Originally Posted by
Constantly curious
Η αληθεια ειναι πως οταν βιωνεις κατι σαν κατακερματισμο προσωπικοτητας και φουντωνει ο Φοβος και οχι η Αγαπη, θελει καθε μερα δουλεια με τον εαυτο να μην υποκυπτει στον φοβο. Ειδικα εαν σε περιστοιχιζουν ατομα που σε κακοποιησαν στο παρελθον. Η σωματικη, η λεκτικη, η ψυχολογικη κακοποιηση σε κρισιμες ηλικειες προκαλει χασματα σε μια προσωπικοτητα.
Ενστικτωδως ας πουμε παει να σε αγκαλειασει ενα ατομο και εσυ τραβιεσαι γιατι φοβασαι οτι ερχεται επιθετικα.
Κυκνε μου, μεχρι να κλεισει το τραυμα της κακοποιησης και να νιωσεις Δυνατη για Εσενα, θα παρεις τον χρονο σου.Το ξερεις αυτο. Μπορει να αργησες πολυ να μιλησεις για την κατασταση για αυτο και να εχεις τοσο εντονη ενοχικοτητα και αγωγη.
Εγω ομως θελω να σε εμψυχωσω και να σου πω πως υπαρχουν εκατομμυρια γυναικες, παιδια θυματα και αντρες κακοποιησης, που με αγωγη, με κουβεντα, με καθημερινη δεσμευση πως θα τα καταφερουν καποια στιγμη εγιναν και πολυ καλοι γονεις !!! Δεν υπαρχουν μονον βιολογικοι γονεις, υπαρχει η υιοθεσια ή το να γινεις νονά και να εισαι πνευματικη μητερα... υπαρχουν δρομοι...
Εαν εχεις συνδεσει την στοργη παρεα με τη βια, οφειλεις να το συζητησεις. Δεν γεννιομαστε αρρωστοι. Λαμβανουμε καποια ερεθισματα, προτυπα συμπεριφορας, συναισθηματικα τεχνασματα και καταληγουμε ενηλικοι με θεματα.
Εγω καταλαβα πως αν δεν αγαπησω εμενα... δεν θα νιωσω και αγαπη ποτέ.