ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ

... φορές φορές δεν είναι μόνο χιόνι αυτό που μένει / είναι και αγάπη / που ζεσταίνει την παλάμη όπως σφίγγει.

κατι που πραγματικα με εκφραζει τον τελευταιο καιρο...

Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

"Lithium"

Lithium, don't want to lock me up inside.
Lithium, don't want to forget how it feels without...
Lithium, I want to stay in love with my sorrow.
Oh, but God, I want to let it go.

Come to bed, don't make me sleep alone.
Couldn't hide the emptiness, you let it show.
Never wanted it to be so cold.
Just didn't drink enough to say you love me.

I can't hold on to me,
Wonder what's wrong with me.

Lithium, don't want to lock me up inside.
Lithium, don't want to forget how it feels without...
Lithium, I want to stay in love with my sorrow.

Don't want to let it lay me down this time.
Drown my will to fly.
Here in the darkness I know myself.
Can't break free until I let it go.
Let me go.

Darling, I forgive you... After all,
Anything is better than to be alone.
And in the end I guess I had to fall.
Always find my place among the ashes.

I can't hold on to me,
Wonder what's wrong with me.

Lithium, don't want to lock me up inside.
Lithium, don't want to forget how it feels without...
Lithium, ...stay in love with you.
I'm gonna let it go.



αχ αχ χρονια το ακουω αυτο το τραγουδι και δεν ειχα ιδεα περι τινος προκειται..τωρα καταλαβαινω το περιεχομενο των στιχων.....εχει ιδιαιτερη σημασια για μενα..........

A child's guide to good and evil (1968 Bob Markley)
(Ενα παιδι καθοδηγειται, στο καλο και στο κακο.)

Το χερι μου πιασε και δραπετευσε μαζι μου
μες στο δασος, μεχρις οτου
τα φυλλα και τα δενδρα μας κοψουν την πορεια.
Μια υχτεριδα βαμπιρ
θα ρουφηξει αιμα απ τα χερια μας,
ενα λυσσασμενο σκυλι θα μας δαγκωσει,
αρουραιοι θ ανεβουν στα ποδια μας .

Αλλα τιποτα μα τιποτα δεν θαχει πλεον σημασια
μετα το αμπαρωμα και το κλειδωμα
στις πορτες των μικρων παραξενων δωματιων.

Εσυ ομως επιστρεφεις σερνοντας τα ονειροποληματα πισω σου...
Θα σου χαρισω ενα λαμπρο προσωπο
και ενα δρομο στρωμενο με κιτρινα τουβλα !

Ο υπολοιπος κοσμος κανει λαθος
μην αφησεις κανεναν να σε αλλαξει.

Ο ξένος XV



Η αποστολή μου τέλειωσε
κι ακόμη αργοπορώ.
Αμφίρροπος ακόμη στέκω
στη γέφυρα που μου χτίζει το βλέμμα σου.
Ζητάς ν’ ακολουθήσεις τη σκιά μου
που χάνεται μέσα στο φως
σαν το σπαθί μέσα στη θήκη του.

Ο δρόμος είναι απέραντος
ο δρόμος είναι δύσκολος κ’ είναι γυμνός
σαν ένα χέρι που ποτέ δε χάιδεψε
και που ποτέ δεν συγχωρεί.

Ο δρόμος που οδηγεί κοντά μου βρίσκεται εντός σου.
Σκύψε βαθιά πολύ βαθιά σου
τόσο που να λυγίσεις όλος σ’ ένα τόξο
να σφεντονήσεις το βέλος στη σιωπή.
Εκεί ανατέλλει το φως μου που αγαπάς
το δικό σου φως
το φως όλου του κόσμου.


Γιάννης Ρίτσος

ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά -- κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’ έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα, καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’ αγαπώ καί σ’ αγαπώ
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους, τό ταβάνι, τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’ αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’ αλλού φερμένο
Δέν τ’ αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.




Οδυσσέας Ελύτης, από το Μονόγραμμα..

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε 'σεναν άρεσε
γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε 'σεναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
'μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου

Οι μικρές σου επιφυλάξεις
Όταν η ζωή τρέχει, ματώνει και πεθαίνει
Οι μικρές σου επιφυλάξεις
Όταν μονόλιθοι γκρεμίζονται με κρότο δίπλα σου
Οι μικρές σου επιφυλάξεις
Όταν φωτιές τρώνε σώματα κι η λήθη προελαύνει
Οι μικρές σου επιφυλάξεις
Μη σκοντάψεις
Και χάσεις τον κόσμο
Τον χάνεις ήδη

Τα πρωϊνά, το μυαλό πάντα καθαρίζει
Έχεις γλυτώσει το μικρό θάνατο
Και τα ψεύτικα ζαρώνουν, τα λειψά φαίνονται σε όλο το μεγαλείο τους και χάνονται
Κι αναζητάς τ' αληθινά
Τα εδώ
Τα διαυγή.

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

Περάστε απάνω από τις µάντρες, τα µουλάρια σας
φτερώστε τα σαν τα σκουπόξυλα,όταν οι µάγισσες τα καβαλάνε·
ο κόσµος ακοµµάτιαστος και απέραντος·
όπου τελειώνουν οι στεριές,
τα πέλαγα αρχινάνε.

Όσα βουνά κι αν ανεβείτε,
απ' τις κορφές τους θ' αγναντεύτε άλλες κορφές
ψηλότερες, µιαν άλλη πλάση ξελογιάστρα·
και στη κορφή σα φτάστε την κατάψηλη,
πάλε θα καταλάβετε πως βρίσκεστε
σαν πρώτα κάτω απ' όλα τ' άστρα.

Κ. Παλαμάς, Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου

αφιέρωση


στο μυστικό αλφάβητο

που γράφει με ανοιχτά φτερά

ένα θαλασσοπούλι στο γαλάζιο



στο αλμυρό νερό

στις μαγικές φωνές που προσκαλούν

μέσα από την ομίχλη στο λιμάνι



στους γερανούς

που υψώνουν τα σπασμένα χέρια τους

μάταιη επίκληση στον ουρανό



στην πολιτεία

που αποπλέει για τ’ όνειρο

με κόκκινα πανιά το ηλιοβασίλεμα



σε όσους κάθονται απέναντι βουβοί

μες στο σκοτάδι και καπνίζουν

και ταξιδεύουν με τα παιδικά τους χρόνια στ’ άστρα



και στη στιγμή που χάνεται

που κρύβεται στα μάτια σου

και λάμπει για να μην δακρύσει




Τόλης Νικηφόρου

Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης
έξω απ'το everest ή στη Λουκιανού
το μάτι του σ'ακολουθεί θέλεις δε θέλεις
καθώς βυθίζεσαι στο βίο που λες πως θέλεις
για να ξεφύγεις, από το βίο, από το βίο του διπλανού

Κοιτάει τις γκόμενες που θέλουν να πιαστούνε
που καταφτάνουν από χίλιες γειτονιές
ντυμένες χρώματα για να παραδοθούνε
στρο πρώτο μπράτσο με φλεβίτσες που θα βρούνε
στην πρώτη τσέπη, στην πρώτη τσέπη,
που θα της λύνονται οι κλωστές

Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, που τον ξέρουν
οι gay μόδιστροι κ' οι sexy φθισικές
οι σιλουέτες που στα εξώφυλλα υποφέρουν
κάτι σκιές, που η μια την άλλη λεν πως ξέρουν
και λεν "αγάπη μου", λεν "αγάπη μου",
με ολόιδιες φωνές.

Κοιτάει τ' αστέρια ή πότε πότε τα δεντράκια
κοιτάει τα κάστανα που καίνε στη φωτιά
κοιτάει τα λίγα που απομείνανε παιδάκια
το συντριβάνι, τις καρδούλες, τα παγκάκια
τους καπουτσίνους στα φλυτζανάκια, στα φλυτζανάκια,
τα παγωτα

Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης
που τελευταία μόνο εμένα ακολουθεί
όλο τον διώχνω, του φώνάζω, λέω "τι θέλεις",
μου λέει "βυθίζεσαι στον βίο που λες πως θέλεις"
και με κοιτάζει, και με κοιτάζει,
όπως κοιτούσες κάποτε εσυ

Και ξαφνικά ξυπνάς
Κι είναι όλα ήρεμα και μακρυνά
Δειλά κι αποστασιοποιημένα
Αυτοί που δεν θες είναι τολμηροί
Κι όσοι θες, δειλοί
Ξαφνικά ξυπνάς
κι είσαι στην ουσία μόνος σου
Σκόρπιος
Και πρέπει να ξαναχτίσεις
Ξέροντας ότι ένας σεισμός μπορεί να τα ρίξει όλα
Και ψάχνεις να βρεις ένα νόημα
Ένα λόγο να ζεις

Και δεν έχεις
Γιατί τους χρησιμοποίησες όλους
Και δεν σου έμεινε κανένας

Φεύγεις λοιπόν στις σκιές
Κι αυτές γιορτάζουν
Γλύφουν τους τοίχους
Κι εξαφανίζονται
Αφήνοντας σε στο σκοτάδι ξανά

Αφού το φως της διεκδίκησης δεν το'χεις αναμένο
Τι ζητάς απ' τις σκιές;
Τόσα ξέρουν. Τόσα κάνουν.
Παλιότερα ήξερες καλύτερα.

Έζησες γρήγορα
Και κατέληξες στο πουθενά
Χωρίς ένα νησάκι
Μικρό, να πιαστείς
Αφού με δρασκελιές τα πέρασες όλα
Και τα πιο μεγάλα, τους φέρθηκες σαν να ήταν μικρά
Και τα ξόδεψες, γρήγορα, κοιτάζοντας μακρυά.
Χωρίς να σταθείς
Λες κι έτσι θα σ'έβρισκαν οι σφαίρες

Όμως αν υπάρχει κάτι,
την καλωσύνη δεν την έχεις ξεχάσει
Κάποτε την είχες
Και την έδωσες για να δεις τα θηρία στα μάτια
Πια δεν υπάρχουν
Χάθηκαν μ'ένα κομμάτι από το σώμα σου
Πάρ'τη πίσω λοιπόν και βάλ'τη εκεί που το κομμάτι λείπει
Έτσι θα γίνεις σχεδόν ο ίδιος όπως παλιά

Και θα μπορείς να χαμογελάς
Και να το εννοείς
Θα μπορείς και πάλι να είσαι απλός
Γύρνα πίσω και μπες ξανά
Στα παλιά σου ρούχα
Είναι εκεί
Και σ' όποιον δεν αρέσουν
Δεν ήταν ποτέ δίπλα σου
Γίνε καλός, όπως ήσουν
Γίνε άδολος κι ειλικρινής
Βρες πάλι τις αξίες σου
Το σκοτάδι δε το νοιάζει πια...

Κι αν γυρίσεις γύρω σου θα δεις
Ότι μερικοί δεν σ'έχουν ξεχάσει
Και στάθηκαν δίπλα σου
Συνέχεια, άδολα, σταθερά

Σε περίμεναν όταν έφευγες
Σε ακούγανε όταν ούρλιαζες
Όταν έτρεμες
Όταν έκλαιγες

Ξέρεις τα πρόσωπα τους, τα τηλέφωνα τους, τα σπίτια τους
Ξέρεις ότι σου θυμίζουν αυτό που έπρεπε να αφήσεις πίσω
Την καλωσύνη

Θέλω να τ'ακούσω κι από την άλλη πλευρά.
Η ασφάλεια σου δεν μου λέει τίποτα.

Μακριά από τους φίλους φίδια.
Μακρυά απ' αυτούς που η μανούλα τους, τους είπε να γίνεις σαν τον Αλέξανδρο.
Ό,τι κάνεις το παρακολουθούν και θέλουν να σε πληγώσουν, για να νικήσουν.
Να νικήσουν τι άραγε;
Το ένστικτο, πάντα, μα πάντα οδηγεί σωστά. Όπως και η ηλιθιότητα των ανθρώπων.
If it walks like a duck, talks like a duck, it is a duck!
Επιστροφή γρήγορα, πριν χαθείς στη πίσσα.
Και "δολοφονείς" όσους χρειάζεται, με ένα απαλό χαμόγελο.
Reset, go!

Πάλι
Τράβα σκανδάλη
Σ' ότι προλάβαμε και ζήσαμε
Σημάδεψε και ρίξε στο κεφάλι.
Πάλι
Τις Κυριακές, που αλητεύαμε
Και τις βιτρίνες, που χαζεύαμε
Σημάδεψε και πάτα τη σκανδάλη

Δεν χωρίζουν, όμως, έτσι οι ζωές
Των ανθρώπων, που αγαπήθηκαν
με τόσο κόπο
ή κι οι δυο μας ή κανείς
ως την άκρη της κλωστής
ισορροπήσαμε εμείς.

Πάλι
Ό,τι προλάβαμε και ζήσαμε
Και όλα αυτά, που ψιθυρίσαμε
Σημάδεψε και ρίξε στο κεφάλι.
Πάλι
Καθώς τα ρούχα μας σωριάζονται
Στα σώματα μας, που αγκαλιάζονται
Σημάδεψε και πάτα τη σκανδάλη

Δεν χωρίζουν όμως έτσι οι ζωές
Των ανθρώπων που αγαπήθηκαν
με τόσο κόπο
ή κι δυο μας ή κανείς
ως την άκρη της κλωστής
ισορροπήσαμε εμείς.

Κωνσταντίνος Καβάφης


Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.


[1913]

"Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σαν δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε."

Aπό θεούς και ανθρώπους μισημένοι,
σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί,
μαραίνονται οι Βερλαίν· τους απομένει
πλούτος η ρίμα πλούσια και αργυρή.
Οι Ουγκώ με "Τιμωρίες" την τρομερή
των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε.
Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή
μπαλλάντα στους ποιητές άδοξοι που’ ναι.

Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι.
και αν οι Μπωντλαίρ έζησαν νεκροί,
η Αθανασία, τούς είναι χαρισμένη.
Κανένας όμως δεν ανιστορεί
και το έρεβος εσκέπασε βαρύ
τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε.
Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή
μπαλλάντα στους ποιητές άδοξοι πού ναι.

Του κόσμου η καταφρόνια τούς βαραίνει
κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι και ωχροί.
στην τραγικήν απάτη τους δοσμένοι
πως κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί,
παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή.
Μα ξέροντας πως όλοι τούς ξεχνούνε,
νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή
μπαλλάντα στους ποιητές άδοξοι πού ναι.

Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί:
-Ποιος άδοξος ποιητής θέλω να πούνε,
την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή
μπαλλάντα στους ποιητές άδοξοι πού’ναι;

Chemistry

Life as it is, is not enough
There is much to be done
And behold, twist of fate
Increasing hate

Hey mother chemistry
What have you got for me
I need a shot, a kick, a dirty flick
I'm on fire

True desire

I need to get high
I need to get low
I need the system
To let me go

Can't someone just tell me the truth
can't you hold on to me
If I were to come home all dressed up
would you then take me in or laugh at my face
Please forgive all I said
don't erase my legacy
I know for a fact that you wouldn't let me in
cause I'm just the unwanted son
Can't someone just pick me up
can't you clean my memory
I know that you cried the last time that you saw me
but I couldn't help it or feel you

Hey mother chemistry
What have you got for me
I need a shot, a kick, a dirty flick
I'm on fire

True desire

I need to get high
I need to get low
I need the system
To let me go

Can't someone just tell me the truth
can't you hold on to me
If I were to come home all dressed up
would you then take me in or laugh at my face
Please forgive all I said
don't erase my legacy
I know for a fact that you wouldn't let me in
cause I'm just the unwanted son
Can't someone just pick me up
can't you clean my memory
I know that you cried the last time that you saw me
but I couldn't help it or feel you

Τα φιλιά μας


Δεν θέλω να γίνουν τα φιλιά μας

πορτοκαλί χρυσόψαρα

σε βαζάκι μαρμελάδας,

να τα ταίζεις σπόρους πικρολέμονου

όταν θα νιώθεις μοναξιά,

αλλά ασημένιοι σολωμοί

να κολυμπούν αντίθετα στις φλέβες σου

κάθε αρτηρία να τα εκσφενδονίζει στην καρδιά σου

κοπάδια ψάρια

να σπαρταρούνε στα σπλάχνα σου,

και όταν ξαναβρεθούμε

διάφανα

καινούργια όπως χθες

τρυφερά πάνω στα χείλη,

όπως πρώτα.




Χλόη Κουτσουμπέλη

"My Immortal"

I'm so tired of being here
Suppressed by all my childish fears
And if you have to leave
I wish that you would just leave
'Cause your presence still lingers here
And it won't leave me alone

These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase


When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me

You used to captivate me
By your resonating light
Now I'm bound by the life you left behind
Your face it haunts
My once pleasant dreams
Your voice it chased away
All the sanity in me

These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase


I've tried so hard to tell myself that you're gone
But though you're still with me
I've been alone all along

http://www.youtube.com/watch?v=bS-l3DTIGAI

Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Γιάννης Αγγελάκας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Αγγελάκας


Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω.
Και πως ο κόσμος είν' ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.

Μα εγώ μ΄ ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι.
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω,
σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.

Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Στίχοι: Πάνος Μουζουράκης
Μουσική: Πάνος Μουζουράκης
Πρώτη εκτέλεση: Πάνος Μουζουράκης


Βαδίζω τυφλά με λέξεις κεριά
Αφήνω να ακουστεί η ομορφιά στη σιωπή
Φροντίζω να πέφτει αργά

Μου λείπεις γιατί
Σε θέλω γιατί
Με κάνεις να τρέμω από φόβο μη σε χάσω πριν σε ξεπεράσω

Μα είσαι δικιά μου και πάντα θα είσαι
Κι ας είσαι κοντά μου και ας μην είσαι
Ψάχνω τρόπο μες στα όνειρά μου
λίγο πριν σε χάσω να σε φέρω κοντά μου
να σου δείξω πως τα 'χω χαμένα
για να σε σώσω, να σωθώ από μένα

Βαδίζω απαλά με λέξεις κλειδιά
Σφραγίζουν πόρτες, κλειδώνουν γερά
Θωρώ το πρόσωπό σου να γελά

Μου λείπεις γιατί
Σε θέλω γιατί
Είναι πικρό να πίνεις τα δάκρυά σου, τώρα ξεκουράσου

Μα είσαι δικιά μου και πάντα θα είσαι
Και ας είσαι κοντά μου και ας μην είσαι
Ψάχνω τρόπο μες στα όνειρά μου
λίγο πριν σε χάσω να σε φέρω κοντά μου
Να σου δείξω πως τα 'χω χαμένα
για να σε σώσω, να σε σώσω από μένα
Πως να σε σώσω από μένα

http://www.youtube.com/watch?v=Vaha0_2D6Hk

Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Moυσικη:Τρυπες

Δεν κοπάζει δεν σβήνει
στη καρδιά μου η φωτιά
που με τρώει και με ρίχνει
απ' την Εδέμ στο πουθενά
Οι αιώνες ρωτάνε
πόσο ακόμα Θα αντέξω
Να τρικλίζω εκεί έξω
Ξυπόλυτος μόνος
Κι εγώ ψιθυρίζω
δικιά μου η χαρά
δικό μου το αίμα
δικός μου κι ο τρόμος
Δεν είμαι μόνος
Δεν είμαι ο μόνος
Όλα είναι δρόμος
Η φωτιά η γιορτή η απώλεια ο πόνος
Ο κάθε μικρός θάνατος
κι ο μεγάλος ο ατέλειωτος κόσμος
Όλα είναι δρόμος

http://www.youtube.com/watch?v=um_4yDjOnuc

Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Τρύπες
Πρώτη εκτέλεση: Τρύπες


Ακούω τις θάλασσες
και τα ποτάμια σου
Ακούω το γέλιο
ακούω το κλάμα σου

Τις μελωδίες που γεννιούνται στα σπλάχνα σου
Τις πολιτείες και τους ανθρώπους
που ταξιδεύουν κάτω απ' το δέρμα σου
Ακούω την αλήθεια σου κι' ακούω το ψέμα
Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα

Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
και δεν ακούω τις σκέψεις μου

Ακούω τους ήλιους
και τους πλανήτες σου
Ακούω τις χαρές σου
ακούω τις λύπες σου

Τις αρμονίες που γεμίζουν τις νύχτες σου
Τους εραστές και τους τρελούς
που ξενυχτάν κάτω απ' το δέρμα σου
Ακούω την αλήθεια σου κι' ακούω το ψέμα
Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα

Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
και δεν ακούω τις σκέψεις μου

Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Τρύπες
Πρώτη εκτέλεση: Τρύπες


Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή
κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου παράθυρο
και αν τ' άφηνες θ' ανοίγαν μια ρωγμή
απ' το μικρό κελί σου ως το άπειρο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχή
Σβησμένα φώτα μέσα στο άχαρο δωμάτιο
Και αν τ' άφηνες θα καίγαν τη σιωπή
Και θα διαλύαν το κρυμμένο σου παράπονο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά, στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει τη ψυχή
Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

If it ends tomorrow / if it begins
It gives me no sorrow / no tears will fall to my lips
I don't know the feeling / I haven't felt this before
It is scaring / more than I thought more

On my last day / I felt alone
For you I pray / Your hope will betray (you)
In the desert land / I felt fear
You grabbed my hand / I need to be here

If it ends tomorrow / if it begins
It gives me no sorrow / no tears will fall to my lips
I don't know the feeling / I haven't felt this before
It is scaring / more than I thought more

So close to me / the younger must stay
Nothing more to see / nothing more to say
Coming to an end / before the night is over
Trying to pretend / the time is not over
Emotions hard and rough / I am getting old
Is it enough? / this isn't the goal
The cure I can find / only deep within me
No man can save me / no man can help me

Untouched / unexpected / unfulfilled / maybe forever
My soul has been taken away
Undying / unreal / unconcerned / it's now or never
My soul has been taken away

On my last day / I felt alone
For you I pray / Your hope will betray (you)
In the desert land / I felt fear
You grabbed my hand / I need to be here

Ήθελα να ΄μουνα κοριός

Μέσα στο κινητό σου

Να ΄βλεπα με ποιον μιλάς

Γ@μώ το κέρατό σου...










Ανώνυμος...

Είναι βραδιές που θέλω κάπου να μιλήσω,
από ένα χέρι να πιαστώ,
να βγω έξω να ζήσω,
για ένα τσιγάρο, ένα ποτό,
να πιάσω κάποιον να του πω:
"δώσ' μου το χρόνο σου...
κι εγώ θα γείρω το κεφάλι μου στον ώμο σου."
Μα η τρομαγμένη μου καρδιά μου λέει:
"δε γίνεται".
Στου πρώτου άγνωστου το πρώτο "γεια"
δεν παραδίνεται.

Εγώ δεν ξέρω αν έχω στάλα λογική.
Φτάνω στο σπίτι, λέω "μπαίνω φυλακή".
Εκείνος έρχεται κοντά μου, μ' αγκαλιάζει
κι ύστερα μόνος στα προβλήματα βουλιάζει.
Παραπονιέται, βλαστημάει τον εαυτό του,
και λίγο πριν το τελευταίο χασμουρητό του
με πιάνει κρίση,
σέρνεται απάνω μου
τον έρωτα να ζήσει.

Κι εγώ είμαι μόνη, για χρόνια έχτιζα έναν τοίχο.
Ύστερα τρόμαξα και θέλησα να φύγω.
Άρχισα τότε με αγωνία να γκρεμίζω,
να λέω "βοήθα με, Χριστέ" και να δακρύζω.
Πήρα τους δρόμους και διέξοδο ζητούσα,
χαμένα όνειρα και χρόνια κυνηγούσα.
Καπνός και σκόνη,
και όλα γύρω μου φωνάζουν
"είμαι μόνη".

Οι πιο μεγάλες νύχτες
είναι αυτές που κλαις και δε σ' ακούν.
Θυμίζουνε γυναίκες,
μοναχικές γυναίκες που πονούν.

Σιγουρα καποια απ αυτες τις τρεις ιστοριες ειναι καποια απο την δικη σας......

Όλοι κοιμούνται
κι εγώ ξαγρυπνώ,
περνώ σε χρυσή κλωστή
ασημένια φεγγάρια
και περιμένω να ξημερώσει
...για να γεννηθεί
ένας νέος άνθρωπος
μέσ᾿ στην καρδιά μου,
την παγωμένη
από άγρια φαντάσματα
και τόση μαύρη πίκρα... (Μ. Σαχτούρης)

Love after love


The time will come, when with elation,
you will greet yourself arriving
at your own door, in your own mirror,
and each will smile at the other's welcome
and say, sit here. Eat.


You will love again the stranger who was your self.
Give wine. Give bread. Give back your heart
to itself, to the stranger who has loved you
all your life, whom you have ignored
for another, who knows you by heart.


Take down the love letters from the bookshelf,
the photographs, the desperate notes,
peel your own image from the mirror.
Sit. Feast on your life.



Dereck Walcott

Time, it needs time
To win back your love again
I will be there, I will be there
Love, only love
Can bring back your love someday
I will be there, I will be there

I´ll fight, babe, I´ll fight
To win back your love again
I will be there, I will be there
Love, only love
Can break down the wall someday
I will be there, I will be there

If we´d go again
All the way from the start
I would try to change
The things that killed our love
Your pride has built a wall, so strong
That I can´t get through
Is there really no chance
To start once again
I´m loving you

Try, baby try
To trust in my love again
I will be there, I will be there
Love, our love
Just shouldn´t be thrown away
I will be there, I will be there

If we´d go again
All the way from the start
I would try to change
The things that killed our love
Your pride has built a wall, so strong
That I can´t get through
Is there really no chance
To start once again

If we´d go again
All the way from the start
I would try to change
The things that killed our love
Yes, I´ve hurt your pride, and I know
What you´ve been through
You should give me a chance
This can´t be the end
I´m still loving you
I´m still loving you, I need your love
I´m still loving you
--------------------------------------------------------------------------------

"Bring Me To Life"
(feat. Paul McCoy)

how can you see into my eyes like open doors
leading you down into my core
where I’ve become so numb without a soul my spirit sleeping somewhere cold
until you find it there and lead it back home

(Wake me up)
Wake me up inside
(I can’t wake up)
Wake me up inside
(Save me)
call my name and save me from the dark
(Wake me up)
bid my blood to run
(I can’t wake up)
before I come undone
(Save me)
save me from the nothing I’ve become

now that I know what I’m without
you can't just leave me
breathe into me and make me real
bring me to life

(Wake me up)
Wake me up inside
(I can’t wake up)
Wake me up inside
(Save me)
call my name and save me from the dark
(Wake me up)
bid my blood to run
(I can’t wake up)
before I come undone
(Save me)
save me from the nothing I’ve become

Bring me to life
(I've been living a lie, there's nothing inside)
Bring me to life

frozen inside without your touch without your love darling only you are the life among the dead

all this time I can't believe I couldn't see
kept in the dark but you were there in front of me
I’ve been sleeping a thousand years it seems
got to open my eyes to everything
without a thought without a voice without a soul
don't let me die here
there must be something more
bring me to life

(Wake me up)
Wake me up inside
(I can’t wake up)
Wake me up inside
(Save me)
call my name and save me from the dark
(Wake me up)
bid my blood to run
(I can’t wake up)
before I come undone
(Save me)
save me from the nothing I’ve become

(Bring me to life)
I’ve been living a lie, there’s nothing inside
(Bring me to life

Δεν μπορώ

Να γλιστρούσες στο σκοτάδι,
να πετούσες σαν αερικό...
Θα πεθάνω αυτό το βράδυ,
θα πεθάνω αν δε σε δω.

Με γλυκό κρασί θα γίνω
αργοναύτης να 'ρθω να σε βρω.
Να σε ανταμώσω λίγο
στης ψυχής μου το βυθό.

Δεν μπορώ,ο χειμώνας με πληγώνει,
άλλο πια δεν μπορώ...
Δεν μπορώ,την αυλή μου καίει το χιόνι,
άλλο πια δεν μπορώ...

Είσαι τ'άγγιγμα του ανέμου
που μου ξαφνιάζει το κορμί.
Δε σε χόρτασα ποτέ μου,
όλα ήταν μια στιγμή.

Να γλιστρούσες στο σκοτάδι,
να πετούσες σαν αερικό...
Θα πεθάνω αυτό το βράδυ,
θα πεθάνω αν δε σε δω.

Οι λυπημένες φράσεις


[...]

Να είχαμε μιαν άνοιξη.
Μη γελάς.
Με πράγματα που δεν υπάρχουν μη γελάς.
Ας λένε τα πουλιά κι οι μυρωδιές στα πλάγια
πως είναι Απρίλης.
Το λένε τα πουλιά κι οι έρωτες των άλλων.
Εμένα μ' εξαπατούνε οι θεοί
κάθε που αλλάζει ο καιρός,
κάθε που δεν αλλάζει.
Μη γελάς.
Έαρ δεν γίνεται
με ρίμες
ήλιοι-Απρίλιοι,
ήλιοι-Απρίλιοι,
ομοιοκατάληκτες στιγμές,
χρόνος χρωμάτων,
στρέμματα φωτός,
χαμομηλιών ανυπομονησία να μυρίσουν.
Δημοτικά τραγούδια απ' τα παράθυρα
ποια γυναί- ποια γυναί- ποια γυναίκα θα σε πάρει,
κι όλα τ' άλλα τρόποι
για να πεθαίνουνε ανώδυνα τα ημερολόγια.

[...]



Κική Δημουλά

Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις --
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1910)

Φωνές

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.