Καμία απάντηση. Βιώνω τον απόλυτο πανικό. Μόνο τα φάρμακα με κρατάνε όρθιο
Printable View
Καμία απάντηση. Βιώνω τον απόλυτο πανικό. Μόνο τα φάρμακα με κρατάνε όρθιο
Δεν ξέρω αν θα το αντέξω όλο αυτό. Θα κοιτάξω τους δικούς μου και μετά παίζει να θέσω τέρμα στη ζωή μου. Μακάρι να υπήρχε ένας τρόπος να πάω σε μια κλινική να ξαπλώσω σε ένα κρεβάτι. Να με πλακώσουν στα ναρκωτικά για να είμαι χαρούμενος τους τελευταίες στιγμές μου και μετά ήσυχα να φύγω.
Ζητα αμεσως βοηθεια tzimani,επαγγελματικη .Οτι και να σου πουμε εμεις εδω ,αντι να ανεβαινεις ψυχολογικα και να προσπαθεις πας ακομα χειροτερα ,δεν ειναι λυση αυτο ..Quote:
Originally Posted by tzimani
Καντω αμεσα ομως και ασε δεν θα αντεξω και δεν μπορω ..Δεν σε βοηθανε να πας παρακατω ...εχεις κολλησει στο δεν μπορω ενω ολοι σου λεμε οτι μπορεις αλλα δεν θελεις να το δεις ...
Έρχονται στιγμές που το νιώθω ότι μπορώ και στιγμές που νιώθω έρμαιο τελείως αδύναμος.
Μα τι θα κάνω με την μάνα μου??? Κάθε μέρα χειροτερεύει! Υπάρχει βοήθεια στο σπίτι? Υπάρχουν ιδρύματα? Θεραπείες? Αν είναι αθεράπευτο αυτό που έχει που μάλλον δεν είναι τι μπορεί να γίνει?? Πρέπει κι εγώ να έχω ένα εισόδημα πώς θα ζήσουμε?
Μου είπατε να ρωτήσω απτά πράγματα κι εγώ το κάνω! Τι θα γίνει με τη μαμά?
Δεν απαντάτε γιατί δεν υπάρχει απάντηση. Ήμασταν μια χαρά οικογένεια και καταστραφηκαμε
Δεν της έδωσε της μητέρας σου ο γιατρός φάρμακα για την άνοια;
Της έδωσε ναι
Μπορεί να πάει καλύτερα. Ο μπαμπάς μου είχε συμπτώματα άνοιας και ψύχωσης μετά τον θάνατο της μητέρας μου. Ξέχναγε συνέχεια και χειροτέρευε. Του έδωσε ο γιατρός το Dementis και επανήλθε και μάλιστα τώρα το έχει σταματήσει εδώ και τέσσερις μήνες και είναι ακόμα καλά, απλώς ξεχνάει λίγο. Αλλά το φάρμακο έκανε λίγο καιρό να δράσει. Κάνε λίγο υπομονή. Πόσων χρονών είναι η μητέρα σου;
68 χρονών είναι
Σου έπεσαν όλα μαζί. Έτσι γίνεται πολλές φορές στην ζωή, να ξέρεις. Καταλαβαίνω γιατί κατηγορείς τον εαυτό σου αλλά, ό,τι λάθος κι αν έκανες, πρακτικά θα σε βλάψει αν έχεις συνέχεια τύψεις.
Αυτήν την στιγμή τα πράγματα είναι μονόδρομος. Θα βοηθήσεις τους γονείς σου και αυτό θα σου δώσει δύναμη να συνεχίσεις.
Προσπάθησε να ξεπεράσεις τις όποιες "αγκυλώσεις" σε κρατούν στάσιμο. Κάτσε και σκέψου και γράψε σε ένα χαρτί όλα τα εμπόδια που πιστεύεις πως ξεκινούν από τον εαυτό σου.
Νέα είναι. Μήπως πέρασε κάποια μεγάλη στεναχώρια; Μπορεί και να επανέλθει με την θεραπεία. Τί πρόγνωση δίνει ο νευρολόγος;Quote:
Originally Posted by tzimani
Να ξέρεις, αυτά τα θέματα με τους γονείς τα περνάμε σχεδόν όλοι. Τώρα που σου γράφω έχω τον μπαμπά μου με σπασμένο πόδι και έχω βάλει γυναίκα να κάθεται μαζί του το πρωί και τα απογεύματα πηγαίνω εγώ.
Άλλος είπε ότι είναι μη αναστρέψιμη. Άλλος ένας καθηγητής πρότεινε να γίνει μια παρακέντηση να της πάρουν υγρό από τον νωτιαίο μυελό για εξέταση αλλά φοβόταν η μαμά μου και δεν την κάναμε. Ίσως την κάνουμε τώρα τι να πω. Προς το παρόν παίρνει το memantin. Μεμαντινη.Quote:
Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
Η μεγάλη της στεναχώρια ήταν με εμένα που δεν έβρισκα δουλειά και δεν παντρεύομαι. Νομίζω έπαιξε έναν ρόλο.
Αυτές οι γυναίκες παίρνουν πολλά λεφτά? Ας πούμε μια να κρατάει τους δικούς μου όταν βρω δουλειά για 5 μέρες.Quote:
Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
Αξίζει τον κόπο να το ψάξετε πάντως. Η πεθερά του αδελφού μου του μεγάλου είχε κατάθλιψη και άνοια και τελικά οφειλόταν σε ένα καλοήθη όγκο και χειρουργήθηκε και έγινε καλά.Quote:
Originally Posted by tzimani
Να σου πω, βέβαια! Εμείς επειδή είναι κάτι που θα χρειαστεί ένα-ενάμισι μήνα η βοήθεια, δεν βρίσκαμε εύκολα γυναίκα. Διότι οι περισσότερες ψάχνουν κάτι πιο μόνιμο, ένα ηλικιωμένο να τον φροντίζουν σε μόνιμη βάση. Έτσι, τελικά βρήκαμε μόνο μια νοσοκόμα για 8 ώρες το πρωί και παίρνει 800 ευρώ Είναι πολλά, απλά αυτή είναι κανονική νοσοκόμα. Και δεν κάνει τίποτα άλλο (μαγείρεμα, δουλειές). Μόνο τον προσέχει που σηκώνεται με το πι για να πάει στην τουαλέτα ή στην κουζίνα και τον κάνει μπάνιο.Quote:
Originally Posted by tzimani
Όμως, ξέρω κοπέλα που φροντίζει μια γιαγιά ημέρα-νύχτα, εσωτερική και παίρνει 500 ευρώ (συν το φαγητό της, εννοείται).
Πού να βρεθούνε τέτοια λεφτά εγώ δεν εργάζομαι
Από τις συντάξεις των γονιών σου μέχρι να πιάσεις δουλειά και από τη δουλειά που θα βρεις αφού θα προσέχει αυτή τους γονείς κι εσύ θα μπορείς να είσαι στη δουλειά.
Δεν ξέρω ρε παιδιά εγώ ξυπνάω με ταχυπαλμιες κάθε μέρα. Έπρεπε να φτάσουν τα πράγματα σε αυτό το επίπεδο για να ξυπνήσω? Ντρέπομαι και λυπάμαι πάρα πολύ. Λυπάμαι τόσο πολύ και φοβάμαι για τα χειρότερα.
Κατ΄αρχήν γιατί δεν έχω καταλάβει... Η μητέρα σου σε τι στάδιο άνοιας βρίσκεται; Είναι εντελώς σε παράλληλο σύμπαν ή απλά ώρες ώρες ξεχνάει και αποπροσανατολίζεται; Σωματικά έχει δυνάμεις ή σιγά σιγά δεν σηκώνεται από το κρεββάτι; Ο πατέρας σου έκανε την επέμβαση που έπρεπε ή όχι ακόμα; Είναι κλινήρης και για πόσο; Αυτός τα μυαλά του τα έχει;
Η μητέρα μου σωματικά είναι εντάξει. Ξεχνάει μπορεί να χαθεί ή να είναι στον κόσμο της καμία φορά. Δεν ξέρω σε ποιο στάδιο βρίσκεται. Θυμάται πράγματα πριν από δεκαετίες αλλά τα πρόσφατα τα ξεχνάει. Μόλις τελειώσει η περιπέτεια με τον πατέρα μου θα την πάμε πάλι σε νευρολόγο. Ο πατέρας μου είναι σε καλύτερη κατάσταση αν και κουρασμένος από την περιπέτεια που πέρασε. Τα έχει τα μυαλά του ναι. Φοβάμαι εγώ μην τα χάσω στο τέλος. Παραλίγο να λιποθυμήσω δύο τρεις φορές.
Θέλω να πω tzimani ότι πρέπει να βλέπεις και τα θετικά αυτής της κατάστασης. Ο πατέρας σου λοιπόν αν και σε μεγάλη ηλικία είναι σε αρκετά καλή κατάσταση - μία περιπέτεια με τη χολή στα 80 δεν το λες κι ότι είναι ταλαιπωρημένος, χτύπα ξύλο άλλοι έχουν τα χίλια μύρια προβλήματα σε αυτή την ηλικία- και έχει τα μυαλά του, άρα μόλις συνέλθει λίγο μπορεί να έχει το νου του και στην μητέρα σου. Η άνοια της μητέρας σου προς το παρόν δεν της έχει βγει σε επιθετικότητα ή τάσεις φυγής και αν έχω καταλάβει καλά αυτοεξυπηρετείται και στέκεται στα πόδια της.
Προς το παρόν έχεις δηλαδή ένα περιθώριο χρόνου να ανασυνταχθείς λίγο και να βάλεις μία σειρά κι ένα πρόγραμμα πριν αρχίσει χειρότερη κατάρρευση των γονιών σου λόγω ηλικίας. Σχετικά με την άνοια υπάρχουν αρκετοί σύλλογοι και φορείς να ενημερωθείς και να έχεις ψυχολογική στήριξη και είναι βασικό να βρεις έναν γιατρό να εμπιστεύεσαι και να συζητάς μαζί του. Να σε ενημερώσει τι μπορεί να περιμένεις. Ταυτόχρονα όπως τα περιγράφεις, οι γονείς σου δεν είναι σε τέτοια κατάσταση που να χρειάζοντια άμεσα συνεχώς 24 ώρες το 24ωρο κάποιον δίπλα τους. Άρα μπορείς να κοιτάξεις και για κάποια δουλεία ή μπορείς να τους αφήσεις ένα δίωρο μόνους να πας να κάνεις 5 ψώνια, να περπατήσεις να καθαρίσει το κεφάλι σου, να ανασυντάξεις τις δυνάμεις σου. Μη φέρνεις την καταστροφή.
Μη το λες. Η μητέρα μου μια φορά που έλειπα κι εγώ κι ο πατέρας μου έφυγε και έψαχνε να μας βρει και πήγε στην αδερφή της. Τώρα με τον μπαμπά μέσα στο σπίτι κάθεται και μπορώ να λείψω λίγο.
Κρατάς λοιπόν αυτό σαν δεδομένο και βλέπεις πως θα κινηθείς. Ο πατέρας μία συμμαθήτριας μου δυστυχώς έπαθε Αλτσχάιμερ πολύ μικρός, από τα 50τόσο. Κάποιες φορές που δεν γινόταν αλλιώς κι έπρεπε να τον αφήσουν μόνο για λίγο, κλείναν τα ρεύματα σε κουζίνες κτλ, κλειδώναν τα αιχμηρά αντικείμενα, πάντα φορούσε αλυσίδα με όνομα, τηλέφωνο κτλ, του είχαν στην τσέπη καρτέλα με πληροφορίες κτλ. Προσπαθούσαν πάντα να είναι με κάποιον, αλλά αν δεν γινόταν προσπαθούσαν να είναι όσο το δυνατόν πιο ασφαλής. Ωστόσο αν είναι ο πατέρας σου σπίτι δεν είναι απαραίτητο να είσαι κι εσύ εκεί κι αυτό είναι πολύ σημαντικό και σου αφήνει σημαντικό περιθώριο κινήσεων! Δεν είναι και λίγο αυτό.
Προσπαθώ να βλέπω και τα θετικά τι να κάνω άλλο?? Είμαι στο έλεος του Θεού και προσεύχομαι συνεχώς μόνο αυτό μου δίνει δύναμη και η υποστήριξη των δικών μου. Είναι πολλά που με βαραίνουν αυτή την στιγμή. Χρειάζομαι υποστήριξη.
Εχεις μεγαλο δρομο μπροστα σου tzimani αυτο να εχεις στο πισω μερος στο μυαλου σου και πρεπει να φανεις ψυχραιμος .Quote:
Originally Posted by tzimani
Καλως ή κακως αυτη η ανοια ειναι η μαστιγα των ηλικιωμενων πλεον και ολοι εμεις θα ερθουμε καποια στιγμη στην θεση σου να βρεθουμε αντιμέτωποι με αυτή .
Αυτοι οι ανθρωποι μπορει να ειναι λειτουργικοί ,αλλα να ξερεις οσο λειτουργικοι ειναι τοσο " επικίνδυνοι¨ειναι στο να κανουν αθελα τους πραγματα που θα βλαψουν τον ευατο τους .
Η πεθερα μου που ταλαιπωρηθηκε παρα πολυ γιατι ειχε δυνατη καρδια και ως γνωστο απο ανοια δεν παιθαινει κανενας παρα μονο απο ολα τα αλλα παθολογικα που μπορει να εχει, μας εκανε τοσα καψόνια να το πω ..
Ποσες φορες πηγαινε να μαγειρεψει και ξεχνουσε το φαγητο και κοντευαν να πάρει φωτια ,ηθελε να παει μια βολτα ανοιγε την πορτα και εφευγε και μετα ξεχνουσε πως θα γυρισει πισω και τρεχαμε πανικοβλητοι να την βρουμε .Μια φορα μαλιστα η καημενη ειχε πέσει και δεν μπορουσε να σηκωθει .....Ζουσε μαζι με τον αντρα της και εκεινος ηταν μια χαρα και ειχε αναλαβει να την προσεχει αλλα ποσο ?Οταν ο ανθρωπος ειναι λειτουργικος και εχει και καποιες αναλαμπες που ειναι νορμαλ σου ζηταει να τον αφησεις να κανει και πραγματα γιατι νιωθει οτι πνιγεται..
Μετα πηραμε γυναικα για λιγες ωρες ωστε να βγαινει και ο πεθερος μου εστω μια βολτα γιατι τον βλεπαμε οτι αρχιζε να πιεζεται πολυ (βλεπεις δεν εισαι ο μονος που πιεζεσαι)
Θελει παρα πολυ υπομονή και επιμονη ολο αυτο .Απο την στιγμη που οι γονεις σου εχουν τις συνταξεις του για εμενα το οικονομικο δεν ειναι προβλαμα που πρεπει να το λυσεις αμεσα και να αγχωθεις και γι αυτο.
Φροντισε μονο οι επισκέψεις σας στον νευρολογο να ειναι συχνες και κυριως οποια αλλαγη καινουργια βλεπεις να τον ενημερωνεις .Μπορει να χρειαζεται αμεσα αλλαγη της αγωγης της που μπορει να καθυστερηση την απρόβλεπτη εξελιξη αυτης της νοσου..
Οσο για το πατερα σου ειναι απολυτως λογικο να ειναι ετσι γιατι μια επεμβαση χολης και μαλιστα αν θυμαμαι ο δικος σου περασε και παγκρεατιτιδα θελει παρα πολυ καιρο για να συνελθεις .Δεν ειναι μικρος και τσακ μπαμ να επανελθει ..
Εγω την ειχα κανει 30 χρονων και απο την διατροφη που ακολουθουσα 2 μηνες πριν το χειρουργειο αλλα και μετα αργησα παρα πολυ να συνελθω ...Δεν μπορουσα να παρω στην κυριολεξια τα ποδια μου απο την εξάντληση ...περασε ομως και ημουν οπως πριν ,αλλα άργησα ..Σκεψου τωρα ο πατερας σου που δεν είχε τις δικες μου αντοχές ποσο μπορει να κανει να συνελθει.Ο καθε οργανισμος ενα απλο πραγμα μπορει να το περασει αναλογα τις δυναμεις του και τις αντοχες του .
Να φροντιζεις το φαγητο του ,ειναι συγκεκριμενα πραγματα ακομα που πρεπει να φαει αλλα να φροντιζεις να κανει τα γευματα που πρεπει ακομα και με το ζορι για να δυναμωσει και να επανελθει.
Αν εστιασεις στις τωρινες τους αναγκες θα δεις πως θα σταματησεις να πανικοβαλεσαι για το μελλον.Με το αν και το μηπως μονο αγχος και πανικο προσφερεις στον ευατο σου να το ξερεις.Εστιασε την προσοχη σου στα καθημερινα πρακτικα κυριως θεματα και κοιτα να βρεις εστω μιση ωρα την ημερα να κανεις κατι για εσενα ,να ξεφευγεις ...
Όχι ευτυχώς δεν έκανε παγκρεατίτιδα. Τουλάχιστον έτσι μου είπαν οι γιατροί. Επηρεάστηκαν βέβαια κάποια όργανα αλλά από ότι μου είπαν επανέρχονται. Θα χειρουργηθεί αρχές του άλλου μήνα και προς το παρόν είναι σταθερός.
Όσο για τη μαμά θα δούμε τι θα γίνει. Θα την τρέξουμε όσο μπορούμε.
Δεν είμαι καλά γενικά. Ξεφεύγω με λίγο ύπνο. Ετοιμάζω τα γεύματα τους και είμαι σε επικοινωνία με τους συγγενείς γιατί δεν έχω πού αλλού να στραφώ προς το παρόν. Όσο για το μέλλον πώς να μην με ανησυχεί??? Κι όσο κοιτάζω πίσω πόσες επιλογές μου ήταν λάθος. Πόσα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Έχω υποστεί σοκ. Νιώθω το παράσιτο, ο καρκίνος αυτού του τόπου. Εγώ. Πού ήμουν καλός μαθητής και έξυπνο παιδί να την πατήσω έτσι.
Έπειτα είναι και ο κορωνοιος. Πόσος κόσμος έμεινε χωρίς τους δικούς τους ανθρώπους. Γιατί να μην συμβεί και σε μας?? Στα νοσοκομεία μπαινοβγαίνουμε. Δεν ξέρω ποια θα είναι η λύση για όλα αυτά. Προχωράμε σε τεντωμένο σκοινί και πρέπει να είμαι έτοιμος για όλα. Όσο για τη μαμά μας είπε ένας γιατρός πως χρόνια πριν θα μπορούσε να έχει κάνει πολλά για να την σώσει. Αλλά δεν έγιναν όταν έπρεπε.
Έπρεπε να φτάσουν τα πράγματα εδώ για να πάρω εγώ μπροστά? Είναι κρίμα ρε παιδιά. Είχα όλα τα φόντα και την υποστήριξη.
Τώρα ότι και να πω τα πράγματα έχουν έτσι που θα δώσω τον αγώνα μου και προσευχόμαστε όλοι στο Θεό να μας βοηθήσει. Εσείς από εδώ πείτε μου καμία κουβέντα έτσι για συμπαράσταση ή συντροφιά.
Πως εισαι φιλε μου κουραγιο ειμαι σιγουρος οτι θα το ξεπερασεις! Ακομα και οταν πεθανουν οι γονεις σου και οι δικοι μου επισης κατι θα γινει.. ο χριστος ειπε γιατι τόσο αγχος για το τι θα φατε και τι θα φορεσετε, να μεριμνητε για την ψυχη σας και την βασιλεια των ουρανων και ολα τα αλλα θα σας δωθουν!!! Ελπιζω να σε ανακουφιζει αυτο!!!
Λεει επισης ότι τα πουλια δεν εχουν αγχος γιαβτο τι θα φανε και τι θα φορεσουν. Εχει μεριμνησει ο θεος γιατι αυτα.. δεν θα μεριμνησει για τους ανθρωπους?!!!!
Στην δική μου περίπτωση δεν το βλέπω να μεριμνήσει κανένας κι ας είναι αμαρτία αυτό που λέω. Γιατί τόσα χρόνια δεν μερίμνησα εγώ? Γιατί φοβόμουν?? Περνάνε πολλές σκέψεις από το μυαλό μου. Και λυπάμαι πολύ είμαι στα πρόθυρα να τρελαθώ.
Νομίζω ότι θέλω να πεθάνω
Με ανακουφίζει κάπως Ηλία ναι. Πιστεύω στο Θεό και το ξέρω ότι μας βοηθάει αλλά εκτός αυτού θέλω και τη δική μου συνεργασία. Θέλω και προσεύχομαι να είμαι δυνατός να πάρω τις κατάλληλες αποφάσεις γιατί τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Ώρες ώρες νιώθω ότι δεν με κρατάνε τα πόδια μου. Ξέρω ότι έκανα πολλά λάθη. Ξεκίνησα δυναμικά αλλά στην πορεία τα χάλασα τα πράγματα. Δεν μου άξιζε. Ούτε στους γονείς μου άξιζε. Τώρα στα γόνατα παρακαλώ τον Θεό να μας βοηθήσει. Ξέρω ότι μας κοιτάει και μας προστατεύει. Και δε νοιάζει για μένα. Κυρίως για τους γύρω μου ενδιαφέρομαι. Μεγάλωσα μοναχοπαίδι και λίγο κακομαθημένο αλλά νοιάζομαι για τους δικούς μου πάρα πολύ. Έτσι πρέπει να είναι. Αλλά χτυπιέμαι που μέχρι τώρα δεν με ενδιέφερε. Αυτό δείχνουν οι πράξεις μου. Έχω τύψεις, ταχυπαλμιες, άσχημες σκέψεις. Οι τύψεις με τρώνε σαν το κοράκι.
Αγαπητέ, χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, έχω φίλη η οποία δεν έκανε τίποτα στη ζωή της μέχρι να 40τόσα της. Τότε της τα έφερε έτσι η ζωή που της έδωσε ένα ηχηρό χαστούκι και την ξύπνησε. Εκεί που δεν είχε τυπικά προσόντα τίποτα, οικονομική βοήθεια σχεδόν καμία, έχει παιδιά να μεγαλώσει μόνη της, έναν γονιό ηλικιωμένο, μια υπέργηρη συγγενή με σοβαρά προβλήματα υγείας υπ΄ευθύνη της και πάει λέγοντας, εκεί που ήταν κυριολεκτικά ένα ζωάκι, ένα μαλάκιο χωρίς κόκκαλα, που αγόταν και φερόταν, σε πληροφορώ ότι ανασκουμπώθηκε την είδε αλλιώς και 5 χρόνια μετά έχει δικό της μαγαζί, έχει τελειώσει ανοιχτό πανεπιστήμιο και κάνει γλώσσες μέσω skype για να δώσει σε 2 χρόνια εξετάσεις για ξεναγός, τα φέρνει όλα βόλτα και δεν βγάζει και κιχ να παραπονεθεί.
Είσαι ακόμα σε ένα πρώτο σοκ, βοήθησε τον εαυτό σου να βγεις όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από αυτό. Μίλα με την ψυχ έστω μέσω skype, πάρε ένα ημερολόγιο να γράφιες τις δουλειές που πρέπει να γίνουν, θέσε μικρούς στόχους, βάλε ένα πρόγραμμα στην καθημερινότητά σου π.χ. 10-12 το πρωί περπάτημα και εξωτερικές εργασίες, 7-9 το βράδυ ψάξιμο στο ίντερνετ για πληροφορίες για κάτι που σε ενδιαφέρει και πάει λέγοντας. Ξόδεψε όλη αυτήν την υπερένταση ππου νοιώθεις κάπου δημιουργικά. Θα περάσει όλο αυτό, θα το δεις!
Σε ευχαριστώ πολύ. Ειλικρινά σε ευχαριστώ για την απάντηση σου. Με το ζόρι κρατιέμαι να μην βάλω τα κλάματα. Έχω πάρει ένα παυσίπονο και ξάπλωσα δέκα λεπτά. Με εμπνέει πολύ η ιστορία αυτή. Στο είπα προσεύχομαι συνεχώς να βρω κι εγώ την δύναμη. Θέλω κι ο μπαμπάς μου να είναι γερός γιατί μόνο αυτός μου δίνει δύναμη. Θα τρελαθώ άμα τον χάσω.
Μα τέτοια ανευθυνότητα στη ζωή μου?? Τόσο πολύ?? Δεκάρα δεν έδινα για τίποτα?? Από δειλία? Από τεμπελιά?? Από τι? Φταίει λίγο κι ο πατέρας μου που δεν μου έδινε πρωτοβουλίες??? Φταίω εγώ που δεν τις έπαιρνα μόνος μου??? Οι συνέπειες από όλα αυτά είναι συνταρακτικές!!! Σε μια στιγμή μπορεί όλα να καταστραφούν και μου λέτε ιστορίες. Δεν μένω και στην Αθήνα που έχει δουλειές. Κι εγώ ονειροπόλουσα ή κοιτούσα μόνο την πάρτη μου? Βολευομουν σε μια κατάσταση με σαθρά θεμέλια. Ήμουν ή είμαι ακόμα παιδί στο μυαλό??
Με το μυαλό που κουβαλούσα και που ζω ακόμα είναι σίγουρα έργο του Θεού. Και πέφτω στα γόνατα να μου δίνει φώτιση να περάσω κι αυτό το δύσκολο μονοπάτι. Εύχομαι και προσεύχομαι γονατιστός να προστατεύει όλο τον κόσμο στις δύσκολες εποχές που περνάμε. Και ξέρεις θεέ μου, εγώ ποτέ δεν σε ξέχασα. Κι ας έχω πει λόγια. Δεν έχουν σημασία τα λόγια αλλά η αντίδραση την ώρα της ανάγκης. Με προστατεύεις Κύριε το ξέρω. Και θα συνεχίσεις να το κάνεις γιατί μας αξίζει. Γιατί έχουμε καλές ψυχές κι αυτό είναι που μετράει.
Ήθελα δημόσια να μοιραστώ αυτή μου την ανησυχία για το ότι ο Θεός μας προστατεύει. Τα σκέφτομαι αυτά αλλά ήθελα να είναι κάπου αποτυπωμένα.