Quote:
Originally posted by antara
Περιττό να σας πω ότι κλαίω. από συγκίνηση. είμαστε ξένες στην ίδια πόλη, άλλες σε άλλα μερη της ελλάδας, επικοινωνούμε μέσα από αυτό το ψυχρό πράγμα του υπολογιστή και όμως νιώθω τα λόγια σας , της καθε μιας ξεχωριστά, τόσο πολύτιμα, τόσο βοηθιτικα΄αυτές τις δύσκολες μέρες που μου επιφύλαξα για την έναρξη του καλοκαιριού!
έχω μέσα μου αυτή τη δυσάρεστη και γνωστή σε όλες μας φαντάζομαι ψευδαίσθηση ότι αυτή η κατάσταση θα κρατήσει για πάντα..και αυτή η εικονική πραγματικότητα , που με φέρνει αντιμετωπη με εφιαλτικά σενάρια, να μην μπορώ να βγάλω το χειμώνα, να μην μπορώ να ξαναπάω στη δουλειά , να μην μπορω να κανω τιποτα πια , εχει παρει τεραστιες διαστασεις μεσα μου , ο σπορος του φοβου γινεται ενα δεντρο με κλαδια που περικυκλωνουν ολη μου τη ζωη.
Σενάρια.. ξέρεις, πόσο μου έχουν κοστίσει τα σενάρια? Πόσο πολύτιμο χρόνο μου έφαγαν οι φόβοι μου? Μέχρι να καταλάβω, οτι τους τροφοδοτούσα, για να χτίσουν στο τέλος μιαν εικονική πραγματικότητα και να με παγιδεύσουν μέσα της. Φυσικά αναφέρομαι στην δύναμη της αυθοποβολής.
Τα \"μήπως\" και τα \"αν\" είναι πιθανότητες που μπορούν να γίνουν πραγματικότητες μέσα απο το όχημα της αυθυποβολής. Το θέμα είναι η ΛΗΘΗ.
Ενα κομμάτι σου, ξεχνά.
Είναι σαν όλες οι δυνατές σου στιγμές, να μην υπήρξαν. Να σβήστηκαν. Σαν να μην μπορείς να στηριχθείς στις πραγματικές σου νίκες, για να αφανίσεις υπο το βάρος του πραγματικού τα αρνητικά φοβούμενα ενδεχόμενα.
Είναι σαν η νηκήτρια αντάρα, να ήταν μια άλλη. Κι εσύ τώρα, να είσαι μια άλλη.
Πάλι στην αρχή.
Πάλι στο μηδέν.
Μα γίνεται? Απορρείς.
Γίνεται, σου απαντώ, όσο αφήνεις την λήθη να σε καταλαμβάνει.
Ο φαύλος κύκλος που μλποκάρει την αλλαγή σου( σαν ένα κόμμάτι ενιδάμεσου χρόνου να μην εγγράφεται μέσα σου καλά και να ξαναγυρνάς ΕΚΕΙ) και την ολοκλήρωση της όποιας επιτυχίας σου απέναντι στον πανικό, είναι ο ίδιος φαύλος κύκλος που σε κάνει να φοβάσαι τις αλλαγές, τα καινούργια, που σε κάνει δυσπροσαρμοστική.
Τα θεμελια του, είναι βαθιά, μα θα τα βρείτε με τον ειδικό και θα τα λύσετε.
Μέχρι τότε, έχε στο νου το εξής.
Ο φόβος του να γίνει κάτι, είναι απλά μια εικασία.
Την ώρα που αρχίζεις να λειτουργείς σαν η εικασία να έχει ήδη συμβεί ή να είναι μαθηματικά βέβαιο οτι θα ακολουθήσει, χάνεις το παιχνίδι.
Αντιμετώπισέ την, σαν αυτό που είναι.
\" μια σκέτη εικασία, προιόν του φόβου μου και της προσπάθειας του εαυτού μου, να με σαμποτάρει, να με ξανακυλίσει. Θέλει να με πείσει οτι ξανακύλησα ήδη!\"
Εκείνη την ώρα, πες, απάντα στην εικασία σου - φοβική σκέψη.
ΟΧΙ! Οχι, δεν θα γίνει κι ακόμα κι αν γίνει - που δεν θα είναι όπως ακριβώς το φαντάζομαι..) δεν θα καταστραφώ, θα βρω τρόπο να το διαχιεριστώ όπως έκανα ήδη τόσες φορές στο παρελθόν. ( μνήμη - ενίσχυσέ την ).
Για να μην πολυλογώ, έφτασα σε κάποιο σημείο, απο αιχμάλωτη και πειθήνιο όργανο αυτών των σκέψεων μου που τις πραγμάτωνα, να σφυρίζω αδιάφορα μπροστά τους και να λέω, οκ άλλη μια ανεπιτυχής προσπάθεια να με πισωγυρίσει, να με σαμποτάρει, να με πείσει ο φόβος μου. Καμία επιρροή δεν έχουν πλέον πάνω μου τέτοια σενάρια καταστροφολογίας.
weird, περασα διαστηματα πραγματι πολυ καλα αλλα ποτε δε σταματησα τα φαρμακα τοσα χρονια.. απλα ειχα φτασει στο σημειο να μηδενισω σχεδον....οπως ξαναεγραψα περυσι το σεπτεμβρη ημουν με μισο σεροξατ τη μερα...ισα ισα για να το σταματησω σε λιγο τελειως (πριν μπουν και τα κολοζαναξ στη ζωη μου) . τα βριζω τωρα, αλλα περυσι οταν περνουσα αντιστοιχη φαση με βοηθησαν παρα πολυ, να ειμαι λειτουργικη , να συνεχιζω τις δραστηριοτητες μου , να μην απελπιστω...
Καλή μου, σίγουρα βοηθάνε.. Και σίγουρα, μπορείς να τα σταματήσεις. Είναι κυρίως ψυχολογική η εξάρτηση. Σαν το μπουκάλι το νερό, που ξέρεις οτι είναι εύκαιρο, κι έτσι δεν διψάς, κι όταν έστω υποψιαστείς την έλλειψή του, σε καταλαμβάνει δίψα.
νομιζω οτι ο φοβος μου για το πώς θα ειμαι χωρις τα φαρμακα ειναι μεγαλυτερος απο την πραγματικη μου αναγκη για φαρμακα και αν συμβαινει αυτο τοτε μαλλον ειναι μια ξεκαθαρη περιπτωση ψυχολογικης εξαρτησης.
Συμφωνώ, ποτέ όμως μην εμπιστεύεσαι αυτό που σου υπαγορεύει ο φόβος σου οτι θα ήσουν, ακόμα κι αν τις πρώτες μέρες, καθαρά λόγω αυθοποβολής, \"φλερτάρεις\" μαζί του. Ακόμα και η ψυχολογική εξάρτηση, είναι δυνατή σαν τη βιολογική. Αυτό που πρέπει να δεις κατά τη γνώμη μου, είναι το ερώτημα \" πόσο συχνά έχω την ανάγκη να στηρίζομαι σε κάτι έξω απο εμένα, όπως σε ένα σκεύασμα?\" ( Η αντίστροφα, πόσο εύκολο είναι να ρίχνω το άγχος μου σε κάτι που δεν έχω τον έλεγχο, όπως στα γονίδια? Σε κάτι έξω απο εμένα? Ποιά η σχέση μου με τον εαυτό και την ευθύνη? Πόσο χώρο καταλαμβάνει το παιδί μέσα μου τελικά και η ασθένεια και τα χάπια πόσο το υποστηρίζουν? Τι κερδίζω μέσα απο όλη αυτή την κατάσταση? Κάτι παίρνω....)
θεωρω οτι ειναι πολυτιμα τα φαρμακα για να ξεπερνας μια κριση , ετσι οπως τα ΄παιρνω εγω ομως., επί μονίμου βασεως, εχω την αισθηση οτι χανουν την αποτελεσματικοτητα τοςυ στην κριση, αλλα με φερνουν γενικως σε μια κατασταση \'αποφευκτικη της κρισης\"..και τα ειδα σαν λυση , χωρις να ειναι πραγματι...
Αποφευκτική. Φυγή. Δεν ολοκληρώνω κάτι, βλέπω οτι είμαι καλά και θέλω να χαρώ τη ζωή μου τώρα και όσο μπορώ... όμως το κάτι είναι εκεί. Και ζητά απαιτητικά την προσοχή σου. Καλή μου, χρησιμοποίησε τα χάπια σε ώρες κρίσης και προσπάθησε να τα βγάλεις απο τη ρουτίνα σου τη μόνιμη. Να τα βγάλεις απο σταθερά της ισορροπίας σου. ( το να προσαρμόζεις τις δοσολογίες, μου κάνει ένα \" εγώ ξέρω καλύτερα\"! Μόνο που ειδικά στα χάπια, δεν ξέρεις. Σε άλλα θέματα είναι που πρέπει να το πεις και να το διεκδικήσεις αυτό το \" εγώ ξέρω\")
εχω ενα φοβο οτι ο ψυχαναλυτης υποτιμησε το προβλημα μου ή υπερτιμησε τις δυναμεις μου.
Οτι \"εσύ ξέρεις καλύτερα\" μήπως? ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ σε αυτό που βλέπει πάνω σου δείξε, που κι αν ακόμα εσύ δεν το βλέπεις, δεν σημαίνει οτι δεν υπάρχει. Μια απο τις αγαπημενες μου φράσεις είναι, \" η δύναμή μας, είναι πάντα εκεί, ακόμα κι αν δεν την βλέπουμε\" Πρέπει όμως να την ανακαλύπτουμε :)
από την άλλη όμως, περα ομως απο τα τραγικα συμπτωματα που σου προκαλει αυτη η κατασταση που βιωνω και ταυτιζεται ακριβως με αυτο που ειπε η weird, κατασταση αναγκης , γενικευμενου αγχους στη διαπασων ας πουμε νομίζω ότι δεν ειμαι μια ακραια περιπτωση διαταραχης απο αυτες που αναφερθηκαν..
δε θελω να αυτοκτονησω, λατρευω τοσο πολυ τη ζωη !
ωστοσο ομολογω οτι οταν με κυριευουν ολα τα συμπτωματα μαιζι , εκεινη την ωρα ευχομουν να ημουν νεκρη παρα να τα ζουσα. αυτο ομως δεν ειναι μια \"καταθλιπτικη\' ταση , ή αυτοκαταστροφικη για ολοκληρη τη ζωή ..ειναι περισσοτερο μια απελπισμενη αντιδραση πανω σε μια φρικτη εμπειρια.
Ενα παράπονο... σαν να λες, την αγαπώ τόσο πολύ για να την μισοζώ. Για να την ζω έτσι, μέσα σε πόνο. Δεν είναι οτι δεν αντέχεις, είναι οτι πικραίνεσαι. Ετσι ένιωθα εγώ τουλάχιστον.
δεν μπορω να ξεχασω πως οταν ειμαι εκτος καταστασης αναγκης , μια μυρωδια απο ενα λουλουδι, ενα φρεσκοπλυμμενο συνετονι, ενα τραγουδι με γεμιζουν ευτυχια..
Αυτή είναι η πηγή της δύναμής σου... η ομορφιά που ξέρεις να βρίσκεις, σε κάθε πτυχή της ύπαρξης. Το πόσο πολύ εκτιμάς τα μικρά και τα απλά της ζωής.
δε σας κρυβω οτι εξεφρασα αυτο το φοβο (της αυτοκτονιας) στον ψυχαναλυτη..
-και αν χωρις τα φαρμακα και με ολο αυτο που παμε να κανουμε , δεν την παλεψω, δεν το αντεξω και θελω να αυτοκτονησω;
γελασε και μου ειπε οτι εξ ορισμου οι πανικοι ειναι αντιθετοι με την αυτοκτονια!
δεν ειναι καπως ετσι;; δεν ειναι μια απεγνωσμενη αντιδραση του εαυτου να στρεψεις τη ζωη σου εκει που θελεις πραγματικα; να ακουσεις επιτελους την αληθεια σου;
Ετσι είναι. Ανατριχιάζω που το γράφω, αλλά θα μπορούσα να είμαι ένα ανέμελο πρόβατο που τρώει το χορταράκι του χωρίς να χωλοσκά. Τα συμπτώματα με έπιασαν απο το μανίκι και μου είπαν. Μην βόσκεις. Εχεις καθήκον. Να ξεθάψεις την αλήθεια σου και να ζήσεις με βάση αυτήν. οχι ανώδυνα, αλλά αληθινά και γεμάτα. Και τώρα, μετά απο καιρό, με συγκρίνω με την ανέμελη προβατίνα που υπήρξα και νιώθω ευγνωμοσύνη για την εξέλιξη. Ακου, αυτήν την απεγνωσμένη προσπάθεια του εαυτού σου Αντάρα μου. Θα σε βγάλει κάπου, να είσαι σίγουρη.
τελος για τα πτυχια και τα διαπιστευτηρια καθε θεραπευτη εχετε απολυτο δικιο . και στο σημειο αυτο οφειλω να ομολογησω οτι απο ανθρωπινη πλευρα ο ψυχαναλυτης με κερδισε.
σεβάστηκε πολύ το χρόνο μας, (κράτησε πάνω από μια ώρα κάθε επίσκεψη ) και ουσιαστικα με εκανε ν ανιωσω οτι την τελειωνω εγω και οχι το \'ρολόι\" , μου έδωσε το κινητο του τηλεφωνο για καθε στιγμή , τον πήρα από εκει που ήμουν (στην εκδρομή) και με πήρε πίσω μιλώντας μου πολύ ώρα, μου εστειλε μην για να μη διστασω να τον ξαναπαρω οποτεδηποτε αν νιωσω ασχημα και να ρωτησει πως ημουν.
όλα αυτα μου φάνηκαν πρωτογνωρα σε σχεση με τον αυστηρο επαγγελματισμο του γιατρου. (κλαις οδυρεσαι αλλα σε 45 λεπτα πρεπει να την κανεις, παρε και 3 ζαναξ να νιωσεις καλυτερα και ελα την αλλη βδομαδα)
Είναι λοιπόν και άνθρωπος και θεραπευτής. Μου θυμίζει την δικία μου! Το βρίσκω πολύτιμο. Αληθινή επαφή. Το αντίδοτο για κάθε ανθρώπινο δηλητηριο. Είδες που σε άγγιξε? Ξυπνά και την ευαισθησία σου έτσι, το συναίσθημα που συχνά το πατικώνουν γνωστικές διεργασίες...
η ψυχαναλυση δεν εχει ξεκινησει ακομη ....\"αρχιζει οταν εχουν πια ειπωθει ολα.., όταν δε θα βρισκομαι υπο την επηρρεια χαπιων, οταν πια θα αρχισει να μιλαει το ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ και όχι εγώ!\"
αυτό το ασυνείδητο πια...γνωριζετε φανταζομαι τις επικρισεις που εχει δεχθει η ψυχαναλυση σαν θεραπεια. οτι ειναι \"ψευδοεπιστημη\" χωρις επιστημονικα ευρηματα, οτι η φρουδικες αρχες αναγουν ολες τις ψυχικες παθησεις σε άλυτες συγκρουσεις του ασυνειδητου, που παγιωθηκαν στην παιδικη ηλικια. εχει ενοχοποιηθει για κατασκευη ψευδων αναμνησεων κακοποιησης και ακόμη ότι περιστρεφεται γυρω απο τα προτυπα σεξουαλικα συμπλεγματα με τοςυ γονεις και την ερμηνεια των ονειρων, πραγματα που για μενα μοιαζουν λιγο μαγγανεία! (μαλλον δεν επρεπε να κανω ερευνα στο νετ)
Το έχουμε ξαναπεί. Σημασία, δεν έχει τόσο η προσέγγιση, όσο η σχέση που θα αναπτύξεις με τον θεραπευτή. Ας είναι μια σχέση εμπιστοσύνης, μια σχέση οπου ειλικρινά θα αποθέσεις την ψυχή σου μέσα της. Κι όλα τα άλλα, έπονται. Η καχυποψία σου απέναντι στην ανάλυση, είναι κατανοητή. Κι εγώ είμαι αντίθετη στο οτι μια μόνο μέθοδος είναι η ολόσωστη και δεν σφάλλει κάπου. Ετσι μια ακράια υποστήριξη της ανάλυσης σαν λύση σε κάθε βαριά μορφή ψύχωσης πχ, δεν θα την δεχόμουν. Κι όμως, κάθε προσέγγιση, έχει τα δυνατά της σημεία, και τα αδύναμα γεφυρώνονται απο την ποιοτική θεραπευτική σχέση. Και απο κάτι ακόμα. Την δική σου ΠΙΣΤΗ και ΘΕΛΗΣΗ να γίνεις καλά. Νομίζω οτι οφείλεις να κάνεις έναν ανοιχτό διάλογο με σένα, να δεις, αυτό το έλειμμα πίστης, πως μπορείς να το ελαττώσεις. Και πώς μπορείς να θελήσεις παραπάνω... ξέρεις, δεν ήταν λίγες οι φορες που φοβήθηκα. Και την ίαση και την ελευθερία μου, και τους δρόμους που άνοιγαν μετά. Ηταν έναςα τρόπος να υπάρχω που δεν ήταν εύκολος και δεν είχα συνηθίσει. Η ελευθερία θέλει κόπο και ευθύνη. και καμιά φορά η παθογένεια, μας γεμίζει θαλπωρή, μες τα δεινά της.
αχ να μην ημουν τοσο σκεπτικαλ τυπος ! να μπορουσα να αφεθω! ειμαι τοσο κολλημενη στις ταμπελες του \"ιατρικου\" , του \"επιστημονικου\" ενω το θεμα της ψυχης ειναι τοσο περιπλοκο! πιστεω στις ταμπελες και την παραδοσιακη ψυχικατρικη , που εφευρισκει με το dsm καθε λίγο και μια νεα διαταραχη. ! σε λίγο θα βγαλουν και μυρηκαστικη διαταραχη για οσους θελουν να μασαν συνεχεια τσιχλες...να το δειτε!
Νομίζω οτι η ανάγκη σου για ταμπέλες, συνδέεται με την έντονη ανάγκη σου να σε ταξινομήσει, αποκωδικοποιήσει και θεραπεύσει κάτι ΕΞΩ απο εσένα. Αποφεύγεις τον ρευστό υποκειμενισμό και το τρομαχτικά μοναχικό κουπί που χρειάζεται να τραβήξει κανείς... Καλή η επιστημη, μα κάθε αντικειμενικότητα έχει τα όριά της στην αρχή του υποκειμενισμού. Και το να αφανίζεις τον τελευταίο, είναι στην τελική σαν να αρνείσαι το ίδιο το αντικειμενικό ;)
λοιπον για ν ααποκτησω καποια εμπιστοσυνη στον ψυχαναλυτη τη δευτερα που θα τον δω θ ατου θεσω το εξης ερωτημα: σε ποιες περιπτωσεις απευθυνεστε και σε ψυχιατρους και κρινετε απαραιτητη τη φαρμακευτικη αγωγη;; απο την απαντηση θα εξαρτηθουν πολλα...γιατι αν ισχυουν αυτα που διαβασα καπου , οτι ακομη και τη σχιζοφρενεια τη θεωρουν αποτοκο της \'κακης μανας\"..γεια σας...δε θα εχω διλλημα και παω για τον τριτο!
Θα ήθελα κι εγώ να ξέρω, αν ο ειδικός μου πιστεύει οτι τα φάρμακα είναι άχρηστα, τουλάχιστον για κάποιες περιπτώσεις.
ουφ και ξαναουφ γλυκές μου...πωπω θα με ανεχτειτε να γινω λιγο πρηχτικη αυτον τον καιρο...επλιζω μην κρατησει γαι πολυ και να επανελθω συντομα σε φυσιολογικους ρυθμους
*ανωνυμη ειμαι πραματι πολυ ανυπομονη, εχω ενα θεμα με το χρονο που τον θεωρω παντα εχθρο και οχι συμμαχο...το πιασες)
Ο χρόνος... Οταν βιαζόμαστε, είναι σαν να απειλούμαστε απο κάτι αδιόρατο... ίσως απο ένα τέλος. Απο τον ίδιο τον θάνατο.