Η διαφορά μας ως προς τη συναισθηματική βροχή είναι μάλλον η πικρότερή μου εμπειρία ή έστω ένας μεγαλύτερος κυνισμός στον τρόπο που αντιμετωπίζω τα πράγματα.
Βαρυχειμωνιά προχθές στην ψυχή μου. Θλίψη και αισθήματα απογοήτευσης και αποτυχίας για μία ακόμη όψιμη, χαμένη ευκαιρία. Διάψευση και πίκρα.
Ύστερα, μετά την καταιγίδα, ήρθε και κυριάρχησε η λογική. Ο εγωισμός. Τα παρηγορητικά λόγια αγαπημένων φιλενάδων. Η συναίσθηση και η πραγματικότητα. Έμεινε μια τόση δα πικρούλα, για το πώς θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα. Επ! Αυτοχαστούκισμα! Δεν είναι όμως!
Χθες, επιχείρησε να ρίξει λίγες σταγόνες ελπίδας. Καμιά φορά αρκούν. Αλλά όχι τώρα, όχι πια. Επιστράτευσα αδιάβροχα, ομπρέλες, καπέλα, τζαμποσακούλες, ό,τι είχα και δεν είχα και σφάλισα οριστικά και ερμητικά το παράθυρο, που είχε ήδη κλείσει και είχε απομείνει μια μικρή χαραμαδούλα. Έβαλα και στόκο, για να βεβαιωθώ ότι δεν πρόκειται να ανοίξει ποτέ ξανά.
Αν η αγάπη ή η ελπίδα ή η συνήθεια αρκούν....... ΟΧΙ. Δεν αρκούν. Απαιτείται εύνοια των συνθηκών, σύμπλευση ψυχών, μυαλών και σωμάτων και νοοτροπιών, ταυτόχρονη εξέλιξη των συντρόφων. Απαιτείται σεβασμός, ρομαντισμός, αλλά και ρεαλισμός. Απαιτούνται πάρα, μα πάρα πολλά, κατά την ταπεινή μου άποψη.
Γι' αυτό και μερικές φορές χρειάζεται να απογυμνώσουμε τον ιππότη από την αστραφτερή του πανοπλία και να κοιτάξουμε ψηλά στον ουρανό. Πού ξέρεις? Παραμύθι είναι. Μπορεί να βρέξει ακόμη και τον επόμενο ιππότη.. Στο δικό μου παραμύθι η πριγκήπισσα έχει χάσει προ πολλού την παρθενιά της. Δεν ατενίζει φεγγίτες. Διατηρεί παρόλα αυτά μια ψυχή παιδικά αισιόδοξη, όπου η ελπίδα υπάρχει πάντα, ακόμη και μετά από μία ακόμη καταιγίδα..
