Γειά σου Γιώργο, είμαι ο Γιάννης και έχω υποφέρει από άγχος και πανικούς πολλά χρόνια τώρα.
Καταρχάς να σου πω πως έχω περάσει ακριβώς τα ίδια, μη σου πω και χειρότερα και πως σε καταλαβαίνω απόλυτα. Και κατά δεύτερον και σημαντικότερον, να σου πω πως όλα αυτά οφείλονται στο απίστευτο και μόνιμο άγχος σου και σε τίποτε άλλο.
Είσαι και εσύ ένας από τους σπάνιους ανθρώπους που σκέφτονται και αναλύουν τα πράγματά, σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό και αυτό είναι πολύ θετικό, γιατί έτσι λειτουργούν τα μεγάλα μυαλά της ανθρωπότητας. Όμως, δυστυχώς, παράλληλα υποφέρεις από τρομέρο παθολογικό άγχος και άσχετα με το αν σκέφτεσαι βαθιά υπαρξιακά προβλήματα ή αν σκέφτεσαι πεζά καθημερινά πράγματα, θα σε κάνει να αισθανθείς το ίδιο άσχημα.
Καταλαβαίνω απόλυτα τι σημαίνει να βλέπεις και να αισθάνεσαι τον κόσμο γύρω σου \"ψεύτικο\" και να αισθάνεσαι πως δεν είσαι εσύ αυτός που καθοδηγεί τον εαυτό σου και πως τον \"βλέπεις από έξω\", γιατί τα έχω περάσει πάρα πολλές φορές και εγώ. Αυτά ονομάζονται αντίστοιχα αποπραγματοποίηση και αποπροσωποίηση και δεν είναι παρά ένας αμυντικός μηχανισμός του ανθρώπου, όταν το άγχος του έχει ξεπεράσει κάθε όριο και έχει φτάσει σε σημείο να είναι πλέον τόσο αφόρητο, που ο εγκέφαλός σου μη ξέροντας τι άλλο να κάνει και για να σε προστατέψει, αναγκάζεται να σε βγάλει για λίγο \"εκτός\", να σε αποσυνδέσει δηλαδή, από το περιβάλλον, που υποτίθεται πως περιέχει την απειλή, που τόσο σε ταλαιπωρεί και σε αγχώνει, για να ηρεμήσεις λίγο και να πάψεις να αισθάνεσαι άσχημα.
Ξέρω όμως πως δυστυχώς αυτό, σε έναν παθολογικά αγχωτικό άνθρωπο, φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα, γιατί σε συγχήζει και μετά αρχίζεις να φοβάσαι περισσότερο, παρά λιγότερο.
Και εγώ υπέφερα από άγχος και εγώ είχα πάμπολλα υπαρξιακά ερωτήματα και προβλήματα και εμένα με τρομάζαν και τα φοβόμουν όσο τίποτα στο κόσμο, σε σημείο που έκανα απανωτούς πανικούς. Τα πάντα με φόβιζαν και όταν λέω τα πάντα εννοώ τα πάντα, από τους ανθρώπους που μιλάω μαζί, τους ανθρώπους που βλέπω στην τηλεόραση, παρακολουθόντας ταινίες, ράδιο μέχρι και το ίδιο μου το περιβάλλον με τρόμαζε. Έφτασα σε σημείο να με φοβίζουν και να με κουράζουν μέχρι και τα αντικείμενα που είχα μπροστά μου! Θυμάμαι χαρακτηριστικά, πως με τρόμαζε ακόμα και το σχήμα μίας κοκα κόλα, που είχα ακουμπισμένη στο τραπεζάκι του σαλονιού μου!
Ο χειρότερος όμως φόβος μου και αυτός που μου έκανε τους χειρότερους πανικούς μακράν, ήταν πως νόμιζα πως θα τρελαθώ! Φοβόμουν μην πέσω στην τρέλα και με μαζεύουν και με κλείσουν μέσα, φοβόμουν μην ήμουν ήδη τρελός ή ακόμα χειρότερα, μην ήμουν χρόνια και χρόνια τρελός και απλά δεν το είχα πάρει χαμπάρι! Βέβαια, δεν μπορούσα ούτε καν στον εαυτό μου να προσδιορίσω τι σημαίνει \"τρελός\" και τι είναι αυτό που φοβάμαι, το μόνο που μπορούσα να πω, ήταν πως θα έμπαινα σε έναν \"κόσμο\", που θα ήταν αφόρητα άσχημος και δε θα μπορούσα ποτέ, ούτε σε 10 εκατομύρια χρόνια, να βγω!
Επίσης, με πείραζε πάρα πολύ και με προβλημάτιζε ακόμα και το πως μπορούν οι άνθρωποι γύρω μου, να μην αντιλαμβάνονται όλα αυτά και να μην αισθάνονται το ίδιο και να συνεχίζουν να ζουν την ζωή τους, χωρίς να τρέχει κάστανο. Όσο και αν προσπαθούσα, δεν μπορούσα να καταλάβω πως βρίσκουν νόημα και μπορούν να πηγαίνουν στις δουλειές τους, να πηγαίνουν βόλτες, να συζητάνε μέχρι και να τρώνε! Μου φαινόταν αδιανότητο, τόσο πολύ που αισθανόμουν λες και ήμουν σε ένα θέατρο του παραλόγου!
Πρόσεξε όμως τα λόγια μου, αισθανόμουν έτσι, δεν το πίστευα και ούτε το σκεφτόμουν, απλά το αισθανόμουν. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί ήξερα πολύ καλά πως δεν είναι έτσι τα πράγματα και πως αυτό που αισθανόμουν, ήταν παράλογο και έφταιγε η διάθεσή μου, που ήταν χάλια. Βέβαια, αυτό δεν άλλαζε το γεγονός πως αισθανόμουν χάλια, με όλη την σημασία της λέξεως και πως με κούραζε αφάνταστα και με χάλαγε, όσο κανείς όσους δεν το έχουν ζήσει, δεν μπορεί να φανταστεί.
Επιμένω στο \"αισθανόμουν\", για να σου δείξω πως όλα αυτά τα έκανε το παθολογικά τρομερό άγχος που με κυρίευε και πως αυτό τα έφταιγε όλα και πως αυτό τα έκανε όλα. Όλο αυτό το άγχος, με την ένταση του και με τον καιρό που το είχα, με έκανε ολοένα και πιο ευαίσθητο, σε σημείο που είχα ευαισθητοποιηθεί ακόμα και στα πιο παραμικρά ερεθίσματα, γιαυτό και με αγχόναν τα πάντα, από τα πιο μεγάλα έως και τα πιο μικρά.
Ο ψυχίατρος που τελικά απευθύνθηκα, μου μίλησε τόσο ήρεμα και ωραία και μου είπε την μαγική λέξη \"σιγά σιγά θα αποευαισθητοποιηθείς και δεν θα σε πειράζουν όλα αυτά\" και αυτό ήταν ένα μεγάλο στοιχείο που με έκανε να καταλάβω πως καμία σχέση τελικά δεν έχει η εκδήλωση και η αντίδραση του άγχους μου, με το περιεχόμενο των σκέψεών μου. Είτε αυτές είναι για υπαρξιακά προβλήματα είτε είναι για προσωπικά είτε είναι για μικρά, καθημερινά και ασήμαντα πράγματα, η αυτόματη αντίδραση του άγχους μου σε αυτές ήταν ως φοβίες, απειλές, αίσθημα κούρασης κλπ.
Έτσι έχω να σου πω ένα πράγμα, προσπάθησε να μην \"θρέφεις\" το άγχος σου, ταΐζοντάς το με το να αντιδράς όταν σε φοβίζει. Προσπάθησε να αγνοείς τα αρνητικά συναισθήματα που σου στέλνει και να μην αντιδράς σε αυτά κάνοντας αντίστοιχες αρνητικές σκέψεις, γιατί αυτό το ενισχύει και την επόμενη φορά θα είναι πιο δυνατό. Την επόμενη φορά λοιπόν, που το άγχος σου θα σε κάνει να φοβηθείς για κάτι, απλά αγνόησε τον φόβο και σκέψου κάτι θετικό και απέφυγε δια ροπάλου να σκεφτείς κάτι αρνητικό. Αν το κάνεις αυτό συνέχεια, τότε θα αρχίσεις να γυρνάς την πορεία και σιγά σιγά θα αποευαισθητοποιηθείς και ο εαυτός σου δεν θα αντιδράει άσχημα, με το παραμικρό και χωρίς λόγο.
Όλα είναι από το άγχος, πίστεψέ με φίλε Γιώργο.
Σου εύχομαι γρήγορα περαστικά!
