Originally Posted by
δενξερω
Είμαι 44 χρονών γυναίκα, χωρίς παιδιά, χωρίς σχέση, ανύπαντρη, χωρίς δουλειά.Είμαι εσωστρεφής.
Είμαι ο άνθρωπος που δε μπορεί να παραπονιέται, γιατί είμαι καλά, αλλά δεν είμαι. Έχω φίλους, αλλά δεν έχω. Σύμφωνα με τα κοινωνικά πρότυπα, δεν είμαι άσχημη, αλλά ούτε και όμορφη. Δεν είμαι κοινωνική ,αλλά ούτε και ακοινώνητη. Δεν είμαι αδύνατη, αλλά δεν είμαι και παχύσαρκη. Όταν σπάνια πάω να πάρω ρούχα ,στα νορμαλ μεγέθη δε μπαίνω, αν πάω στα ρούχα για παχουλές όλα είναι μεγάλα. Παθαίνω κρισεις υπερφαγίας αλλά μετά το διαχειρίζομαι. Είμαι σοβαρή αλλά και δεν είμαι.
Είμαι ο άνθρωπος ρεζέρβα, τις ελάχιστες φιλίες (γυναικείες) που είχα τις απέκτησα όταν οι φίλες βρίσκονταν σε μεταβατικό στάδιο και είχαν ανάγκη έναν άνθρωπο λιμάνι, αλλά μόλις έβρισκαν καλύτερα έφυγαν. Είμαι μόνη αλλά δεν είμαι ,αλλά τελικά είμαι.
Σε περιόδους μελαγχολίας φρικάρω και νιώθω μόνη και η εφηβική φωνή με στοιχειώνει. Στο σχολείο ήμουν στόχος εκφοβισμού. Χοντρή, άσχημη με γελοίο όνομα. Και νιώθω και καταλαβαίνω πλέον, γιατί παλιά το είχα απορία πως είναι δυνατόν, πώς π.χ η Γώγου, η Παγκράτη σε αυτή την ηλικία έφτασαν σε αδιέξοδο. Το μυαλό φτάνει σε αδιέξοδο, στα 44 με έχει καθορίσει ο σχολικός εκφοβισμός. Φοβάμαι, γίνομαι δύσκολη, δύστροπη και στριμμένη. Δεν καταλαβαίνω τον λόγο ύπαρξής μου, δεν έχω τίποτα να προσφέρω...τιποτα. . Νιώθω ότι οι γύρω μου με ανέχονται από καλοσύνη . Κάνουν κατά καιρούς προσπάθειες ,αλλά έχουν τις δικές τους ζωές και αντοχές. Έχω νευριάσει κόσμο με το χαρακτήρα μου.
Πιστεύω σε ένα καλύτερο αύριο για τους άλλους, όχι για μενα που αποδεδειγμένα δεν έχω καμία εύνοια της τυχης και δεν μπορώ να βάλω τη ζωή μου σε τάξη . Ούτε δουλειά, ούτε φιλίες ,ούτε σχέση αν και το τελευταίο δε με πολυαπασχολεί . Όλες οι προσπάθειές μου είναι αποτυχημένες.
Νιώθω τα συναισθηματά μου σα φλας, μία ναι μία όχι.
Τα είπα ,. Με έπιασε πονοκέφαλος και που τα έγραψα. Ευχαριστώ για το χρόνο που αφιερώσατε να το διαβάσετε :)
