Δε γράφω λέξεις
Φωνάζω με μέταλλα
μ’ αράχνες με ομόχρονα
Από βαθιά σ’ ένα χρώμα χειρονομώ
Και πλάστηκα
να ερωτεύομαι τη σύμπτωση
Δ.Π. Παπαδίτσας
Printable View
Δε γράφω λέξεις
Φωνάζω με μέταλλα
μ’ αράχνες με ομόχρονα
Από βαθιά σ’ ένα χρώμα χειρονομώ
Και πλάστηκα
να ερωτεύομαι τη σύμπτωση
Δ.Π. Παπαδίτσας
Αφού το συναίσθημα έρχεται
πρώτο
αυτός που προσέχει έστω και
λίγο
τη σύνταξη των πραγμάτων
απόλυτα ποτέ του δεν θα σε
φιλήσει
απόλυτα να ‘μια τρελός
τώρα που η άνοιξη είναι εδώ
το αίμα μου αποδέχεται,
και τα φιλιά είναι καλύτερη
μοίρα
απ’ τη σοφία
στ’ ορκίζομαι κυρία σ’ όλα τα
λουλούδια. Μην κλαις
- η καλύτερη χειρονομία του
μυαλού μου αξίζει λιγότερο απ’
το
πετάρισμα των βλεφάρων σου
που λέει
είμαστε ο ένας για τον άλλο:
ύστερα
γέλασε, γέρνοντας στα χέρια
μου
γιατί η ζωή δεν είναι
παράγραφος
Κι ο θάνατος νομίζω δεν είναι
παρένθεση
συλβια πλαθ
http://www.youtube.com/watch?v=1ak1bckaKS4
Οι λέξεις φταίνε…
Αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν.
Κική Δημουλά
θα προσθέσω: και οι μουσικές.. Επειδή όταν τα 24 του αλφαβητου δε φτάνουν, ίσως 7 νότες να αρκούν :)
Αυτό το κείμενο ήταν... επιμελώς ατειμέλητο!Quote:
Originally Posted by arktos
Ωραίο όμως :)
Μη με γυρέψεις αλλού
μονάχα εδώ να με γυρέψεις
μόνο σε μένα.
Τίτος Πατρίκιος
Δεν ξέρω να γράφω και είμαι αθώος.
Ποτέ δεν έμαθα σε τι χρησιμεύει η γραφή κι είμαι αθώος.
Δεν ξέρω να γράφω, η ψυχή μου δεν ξέρει άλλο από το να είναι ζωντανή.
Πηγαινοέρχεται ανάμεσα στους ανθρώπους αναπνέοντας και υπάρχοντας.
Πηγαινοέρχομαι ανάμεσα στους ανθρώπους και υποδύομαι σοβαρά το
ρόλο που αυτοί θέλουν:
Αδαής, ρήτορας, αστρονόμος, κηπουρός.
Κι αγνοούν ότι, στ’ αλήθεια, είμαι μόνο ένα παιδί.
Ένα μόριο κονιορτού που το παρέσυρε και το 'φερε στη γη
το βάρος της καρδιάς του.
Το παιδί που ξέχασε ο πατέρας του στο πάρκο.
Λέξεις γραμμένες στην άμμο από έναν αθώο,
Γαστόν Μπακέρο
Rammstein-Morgenstern
Unofficial Translation ©2004 Jeremy Williams.
She's so ugly that it gets dark [1]
when she looks into the sky
Then the light is frightened
It shines into her face from below
So she must hide during the day
She just doesn't want to scare the light
She lives in the shadows until the glow fades
She sees a star shining in the twilight and pleads
Paint beauty onto my cheeks
Morningstar, oh shine
onto the visage of mine
Cast a warm light
onto my frightening face [2]
Tell me I'm not alone
Ugly, you are ugly
I went alone in the night
The late birds no longer sang
I saw children of the sun in the throng so
I cried into the starry heavens
Morningstar, oh shine
onto the beloved of mine
Cast a warm light
onto her frightening face
Tell her she's not alone
Morningstar, oh shine
onto the soul of mine
Cast a warm light
onto a heart that's breaking
Tell her that I'm crying
Because you, you are ugly
You are simply ugly
Humans are just creatures of the eye
Beautiful things are what I want
But you, you aren't beautiful, no
Morningstar, oh shine
onto the beloved of mine
Cast a warm light
onto her frightening face
Tell her she's not alone
And the star wants to shine
onto the beloved of mine
It warms my breast and shakes
where life beats
To see with the heart
she is simply beautiful
Δεν ήρθε κι ένα απόγευμα
που να μη γίνει βράδυ
και όνειρο σημαίνει
να έρθει κι ένα απόγευμα
που να μη γίνει βράδυ..
Κική Δημουλά
http://www.youtube.com/watch?v=W2N5iyQuFWI
Άφησε με να έρθω μαζί σου.
Το ξέρω πως καθένας μονάχoς πορεύεται στον έρωτα,
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να έρθω μαζί σου.
Γιάννης Ρίτσος
Με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα και όλοι γύρω μου
χειροκροτούσαν - απιστεύτων χρόνων θραύσματα
μετέωρα όλα.
Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές
μπρούμυτα στο προσκέφαλό μου
θωρούσα τις πληγές με το άσπιλο λευκό που με πιτσίλιζαν˙
τι ωραία θεέ μου τι ωραία
χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου
ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος.
Κι από την ανάποδη φοριέται η φαντασία
και σ' όλα τα μεγέθη της.
ΕΛΥΤΗΣ
http://www.youtube.com/watch?v=U-mrX_cvr70
Ναι, Ελύτης. Ακούμε.
Κι όμως ήμουν πλασμένη για heart-αετός..
I am the master of my fate:
I am the captain of my soul
γράφοντας υποστέλλω μία μία τις λέξεις,
τα χρώματα αφαιρώ, τις μουσικές,
στο χάος τον κόσμο απλώνω σαν λευκό χαρτί,
ν' ακούγεται στο τίποτα ένα σήμαντρο,
ν' ακούγεται ένα φως μες στην ομίχλη,
γυμνή ν' ακούγεται ακέραια η ψυχή
Τόλης Νικηφόρου
Θα μπορούσα να σου δώσω
λίγη απ' τη θλίψη μου
είναι ξανθιά, είναι λεπτή και έχει όμορφα μάτια.
Την κρατώ ζεστή, κάτω απ' το μαξιλάρι
μέχρι που βαραίνουν οι ώμοι τα βράδια.
Θα μπορούσα να σου δώσω αρκετή απ' τη θλίψη μου,
μα φοβάμαι
μη δεθείς κι εσύ μαζί της. .............
Χριστινα Αβραμιδου
Γνωρισα τον πονο απο ανθρωπους που κοιτουσαν το καλο μου κ μονο / δεν χαραμιζω αλλο χρονο τις συμβουλες που`λες να αφομιονω / κ να ζω στην θεωρια οσα πια δεν βιονω..
Staying Empty
The end of my journey have I reached?
Was it in vain the walls that I've breached?
Standing empty in front of the wall,
I know,
There is no returning to my former world.
Trading an emptiness for another,
a symphony of son and father
a linkage of low and high
a happiness but with no sigh
I stand empty before this wall of disbelief
No sign of life, no trace of relief
But there is no way I shall return
New emptiness I shall earn
I am afraid of my past
hoping I saw of it the last
but life is leaving fast
carry on I must.
I stand empty before this wall of disbelief
No sign of life, no trace of relief
But there is no way I shall return
New emptiness I shall earn
To break this wall myself I have to prison
But I know, every thing occurs for a reason...
δεν υπαρχει επιστροφη απλα.
I don't care about the state of my hair
I got something out of nothing
That just wasn't there
And your kiss kiss kiss
Is never gonna blow me away
Dreams of escape keep me awake
I'm never gonna get out and make it away
I'm a stone dead tripper
Dying in a fantasy
Like a cracked open sky it helps you to die
Don't split it scrape it
You're screaming automatic pain
Too young kid you're gonna get hit
Looks like your never gonna make it
Off the government list
I don't mind about the state of my mind
But you know it's good for nothing
And I left you behind
It's a sick sick city
But it's never gonna make me insane
If you're talking for real
Then go cut a deal
You're facing up to living out
The way that you feel
And you shake shake shake
'Cause you know you'll never make it away
Well I guess that's why I've always
Got the blues
http://www.youtube.com/watch?v=TIOim3J-jpU
Και τώρα καβαλάμε την ρόδα του τσίρκου
Με τον σκοτεινό αδελφό σου τυλιγμένο στα άσπρα
Έλεγε είναι ωραίο να είσαι ζωντανός
Αλλά τώρα καβαλάει την φλόγα ενός κομήτη
Και δεν θα ξανάρθει
Η Γη φαίνεται πιο ωραία από ένα αστέρι
Το σημείο που είναι ακριβώς πάνω από σένα
Δεν ήθελε να σε κάνει να κλάψεις
Με σπίθες να πετάνε
Σε άδεια δαχτυλίδια γύρω από την καρδιά σου
Ο κόσμος φωνάζει και καταρέει
Και είναι τόσο λυπηρό να βλέπεις τον κόσμο να συμφωνεί
Οτί προτιμάνε τα πρόσωπα τους γεμάτα μύγες
Παρά τα άσπρα τριαντάφυλλα
(στοίχοι από ένα τραγούδι)
Πολύ όμορφο insect... ποιο τραγουδι;
Είναι ένα ξένο τραγούδι από ένα ανεξάρτητο συγκρότημα (έβγαλε δύο άλμπουμ και μετά σταμάτησε). Η μουσική και τα τραγούδια αυτού του συγκροτήματος/ ανθρώπου φαίνεται να αντικατοπτρίζουν τις σκέψεις/ συναισθήματα ενός φτωχού η ταλαιπωρημένου, άλλοτε να μιλάνε για τον Χριστό, άλλοτε για τον παγκόσμιο πόλεμο, άλλοτε για τα φαντάσματα, πνεύματα και για αυτοκτονίες, άλλοτε για τον πατέρα του, σε αρκετά ποιητικούς στοίχους όλα αυτά χωρίς ξεκάθαρο νόημα και σε κάποιες φάσεις η φωνή να αγγίζει την συχνότητα ψαλμωδίας. Παρότι δεν είναι και τόσο γνωστοί, αλλά ούτε και τόσο παλιά η μουσική φαίνεται σαν να έχει γραφτεί σε κάποια άλλη εποχή. Τι πιο περίεργο να ακούει κανείς τέτοια μουσική την εποχή της Lady Gaga και του hip-hop. Εμένα απλά μου αρέσουν και τους ακούω.
Να κι ένα άλλο:
http://www.youtube.com/watch?v=JHADGgM5DuE
So wake up run your lips across your fingers till you find
Some scent of yourself that you can hold up high
To remind yourself that you didn't die
On a day that was so crappy whole and happy you're alive
Do you ever feel like breaking down?
Do you ever feel out of place?
Like somehow you just don't belong
And no one understands you
Do you ever wanna runaway?
Do you lock yourself in your room?
With the radio on turned up so loud
That no one hears you screaming
No you don't know what it's like
When nothing feels all right
You don't know what it's like
To be like me
To be hurt
To feel lost
To be left out in the dark
To be kicked when you're down
To feel like you've been pushed around
To be on the edge of breaking down
And no one's there to save you
No you don't know what it's like
Welcome to my life
Do you wanna be somebody else?
Are you sick of feeling so left out?
Are you desperate to find something more?
Before your life is over
Are you stuck inside a world you hate?
Are you sick of everyone around?
With their big fake smiles and stupid lies
While deep inside you're bleeding
No you don't know what it's like
When nothing feels all right
You don't know what it's like
To be like me
To be hurt
To feel lost
To be left out in the dark
To be kicked when you're down
To feel like you've been pushed around
To be on the edge of breaking down
And no one's there to save you
No you don't know what it's like
Welcome to my life
No one ever lied straight to your face
No one ever stabbed you in the back
You might think I'm happy but I'm not gonna be okay
Everybody always gave you what you wanted
Never had to work it was always there
You don't know what it's like, what it's like
To be hurt
To feel lost
To be left out in the dark
To be kicked when you're down
To feel like you've been pushed around
To be on the edge of breaking down
And no one's there to save you
No you don't know what it's like (what it's like)
To be hurt
To feel lost
To be left out in the dark
To be kicked when you're down
To feel like you've been pushed around
To be on the edge of breaking down
And no one's there to save you
No you don't know what it's like
Welcome to my life
Welcome to my life
Welcome to my life
this song reflects exactly how i feel right now............
με εξαιρειση το To be kicked when you're down
ναι
Γιατί με εξαίρεση αυτό συγκεκριμένα????????
Γιατί, εντάξει, κανένας δε με κλωτσάει όταν είμαι down. Δεν τους αφήνω. (φοβόνται)
Και πολύ καλά κάνεις...αυτό έλειπε δηλαδή...;)
Someday I'll get back up and you don't want to be around, mentality και φαίνεται στο βλεμα : )
Sick of crying
Tired of trying
Yeah i 'm smiling
But inside i 'm dying....
Οι άνθρωποι που χαμογελάνε περισσότερο είναι αυτοί που πονάνε περισσότερο...:(
Χαμογέλα λιγότερο... ; )
Αρα θα πονάω και λιγότερο???? Μπααα,δεν νομίζω..(όχι ότι χαμογελάω και πολύ βέβαια..) ;)
Κράτα το χαμόγελο γι' αυτούς που θες : )
Για τους άλλους ένα συγκαταβατικό οκ.
Δίκιο έχεις! :)
Διαιρώ αυτό που ξέρω
Διαιρώ αυτό που ξέρω.
Προκύπτει αυτό που είμαι
κι αυτό που ξέχασα. Ανάμεσα στα δυο πηγαίνω.
Δεν είμαι αυτός που σκέφτομαι
ούτε αυτός που είμαι τώρα.
Αν θα σκεφτώ, κομμάτια γίνομαι
Αν θα πιστέψω, για μένα δεν υπάρχει τέλος.
Γι’ αυτό, είναι καλύτερα
ν’ ακούς μόνο το θρόισμα
της απαλής, βέβαιης αύρας
που μέσ’ από τις φυλλωσιές περνάει.
Fernando Pessoa
Μακρυά από την εστία
όλα γίνονται παιδικά πάλι
Τι ειρωνεία να πρέπει πρώτα να μικρύνεις για να ψηλώσεις
Θενκς και για την περιγραφή :) Τώρα ακούω το τραγούδι... μ' αρέσει πολύ και το ονομα του συγκροτηματος.Quote:
Originally Posted by insect
Quote:
Originally Posted by alexandros3
Α, μα ναι! Έτσι είναι! Μαθηματάκι καλό. Mια πρώτη ανάγνωση μάλιστα και στον αγαπημένο Lewis Carroll.
Υδροχάος και περίτρανη πένα ήταν.. και ξέρεις δεν έγραφε ακριβώς παραμύθια..
Κάτι έλεγε λοιπόν όταν η Αλίκη του έγινε πρώτα τοσοδούλα και μετά ψήλωσε τόσο που κανένα off with her head δεν την έφτανε..
:)
http://www.youtube.com/watch?v=_wLXJASUOmI
Στο βυθό της μουσικής συνταξιδεύουμε..
Οδυσσέας Ελύτης
Θα περάσω τα χρόνια κολλημένος εδώ
με μπογιά σε ένα τοίχο θα φωνάζω μπορώ
θα κρατώ σαν ανάσα κλειδωμένη βαθιά
μια ζωή που κοιμάται και βαρέθηκα πια
Εγώ μαζί με το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αληθεία μου εδώ
ταξιδεύω το εγώ μου πηδώ στο κενό μου
μην φεύγεις ζωή μου κρυφή μου πληγή
ταξιδεύω το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια μου εγώ
ταξιδεύω το εγώ μου πηδώ στο κενό μου
μισή μου ζωή τεχνητή αναπνοή
Κι όταν όλα τελειώσουν θα κλαίει εμπρός μου μια αρχή
μες στο γκρίζο θα ψάχνει το λευκό της γιατί
γιατί μένω ακόμα τι είναι αυτά που ζητώ
σκεπασμένος με χιόνια στο κλουβί μου πετώ
Εγώ μαζί με το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αληθεία μου εδώ
ταξιδεύω το εγώ μου πηδώ στο κενό μου
μην φεύγεις ζωή μου κρυφή μου πληγή
ταξιδεύω το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια μου εδώ
ταξιδεύω το εγώ μου βουτιά στο κενό μου
μισή μου ζωή τεχνητή αναπνοή
ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ
ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ
Ι
Έτσι καθώς εστέκονταν ορθός μπροστά στην Πύλη κι άπαρτος μες στη λύπη του
Μακριά του κόσμου, που η ψυχή του γύρευε να λογαριάσει στο φάρδος Παραδείσου.
Και σκληρός πιο κι απ' την πέτρα που, δεν τον είχανε κοιτάξει τρυφερά ποτέ, κάποτε τα στραβά δόντια του άσπριζαν παράξενα.
Κι όπως περνούσε με το βλέμμα του λίγο πιο πάνω απ' τους ανθρώπους
κι έβγανε απ' όλους Έναν που του χαμογελούσε, τον Αληθινόν που ο χάρος δεν τον έπιανε.
Πρόσεχε, να προφέρει καθαρά τη λέξη θάλασσα, έτσι που να γυαλίσουν μέσα της όλα τα δελφίνια.
Κι η ερημιά πολλή που να χωρά ο Θεός κι η κάθε μια σταγόνα σταθερή στον ήλιο ν' ανεβαίνει!
Νέος ακόμα, είχε δει στους ώμους των μεγάλων, τα χρυσά να λάμπουν και να φεύγουν.
Και μια νύχτα θυμάται, σ' ώρα μεγάλης τρικυμίας, βόγκηξε ο λαιμός του πόντου τόσο,
που θολώθη μα δεν έστερξε να του σταθεί!
Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε.
II
Θεέ μου και τώρα τι που 'χε με χίλιους να παλέψει, χώρια με τη μοναξιά του,
ποιός αυτός που 'ξερε μ' ένα λόγο του να δώσει ολάκερης της γης να ξεδιψάσει τι;
Που όλα του τα 'χαν πάρει και τα πέδιλά του τα σταυροδετά και το
τρικράνι του το μυτερό και το τοιχίο που καβαλούσε κάθε απομεσήμερο,
να κρατάει τα γκέμια ενάντια στον καιρό, σαν ζόρικο και πηδηχτό βαρκάκι.
Και μια φούχτα λουίζα, που την είχε τρίψει στα μάγουλα ενός κοριτσιού μεσάνυχτα να το φιλήσει
(πως κουρναλίζαν τα νερά του φεγγαριού στα πέτρινα τα σκαλοπάτια τρεις γκρεμούς πάνω απ' τη
θάλασσα...)
Μεσημέρι από νύχτα και μήτ' ένας πλάι του. Μονάχα οι λέξεις του οι πιστές,
που 'σμιγαν όλα τους τα χρώματα ν' αφήσουν μες στο χέρι του μια λόγχη από άσπρο φως!
Και αντίκρυ σ' όλο των τειχών το μάκρος μυρμηκιά οι χυμένες μες στο γύψο κεφαλές όσο έπαιρνε το μάτι του...
«Μεσημέρι από νύχτα - όλ' η ζωή μια λάμψη!» φώναξε κι όρμησε μες στο σωρό,
σύρνοντας πίσω του χρυσή γραμμή ατελεύτητη.
Και αμέσως ένιωσε ξεκινημένη από μακριά η στερνή χλωμάδα να τον κυριεύει...
III
Τώρα καθώς του ήλιου η φτερωτή, ολοένα γυρνούσε και πιο γρήγορα,
οι αυλές βουτούσαν μέσα στο χειμώνα κι έβγαιναν πάλι κατακόκκινες απ' τα γεράνια
Κι οι μικροί δροσεροί τρούλοι όμοια μέδουσες γαλάζιες, έφταναν κάθε φορά
και πιο ψηλά στ' ασήμια, που τα ψιλοδούλευε ο αγέρας γι' άλλων καιρών πιο μακρινών το εικόνισμα.
Κόρες παρθένες φέγγοντας η αγκαλιά τους ένα θερινό ξημέρωμα
φρέσκα βαγιόφυλλα και της μυρσίνης της ξεριζωμένης των βυθών,
σταλάζοντας ιώδιο τα κλωνάρια
Του 'φερναν, ενώ κάτω απ' τα πόδια του άκουγε στη μεγάλη καταβόθρα, να καταποντίζονται
πλώρες μαύρων καραβιών, τ' αρχαία και καπνισμένα ξύλα, όθε με στυλωμένο μάτι
ορθές ακόμη Θεομήτορες επιτιμούσανε
Αναποδογυρισμένα στις χωματερές αλόγατα, σωρός τα χτίσματα
μικρά μεγάλα, θρουβαλιασμός και σκόνης άναμμα μες στον αέρα!
Πάντοτε με μια λέξη μες στα δόντια του άσπαστη κειτάμενος
Αυτός
ο τελευταίος Έλληνας
Αυτό το αποψινο κλάμμα
ήταν για σένα ή για μένα;
δεν ξερω για ποιόν προτιμώ
Ετοιμάζω μεγάλο ταξίδι.
Με τις ίδιες κινήσεις που κάνει κανείς
όταν μένει,
όπως μένει κανείς με τις ίδιες κινήσεις
που κάνει όταν φεύγει.
Στη βαθιά μακρινή αλλαγή μου πηγαίνω.
Κική Δημουλά
Και σκέφτομαι, λοιπόν, πως μόνο,
μόνο με δύο λάμδα η ρημάδα η αλλαγή.
Όχι αλλιώς.
Να μου μένει κι ένα μες τη λέξη.
Αφού αν το άλλο δεν αφήσω πίσω,
όπως έτσι μακρυά απ' το γνώριμό μου φεύγω,
νόημα δεν έχει..
(ναι, πάντα αφορμή να σκέφτομαι η Κική, μα πιο πολύ να νιώθω..)