Σκεψεις εν ωρα κρισης...

ΓΛΥΚΙΑ ΘΑΛΠΩΡΗ



Θέλω πίσω
τη θαλπωρή
των πρώτων εκείνων χρόνων
την αίσθηση
του αφρού πάνω στο κύμα
την γαλήνη
της αμόλυντης ασφάλειας
θέλω την τρικυμία της ανεμελιάς
και το γυμνό μικρό μου σώμα
να το ρίχνω
σε δοκιμασίες

με την ύλη
με το δέρμα
να φωνάζω
να τσιρίζω
φράγμα να μην είναι κανένα
ανάμεσα σε μένα
και την αληθινή εμένα
τόσο απλά
και τόσο φυσικά
μια πληρότητα
σαν βότσαλο
στο χέρι
με το πέπλο της θολούρας
την υφή της χαραυγής
και την περιέργη γεύση που
εχει το σκοτάδι
και η ημέρα.

Θύμησες
των παλιών στιγμών
εκείνων
που έμειναν ανεξίτηλες
για πάντα
τόσο
μελαγχολικά
αιώνια.


http://www.youtube.com/watch?v=8AwxXQZt8DA

Σε ευχαριστώ και εσένα weird μου και την Άρση για τα όμορφα λόγια σας

αλλά και για τα τόσο αγγιχτικά ποιήματα σας που όταν τα διαβάζω δεν βρισκω τα λόγια που να είναι ταιριαστά και αντάξια για να δείξω τι έντονα συναισθήματα μου βγάζουν...

Με εμπνέετε κι εμένα καμιά φορά, όπως χτες το βράδυ:)

Εμένα ανώνυμη μου αρέσει που γράφεις ΠΟΛΥ άμεσα,πολύ αληθινά.Στα λίγα ποιήματα που έγραψες εδώ είναι σαν να μην υπάρχει ούτε ένα περιττό(ψεύτικο) \'και\'.
Είναι αληθινά κ στο αληθινό υπάρχει πάντα πολύ μεγάλη ομορφιά.Ειδικά το άλλο που σου έγραψα με άγγιξε πολύ,ήταν σαν να το ζούσα.
:)))))

Σ\'ευχαριστώ Άρση μου! Νιώθω πολύ όμορφα που μου το λέτε αυτό, αλήθεια:)

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΠΟΥ ΔΙΑΒΗΚΑΜΕ


Αχ εκείνοι οι ατελείωτοι
δρόμοι
τότε που ακόμα συναντιόμασταν
κάτι πρωινά του Σαββάτου
και μύριζε ο αέρας
λεβάντα και άνθη
ουράνια που
κατέβηκαν στη γη

τότε που λίγο ακουμπήσαμε
ο ένας τον άλλο
στην άκρη
κι ήταν απαλά τόσο
που δεν τρόμαξε κανείς
απο τη σιωπή
της επαφής και
της στιγμής το βλέμμα

τότε που
πλάθαμε τραγούδια με τον
πόνο μας
και κάναμε
την πληγή
εναν μικρό χαρταετό
φτιαγμένο απο
το ίδιο χέρι

κάθε βδομάδα τον πετούσαμε
και μετά
εμεινε το έθιμο
για να θυμόμαστε
τις φορές τις τόσες
που το τότε
ήταν τώρα
που ερχότανε
της αγκαλιάς
η ώρα
και του μαζί.

Πόσο ψεύτικα
μοιαζουν απο μακριά
τα αλλοτινά
καμώματά μας
και πως ξεθωριάζει
έτσι το χρώμα
η απόσταση
τόσο
που τα συναισθήματα
μαραίνονται
σαν τριαντάφυλλα
αποξηραμένα
όμορφα θλιμμένα.

κι η θαλπωρή
μένει μια στάλα μνήμης
μέσα στον χώρο
του μυαλού
να ανεμίζει σαν σημαία
για τους παλιούς αγώνες
τότε που ακόμα
ήμαστε παιδιά

χαμένοι στις αλήθειες μας
μακριά απο τον κόσμο
δοσμένοι
ολόψυχα
αναμεταξύ μας
δεθήκαμε
κι έμεινε η θηλή
να ξεμακραίνει..

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Εμένα ανώνυμη μου αρέσει που γράφεις ΠΟΛΥ άμεσα,πολύ αληθινά.Στα λίγα ποιήματα που έγραψες εδώ είναι σαν να μην υπάρχει ούτε ένα περιττό(ψεύτικο) \'και\'.
Είναι αληθινά κ στο αληθινό υπάρχει πάντα πολύ μεγάλη ομορφιά.Ειδικά το άλλο που σου έγραψα με άγγιξε πολύ,ήταν σαν να το ζούσα.
:)))))

---

Αρσι μου, βρίσκω εξαιρετικά εύστοχα αυτά που λες για τη γραφή της Ανώνυμης! Συμφωνώ απόλυτα...
Με εντυπωσιάζει η οξυδέρκεια των λεπτομερών παρατηρήσεών σου στα γραπτά μας.

Είσαι μια καλή κριτικός. :)

Quote:

---

Originally posted by weird
Είσαι μια καλή κριτικός. :)

---

Γούστο θα έχει weird μου,τελικά τόση μανία που έχω με την τέχνη,το ταλέντο μου να είναι κριτικός!
Μου το ξαναείπαν αυτό!!!!!!

Ο καλός κριτικός προϋποθέτει να είναι και καλός δημιουργός :)

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Ο καλός κριτικός προϋποθέτει να είναι και καλός δημιουργός :)

---

Άρα πάπαλα κ ο κριτικός....

ίσα ίσα...Γράφεις πολύ ωραία Άρσι.
Άρα δηλαδή και όσα καλά μας γράφεις δεν ισχύουν; :)

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
ίσα ίσα...Γράφεις πολύ ωραία Άρσι.
Άρα δηλαδή και όσα καλά μας γράφεις δεν ισχύουν; :)

---

Εσύ είσαι έξυπνη συμμαθήτρια(πετάγομαι στο άλλο θέμα τώρα) δε μένεις με τίποτα!
Σοβαρά τώρα ανώνυμη,μπορεί να γράφω,αλλά δεν ασχολούμαι.Τι κ αν γράφω απλά σκέψεις μου(σ\'ευχαριστώ πολύ κ για τα λόγια σου)στη χάση κ στη φέξη(εντάξει στην εφηβεία έγραφα αδιάκοπα αλλά κ πάλι μόνο σκέψεις).Κ ενώ μ\'αρέσει οτιδήποτε έχει σχέση με την τέχνη δεν ασχολούμαι με τπτ.Δεν έχω ολοκληρώσει κάτι,εκτός από ένα διήγημα.Τα ίδια κ με το χορό.Δεν είμαι καν δημιουργός,όχι καλή κιόλας.Μπορεί να έχω ίσως κάποιες ικανότητες.Μπορεί κ ανεκμετάλευτες.
Κ άντε πάλι στο θέμα της ημέρας που είμαι κούτσουρο!
Για όλα φταίνε τα σχέδια!!!!

Όσο για την κριτική που έκανα σε σας για μένα ισχύει ακράδαντα.

Το ίδιο τότε και η δική μας κριτική ισχύει και ακόμα περισσότερο.

Ξέρεις πολλές φορές, οι άλλοι βλέπουν κάτι πιο καθαρά από ότι μπορούμε να δούμε εμείς. Αυτό οφείλεται κυρίως σε μας και το πόσο πιστεύουμε σε μας.

Εγώ θα μείνω σε αυτό που λες: \"Μπορεί να έχω ίσως κάποιες ικανότητες.Μπορεί κ ανεκμετάλευτες.\"
Αλλά το κάποιες θα το αντικαταστήσω αν μου επιτρέπεις με αρκετές έως πολλές:)

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Εγώ θα μείνω σε αυτό που λες: \"Μπορεί να έχω ίσως κάποιες ικανότητες.Μπορεί κ ανεκμετάλευτες.\"
Αλλά το κάποιες θα το αντικαταστήσω αν μου επιτρέπεις με αρκετές έως πολλές:)

---

Σε ευχαριστώ πολύ:)

Άνεμε έλα και πάρε με!

Πάρε και πέταξέ με!

Σ ενα μικρό απύθμενο
λειβάδι....

με τη βροχή να με ακουμπά
χαμογελαστά
να ψιθυρίζει
χίλια μικρά χαμόγελα!
Μεγάλα φωτεινά
που είναι όλα
όταν ανέμελα φερθείς
και ταπεινά
στις λίγες εκείνες
ώρες


Ω! Ξέρω να σε εκτιμώ
ακόμα κι όταν μου έρχεσαι
ντυμένη με φτηνά φορέματα
εκείνα τα αφτιασίσωτα
που στολίζουν τον απέριττο λαιμό σου

Μέσα σε χόρτα άγρια
και τη χλωρή μου ανάσα!
Ελα και πάρε με θάλασσα
πάρε και πέταξέ με!
Πάνω στη φεγγαρόστρατα
θα πλέξω το τραγούδι

του κύματος και της βοής αυτών
που έιναι να ρθουν

Μελλούμενα μελλούμενα
χίλια μύρια θαύματα
κι οπτασίες
ανείπωτα
και εν δυνάμει...

Ύπαρξη πόσο σε αγαπώ!
Πλέω μέσα σου...

βαθιά...
βαθιά...

Όνειρα μπλε
θαλασσινά
άλλοτε άγρια
άλλοτε όμορφα
άλλοτε άσχημα
άλλοτε φοβισμένα.

Βουτώ!
Μέσα σας πλέω
στη δίνη σας
αφήνομαι.

Όνειρα εσείς και ψυχή μου
πόσο μοιάζετε!

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Όνειρα μπλε
θαλασσινά
άλλοτε άγρια
άλλοτε όμορφα
άλλοτε άσχημα
άλλοτε φοβισμένα.

Βουτώ!
Μέσα σας πλέω
στη δίνη σας
αφήνομαι.

Όνειρα εσείς και ψυχή μου
πόσο μοιάζετε!

---

Πολύ ωραίο ανώνυμη!

Άρσι μου κοκκινίζω:) Σ\'ευχαριστώ καλή μου!

Μάλλον με επηρέασε η προχθεσινή μας συζήτηση για θαλασσινές βουτιές:)

Ονειρα σεις και ψυχή μου πόσο μοιάζετε!!!!
υπέροχη φράση Ανώνυμη!
Δυνατή :)

ΣΟΝΑΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ


Όταν η κάθε ελπίδα λιώνει
σαν αχνοφέγγισμα χιονιού
έρχονται κάτι βράδια

αχ εκείνα τα βράδια...

που πάλλεται ολοζώντανη
μέσα στο σώμα μου η ψυχή
αχ αυτή η ψυχή...
σαν χτες, χρόνια ολόκληρα
σαν χτες μήνες ολόκληροι
και κάτι αιώνες που περίσσεψαν
στη ζυγαριά του χρόνου

Είναι κάτι στιγμές
κάτι μαγικές στιγμές
που απαράμιλλο το παρόν
με το παρελθόν μα
όλο λάμπει
κι είναι κάτι βράχια
τραχιά τόσο
που γίνονται ανυπόστατα
αγγίζουν το κενό
μεταιωρίζονται
σαν τις νησίδες στο ακρογυάλι
του ονείρου

Και είναι κάτι όνειρα
που μυρίζουν θύμησες
αχ αυτές οι θύμησες
που με τριγυρνούν
της ζωής που έζησα
κι εκείνης της άγνωστης
που τόσο δική μου ήταν

Σαν μια αίσθηση
μια μυρουδιά φευγαλέα
τόσο
που μένει χαραγμένη
βαθιά μέσα
στις κόχες των ματιών
όταν μετρούν τα άστρα
με τ\' άπειρο φλερτάροντας

Κι απο πηλό κι απο τον άνεμο
κάτι στέρεο έχτισα
ψηλά το τοποθέτησα
να μοιάζει με τ\' όνειρο παιδιού
με μια πυγολαμπίδα
μικρή μα τόσο
σημαντική
που εντυπώθηκε μέσα μου
ανεξήτιλα
το παράδοξο
φέγγισμά της

Αχ οι άνθρωποι
τι πλάθουν...

δρόμους ολάκερους
να τους διαβούν
πανηγύρια και χορούς
να τους χορέψουν
και παιχνιδίσματα
στην άκρη του γκρεμού

Ετσι κι εσύ...

Δώσε μου τα μάτια σου
αυτά τα απύθμενα μάτια σου
τότε που συναντιόμαστε
κρυφά απο όλους
μα κυρίως
απο μας κρυφά

Σαν να παραβιάζαμε το αόρατο
και το ανείπωτο
κάνοντάς τα ορατό και
ειπωμένο
σαν εκείνη τη μικρή άβυσσο
που γαλουχήσαμε
στ\' ανάμεσα
γιατί μας άρεζε να την έχουμε
πλεούμενο
στις άγριες πλαγιές
στις ήσυχες μεριές
και τις αθόρυβες κουβέντες

Αχ ρέμβη καλοκαιρινή
με ενα τραγούδι τζιτζικα
έλα και σκέπασέ με
πάρε τις έγνοιες μακριά
σαν να μουν δυό χρονών
κι όλο να αρμένιζα
στης πλάσης
την θαυματουργή
εικόνα.

ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ

Μέσα εκεί
που δεν περίμενες
μέσα εκεί
που δεν άγγιξες
στο αίνιγμα το δυσεπίλυτο
στο δύσκολο τραγούδι
αυτό που σπρώχνει το μέσα
έξω

έρχεσαι σαν να σε περίμενα
μέσα εκεί
στα σκοτεινά
μέσα εκεί
στα υπόγεια
σαν χάρμα οφθαλμού να μοιάζεις
με τα γλυκά σου μάτια
και τα χαμόγελα
που ναι γλυκα
κι εκείνα

πως να το πιάσεις
το απρόσμενο
Πως να το φυλακίσεις
εκεί κάπου σιμά
στ απροσδιόριστο.

ΜΕΓΑΛΩΣΑ

Μαμά, Μπαμπά
ξύπνησα!
Τι ωραία ηλιόλουστη μέρα!
Έρχομαι από το κρεβάτι μου
τρέχοντας στο δικό σας
μα εσείς κοιμάστε
φωνάζω όλο χαρά
να με ακούσετε
σας ξεσκεπάζω από το ζεστό σας πάπλωμα
να δείτε
πόσο μεγάλωσα!
Δείτε!

Μα εσείς κοιμάστε...
Δεν πειράζει
που εσείς δεν το βλέπετε
ή δεν είστε πια εκεί να το δείτε
αν σας έχασα πια...
για πάντα...

Εγω το βλέπω πια
Μεγάλωσα
έστω και ένα μικρό δακτυλάκι
για μένα είναι η αρχή!

Σας φιλώ
στο ζεστό σας κρεβάτι

και εγώ πάω να συνεχίσω τον πρωινό μου περίπατο
στη ζωή.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
ΜΕΓΑΛΩΣΑ

Μαμά, Μπαμπά
ξύπνησα!
Τι ωραία ηλιόλουστη μέρα!
Έρχομαι από το κρεβάτι μου
τρέχοντας στο δικό σας
μα εσείς κοιμάστε
φωνάζω όλο χαρά
να με ακούσετε
σας ξεσκεπάζω από το ζεστό σας πάπλωμα
να δείτε
πόσο μεγάλωσα!
Δείτε!

Μα εσείς κοιμάστε...
Δεν πειράζει
που εσείς δεν το βλέπετε
ή δεν είστε πια εκεί να το δείτε
αν σας έχασα πια...
για πάντα...

Εγω το βλέπω πια
Μεγάλωσα
έστω και ένα μικρό δακτυλάκι
για μένα είναι η αρχή!

Σας φιλώ
στο ζεστό σας κρεβάτι

και εγώ πάω να συνεχίσω τον πρωινό μου περίπατο
στη ζωή.

---

Δε μου αρέσει να γράφω σχόλια για κάθε ποιήμα που διαβάζω,αλλά ακόμα μια φορά δε μπορώ να μη γράψω πόσο πολύ μου άρεσε:)

Αχ Άρσι μου σ\'ευχαριστώ. Πολύ!
Ούτε εγώ συνειδητοποιώ αν είναι ωραία ή όχι αυτά που έχω γράψει.
Τα γράφω εδώ σαν ημερολόγιο, αποτύπωση, σαν ένα είδος θεραπείας.

Ωστόσο, χαίρομαι διπλά και τριπλά που σας αρέσουν!

Ρόλοι

Πόσους ρόλους αλλάξαμε
εμεις οι τρεις
στο σπίτι μας
σε όλη μας τη ζωή.

Ποτέ κανείς μας
δεν πήρε
δεν κράτησε
το ρόλο που έπρεπε.

Γι\'αυτό ποτέ
δε συναντήσαμε πραγματικά ο ένας τον άλλο.

Μόνο στιγμές
φευγαλέες
που πέταξαν
φτερουγίζοντας
μακριά.
Τότε μόνο.
Πόσο πολύτιμες ήταν!

Σταματώ
ή τουλάχιστον προσπαθώ
να σταματήσω
αυτή την εναλλαγή ρόλων.

Γιατί αν και δεν κατάφερα ποτέ να συναντήσω εσας
όσο κι αν το ήθελα
με όλη μου την ψυχή

Οφείλω
και θέλω
να συναντήσω εμένα.

κοριτια sos νιωθω απεσια σημερα.ολη μερα ειμαι σαν να αποβλακωμενη παλυ.δεν την παλευω,νυσταζω,νιωθω φοβερη αδιναμια και ειμαι σαν φυτο .τι με επιασε παλι?ουφ.αμαν πια.

Μαρία μου
πρώτα πρώτα προσπάθησε να χαλαρώσεις. Πραγματικά δεν πρόκειται να πάθει κάτι η υγεία σου από αυτά τα συμπτώματα.
Θυμάσαι κάτι που λέγαμε πριν από λίγο καιρό; Είχες πει ότι θα άρχιζες ψυχοθεραπεία.

Δεν αρχισα.Μα απο την στιγμη π περνω φαρμακα πρεπει να νιωθω δυσφορια?δεν ξερω τι μυ γινεται σημερα.Επερνα ζαναξ για 15 μερες τα μηωσα με συνβουλη γιατρου αλλα τα ξαναρχσισα μονη και τα κοβω παλυ σταδιακα.ειναι πολυ μικρη δοση 0.25 δεννομιζω να παθω εξη

Να συμβουλευτείς ξανά το γιατρό σου για τη δοσολογία.
Πιστεύω Μαρία ότι με την παράλληλη ψυχοθεραπεία η δυσφορία που νιώθεις θα φύγει.

ma αφου ειναι σωματικο αυτο π νιωθω.τεσπα με το ζαναξι ηρεμισα .

Quote:

---

Originally posted by panikoula
Δεν αρχισα.Μα απο την στιγμη π περνω φαρμακα πρεπει να νιωθω δυσφορια?δεν ξερω τι μυ γινεται σημερα.Επερνα ζαναξ για 15 μερες τα μηωσα με συνβουλη γιατρου αλλα τα ξαναρχσισα μονη και τα κοβω παλυ σταδιακα

---

Πανικούλα μου ελπίζω να είσαι καλύτερα.Εγώ νομίζω πρώτον μπορεί να έτυχε,όλες τις μέρες δεν είμαστε καλά κ δεύτερον επειδή παίζεις με τη δοσολογία μόνη σου.Καλύτερα να ρωτάς το γιατρό για οτιδήποτε αφορά τη δοσολογία.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
ΜΕΓΑΛΩΣΑ

Μαμά, Μπαμπά
ξύπνησα!
Τι ωραία ηλιόλουστη μέρα!
Έρχομαι από το κρεβάτι μου
τρέχοντας στο δικό σας
μα εσείς κοιμάστε
φωνάζω όλο χαρά
να με ακούσετε
σας ξεσκεπάζω από το ζεστό σας πάπλωμα
να δείτε
πόσο μεγάλωσα!
Δείτε!

Μα εσείς κοιμάστε...
Δεν πειράζει
που εσείς δεν το βλέπετε
ή δεν είστε πια εκεί να το δείτε
αν σας έχασα πια...
για πάντα...

Εγω το βλέπω πια
Μεγάλωσα
έστω και ένα μικρό δακτυλάκι
για μένα είναι η αρχή!

Σας φιλώ
στο ζεστό σας κρεβάτι

και εγώ πάω να συνεχίσω τον πρωινό μου περίπατο
στη ζωή.

---

Δεν μπορώ να βάλω σε λόγια, την συγκίνηση που ένιωσα και νιώθω ακόμα διαβάζοντας αυτό.

Κρατώ ως αγαπημένη ( και πιο πονετική για μένα ) φράση, το \"δεν πειράζει που εσείς δεν το βλέπετε\"...

Θέλω να αφήσω το συναίσθημα να μιλήσει πηγαίο...

Μεγαλώνεις αγάπη μου!
Αχ αγάπη μου πόσο σε αγαπώ.

Ολα δεν έφυγαν καρδιά μου.
Είναι εκεί ψυχή μου.

Να τα αγγίξεις με το μικρό σου δαχτυλάκι,
να τα γευτείς,
να τα φιλήσεις,
ομορφιά μου.

Ολα για σένα,
που αποφάσισες να τα ζήσεις.

Στον περίπτατό σου
τον ηλιόλουστο...
μικρή μου ηλιαχτίδα!
Μεγτάλο μου φεγγάρι.

Τα πρώτα βήματα
είναι αυτά που μένουν
χαραγμένα
γλύκα μου.
Ζήσε τα με τον ολοδικό σου τρόπο.

Τόσο ενήλικα μόνη
και τόσο ενήλικα \"μαζί\".

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Ρόλοι

Πόσους ρόλους αλλάξαμε
εμεις οι τρεις
στο σπίτι μας
σε όλη μας τη ζωή.

Ποτέ κανείς μας
δεν πήρε
δεν κράτησε
το ρόλο που έπρεπε.

Γι\'αυτό ποτέ
δε συναντήσαμε πραγματικά ο ένας τον άλλο.

Μόνο στιγμές
φευγαλέες
που πέταξαν
φτερουγίζοντας
μακριά.
Τότε μόνο.
Πόσο πολύτιμες ήταν!

Σταματώ
ή τουλάχιστον προσπαθώ
να σταματήσω
αυτή την εναλλαγή ρόλων.

Γιατί αν και δεν κατάφερα ποτέ να συναντήσω εσας
όσο κι αν το ήθελα
με όλη μου την ψυχή

Οφείλω
και θέλω
να συναντήσω εμένα.

---

Θα πιώ
ένα κρασί
απο άστρα μεθυσμένα
της φιλίας μας
σ ενα ποτήρι
ολομέταξο
κάτω απο τον
νυχτερινό ήχο
της σιωπής
στην υγειά σου!

Σε αυτό που θέλεις και οφείλεις να κάνεις.
Στην αληθινότητά σου!
Στην υγεία σου!

Πού βρίσκεσαι ζωή?
Ελα λίγο έξω απο την πόρτα μου.

Συνήθισα να σε βρίσκω
μέσα σε χάρτινες κούκλες
ακριβή ομοιώματα
μαγκωμένα λόγια
και συμβατικές χειρονομίες

Πού βρίσκεσαι ζωή
και γιατί δεν σε βλέπω?
Πάντα ήθελα
κάπου να σε παραχώσω μα..
επαναστατούσες
σαν το νερό
που φεύγει απο τα χέρια
άτιμο νερό


Είσαι ζόρικη ζωή,
όταν σου στέλνω παραγγελία με στήνεις

Πάντα ήμουνα αλλού
όταν εσύ με ήθελες στο κάπου
αλλά δίπλα στην πόρτα σου
παρόλαυτά
για να μπορείς να μ επιθυμείς
ίσα να μ ονειρεύεσαι
Μην φοβάσαι!
Πλησίασε σε όλα
τα αλλού
τα χαοτικά
αφέσου στο άπειρο πλήθος τους
γιατί χωρίς το ρίσκο
και το αβέβαιο
και το ανέλεγκτο
θα νιώΘεις
μόνο τη σκιά μου.

Σας ευχαριστώ...
Μα δε βρίσκω τόσο όμορφα λόγια ούτε να εκφράσω πόσο με άγγιξαν τα δικά σας ποιήματα ούτε για να σας ευχαριστήσω για το πόσο με συγκινείτε...

weird μου
θα κρατήσω το τελευταίο.
Ενήλικα μόνη και ενήλικα μαζί.

Στην υγειά μας, στη ζωή μας...

Quote:

---

Originally posted by weird
Πού βρίσκεσαι ζωή?
Ελα λίγο έξω απο την πόρτα μου.

Συνήθισα να σε βρίσκω
μέσα σε χάρτινες κούκλες
ακριβή ομοιώματα
μαγκωμένα λόγια
και συμβατικές χειρονομίες

Πού βρίσκεσαι ζωή
και γιατί δεν σε βλέπω?
Πάντα ήθελα
κάπου να σε παραχώσω μα..
επαναστατούσες
σαν το νερό
που φεύγει απο τα χέρια
άτιμο νερό


Είσαι ζόρικη ζωή,
όταν σου στέλνω παραγγελία με στήνεις

---

Φοβερό...

ΣΗΜΑΔΙΑ Τ\' ΟΥΡΑΝΟΥ.



Απαλά
έτσι θέλω
να ακουμπώ
τις λέξεις

Να τις γεμίζω
με αρώματα
και πινελιές
Να τις εξυμνώ

Κι απο λέξεις
θα γκρεμιστεί
το τίποτα

Απο λέξεις
θα φτιαχτεί
το κάτι.

Αχνά
ακούγονται
οι φθόγγοι
και τα φωνήετνά
που ανασαίνουν
μέσα τους

Νανούρισμα
ανεπαίσθητο
κι αθόρυβο...

Εχουν
Οι λέξεις
τα μυστικά
τους
κρατάν
κρυφά το δάκρυ μου
στο σώμα τους

Σαν άστρο μακρινό
το καθρεπτίζουν
κάτω απο το φως
τις παλλόμενης
αύρας τους.

Εξευμενίζουν
την οργή
καθώς
Θρυψαλλάκια μικρά
και αδαμάντινα
γεννιούνται
στο διάβα τους.

Μικρά
μικρά σημάδια
στο πέρας του
ουρανού.

ΗΣΟΥΝΑ ΠΛΟΥΣΙΑ


Ήσουνα πλούσια
Πληθωρική
Τόσο γεμάτη
Και έντονη
Δεν χώραγες
Μέσα στα μικρά τα χέρια
Στο μικρό μου στέρνο
Έκατσες σαν κατακάθι.

Ήσουν απέραντη
Πολύ
Για τα μικρά μου μάτια
Ήθελαν να ανταμώσουν
την εικόνα σου
Δεν άντεχαν
Δεν χώραγαν

Έμεινα να προσπαθώ
Να σε χωνέψω
Να σε συλλάβω
Να σε κατακτήσω
Λίγο λίγο
Στα χρόνια π’ ακολούθησαν

Ακόμα με στοιχειώνεις
Τα βράδια
Αλύπητα
Δεν χωράς
ούτε στα όνειρά μου

Ακόμα όλα στάζουν
Το άρωμά σου
Δεν μένει χώρος σ άλλα αρώματα
Δεν μένει χώρος για πολλά

Μόνο για λίγα
Για κείνα τα λίγα που
Σε θυμίζουν…
Τόσο άπλετο ήταν το βήμα σου
Που ακόμα τρέχω να σε φτάσω

Μήπως μια μέρα
Μπορέσω να σ αφήσω
Πίσω μου
Εκεί που ανήκεις.

Quote:

---

Originally posted by weird
ΗΣΟΥΝΑ ΠΛΟΥΣΙΑ


Ήσουνα πλούσια
Πληθωρική
Τόσο γεμάτη
Και έντονη
Δεν χώραγες
Μέσα στα μικρά τα χέρια
Στο μικρό μου στέρνο
Έκατσες σαν κατακάθι.

Ήσουν απέραντη
Πολύ
Για τα μικρά μου μάτια
Ήθελαν να ανταμώσουν
την εικόνα σου
Δεν άντεχαν
Δεν χώραγαν

Έμεινα να προσπαθώ
Να σε χωνέψω
Να σε συλλάβω
Να σε κατακτήσω
Λίγο λίγο
Στα χρόνια π’ ακολούθησαν

Ακόμα με στοιχειώνεις
Τα βράδια
Αλύπητα
Δεν χωράς
ούτε στα όνειρά μου

Ακόμα όλα στάζουν
Το άρωμά σου
Δεν μένει χώρος σ άλλα αρώματα
Δεν μένει χώρος για πολλά

Μόνο για λίγα
Για κείνα τα λίγα που
Σε θυμίζουν…
Τόσο άπλετο ήταν το βήμα σου
Που ακόμα τρέχω να σε φτάσω

Μήπως μια μέρα
Μπορέσω να σ αφήσω
Πίσω μου
Εκεί που ανήκεις.

---

Πολύ ωραίο.

Aνυπαρξία.





Εγώ κι εγώ.Σιωπή.Δεν ακούω τίποτα.Που είμαι?υπάρχω?

-Που είσαι?Λύσαξα να σε βρω κι εσύ εκεί του κεφαλιού σου.Να κερδίζεις στο κρυφτό.
Μίλα μου,μ\'έχεις εξοργίσει.

-Χα,όταν με είχες δε με ήθελες.Τώρα κάτσε μόνη σου.Ψυχρή λογική.

-Μίλησες!Που είσαι?Έλα κοντά μου.Δεν έχω άλλον από σένα.Δε μπορώ χωρίς εσένα.

-....(σιωπή)

-Σκύβω μπροστά σου και σου λέω πως ακόμα κι αν ξεσκίστηκα,ακόμα κ αν έπεσα απ\'τον 8ο έχοντας εσένα δίπλα μου,δε μπορώ χωρίς εσένα.
Μού λεγες,μου λεγες κ γω σ\'άκουγα στο καθετί.Ξαφνικά έγινα ένα με το χώμα,ένιωσα ανάπηρη,διαλυμένη και τότε σ\'έδιωξα για πάντα από κοντά μου,από φίλη μου.Από μια φίλη που έβαζα πάντα πάνω από μένα.
Τώρα κατάλαβα πως δεν έφταιξες εσύ αλλά εγώ που παραχωρούσα τη θέση μου αβίαστα και σ\'ακολουθούσα αμέτοχη.
Καμιά μας δε θα βρει γαλήνη χωρίς την άλλη.Συγχώρεσέ με κι έλα κοντά μου.

-Μπορείς να με αγαπήσεις πραγματικά?Να με υπολογίσεις πραγματικά?Να με σεβαστείς?

-Που είσαι,δε σε βλέπω....
Δεν ξέρω να σου πω.Ξέρω πως χώρια σου είμαι μισή αγαπημένη μου φίλη συναίσθημα,άλλο μου μισό.Έλα να αγκαλιαστούμε...

-Κ γω είμαι μισή αλλά κ θυμωμένη μαζί σου.Μπορείς να αντέξεις τον θυμό μου?

-Αφού άντεξα τη σιωπή σου,μπορώ να αντέξω κ το θυμό σου.

-Δεν ξέρω αν έρθω,ξέρω μόνο πως χώρια δεν υπάρχει καμία.