ντεζά βύ, ντεζά βεκύ, τί σημασία έχει; σημασία έχει ότι συμβαίνει, είναι δεν είναι αλήθεια, τί σημασία έχει;
κι έφυγε το κυριακόβραδο, όπου νά 'ναι, επιτέλους.
Printable View
ντεζά βύ, ντεζά βεκύ, τί σημασία έχει; σημασία έχει ότι συμβαίνει, είναι δεν είναι αλήθεια, τί σημασία έχει;
κι έφυγε το κυριακόβραδο, όπου νά 'ναι, επιτέλους.
Υπό άλλες συνθήκες θα διαφωνούσα μαζί σου για το κυριακοβραδο, αλλά τώρα θα συμφωνήσω άντε επιτέλους να φύγει , αλλά δυστυχώς και η Δευτέρα πλέον ίδια μέρα είναι για μένα.
Αντε πάλι...Καμμία σχέση το ντεζα βου με τα προορατικά όνειρα...Το ντεζα βου είναι η αίσθηση ότι έχεις ξαναζήσει μια συγκεκριμένη στιγμή...Είναι ενα στιγμιαίο σκάλωμα χρονικής καταχώρησης μιας εμπειρίας.
Τα προορατικά όνειρα είναι όνειρα που τα βλέπεις στον ύπνο και τα θυμάσαι μεσα στην μέρα και τα βιώνεις αργότερα στην πραγματικότητα.
Παράδειγμα είδα στον υπνο μου ότι πήρε την μητέρα μου τηλέφωνο μια θεία μου και της είπε ότι πέθανε από ανακοπή ο γιός της ο Βασίλης...Οταν ξύπνησα ρώτησα την μητέρα μου αν την πήρε τηλ η θεία μου και της είπε ότι πέθανε ο Βασίλης,και μου είπε όχι...Ε,την επόμενη μέρα όντως παίρνει τηλ η θεία μου και λέει ότι πεθανε από ανακοπή ο Βασίλης.
Το Banshees og Inisherin δεν με ξετρέλανε,αλλά ήταν καλύτερο από το απαραδεκτο Everything,everywhere all at once το οποίο με κούρασε και δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει.
Χάλια... Σηκώθηκα χάλια σήμερα...
Και σαν να μην έφτανε αυτό, σήμερα ο φίλος μου που αυτοκτόνησε θα έκλεινε τα 45 αν ζούσε... Αυτό εντείνει την θλίψη μου...
αυτό που περιγράφεις μιάζει με προφητεία, δηλαδή, έχεις την εικόνα ότι κάτι θα συμβεί. το ντεζα βυ είναι φάση να βρεθείς κάπου πχ και να νομίζεις ότι έχεις ξαναβρεθεί εκεί, έτσι το κατάλαβα. βασικά δεν ξέρω πώς το λένε, ξέρω ότι συμβαίνει, δεν μιλάω σε ό,τι αφορά εμενα για παραφυσικά ή μεταφυσικά φαινόμενα, όπως αυτό της διόρασης ή του οραματισμού. τώρα μπερδεύτηκα κι εγώ.
το everything everywhere all at once δεν το έχω δει ακόμη, όμως πιστεύω πως θα μου αρέσει, ίσως και ως πρώτη επαφή με μια ταινία που διαδραματίζεται και συζητάει -ας πουμε- εναλλακτικές πραγματικότητες και σύμπαντα με τέτοιο τρόπο, όχι απλά "τί θα γινόταν αν έπαιρνες άλλη απόφαση;"
μπορεί να κάνω και λάθος.
Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι νεκροί με τους νεκρούς βρε Κύκνε...Τι είδους σχέση είχες με αυτόν τον φίλο σου και σε έχει στιγματίσει έτσι?...Ερωτική ή φιλική?
Και εγώ έχω χάσει άδικα το αδερφό μου και όταν έρχεται η επέτειος θανάτου του ή τα γενέθλιά του τον αναπολώ με μια νοσταλγία, αλλα δεν μου ρίχνει την ψυχολογία..Εχει κλείσει ο κύκλος πένθους πια.
Φιλική σχέση είχαμε αλλά γνωριζόμασταν από παιδιά...
Όμως ένας λόγος που με έχει στιγματίσει όπως λες είναι το ότι ταυτίστηκα μαζί του επειδή κι εγώ έχω κάνει απόπειρα πάνω από μία φορά όπως ξέρεις και μπορώ να νιώσω βαθιά μέσα μου την απόγνωση που τον οδήγησε σ' αυτή την πράξη...
Λυπάμαι για τον αδελφό σου... Έφυγε από τον ίδιο λόγο; (αν δεν σε πονάει να πεις, αν σε στεναχωρεί δεν θα παρεξηγηθώ αν δεν απαντήσεις)...
Εγώ δεν ταυτίζομαι με τους ανθρώπους που αυτοκτόνησαν...Αντιλαμβάνο� �αι την απόγνωσή τους,αλλά τους εκλαμβάνω σαν δειλούς για κάποιον λόγο,και σίγουρα δεν τους ηρωοποιώ.
Οχι,ο αδελφός μου δεν αυτοκτόνησε...Υπέστη εγκεφαλική αιμόρραγία...Ηταν φανατικός της ζωής...Την ρουφούσε μέχρι το μεδούλι...Καμμία σχέση με μένα δηλαδή.
Καλημέρα...
Με πήγαν στο νοσοκομείο και μου έκαναν πλύση στομάχου και μου έβαλαν ορό... Αλλιώς δεν ξέρω τι θα είχε γίνει... Με πήραν είδηση οι γονείς μου γιατί ζαλίστηκα απ' τα τόσα χάπια κι έπεσα κάτω (την μία φορά που ήταν η πιο σοβαρή, δεν νομίζω ότι θα την έβγαζα καθαρή αν δεν με καταλάβαιναν... Δεν τις αναφέρω με λεπτομέρειες όλες γιατί με επιβαρύνουν κι άλλο ψυχικά)...
43 ήταν ο αδελφός μου αλλά ζούσε σαν 20άρης...Εγώ είμαι 38 και αισθάνομαι 88 σαν να έχει παρέλθει η ζωή μου και να πρέπει να συνταξιοδοτηθώ.
Ο αγαπημένος μου ποιητής,ο Καρυωτάκης,αυτοκτόνησε και αυτό μάλλον τον ρίχνει στην υπόληψη μου παρά τον ανεβάζει.
Τους χαρακτήρισα δειλούς γιατί καμμιά κατάσταση δεν είναι αδιέξοδη όσο και αν μας πείθει για το αντίθετο...Ακόμα και η βαριά κατάθλιψη ή ο εθισμός με τα ναρκωτικά δεν είναι απολύτως αδιέξοδοι.
Θυμάμαι τον Ρόμπιν Γουίλιαμς που αυτοκτόνησε και σκέφτομαι ότι σίγουρα κάτι θα μπορούσε να κάνει για βγει απο το αδιέξοδο...
Απ'την άλλη ώρες ώρες μοιάζει ελκυστική η ιδέα του να φύγεις...Αλλά προς τι η βιασύνη?
Πρέπει όμως να μπορείς και να το δεις ότι δεν είναι αδιέξοδη... Εγώ τότε δεν μπορούσα... Ένιωθα υπερβολικό ψυχικό πόνο που δεν τον άντεχα άλλο κι ήθελα να πεθάνω για να σταματήσω να υποφέρω... Καταλαβαίνεις;
Τώρα όσον αφορά τη δειλία, θέλει δύναμη για ν' αντέξεις να περιμένεις το τέλος σου και ν' αντιμετωπίσεις τον φόβο ολομόναχη γιατί αν το πεις κάπου θα σε σώσουν, κανείς δεν θα δεχτεί να μείνει δίπλα σου μέχρι να πεθάνεις... Τουλάχιστον έτσι το βίωσα εγώ αλλά διατηρώ μια επιφύλαξη μήπως κάνω λάθος...
αυτό που ξεχνάμε είναι ότι η αυτοκτονία είναι ένα σύμπτωμα της κατάθλιψης και της νόσου από την οποία έπασχε ο Γουίλιαμς. σύμπτωμα.
όπως θα γνωρίζουν καλύτερα οι κλινικοί ιατροί, οι συμπτωματολογία είναι ένα ευρύ φάσμα εκδήλωσης μιας ασθένειας.
εγώ ενοχλούμαι όταν χρησιμοποιούνται λέξεις όπως "γενναίος" ή "δειλός" σε μια κατάσταση αδιέξοδη στο παρόν, εγκεφαλική κυρίως. όταν το βλέπεις από μακρυά καταλαβαίνω τί βλέπεις, όμως αυτό είναι μόνο η μια πλευρά.
επιπροσθέτως, όπως έχω ξανααναφέρει και εδώ, πολλοί "επιζώντες" κυρίως από βουτιά από γέφυρα, άλλαξαν τη ζωή τους στροφή 180 μοιρών, κάτι που αν δεν είχαν επιζήσει -δεν ξέρω πώς λέγεται πολιτίκαλι κορέκτ- μετά από μια απόπειρα, δεν θα το έκαναν.
τί να πω κι εγώ που στα δικά μου τα χρόνια όταν έμαθα για τον φρόντμαν των ΙΝXS είχα μείνει σοκαρισμένη. μετά φυσικά είδα περισσότερα και κατάλαβα.