-
Καλημέρα σας......
Σημερινό ζύγισμα 106..... Συνολική απώλεια του μήνα, 3 κιλά. σκ%(^*#@.............:(:(:(:(:(
Κάνω τα πάντα και η απώλεια μειώνετε δραματικά από μήνα σε μήνα.... Και ακόμα είμαι στον τρίτο μήνα. Μετά τί θα έχω δηλαδή? 1 κιλό απώλεια τον επόμενο μήνα και μετά πάλι αύξιση? Δεν γίνετε αυτό.....
Το έχω πάρει απόφαση πως το σώμα μου αρνείτε να παίσει κάτω από τα κιλά που ήταν τόσα χρόνια συνηθισμένο..... Το κατώτερο που ήμουνα (με εξέρεση την εγκυμοσύνη) ήταν 108 και αυτό κράτησε για μερικούς μήνες και μετά πάλι 112..... Πως έχω την απαίτηση λοιπόν τώρα να παίσω πιο κάτω? :(:(:(:(:(:(:(
-
Πωλίνα μου καλημέρα. Κάνε υπομονή φαίνεται πως είσαι σε πλατό νωρίς νωρίς. Ίσως ευθύνεται το γεγονός ότι είχες τόσο μεγάλη απώλεια τις πρώτες μέρες. Κοίτα τη μεγάλη εικόνα - έχεις χάσει 19 κιλά σε 3 μήνες! Μην ξεχνάς επίσης ότι εχεις αρχίσει άσκηση, που σημαίνει ότι χτίζεις πάλι τους μύες σου και δε θα υπάρχει αρχικά τουλάχιστον μεγάλη απώλεια βάρους. Κατέγραψε τι ακριβώς τρως για μια εβδομάδα για να δεις αν τελικά κάνεις κάτι λάθος. Ίσως τρως κρυφές θερμίδες ή παραπάνω υδατάνθρακες. Ίσως ακόμα παίρνεις λιγότερες θερμίδες από όσο πρέπει και πέφτει ο μεταβολισμός σου.
Μην αγχώνεσαι Πωλινάκι μου. Θα φύγουν τα κιλά. Δεν είναι στο χέρι τους πια!
-
Την Τρίτη κανόνισα να πάω σε διατροφολόγο για μέτριση βασικού μεταβολισμού και εκεί θα ξεκαθαρίσουν όλα καλή μου. Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου
-
Καλημέρα από μία άσωτη και εξαφανισμένη!
Ο χρόνος τρέχει και εγώ τον ακολουθώ, τρέχοντας από πίσω?
Αλλάξαμε και όνομα καλέ?
Final countdown = τελική αντίστροφη μέτρηση! Cool baby! :starhit:
ʼκουσα κάτι για συνάντηση? Εγώ είμαι μέσα!!! ʼντε πριν ξεκινήσουν οι διακοπές και χαθούμε!
Πάντα απολαμβάνω τις συναντήσεις μας!
Οπότε η οικογένεια spotnekky και ζουζουνόσποτανεκκάκια δηλώνει πρώτη την συμμετοχή της σε αυτή την συνάντηση! ʼντε και οι υπόλοιπες!
Και επειδή τα κιλά μας μας έφεραν πιο κοντά και έγιναν αφορμή να γνωριστούμε, ας αναφερθούμε και σ? αυτά λιγάκι!
Όπως σας έχει πει ήδη ο Δημήτρης ξεκινήσαμε διατροφή (εδώ και 9 μέρες). Όχι τίποτε ακραία και τρελά. Κόψαμε τελείως τα χαζά και μειώσαμε ποσότητες. Ο Δημήτρης ξεκίνησε και πρωινό!!!! :smilegrin:
Αποτέλεσμα: Ο Δημήτρης είναι κατά 4 κιλά ελαφρύτερος! (αχ αυτός ο αντρικός μεταβολισμός! ;)) Όσο για μένα, μου έκανε την χάρη η ζυγαριά και με έδειξε 2 κιλά ελαφρύτερη! Yeah!
Και? συνεχίζουμε!
Και τελευταία απλά σας αναφέρω ότι: ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΩΡΑ!!! :tumble: :tumble:
-
Το επιβεβαιώνω .... η γυναίκα μου χρειάζεται διακοπές ΤΩΡΑ !
Την ψήνω για Λίμνη Πλαστήρα το σ/κ αλλά μου κάνει την δύσκολη.
Πείτε κι εσείς τίποτα να την πείσουμε !
-
Καλημέρα!
Έχω μέρες να γράψω...Μπαίνω ελάχιστα όποτε είμαι σπίτι μήπως πετύχω κανένα σπαμ,μηχανικά περισσότερο...
Όλα έχουν αλλάξει...Η μέρα ξεκινά με τη βαριά σκέψη της μαμάς,που είναι άρρωστη,προχωρά μ'εξετάσεις,
αγωνία αποτελεσμάτων κι αναμονή για τις επόμενες...Ο μπαμπάς τρομοκρατημένος...άλλωστε όλοι κάπως έτσι είμαστε ...
Τα αδέρφια μου έρχονται(ο ένας από Φρανκφούρτη κι ο άλλος από Αθήνα)έστω για λίγες μέρες,θέλουν να είναι κι εκείνοι εδώ.
Η μαμά έχει τη δυνατή της πίστη(ο Θεός είναι αγάπη,όπου ο φόβος δε χωρά)έχει τις ήρεμες ατάκες για τα παιδιά της
(όλοι οι άνθρωποι το περνούν αυτό,τώρα ήρθε κι η σειρά μου-να μη νιώθει κι ο μπαμπάς σας μόνος του στις θεραπείες...)
αλλά όσο περνούν οι μέρες κι οι θεραπείες δεν ξεκινούν αγχώνεται που φιλοξενεί εκείνο,που την τρώει τόσο καιρό...
Συνεχίζω να έχω καλό προαίσθημα για την τελική εξέλιξη των πραγμάτων.Δεν ξέρω αν είναι η ανάγκη μου να το πιστέψω,
αν είμαι σε άρνηση να το δεχτώ...Πλέον και οι τρεις μου γονείς έχουν προσβληθεί από καρκίνο,πόσοι συγγενείς έφυγαν
εξαιτίας του,η αδερφή της μαμάς μου είναι θαύμα που ακόμα επιβιώνει γεμάτη παντού(κανείς δεν ξέρει για πόσο ακόμα...)
Μια τεράστια ανασφάλεια με τυλίγει.Ο μπαμπάς ήταν ο βράχος μου για κάθε τι πρακτικό,η μαμά είναι ο κόσμος μου όλος!
Στην προηγούμενη εξεταστική ο μπαμπάς,σ'αυτήν η μαμά...νομίζω κάπως έτσι αποχαιρετώ τη Νομική,τα όποια σχέδια
για σπουδές ψυχολογίας στην Αθήνα,ακόμα και το ενδεχόμενο ενός παιδιού,όπου θα χρειαζόμουν την κάθε είδους στήριξη τους.
Τα παιδιά μου είναι πλέον οι γονείς μου.Ο μπαμπάς ήδη λόγω πάρκινσον έχει αλλάξει πολύ(και νοητικά),θέλει υπομονή
η επικοινωνία μαζί του.Μάλωνα τη μαμά που δείχνει να μη συνειδητοποιεί κάποιες φορές την αλλαγή,τώρα ποιόν να υποστηρίξω;
Καμιά φορά με πιάνουν οι τύψεις πως δεν τους έδωσα χαρά,εγγόνια...πως τους έτρωγε ο καημός για τα κιλά μου,
για την επαγγελματική μου αποκατάσταση,που δεν είναι ήσυχοι για μένα που δεν έχω δίπλα μου τον άνθρωπο μου...Κλαίω,σκουπίζω μάτια.
Έφυγαν ανεπιστρεπτί τ'ανέμελα τα χρόνια και τώρα που ήμουν οριακά να παλέψω ό,τι σώσω,αλλού μου στρέφει η ζωή την προσοχή!
Φυσικά όλα αυτά είναι ασήμαντα μπροστά στην υγεία των δικών μου,δε γίνεται όμως να μη βιώνω δυσάρεστα και τις δικές μου απώλειες.
Εννοείται το πόσο ζυγίζω,πόσο γυμνάστηκα ακούγονται αστεία.Η μαγισσούλα μου θα κάνει πολύ καιρό να ξαναπετάξει...
Είναι το τελευταίο που με απασχολεί.Όλα έγιναν μια προσευχή για τη μαμά.Τίποτ'άλλο δεν υπάρχει,τίποτ'άλλο δε με αφορά.
Η επόμενη εβδομάδα είναι σημαντική.Θα συστηθούμε με το θεριό που καλούμαστε ν'αντιμετωπίσουμε.
Την εστία του,την έκταση και τη σοβαρότητα του...Τι θ'ακολουθηθεί...Είναι στην περιοχή των πνευμόνων το πρόβλημα.
Δυστυχώς έχουν γεμίσει υγρό,που γρήγορα τα ξαναπνίγει μετά τις παρακεντήσεις κι έχει και πόνο αυτό...
Ελπίζω μόνο οι θεραπείες τους να είναι σε διαφορετικές εβδομάδες να προλαβαίνω να τους φροντίζω όπως πρέπει.
Ακόμα απίστευτο μου φαίνεται!Αυτή η χρονιά,που ακόμα δεν έφτασε στη μέση της,έχει φέρει τα πάνω κάτω!
Τρέμω στη σκέψη του τι άλλο μας επιφυλάσσει...Μου έχει δώσει ήδη δύο γερούς σεισμούς και φοβάμαι μη μου τα γκρεμίσει όλα!
Ελπίζω να μου είστε όλοι καλά,πάνω απ'όλα στην υγεία σας κι ύστερα στη διάθεση σας κι εσείς και οι σημαντικοί σας!
Ο άγγελος σας να είναι χαρούμενος!Ο δικός μου είναι λυπημένος...όλο του τραγουδώ "λευκό μου γιασεμί,μη νυχτώσεις..."
-
ναταλία μου :((( δεν μπορώ να σκεφτώ και να ευχηθώ παρά μόνο το καλύτερο και καλό κουράγιο σε όλους σας!Δύσκολες καταστάσεις και πράκτικα και ψυχολογικά και συναισθηματικά :(
-
καλημέρα Ναταλού μου...Ξέρεις ότι σε καταλαβάινω πολύ...
Ότι και να σου πω δεν θα σου απαλύνω τον πόνο...είναι άλλωστε αφόρητος...
Θα ανάψω ένα κεράκι και θα κάνω μια προσεχή για την μητέρα σου και εύχομαι όλα να πάνε καλά...
Μην σκέφτεσαι ότι δεν τους έδωσες χαρές αυτά που νομίζεις...είμαι σίγουρη ότι είναι περήφανοι
για την εξαιρετική κόρης του....
Φιλάκια πολλά
-
Καλημέρα Ναταλία μου... Οτι και να πούμε, ξέρω πως δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο σου. Ξέρω πως η στεναχώρια, ο πόνος, τα γιατί που έχει μέσα σου είναι μεγάλα....
Ευχομαι τα αποτελέσματα των εξετάσεων της μαμάς να είναι όσο πιο γίνετε θετικά.
Και σε σένα εύχομαι ο θεός να σου δώσει όση δύναμη χρειάζεσε για να σταθείς δίπλα στους γονείς σου που πραγματικά σε χρειάζονται... Μην νιώθεις πως τους απογοήτευσες. Εγώ είμαι σίγουρη ότι είναι περίφανοι για σένα, για την δύναμη που έχεις μέσα σου, για τα όσα έχεις καταφέρει μέχρι τώρα, για τα όσα τους έχεις προσφέρει...
Μακάρι ο φύλακας άγγελος να είναι πάντα δίπλα σου, και να σε προτατέψει από οπιοδήποτε άλλο κακό τρέχει για να σε κατασπαράξει..
φιλάκια κούκλα μου, για οτιδήποτε χρειαστείς ξέρεις που με βρίσκεις.
-
Σας ευχαριστώ πολύ πολύ.Τώρα,μία εβδομάδα μετά την τελική διάγνωση είμαι πιο ψύχραιμη.
Τουλάχιστον κοιμάμαι κάπως τα βράδια...Τις χρειάζομαι τις προσευχές σας και τη θετική σας
ενέργεια.Αν αξίζει τι άνθρωπος υπήρξες,πόση αγάπη έδωσες,ακόμα και πόσο πιστός στάθηκες,
δεν μπορεί παρά να πάνε όλα μια χαρά!Αν όχι...καλύτερα να μην το σκέφτομαι από τώρα...
Ένα βήμα τη φορά.Τώρα είμαστε σε αναζήτηση ογκολόγου όσο εκκρεμούν οι τελευταίες εξετάσεις.
Να είστε καλά,ν'απολαύσετε το τριήμερο σας και το καλοκαίρι που δείχνει να ήρθε για τα καλά!Φιλάκια!
-
Nαταλία τα λόγια σου μου έφεραν δάκρυα στα μάτια...
Ξέρω πώς νιώθεις, πόσο βαθύς είναι ο πόνος σας, γιατί τα έζησα και εγώ με τον πατέρα μου, όταν ήμουν μόλις 20 χρονών και εκείνος 46.
Έξι μήνες μαρτυρίου μεχρι το τέλος του.
Η μητέρα μου είχε μείνει μισή, το νοσομομείο έγινε η δεύτερη κατοικία των γονιών μου.
Μόλις είχα πάρει το πτυχίο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας στη Θεσ/νίκη και είχα αρραβωνιαστεί.
Τα παράτησα όλα και πήγα κοντά τους στη Γερμανία.
Έμεινα ένα χρόνο, 6 μήνες πριν το θάνατό του και 6 μετά.
Η εστία του καρκίνου στο πάγκρεας, με μετάσταση στους πνεύμονες και το συκώτι. Καμία ελπίδα χειρουργικής επέμβασης ή χημειοθεραπείας.
Μόνο παρακεντήσεις αμέτρητες και επώδυνες για να αδειάζουν τα υγρά -λίτρα πολλά- από την κοιλιακή χώρα.
Πολύς πόνος και πίκρα.
Εύχομαι να είναι τα αποτελέσματα όσο το δυνατό ελπιδοφόρα...
Θα τους στηρίξεις τώρα, σε χρειάζονται.
Όμως κράτα δυνάμεις και για σένα όσο μπορείς.
Μη γεμίζεις τον εαυτό σου με τύψεις ή ενοχές για όσα δεν τους έδωσαν χαρά.
Πολλά πράγματα δεν είναι στο χέρι μας...αλλά σε κάποιου άλλου ίσως, που λέγεται Θεός.
-
Πολύ λυπάμαι για ό,τι πέρασες,Αγγέλα μου!Και τόσο μικρό κορίτσι...εκεί που έπρεπε να ήσουν
μόνο στις χαρές και στις ανεμελιές της ηλικίας,του πτυχίου,του αρραβώνα σου...Ελπίζω τουλάχιστον
να είναι η μητέρα σου σήμερα καλά και να ζει κοντά σου!Ελπίζω να μη ζήσω ό,τι ζήσατε...Θα μου πεις,
γιατί όχι κι εσύ;Όχι κανένας,αλλά δυστυχώς δε γίνεται...Δεν ήθελα να σας φέρω δυσάρεστες θύμισες
στο νου(όχι πως ξεχνιούνται ή ξεπερνιούνται ουσιαστικά ποτέ αυτά)...Είμαι 39 και δυστυχώς κάποιοι
κληθήκατε να τα διαχειριστείτε αυτά σε πολύ μικρότερες ηλικίες.Δεν ξέρω πώς τα καταφέρατε!Σας θαυμάζω!
Για όσους αγαπούμε τα χρόνια δεν απαλύνουν τον πόνο.Είναι ο άνθρωπος μας που υποφέρει κι εμείς
που δε μπορούμε να φανταστούμε τον κόσμο να ξημερώνει χωρίς εκείνον...Κάπως τα φέρνει βέβαια η ζωή
με τους αντιπερισπασμούς της...Δεν ξέρω πώς...Αλλά όσο επιβιώνουν γονείς που έχασαν παιδί,κάτι μυστήριο γίνεται...
Δε θέλω να σας μαυρίζω την καρδιά.Αυτός είναι δικός μου σταυρός κι όσο κοντά μου κι αν σας νιώθω
δε θέλω να σας επιβαρύνω το χαμόγελο!Σας ευχαριστώ και πάλι για την έγνοια και την αγάπη σας!Φιλάκια!
-
Βρίσκεις τη δύναμη και συνεχίζεις...όσο αδιανόητο και αν σου φαίνεται τον πρώτο καιρό.
Ο πόνος ''μαλακώνει'' με τα χρόνια, αλλά όταν τα θυμάσαι σε πονούν το ίδιο, σαν να έγιναν χτες.
Περίεργο πράγμα η ψυχή...δεν διακρίνει παρελθόν, παρόν και μέλλον στα βιώματά της, είναι διαχρονική η ύπαρξή της, ο χρόνος δεν τη γερνάει, τα συναισθήματα που την κατακλύζουν έχουν την ίδια ένταση τόσο σε γεγονότα τωρινά όσο και σε πολύ παλαιότερα.
Η μητέρα μου στάθηκε αγωνίστρια στα χρόνια που ακολούθησαν. Ήταν μόλις 43 ετών, εργαζόμενη σε εργοστάσια της Γερμανίας, συντηρούσε και στήριζε τα δυο της παιδιά για χρόνια ακόμη.
Φόρεσε τα μαύρα 8 χρόνια...και τα έβγαλε επειδή της το ζητούσαμε εμείς επίμονα πια με τον αδερφό μου.
Λίγο πριν το γάμο μου τα έβγαλε πια. Ζει κοντά μας, σε δικό της σπίτι όμως.
Εκείνος ο αρραβώνας που ανέφερα διέλυσε μετά από λίγα χρόνια για άλλους λόγους.
Ναταλία δεν μας μαυρίζεις την καρδιά με τον πόνο σου, εγώ προσωπικά σε καταλαβαίνω απόλυτα. Εκφράσου ελεύθερα αν το έχεις ανάγκη.
Μόνο για τις χαρές δεν είναι οι άνθρωποι γύρω μας αλλά και για τις λύπες.
-
Προσφατα, εντοπίσαμε μια εκ γενετής ανωμαλία στα μάτια της μικρής που χρειάζεται μια θεραπεία όχι ιδιαίτερα εύκολη, Έπεσα να πεθάνω...παράτησα το μεγάλο μου παιδί και στράφηκα πάνω της σαν να πρόκειται να τη χάσω...
Και έρχεται το Νατάλι μας και η Αγγελικούλα(ναι, μικρό παιδί κλήθηκε να σηκώσει ό,τι μια ομάδα αρσιβαρίστων δεν μπορεί) έρχονται αυτά τα δυο "αγνωστα μου" πλάσματα να με κάνουν να ντραπώ για ότ,ι νιώθω...
νιώθω ανακούφιση και πρέπει να το πω...
που για μας υπάρχει αυτή η δύσκολη θεραπεία...είναι όμως θεραπεία!!!!!
Ντρέπομαι που ξαλάφρωσα μέσω του πόνου σας αλλά αισθάνομαι καλύτερα που σας το ομολόγησα!
Το "όλα για τους ανθρώπους είναι" δε με αφορά!!! Μου φαίνεται ψυχρό και αδιάφορο...πίσω από τη λέξη ¨"ανθρώπους" κρύβονται πρόσωπα, χαμόγελα, μνήμες ρόλοι...δε τα θέλω αυτά τα όλα για τους δικούς μου ανθρώπους...όπως δεν τα θέλει και κανείς μας!!!
Νατάλι μου καλό, σκέφτομαι απλά πως έχεις την ατυχία να μην μπορείς να πονέσεις αντάξια του καθενός χρονικά και τα κάνεις όλα μαζεμένα...γιατί, πιστεύω, πως και ο πόνος θέλει το χρόνο και την αποκλειστικότητά του...από την άλλη, ο Θεός σε ξέρει καλύτερα και γι'αυτό σε οδηγεί εκε'ί που σε οδηγεί...καλή δύναμη και περιμένουμε νέα σου!
-
Παλίρροια μου,καλή δύναμη σε ό,τι καλείσαι κι εσύ να διαχειριστείς!
Για τα παιδιά απαιτούμε το τέλειο κι αυτό είναι ανθρώπινο,μη νιώθεις ένοχα!
Με το καλό να κάνετε ό,τι χρειάζεται και να μείνει μια κακή ανάμνηση ό,τι τώρα περνάτε!
Θέλω να πιστεύω πως και για τη μαμά μου θα υπάρξει θεραπεία.Έστω κάτι να το κρατά ελεγχόμενο.
Στάθηκα σ'αυτό που είπες για το Θεό που με ξέρει καλύτερα και μ'οδηγεί όπου μ'οδηγεί...
Πραγματικά το πιστεύω πως όλα αυτά έχουν κάποιον θετικό λόγο να συμβαίνουν,όσο παράλογο
κι αν ακούγεται...Το εκπληκτικό είναι πως το ίδιο πιστεύει κι η μαμά μου.Μου διάβαζε χθες
το καλωσόρισμα του 2011 στο ημερολόγιο της κι ήταν σχεδόν προφητικό!Ζήτησε ένα γερό ταρακούνημα
να την συνεφέρει,να την συντονίσει στα σημαντικότερα,να της δείξει το δρόμο...Δεν ευχόταν τίποτ'άλλο;
Και συμπλήρωνε πως αν επιβιώσει αυτού θα είναι ένα γερό μάθημα να έρθει ακόμα πιο κοντά στο Θεό,
να ζήσει ακόμα πιο συνειδητοποιημένα!Αν όχι,ο δρόμος που ζητούσε προφανώς είναι ο σπουδαίος εκείνος,
που οδηγεί προς τα πάνω,στην αληθινή ζωή!Εντάξει,έπεσα από τη μηλιά,δε χάζεψα όμως να ευχαριστώ κιόλας
για τον επουράνιο δρόμο...Τέλος πάντων...
Αγγελίνα μου,ωραία που έχεις τη μανούλα σου επιτέλους κοντά σου!Σου εύχομαι μόνο χαρές από δω και μπρος!
Εντωμεταξύ μόλις ανέτρεξα πιο πάνω και συνειδητοποίησα πως το ξετσίπωτο έγραψε 5 ολόκληρες σειρές!
ʼρα όντως είναι σοβαρό αυτό που μας συμβαίνει!Τα φιλιά μου σε όλες τις κοκόνες μου!Νέκκυ και Σποτάκο,
άμα πάτε διακοπές το τριήμερο,περιμένουμε αναφορά στη συνέχεια της έρευνας για τ'αναπαυτικά-ανθεκτικά κρεβάτια!
Να απολαύσετε όλοι το τριήμερο σας σ'όποια γωνιά κι αν επιλέξετε να σκορπίσετε τη μαγεία σας!Φιλάκιαααα
