Quote:
Originally posted by NADINE
Για να νιώθεις έτσι υπάρχει κάποιος λόγος και μάλιστα σημαντικός.
Μη το φοβάσαι.Μην το αρνείσαι.Δεν είναι κάτι από το οποίο καλείσαι να συνέλθεις,
αλλά να διδαχθείς,να κατανοήσεις τις ανάγκες σου,να τους δώσεις χώρο να εξωτερικευτούν,
οξυγόνο ν'αναπνεύσουν ελεύθερες!Είμαι σίγουρη πως ξέρεις τι σου συμβαίνει,απλά διστάζεις
να σκαλίσεις βαθύτερα.Κι αυτό κάτι σου λέει,μην το υποτιμάς.Όσο για το λάγνο ψέμα του,που τα'κανε όλα ωραία...
Τα έκανε πράγματι;Ή εμείς κινούσαμε τα νήματα και του δίναμε ζωή;Νομίζω η αλήθεια είναι εκτυφλωτικά φωτεινή
για να την κρύψει το σκοτάδι ενός ψέματος.Εμείς είμαστε που επιλέγουμε να παίζουμε κρυφτό με το φως της
τρεμοπαίζοντας τα δάχτυλα στα μάτια κατά τις αντοχές και τις ανάγκες...ʼλλοτε περισσότερο,άλλοτε λιγότερο...
Δείχνεις να θέλεις να ελευθερώνεις το βλέμμα από τις σκιές και τα εμπόδια...Αν όντως σε τυφλώνει,στο χέρι σου είναι
να γυρίσεις πίσω.Εσύ άλλαξες δράση κι ανάγκασες σε αλλαγή και του άλλου την αντίδραση.Αν σου λείπει η πρότερη κατάσταση
γυρνάς στην παλιά σου αντίδραση,που δείχνει ν'ανέχεται τη δική του δράση.Όλα είναι επιλογές και τίμημα,το ξέρεις καλά.
Κατά τα άλλα είσαι καλά στην υγεία σου;Εκείνες οι ζαλάδες συνεχίζονται;Έκανες προχθές τις εξετάσεις;Είπαν τίποτα;
Ναταλάκι μου γλυκό, το θέμα είναι ότι πια με τον άντρα μου τα πάμε πολύ καλά. Ούτε έντονες συζητήσεις, ούτε καυγάδες ούτε τίποτα που να θυμίζει αυτό που ζούσα μεχρι πριν λίγους μήνες. Μπορώ να πω ότι δείνει πολύ πιο πολλά από όσο έδεινε ποτέ του μέχρι τώρα (συναισθηματικά πάντα μιλάω) και όμως νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα μου. Νιώθω ότι θέλω να ζήσω έναν έρωτα, έναν έρωτα παράφορο, (κι ας είναι και παράνομος, δεν με νοιάζει) έναν έρωτα που να με κάνει να πετάω σε άλλους ουρανούς..... Ίσως τώρα πια που δείνει αυτός, να μην έχω να δώσω εγώ? πιος ξέρει.....