Quote:
Originally Posted by Remedy
Καταλαβαινω οτι αναφερεσαι στη ζωη , γενικοτερα .
Printable View
Quote:
Originally Posted by Remedy
Καταλαβαινω οτι αναφερεσαι στη ζωη , γενικοτερα .
Ανατρίχιασα τώρα που άκουσα ότι ίσως ο Βαγγέλης να έδωσε τέλος στη ζωή του κόβοντας τις φλέβες του κι αναρωτιέμαι τι τόσο λάθος κάνω εγώ και δεν το κατάφερα ποτέ...
Τι να σου πω βρε Κυκνε.. Ασε να μην πω τιποτα καλυτερα!Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Άσε, όσο ακούω λεπτομέρειες τόσο φρικάρω...δεν είμαι καλά, μην με παρεξηγείς...Quote:
Originally Posted by mnimonio
Quote:
Originally Posted by mnimonio
Eμενα λοιπον δεν μου κανει καμμια εντυπωση . Φαινομενο του ' πολιτισμενου ' κοσμου/κοινωνιας ειναι .
Eγω σκεφτομαι αυτο που ειπε η Κυκνος και η καθε Κυκνος δλδ.. Επειδη η αυτοκτονια απαιτει μεγαλο θαρρος , δεν μπορουν αυτο το θαρρος να το διοχετευσουν στην ζωη και οχι στον θανατο?Quote:
Originally Posted by Macgyver
Έχεις ένα δίκιο μνημόνιο...ίσως τελικά να φοβάμαι να ζήσω, να ρισκάρω, να πληγωθώ...Quote:
Originally Posted by mnimonio
Δεν ξέρω σκέφτομαι διάφορα σήμερα, νιώθω ταρακουνημένη, ίσως να επηρεάστηκα πολύ από την είδηση, ίσως να είδα ένα κομμάτι από τον εαυτό μου σ' αυτό το παιδί, την απελπισία του άσχετα με το bullying μιας κι εγώ δεν υφίσταμαι κάτι τέτοιο στην παρούσα φάση...
Όμως στ' αλήθεια πιστεύεις ότι η αυτοκτονία θέλει θάρρος; Γιατί αν δεν κάνω λάθος επικρατεί η άποψη πως είναι δειλία...πάντως αν έχεις να μου πεις κάτι για να συνέλθω κάντο γιατί δεν την παλεύω ψυχολογικά απόψε...
Η πραξη αυτη δεν απαιτει θαρρος?? Τι λες τωρα..Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Ολοι μας αναγνωρισαμε ενα κομματι απο τον εαυτο μας μεσω αυτου του παιδιου.. Απαγορευεται σημερα να ειναι καποιος ευαισθητος , μαλθακος ,ηρεμος..Πρεπει να κρυβεις αδυναμιες και να πηγαινεις ανταμα με το τσουρμο! Αν εισαι κατι αλλο καραδοκουν οι τραμπουκοι.. Το βλεπουμε παντου αυτο ! Και στην ζωη μας ,ακομα και στο ιντερνετ!
Ομως οκ ρε Κυκνε η ζωη ειναι ωραια και ας διαδραματιζεται σε γκριζο τοπιο , σε κολασμενη γη.
Πάντα με θεωρούσα σχετικά δειλή κι άχρηστη...τώρα σαν να βλέπω λίγο διαφορετικά τον εαυτό μου αν και το μυαλό μου είναι μέσα στη θολούρα...Quote:
Originally Posted by mnimonio
Χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη που ταράχτηκε, ίσως να μην είμαι και τόσο εξωγήινη τελικά, ίσως να υπάρχει κάπου μια θέση και για μένα σ' αυτό τον κόσμο...γιατί μερικές φορές έχει τύχει να σκέφτομαι να φύγω γιατί νιώθω πως δεν ανήκω εδώ...πάντως μην τρομάξει κανένας, δεν σκέφτομαι κάτι τέτοιο τώρα απλά βγάζω πράγματα από μέσα μου...
Λες ότι η ζωή είναι ωραία...θα συμφωνήσω ως προς το ότι έχει κάποιες ευτυχισμένες στιγμές, γιατί όμως μερικές άλλες πονάει τόσο πολύ; Είναι άδικο...
Όσο για τους τραμπούκους άστα να πάνε, το έχω βιώσει ιντερνετικά σε άλλο χώρο κι ήταν πολύ δύσκολο αλλά εγώ δεν τους έκανα τη χάρη να αυτοκτονήσω, τουλάχιστον τότε είχα το μυαλό να καταλάβω ότι αξίζω περισσότερο απ' αυτό το τσούρμο που λες...και δεν θέλω να γίνω σαν αυτούς ακόμα κι αν μπορούσα...
Συγγνώμη που λέω πολλά αλλά το έχω ανάγκη...
Nαι βρε Κυκνε ευτυχισμενες στιγμες εχει η ζωη , δεν ειναι ολη στρωμενη με ροδοπεταλα..Ακομα και να ηταν κατι θα βρισκαμε εμεις να την αναποδογυρισουμε!Και η πολυ ευτυχια δεν αντεχεται πρεπει να υπαρχει μια ισορροπια! :)
Μην κανεις θανατικες σκεψεις , ολοι περναμε δυσκολα , αλλος περισσοτερο αλλος λιγοτερο , τι να κανουμε πρεπει να παλευουμε μονιμως ,αυτη ειναι η ζωη ολων.
Χα χα, μ' έκανες και γέλασα τώρα με την πρώτη φράση σου... :)Quote:
Originally Posted by mnimonio
Πάντως ξέρεις μερικές φορές δεν τις θέλω τις θανατικές σκέψεις, για παράδειγμα αυτή με το αυτοκίνητο είναι περισσότερο εμμονή πιστεύω παρά πραγματική επιθυμία αλλά θέλω να φύγει γιατί με βασανίζει όταν είμαι μέσα στο όχημα...ευτυχώς τουλάχιστον δεν την αισθάνομαι πάντα...
Να ζει κανεις ή να μην ζει??Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Ασε μωρε να ζησουμε πρωτα και μετα το αναρωτιομαστε να δουμε αν καναμε σωστα :)
Ας προσπαθήσουμε κι ας ελπίσουμε στο τέλος να μετράμε περισσότερες ευτυχισμένες στιγμές... :)Quote:
Originally Posted by mnimonio
Σκεφτομαι ποσα μερονυχτα εχω σπαταλησει αδικα να στιβω το μυαλο μου, να αναρωτιεμαι εαν εκανα λαθος ή οχι, εαν φερθηκα τοτε σωστα ή οχι, εαν αυτο που ζω ειναι ωραιο ή οχι. Εχω εξαντληθει, δεν αντεχω πια.
Σκέφτομαι ότι αν η μαμά μου ταράχτηκε και στεναχωρέθηκε τόσο για ένα άγνωστο παιδί πως θα έκανε αν είχα καταφέρει ότι εκείνο...το καταλαβαίνω κι από κάποια πράγματα που λέει...επίσης σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να ακούω άλλο σχετικά με την υπόθεση γιατί μου ρίχνει απίστευτα την ψυχολογία...