Originally Posted by
ioannis2
Η εστίαση στο διάβασμα μας αποκόπτει από φίλους αλλά δεν είναι ποτέ ο λόγος που κάποιος δεν εχει φίλους. Ίσα ίσα, έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους όλη μέρα πάνω από τα βιβλία με πάρα πολλούς φίλους.
Ούτε το να σε κάνει καχύποπτο η οικογένεια είναι ο λόγος, εκτός κι αν η αποτροπή συσχέτισης ξεκίνησε από τα πρώτα παιδικά χρόνια και είχε τέτοιο βάθος ο επηρεασμός από του ςγονείς ώστε μόρφωσε κατ αυτον τον τρόπο το χρακτήρα του παιδιού.
Οι εκ πεποιθήσεως κλειστοί έγιναν κλειστοί μετά που απογοητεύτηκαν από τις διαπροσωπικές σχέσεις ή που από πολύ μικρή ηλικία μη έχοντας κάποιον να τους βάλει στο σωστό δρόμο μόρφωσαν ασυναίσθητα, χωρίς αντίληψη ορθού και λάθους λόγω ανωρίμου ηλικίας, το χαρακτήρα τους με τρόπο που τους στέριωσε ως κλειστούς.
Το να κάνω φιλίες ετών και έπειτα να ξεκόπτω από όλους ή κάποιους σημαίνει το έχω στο χαρακτήρα μου να συσχετίζομαι και να κάνω φίλους.
Τους άλλους δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε, μπορούμε όμως αν έχουμε το χαρακτήρα να τους κάνουμε να μας σέβονται, κι αν η συσχέτιση δεν είχε τέτοια κακή εξέλιξη ώστε βάζοντας τους όρια να ξεκόψουμε, να συσχετιζόμαστε μαζί τους εκεί που η συσχέτιση είναι αναγκαία πχ για μια δουλειά.
Το να επιζητάμε φιλία με επιτυχημένους (πχ επαγγελματικά, κοινωνικά, μορφωμένους, πολύ ευχάριστους και οτιδήποτε άλλο αποτελεί επιτυχία) δεν είναι και ότι καλύτερο για άτομα που βίωσαν απόρριψη - μη αποδοχή, εκμετάλλευση από άλλους, κλειστούς που ξανοίγονται όταν ο άλλος τους κάνει το κλικ, κλπ. Αν βάλουν τέτοιο σκοπό συσχέτισης - φιλίας θα απογοητεύονται διότι εύκολα τέτοιοι λεγόμενοι επιτυχημένοι απορρρίπτουν κλειστούς, λιγομίλητους, μη ενθουσιώδεις, μη επιτυχημένους και λοιπούς συναφείς. Καλύτερα λοιπόν κανείς να κρατάει απλά μια γνωριμία καλή μαζί τους, μια πόρτα ανοιχτή, την οποία γνωριμία να υπενθυμίζει, απλά για να χει κάποια έστω μικρή βοήθεια όταν αυτοί οι επιτυχημένοι θα του χρειαστούν. Όχι όμως να επιζητά απ αυτούς φιλία.
Φιλία όπως είπα και στο θεματοθέτη μόνο από άτομα που είναι κοντά στο χαρακτήρα μας, μας καταλαβαίνουν, επικοινωνούμε εις βάθος και μας αποδέχονται, νοείται όμως όχι τοξικούς έστω κι αν συνταιριάζουμε σαν χαρακτήρες.
Κλειστός γίνεται κάποιος, ίσως επειδή το έφερε μαζί του ως γενετικό υλικό, ή λόγω τραυμάτων από διαπροσωπικές σχέσεις κυρίως σε πολύ μικρή ηλικία που τον έκαναν στο εξής επιφυλακτικό με όλους, κι αυτό μπορεί δυστυχώς να συνεχίζει και εσαεί.
Έτσι καταλήγω στο συχετισμό με αυτούς που πραγματικά ταιριάζουμε, κοινωνικοποιούμενοι όμως για να το επιτύχουμε αυτό, βάζοντας όρια ή κρατόντας μια καλή γνωριμία με τους υπόλοιπους.
Αυτά σαν σκέψεις από τη δική μου εμπειρία.
