Printable View
Αυτο ακριβώς. Όλα είναι σχετικά. Αλλά είναι άλλο το τι λένε οι έξω και άλλο να έρθεις εδώ και να μου πεις "έχω την τέλεια γυναίκα, δεν θέλω να χωρίσω, αλλά δεν την θέλω. Αλλά το κάνουμε και καμιά φορά έτσι για να γίνεται, ΧΩΡΊΣ ΦΙΛΙΆ"...Quote:
Originally Posted by mindcrime
Μα είμαστε σοβαροί ρε παιδιά τώρα?
τον αγαπω γι αυτο που ειναι και γιατι ειμαι ερωτευμενη μαζι του.Quote:
Originally Posted by mariasilk
το αυτο που ειναι ειναι πολλα, μαζι ΚΑΙ καλος ανθρωπος. αλλα ειμαι μαζι του επειδη τον ποθω και μ αρεσει να ζουμε μαζι.
δεν τον βοηθαω στην δουλεια του, ουτε εκεινος με βοηθαει στην δουλεια μου, εχουμε εντελως διαφορετικα αντικειμενα. πως λεμε ο ενας μηχανικος κι ο αλλος δικηγορος; ε, κατι τετοιο φαντασου.
δεν ξερω πως εχεις στο μυαλο σου την εξαρτηση, εγω νομιζω οτι πινεις αρκετα...
Η πίστα είναι αθλητισμός. Δεν πας να κάνεις την πλάκα σου. Κυνηγάς ένα ατομικό ρεκόρ. Πιέζεις τα όρια του εαυτού σου. Σίγουρα θα κάνεις λάθος εκτιμήσεις. Η μηχανή έχει και αυτή όρια. Εφόσον ξέρεις από μηχανές θα σου εξηγήσω. Έχεις συνηθίσει να βγάζεις ταχύτητα και φρένα με μηχανές εμπορίου. Τα αγωνιστικά είναι διαφορετικά τελείως. Εγώ με το κορίτσι δεν μπορώ να την ανοίξω την ροπή. Θα με σκοτώσει. Δεν έχω την δύναμη να κατεβάσω με ανοιχτή ροπή και να βασιστω σε τσίμπημα. Έχω κέντρου βάρους λίγο μπροστά. Είχα πάρει την μηχσνη του άντρα μου απλά για να την κουνήσω. Ενα YFZ R6 με 175 άλογα και ροπή στις 14500. Έκανα πολύ χειρότερο χρόνο διότι είναι δύσκολη η ανοικτή ροπή. Δεν μου ταιριάζει και γενικά η Yamaha. Θέλω το κορίτσι να είναι πιο γραμμικό και να κόβει στο κατέβασμα. Λίγο πιο νορμάλ συμπεριφορά. Η ανοικτή ροπή θέλει καλύτερη φυσική κατάσταση. Πρέπει να κάνεις σοβαρά βσρη στα πόδια. Εγώ σηκωνω 84 κιλά. Ένας πρωταθλητής πιάνει τα 145. Εγώ θα κάνω μια εικοσάδα και ένας επαγγελματίας τριακόσια. Αλλα παιδιά.Quote:
Originally Posted by mindcrime
Σε δρόμο δεν οδηγώ. Έχω σταματήσει από τα 24. Δεν μου αρέσει. Το κορίτσι μου δεν έχει πινακίδες και ασφάλεια. Ειναι καθαρά αγωνιστικό. Γενικά όταν βλέπουμε ανθρώπους στην πίστα με πινακίδες έχουν έρθει για την πλάκα τους. Για εμένα είναι αθλητισμός. Τίποτα άλλο. Στην Ελλάδα έχουμε μάθει ότι η μηχανή είναι μαγκιά. Την αγοράζω και κάνω τον δρόμο πίστα. Αυτό είναι λάθος τραγικό. Δεν καταλαβαίνω ποτέ παληκάρια να αγοράζουν ακριβές και γρήγορες μηχανές για να πάνε βόλτα. Να κατεβαίνει την Κηφισίας με 280. Είναι τραγικό λάθος. Ούτε η μηχανή σου αρέσει ούτε ο εαυτός σου. Απλά έχεις μπει σε ένα τρυπάκι χαζομαγκιας. Ο γιος μου κάνει πίστα από τα 13. Πηγαίνουμε παρέα πολλές φορές. Στα 125 βέβαια διότι πρέπει να μάθει. Το κορίτσι το οδηγεί αλλά δεν βγάζει χρόνους. Η καλύτερη κατηγορία για εμένα είναι τα 250. Εκεί για να βγάλεις χρόνους θέλει χρόνια. Δύσκολη κατηγορία αλλά μαθαίνεις να οδηγείς. Μαθαίνεις πραγματικά πίστα.
Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για πίστα. Μου αρέσει και το ξέρω. Στην νέα Υόρκη είχαμε 8 πίστες κοντά μας. Τα μέγαρα είναι βαρετά πλέον. Είναι κρίμα που δεν έχουμε μια σοβαρή πίστα μηχανής στην Ελλάδα. Θα ήθελα να μάθω μια δυσκολη πίστα με καμία ορθή στροφή. Τα μέγαρα είναι για αμάξια κυρίως.
Δεν πίνω σε καθημερινή βάση. Δύο ποτήρια κρασί δεν είναι τίποτα σοβαρό. Εάν βγω θα πιω. Όχι για να λιώσω αλλά θα πιω. Έξι ποτά είναι κάτι περίπου λογικό για εμένα. Πίνω όμως όπως πρέπει να πιεί κάποιος. Δηλαδή για κάθε μια γουλια ουσκι και μισό ποτήρι νερό.Quote:
Originally Posted by Remedy
Δεν μου απαντάς στο ερώτημα βέβαια. Οκ ο πόθος είναι ένα μέτρο. Ο έρωτας μετά από κάποια χρόνια δεν είναι ο ίδιος. Το μου αρέσει να ζω μαζί του είναι μέτρο. Συναίσθημα δεν μου λες. Να σου εξηγήσω τι θέλω να πω. Εγώ ένιωθα πόθο διότι ήξερα ότι είναι καλός εραστής και γενικά μου αρέσει το άθλημα. Άρα δεν δίνω σημασία. Ερωτευμένη όπως ήμουνα δεν ήμουνα. 15 χρόνια είχαν περάσει. Να μου αρέσει που ζω μαζί του ? ... Δεν ξέρω. Είχαμε το σπίτι μας. Περνούσαμε ωραία. Τίποτα άλλο. Δηλαδή να στο εξηγήσω καλύτερα. Μαζί ζούμε από τα 22 μου. Δεν είχαμε παιδιά τότε. Απλά σαν νέοι ζούσαμε. Οκ. Όσο μεγαλώνεις έχεις αλλά πράγματα. Στην Αμερική σε τρώει η δουλειά. Μετά βλέπαμε το σπίτι μας σαν καταφύγιο ξεκούρασης. Δεν με πείραζε. Είχα μάθει έτσι. Γυρνούσαμε κάθε ημέρα μετά τις εφτά. Εγώ περίπου στις εννέα. Εκείνος περίπου στις οκτώ. Περίπου 12 ώρες στους δρόμους.
Δεν έχει όλος ο κόσμος την οικονομική δυνατότητα να πηγαίνει στη πίστα έχοντας μία μηχανή καβάτζα για αυτή. Δηλαδή θα δώσει ο άλλος 30 χιλιάρικα να πάρει πχ ένα R1M γιατί αυτή του αρέσει και να το έχει για την πίστα; Επίσης εσύ για παράδειγμα μπορεί να είσαι κολλητή με τους τύπους εκεί πέρα και να πηγαίνεις ότι ώρα γουστάρεις να κάνεις το 20 λεπτο και να φεύγεις. Η πίστα όμως δεν λειτουργεί έτσι, θα σου πούνε φίλε θα πάρεις εκπαιδευτή αν θέλεις να μπεις μέσα (αλήθεια πόσα λεφτά θέλει αυτό; ) και προφανώς αν εγώ πχ του πω οκ κοίταξε να δεις θέλω με το που να ανοίγει το πρωί να μπαίνω μέσα γιατί έχω και μία δουλειά που πρέπει να πάω μετά προφανώς και θα μου πει φίλε μου λυπάμαι αλλα δεν γίνεται.Quote:
Originally Posted by mariasilk
Μετά πρέπει να συζητήσουμε και τα λάστιχα.... Με τα λάστιχα τι γίνεται; Θα μπαίνεις μέσα με λάστιχα δρόμου και κουβέρτες (ωπ και αλλο έξοδο οι κουβέρτες ε;) Με αγωνιστικά; Λοιπόν αν αρχίσει κάποιος να το παίρνει λίγο όχι πάρα πολύ στα σοβαρά είναι ακριβό σπορ. Και δεν είναι αυτό, σου είπα δεν βολεύει το ωράριο γιατί δεν μπορώ ρε φίλε να μπω στις 7 το πρωί αφού δεν πρόκειται να με αφήσουν πως να το κάνουμε τώρα;
Θα μου πεις ρε φίλε κάθε λακούβα που θα πετυχαίνεις στο δρόμο θα πληρώνεις και τουλάχιστον 1000 ευρώ. Ε το ξέρω...
Εσύ λοιπόν μου λες πως αν κάποιος αφήνει τα γόνατα του στους δρόμους ή την τερματίζει στη βούτα ή στη μαύρη (ναι οκ περνάει το φάναρι της Αγίου Νικολάου με ρίσκο-αν δεν ξέρει χρόνο και δεν έχει σημάδια-που μπορεί να αποβεί μοιραίο, ας μην το κανει λοιπόν) για να φτάσει μέχρι το Σκλαβενίτη το κάνει για μαγκιά, εγώ σου λέω πως το κάνει για του είναι πιο βολικό και πιο εύκολο. Εχει ρίσκο; Η μηχανή έχει ρίσκο από την στιγμή που ανεβαίνεις πάνω σε αυτή. Δεν έχεις επιλογή όμως, αυτές είναι οι επιλογές σου πως να το κάνουμε. Είτε θα πληρώσεις κάτι και θα το έχεις για να το βλέπεις και όποτε μπαίνεις είτε θα σου τη δώσει ένα απόγευμα καθημερινής και θα πεις έφυγα Σούνιο και φυσικά σου έρχεται φθηνότερο. Αδρεναλίνη και φόβος δεν συνάδουν. Ενα από τα δύο θα επιλέξει κάποιος είτε την αδρεναλίνη είτε τον φόβο. Με αυτή την λογική λοιπόν όλοι οι ζητάδες θα πρέπει να πούνε δεν ξανακαβαλάμε στους δρόμους, ενώ οκ κάποιοι (όχι όλοι) είναι πιλότοι ρε παιδί μου. Και αυτός το ίδιο δεν κάνει; Ποια είναι η διαφορά; Εκεί γιατί δεν το λες μαγκιά ή ψευτομαγκια; Και λες μαγκιά ή ψευτομαγκιά για αυτόν που θα πάρει ότι του έρθει και θα βγει στους δρόμους;
Θα μου πεις πάρε 250άρι και αποτελεί και μία πολύ καλή δικαιολογία για όλους εκείνους που έχουν κομπλέξ κατωτερότητας έχοντας έτοιμη τη δικαιολογία ε μωρέ με 250άρι είμαι και πάλι όμως ερχόμαστε στη φάση ότι η πίστα δεν αφήνει εμένα τον κοινό θνητό να μπω ότι μέρα και ότι ώρα θέλω γιατί έτσι με βολεύει το πρόγραμμα μου.
Το αποκλείω τελείως διότι δεν είμαι σε τέτοια φάση. Έκανα μια προσπάθεια λανθασμένη πριν από χρόνια και δεν βγήκε. Τώρα σου είπα απλά έχω κλείσει το θέμα. Για τα ναρκωτικά ... δεν ξέρω τέτοιες λεπτομέρειες.Quote:
Originally Posted by mindcrime
Quote:
Originally Posted by mindcrime
Το κορίτσι το πήρα 8000 ευρώ έχω ρίξει σε τόσα χρόνια αλλά 4000. Το αγόρασα από τα μεταχειρισμένα της ομάδας. Δεν είναι όμως για να κυκλοφορεί στον δρόμο. Τα λάστιχα είναι περίπου 800 ευρώ το εξάμηνο.θα σου βγάλουν 3000 χιλιόμετρα. Τέλη και ασφάλεια δεν πληρώνεις. Στην πίστα υπάρχουν ημέρες για την πλάκα σου. Εγώ πάω περίπου στις 6 το πρωί. Το κορίτσι δεν βγάζει προβλήματα εύκολα διότι δεν είναι φουλ αγωνιστικό. Επίσης τα αγοράζω όλα από Αμερική και τα τοποθετώ μόνη μου. Τα βασικά τα ξέρω. Ηλεκτρονικά δεν ακουμπάω. Να λύσω ένα κιβώτιο και να αλλάξω γρανάζια το έχω μάθει. Να χρονισω το μοτέρ το ξερω. Σερβις κάνω μόνη μου. Δεν εμπιστευομαι συνεργεία. Καταρχήν δεν ξέρουν από τέτοιες μηχανές. Μαθαίνω και στον γιο μου. Βαριέται βέβαια και τον βρίζω. Εάν δεν μάθεις το κορίτσι δεν οδηγείς. Είχα πάντα λοξά με τις μηχανές. Στο αμάξι οκ θα το σκίσω αλλά το βαριέμαι. Απλά να πηγαίνει γρήγορα και να έχει κρατήματα.
Μια ημέρα ο γκόμενος οδηγούσε. Τι ήθελα και μπήκα. Πολύ κακος οδηγός. Μσγκωθηκα. Πάω γρήγορα μου λέει. Και αργά πας και λάθη κάνεις. Τσατιστηκε. Καλά μου λέει θα το γυρίσεις εσύ. Το αμάξι για πέταμα. Ήθελα να το πετάξω σε γκρεμό. Μια 3αρα ψοφια. Τέλος πάντων αφού τον γυρίζω πίσω μου λέει. Που έμαθες να οδηγείς? Το είχα μέσα μου. Με κοιτούσε σαν ηλίθιος. Εννοείται ότι δεν οδήγησε ποτέ ξανά μαζί μου. Ο καθένας με το αμάξι του.
Ποιος δεν ξέρει από Ducati? O Φάνης δεν ξέρει από Ducati? Ελεος τώρα.... απλώς πρέπει να ασχοληθεί αυτός το οποίο δεν ξέρω κιόλας αν πραγματικά θα το έκανε.Quote:
Originally Posted by mariasilk
Nαι ο περισσότερος κόσμος στην Ελλάδα βγάζει είτε κάτω από 1000 ευρώ στον ιδιωτικό τομέα (ουτε καν) είτε βγάζουν και 2000 (αλλά δουλεύουν 12ώρα) ενώ η πραγματικότητα είναι πως τα περισσότερα παιδιά δουλεύουν για κάτω από 800 ευρώ. Αυτά τα παιδιά παρόλο που έχουν έρωτα με τις μηχανές, δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα ούτε να παίρνουν και άλλη μηχανή για πίστα, ούτε να σκάνε πχ βενζίνες για να πάνε Μέγαρα, μην κοιτάς το τι κάνεις εσύ ή τι θα μπορούσα να κάνω εγώ, ο κόσμος δεν μπορεί οπότε επιλέγει την καλύτερη δυνατή για αυτόν λύση.
Η μηχανή είναι σαν το τσιγάρο. Οπως το τσιγάρο όταν πει κάποιος τέλος δεν πρέπει να το καπνίσει ποτέ ξανά για να μην κολλήσει, έτσι πρέπει να κάνει και κάποιος που θέλει να αφήσει τις μηχανές πίσω του, δεν πρέπει να ξανακαβαλήσει ποτε. Αν ποτέ θα ήθελα να μπω σε οποιαδήποτε πίστα, με nsr-250 θα ήθελα να μπω και θα φρόντιζα να είχα το καλύτερο στην Ευρώπη. Αλλά για να καταλάβει κάποιος το γιατί θα πρέπει να έχει λιώσει μαζί με ένα nsr για να καταλάβει το γιατί!
Εγώ δεν είχα ποτέ θαυμασμό για κανένα. Απλά λέω κάνουν την δουλειά τούς. Δεν έχω γνωρίσει ποτέ ανθρώπους που θα ένιωθα θαυμασμό. Είσαι απλά πολύ καλός στην δουλειά σου.
Καταρχήν η δουλειά και τα πλούτη δεν είναι αντικείμενο θαυμασμού. Θαυμασμός είναι να καταφέρει κάποιος που δεν μπορεί μέχρι πρότινως να βρει τη θέληση να κάνει αυτά που θέλει στην ζωή του και δεν έχουν σχέση ούτε με καριέρα, ούτε με υλικά αγαθά, για να είναι ευτυχισμένος. Για παράδειγμα μια γυναίκα που από τα 22 της είναι παχύσαρκη γιατί παίρνει φάρμακα και φτάνει στα 40 ως παχύσαρκη και βγαίνει από μία κατάθλιψη που είχε και μέσα σε δύο χρόνια καταφέρνει να είναι άλογο κυριολεκτικά, να τρέχει σε βουνά, να μπαίνει σε ρινγκ και να κάνει μάι τάι με άνδρες και να τους ξαπλώνει στην κατηγορία των κιλών τους, να κυκλοφορεί στην Αθήνα και να ακούει πιτσιρικάδες να λένε από πίσω της τι μιλφάρα είναι αυτή και κάτι άλλα χαριτωμένα, και τα 20χρονα μπροστά της δεν πιάνουν μία, είναι άξιο θαυμασμού, γιατί βρήκε τη θέληση να κάνει αυτό που πολλοί θα ήθελαν να πετύχουν, αλλά δεν μπορούν να βρούνε την θέληση να το κάνουν και πολύ δε περισσότερο όταν παίρνει φάρμακα που καταδικάζουν έναν οργανισμό να είναι παχύσαρκος μέχρι να πεθάνει!!! Και το αποτέλεσμα είναι πλέον να νιώθει μέσα της πως δεν έχει ανάγκη τα φάρμακα στη ζωή της, δεν τα θέλει πια.Quote:
Originally Posted by mariasilk
Αυτό λοιπόν το οποίο είναι ολόκληρος άθλος, να πει κάποια στα 40 της εγώ θα γίνω φιτ, αυτό θαυμάζει κάποιος, το ότι κατάφερε κάτι που το 90% δεν μπορεί να το κάνει και δεν έχει σχέση ούτε με καριέρα ούτε με την οικονομική άνεση.
Aυτόν εδώ για παράδειγμα τον θαυμάζεις γιατί είχε την θέληση να πει όχι και να πετύχει αυτό που ήθελε....
https://www.youtube.com/watch?v=qX9FSZJu448
Αυτό σου είπα από την αρχή. Είδες που και για εσένα είναι κριτήρια αγάπης. Αυτό είχα πάθει και εγώ και τρελάθηκα. Άσε τα λεφτά και τα πηδήματα. Αυτά είναι αποτέλεσμα της δικής μου ερώτησης.Quote:
Originally Posted by Marilou
Το γάμο μου τον χάλασα πολύ πριν τον κάνω. Στο έχω γράψει πολλάκις.
Είχα έναν άνθρωπο που ένιωθα ότι τον αγαπούσα μέχρι που στα 15 χρόνια ρώτησα τον εαυτό μου εάν τον αγαπούσα.
Θα σου πω που την πάτησα. Δεν είχα κανένα πρόβλημα μαζί του. Μα κανένα. Ένιωσα ξαφνικά ότι μου είχε τελειώσει. Δεν είχαμε τσακωθεί για να δημιουργηθεί τριβή. Δεν ένιωθα την ανάγκη να πάω με άλλον. Τότε μου καρφώθηκε η ιδέα ότι μπορεί να μην τον αγάπησα ποτέ ή ότι δεν μπορω να αγαπώ γενικά.
Πήγα σε γιατρούς. Βρε παιδιά γιατί νιώθω ξαφνικά έτσι? Καμία λύση. Όλοι το ίδιο. Είναι η κόπωση από την δουλειά και το άγχος. Βλακείες. Σεξουαλική διάθεση είχα και άρα άκυρο. Βρε καλη μου μην κάνεις καμιά βλακεία. Μέχρι και η μάνα μου δεν κατάλαβε. Γιατί βρε παιδί μου στα 33 και μετά από τόσο χρόνια. Μια χαρά άνθρωπος είναι και σε αγαπάει. Λέω αυτός με αγαπάει αλλά εγώ μάλλον δεν τον αγαπάω.
Ήξερα ότι είμαι και δύσκολη. Βρε καλη μου βρε χρυσή μου τι πας να κάνεις. Βρε περνάς μια φάση. Στο τέλος έπρεπε να διαλέξω. Είτε φεύγω και αποδέχομαι ότι δεν μπορώ να αγαπήσω και άρα είμαι τρελή για δέσιμο ή μένω και λέω φάση είναι.
Ερωτευμένη μετά από 15 χρόνια δεν ήμουνα. Λογικό λέω. Θαυμασμό ιδιαίτερο δεν του είχα αλλά σπάνια θαυμάζω ανθρώπους. Λέω πως να τον θαυμάζεις εάν ο ίδιος δεν θαυμάζει τον εαυτό του. Σεξουαλικά τον ποθουσα. Όλα τα άλλα τα είχα. Φροντίδα να του δίνω δεν ένιωθα αλλά τι φροντίδα να του δώσω?
Να μαγειρέψω δεν είναι φροντίδα. Υποχρέωση είναι και των δύο. Να του σιδερωσω. Αφού πήγαιναν στο καθαριστήριο. Να τον πάρω αγκαλιά το έκανα τρεις φορές την εβδομάδα.
Τι να του πω σε αφήνω γιατί νιώθω ότι μπορεί να μην σε αγαπώ? Θα μου έλεγε είσαι τελείως τρελή. Δηλαδή με θέλεις δεν έχεις προβλήματα μαζί μου και δεν με αγαπάς? Τι σκατα κανουμε 15 χρόνια?
Άρα πίστεψα την λογική. Μετά τον γάμο και τον γιο μου ήμουνα σίγουρη πλέον. Δεν τον αγαπούσα. Τότε όμως ήταν αργά.
Στην εγκυμοσύνη πήγα να πεθάνω. Θα έχανα και το παιδί. Κατέβαινε μια χαρά και γυρνάει. Πολύ μεγάλο κεφάλι. Οι γιατροί να προσπαθούν τα πάντα. Κόλλησε. Μου λένε θα κάνουμε μια προσπάθεια ακόμα και μετά δυστυχώς θα πρέπει να το αφήσουμε να πεθάνει και να κάνουμε χειρουργείο. Το παιδί δεν λάμβανε οξυγόνο. Τρελάθηκα. Έκλαιγα και πλέον δεν είχα δυνάμεις. Τελικά από θαύμα σώθηκε. Έκατσα 12 ημέρες στο νοσοκομείο. 106 ράμματα. Οι γυναίκες καταλαβαίνουν. Το γάλα μου είχε κοπεί από τα αντιβιοτικά. Τραγικές στιγμές που δεν μας έφεραν πιο κοντά. Κατηγόρησα τον άντρα μου. Την γκαντεμια μου που τον είχα βρεί. Του έλεγα ακόμα και την μοναδική αυτή στιγμή μου διέλυσες. Δεν μου είχε κάνει τίποτα βέβαια. Έφτασα στο σημείο να του πω που πήγα και έμπλεξα με έναν άνθρωπο που δεν είχε μάνα και καλά μου τα έλεγε ο πατέρας μου. Τον είχα πληγώσει πολύ. Εκείνος προσπάθησε να διατηρήσει την ψυχραιμία του. Πίστευε ότι απλά είναι λογικό ξέσπασμα της όλης φάσης. Πληγώθηκε το ξέρω. Δεν με ενδιέφερε όμως. Επί δύο χρόνια δεν είχα οργασμό. Δεν ένιωθα τίποτα. Είχαν πειραχτει κάποια νεύρα. Έκανα μια ειδική πλαστική που κόστισε τότε 170000 δολλάρια. Αυτά δεν τα καλύπτουν οι ασφαλιστικές. Τα είχε πληρώσει όλα εκείνος. Γενικά η φάση της εγκυμοσύνης κόστισε 250000 δικά μας λεφτά. Στην Ελλάδα θα είχαμε πεθάνει και οι δύο διότι ρώτησα και έμαθα. Βέβαια και στην Αμερική εάν δεν ειχα την τύχη να είμαι στο συγκεκριμένο νοσοκομείο που έτυχε να έχει αυτό το μηχάνημα μάλλον δεν θα έγραφα.
Ξεκινάω τότε να του βγάζω κακία. Τρελή κακία. Άρχισα να κρύβω πράγματα από την ζωή μου. Αδιαφορούσα. Θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα και να σε χωρίσω. Δηλαδή του έλεγα παίρνω το παιδί εσύ κάτσε εδώ και φεύγω. Ξανά σε γιατρούς. Βρε κορίτσι μου μετά από τέτοιο σοκ είναι λογικό. Τώρα είναι που τον χρειάζεσαι.
...
Αυτή η υποτίμηση που έχεις για την Ελλάδα με ξεπερνάει πραγματικά.Quote:
Originally Posted by mariasilk
Όλες εμείς στην Ελλάδα γεννησαμε, αν ήταν έτσι θα είχε πεθάνει ο μισός πληθυσμός. Συμφωνώ ότι ο καθένας μας έχει και περνάει τις δυσκολίες του αλλά ας σοβαρευτουμε και λίγο.
Πολύ σε εκτίμηση τον είχες τον άντρα σου πάντως. Δεν θέλω να φανταστώ τι θα του έλεγες αν τον μισουσες. Αλλά αφού έλεγες από τότε να χωρίσεις, γιατί έκανες κι άλλο παιδί?
Υ.Γ Αυτό που λες για τον οργασμό δεν το σχολιάζω. Στα 50 σου έπρεπε να ξέρεις ότι δεν έχει καμία σχέση με τα ράμματα που έκανες.
Γυρνάμε στην Ελλάδα παρέα. Λίγο καλύτερα πηγαίναμε. Χάνω ένα παιδί στην εγκυμοσύνη. Μιλάμε την προηγούμενη να είναι όλα καλά και την επόμενη να είμαι χειρουργείο. Αιμορραγία τρομερή. Πήγαινε και η δουλειά σκατα. Άντε πάλι να μετράω ράμματα. Άντε 3 μήνες στο κρεβάτι. Η δουλειά πλέον έχει καταρρεύσει. Το γραφείο πλέον χρωστούσε μισθούς. Τρώμε και λίγα ακόμα λεφτά που είχαμε.
Τώρα ήταν το κερασάκι. Δεν ήθελα να τον βλέπω. Με κατέστρεψες. Πλέον το πίστευα. Λέω είμαι μαζί με τον διάολο. Πουλάει ένα σπίτι που είχε από τον πατέρα του. Οι γονείς μου είχαν χρήματα και προσφέρθηκαν να βοηθήσουν. Δεν ήθελε. Πουλάει το σπίτι και πληρώνει το κλείσιμο του δικου μου γραφείου. Μισθοί, ταμεία, εφορία, λογιστές, δικηγόροι, ρήτρες συμβολαίων περίπου 400000. Η δική του εταιρία έχει αρχίσει και βγάζει ζημιές. Απλήρωτα τιμολόγια από Αμερική. Η Αμερική τότε είναι ήδη χρεωκοπημενη. Οι κατασκευαστικές έχουν υποστεί ζημιές πολλών δις. Κάνει τότε μια συνεργασία με τα ΕΛΠΕ. Μας κάθεται και η αλλαγή ΔΣ και μένουμε στον άσσο. Εγώ πλέον να τον μισώ θανάσιμα. Δανείζεται από τοκογλύφους. Οι γονείς μου θελωντας και μη έχουν αρχίσει να τον κατηγορούν. Χάνει τον πατέρα του. Πάει στην κηδεία και φεύγει αμμεσως για δουλειά. Έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Νόμιζα ότι έκλαιγε για τον πατέρα του. Η αφορμή μου λέει. Το αίτιο είσαι εσύ. Φεύγει θυμάμαι για πέντε ημέρες. Έπρεπε να πάει στην Αλβανία για ένα έργο. Δεν με πήρε για πρώτη φορά τηλέφωνο. Με ρωτούσε απλά εάν το παιδί είναι καλά.
...
Γυρνάει. Έχει σπάσει πλέον μέσα του το σύμπαν. Το ίδιο και εγώ. Διαλυμένοι όλοι. Πλέον είναι κάτι άλλο. Ήταν σε κατάθλιψη. Του λέω πρέπει να κάνουμε ένα αδερφάκι για τον γιο μας. Είναι κρίμα στην ζωή να είναι μόνος του. Έχεις δίκιο μου λέει. Κάναμε την κόρη μας.
Παθαίνει στυτική διαλειτουργικότητα. Σοβαρής μορφής. Τότε είναι που διαλύεται. Γίνεται ένα ρομπότ που δουλεύει και κοιμάται ελάχιστα. Δεν ξέρω αν κοιμήθηκε ποτέ πάνω από δύο ώρες. Έχει αδυνατίσει. Είναι τώρα ένας σκελετός. Με ύψος 192 έχει φτάσει τα 68 κιλά από τα 101 σε ένα χρόνο. Βρε πήγαινε σε ένα γιατρό να πάρεις φάρμακα. Τι θα μου κάνουν τα φάρμακα. Θα μου φτιάξουν την ζωή? Θα μου δώσουν τα χρήματα που θέλουμε? Την γυναίκα μου πίσω?
Εκεί είναι η φάση της άλλης γυναίκας. Να φανταστείτε την κακία μου που κάποια στιγμή του πετάω ... Πώς να την πηδήξεις που δεν σου έκανε κούκου?
Γεννιέται η κόρη και μπαίνει η μάνα μου στο νοσοκομείο. Από εκεί και πέρα έχουμε φτάσει στο απόλυτο μηδέν. Δεν είχα άντρα, είχα δύο παιδιά, λεφτά χέσε με, ο πατέρας μου να έχει τρελαθεί.
Με τα πολλά φτάνω στον γκόμενο. Εντάξει δεν ήθελε και πολύ. Τόσα χρόνια μόνη μου. Έψαχνα πλέον κάτι να με κρατήσει ζωντανή. Έζησα για 43 ημέρες ευτυχισμένη.
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Αυτή είναι η ζωή μου. Αφήστε τις χλιδες και τα λεφτά. Αυτά τα έζησα με δικη μου δουλειά μέχρι τα 33. Δεν μου τα χάρισε κανένας. Από τα 33 μέχρι όμως και σήμερα ... 43 ημέρες. Όπως πάω και μέχρι να πεθάνω .... Αυτές τις 43 ημέρες.
Πλέον τι φιλιά να δώσω και σε ποιόν? Είμαι άδεια. Έχω κατεβάσει ρολά. Κάνω απλά μάθηματσ αγγλικών για να μην τρελαθώ. Κουράστηκα, αρρώστησα, έπαθα ψωρίαση, έχω ένα ψυχικό κόσμο διαλυμένο.
Η πορεία είναι πλέον δεδομένη. Θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας που δεν φταίνε και εμείς θα μείνουμε δύο καλοί φίλοι.
Ποια γυναίκα να βρεί? Γιατί να μην τον καταλάβω που της είπε θα μπορούσα να σε ερωτευτω αλλά δεν το κάνω για να μην πληγωθείς.
Το κατάλαβα και τον θαύμασα. Για πρώτη φορά στην ζωή μου τον θαύμασα.