Που είναι η ΕΛΠΙΔΑ , οεο;

girl, τα μηνυματα που περνας ειναι πολυ θετικα..σε καταλαβαινω απολυτα..κ εγω μεσα στα σκατα ψαχνω να βρω τη δυναμη να κρατηθω,να βγω ζωντανη απο τον προσωπικο μου γολγοθα..ειναι σημαντικο στην προσπαθεια σου να εχεις θετικους ανθρωπους διπλα σου..μονο ετσι θα παρεις δυναμη κ η καθημερινοτητα σου θα αποκτησει αλλο νοημα..νομιζω ειναι σημαντικο περα απο τον φιλο σου να συναναστρεφεσαι κ με αλλους ανθρωπους οι οποιοι εχουν αλλη σταση ζωης,θετικη σαν τη δικη σου!το ξερω δεν γνωριζεις καθε μερα ανθρωπους,αλλα εχε το αυτο στο νου σου οταν γνωριζεις ανθρωπους..

το αστείο της υπόθεσης είναι πως εκείνος με αναφέρει σαν "drama queen", υπερβολική και λοιπά......
Και ναι στα αλήθεια, όλοι χρειαζόμαστε ανθρώπους αλλά που να τους βρούμε;

Quote:

---

Originally Posted by donald_girl

Περιμένω να πάρω πόδι από την έτσι και αλλιώς αμφίβολη δουλειά μου και μετά θα αποχωρήσω και ειρήνη ημίν. Ποιος ξέρει... ίσως κάποτε να μπορέσω να νικήσω το φόβο μου. Στο μεταξύ κανείς δεν θα μπορεί να με κατηγορήσει πως δεν προσπάθησα

---

Δε θα πας πουθενά.... :)

Η αλήθεια είναι σίγουρο ότι δεν πουλάει! Σαν δημοσιογράφος το ξέρεις καλύτερα απ' τον καθέναν. Μην αναρωτιέσαι λοιπόν, για το τί και πώς, γιατί τελικά όλα είναι μεθοδευμένα να συμβούν, όλα είναι βάση σχεδίου για να οδηγηθούμε σήμερα εδώ, που βρισκόμαστε και σ' αυτό το χάλι. Διαβάζοντας, είδα ότι είσαι και κατά των ΜΚΟ κι έχεις δίκιο, για όλα τα γνωστά.. σχετικά και μ' αυτές. Όμως, θέλω να πιστεύω ότι κάποιες, ίσως ακόμα, κάνουν έργο κι ότι η εθελοντική προσφορά, όσο αυτό είναι δυνατόν, σε φέρνει σ' επαφή και μ' αξιόλογους ανθρώπους. Τ' αναφέρω αυτό, γιατί κι εγώ έχει συμβεί μέσα απ' αυτήν την δραστηριότητα, να γνωρίσω άτομα, που πραγματικά τα ένιωσα, κάτι παραπάνω απ' αδέλφια μου. Πρόσφατα λοιπόν, μια φίλη-εθελόντρια μου είπε κι αυτή ότι τα παρατάει όλα, εδώ στην Αθήνα και φεύγει, για τα ίδια με σένα προβλήματα, για το νησί και για να μείνει μαζί με τους γονείς της. Κι εκείνη θα το κάνει δοκιμαστικά και βλέπει..
Όσο για τους γονείς μας, κοριτσάκι μου, σίγουρα θάταν καλύτεροι αν δεν ζούσαν στην άγνοιά τους, αλλά κι αν δεν ήταν κι αυτοί εγκλωβισμένοι μ' όσα η κωλοκοινωνία μας τους έχει γαλουχήσει. Αυτό το τελευταίο είναι κάτι, που μου είχε πει ο ψυχόλογός και κυριολεκτικά με γαλήνεψε σχετικά με τα όσα ένιωθα κι εγώ για τους δικούς μου, αλλά και με έκανε όχι μόνο να τους συγχωρέσω, αλλά να ζω και μαζί τους πλέον ειρηνικά βάζοντας όρια. Καλή επιτυχία σ' ό,τι επιλέξεις να κάνεις!

Quote:

---

Originally Posted by Ναταshα

Δε θα πας πουθενά.... :)

---

Ελπίζω να μπορέσω... Για να μπορώ να ελπίζω

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

Αυτό το τελευταίο είναι κάτι, που μου είχε πει ο ψυχόλογός και κυριολεκτικά με γαλήνεψε σχετικά με τα όσα ένιωθα κι εγώ για τους δικούς μου, αλλά και με έκανε όχι μόνο να τους συγχωρέσω, αλλά να ζω και μαζί τους πλέον ειρηνικά βάζοντας όρια.

---

Μακάρι να συμβεί και σε μένα...

Quote:

---

Originally Posted by donald_girl

Ελπίζω να μπορέσω... Για να μπορώ να ελπίζω

---

Δε σου κρυβω οτι μαλλον με μπερδεψες
Αν εννοείς το εξωτερικό πάω πάσω
Αν εννοείς κάπου πιοοοοοο ''ψηλά'' δεν έχεις να πας που-θε-να αγαπητή οπτασία... ;)

Quote:

---

Originally Posted by Ναταshα

Δε σου κρυβω οτι μαλλον με μπερδεψες
Αν εννοείς το εξωτερικό πάω πάσω
Αν εννοείς κάπου πιοοοοοο ''ψηλά'' δεν έχεις να πας που-θε-να αγαπητή οπτασία... ;)

---

Εννοώ στη Ρόδο

Αφού δε θες να πας στη Ρόδο βρε! Με μπερδεύεις

Κοριτσάκι μου, λένε ότι ζούμε σ' ένα κόσμο, που μας κλέβει τα όνειρα. Και νάταν μόνο αυτό! Προσωπικά πιστεύω, ότι η άγνοιά μας, επιτρέπει να μας κάνουν κι ένα σωρό άλλα πολύ πιο χειρότερα. Γιατί αυτός που γνωρίζει ελευθερώνεται, αυτός που γνωρίζει μπορεί να κρίνει και το μεγάλο θέμα είναι αν μας θέλουν ελεύθερους, αν μας θέλουν να τους ελέγχουμε; Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, το ότι δεν έχουμε παιδεία.. Κι ας χτυπιέται κι ο πνευματικός κόσμος της χώρας μας, ότι αφού η εκάστοτε κυβέρνηση δεν ακολουθεί τα όσα προτείνει, τί να κάνουν τότε και άνθρωποι των γραμμάτων; Δικαιολογίες για να ξεφεύγουν. Τί να κάνουν; Ας ηγηθούν ενός νέου ξεσηκωμού! Γιατί τελικά μόνον αυτοί μπορούν αν θέλουν να κάνουν κάτι, για το καλό του τόπου. Μωρέ όλοι τους συμβιβασμένοι είναι! Όσα για την Ρόδο, τον τόπο καταγωγής σου, είσαι κατά κάποιον τρόπο τυχερή, που έχεις την δυνατότητα να φύγεις, έστω και προσωρινά, γιατί όλοι αυτοί, που πούλησαν ότι είχαν και δεν είχαν στις επαρχίες, για να μείνουν και καλά στην Αθήνα μέσα σε διαμερίσματα, λυπάμαι αλλά αν έρθουν τα χειρότερα είναι καταδικασμένοι.. Κι όσο για τους φίλους-ες, που δεν υπάρχουν ένα πολύ ωραίο, που άκουσα είναι ότι: "ο καλύτερος φίλος κι ο χειρότερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας" Και μην νομίζεις ότι είναι και το πλέον εύκολο να τα βρούμε με μας! Θέλει πολύ δουλειά..Εγώ ακόμα το παλεύω και πολλές φορές βλέπω, ότι μου κάνω περισσότερο κακό απ' ότι κάνουν οι άλλοι σε μένα.

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

Κι ας χτυπιέται κι ο πνευματικός κόσμος της χώρας μας, ότι αφού η εκάστοτε κυβέρνηση δεν ακολουθεί τα όσα προτείνει, τί να κάνουν τότε και άνθρωποι των γραμμάτων; Δικαιολογίες για να ξεφεύγουν. Τί να κάνουν; Ας ηγηθούν ενός νέου ξεσηκωμού! Γιατί τελικά μόνον αυτοί μπορούν αν θέλουν να κάνουν κάτι, για το καλό του τόπου. Μωρέ όλοι τους συμβιβασμένοι είναι! .

---

Δυστυχώς κανείς δεν αφήνει πίσω την άνεση του

Χριστούγεννα. Ώρα 9.59 μμ

Κάθομαι και γράφω καπνίζοντας, ολομόναχη...
Ο δικός μου πήγε να βρει τους φίλους του, τάχα μου δήθεν για μια δυο ωρίτσες και μετά θα βγαίναμε λέει. Κολοκύθια... Έβαλα πιτζάμες. Δεν έχω να περιμένω τίποτα.

Νιώθω ένα κόμπο στο στομάχι. Σήμερα γύρω στις 7 έφυγε η μάνα μου για Ρόδο (ήταν εδώ κάποιο καιρό). Εκείνο που μου άφησε πίσω για "δώρο" ήταν και πάλι η απογοήτευση και η αίσθηση πως είμαι εντελώς μόνη μου. Μόνο γκρίνιες, κακίες και μιζέρια.

Είναι και που τέτοιες μέρες περιμένω πολλές φορές άδικα για κάτι διαφορετικό και πιο ανθρώπινο, και αυτό δεν έρχεται ποτέ.

Και ο κόμπος παραμένει...
Το χειρότερο είναι να μην έχεις κανέναν. Το έχω πει πολλές φορές, δεν υπάρχει κανένας και τίποτα... Και φυσικά καμία ελπίδα

Donald_girl σε καταλαβαινω απολυτα λογου του οτι την εχω περασει αυτην την φαση και συνεχιζω να την παιρνω
ομως απο επιλογη μου,τωρα θα με ρωτησεις γιατι να ειναι απο επιλογη σου η μοναξια ενω εχεις φιλους
μπορεις να εχεις οσους φιλους θελεις,αλλα αμα δεν υπαρχει συζητηση με ανταποκριση νιωθεις μονος λογου του οτι περιμενεις μια απανταση που θα σε γεμισει..
Το χειροτερο μεσα σε ολα αυτα που γραφεις ειναι οτι κρατας για δυναμη μια ελπιδα ( πως ολα θα αλλαξουν ) ομως δεν βλεπεις τις αλλαγες
donald_girl η ελπιδα πεθαινει παντα τελευταια
Τις στιγμες ομως που χρειαζομαστε αγκαλιες και τρυφεροτητα και αυτος/η που περιμενουμε να μας δωσει μια αγκαλια δεν ειναι εκει...πρεπει να το αναφερουμε
και αν δεν γινει αποδεκτο πρεπει να βρεθει και μια λυση
δινει μεγαλη δυναμη μια ζεστη αγκαλια

25 χρονών, ίσως η πιο δημιουργική ηλικία στη ζωή ενός ανθρώπου. Δεν έχω τίποτα όλα γίνονται ολοένα πιο δύσκολα και ευθύνονται οι μεγαλύτεροι μου για αυτό εξαιτίας των επιλογών τους. Δεν θα πλατειάσω σχετικά με αυτό, τα έχω ξαναπεί.

Θα ήθελα να μπορώ να ζήσω, να μπορώ να επιβιώσω. Θέλω πολύ να έχει η ύπαρξη μου νόημα, μα την έχουν εξευτελίσει. Όλα παύουν να έχουν και την παραμικρή αξία. Είναι μάταια. Θα ήθελα πολύ να μπορώ να ανοίξω τα φτερά μου, να συνεχίσω να ζω σε δική μου φωλιά και να μην χρειαστεί να καταλήξω να μένω με τους γονείς μου. Θα ήθελα να έχω τη δική μου ζωή. Δε ζητάω να γίνω “πλούσια” ή “διάσημη” ή να βάλω ψεύτικα βυζιά, θέλω απλώς να μπορώ να αυτοσυντηρούμαι. Θέλω να μπορώ να πληρώνω το νοίκι και τους λογαριασμούς μου και να μπορώ να μου εξασφαλίσω ένα ζεστό πιάτο φαγητό. Δεν θέλω τίποτα άλλο... Και όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει, είναι όνειρο θερινής νυκτός...

Από 31 Οκτωβρίου δουλεύω σε μια δουλειά τόσο αμφίβολη που κάθε μέρα που περνάει δεν ξέρεις αν θα είσαι εκεί την επόμενη. Ήξερα κιόλας πως θα πληρώνομαι για κάθε μήνα 2 μήνες αργότερα και το δέχτηκα. Ήρθε όμως η στιγμή που θα πληρωνόμουν και χρήματα δεν είδα και δεν ξέρουν πότε θα μας πληρώσουν επειδή “δεν υπάρχουν λεφτά”. Στο μεταξύ όμως συνεχίζουν να σε πιέζουν και να σου ζητάνε περισσότερα για να μην απολυθείς από μία δουλειά που δεν σε πληρώνει...

Στο μεταξύ με απέρριψαν από μια δουλειά που πραγματικά ήθελα να κάνω... Απογοητεύτηκα πάρα πολύ, και ακόμη περισσότερο όταν είδα πως δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω, κανείς δεν προσλαμβάνει, δεν υπάρχουν αγγελίες, δεν υπάρχει τίποτα.... Το ερώτημα είναι ένα και μένει αναπάντητο: Τι θα κάνω; Πως θα ζήσω;

Επίσης απογοητευτικό είναι το γεγονός πως έχω πραγματικά πολλά να προσφέρω. Μου αξίζει να εργάζομαι. Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσε να αξιοποιήσει κανείς από μένα και μονάχα κέρδος θα είχε αν μου έδινε μια ευκαιρία. Είναι φυσικά μεγάλη η ανάγκη της επιβίωσης, είναι και τεράστια η ανάγκη μου να μην πάνε χαμένα όσα έχω να προσφέρω. Καμία ανάγκη μου δεν καλύπτεται ως τώρα όμως, δυστυχώς

Βρίσκομαι στο σημείο 0.
Αν με διαβάζετε και νιώθετε τι λέω κάντε μου απλώς τη χάρη αν ακούσετε κάτι για κάποια δουλειά να μου το πείτε ή αν είστε στη θέση του εργοδότη σκεφτείτε να μου δώσετε μια ευκαιρία. Διαφορετικά αν θέλετε κοινοποιήστε αυτό στο facebook και όπου αλλού μπορούν να το δουν ανθρώπινα μάτια
ΈΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ -ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΟΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ
Άνεργη νεαρή, πτυχιούχος ΑΕΙ με προϋπηρεσία στο χώρο των πωλήσεων αναζητά οποιαδήποτε εργασία στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης.

Θα ήθελα πολύ να σε βοηθήσω αλλά και γω στην ίδια θέση βρίσκομαι. Επειδή ψάχνω και γω για δουλειά, αν θέλεις πες μου τι έχεις σπουδάσει για να το εχω κατα νου.

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Θα ήθελα πολύ να σε βοηθήσω αλλά και γω στην ίδια θέση βρίσκομαι. Επειδή ψάχνω και γω για δουλειά, αν θέλεις πες μου τι έχεις σπουδάσει για να το εχω κατα νου.

---

Δημοσιογραφία σπουδασα, αλλά δεν έχει σημασία. Κάνω ότιδηποτε

Quote:

---

Originally Posted by donald_girl

Δημοσιογραφία σπουδασα, αλλά δεν έχει σημασία. Κάνω ότιδηποτε

---

στο kariera.gr και στον αγγελιοφόρο ψάχνεις; Εγώ εκεί ψάχνω.

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

στο kariera.gr και στον αγγελιοφόρο ψάχνεις; Εγώ εκεί ψάχνω.

---

Μονίμως... Αλλά δυστυχώς....

Θα μπορουσα να σου γραψω τα κοινοτυπα.. κανε κουραγιο..κατι θα βρεθει.. κλπ κλπ κλπ... Δυστυχως ολα πανε προς το χειροτερο... συνεχεια ακουω ,διαβαζω,βλεπω για ανεργους κ για ολα αυτα φταιμε εμεις... ποιοι εμεις...? εμεις οι των 40φευγα κ πανω... σας καταστρεψαμε την ζωη.. ακουγεται βαρυγδουπο..ισως... τι να πω... Αν κ ζω στην Αθηνα αν ακουσω κατι για Θεσσαλονικη θα σου στειλω μηνυμα... Παντως επειδη απο τα λιγα που διαβασα πιστευω οτι εχεις κοτσια.. ψαξε για εξωτερικο...

Quote:

---

Originally Posted by donald_girl

Μονίμως... Αλλά δυστυχώς....

---

εγώ βλέπω συχνά αγγελιες για call center αλλά επειδή μου έχουν πει ότι είναι μάπα και δεν σε κρατάνε για πολύ σε τέτοιες δουλειές δεν το ψάχνω περισσότερο. Η πιεσμένη έχει δίκιο, για εξωτερικό το ψάχνεις καθόλου;

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

εγώ βλέπω συχνά αγγελιες για call center αλλά επειδή μου έχουν πει ότι είναι μάπα και δεν σε κρατάνε για πολύ σε τέτοιες δουλειές δεν το ψάχνω περισσότερο. Η πιεσμένη έχει δίκιο, για εξωτερικό το ψάχνεις καθόλου;

---

Άστα να πάνε... Σε call center "δουλεύω" - δωρεάν , εδώ και 2+ μήνες.... Σε αυτή τη "δουλειά" αναφερόμουν παραπάνω

Quote:

---

Originally Posted by πιεσμενη

Θα μπορουσα να σου γραψω τα κοινοτυπα.. κανε κουραγιο..κατι θα βρεθει.. κλπ κλπ κλπ... Δυστυχως ολα πανε προς το χειροτερο... συνεχεια ακουω ,διαβαζω,βλεπω για ανεργους κ για ολα αυτα φταιμε εμεις... ποιοι εμεις...? εμεις οι των 40φευγα κ πανω... σας καταστρεψαμε την ζωη.. ακουγεται βαρυγδουπο..ισως... τι να πω... Αν κ ζω στην Αθηνα αν ακουσω κατι για Θεσσαλονικη θα σου στειλω μηνυμα... Παντως επειδη απο τα λιγα που διαβασα πιστευω οτι εχεις κοτσια.. ψαξε για εξωτερικο...

---

Δυστυχώς οι μεγαλύτεροι δεν νοιάστηκαν για το αύριο. Όταν το δικό τους χθες ήταν αρκετά καλό δεν ενδιαφέρθηκαν για το αύριο- για το μέλλον των παιδιών τους, ή ακόμη και για το δικό τους. Πέρα από όσα ψήφιζαν, έκαναν και απεριόριστες σπατάλες. Ξέρω ανθρώπους κοντινούς μου που κάποτε ζούσαν μέσα στη χλιδή και την άνεση και τώρα τρώνε από συσσίτιο. Σε αυτούς τους ανθρώπους που νοιάζονταν για το εφήμερο μόνο αφέθηκε το δικό μας μέλλον.
Εξωτερικό δεν έχω βρει ακόμη τα κότσια να ψάξω. Ειλικρινά φοβάμαι να φύγω σε ξένο τόπο μονάχη...

Και τελικά το νόημα είναι πως η ίδια η ζωή, η κάλυψη των βασικών αναγκών για την επιβίωση είναι πλέον πολυτέλεια.... Είναι παράλογο... Ποτέ δεν το χώρεσε το μυαλό μου. Από μικρή με ενδιέφερε η ουσία και δεν ονειρεύτηκα ποτέ χλιδή ή κάτι άλλο, αν και μεγαλώσαμε με σάπια πρότυπα. Πχ όπως είχα αναφέρει παλιότερα τα παιδάκια στο σχολείο - δημοτικό και γυμνάσιο- δεν με έκαναν παρέα επειδή δεν φορούσα μάρκες ρούχα και επειδή φορούσα γυαλιά και δεν ήμουν αρκετά όμορφη! Με αυτό θέλω να πω πως στο παρελθόν η ματαιοδοξία ήταν νο1 αξία... Κάπου εκεί βρίσκεται η αιτία του κακού.
Το μόνο που μου μένει πλέον είναι να φωνάζω ΓΙΑΤΙ;;;;;;

Quote:

---

Originally Posted by donald_girl

Άστα να πάνε... Σε call center "δουλεύω" - δωρεάν , εδώ και 2+ μήνες.... Σε αυτή τη "δουλειά" αναφερόμουν παραπάνω

---

πάλι καλά που δεν πήγα δηλαδή! σε ό, τι λες για τις προηγούμενες γενιές, έχεις απόλυτο δίκιο. Υπάρχουν άνθρωποι που πριν μερικά χρόνια έπαιρναν δάνειο για να πάνε διακοπές και τώρα δεν έχουν να φάνε....Το παν είναι θέμα διαχείρησης και στην Ελλάδα δυστυχώς, το έχουμε χάσει το παιχνίδι...Σε μαγαζί πωλήτρια βρήκες τίποτα?

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

πάλι καλά που δεν πήγα δηλαδή! σε ό, τι λες για τις προηγούμενες γενιές, έχεις απόλυτο δίκιο. Υπάρχουν άνθρωποι που πριν μερικά χρόνια έπαιρναν δάνειο για να πάνε διακοπές και τώρα δεν έχουν να φάνε....Το παν είναι θέμα διαχείρησης και στην Ελλάδα δυστυχώς, το έχουμε χάσει το παιχνίδι...Σε μαγαζί πωλήτρια βρήκες τίποτα?

---

Όλοι ζητάνε αντίστοιχη προυπηρεσία. Δεν τους νοιάζει αν εγώ έχω ασχοληθεί πχ με πωλήσεις τηλεφωνίας και άλλα... Αν πχ πας σε κατάστημα ρούχων θέλουν να έχεις δουλέψει ξανά σε κατάστημα με ρούχα κλπ κλπ

Quote:

---

Originally Posted by donald_girl

Όλοι ζητάνε αντίστοιχη προυπηρεσία. Δεν τους νοιάζει αν εγώ έχω ασχοληθεί πχ με πωλήσεις τηλεφωνίας και άλλα... Αν πχ πας σε κατάστημα ρούχων θέλουν να έχεις δουλέψει ξανά σε κατάστημα με ρούχα κλπ κλπ

---

Άστα να πάνε!:(

Η μόνη λύση για δουλειά είναι η μετανάστευση! Κι όχι Ευρώπη, γιατί πλέον μας έχουν για ξεφτίλες. Προς Αυστραλία μεριά, αν και για κει ακούγεται πως αρχίζει ο κορεσμός. Βλέπεις παίρνουν από παντού κι απ' τ' ασιατικά κράτη.

Παντού υπάρχει κορεσμός και ανεργία απλώς σε άλλες χώρες τα πράγματα είναι λίίίγο καλύτερα.

Θα ξεκινήσω απλώς γράφοντας πως ξέρω πολύ καλά πως καθένας κοιτάζει τον εαυτό του και τίποτα παραπάνω και αυτή είναι η αιτία που έχουν φτάσει τα πράγματα σε αυτό εδώ το σημείο.
Ξέρω πολύ καλά πως οι βολεμένοι και τα ποίμνια ( όπως έγραψε μία φίλη) θα συνεχίσουν απλώς να κοιτάζουν επειδή θεωρούν πως δεν τους αφορά. Ξέρω επίσης πως οι γονείς μου θα ψηφίσουν πάλι Νέα Δημοκρατία, παρόλο που εγώ βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση, και όλη η υπόλοιπη οικογένεια θα ψηφίσει πάλι ΠΑΣΟΚ. Στο μεταξύ εγώ βρίσκομαι σε οριακό σημείο. Αλλά τι να πεις... Εκείνοι τη ζωή τους την έζησαν και δεν τους ενδιαφέρει εγώ που θα φτάσω.

Επί ένα χρόνο ήμουν χωρίς δουλειά- κάνοντας σκατοδουλειές ανασφάλιστες πάντα πριν την περίοδο ανεργίας- για να βρω δουλειά (ημιαπασχόληση) τον περασμένο Οκτώβρη. Και ποιο το αποτέλεσμα; Είναι Ιανουάριος και δεν έχω πληρωθεί και δεν ξέρω καν εάν θα πληρωθώ κάποτε για τα δεδουλευμένα μου. Και σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσω πως μιλάμε για το “αστρονομικό” ποσό των 450 ευρώ μηνιαίως. Φυσικά δεν υπάρχει πιθανότητα να βρω οποιαδήποτε κανονική δουλειά. Δεν υπάρχει καμιά απολύτως ευκαιρία εκεί έξω.... Πλέον τίθεται ζήτημα επιβίωσης. Για να βρεις μια οποιαδήποτε δουλειά πρέπει να έχεις συγγενή τον Πάπα, και μπορεί και αυτό ακόμη να μην είναι αρκετό. Δεν κρύβω πως πολλές φορές μου περνάει από το μυαλό να βάλω τέλος στη ζωή μου και θυμώνω με τον εαυτό μου όταν συνειδητοποιώ πως δεν μπορώ να το κάνω. Μερικές φορές σκέφτομαι πως πρέπει να βρω το κουράγιο μια και είμαι πεπεισμένη πως δεν έχω να περιμένω απολύτως τίποτα. Δεν μπορώ να εντοπίσω λύσεις πέρα από το θάνατο, και η αυτοκτονία είναι η μόνη εφικτή λύση μα δεν έχω τη δύναμη ακόμη... Δε χρειάζομαι “ψυχοθεραπεία” για να τα δω τα πράγματα αλλιώς. Χρειάζομαι μια ευκαιρία να ζήσω! Είμαι 25 χρονών, με πτυχίο ΑΕΙ, κάποια εργασιακή εμπειρία και αρκετά υπεύθυνη ως άτομο. Δεν καταλαβαίνω το λόγο που με ωθούν στην εξαθλίωση. Δεν το αξίζω. Αξίζω μια ευκαιρία να ζήσω. Νιώθω τον κίνδυνο του να μείνω στο δρόμο πολύ κοντά μου, νιώθω πως πολύ σύντομα δεν θα έχω ένα μέρος να κοιμηθώ και δεν θα έχω ένα πιάτο φαγητό να φάω. Έτσι απλά... Γιατί; Μπορεί να μου απαντήσει κανείς σε αυτό το γιατί; Επειδή δεν τυχαίνει να είμαι από τους τυχερούς που ο μπαμπάς τους διατηρεί επιχείρηση και τους έχει εξασφαλίσει εργασία και σταθερό εισόδημα; Επειδή δεν έχω κανένα βύσμα; Επειδή τι; Δεν είναι βασικό δικαίωμα κάθε ανθρώπου να μπορεί να εργαστεί ώστε να επιβιώσει; Για ποιο λόγο με έφεραν στον κόσμο οι γονείς μου ( που παραδοσιακά στήριζαν τη ΝΔ- και έφεραν τη χώρα ως εδώ) στον κόσμο; Για να υποφέρω γεννήθηκα; Ας μου απαντήσει κάποιος σε αυτό. Θέλω να ξέρω το λόγο της ύπαρξης μου εφόσον δεν έχω ως ύπαρξη κανένα απολύτως δικαίωμα... Θέλω μάλιστα να μου δώσουν την απάντηση όλες εκείνες οι γενιές που έφεραν τη χώρα σε αυτό το αδιέξοδο με τις επιλογές τους και μάλιστα κατασπατάλησαν τα όποια χρήματα πέρασαν από τα χέρια τους τα χρόνια της ευημερίας. Γιατί λοιπόν “κύριοι” δε μου δίνετε μια ευκαιρία να επιβιώσω; Για ποιο λόγο με ωθείτε στο θάνατο ως μοναδική λύση; Δεν φταίω εγώ για αυτό που εσείς ονομάσατε κρίση...

Σας αφήνω λοιπόν για να πνιγώ ξανά στα δάκρυα μου. Ήδη το στομάχι μου είναι κόμπος...

Quote:

---

Originally Posted by donald_girl

Θα ξεκινήσω απλώς γράφοντας πως ξέρω πολύ καλά πως καθένας κοιτάζει τον εαυτό του και τίποτα παραπάνω και αυτή είναι η αιτία που έχουν φτάσει τα πράγματα σε αυτό εδώ το σημείο.
Ξέρω πολύ καλά πως οι βολεμένοι και τα ποίμνια ( όπως έγραψε μία φίλη) θα συνεχίσουν απλώς να κοιτάζουν επειδή θεωρούν πως δεν τους αφορά. Ξέρω επίσης πως οι γονείς μου θα ψηφίσουν πάλι Νέα Δημοκρατία, παρόλο που εγώ βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση, και όλη η υπόλοιπη οικογένεια θα ψηφίσει πάλι ΠΑΣΟΚ. Στο μεταξύ εγώ βρίσκομαι σε οριακό σημείο. Αλλά τι να πεις... Εκείνοι τη ζωή τους την έζησαν και δεν τους ενδιαφέρει εγώ που θα φτάσω.

Επί ένα χρόνο ήμουν χωρίς δουλειά- κάνοντας σκατοδουλειές ανασφάλιστες πάντα πριν την περίοδο ανεργίας- για να βρω δουλειά (ημιαπασχόληση) τον περασμένο Οκτώβρη. Και ποιο το αποτέλεσμα; Είναι Ιανουάριος και δεν έχω πληρωθεί και δεν ξέρω καν εάν θα πληρωθώ κάποτε για τα δεδουλευμένα μου. Και σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσω πως μιλάμε για το “αστρονομικό” ποσό των 450 ευρώ μηνιαίως. Φυσικά δεν υπάρχει πιθανότητα να βρω οποιαδήποτε κανονική δουλειά. Δεν υπάρχει καμιά απολύτως ευκαιρία εκεί έξω.... Πλέον τίθεται ζήτημα επιβίωσης. Για να βρεις μια οποιαδήποτε δουλειά πρέπει να έχεις συγγενή τον Πάπα, και μπορεί και αυτό ακόμη να μην είναι αρκετό. Δεν κρύβω πως πολλές φορές μου περνάει από το μυαλό να βάλω τέλος στη ζωή μου και θυμώνω με τον εαυτό μου όταν συνειδητοποιώ πως δεν μπορώ να το κάνω. Μερικές φορές σκέφτομαι πως πρέπει να βρω το κουράγιο μια και είμαι πεπεισμένη πως δεν έχω να περιμένω απολύτως τίποτα. Δεν μπορώ να εντοπίσω λύσεις πέρα από το θάνατο, και η αυτοκτονία είναι η μόνη εφικτή λύση μα δεν έχω τη δύναμη ακόμη... Δε χρειάζομαι “ψυχοθεραπεία” για να τα δω τα πράγματα αλλιώς. Χρειάζομαι μια ευκαιρία να ζήσω! Είμαι 25 χρονών, με πτυχίο ΑΕΙ, κάποια εργασιακή εμπειρία και αρκετά υπεύθυνη ως άτομο. Δεν καταλαβαίνω το λόγο που με ωθούν στην εξαθλίωση. Δεν το αξίζω. Αξίζω μια ευκαιρία να ζήσω. Νιώθω τον κίνδυνο του να μείνω στο δρόμο πολύ κοντά μου, νιώθω πως πολύ σύντομα δεν θα έχω ένα μέρος να κοιμηθώ και δεν θα έχω ένα πιάτο φαγητό να φάω. Έτσι απλά... Γιατί; Μπορεί να μου απαντήσει κανείς σε αυτό το γιατί; Επειδή δεν τυχαίνει να είμαι από τους τυχερούς που ο μπαμπάς τους διατηρεί επιχείρηση και τους έχει εξασφαλίσει εργασία και σταθερό εισόδημα; Επειδή δεν έχω κανένα βύσμα; Επειδή τι; Δεν είναι βασικό δικαίωμα κάθε ανθρώπου να μπορεί να εργαστεί ώστε να επιβιώσει; Για ποιο λόγο με έφεραν στον κόσμο οι γονείς μου ( που παραδοσιακά στήριζαν τη ΝΔ- και έφεραν τη χώρα ως εδώ) στον κόσμο; Για να υποφέρω γεννήθηκα; Ας μου απαντήσει κάποιος σε αυτό. Θέλω να ξέρω το λόγο της ύπαρξης μου εφόσον δεν έχω ως ύπαρξη κανένα απολύτως δικαίωμα... Θέλω μάλιστα να μου δώσουν την απάντηση όλες εκείνες οι γενιές που έφεραν τη χώρα σε αυτό το αδιέξοδο με τις επιλογές τους και μάλιστα κατασπατάλησαν τα όποια χρήματα πέρασαν από τα χέρια τους τα χρόνια της ευημερίας. Γιατί λοιπόν “κύριοι” δε μου δίνετε μια ευκαιρία να επιβιώσω; Για ποιο λόγο με ωθείτε στο θάνατο ως μοναδική λύση; Δεν φταίω εγώ για αυτό που εσείς ονομάσατε κρίση...

Σας αφήνω λοιπόν για να πνιγώ ξανά στα δάκρυα μου. Ήδη το στομάχι μου είναι κόμπος...

---

πωπω ρε κοπελια με αφησες με ανοιχτο το στομα!

Συγχωρέστε με μα θέλω να ξεκινήσω ως εξής... Πολλές φορές σκέφτομαι πως είναι μάταιο πως γράφω εδώ μια και όσα γράφω "δεν πουλάνε" στο φόρουμ, και σίγουρα θα είχα πολλές περισσότερες αναγνώσεις και απαντήσεις αν ανέβαζα ένα θέμα σχετικό με σεξ ή με κάποια ομοφυλοφιλική ανησυχία, ή τελοσπάντων κάτι περισσότερο "κίνκυ"...
Όπως και να έχει ενώ καμιά φορά είναι μάταιο, νιώθω την ανάγκη να τα γράψω, και ας τα γράφω μόνο για να τα ξαναδιαβάσω εγώ.
Συνοπτικά, τα πράγματα έχουν ως εξής: Τελικά τον άλλο μήνα θα φύγω στη Ρόδο. Είμαι στη φάση των ετοιμασιών για όλο αυτό. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν πως στην "δουλειά" που έκανα τους τελευταίους μήνες και που βρήκα έπειτα από πολύ κόπο αποφάσισαν τελικά να μην μας πληρώσουν επειδή "δεν έχουν λεφτά". Έγινε καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας, αλλά η διαδικασία είναι χρονοβόρα και ο νόμος αφήνει πολλά παραθυράκια...
Η μόνη λύση που είδαμε προς στιγμήν ήταν να μείνουμε όλοι μαζί με τη μάνα του δικού μου. Μόνο που εκείνη δεν θέλει να μείνει μαζί μου επειδή "είμαι ακατάστατη"... Φυσικά και δεν την ενδιαφέρει το γεγονός πως μετά από αυτό εγώ θα φύγω. Στα μάτια της είμαι αναλώσιμη, μετά θα βρεθεί μια άλλη για το γιο της οπότε μικρό το κακό... Και φυσικά δεν αξίζει να στεναχωρηθεί κανείς για αυτό...
Φυσικά, ούτε και ο ίδιος θέλει να έρθει μαζί μου στη Ρόδο, σε μια περιοχή που ενδέχεται να υπάρχουν ακόμη ευκαιρίες και που λέγεται πως δεν έχει αγγιχτεί ολότελα από την κρίση. Ο λόγος; Δε θέλει να αφήσει πίσω τη μάνα του.
Πως το βλέπω; Βλέπω πως είναι καλές οι "αγάπες" και τα ωραία λόγια, μέχρι το σημείο όμως που δεν θα μπουν σε ταλαιπωρία για μένα. Πρακτικά θέλουν μονάχα εγώ να προσπαθώ και τότε είναι καλά, όταν έρχεται όμως το ενδεχόμενο να χρειάζεται να κάνουν κάτι και εκείνοι απλώς δεν υπάρχει πιθανότητα.
Επιμένω πως είμαι αναλώσιμη. Γιατί να προσπαθήσει να μας βοηθήσει η μάνα του;Δεν υπάρχει λόγος... Τον άλλο μήνα θα έχει βρεθεί κάποια να με αντικαταστήσει και ο μήνας έχει 9. Γιατί να έρθει μαζί μου εκείνος; Υπάρχουν τόσες άλλες μέσα στη Θεσσαλονίκη...
Ένιωσα και νιώθω μεγάλη λύπη, για μένα κανένας άνθρωπος δεν είναι αναλώσιμος. Πάντα ήθελα να έχω έναν μόνο άνθρωπο στην πορεία της ζωής μου. Βέβαια, επειδή δεν ήταν ποτέ αμφίδρομη αυτή η πρόθεση μα πάντα μονόπλευρη και όσο και αν για μένα οι άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι για εκείνους εγώ είμαι αναλώσιμη, πρέπει να μετριάσω τη λύπη μου. Είναι εύκολο να λένε "σ αγαπώ", είναι δύσκολο να κάνουν αυτή τη λέξη πράξη. Είναι εύκολο να μου λένε να "είμαστε μαζί για πάντα", όταν εγώ προσπαθώ μόνο και οι δικοί μου γονείς πληρώνουν το ενοίκιο... Είναι πανεύκολες οι υποσχέσεις όταν εγώ είμαι εδώ στα δύσκολα, αλλά κανείς ποτέ δεν με ακολούθησε πουθενά. Είναι εύκολο εγώ να ματώνω και να σχίζομαι, αλλά κανείς άλλος να μην έχει τις ίδιες προθέσεις. Και είναι αστείο το γεγονός πως οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει προσδοκίες, αλλά την περίοδο που όλα ήταν απλά. Μόλις τα πράγματα δυσκολέψουν ακούς απλώς πως "αυτό δεν γίνεται"... Γιατί είναι εύκολο να λέμε πως για το ό,τι θα φύγω φταίει η πολιτικοοικονομική κατάσταση της Ελλάδας, αλλά εκείνοι τι έκαναν για να με βοηθήσουν μέσα σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία; Είναι εύκολο να ακούω το πόσο άδικο είναι που αυτές οι καταστάσεις θα μας χωρίσουν και το πόσο κρίμα είναι. Εγώ όμως έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου όλο αυτό το καιρό. Εκείνος;

Από πού να ξεκινήσω για όλ' αυτά που εκφράζουν κι εμένα απόλυτα; Μάλλον απ' την αρχή.
Ναι η αλήθεια δεν "πουλάει", αλλά είμαι της γνώμης, ότι πρέπει να λέγεται έτσι κι αλλιώς, μήπως στο τέλος κάτι γίνει.
Η απόφασή σου να μετοικήσεις, είναι σωστή και νομίζω τόχουμε ξανασυζητήσει. Το σκέφτομαι τώρα πολύ σοβαρά κι εγώ και να σου πω, είμαστε τυχερές που υπάρχει έστω κι αυτή η δυνατότητα..
Γι' αυτό το "ακατάστατη" έχω κάποια απορία, αλλά κι αυτήν την προσπερνώ, γιατί αν το θέμα "τάξης" είναι σοβαρό για την μάνα του δικού σου πριν καν συγκατοικήσετε δεν ξέρω τί θα γινόταν μετά, με τα πραγματικά σοβαρά θέματα.
Αυτός κι η μάνα του θα μπορούσαν νάρθουν στην Ρόδο; Γιατί αν μπορούν και δεν το κάνει τότε προχώρα ο τύπος δεν αξίζει. Πολλά τούδωσες και πολλά έκανες για κείνον. Κοίτα την ζωή σου.

Αυτός τουλάχιστον δεν έχει τίποτα να τον κρατάει εδώ πέρα από το ότι "δε θέλει να αφήσει πίσω τη μάνα του"... + τους φίλους του και τη ζωή που κάνει εδώ

Κορίτσι, αν νιώθεις ότι σε θεωρούν αναλώσιμη φύγε και μην νοιάζεσαι για τίποτα άλλο. Μπορείς και συ να βρεις κάποιον άλλο, δεν έχει μόνο αυτός αυτήν την ευκαιρία. Ισως να ΄ναι δύσκολα στην αρχή αλλά κάθε εμπόδιο για καλό. Βρίσκεσαι στην πιο παραγωγική ηλικία της ζωής σου, που μπορείς και θέλεις να παλέψεις για ν' ανεξαρτητοποιηθείς οικονομικά, μην χάνεις ευκαιρίες. Οταν μια πόρτα κλείνει, ανοιγει κάποια άλλη και ίσως να ναι καλύτερα έτσι.


Οσο για την απήχηση του θέματος σου στο φόρουμ, έχεις δίκιο, υπάρχει πολύ σούργελο εδώ μέσα αλλά never mind, υπάρχουν και αξιόλογα μέλη με διάθεση να συζητήσουν σοβαρά.

Κακά τα ψέματα είναι δύσκολο να ξεκινάς ξανά και ξανά από την αρχή. Εγώ πάντα αποζητούσα τη σταθερότητα. Ελπίζω πως αν τελικά βρω κάτι άλλο να μη χρειαστεί στη συνέχεια να βολοδέρνω ξανά. Αλλά και πάλι δεν ξέρεις ο καθένας τι θα σου βγει... Είναι πολύ ψυχοφθόρο αυτό όλο. Θα ήθελα να ζούσα σε έναν ονειρικό κόσμο που θα είχα κάνει μόνο μια σχέση στη ζωή μου και θα είχα τους ίδιους φίλους μια ζωή και θα έμενα στο ίδιο σπίτι και θα είχα την ίδια σταθερή δουλειά. Για κάποιους αυτό φαντάζει εφιάλτης και πολύ βαρετό. Εγώ όμως αυτό αποζητούσα πάντα, μια οικογένεια... Δάκρυα...

Μην με παρεξηγήσεις, αλλά θα σε μαλώσω τώρα! Μήπως είσαι σε λάθος "πιάτσα"; Ο δημοσιογράφος είναι μονίμως της αλλαγής. Θα το ξέρεις ότι είναι ο τυχερός ηθοποιός, που διαλέγει μόνος του τους ρόλους του κι αυτό για ν' αλλάζει συνέχεια! Εσύ εξαίρεση αποτελείς; Βέβαια κι οι εξαιρέσεις υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τους κανόνες, αλλά ειλικρινά αυτό το επάγγελμα μόνο σταθερότητα δεν το χαρακτηρίζει. Μήπως είσαι σε σύγκρουση μ' αυτά που νομίζεις ότι θέλεις; Αφού τόχεις στην δημοσιογραφία, ήρθε η ώρα λοιπόν να παίξεις τον δικό σου ρόλο ζωής, γι' αυτό όχι άλλα δάκρυα πρόβες χρειάζεσαι!

Τις συγκεκριμένες σπουδές δεν τις διάλεξα λόγω χαρακτήρα. Όχι εγώ σταθερότητα χρειάζομαι.
Αυτή τη στιγμή σέρνομαι. Κάθε μέρα πέφτω όλο και πιο πολύ και νιώθω ακόμη πιο μόνη μ. Σαν τις κακές παλιές εποχές πριν 2 χρόνια
που χώρισα και κρατιόμουν με ηρεμιστικά και ένα γερό κοκτέιλ φαρμάκων. Έτσι νιώθω όπως τότε. Κομμάτια.
Δε μπορώ να σηκωθώ το πρωί- όχι επειδή νυστάζω- αλλά επειδή δεν αντέχω άλλη μια μέρα. Μετά το ξύπνημα ξεκινάει το κλάμα. Δεν έχω δύναμη για τίποτα. Δε σηκώνομαι από το κρεβάτι μ. Νιώθω μονίμως φόβο. Περιμένω απλώς να περάσει η μέρα να ρθει η νύχτα. Το βλέμα καρφωμένο στο κενό. Πάτος

Quote:

---

Originally Posted by donald_girl

Τις συγκεκριμένες σπουδές δεν τις διάλεξα λόγω χαρακτήρα. Όχι εγώ σταθερότητα χρειάζομαι.
Αυτή τη στιγμή σέρνομαι. Κάθε μέρα πέφτω όλο και πιο πολύ και νιώθω ακόμη πιο μόνη μ. Σαν τις κακές παλιές εποχές πριν 2 χρόνια
που χώρισα και κρατιόμουν με ηρεμιστικά και ένα γερό κοκτέιλ φαρμάκων. Έτσι νιώθω όπως τότε. Κομμάτια.
Δε μπορώ να σηκωθώ το πρωί- όχι επειδή νυστάζω- αλλά επειδή δεν αντέχω άλλη μια μέρα. Μετά το ξύπνημα ξεκινάει το κλάμα. Δεν έχω δύναμη για τίποτα. Δε σηκώνομαι από το κρεβάτι μ. Νιώθω μονίμως φόβο. Περιμένω απλώς να περάσει η μέρα να ρθει η νύχτα. Το βλέμα καρφωμένο στο κενό. Πάτος

---

Eτσι όπως το περιγράφεις, μου φαίνεται ότι χρειάζεσαι ψυχολογική υποστήριξη. Έχεις απευθυνθεί ποτέ σε ειδικό; Τα φάρμακα μόνη σου τα πήρες ή με συνταγή; Θα διαφωνήσω με την Μαρκέλα, το τι κάνουμε στην επαγγελματική μας ζωή δεν συμβαδίζει απαραίτητα με τα προσωπικά.
Και μένα μου αρέσει η σταθερότητα αλλά αφού βλέπεις πως σε πληγώνουν και δεν τους νοιάζει, καλύτερα ν' αποχωρήσεις και που ξέρεις, μπορεί να στεριώσεις στην Ρόδο και να μην χρειαστεί ν' αλλάξεις ξανά!

Χρειάζεται κάπου ν' ακουμπήσεις-τί λες;-να το μοιραστείς όλ' αυτό. Περνάς σίγουρα μια δύσκολη φάση, αλλά εσύ το ξέρεις περισσότερο απ' τον καθένα, ότι αν θες βοήθεια υπάρχει.. Κάνε κάτι γι' αυτό, εκτός αν είν' επιλογή να μείνεις για λίγο μόνη. Τελικά αυτός δεν θα σε ακολουθήσει; Αν δοκίμαζες για λίγο να ζήσεις μαζί τους "βλέποντας" κι εσύ κάπως απ' την μεριά σου το θέμα της "τάξης".. κι αυτό πιο πολύ για να μην πεις μετά στον εαυτό σου, ότι δεν τα εξάντλησες όλα. Άλλη μια υποχώρηση, αν αισθάνεσαι να θέλεις να το προσπαθήσεις.. και που ξέρεις καμμιά φορά!

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Eτσι όπως το περιγράφεις, μου φαίνεται ότι χρειάζεσαι ψυχολογική υποστήριξη. Έχεις απευθυνθεί ποτέ σε ειδικό; Τα φάρμακα μόνη σου τα πήρες ή με συνταγή; Θα διαφωνήσω με την Μαρκέλα, το τι κάνουμε στην επαγγελματική μας ζωή δεν συμβαδίζει απαραίτητα με τα προσωπικά.
Και μένα μου αρέσει η σταθερότητα αλλά αφού βλέπεις πως σε πληγώνουν και δεν τους νοιάζει, καλύτερα ν' αποχωρήσεις και που ξέρεις, μπορεί να στεριώσεις στην Ρόδο και να μην χρειαστεί ν' αλλάξεις ξανά!

---

Από το 2007 παλεύω με ειδικούς ψυχιάτρους και ψυχολόγους. Πλέον δεν παίρνω φάρμακα συνειδητά, δεν βελτίωναν τίποτα άλλωστε, απλως συνεχώς μου αυξάνονταν οι δόσεις με αποτελέσματα που έχω περιγράψει σε προηγούμενο ποστ. Από εκεί και πέρα θα δεχόμουν ψυχολογική υποοστήριξη- και όχι φαρμακευτική ποτέ ξανά το τονίζω- αλλά θα έπρεπε να βρω έναν ψυχολόγο που να μην το ενδιαφέρει πρωτίστως το οικονομικό κέρδος...