σπίτια τους. Κάποιος από την γειτονιά λέει στον μπαμπά ότι είδα την κόρη σου στην τάδε πλατεία, γυρνάει ο μπαμπάς έξαλλος στο σπίτι ρωτάει την μάνα γιατί άργησε η μικρή και η μάνα καταλαβαίνει πως μόλις επιστρέψει θα την σαπίσει στο ξύλο. Όντως μετά από λίγο η μικρή επιστρέφει και τις τρώει κανονικά χωρίς καν να ξέρει τον λόγο. Αυτός ο πατέρας ακόμα και σήμερα φαντάζομαι αν τον ρωτήσεις θα σου απαντήσει πως αυτό έτσι έπρεπε να το κάνει γιατί έπρεπε να μάθει στην κόρη του να προστατεύει τον εαυτό της, να είναι προσεκτική, να μην λέει ψέματα κτλ. Εσύ τον πιστεύεις; Αφού είναι ολοφάνερο πως το δικό του κόμπλεξ έβγαζε. Τους δικούς του φόβους, μην πάθει τίποτα η κόρη ή μη του κακολογήσουν την κόρη έβγαζε. Κι όμως αυτός αυτό το χαρακτηρίζει ως αγάπη και νοιάξιμο. Ναι αν δεν τον ένοιαζε καθόλου, θα αδιαφορούσε κιόλας κι ας του βιάζαν την κόρη στην πλατεία σκοτίστηκε, αλλά για ποιον νοιαζόταν τελικά; Για την κόρη του νοιαζόταν ή για τον εαυτό του; Μήπως αυτό που φοβόταν περισσότερο ήταν να μην χαρακτηριστεί ο ίδιος κακός ή ανεπαρκής πατέρας;

---

Ε καλα αλλο τι λεει ο καθενας και αλλο τι ισχυει, προφανως. Το παιδι ομως θεωρω πως ως ενηλικας μπορει να καταλαβει σε ενα βαθμο τι απο ολα ισχυε πραγματικα. Προσωπικα μπορω να θυμηθω περιπτωσεις και των δυο ειδων και μπορω να τις διακρινω.

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Λεω πως απαξ και εχει κανει παιδι καποιος που νιωθει ετοιμος, αυτο δεν σημαινει οτι θα κανει οντως καλη δουλεια, και οτι αν τυχει μια κοπελα να γκαστρωθει στα 18 ξερω γω και αποφασισει να το κρατησει, δεν σημαινει οτι θα ειναι απαραιτητα κακη μητερα επειδη δεν ηταν ετοιμη. Μπορει να το παρει αποφαση και να πιεσει τον εαυτο της να κανει το καλυτερο δυνατο και να κανει πραγματι καλυτερη δουλεια απο καποια που θυμηθηκε να κανει παιδι στα 35+ επειδη φοβηθηκε οτι της τελειωνει ο χρονος.

---

Αυτο το "καλυτερο δυνατο" που ισως να κανει, μπορει να μην ειναι αρκετο για να μη βγει το παιδι με ενα καρο ψυχολογικα και το στιγμα του "λαθους" του "Ατυχηματος" της αιτιας που η μανουλα δεν εζησε τη ζωη της, βουτηξε στις υποχρεωσεις, δεσμευτηκε και φουλαρε απο απωθημενα και κομπλεξ.
Πολλες φορες μπορει καποιος να κανει το καλυτερο δυνατον(με βαση τις ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ του και τις συνθηκες) αλλα να μην ειναι αρκετο.
Με ρωτησες κατι και σου απαντησα ενα ιδανικο ας πουμε σεναριο επιλογης να γινει ενα ζευγαρι γονεις. Και μου απαντησες σε στυλ μα ποτε δεν ξερεις, μπορει αυτο μπορει εκεινο μπορει το αλλο.
Εννοειται, οτι ΜΠΟΡΕΙ οτιδηποτε με το νομο των πιθανοτητων.

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Ε καλα αλλο τι λεει ο καθενας και αλλο τι ισχυει, προφανως. Το παιδι ομως θεωρω πως ως ενηλικας μπορει να καταλαβει σε ενα βαθμο τι απο ολα ισχυε πραγματικα. Προσωπικα μπορω να θυμηθω περιπτωσεις και των δυο ειδων και μπορω να τις διακρινω.

---

Δυστυχώς δεν μπορεί πάντα Ναταλία. Έχουμε χοντρές άμυνες όλοι μας απέναντι στην γονεική αγάπη, θέλει πολλή δουλειά με τον εαυτό του κάποιος και επεξεργασία για να μπορέσει να παραδεχτεί και να δει καθαρά οτι πχ "ο πατέρας μου με χτυπούσε γιατί νοιαζόταν για τον κόσμο κι όχι για μένα" ή οτι " η μάνα μου με έδερνε γιατί είχε δικά της απωθημένα κι απλά ήμουν ο εύκολος στόχος". Δεν είναι εύκολο να παραδεχτείς τέτοια για τους ανθρώπους που σε μεγάλωσαν. Ξέρεις τι λέει αυτή η κόρη για αυτόν τον πατέρα ; Οτι εντάξει, αν δεν έτρωγε και ξύλο δεν θα γινόταν και καλός άνθρωπος!!! Κι αυτός είναι ο ίδιος πατέρας που έγραψα πιο πάνω που τον μεγάλο γιο τον έσερνε με το αυτοκίνητο. Για να τον διαπαιδαγωγήσει κι αυτόν, γιατί ήταν ζωηρός κι ανυπάκουος. Τώρα ο μεγάλος γιος είναι αλκοολικός κι ο πατέρας ακόμα τον κατηγορεί για άχρηστο, ούτε καν διανοείται πως αυτός μπορεί να έχει μερίδιο ευθύνης και η κόρη είναι το καμάρι του γιατί παντρεύτηκε και του έκανε εγγόνια.

Συχνά, όσο κι αν με την λογική μπορεί να πιστεύουμε τα αντίθετα, υποσυνείδητα ή δεν ξέρω πως, μας γίνονται βίωμα και περνάει και σε μας αυτή η συμπεριφορά, έστω σε βελτιωμένη έκδοση. Αν εγώ για παράδειγμα έχω συνδέσει την αγάπη του πατέρα μου με το ότι με πλάκωνε και στο ξύλο κάθε φορά που ήθελε να με προστατεύσει, να με φροντίσει κτλ, αυτό θα το κουβαλάω. Αν αυτή την συμπεριφορά μέσα μου την έχω ερμηνεύσει ως αγάπη και νοιάξιμο, όσο κι αν ως ενήλικας μπορεί να είμαι κατά της βίας στο παιδί μου πχ, αυτό θα το βγάλω κάπου αλλού. Θέλει τρομερή δουλειά με τον εαυτό μου μετά για να μπορέσω να διαχωρίσω την αγάπη από όλα αυτά που μπορεί να είναι απωθημένα ή οτιδήποτε άλλο

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Αυτο το "καλυτερο δυνατο" που ισως να κανει, μπορει να μην ειναι αρκετο για να μη βγει το παιδι με ενα καρο ψυχολογικα και το στιγμα του "λαθους" του "Ατυχηματος" της αιτιας που η μανουλα δεν εζησε τη ζωη της, βουτηξε στις υποχρεωσεις, δεσμευτηκε και φουλαρε απο απωθημενα και κομπλεξ.
Πολλες φορες μπορει καποιος να κανει το καλυτερο δυνατον(με βαση τις ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ του και τις συνθηκες) αλλα να μην ειναι αρκετο.
Με ρωτησες κατι και σου απαντησα ενα ιδανικο ας πουμε σεναριο επιλογης να γινει ενα ζευγαρι γονεις. Και μου απαντησες σε στυλ μα ποτε δεν ξερεις, μπορει αυτο μπορει εκεινο μπορει το αλλο.
Εννοειται, οτι ΜΠΟΡΕΙ οτιδηποτε με το νομο των πιθανοτητων.

---

Ο μονος λογος που στο λεω αυτο ειναι για να μην κρινεις με τοση ευκολια αλλους γονεις σαβ.
Μπορει το καλυτερο δυνατο στη περιπτωση που λεω να ειναι καλυτερο απο της "ωριμης" μανουλας. Ειναι και θεμα χαρακτηρα. Κατα τα αλλα δεν διαφωνω σε κατι απο οσα λες. Η ενσταση μου εγκειται με την ευκολια με την οποια κρινεις μονο. Ναι υπαρχουν πολλες γυναικες που κανανε νεες παιδια και τα καναν σα τα μουτρα τους και υπαρχουν και πολλες που τα μεγαλωσαν μια χαρα. Προφανως αυτες οι περιπτωσεις δεν θα ειναι μελη στο φορουμ.

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Ο μονος λογος που στο λεω αυτο ειναι για να μην κρινεις με τοση ευκολια αλλους γονεις σαβ.
Μπορει το καλυτερο δυνατο στη περιπτωση που λεω να ειναι καλυτερο απο της "ωριμης" μανουλας. Ειναι και θεμα χαρακτηρα. Κατα τα αλλα δεν διαφωνω σε κατι απο οσα λες. Η ενσταση μου εγκειται με την ευκολια με την οποια κρινεις μονο. Ναι υπαρχουν πολλες γυναικες που κανανε νεες παιδια και τα καναν σα τα μουτρα τους και υπαρχουν και πολλες που τα μεγαλωσαν μια χαρα. Προφανως αυτες οι περιπτωσεις δεν θα ειναι μελη στο φορουμ.

---

Ποιος ξερει τι μπορει οντως να ισχυει?
Μπορει εγω να κρινω ευκολα τους γονεις επειδη ζω μαζι τους ξανα και τρωω τονους μαλακιων. Μπορει εσυ επειδη βρισκεσαι σε αλλη χωρα να νιωθεις την αναγκη να αναλαβεις την υπερασπιση τους.
Κανεις δεν μπορει να ειναι αντικειμενικος.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Δυστυχώς δεν μπορεί πάντα Ναταλία. Έχουμε χοντρές άμυνες όλοι μας απέναντι στην γονεική αγάπη, θέλει πολλή δουλειά με τον εαυτό του κάποιος και επεξεργασία για να μπορέσει να παραδεχτεί και να δει καθαρά οτι πχ "ο πατέρας μου με χτυπούσε γιατί νοιαζόταν για τον κόσμο κι όχι για μένα" ή οτι " η μάνα μου με έδερνε γιατί είχε δικά της απωθημένα κι απλά ήμουν ο εύκολος στόχος". Δεν είναι εύκολο να παραδεχτείς τέτοια για τους ανθρώπους που σε μεγάλωσαν. Ξέρεις τι λέει αυτή η κόρη για αυτόν τον πατέρα ; Οτι εντάξει, αν δεν έτρωγε και ξύλο δεν θα γινόταν και καλός άνθρωπος!!! Κι αυτός είναι ο ίδιος πατέρας που έγραψα πιο πάνω που τον μεγάλο γιο τον έσερνε με το αυτοκίνητο. Για να τον διαπαιδαγωγήσει κι αυτόν, γιατί ήταν ζωηρός κι ανυπάκουος. Τώρα ο μεγάλος γιος είναι αλκοολικός κι ο πατέρας ακόμα τον κατηγορεί για άχρηστο, ούτε καν διανοείται πως αυτός μπορεί να έχει μερίδιο ευθύνης και η κόρη είναι το καμάρι του γιατί παντρεύτηκε και του έκανε εγγόνια.

---

Συνηθως η αληθεια ελισαβετ ειναι καπου στη μεση...ειναι μιξ μεταξυ και των δυο περιπτωσεων...εγω δεν ειχα προβλημα να εντοπισω και να παραδεχτω τα απωθημενα της μητερας μου.