Printable View
Παλια χαρακονωμουν πολυ περισσοτερο σε σχεση με τωρα..τωρα το ελεγχω δεν το κανω τοσο βαθυ οπως παλια απλα γραφω καποια λεξη που με εκφραζει εκεινη τη στιγμη....ειναι μια διεξοδος καπου νιωθω οτι πρεπει να ξεσπασω..ασε μεγαλο θεμα το χαρακωμα..Quote:
Originally Posted by panikoula
Και αν κοψεις καμια αρτυρια?Στην ηλικια σου το ειχα κανει 2 φορες και εγω αλλα δεν μου αρεσε αι το εκοψα.
Να προσεχεις κριμα ειναι.
Δεν κοβω βαθια , λεξεις γραφω..προσεχω..παντως γενικα ειναι δυσκολο να πετυχεις να κοψεις φλεβα..στα 15 ειχα προσπαθησει μια φορα να κοψω τις φλεβες μου κ ενω ετρεχε πολυ αιμα κ νομιζα οτι θα πεθανω τελικα οταν πηγα στο νοσοκομειο μου ειπαν οτι ειχα κοψει τριχοειδη αγγεια κ οχι φλεβες κ οσο κ να με αφηνανε δεν θα πεθαινα...μαλλον δεν ηξερα να το κανω σωστα...Quote:
Originally Posted by panikoula
Μια μέρα
κάποιος θα βρει ένα ξέφτι στον ουρανό
θα το τραβήξει και
θα πέσουν όλα τα ποδήλατα των αγγέλων
όλα
το εννοώ
Γιάννης Στίγκας
Nα ΄χα μια γομολαστιχα
να πιανει στα Γραμμενα
να σβησω τα τετραστιχα
και να κρατησω εσενα
Τα Ρω Του Ερωτα
Ειμαι ερωτευμενη...... ............ ............ ............... . .. . . . . . . . :)
Στις άδειες πόλεις που γυρνάς
εικόνες σε ξοδεύουν
αδύναμος να προσκυνάς
αυτούς που σε ληστεύουν
Σαν δαίμονας να κουβαλάς
του κόσμου τους χειμώνες
στα μάτια της να κυνηγάς
παλιούς μικρούς κανόνες
Μοναξιά μου όλα,μοναξιά μου τίποτα
μη μ' αφήνεις τώρα που είναι όλα πιο δύσκολα
έρωτα μου όλα, κι έρωτά μου τίποτα
μη μ' αφήνεις τώρα που είναι όλα πιο δύσκολα
Τις νύχτες ντύνεσαι μικρός
κάποιον θα ξεγελάσεις
και ένα κακό που ήρθε χθες
τρέχεις για να προφτάσεις
Μοιάζουν οι δρόμοι με φωτιά
τα βράδια του θανάτου
έρωτας που μυρίζει πια
αρένα στο άγγιγμά του
Πάρε τον εύκολο δρόμο
να 'ρθείς πιο γρήγορα.
Σαλτάρω, σπάζομαι μόνος
σε θέλω σίγουρα.
Τώρα,
που μ' έχουν κάνει ακροβάτη
πάνω σε σάπιο νήμα
και περιμένουν
με περιμένουν από κάτω
το μοιραίο μου βήμα.
Αν δε χωράς μέσα σε μια άθλια πατρίδα
Αν δε σου φτάνει μια ελπίδα τυφλή
Αν δε χώρας μέσα σε μια ονειροπαγίδα
Αν δε χώρας σε μια αγκαλιά φυλακή
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
δεν χώρας πουθενά δεν χώρας πουθενά
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
δεν χώρας πουθενά πουθενά πουθενά
Αν δε χώρας μέσα σ' εν' άνοστο αστείο
Αν δε σου φτάνει μια σκληρή προσευχή
Αν δε χώρας μέσα σ' ένα ψυχοπορνείο
Αν δε χώρας σ' ένα σπασμένο κορμί
Βάλε με μέσα στα πιο κρυφά
στα πιο απαίσια όνειρά σου
Είμαι δικιά σου είμαι ολότελα δικιά σου
Κάνε με ό,τι θες
Σχίσε με, κάψε με, γάμα με
Γάμα με όσο θες, όπως θες
Κατέβασέ με στης ψυχής σου τον πάτο
Κι ακόμα πιο κάτω
Δε μιλάω, δε γελάω, δεν πονάω
Κατέβασέ με στης ψυχής τον πάτο
Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχω, δεν υπάρχω
Άδειασε πάνω μου τη θλίψη σου τη σιχασιά σου
Είμαι δικιά σου είμαι ολότελα δικιά σου
ΚΑΤΑΒΥΘΙΣΗ
Ποια τρυφερότητα;
Εδώ τα μάτια
με τα δάχτυλα αφαιρώ
τα ποιήματα στις κόγχες
σαν κέρματα στα αφήνω
να αστράφτουνε μεταλλικά
στο χώμα να βαθαίνουν
ψήγματα χρυσής σποράς να μαρτυρούν
μια καταβύθιση
να μας περνούν πιο κάτω
ενώ ψηλά βουλιάζουν οι επόμενοι
έρχεσαι και συ
σε περιμένω
Πέτρος Γκολίτσης
When it's good, it's not bad
When it's bad, I don't mind if you're queer,
Let's be happy while we're here.
I don't clap, I don't cheer
I don't look, I don't hear.
It's alright I don't mind that you're here.
It's alright.
I sit up, sip my tears,
As they're falling down in my beer.
No need to cry at all,
There's no need to cry at all.
Play the game, cup your ears.
Let's be happy while we're here.
Coming, coming coming out of your eye, I don't mind.
Coming, coming coming out of your eye, I don't mind.
No need to cry at all,
No need to cry at all,
There's no need to cry at all.
A Letter To God
Is this life this degradation
this pointless game, humiliation
Born to die, we're born to lose
and not one choice we make we choose
And when this life is at an end
we find that Death's our only friend
Must we suffer through your games, oh Lord?
Can God really be so bored?
We waste our lives destroying, hating,
while beneath our flesh a skull lies waiting
Blind to beauty blind to love,
we fear of our loving Lord above
Some live their lives to play their games,
some live as victims, the insane
Your experiment oh Lord has failed
and I trust that when we meet you will forgive us
It's futile so I'll end this note
and find a knife and slit my throat
and come to track you down oh Lord
you better watch your back,
be sure that when we meet you'll be surprised
no loving praise, no glee filled cries
Just pain and hate and tear filled sighs
and the question in the end is "Why?"
Θέλω να κουβεντιάσω σ' ένα καφενείο
που νάχει πόρτα ανοιχτή
και να μην έχει θάλασσα
μονάχα άντρες άνεργους
σκόνη με ήλιο και σιωπή
να μπαίνει ο ήλιος στο κονιάκ
κ' η σκόνη μαζί με τα τσιγάρα στα πλεμόνια μας
κι ας μην πάρουμε και σήμερα βρε αδερφέ
προφύλαξη για την υγεία μας
κι ούτε να δίνεις συμβουλές
το πως το κατεβάζω έτσι
και πως σκορπιέμαι έτσι
και να αφήσεις ήσυχα στα μούτρα
τις μπογιές τις μύξες και τα κλάματα
να τρέξουνε.
Μονάχα να κοιτάζεις ήρεμα
τα νύχια τα μαλλιά μου και τα χρόνια
πούναι βρώμικα
και γώ
να μη δίνω φράγκο για όλα αυτά
Μόνο το κόμμα, το χριστουλάκο τους
γιατί δε φτιάχτηκε το κόμμα τόσα χρόνια
και σύ νάσαι φίλος. Φίλος-φίλος
έτσι όπως το λέει ο Καζαντζίδης
καί το κονιάκ νάναι σκατά
και εργολάβος πουθενά δε φάνηκε
έχει δωμάτιο για παράνομους
πάνω απ' το καφενείο
θα σου τα ρίξω σε μια δόση
το συνηθίζω άμα μεθάω - έτσι για να σε λιανίσω-
να σε δω χωρίς βρακί να δούμε τι θα κάνεις
εσύ όμως λέει δεν θάσαι απ' αυτούς
θα σηκωθείς και θα χορέψεις παραγγελιά
..βεργούλες και με δείρανε..
και θα κρατάς στις χούφτες σου
μ' αγάπη και με προσοχή το μυαλό μου
είναι έτοιμο να διαλυθεί στα χίλια. Με πονάει.
Κι όταν
έρθουνε να σου πουν
εδώ δεν είναι
τόπος
και χρόνος
για τέτοια πράγματα
τράβηξε τη φαλτσέτα και θέρισε
Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.
'ακου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μονάχα
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
Και θαρθούνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.
Άσπρη είναι η άρια φυλή
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα
Για την αποκατάσταση του μαύρου.
*
Πάνω μου θα περάσουνε
οι μπότες των καταχτητών
με το ρυθμό τους
της ντίσκο
Μπέρτες θ' ανεμίζουν ποιητές
και το κεφάλι θα μου λιώνουνε
φώτα χιαστί
σοσιαλφασιστικών αυτοκινήτων
Φωνές θα με σκυλεύουνε
Τα μάτια μου βασιλεμένα επάνω θα κοιτάν
ήλιοι θ' ανεβοκατεβαίνουνε
στις πέρα συνοικίες
στιχάκια που δεν πρόλαβα
να κάνω για ζωή
αιμάτινη κλωστή
θα τρέχουν απ' το στόμα μου
κι από την τρύπια τσέπη μου
χιλιάδες αποκόμματα της θύρας 13.
*
Σ' όσους σπάσανε
σ' όσους κρατάνε
Κουρελιασμένοι απ' τ' αγριεμένα κύματα
πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρος
στο σκοτεινό θάλαμο της γης
με ισκιωμένο το μυαλό
απ' το ξέφρενο κυνηγητό
της ασάλευτης πορείας των άστρων
οι τελευταίοι
απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους
θυσία
στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών.
Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.
Κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής
σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις..
Σε μάζεψα σε σύμμασα
Απ’ τα σοκάκια μέσα
Κι είπα να κάνουμε χωριό
Ν’ανοίξουμε νοικοκυριό
Μα εσύ δεν έχεις μπέσα
Για να σε κάνω άνθρωπο
Ήπια τόσα φαρμάκια
Μα το δικό σου το μυαλό
Πετάει στα σοκάκια
Αμέσως μόλις ξέχασες
Τα μπατιρήματά σου
Τον όρκο σου τον πάτησες
Και άμυαλη ξανάρχισες
Τα περπατήματά σου
Όπου του μέλλει να πνιγεί
Ποτέ του δεν πεθαίνει
Και η δική σου η καρδιά
Το’θελε η μοίρα η κακιά
Να ζήσει κολασμένη
Μου το χες πει πολλες φορες οτι με αγαπουσες, συγνωμη δεν καταλαβα οτι το εννοουσες....
Αξίζει απόψε να φύγω
σε μέρες που δε ζούσα
Να θυμηθώ όσα να κάνω δε μπορούσα
Χιλιάδες σκέψεις μέσα μου βαθιά
Υπήρχαν λόγοι που δεν ήθελα να σε πιστέψω
Τις μικρές σου αφορμές να γιατρέψω
Πες ξανά πια ό,τι θες και νομίζεις
ονειρέψου με μα μη μ' αγγίζεις
Είμαι σύρμα από ρεύμα κομμένο
Σ' αγαπώ είμ' εδώ κι επιμένω
Να γκρεμίζω τα τείχη που χτίζεις
ονειρέψου με μα μη μ' αγγίζεις
Δε θέλω απόψε να φύγω σε χρόνια που δε ζούσα
Τον εαυτό μου πάντα μέσα μου κρατούσα
Γνώριμες σκέψεις λόγια μαγικά
Υπήρχαν λόγοι που δεν ήθελα να σε φοβίσω
Τη μικρή σου ενοχή να ξυπνήσω
Τώρα πες πια ό,τι θες και νομίζεις
ονειρέψου με μα μη μ' αγγίζεις
Έρωτά μου τοκογλύφε
γλύφε το κορμί μου γλύφε... χαχαχαχα
οι παρακατω στιχοι με ανατριχιαζουν....
ΕΙΣΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΓΟΥΡΙ
ΜΕΣ’ ΤΟΝ ΚΑΥΣΩΝΑ, ΠΑΓΟΥΡΙ
KΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΚΟΒΩ ΦΛΕΒΕΣ
ΞΕΝΥΧΤΑΩ ΜΕ ΦΡΑΠΕΔΕΣ
ΚΑΙ ΞΗΛΩΝΩ ΚΑΝΑΠΕΔΕΣ...
ΣΤΟ ΡΕΤΙΡΕ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ
ΘΑ 'ΧΟΥΜΕ 11 ΚΟΠΕΛΕΣ
ΘΑ 'ΡΘΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΤΡΕΣ ΜΕ ΟΜΠΡΕΛΕΣ
ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΟ ΤΑΡΠΕΖΙ
ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΟ ΚΡΕΒΒΑΤΙ
ΘΑ ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟ
ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΡΤΥ
OH YEEEEEEESSSSSSSSSSS
ΕΛΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΕΞ
ΕΛΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΕΞ...
ΝΑ ΜΟΙΑΖΕΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ
ΜΕ ΓΥΑΛΙΝΟ ΠΥΡΕΞ...
Τα κιτρινα ποδηλατα τα σπανε live!!!!!!!
like!!!!!!!!:)συμφωνω!!!!!!!!!!:)Quote:
Originally Posted by carrie
Στίχοι: Κίτρινα Ποδήλατα
Μουσική: Κίτρινα Ποδήλατα
Πρώτη εκτέλεση: Κίτρινα Ποδήλατα
Γίναμε σκλάβοι δέκα τυπάκων
που τον πλανήτη τον κρεμάνε σαν μπρελόκ
θερίζουν πλούτη και σπέρνουν πείνα
θέλουν να δουν να φτύνουμε αίμα στη ρουτίνα
νοιάζονται τόσο για τα παιδιά σου
τους ψηφοφόρους που ’χεις μέσα στην κοιλιά σου
θα τους σπουδάσουν, δουλειά να πιάσουν
και με ρουσφέτια υποκλίσεις να χορτάσουν.
Μα εγώ θα ζήσω μέσα στη μέρα
θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα
θέλω τον ήλιο και οξυγόνο
κι αυτό το μέλλον με ελπίδα ν’ ανταμώνω
θέλω οξυγόνο, θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω.
Κι άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα
θα σας ρημάξω στις κλοτσιές στην ανηφόρα
άμα τα πάρω, δε θα μπορέσουν
δυο διμοιρίες από Μ.Α.Τ. να με βολέψουν
κι έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι
κρύβομαι μέσα μου και κάνω πανικό
έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι
τη φαντασία μου χορεύω στο κενό.
Αξιοπρέπεια κι αρχές λείπουν ταξίδι
και την καρδιά μας που διψά ποτίζουν ξίδι
ματαιόδοξοι μασόνοι κυβερνάνε ρε
μα οι μεγάλοι χορηγοί που πολύ μας αγαπάνε
θα μας γλιτώσουν, είναι σπουδαίοι
θα μας αφήσουν να ρημάξουμε στα βράχια τελευταίοι
δημοκρατία κι αξιοκρατία
πλέον πωλούνται σε πανέρια σ’ ευκαιρία
μα εμείς πονάμε αυτό τον τόπο
σφίγγουμε δόντια και λουριά για την Ελλάδα, ρε γαμώ το
νομίζουνε ποτέ δε θα μιλάμε,
όμως τα πρόβατα τους λύκους θα τους φάνε.
Γι’ αυτό θα ζήσω μέσα στη μέρα
θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα
θέλω τον ήλιο και οξυγόνο
κι αυτό το μέλλον με ελπίδα ν’ ανταμώνω
αχ Ελλάδα, σ’ αγαπώ και βαθιά σ’ ευχαριστώ
που με έμαθες ποτέ να μην κωλώνω.
Κι άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα
θα σας ρημάξω στις κλοτσιές στην ανηφόρα
άμα τα πάρω, δε θα μπορέσουν
δυο διμοιρίες από Μ.Α.Τ. να με βολέψουν
κι έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι
κρύβομαι μέσα μου και κάνω πανικό
έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι
τη φαντασία μου χορεύω στο κενό.
Κι άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα
θα σας ρημάξω στις κλοτσιές στην ανηφόρα
άμα τα πάρω, δε θα μπορέσουν
δυο διμοιρίες από Μ.Α.Τ. να με βολέψουν
κι έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι
κρύβομαι μέσα μου και κάνω πανικό
έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι
τη φαντασία μου χορεύω στο κενό.
Κι άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα
θα σας ρημάξω στις κλοτσιές στην ανηφόρα
άμα τα πάρω, δε θα μπορέσουν
δυο διμοιρίες από Μ.Α.Τ. να με βολέψουν
κι έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι
κρύβομαι μέσα μου και κάνω πανικό
έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι
τη φαντασία μου χορεύω στο κενό.
Άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα
θα σας ρημάξω στις κλοτσιές στην ανηφόρα
άμα τα πάρω, δε θα μπορέσουν
δυο διμοιρίες από Μ.Α.Τ. να με βολέψουν
κι έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι
κρύβομαι μέσα μου και κάνω πανικό
έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι
τη φαντασία μου χορεύω στο κενό.
Στα σύννεφα – Κίτρινα Ποδήλατα
Στίχοι – Μουσική: Κίτρινα Ποδήλατα
Τόσο καιρό μένω εδώ
δίχως ανάσα, δίχως σκοπό
ξέρω καλά πια δεν πιστεύεις
πρώτη φορά άλλα γυρεύεις.
Πρώτη φορά που σε κοιτώ
όπως ποτέ δε σ’ είχα αντικρίσει
κι είναι αυτό μια ανηφόρα
που θ’ ανεβώ μια φορά ακόμα.
Δε σου ζητώ να μ’ αγαπάς
γιατί δεν μπορείς να σπάσεις μέσα σου σύνορα
εσύ μείνε εδώ σ’ αυτά που ζητάς
κι εγώ θ’ ανεβώ να φτάσω στα σύννεφα.
Τόσο καιρό έρχομαι εκεί
κι είσαι εσύ πάντα πιο πέρα
κι έχει ο ρυθμός κόκκινο χρώμα
τριγύρω φωτιά, αντέχω ακόμα.
Πρώτη φορά που σου μιλώ
όπως ποτέ δε σου είχα εξηγήσει
κι είναι αυτό μια καταιγίδα
είναι ταξίδι δίχως πυξίδα.
Δε σου ζητώ να μ’ αγαπάς
γιατί δεν μπορείς να σπάσεις μέσα σου σύνορα
εσύ μείνε εδώ σ’ αυτά που ζητάς
κι εγώ θ’ ανεβώ να φτάσω στα σύννεφα
Δε σου ζητώ να μ’ αγαπάς
γιατί δεν μπορείς να σπάσεις μέσα σου σύνορα
εσύ μείνε εδώ σ’ αυτά που ζητάς
κι εγώ θ’ ανεβώ να φτάσω ψηλά.
Εκεί που φοβάσαι το φως
της καρδιάς σου το φως
με τα μάτια κλειστά πώς θα δεις
πως η αγάπη ζητά μόνο αγάπη.
Στίχοι: Κίτρινα Ποδήλατα
Μουσική: Κίτρινα Ποδήλατα
Πρώτη εκτέλεση: Κίτρινα Ποδήλατα
Τα βήματά μας κάπου εδώ τελειώνουνε
κι αυτές οι μέρες που κάποτε έμοιαζαν «για πάντα»
κάπου στην άκρη της καρδιάς ξεχειμωνιάσαμε
μείνανε στάχτες να ζεσταίνουν τα όνειρα μας.
Στα όριά μας πια δεν ταξιδεύουμε
τα δεκανίκια της ψυχής δε βρίσκουν χώμα
τι ζει πια μέσα μας ποτέ δε θα το μάθουμε
μα του χαρίζουμε πνοή για λίγο ακόμα.
Κι όλο κοιτάζω πίσω απ' τον ώμο σου σφιχτά σαν μ' αγκαλιάζεις
αυτόν το δρόμο που φοβάσαι να περάσεις
κι είναι αιώνας η στιγμή, κι είναι η σιωπή σου φυλακή, μια φυλακή
κι όσο κοιτάζω στάζουν τα μάτια σου μια θάλασσα με λάθη
δεν ξέρω αν θα σε ξαναδώ, γι' αυτό πες κάτι
για να ΄χουν σώμα τα «γιατί» θα 'δινα ακόμα μια ζωή
:)
Μιλτιάδης Πασχαλίδης
Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ
να κλέψω το γλυκό μέσα απ' το βάζο
με ξύλινα σπαθιά να πολεμώ
και μια ζωή στα πόδια να το βάζω
Μα ό,τι μας δένει στα παλιά
είναι οι κακές συνήθειες
το νιώθω τώρα καθαρά
πως είναι αργά γι' αλήθειες
Όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω
τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα
όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω
κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο
Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ
στα λάθη μου φτηνά να τη γλιτώσω
μου μάθαν να φοβάμαι ό,τι αγαπώ
και μια ζωή να φεύγω πριν να δώσω
Μα ό,τι μας δένει στα παλιά
είναι οι κακές συνήθειες
το νιώθω τώρα καθαρά
πως είναι αργά γι' αλήθειες
Όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω
τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα
όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω
κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο
lolll ρε συ τι ναι αυτο??? χαχαχα!!!!!:)Quote:
Originally Posted by ME&I
το βρήκα ενω εψαχνα χαζούς στοιχους να γελάσω.. ρε συ το ιντερνετ ειναι γεμάτο απο μα?ακίες..οταν δεν είμαι καλα μερικές φορές μου κοβει και ψαχνω χαζομάρες για ν'ανεβω!! :))Quote:
Originally Posted by Lacrymosa
She don't wander in...don't wander in here, she...
She don't wander in here...don't wander in here...
The direction of the eye, so misleading
The defection of the soul, nauseously quick
I don't question, our existence
I just question, our modern needs
She don't wander in...don't wander in here, she...
She don't wander in here...
I will walk...with my hands bound
I will walk...with my face blood
I will walk...with my shadow flag
Into your garden, garden of stone...yeah...
After all is done, and we're still alone
I won't be taken, yet I'll go...with my hands bound
I will walk...with my face blood
I will walk...with my shadow flag
Into your garden, garden of stone
I don't show...I don't share...
I don't need, yeah...What you have to give...
Oooh, I will walk...with my hands bound
I will walk...with my face blood
I will walk...with my shadow flag
Into your garden, garden...oh...
I will walk with my hands bound
I will walk into your garden, garden of stone...
I don't know...I don't care...
I don't need you for me to live...
Σε ψάχνω στα φώτα της πόλης
Σε κάποια ανοικτά σινεμά
Ο καιρός καλοκαίριασε πάλι
Στο λόφο κάθομαι ψηλά
Ουρές από φώτα στους δρόμους
Ουρές στα ταμεία μπροστά
Στις γεύσεις της μέρας, στα μεσημέρια
Έφυγες, χάθηκες, γυρνάς
Για να αισθάνομαι, να ξενυχτάω
Να εξαφανίζομαι όταν πονάω
Να μένω ελεύθερος να σε προσέχω
Και να βυθίζομαι όσο αντέχω
Σε βρίσκω στα φώτα της πόλης κάθε φορά που μεθάω
Με τέσσερις νότες με βάζεις, με κρύβεις
Με τέσσερις λέξεις με γερνάς
Σε τέσσερις νότες με βάζεις, με κρύβεις
Με τέσσερις λέξεις με γυρνάς
λολ κι εγω το κανω πολλες φορες κ λιωνω με τις μ@λ@κιες που διαβαζω ειναι ορισμενα που δεν παλευονται με τιποτα ομως χαχαχα!!Quote:
Originally Posted by ME&I
ειχα βρει ενα site που ειχε ετσι χαζους στιχους ασυναρτητους ακομη κ σε τραγουδια μεγαλων συγκροτηματων (νομιζω ειχε κ ενα των U2 μεσα κ ελεγε τι να σκεφτοταν ο bono οταν το γραφε λολ..)
"Pain"
Pain, without love
Pain, I can't get enough
Pain, I like it rough
'Cause I'd rather feel pain than nothing at all
You're sick of feeling numb
You're not the only one
I'll take you by the hand
And I'll show you a world that you can understand
This life is filled with hurt
When happiness doesn't work
Trust me and take my hand
When the lights go out you will understand
Pain, without love
Pain, I can't get enough
Pain, I like it rough
'Cause I'd rather feel pain than nothing at all
Pain, without love
Pain, I can't get enough
Pain, I like it rough
'Cause I'd rather feel pain than nothing at all
Anger and agony
Are better than misery
Trust me I've got a plan
When the lights go off you will understand
Pain, without love
Pain, I can't get enough
Pain, I like it rough
'Cause I'd rather feel pain than nothing at all
Pain, without love
Pain, I can't get enough
Pain, I like it rough
'Cause I'd rather feel pain than nothing
Rather feel pain
I know (I know I know I know I know)
That you're wounded
You know (You know you know you know you know)
That I'm here to save you
You know (You know you know you know you know)
I'm always here for you
I know (I know I know I know I know)
That you'll thank me later
Pain, without love
Pain, can't get enough
Pain, I like it rough
'Cause I'd rather feel pain than nothing at all
Pain, without love
Pain, I can't get enough
Pain, I like it rough
'Cause I'd rather feel pain than nothing at all
Pain, without love
Pain, I can't get enough
Pain, I like it rough
'Cause I'd rather feel pain than nothing at all
Rather feel pain than nothing at all
Rather feel pain
Οι Κουφιοι Ανθρωποι
είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι,
οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
σκύβοντας μαζί
κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Aλίμονο!
οι στεγνές φωνές μας όταν
ψιθυρίζουμε μαζί
είναι ήσυχες κι ανόητες
σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι
ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί
στο ξερό μας κελάρι
σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα,
παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση
αυτοί που πέρασαν
με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο
μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται-
σαν κούφιους ανθρώπους
σα βαλσαμωμένους
μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
αυτά δεν εμφανίζονται εκεί:
τα μάτια είναι
ηλιόφως σε μια σπασμένη κολώνα
εκεί, είναι ένα δέντρο χορεύοντας
και φωνές
στου ανέμου το τραγούδισμα
πιο μακρινές και πιο τελεστικές
από ένα μαραμένο αστέρι
ας είμαι όχι πιο κοντά
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
ας φορέσω επίσης
τις μεταμφιέσεις
αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες
σ' έναν αγρό
φερόμενος όπως φέρεται ο άνεμος
όχι πιο κοντά
όχι αυτή την τελική συνάντηση
στου λυκόφωτος το βασίλειο
αυτή είναι η νεκρή χώρα
αυτή είναι του κάκτου η χώρα
εδώ τα πέτρινα είδωλα
σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω απ' το σπίθισμα σβησμένου άστρου
αυτό είναι σαν αυτό
στου θανάτου το άλλο βασίλειο
ξυπνώντας μόνοι
την ώρα που είμαστε
τρέμοντας με τρυφερότητα
χείλη που θα φιλούσαν
κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες
αόμματοι
αν δεν τα μάτια μας ξαναφανούν
όπως το αέναο άστρο
του πολύφυλλου ρόδου
στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο
η ελπίδα μόνο
των κενών ανθρώπων
των άδειων ανθρώπων
μεταξύ ιδέας
και πραγματικότητας
μεταξύ κίνησης
και δράσης
πέφτει η σκιά
μεταξύ αντίληψης
και δημιουργίας
πέφτει η σκιά
η ζωή είναι πολύ μακριά
μεταξύ πόθου
και σπασμού
μεταξύ δύναμης
και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας
και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο
γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου
αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό
-T. S. Eliot
Αφιερωμενο!
http://www.youtube.com/watch?v=iHpFKbGyGiM
ναι, έτσι ακριβώς!
Κεριά
Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
πολλα Like!!!Quote:
Originally Posted by Lacrymosa
Κάνω βουτιές σε βόθρο με εικόνες
φουσκώνω τα βυζιά μου με ορμόνες
Θέλω να γινω σαν Αμερικάνος,
μ'αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος
Έλληνας νεοέλληνας
Μαράθηκε η λουλουδιασμένη ιτιά
και ψηλωσε η κοντούλα λεμονιά.
Στα Σάλωνα δε σφάζουνε αρνιά
δεν πάει το παπάκι στην Πόταμιά.
Κι η παπαλάμπραινα γυμνή
χαιδέυει δώρο συσκευή
σ'ένα τηλεπαιχνίδι πουλημένο
Πουλάκι ξένο
πουλί χαμένο
μου τρώει τα σπλάχνα
δεν βγάζω άχνα.
Καιω τα δέντρα χτίζω μαιζονέτες
θα κάνω τα παιδιά μου μαριονέτες
Σ'ένα κλουβί γραφείο σαν αγρίμι
Παιζω ατέλειωτο βουβό ταξίμι
Έλληνας νεοέλληνας
Μαράθηκε η λουλουδιασμένη ιτιά
και ψηλωσε η κοντούλα λεμονιά.
Στα Σάλωνα δεν σφάζουνε αρνιά
δεν πάει το παπάκι στην Πόταμιά.
Κι η Παπαλάμπραινα γυμνή
χαϊδέυει δώρο συσκευή
σ'ένα τηλεπαιχνίδι πουλημένο
Πουλάκι ξένο
πουλί χαμένο
μου τρώει τα σπλάχνα
δεν βγάζω άχνα.
Φάκα addidas μου πιασε την φτέρνα
Μπερδεύω το τζουκ μποξ με τη λατέρνα.
Πανω απ του τάφου μου το κυπαρίσσι
μαύρη χελώνα με έχει κατουρήσει
Έλληνας νεοέλληνας
Μαράθηκε η λουλουδιασμένη ιτιά
και ψηλωσε η κοντούλα λεμονιά.
Στα Σάλωνα δεν σφάζουνε αρνιά
δεν πάει το παπάκι στην Πόταμιά.
Κι η Παπαλάμπραινα γυμνή
χαϊδέυει δώρο συσκευή
σ'ένα τηλεπαιχνίδι πουλημένο
Πουλάκι ξένο
πουλί χαμένο
μου τρώει τα σπλάχνα
δεν βγάζω άχνα.
σ αρεσουν τα ποιηματα του καβαφη? εγω τρελαινομαι!! :)Quote:
Originally Posted by ME&I
oπως κ του καρυωτακη κ πολλων αλλων..
τρεεεεελλα....Quote:
Originally Posted by Lacrymosa
αγαπημενος μου ο Καβαδίας!!!!!! με το παρακατω ποιήμα εχω κλαψει πολλες φορές..
Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
Των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων
Και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές
Χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.
Για το Μαντράς τη Σιγκαπούρη τ' Αλγέρι και το Σφαξ
Θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία
Κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς
Θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.
Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ
Οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει
Κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά
-Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει.
Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
Και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει
Κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί
Θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.
Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
Σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες
Θα έχω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
Και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.
Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο
ένα μικρό αφρικάνικον ατσάλινο μαχαίρι
-- όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι Αραπάδες --
που από ένα γέρον έμπορο τ' αγόρασα στ' Αλγέρι.
Θυμάμαι, ως τώρα νά 'τανε, το γέρο παλαιοπώλη,
όπου έμοιαζε με μιάν παλιάν ελαιογραφία του Γκόγια,
ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες,
να λέει με μιά βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια :
"Ετούτο το μαχαίρι εδώ που θέλεις ν' αγοράσεις
με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το 'χει ζώσει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάποια φορά το 'χαν,
καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει.
Ο δον Μπαζίλιο σκότωσε μ' αυτό την Δόνα Τζούλια,
την όμορφη γυναίκα του, γιατί τον απατούσε.
Ο Κόντε Αντόνιο, μιά βραδιά, το δύστυχο αδερφό του
με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.
Ενας Αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια
και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο.
Χέρι σε χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ' αυτό μου φέρνει τρόμο.
Σκύψε και δες το, μι' άγκυρα κι ένα οικόσημο έχει,
είν' αλαφρή, για πιάσε το, δεν πάει ούτε ένα κουάρτο,
μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν' αγοράσεις."
-- Πόσο έχει; -- Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις, πάρ' το.
Ενα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο,
που ιδιοτροπία μ' έκανε και τό 'καμα δικό μου·
κι αφού κανένα δε μισώ στο κόσμο να σκοτώσω,
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου ...